[นิยายแปล] เจ้าหญิงแวม Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru 1 บทที่ 1 1 ประชุมโต๊ะกลม

ในวันนั้น ปราสาทอันธการสีชาดที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิดไร้ที่สุดสุดนับ 100 ปีก็คึกครื้นขึ้นมา

—ท่านกลับมาแล้ว นายเหนือหัว ผู้เป็นนายแห่งเรา ที่เราเคารพและบูชาดั่งเทพเจ้า! 

—ท่านหวนคืนมา องค์หญิงผู้เลิศเลอ และมีความงามอันเป็นนิรันดร์ของเรา ผู้ที่เราขอมอบร่างนี้ เลือดนี้ และจิตวิญญานนี้!! 

—ท่านหวนกลับแล้ว วันวานแห่งความรุ่งโรจน์จะหวนคือสู่อาณาจักรของเรา “อิมพีเรียลคริมสัน” อีกครา!!!

◆◇◆◇

ผมนึกเสียใจอะไรหลายๆอย่างเลยละ

….ทำไมผมถึงมีงานอดิเรกแบบนี้กันนะ

ก็แบบว่า มันเป็นเพราะสกิลพิเศษของเจ้าหญิงแวมไพร์ “ตาปีศาจ” นั่นแหละ ที่สามารถลบล้างความมุ่งร้ายได้ แถมใช้ได้กับทั้งคนและมอนสเตอร์ (อัตราความสำเร็จจะขึ้นอยู่กับความต่างของเลเวลคนใช้กับเป้าหมาย) – แล้วมันก็มีผลต่อโอกาสการจับมอนฯด้วยไง ก็เลยได้ใจไปหน่อยแล้วไล่จับมอนฯทุกตัวที่มีในเกมเลยนะสิ

ต่อจากนั้นก็ ผมเหลือบมองมิโคโตะที่ใส่ชุดเมดยืนอยู่ข้างบัลลังค์  

กาชาอันแรกที่ผมไปลอง ผมโชคดีมากที่ได้เธอ เซราฟิม ข้ารับใช้ระดับ SR มา ผมดีใจสุดๆ หลังจากนั้นก็เลยกดกาชาทุกครั้งที่มีข้ารับใช้เป็นรางวัล

แล้วผมก็เผลอไปบ่นในช่องแชทของกิลด์ว่า ผมจ่ายเงินขยายขนาดช่องเก็บของส่วนตัวไปจนถึงขั้นสุดแล้ว แต่ก็สัตว์เลี้ยงของผมก็ยังล้นอยู่ดี ก็เลยทำให้สมาชิกคนนึงในกิลด์ที่เวลตันหมดแล้วและกำลังเบื่อพอดี เกิดนึกสนุกขึ้นมา

ก่อนผมจะรู้ตัว พวกเขาก็เก็บรวบรวมและคือสภาพพิมพ์เขียว36 ชิ้นของ “สวนลอยฟ้า” ที่จะดรอบจากมอนฯใน “สวนที่ถูกทอดทิ้ง” ที่เป็นเศษซากของอารยจักกลโบราณไปแล้ว

จากนั้น จะต้องใช้วัตถุดิบที่โครตหายากอื่นๆอีก 20 ชนิด จากบอส มอนฯ หีบ และแร่ใน “เขาวงกตมิติ” ที่อัตราดรอบต่ำเตี้ย และถ้าเป็นกลุ่มคนเลเวลเต็มไม่ถึง 10 คน ก็เตรียมโดนกวาดเรียบได้เลย แถมยังต้องเก็บชนิดละ 50 ชิ้น นี่มันการคือคัดพวกมาโซคิสชัดๆเลย!

ตัวผมเองก็เข้าร่วมด้วย หาวัตถุดิบ เอามันไปให้ช่างเครื่องกล ช่างฝีมือ นักแปรธาตุ และจอมเวทย์ที่กระจายไปทั่วโลก ได้รับเควสให้ทำ แล้วก็ได้แปรรูปวัตถุดิ บางทีการแปรรูปก็ล้มเหลว ก็ต้องกลับไปหาวัตถุดิบตั้งต้นใหม่… ครับ ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมก็สนุกมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เผลอใจไปทั้งอย่างนั้น

 หลังจากผ่านมา 4 เดือน ในที่สุดสวนลอยฟ้าก็สำเร็จ!

ผมก็ไม่ได้อยากจะอวดอะไรนักหรอก แต่กิลด์ที่ผมอยู่ “รอยเท้าแมวสามสี” นะ ทุกคนได้เกิดใหม่จนเวลตันแล้ว แล้วก็มีตั้ง 5 คนที่ได้ฉายาพิเศษ “ชนชั้นสูง” พวกเรานะระดับสูงขนาดที่ทุกคนในเซิฟเวอร์รู้จักเราเลยนะ

แต่ขนาดนั้นแล้วก็ยังใช้เวลาตั้ง 4 เดือน!  อืม ทุกคนในกิลด์ได้ช่วงเวลาที่ดีในการแก้เบื่อแหละ ว่ากันตามตรง ผมเองก็ประทับใจสุดๆตอนที่เราเทเลพอร์ตจากวงแหวนเวทย์มายังเกาะที่ลอยขึ้นมานะ

พวกเพื่อนรวมกิลด์รอบตัวผมก็ตะโกน “บารุส!” “บารุส!” กันไม่หยุด แล้วแอดมินก็ประกาศว่าผมเป็นคนแรกที่ถือครอง “สวนลอยฟ้า” ก็เลยยัดฉายาน่าอายอย่าง “โฉมงามแห่งท้องนภา” มาให้ ตอนที่ถูกประกาศลงไปในช่องข้อความโลกนะ ผมรู้สึกเหมือน “โดนประจานในที่สาธารณะนี่หว่า?!” ซึ่งมันก็พิลึกดี

ยิ่งไปกว่านั้น ภายหลังเกาะถูกเปลี่ยนไปโดยไอ้สมาชิกกิลด์บ้าบางส่วนจนกลายเป็นเมืองป้อมปราการแห่งความมืด ช่างฝีมือที่ชอบเรื่องแบบนี้ก็จัดหนักจัดเต็มจนพอใจเลยละ

สำหรับผมแล้ว ผมสามารถใส่โรงเก็บของเพิ่มขึ้นมาบนเกาะได้ เพราะอย่างนี้ พื้นที่คลังเก็บของของผมก็พุ่งไปเกือบ 2000 ช่อง ผมก็เลยไม่ได้สนใจอย่างอื่น 

ยิ่งไปกว่านั้น ผมสามารถวางสัตว์เลี้ยงที่จับมาได้ถึง 100 ตัว ทั้งบนเกาะและภายในปราสาท ผมเลยออกไปไล่จับมอนแรร์มามหาศาลเพื่อเอามาโชว์ เพื่อนๆก็เลยเริ่มเรียกที่นี่ว่า “ปราสาทจอมมาร” หรือ “ดินแดนสัตว์ประหลาด” แต่ผมก็เมินๆเรื่องพวกนั้นไป

อา ถ้าผมมีไทม์แมคชีน ผมจะย้อนกลับไปบ่นตัวเองแน่

ถ้าผมรู้ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ละก็ ผมคงไม่สะสมมอนเวลสูงหรือบอสดันเจี้ยนไว้หรอก———!!!

ผมนั่งบนบัลลังค์ที่ตกแต่งด้วยเพชรพลอยและทอง ไอเทมตกแต่งที่เติมเงินมา “บัลลังค์แห่งราชัน” เหงื่อไหลพรากเป็นน้ำและกรีดร้องไร้เสียงอยู่ภายในหัวเมื่อมองลงไปยังกองทัพมอนสเตอร์ที่คุกเข่า เข้าแถวเรียงรายอยู่ตรงหน้า 

เทนไกแตะไหล่ผมเบาๆ แล้วก็ขยิบตาให้

อา นายบอกให้ผมพูดอะไรซักอย่างสินะ

…ทำไงดี? ผมต้องวางท่าพูดเท่ๆไหม? แต่ผมไม่มีคลังคำแบบนั้นเลยนะ ผมอยากให้มันจบๆไปไวๆ เอาผ้าห่มปิดหน้าแล้วหลับไปเลย 

ไม่สิ ต้องทำให้เหมาะสมสิ…

“–ทุกคน ลำบากมามากนะ!!”

อาเระ? เหมือนผมจะพูดไม่ถูกไปนิดหน่อยมั้ยนะ???

“ครั————–บ!!!”

เหล่ามอนฯก้มคำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน บางตนถึงกับโขกพื้นจนแตกเลยทีเดียว

… เอ้ ปราสาทเป็นไอเทมทำลายไม่ได้นี่นา เดี๋ยวค่อยมาซ่อมได้รึเปล่านะ

ผมพยายามคิดเรื่องเล็กน้อยไปเรื่อย แต่เทนไกมองไปทั่วด้วยสีหน้าพึงพอใจ 

“ข้าจะให้พวกนายได้รับเกียรติในการเชยชมพระพักตร์ขององค์หญิงได้ ทุกคน จงเงยหน้า!”

แล้วเหล่ามอนสเตอร์ก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกันด้วยความพร้อมเพรียงไร้ที่ติ

อุหวาหวาหวาหวาหวาาาาาาาา นะ-น่ากลัวง่าาาา~~~~!!!

คือว่า ผมจำพวกเขาทั้งหมดได้แหละ พวกเขาเป็นมอนฯที่ผมจับมาเป็นข้ารับใช้ มันมีความคล้ายคลึงอยู่บ้าง แล้วผมก็รู้สึกถึงความผูกพันธ์อยู่นิดๆด้วย แต่ แบบ… อะไรคือความแตกต่างระหว่างตุ๊กตาหมี กับหมีกรีชลี่ย์ตัวเป็นๆละ?

เจ้าพวกนั้น มันดูน่ารักเมื่อมันเดินตามผมต้อยๆในจอเกม แต่ถ้าผมมาเจอเจ้าพวกนี้บนถนนมืดๆตอนกลางคืน ผมคงจะกรี้ดแล้วก็เป็นลมแน่ๆ

แล้วยิ่งไปกว่านั้น –

เพื่อเป็นการทดสอบ ผมมองไปที่สเตตัสของ นักบวชดวงตาปีศาจชั้นสูง ผู้ที่สเตตัสพื้นฐานนั้นค่อนข้างต่ำ

เผ่า : นักบวชดวงตาปีศาจชั้นสูง Demon Eye High Priest

ชื่อ : โคโคโนเอะ

เจ้าของ : Hiyuki

HP：6,255,000

MP：7,780,000

▼

“…………..”

นี่นะเป็นแค่มอนอ่อนๆเองนะ ตัวอื่นที่เหลือเป็นเหล่าบอสทั้งนั้นเลย

ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเหล่ามอนโต๊ะกลมจะกลายเป็นแบบนี้กันหมดแล้วละ หมายถึงกลุ่มมอนที่กลายเป็นราชาปีศาจไปแล้วนะ 

ถึงแม้ว่าไม่มีผมอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง…?

ผมคิดแบบนั้นก็จริง แต่พวกเขาก็จ้องมาที่ผมแล้วก็เริ่มพึมพำว่า “โอ้ องค์หญิงจริงด้วย” “ท่านกลับมาแล้วจริงๆ” “ท่านดูสวยเหมือนเดิมเลย” “ช่างงามงดเหลือจะเอ่ย” “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราได้เห็นท่านอีกครั้ง” แล้วก็จมดิ่งอยู่ในห้วงอารมณ์อันลึกซึ้ง บางตนถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ

อัศวินรัตติกาล โคคุโย ผู้ที่ยืนอยู่ด้านซ้ายของบัลลังค์ก็กระทุ้งปลายหอกที่เขาถือลงพื้นดัง เคร๊ง! 

ที่ยืนถัดจากเขา จิ้งจอกเก้าหาง อุสึโฮะ ใช้พัดชี้เหล่ามอนที่อยู่เบื้องหน้าแล้วตวาดว่า 

“พวกแกทั้งหลายคือนายพลแห่งโต๊ะกลมน่าน่าภาคภูมิ แต่กลับมาทำตัวเป็นเด็กๆอย่างนั้นหรอ นี่เราอยู่เบื้องหน้าองค์หญิงนะ มีมารยาทกันหน่อยซิ?”

คำเหล่านั้นทำให้บรรยากาศในห้องตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง

…ไม่ละ ไม่สิ บรรยากาศเมื่อกี้มันสบายๆกำลังดี แล้วผมก็ประหม่าน้อยลงด้วยนะ! 

“เอาละสหายข้า นายเหนือหัวของเราได้กลับมานั่งยังบัลลังค์โต๊ะกลมอีกครั้ง และเรื่องนี้ ช่วงเวลาแห่งความว่างเปล่าก็จะจบลง เราจะยิ่งใหญ่ขึ้นอีกครั้งและทำให้พวกมนุษย์โง่งมบนโลกทั้งหลายได้รู้จักองค์หญิงและอาณาจักรอันทรงเกียรติของเรา “อิมพีเรียลคริมสัน”!!”

“โอ้อออออออออออออออออ!!!”

ทุกคนตอบรับการปลุกใจของเทนไกด้วยความตื่นเต้น แรงกระแทกนั่นทำเอาผมเกือบตกบัลลังค์ แต่ผมก็คว้าพนักแขนไว้ได้ทัน แต่เพราะแบบนั้น ผมก็เลยกลายเป็นลงมายืนบนพื้นแทน

ณ เวลานั้น ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม เต็มไปด้วยควาดหวังอันเปี่ยมล้น

…นี่แปลว่าถ้าผมไม่ทำอะไรซักอย่าง ต้องมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นแหงๆ

ผมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินหนีไป…ไม่ได้สินะ 

อา- ช่างมันแล้ว ผมแค่ตามน้ำเทนไกไปแล้วกัน

“จงลุกขึ้น! ไปกับเรา และกู่เสียงร่ำร้องแห่งชัยชนะ!!”

ณ ตอนนั้น เหล่ามอนสเตอร์ที่คุกเข่าอยู่ต่างยืนขึ้นร่ำร้อง

“โอ๊อออออออออออออออออออออ———-วว!!!!!”

เสียงพวกเขาดังขึ้นเป็นสองเท่าจากก่อนหา้เลยละ

“….”

..จู่ๆผมก็ได้สติ ดูท่า ผมเป็นลมแบบลืมตาทั้งยืนไปพักนึงสินะ

และแน่นอนว่า พอได้สติแล้ว ขาของผมก็หมดแรง แล้วผมก็ล้มลงไปนั่งบนบัลลังค์อีกครั้งนึง

ที่บอกว่าจะพยายามลงวันละตอน ไม่รวมเสาร์อาทิตย์หรอกนะคะ 😛

อย่างที่แจ้งไว้ในตอนก่อนๆว่ามีการเปลี่ยนการแปลหลายๆอย่างไป อากุ๋ว่าไง ก็ว่าตามนั้นนะคะ 

ตรงไหนที่ยุ่นใช้เสียงทับศัพท์ภาษาอังกฤษ ก็จะขอทับศัพท์ตามยุ่นไปแล้วกันคะ 

แต่ถ้ารู้สึกว่ามันขัดๆอยากให้แปลก็บอกได้นะคะ