ตอนที่ 01 บทเริ่มต้นของหายนะ
แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านหน้าต่าง
“…”
ชายหนุ่มร่างสูง ‘เวียร์’ เพียงหยุดยืนนิ่งเงียบ
หยุดยืนนิ่งเงียบไม่มีขยับไปไหน ขณะมือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ สายตายังคงจับจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายใต้แววตาราบเรียบ แววตานิ่งเรียบเฉยเสมือนไม่ครุ่นคิดอะไร
กับแอบแฝงไปด้วยความคิดอันโหดเหี้ยมโหดร้ายขั้นสุด
“ฟังอยู่รึเปล่า?”
“…” ไม่มีเสียงอื่นตอบรับกลับมา
ปลายสายที่เห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบเมินเฉยก็ตะโกนเสียงดังลั่น
“ฉันถามว่าแกฟังอยู่รึเปล่า?!”
ก็ยังคงนิ่งเงียบไม่มีตอบโต้ไม่มีตอบสนอง
“เงียบหาพ่อมึงเหรอ?! ตอบอะไรกลับมาบ้างสิวะ! ถ้าแกไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรออกมาสักอย่าง! เจอกันครั้งต่อไปฉันจะทำให้แกต้องหุบปากไปตลอดชีวิต! เห้ย! ฉันพูดได้ยินไหม?!”
“ไอ้ขยะ! แกกล้าเมินเฉยคำสั่งของฉันคนนี้เลยเหรอ?! ใครให้ความกล้ากับแกมากมายขนาดนั้นหะ! ฉันสั่งให้แกพูด! พูดออกมาเดี๋ยวนี้! อย่าเอาแต่เงียบอย่างเดียวสิวะ!”
ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังนิ่งเงียบตามเดิมไม่มีขยับเคลื่อนไหวไปไหน
“อื้อออออ!”
เวียร์เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะขยับย้ายสายตา
“…”
ขยับย้ายสายตาไปหาต้นสายปลายกำเนิดเสียง
พอเหลือบหันมอง จดจ้องมองไปยังทิศทางดังกล่าว ก็เห็นเป็นเรือนร่างหญิงสาวแสนสวยผมยาวสีดำที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ ปากของหล่อนถูกปิดเอาไว้ด้วยเศษผ้าสีขาวแนบแน่น
มันแนบแน่นมากจนยากจะส่งเสียงหลุดลอดออกมาได้
“อื้อออออ!”
ดูเหมือนหล่อนตอนนี้กำลังต้องการความช่วยเหลือ
เวียร์ที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ เลือกที่จะยกโทรศัพท์ออกจากใบหู ก่อนจะขยับเท้าก้าวเดิน เดินเข้าไปหาหล่อน เดินเข้าไปหาหญิงสาวแสนสวยที่ถูกพันธนาการติดกับเก้าอี้
หล่อนที่เห็นอีกฝ่ายชายหนุ่มขยับเท้าเดินเข้ามาใกล้ ก็ยิ่งส่งเสียงกรีดร้องจับใจความไม่ได้ออกมาไม่มีหยุดหย่อน ระยะเวลาผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น
ในที่สุดชายหนุ่มร่างสูงก็เดินมาหยุดเบื้องหน้า
“ชู่ววว~ อย่าได้ส่งเสียง”
“…” ฝ่ามือหยาบกร้านวางลงบนหัวไหล่
พร้อมกับใบหน้าที่ขยับยื่นเข้าไปใกล้กระซิบข้างใบหู
“ผมจะเตือนคุณอีกเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น…” ฝ่ามือจิกเล็บกำหัวไหล่แน่นจนเจ็บปวด “หากคุณยังไม่เลิกส่งเสียงหรือทำอะไรที่มัน เกินเลยจนทำให้ผมเสียงานเสียการขึ้นมา…”
สุ้มเสียงแปรเปลี่ยนกลายเป็นเย็นชาจับจิตทันที
“คุณคงรู้ใช่ไหมครับ?”
“…”
“ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับคุณ…”
หญิงสาวผงกหัวตอบรับขณะดวงตาอาบย้อมไปด้วยน้ำตา
“…” มุมปากคลี่ยิ้ม “ยอดเยี่ยมครับ”
หลังจากกล่าวเตือนหญิงสาวแสนสวยเสร็จสิ้นเรียบร้อย
ชายหนุ่มก็หวนคืนกลับมาสนใจปลายสายอีกครั้ง แน่นอนว่าการปล่อยผ่านเมินเฉย ปล่อยให้อีกฝ่ายปลายสายผู้มากไปด้วยความเกรี้ยวกราดพูดคุยไปเองฝ่ายเดียว ทำเหมือนไม่เห็นหัวไม่เห็นตัวตน ย่อมต้องทำให้เกิดห้วงอารมณ์ความรู้สึกเดือดดาลมากไปด้วยโทสะ
ทันทีที่เวียร์ดึงโทรศัพท์กลับเข้ามาใกล้ใบหู เขาก็ได้ยินทันที ได้ยินสุ้มเสียงไม่พอใจมากไปด้วยท่วงท่าต้องการระบายอารมณ์ เปี่ยมล้นไปด้วยความต้องการด้านลบพุ่งทะยานขึ้นสูงจนแทบจะอดทนอดกลั้นต่อไปไม่ไหว หากอยู่ในระยะสายตาอยู่เคียงข้างกาย
เกรงว่าคงไม่พ้นโดนลงไม้ลงมือไปแล้ว
“เห้ย! เห้ย! เห้ย! ไอ้เวียร์! เงียบทำห่าอะไรหะ! แกยังอยู่รึเปล่า?! ทำอะไรอยู่วะ! ทำไมถึงไม่พูดกับฉัน!… ดี! ดี! ดี! มารยาทหายไปหมดแล้ว! อย่าให้ฉันเจอหน้าแก! เจอเมื่อไหร่!—”
“ขอโทษครับ” เวียร์กล่าวขอโทษไปตามตรง
ขณะสายตาดวงตายังคงจับจ้องมองไปที่หญิงสาวไม่มีละจากไปไหน
“พอดีเมื่อครู่มีอาจารย์เดินผ่านเข้ามาพอดี… ว่าแต่เมื่อกี้นี่เราพูดคุยกันถึงไหนแล้ว? รบกวนช่วยทวนให้ผมฟังใหม่หน่อยได้ไหมครับ? ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป…”
ปลายสายกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ
“แกกำลังเล่นลูกไม้กับฉันอยู่เหรอ?”
“เล่นลูกไม้?” เวียร์เลิกคิ้วตอบ “เปล่าเล่นลูกไม้เลยครับ”
“อย่ามาล้อเล่นกับฉัน!”
ดวงตากะพริบมองไร้เดียงสาผิดกับมุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย
“ล้อเล่น? เปล่าล้อเล่นครับ ผมไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย ผมก็แค่ไม่อยากให้เรื่องราวระหว่างเราสองคนหลุดลอดไปถึงหูบุคคลที่สาม ไม่อยากจะให้เรื่องราวมันยุ่งวุ่นวายไปมากกว่านี้เท่านั้น หากมันทำให้คุณเกิดเข้าใจผิด ทำให้คุณเกิดไม่สบายใจ”
“ผมขอโทษครับ”
“…” หญิงสาวดวงตาสั่นไหว
เนื่องจากฝ่ามือชายหนุ่มร่างสูงกำลังลูบหัวไหล่เธอไปมา
“อื้อออ!”
คล้ายกับกำลังส่งสัญญาณบอกเตือน
ส่งสัญญาณบอกเตือนให้นั่งนิ่งเงียบอย่าได้ทำอะไรเพิ่มเติม
ดวงตาของหล่อนพลันสั่นไหวมากไปด้วยห้วงอารมณ์ ก่อนจะขยับย้ายสายตาขยับย้ายไปมองโทรศัพท์ข้างใบหูชายหนุ่ม ราวกับต้องการร้องขอความช่วยเหลือจากปลายสาย
น่าเสียดายที่ปลายสายมันไม่ได้รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย
“ดี! ปลิ้นปล้อนเหลือเกิน!”
ปลายสายแค่นเสียงไม่พอใจ
“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่อย่าได้หลงลืมเป็นอันขาดว่าแกเป็นทาสของใคร อย่าได้พยายามทำอะไรที่มันเปล่าประโยชน์และช่วยทำตามที่ฉันสั่งอย่างเคร่งครัด”
“ไม่งั้น…”
“ตอนกลางคืนหรือช่วงเวลาไหนก็ตามที่ฉันว่าง ฉันคนนี้จะไปเยี่ยมแกถึงที่ห้อง ไปหาแกถึงที่ ไปตามแกถึงบ้าน ฉันพูดจริงทำจริงแกเองก็น่าจะรู้ดีนิ ว่าเวลาฉันพูด ฉันมักทำได้จริงเสมอ ไม่ว่าจะกับใคร ตอนไหน ช่วงเวลาใดก็ตาม”
ฝ่ามือเวียร์กำโทรศัพท์แน่นเส้นเลือดปูดขึ้นหน้าผาก
“ฉะนั้นอย่าได้คิดเล่นตุกติกเด็ดขาด”
“…”
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยแหกปากตอบกลับมาด้วย!”
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกกล่าวตอบเสียงเบา
“…เข้าใจครับ”
“งั้นกลับเข้าประเด็นหลักของเรา…” ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “รู้ใช่ไหมว่าฉันต้องการอะไร? อย่าลืมเพิ่มเติมค่าเสียเวลาด้วยล่ะ ถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว~”
เวียร์เป็นฝ่ายถามกลับอย่างรู้งาน
“คุณต้องการเท่าไหร่?”
“หนึ่งหมื่นขาดตัว”
“…ได้ครับ ไม่มีปัญหา” เวียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “แต่ผมอยากจะเปลี่ยนสถานที่นัดพบ ที่เก่าเหมือนจะไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่ หากคุณรับปากยอมรับเงื่อนไขได้”
“เงินหนึ่งหมื่นจะเป็นของคุณ”
เสียงหัวเราะสุขใจหลุดลอดออกมาจากปลายสาย
“เรื่องเล็กน้อยไม่มีปัญหา” อีกฝ่ายยอมรับง่ายดายก่อนจะกล่าวทิ้งท้าย “ถึงจะเปลี่ยนสถานที่เป็นที่ไหนก็ตาม แกก็หนีเงื้อมมือของฉันไม่รอดอยู่ดี จะทำอะไรก็คิดให้ดีล่ะกัน~”
“อย่าได้พยายามหาเรื่องใส่ตัว เชื่อฉันเถอะ มันไม่คุ้มหรอก”
“…” เวียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“สามโมงเย็น สถานที่ันัดรับเงิน เป็นป่าหลังโรงเรียน เมื่อถึงเวลานัดรับของ ผมจะส่งตำแหน่งไปให้ มารับของให้ตรงเวลาด้วยครับ เพื่อความสะดวกของพวกเราทั้งสองฝ่าย”
ปลายสายกล่าวบ่นรำคาญในขั้นตอนที่ยุ่งยาก
“น่ารำคาญจริง จะทำอะไรก็ทำ”
“…” แต่ก่อนที่เวียร์จะกดวางสาย
กับเป็นปลายสายที่กล่าวแทรกแซงเพิ่มเติมเข้ามา
“ใช่! ใช่ เกือบลืมไปเลย~ เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งวางสาย…”
“ฉันเคยได้ยินข่าวลือไร้สาระพวกนั้นมาก่อน มันเป็นข่าวลือเกี่ยวกับเมียสุดที่รักของฉันที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับแก คงรู้ใช่ไหมว่าถ้าแกกล้าคิดอะไรเกินเลยกับเธอขึ้นมาอะไรจะเกิดขึ้น?”
เวียร์ตอบกลับทันทีขณะรอยยิ้มติดมุมปาก
“แน่นอนครับ”
“…”
“ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
“ดีเยี่ยม! สมแล้วที่เป็นทาสของฉัน” มันหัวเราะออกมา “ส่วนสาเหตุที่เธอไปหาแกก็น่าจะเป็นเพราะไอ้พวกสารเลวน่ารังเกียจพวกนั้น มันปากหมาไม่เข้าเรื่อง”
“ดันปากมากเอาเรื่องฉันไปพูดให้กับเธอได้ยิน แม่ง! ยุ่งวุ่นวายไม่เข้าเรื่อง เรื่องตัวเองยังจัดการแก้ไขไม่ได้ ยังจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก แม่มันสิ! พวกน่าตายของแท้!”
หลังจากสบถหยาบคายไม่มีหยุดหย่อนมันก็กลับมาพูดคุยกับเขาต่อ
“ไม่รู้ว่าเธอจะกลับไปหาแกอีกไหม? แต่ถ้าเธอกลับไปแกอีกครั้ง ช่วยเงียบปากให้แน่นไม่ต้องพูดอะไร ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เดินหนีได้เดินหนีไปให้ไกล เข้าใจไหม?”
เวียร์เองก็ให้ความร่วมมือไม่มีขัดขืน
“ผมจะทำตามนั้นครับ”
“ดี งั้นสามโมงเจอกัน”
และปลายสายก็ตัดขาดไปในที่สุด
“…เป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน”
เวียร์ยิ้มหัวเราะแผ่วเบา ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง พร้อมกับเหลือบหันมองหญิงสาวแสนสวยที่ถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ ทั้งยังกล่าวต่อด้วยสุ้มเสียงหยอกล้อ
“ได้ยินที่เขาบอกแล้วใช่ไหมครับ?”
“…”
“คุณเมียสุดที่รัก~”
หญิงสาวแสนสวย ‘วิเวียน่า’ ลอบกำหมัดแน่น ใช่ ก็อย่างที่ทุกคนคิด เธอก็คือ ‘วิเวียน่า’ แฟนสาวสุดสวยของ ‘โอลิเวอร์’ คนที่เปิดปากพูดคุยกับเขาเมื่อครู่
อีกทั้งหญิงสาวตรงหน้ายังเป็นคนที่มันรักที่สุดอีกด้วย
…‘ฉันแทบจะรอแกไม่ไหวแล้ว รีบมาเร็ว ๆ เข้าล่ะ’
เวียร์เผยรอยยิ้มเบาบาง
“…”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
