ตอนที่ 744 ขยายตัวไปทั่วทั้งห้าทวีป
สิบนาทีก่อนหน้า
หลินเยวียนใช้บัญชีทางการของอิ่งจือโพสต์ข้อความก่อนกลับบ้าน ปรากฏว่าเมื่อกลับถึงบ้าน เขาพบว่าพี่สาว น้องสาว และแม่กำลังนั่งอยู่บนที่โซฟาหน้าจอโพรเจกเตอร์ขนาดใหญ่บนผนัง จอโพรเจกเตอร์นี้ปกติไม่ได้ใช้งาน แม่ชอบดูโทรทัศน์มากกว่า และจะใช้จอโพรเจกเตอร์ขณะที่ดูวิดีโอบนอินเทอร์เน็ตเท่านั้น
เขาเอ่ยถาม “ทำอะไรกันน่ะ”
พี่สาว “รอสแลมดังก์!”
น้องสาว “ผลงานของเพื่อนรักพี่ไง”
แม่ “สองคนนี้ลากแม่มาดูด้วย”
หลินเยวียนครุ่นคิด และนั่งลงบนโซฟากับพวกเขา
ทันใดนั้นแม่ก็เอ่ยขึ้น “ได้ยินว่าแอนิเมชันเรื่องนี้สตาร์ไลท์ผลิต ลูกมีส่วนร่วมหรือเปล่า?”
“มีครับ”
หลินเยวียนตอบ “เพลงประกอบ”
น้องสาวนึกสงสัย “เพราะไหม?”
พี่สาวหัวเราะ “ยังต้องถามอีกเหรอ!”
หลินเยวียนหัวเราะเพลงประกอบเรื่อง ‘สแลมดังก์’ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
‘อยากตะโกนว่ารักเธอ[1]’ ซึ่งเป็นเพลงเปิด เขาตั้งใจให้เหลียงจื่อหยวนซึ่งเป็นชาวฉู่โจวมาขับร้อง
เหลียงจื่อหยวนคือหน้ากากหุ่นยนต์ซึ่งเข้าร่วมรายการราชาหน้ากากนักร้องกับหลินเยวียน
เวลากระชั้นมาก ทั้งยังเป็นภาษาฉู่ เพราะฉะนั้นหลินเยวียนจึงไม่มีทางที่จะหาคนจากในราชวงศ์ปลาได้ โชคดีที่เหลียงจื่อหยวนตอบรับคำเชิญของหลินเยวียนด้วยความยินดี
เมื่อฟังเพลงเดโมจบ เหลียงจื่อหยวนพลันตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“ในอนาคตถ้ามีงานดีๆ อีกต้องมาหาผมนะ!”
หลินเยวียนพยักหน้า เขามีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับเหลียงจื่อหยวน ทั้งสองมีปฏิสัมพันธ์กันในรายการ ซึ่งนับว่าน่าพอใจมากทีเดียว
สักพักเมื่อแอนิเมชันเริ่มต้นขึ้น ทุกคนจะได้ฟังเพลงนี้
……
ห้องรับแขกในวิลล่าแห่งหนึ่ง
เทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉินไม่รู้ว่ากลายเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกเขามาพบหน้ากันที่วิลล่าของเทียนเหมิน
“จะเริ่มแล้ว”
เทียนเหมินสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง แต่ไม่ใช่ความคาดหวังกับแอนิเมชัน แต่เป็นความคาดหวังว่าแอนิเมชันเรื่องนี้จะเละเทะ!
“แค่หวังว่าเหอต้าจวิ้นจะล้างแค้นให้พวกเรา!”
เยี่ยเซินเฉินก็พูดด้วยความตื่นเต้น นักเขียนการ์ตูนสายหลักอย่างเขา ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทางแข่งกับอิ่งจือได้ แต่เขาต้องการเห็นอิ่งจือพ่ายแพ้สักครั้ง!
ความพ่ายแพ้ครั้งแรกของบุคคลอันดับหนึ่งในวงการการ์ตูน!
ฉากนี้เทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉินปรารถนาที่จะเห็นเป็นที่สุด!
……
ในโรงแรมแห่งหนึ่ง
เหอต้าจวิ้นก็นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าเย็นเยียบ
“ฉันอยากจะเห็นเหมือนกันว่าจมาแข่งการ์ตูนบาสเกตบอลกับฉันได้ยังไง!”
ใช่แล้ว
การ์ตูนของเขาอ้างอิงมาจากเจ้าชายลูกสักหลาด
แต่ว่า แล้วอย่างไรล่ะ?
ตราบใดที่เขายืนกรานปฏิเสธ ทุกคนก็ทำได้เพียงเชื่อว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงความบังเอิญ ถึงอย่างไรการ์ตูนเรื่องนี้ก็เริ่มผลิตมานานแล้วจริงๆ
……
ปู้ลั่วการ์ตูน
หลิงคงนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เช่นเดียวกัน
ในครั้งนี้เขาไม่ได้เรียกบรรณาธิการในแผนกมา
สองครั้งก่อนหน้านี้เรียกบรรณาธิการมา และเกิดเรื่องร้ายไปเสียทุกครั้ง
ตอนนี้คือแอนิเมชัน
ต่อให้หลิงคงไม่รู้เกี่ยวกับการผลิตการ์ตูน ก็ต้องมีความสามารถในการแยกแยะว่าแอนิเมชันเรื่องไหนดีไม่ดีอยู่บ้าง
……
ในช่วงเวลาเดียวกันนี้!
ทั้งฉิน ฉี ฉู่ เยี่ยน และหาน ผู้คนนับไม่ถ้วนล้วนนั่งรอหน้าจอคอมพิวเตอร์
รวมไปถึงผู้คนในวงการนี้อีกเป็นจำนวนมาก
พวกเขาต่างกำลังเฝ้ารอ ‘สแลมดังก์’ ของอิ่งจือ
ความสำคัญของเรื่องนี้ไม่ได้อยู่เพียงว่าสมญานาม ‘บุคคลอันดับหนึ่งในวงการการ์ตูนกีฬา’ จะไปตกอยู่ที่ใคร !
ขณะเดียวกัน
ทุกคนยังอยากรู้ว่า บุคคลอันอับหนึ่งในวงการการ์ตูนกีฬาคนนั้น จะอยู่ยงคงกระพันจริงหรือไม่!
แม้ว่าจะประลองกับนักเขียนการ์ตูนซึ่งเชี่ยวชาญการ์ตูนบาสเกตบอลก็ตาม!
พวกเขาเฝ้ารอไปพลาง สนทนากันบนโลกออนไลน์ไปพลาง
‘จะเริ่มแล้ว!’
‘อิ่งจือเข้าใจเกี่ยวกับบาสเกตบอลจริงเหรอ?’
‘แหะๆ ฉันรอแอนิเมชันเรื่องนี้ฉายเพราะอยากดูมุกตลกของเขาล้วนๆ ’
‘อย่าดูถูกอิ่งจือเชียวนะ ทุกคนที่ดูถูกเขา ตอนหลังก็หน้าแตกกันหมด’
‘กลัวจังเลย’
‘อิ่งจือมีฝีมือ ฉันรู้สึกว่าต่อให้ผลงานเรื่องนี้ของเขาสู้เหอต้าจวิ้นไม่ได้ ก็ไม่น่าจะทิ้งห่างมากนัก ถึงยังไงเขาก็ไม่ใช่วาดการ์ตูนกีฬาไม่เป็นสักหน่อย สำหรับเขา ตอนนี้ก็เป็นแค่การสลับโปรเจกต์เท่านั้นเอง’
แฟนคลับของอิ่งจือ
แฟนคลับของเหอต้าจวิ้น
อีกทั้งผู้คนทั้งในและนอกอุตสาหกรรมต่างร่วมพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
ในขณะนั้นเอง
เวลาหนึ่งทุ่มตรงก็มาถึง
แอนิเมชันออกอากาศแล้ว!
เมื่อภาพแรกปรากฏแก่สายตาทุกคน ทันใดนั้นเสียงเพลงอันเร่าร้อนก็ดังขึ้น ราวกับกำลังปลุกความทรงจำในวัยเยาว์ของผู้คนมากมาย
“ฉันวิ่งไปบนถนนท่ามกลางแสงตะวันอันเจิดจ้า
たたかれたいつものように肩を
เธอยังคงตบไหล่ฉันดังเช่นที่เป็นมา
君に梦中なことに理由なんてないのに
ทำไมฉันฝันละเมอถึงเธอ ไม่มีเหตุผลหรอกนะ
その腕は络むことはない
แต่มือนั้นจะไม่มีวันได้ประสานกัน
…”
นี่คือเพลงประกอบเรื่องสแลมดังก์!
‘อยากตะโกนว่ารักเธอ’ ซึ่งทำให้ผู้คนมากมายจดจำไม่รู้ลืม!
เรื่องราวยังไม่ทันได้เริ่มต้น ผู้ชมนับไม่ถ้วนก็อารมณ์พลุ่งพล่าน!
‘เพลงนี้สุดยอดมาก!’
‘ดูข้อมูลสิ เป็นเพลงของเซี่ยนอวี๋!’
‘เหลียงจื่อหยวนขับร้อง!’
‘ให้ตายสิ การรอคอยของผมไม่เสียเปล่า ต่อให้รอแค่เพลงนี้ก็คุ้มค่าแก่การรอคอยแล้ว!’
‘ไม่ว่าคุณภาพของแอนิเมชันจะเป็นยังไง แต่เพลงนี้ก็สุดยอดมาก!’
‘ฮ่าๆๆๆ การร่วมงานในครั้งนี้ของเซี่ยนอวี๋เจ๋งเป้งจริงๆ !’
‘น่าเสียดายที่จะกลางเดือนแล้ว ไม่งั้นเพลงนี้อาจกลายเป็นม้ามืดบนชาร์ตเพลงได้!’
‘ไม่สำคัญหรอก ยังไงชาร์ตเพลงเดือนนี้เซี่ยนอวี๋ก็เหมาไปหมดแล้ว!’
‘เหอะๆ หนังห่วยแต่เพลงดี’
‘แต่ก็แค่อาศัยเซี่ยนอวี๋ ไม่ใช่ความดีความชอบของเขาเองสักหน่อย ก็เหมือนกับเจ้าชายลูกสักหลาดที่อาศัยเซี่ยนอวี๋นั่นแหละ’
‘อิจฉาจริงๆ ’
‘ไม่ต้องพูดถึงเพลง เขาแข่งเนื้อเรื่องกัน นี่มันการแข่งขันของการ์ตูนกับแอนิเมชัน!’
……
เพลงจบลงอย่างรวดเร็ว
คำบรรยายปรากฏบนหน้าจอ
นักบาสเกตบอลอัจฉริยะถือกำเนิดขึ้นแล้ว!
ฉากเริ่มต้นขึ้นในที่สุด
ในสนามบาสเกตบอล ทั้งสองทีมแข่งขันกันอย่างดุเดือด
ปะทะกัน
ป้องกัน
ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้น เด็กหนุ่มผมสีแดงร่างสูงกำยำ คว้าลูกบาสเกตบอลและขึ้นเลย์อัปสามก้าวตามแบบฉบับ!
สวบ!
บอลลงห่วงแล้ว!
เด็กหนุ่มผมแดงสุดเท่ถือบาสเกตบอลด้วยสีหน้าร่าเริง
“ฉันคือนักบาสเกตบอลอัจฉริยะ ซากุรางิ ฮานามิจิ!”
ท่ามกลางผู้คนมากมายซึ่งเป็นสักขีพยาน ซากุรางิ ฮานามิจิปรากฏตัวด้วยความหล่อเหลา!
และหลังจากนั้น
ตอนที่หนึ่ง!
ตอนที่สอง!
ตอนที่สาม…
ในที่สุดเรื่องราวของสแลมดังก์ซึ่งได้รับการขนานนามว่าการ์ตูนกีฬาซึ่งทรงอิทธิพลที่สุดในโลกก็ถ่ายทอดสู่สายตาของผู้ชมทุกคนแล้ว!
ฮารุโกะปรากฏตัว!
รุคาวาปรากฏตัว!
อาคางิ ทาเคโนริปรากฏตัว!
ตัวละครต่างๆ ในช่วงแรกทยอยปรากฏตัวขึ้น!
ตลกขบขัน!
มีชีวิตชีวาของวัยเยาว์!
เลือดเดือดพล่าน!
ความตื่นเต้นเร้าใจของสแลมดังก์ คือวัยเยาวห์ของคนรุ่นหนึ่งบนโลก มันกลายเป็นผีเสื้อที่สวยงาม เพียงกระพือปีกเบาๆ บนบลูสตาร์ ก็ก่อให้เกิดมวลพายุมหึมา
……
ในวิลล่า
เทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉินไม่รู้ว่าตกตะลึงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาของพวกเขาจ้องมองหน้าจอไม่วางตา
ผ่านไปเนิ่นนาน
กว่าเทียนเหมินจะเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก “ทำไมพวกเขาถึงทำให้บาสเกตบอลเป็นการ์ตูนสายหลักได้!”
เยี่ยเซินเฉินหายใจเข้าด้วยความสั่นสะท้าน
“เทียบกับหัวใจบาสเกตบอลแล้วเป็นยังไง”
“นั่นมันกระจอกมาก!”
“แข่งตัวละครก็แพ้!”
“แข่งพล็อตเรื่องก็แพ้!”
“แข่งความเลือดเดือดสะใจก็แพ้!”
“เขารู้แค่วิธีอวดจังหวะเรื่องเร็ว แต่ไม่รู้วิธีถ่ายทอดตัวละคร!”
“บ้าเอ๊ย!”
“อิ่งจือคนนี้ทำไมถึงฝีมือปีศาจขนาดนี้ แถมพวกเรายังคิดจะพึ่งเหอต้าจวิ้นอีก เจ้างั่งเหอต้าจวิ้นนั่นสู้พวกเราไม่ได้ด้วยซ้ำ!”
……
ปู้ลั่วการ์ตูน
หลิงคงอึ้งไปเช่นกัน!
ในเวลานี้ ซากุรางิใช้หัวโขกโยเฮ แต่โยเฮกลับไม่ได้ล้มลง
หลิงคงรู้สึกว่าตนเองก็ถูกท่าไม้ตายโหกหัวของซากุรางิโจมตีเข้าแล้ว
เขาทนไม่ไหวแล้ว!
เขาไม่อยากยอมรับ แต่ในความเป็นจริง เขาถูกแอนิเมชันเรื่องนี้ดึงดูดไว้เสียแล้ว!
เขาถึงขั้นรอไม่ไหวอยากดูซากุรางิ ฮานามิจิอวดฝีมือ!
ต่างจากหัวใจบาสเกตบอล!
เหอต้าจวิ้นมาถึงก็ให้ตัวเองอวดฝีมือ!
ผู้ชมสัมผัสได้ถึงความสนุกสะใจ!
ในเวลานั้นหลิงคงรู้สึกสนุกสะใจเช่นกัน!
ทว่าตอนนี้ เห็นชัดๆ ว่าซากุรางิ ฮานามิจิไม่ได้ไม่อวดฝีมือใดๆ ทั้งสิ้น แต่สุดท้ายเขาก็ไม่รู้สึกทรมานใจแต่อย่างใด!
ในทางกลับกัน เขากำลังตั้งตารอ!
เขาอยากเห็นซากุรางิ ฮานามิจิทำให้ทุกคนตกตะลึง!
จะอธิบายยังไง
น่าจะเหมือนกับเหอต้าจวิ้นที่เตรียมปิ้งย่างมื้อใหญ่ใหญ่กับทุกคน!
ทั้งเผ็ดร้อนทั้งอิ่มสะใจ!
หลังจากกินหมด คล้ายกับว่าจะรู้สึกอิ่มอย่างบอกไม่ถูก เครื่องเทศราคาถูก อาหารซึ่งไม่ถูกสุขอนามัย ทำให้รู้สึกเอียน
แต่อิ่งจือกลับจัดสำรับอาหารแมนจูและฮั่นมาทั้งโต๊ะ!
พรั่งพร้อมตระการตา!
ไม่ได้น่าตื่นเต้นตั้งแต่คำแรก แต่กลับทำให้เมามายและเพลิดเพลินได้มากกว่า ลำพังมองเพียงอาหารก็อิ่มใจสบายตา!
แยะแยะความแตกต่างได้อย่างชัดเจน!
หลิงคงยื่นมือออกมาปิดคอมพิวเตอร์ แต่ไม่รู้ว่าทำไม มือกลับหยุดลงเมื่อถึงปุ่มกด
“ฉันทำไปเพื่อศึกษาคู่ต่อสู้!”
เขาพูดเช่นนี้กับตนเอง ทันใดนั้นก็รู้สึกกระดากอายยิ่งกว่าเดิม
……
ในบ้าน
ไม่รู้ว่าพี่สาวลุกขึ้นมากรีดร้องตั้งแต่เมื่อไหร่
“อ๊าาาาาาาาาา!”
“เบาเสียงหน่อย!”
แม่ไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว
พี่สาวไม่สนใจ “รุคาว่าหล่อมาก!!!”
“หนูว่าอาคางิ ทาเคโนริสุดยอดมาก”
น้องสาวเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง
แม่ยิ้มแย้ม “แอนิเมชันเรื่องนี้สนุกจริงๆ ฮารุโกะหน้าเหมือนแม่ตอนสาวๆ เลย ตอนนั้นมีหนุ่มๆ มาตามจีบตั้งเยอะแยะ”
หลินเยวียนยกยิ้มมุมปาก
นี่คืออดีตวัยเยาว์ของเขาเช่นกัน!
นอกจากนั้นยังเป็นวัยเยาว์ซึ่งได้รับการปรับปรุงแล้วอีกด้วย!
เพราะผลงานชิ้นนี้เหมือนกับผลงานชิ้นนั้นบนโลก แต่ก็ไม่เหมือน!
ลายเส้นดีกว่า!
ผลิตออกมาได้ยอดเยี่ยมกว่า!
ที่สำคัญที่สุดคือ ระบบได้ปรับปรุงให้สิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลในแอนิเมชันสมเหตุสมผลขึ้นมาก!
มีมาตรฐานขึ้นมาก!
ต่อให้เป็นนักบาสเกตบอลมืออาชีพก็ไม่สามารถจับผิดได้!
……
ในโรงแรม
เหอต้าจวิ้นมุมปากกระตุก
ในคอมพิวเตอร์
รุคาวา คาเอเดะขึ้นไปดังก์อย่างหล่อเหลา!
การเคลื่อนไหวนี้จบลงในรวดเดียว ไม่เพียงเรียกเสียงกรีดร้องจากผู้ชมได้เท่านั้น ยังเปรียบเสมือนดังก์ใส่ศีรษะของเหอต้าจวิ้นอีกด้วย!
“เขาทำไมเขาถึงรู้มากกว่าฉันอีก!”
เหอต้าจวิ้นใบหน้าซีดเผือด
เพียงแค่ไม่กี่ตอน เขาก็รู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเสียแล้ว
เขาเข้าใจบาสเกตบอลจริงๆ !
แต่เพราะเขาเข้าใจบาสเกตบอลมากพอ เขาจึงยิ่งเข้าใจว่าสแลมดังก์เป็นผลงานแบบใด!
บ้าชะมัด!
จิตใจของเขาพังทลายลง กดปิดคอมพิวเตอร์ในทันที แต่เพราะมือยังคงสั่น กดครั้งหนึ่งจึงไม่สำเร็จ กดครั้งที่สองก็ไม่สำเร็จเช่นกัน
ปึก!
เขาทุบกำปั้นลงบนปุ่มปิดทันใด
ทั้งโลกเงียบลง
แต่มีบางสิ่งที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจเงียบลงได้ เฉกเช่นเสียงกระแสไฟฟ้าแผ่วเบาหลังจากคอมพิวเตอร์ถูกทุบให้ปิดลง
……
หลายคนหลงรักแอนิเมชันเรื่องนี้!
บนอินเทอร์เน็ต
ผู้คนมากมายต่างพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้นขณะรับชม คึกกว่ากว่าช่วงวันหยุดเทศกาลเสียอีก
‘ทำไมถึงสนุกขนาดนี้!’
‘อิ่งจือรู้งานเกินไปแล้ว ตอนที่ซากุรางิใช้เท้าเตะบาสเกตบอลผมละขำกลิ้งเลย แถมเขายังดึงกางเกงของอาคางิอีก!’
‘นี่มันปังสู้หัวใจบาสเกตบอลไม่ได้ตรงไหน?’
‘ทั้งสองเรื่องไม่ได้อยู่ระดับเดียวกัน!’
‘ฉันรู้สึกว่าสนุกกว่านักเรียนประถมแห่งความตาย นินจาจอมคาถา กับราชาโจรสลัดอีก!’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ ฮารุโกะเป็นน้องสาวของกอริ แน่ใจใช่ไหมว่าพี่น้องกันจริงๆ ทั้งที่ไม่ได้ชอบการ์ตูนกีฬา แต่ทำไมถึงโดนตกได้นะ’
‘ไม่มีใครเข้าใจเบาสเกตบอลเท่าอิ่งจือแล้ว!’
‘เหอต้าจวิ้น คุกเข่าลง!’
‘แฟนคลับของเหอต้าจวิ้นไปไหนหมด คลานมาหาข้าบัดเดี๋ยวนี้!’
ทั้งที่เป็นเพียงแอนิเมชันเรื่องหนึ่ง ทั้งที่มีเพียงไม่กี่ตอน แต่แอนิเมชันเรื่องนี้ได้พิชิตใจทุกคนได้แล้ว!
……
เป้ยจิง!
สนามกีฬา!
ในสนามฝึกซ้อมบลูเกมส์ของฉินโจว นักกีฬากำลังรับชมแอนิเมชันอยู่เช่นกัน!
นี่คือช่วงเวลาพักผ่อนซึ่งจัดขึ้นเป็นพิเศษสำหรับทุกคน
ในสนามฝึกซ้อมมีโพรเจกเตอร์ขนาดใหญ่ นักกีฬาบาสเกตบอลทุกคนนั่งล้อมรอบ
“บ้าน่ะ!”
“เท่ชะมัดเลย!”
“นี่คือเหตุผลที่ฉันรักบาสเกตบอล!”
“นี่ก็คือเหตุผลที่ฉันพยายามสุดชีวิตก็ต้องทำผลงานในบลูเกมส์ออกมาให้ได้!”
“การเคลื่อนไหวของเขาเป๊ะมาก เทคนิคของเขาก็น่าสนใจมากด้วย!”
“รองกับตันทีมโคงุเระนิสัยดีมาก”
“วิธีซ้อมมีความเป็นวิทยาศาสตร์สูงมาก ก้าวหน้ากว่าการฝึกซ้อมของพวกเราด้วยซ้ำไปใช่ไหมล่ะ?”
“มีแค่ฉันหรือเปล่าที่รู้สึกว่าผู้หญิงแบบอายาโกะถึงจะน่าสนใจ”
“บ้าไปแล้ว รุคาวาคนนี้มีฝีมือระดับนักบาสมืออาชีพ!”
“หัวหน้า นายเหมือนอาคางิเหมือนกันนะ ชื่อเล่นของเขาเหมือนจะช่ือกอริ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ !”
“รุคาวาน่าจะอ้างอิงมาจากฉันนะ!”
“ไปไกลๆ เลยนายน่ะ!”
“หน้าตาเหมือนฉันเลย!”
‘ฉันหล่อเหมือนรุคาวาเลย!’
หัวหน้าทีมเกาศีรษะแกร็กๆ
อิ่งจืออ้างอิงรูปลักษณ์ของอาคางิมาจากตนเองจริงหรือ?
เฮ้อ
ข้อเสียเพียงข้อเดียวคือฉากในเรื่องคือฉู่โจว
ถ้าเป็นฉินโจวก็ดีน่ะสิ
ในขณะนั้น
ผู้จัดการทีมบาสเกตบอลรับโทรศัพท์ ก่อนจะกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ก่อนหน้านี้พวกเราติดหนี้น้ำใจเซี่ยนอวี๋ ทางสตาร์จึงหวังว่าพวกเราจะช่วยอิ่งจือโปรโมตสักหน่อย บอกว่าเป็นคำขอจากเซี่ยนอวี๋ พวกคุณช่วยโปรโมตแอนิเมชันเรื่องนี้ได้ไหม?”
“ได้อยู่แล้วครับ!”
ทุกคนพยักหน้าโดยไม่ลังเล ทุกคนต่างหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เพียงแต่สายตายังคงไม่ละไปจากหน้าจอ!
ในเวลานั้น
แอนิเมชันฉายมาถึงตอนที่ห้า
นั่นคือตอนใหม่ล่าสุด
และพายุบาสเกตบอลได้เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์ และขยายตัวไปทั่วทั้งห้าทวีปอย่างรวดเร็ว!
[1] อยากตะโกนว่ารักเธอ เพลงประกอบอนิเมะเรื่องสแลมดังก์ ขับร้องโดย BAAD
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
