[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 137 องค์ที่ 5 กำเนิดจอมมาร – [บทศูนย์] เหมือง

“ที่นี่?”
“ใช่ค่ะ ที่นี่คือเหมืองขุดแร่แรร์เมทัลของพวกเรา”

เพื่อจะทำตามคำร้องขอของนังปีศาจโรคจิต พวกเราก็มาถึงที่นี่ตามการนำทางของวีเนล

แรร์เมทัล คือแร่โลหะหายากที่พบได้น้อยมาก สวนทางกับคุณประโยชน์อเนกประสงค์ของมัน

แต่ว่า ในโลกมาร มีเหมืองที่ขุดพบแรร์เมทัลปริมาณมากอยู่ด้วย ซึ่งก็คือที่ที่อยู่ตรงหน้านี่เอง

“แล้วนี่ จะบอกได้หรือยัง? ที่เธอเคยบอกว่ามีปัญหาน่ะมันคืออะไรกันแน่?”
“ก็ เรื่องที่พบได้ทั่วไปเลยค่ะ ในเหมืองตอนนี้มีสัตว์อสูรตัวปัญหาเข้าไปใช้เป็นรังอาศัยอยู่ อยากให้ช่วยทำอะไรซักอย่างกับเรื่องนี้ทีค่ะ”
“ก็เป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไปจริงๆ นั่นแหละนะ… อา จะว่าไป ในโลกมารนี่มีสัตว์อสูรอยู่กันยั้วเยี้ยเลยใช่มั้ย?”

เพราะในเขตโลกมารมีแหล่งอาหารอยู่มากกว่า สัตว์อสูรก็เลยมาอยู่อาศัยกันมากกว่าด้วย

บางตัวในนั้น เจ้าตัวที่น่ากลัวและร้ายกาจจนเกินการรับมือของพวกเราในตอนนี้เลยก็มี

แต่ว่า สัตว์อสูรที่อยู่บริเวณนี้เป็นพวกที่อ่อนแอนี่นา พวกเรา 3 คนสามารถเตะพวกมันออกไปจากเหมืองนี่ได้อย่างไม่มีปัญหาเลย

“อ๊ะ พยายามอย่างสร้างความเสียหายกับเหมืองมากเกินไปนะคะ ไม่งั้น แรร์เมทัลในนั้นคงไม่เหลือให้ขุดไปใช้แน่”
“เป็นแรร์เมทัลเลยนะ? มันควรจะทนทานไม่ใช่เหรอ? โดนเวทไปนิดๆ หน่อยๆ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง?”
“หัดคิดถึงพลังเวทที่ตัวเองมีซะบ้างสิ พวกเรามีพลังระดับแทบจะสูงสุดในโลกเลยนะ จะอะไรก็พังได้หมดนั่นแหละ”
“แฮะๆ เขินนะ”

ไม่ได้ชมซักคำ จะเขินทำไมเนี่ย

“ก็ ชั้นคิดว่าน่าจะเอาอยู่นะ”
“เอาเลย”
“อย่าทำอะไรให้เหมืองนี้พังเลยนะคะ”
“ไม่หรอกๆ เอาล่ะนะ {โคลด์เดดวิน (ลมยะเยือกเพรียกมรณา)}”

พอฟรานเริ่มร่ายเวท สายลมที่ส่งเสียงที่แปลกหูก็พัดโหมเข้าไปจนทั่วทั้งเหมือง

ทันใดนั้น สัญญาณชีพของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในเหมืองทั้งหมดก็ดับหายไปไม่มีเหลือด้วยความเร็วที่น่าสะพรึง

“…เอ๊ะ?”
“ก็ ประมาณนี้แหละ”
“สมแล้วนะคะ”
“สุดยอดเหมือนอย่างทุกทีเลยนะ เวทมนตร์ของฟรานเนี่ย”
“ไม่สิ! เดี๋ยวก่อนนะ! เมื่อกี้นี้ มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?!”

{ลมยะเยือกเพรียกมรณา} เป็นเวทผสานระหว่างเวทมนตร์ธาตุกับเวทจิตใจที่ฟรานสร้างขึ้นมาเอง

ลมที่พัดไปจะพาเอาเสียงของผู้ร่ายตามไปด้วย ก่อนจะกระจายออกไปเป็นวงกว้าง

เสียงนั้นก็คือ ‘ใครได้ยินเสียงนี้ ตาย’

เป็นเวทแสนน่ากลัวที่ไม่ว่าจะเป็นใคร หรือเป็นอะไรก็ตามที่รีซิสต์ (ความต้านทาน) ไม่ได้ ก็ต้องตายสถานเดียว

“เอาล่ะ เท่านี้ก็เรียบร้อย กลับกันเถอะ”
“อ๊า! เดี๋ยวก่อนสิคะ ยังไม่เรียบร้อยเลยนี่”
“หมายความว่าไง? มีอะไรงั้นเหรอ?”
“คือว่า เหมือนจะยังมีสัญญานชีพอยู่ข้างในอยู่ ไม่ใช่สัตว์อสูรด้วย น่าจะเป็นของคนนะคะ”

ยังมีคนอยู่ข้างในอีกเหรอ?

พอฉันลองตรวจจับสัญญาณชีพเพื่อยืนยัน ก็หาเจอจริงๆ ด้วย

“ชั้นก็ตรวจเจอเหมือนกันนะเมื่อกี้นี้ ก็เลยยกเว้นคนคนนั้นจากผลของเวทมนตร์ไปแล้ว แต่เขาจะมาอยู่ในที่แบบนี้คนเดียวทำไมกันนะ? เกือบจะได้เป็นฆาตกรแล้วมั้ยล่ะชั้นเนี่ย”
“คงเป็นคนงานขุดเหมืองล่ะมั้ง…? จะยังไงก็เถอะ เข้าไปดูกันก่อนดีกว่า”

พอพวกเราเข้ามาถึงข้างในแล้ว ก็เห็นเครื่องมือข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว หาจุดที่จะบอกว่าสะอาดไม่เจอเลย

เอาเถอะ เหมืองก็คงเป็นแบบนี้ล่ะนะ

“เอาล่ะ ทางไหนดีน้า”
“สัญญาณชีพมาจากทางนั้นหนิ ฉันว่าขึ้นไปทางเนินนั่นก็ได้นะ”
“งั้นก็ไปกันเถอะค-… คุณวีเนลคะ! อย่ามาจับก้นดิฉันในที่มืดๆ แบบนี้สิคะ!”
“เอ๋―――”

พอพวกเราเดินตรงไปที่ตรวจเจอสัญญาณชีพนั่น ตรงนั้นก็มี…

“ด- เด็กผู้หญิง?”

มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อยู่

“ฮึก… อือ… คุณแม่คะ อยู่ที่ไหนน่ะ…”
“เด็กหลง? ที่แบบนี้เนี่ยนะ?”
“…นี่ ไม่เป็นไรใช่มั้ย? บอกชื่อของเธอหน่อยได้รึเปล่า?”
“อือออ… คุณแม่…”

ไม่ตอบเหรอ?

เอาล่ะ นี่มันยังไงกันแน่เนี่ย?

“เอาเป็นว่า ช่วยพาเธอออกไปก่อนดีมั้ยคะ?”
“นั่นสินะ ยังไงพวกเราก็ทิ้งเธอไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ได้ด้วยสิ”
“จริงด้วยสิ งั้นเดี๋ยวชั้นช่วยเธอหาคุณแม่อีกทีแล้วกัน- ――― หือ!?”

ระหว่างที่พวกเรายืนคุยกันอยู่ ก็มีเสียงเคาะกุกกักดังมาจากบนเพดาน

เสียงเหมือนอะไรซักอย่างพังเลย

แล้ว เหนือตัวของเด็กคนนั้น ก็มีเศษซากปรักร่วงลงมาอย่างกับจัดฉากไว้

“อ- อันตราย…”
“{โพรเทคชัน (บาเรียป้องกัน)}”
“{คริมสันเลเซอร์ (ลำแสงความร้อนสูงยิ่ง)}”
“{เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้าย)}”

ฟลูเรเทียกางเวทคุ้มครองป้องกันทุกคนเอาไว้, ฉันทำลายเศษซากพวกนั้นเผื่อไว้ก่อน และสุดท้าย ฟรานก็พาทุกคนหนีออกมาข้างนอกด้วยเวทเคลื่อนย้าย ต้องบอกว่านี่เป็นทีมเวิร์คที่ดีเลยล่ะ

“เกือบไปแล้ว!”
“เมื่อกี้ เด็กคนนี้เกือบจะโดนซากพวกนั้นทับไปเต็มๆ แล้วนะคะ”
“ให้ตายสิ… เธอนี่นะ เข้าไปทำอะไรในนั้นคนเดียวกันเนี่ย?”
“……อูว”

ถ้างั้น ฉันขอถามอะไรซักหน่อยก็แล้วกันนะ

“เฮ่ ยัยปีศาจโรคจิต”
“ถ้าเป็นไปได้ อยากให้เรียกฉันด้วยชื่อหน่อยน้า”
“งั้น วีเนล ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย?”
“…หมายถึงอะไรเหรอคะ?”
“อย่ามาทำไขสือน่า ที่นี่น่ะ ไม่ใช่เหมืองขุดแรร์เมทัลจริงๆ ใช่มั้ย? ”

ใช่แล้ว

ฉันมั่นใจเลยล่ะ ที่นี่ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นเหมืองที่สามารถขุดหาแรร์เมทัลได้แน่นอน

“เอ๋? หมายความว่าไงน่ะ?”
“ลองนึกดูสิ คิดว่าแรร์เมทัลมีประโยชน์ขนาดไหนกันล่ะ ฉันหมายถึง ทรัพยากรที่มีค่าขนาดนั้นถูกพวกสัตว์อสูรขโมยแหล่งขุดไป แล้วโยนภาระให้แขกอย่างพวกเราไปจัดการงั้นเหรอ? ไม่ว่าจะมองยังไง มันก็ผิดธรรมชาติสุดๆ เลย พวกเราเป็นคนนอกนะ แล้วถ้าเกิดเราไปทำเหมืองถล่มลงมาจริงๆ จะทำยังไงกันล่ะ ตามปกติ เราก็ควรจะรวบรวมเอายอดฝีมือของเมืองมาจัดการสิว่ามั้ย”
“…นั่นมันก็แปลกๆ อยู่นะ?”
“อีกอย่าง อุปกรณ์ทำเหมืองที่กระจัดกระจายนั่นน่ะ มันเก่าเกินไป ดูแล้ว น่าจะไม่ได้ถูกใช้งานมานานมากแล้วล่ะ… พูดตามตรง นี่น่ะไม่ใช่เหมืองร้างที่ถูกทิ้งไปแล้วหรือไง?”
“……”
“แล้วก็ เรื่องเด็กคนนั้นน่ะ เหมืองร้างน่ะเป็นสถานที่อันตราย ตามปกติต้องปิดปากทางเอาไว้ เด็กๆ ไม่ควรจะเข้าไปข้างในได้อยู่แล้ว… จุดประสงค์ของเธอคืออะไรกันแน่?”
“ฮุฮุฮุ… ทักษะการต่อสู้ ทักษะการสังเกต ทักษะการคิดอย่างเป็นเหตุและผล แล้วก็อื่นๆ… ทุกอย่างวัดได้อย่างชัดเจนเลยค่ะ สมกับที่เป็นผู้ติดตามของท่านอิซึสึ กับเพื่อนร่วมทางทั้งสองเลยนะคะ”

วีเนลยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย ก่อนจะหันหน้าจากเด็กคนนั้นมาเผชิญหน้ากับพวกเรา

“อย่างที่คุณว่าเลยค่ะ ที่นี่คือเหมืองร้งที่ถูกทิ้งไปตั้งแต่ 10 ปีก่อนแล้ว ที่นี่ไม่มีแรร์เมทัลหรอกค่ะ ถึงที่นี่จะเป็นรังของสัตว์อสูรไปแล้วจริงๆ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย”
“งั้น… ทำไมต้องบอกพวกเราว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตด้วยล่ะ?”
“ทดสอบค่ะ”

ทดสอบ?

“ฉันต้องการหาว่าคุณคู่ควรกับการบัญชาเหนือพวกเราปีศาจกับมนุษย์มารหรือเปล่ายังไงล่ะคะ แล้วก็ ผลที่ได้จากการปรึกษากันระหว่างท่านราชาปีศาจกับคุณหัวหน้าเผ่ามนุษย์มารแล้ว ผลสรุปที่ออกมาก็คือการทดสอบแบบนี้ค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง แล้วพวกเราผ่านหรือเปล่าล่ะ?”
“เรื่องนั้นต้องรออย่างค่อยเป็นค่อยไปค่ะ”
“นั่นสินะ… งั้น คำถามสุดท้าย เด็กคนนั้นเป็นใครกันแน่ คงไม่ใช่แค่เด็กสินะ”

“อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ”

ฉันสะดุ้งเพราะเสียงของบุคคลที่ 3 และหันไปดูทางต้นเสียง แต่ตรงนั้นไม่มีเด็กอยู่แล้ว กลับกัน

“สวัสดี ขอโทษที่ต้องปลอมตัวนะ”

ตรงนั้นมีราชาปีศาจ อันเนต ยืนอยู่แทน

อย่างนี้นี่เอง หมอนี่ใช้เวทแปลงกายเพื่อปลอมตัวสินะ

ทุกอย่างกระจ่างแล้ว

วันต่อมา ราชาปีศาจกับหัวหน้าเผ่ามนุษย์มารก็มาที่ห้องของพวกเรา

“ใช่เรื่องผลการทดสอบเมื่อวานหรือเปล่า?”
“อือ ถูกต้องแล้วล่ะ หลังจากที่พวกเราปรึกษากับวีเนล และคำนึงถึงข้อดีข้อเสียทั้งหมด พวกเราก็ตัดสินใจแล้ว”
“แบบนี้เอง ตอนนี้ ขอฟังคำตอบที่ได้หน่อยแล้วกัน
“ได้ พวกเราขอ…”

TN: ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r