[นิยายแปล] เจ้าหญิงแวม Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru 0.2 บทนำ 2 การหวนคืน – 2

มีเสียงเคาะประตูด้วยมารยาทดังขึ้นเบาๆ แล้วหญิงสาวสวยใส่ชุดเมดผู้มีผมสีแพลตตินั่มบลอนด์ ดวงตาสีน้ำแข็ง และมีปีกสามคู่บนหลัง ก็เดินเข้าห้องมา 

แค่มองดูเฉยๆ ผู้หญิงคนนี้รู้สึกคุ้นๆยังไม่รู้นะ  

เธอมองไปยังเทนไกที่เข้ามาก่อน และกำลังคำนับอยู่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิเขา 

“ท่านเทนไก การบุกเข้ามายังห้องนอนของผู้หญิงมันเสียมารยาทไม่ใช่หรอคะ ต่อให้ท่านจะเป็นถึงหัวหน้าของ 4 ราชามารสวรรค์ก็ตาม” 

“อืม.. โทษทีนะมิโคโตะ ข้ารู้สึกได้ถึงพลังเวทย์ขององค์หญิงที่ตื่นขึ้นมา ข้าก็เลยอยู่เฉยไม่ได้นะ..” 

เธอส่ายหัวไปมา แม้เขาจะพูดเหมือนรู้สึกผิดมาก็ตาม แต่ก็ไม่มีน้ำเสียงของความเสียใจในนั้นเลย ก่อนจะหันหน้ามาทางผม หลังตรง และโค้งคำนับผมด้วยความเคารพอย่างสุดซึ้ง  

“องค์หญิง ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านตื่นขึ้นมาแล้ว นี่คือความปิติอย่างหาที่เปรียบมิได้ที่มิโคโตะผู้นี้เคยประสบมาเลยคะ” 

อ่า อย่างที่คิด มิโคโตะจริงๆสินะ  

เพื่อความมั่นใจ ผมชี้ไปที่เธอและตรวจสอบหน้าต่างที่โผล่ขึ้นมา  

เผ่า : เซราฟิม (ฑูตสวรรค์/Seraphim) 
ชื่อ： มิโคโตะ 
เจ้าของ：ฮิยูกิ 
HP：27,960,000 
MP：35,268,000 

▼ 

..โอ้ ผมได้แต่ขำแห้งๆกับจำนวนตัวเลขความสามารถนั่น แล้วก็นะ ถ้าคุณจิ้มไปที่ปุ่ม  ▼ ละก็ มันจะมีรายละเอียดสเตตัสและสกิลที่เพิ่มขึ้นมาอีก แต่มันละเอียดมากขนาดมีเป็นพารากราฟ ผมก็เลยข้ามมันไปซะ  

ก็แบบว่า ความสามารถของเทนไกเมื่อกี้มันก็มีอะไรเหลวไหลแล้วนะ แต่ของมิโคโตะเองก็ไม่ใช่ธรรมดาแล้ว 

เธอเป็นคนแรกที่ผมได้มาจากกาชาของเกม เป็นข้ารับใช้(สัตว์เลี้ยง) SR ตัวแรก ผมใช้เธอมานานยิ่งกว่าเทนไก และเลเวลของเธอก็เต็มแล้วเหมือนกับเทนไก แต่ว่าในด้านของค่าความสามารถ เธอควรจะมีพอๆกับผม และไม่ควรที่จะสูงขนาดนี้ 

ปกติแล้ว มันคงไม่มีความหมายถ้าเราเล่นเกมแล้วพลังค่าความสามารถของข้ารับใช้นั้นมีมากกว่าเจ้าของ และต่อให้เป็นนาคราช(มังกรทอง) ก็ได้มาจากการกดกาชา ค่าพลังของมันนั้นต่ำมากเลยละ มันแทบจะกลายเป็นไอเทมแฟชั่นเสียมากกว่าด้วยซ้ำ  

ไม่ใช่ว่าค่าพลังนั่นมันเท่ากับค่าดั้งเดิมของนาคราชหรอกหรอ ตอนที่เขาปรากฏตัวเป็นบอสของอีเว้นท์ นั่นต้องใช้คนมากกว่า 150 คนเลยนะ รวมถึงผมที่เกิดใหม่มา 3 ครั้งและเวลตันแล้ว ทั้งยังใช้มากกว่า 2 ชม. ในการกระเสือกกระสนสู้นะน่ะ? 

แล้ว เซราฟิมนะเป็นขั้นสุดของเผ่าฑูตสวรรค์ ก็เลยไม่ปรากฏเป็นมอนทั่วไป แต่จากที่ผมเห็น นี่ก็สูงกว่า 40ถึง 50 เท่าของพวกมอนเทวดาตกสวรรค์ 1 หรือ 2 ปีกบน “หอคอยของผู้ร่วงหล่น” แล้ว เพราะงั้น ถ้าเธอกลายมาเป็นมอนสเตอร์ ผมคิดว่าค่าตัวเลขก็น่าจะประมาณนี้เหมือนกัน  

ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่บางที ขีดจำกัดที่ถูกตั้งไว้สำหรับข้ารับใช้คงโดนเอาออกไป มันก็เลยเลยเถิดแบบนี้? ยังไงก็เถอะ ถ้าผมเป็นศัตรูกับพวกนี้ ผมต้องตายในทันทีแน่ 

…เอาละ ไม่ทำตัวแย่ๆให้โดนมองเป็นศัตรูดีกว่า 

“เอ่อ คืออยากถามอะไรทั้งคู่หน่อยนะครับ..” 

พอพูดออกไป เจ้าคนหน้าตาดีทั้งสองก็ตัวแข็งไปราวกับโดนฟ้าผ่า ทั้งสีหน้าก็ดูตกใจอย่างมาก 

โอ แย่ละ ทำอะไรผิดไปรึเปล่านะ? ทำไงดี? 

“องค์หญิง! ได้โปรดอย่าพูดสุภาพกับพวกเราเลยครับ!” 

“องค์หญิง หรือท่านจะเสียความทรงจำไปเพราะการนิทราอันยาวนาน..?” 

“เอ๋?! เอ่อ ไม่ ผมจำได้นะ คุณเทนไกกับคุณมิโคโตะเป็นตัวทำดาเมจและฮีลเลอร์ของผมตลอดมา” 

ได้ยินอย่างนั้น ทั้งคู่ดูโล่งใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด 

หืมม? นี่หมายความว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในเกมก็เข้าใจด้วยสินะ…? 

“ถ้างั้นช่วยเรียกเราแค่ชื่อเหมือนที่เคยทำเถอะคะ” 

มิโคโตะเอ่ยปากแล้วก็โค้งลงอีกครั้ง แต่ว่านะ ในเกมผมไม่เคยพูดกับข้ารับใช้ซักหน่อย! 

โอ เดี๋ยวนะ ผมจำได้ว่าในเกมนะ มีการพากย์เสียงคำสั่งพวก “ไปเลย!” “อย่าไปกลัว!” “กำจัดให้หมด!” กับข้ารับใช้ด้วยนี่นา 

หมายถึงแบบนั้นหรอกหรอ…? แบบว่าออกคำสั่งห้วนๆอะนะ?? 

ผมแอบมองพวกเขา แล้วก็ได้เห็นดวงตาเป็นประกายรอคำสั่งของผม ถ้าพวกเขาเป็นหมา ก็คงนั่งลงกับพื้นส่ายห่างไปมาแล้วละ 

เฮ้อ.. ผมหวังว่ามันจะไม่เป็นไร.. ถ้าผมพูดจาหยิ่งเกินไป แล้วความระดับชื่นชอบของผมมันดิ่งลงมาโดยที่ผมไม่รู้ตัว จากนั้นพวกเขาก็ต่อต้านขึ้นมา ผมก็จะกลายเป็นแค่เหยื่อนิ่มๆให้พวกเขาเลยนะ… 

เอาละ ช่วยไม่ได้ จะให้พวกเขารอนานกว่านี้ก็จะยิ่งอันตราย 

ผมพูดกับพวกเขา พยายามทำให้เหมือนกับฮิยูกิในเกม 

“อา ทั้งคู่ทำได้ดีมาก จัดเตรียมให้เราได้นอนโดยไม่มีอะไรมารบกวน ขอบใจมาก” 

“”ครับ/คะ ข้ายินดีเป็นอย่างยิ่ง!!”” 

เอาละ- เหมือนว่าแบบนี้จะดีแล้วนะ 

“..เราอยากรู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนแล้ว แล้วมีอะไรเกิดขึ้นบ้างระหว่างที่เรานอน?” 

จบคำ เทนไกก็ยืนขึ้นตัวตรงและชี้ไปที่ประตู 

“ครับ ข้าคิดว่าท่านจะต้องถามเช่นนั้น ข้าเลยถือวิสาสะเรียกเหล่าลูกน้องให้มารวมกันที่ห้องบัลลังค์แล้วครับ” 

“พวกเรา 4 ราชามารสวรรค์ 7 อสูรแห่งหายนะ และ 13 นายพลปีศาจ ได้เผ้ารอคอยวันที่ท่านจะกลับมาด้วยความปรารถนาเป็นอย่างยิ่งคะ” 

แม้ว่าผมจะพยักหน้าไปตามคำพูดด้วยความสุขของมิโคโตะ ในหัวของผมกลับมีคำถามเต็มไปหมด 

4 ราชามารสวรรค์? 7 อสูรแห่งหายนะ? 13 นายพลปีศาจ? อะไรละนั่น? 

เทนไกยืนมือออกมาราวกับจะช่วยนำไป เขาแตะต้องตัวผมอย่างเบามือราวกับเป็นสิ่งเปราะบาง พาผมออกจากโลงศพ เมื่อผมลงมาถึงพื้น  มิโคโตะก็หยิบหวีออกมาด้วยความรวดเร็วราวกับฝึกมาแล้ว แล้วหวีลงบนผมอย่างนุ่มนวล 

“เอาละองค์หญิง ไปกันเลยไหมครับ?” 

พูดเช่นนั้น ผมก็ถูกพาออกจากห้องนี้ไป โดยมีเทนไกนำอยู่ข้างหน้า และมิโคโตะขนาบอยู่ข้างหลังด้วยท่าทีสำรวม จากภายนอกผมก็ดูสงบแหละ แต่ภายในผมสั่นกลัวจนเกือบจะฉี่ราด แล้วผมก็เดินไปตามโถงทางเดินอันกว้างขวาง โดยรู้สึกเหมือนหมู ไม่ก็วัว ที่กำลังเดินเข้าโรงเชือดอย่างไรอย่างนั้น… 

——————-

สำหรับบทนำ จะลงรวดเดียวให้ทั้งหมดเลยนะคะ เนื้อหาที่อ่านอาจจะมีเปลี่ยนแปลงไปบ้าง ซึ่งก็พัฒนาไปตามระดับของอากู๋ทรานที่แปลได้ถูกต้องขึ้นเยอะ (มิใช่เพราะคนแปลแต่อย่างใด) 

สำหรับจุดไหนที่ดูแปลกๆคอมเม้นบอกกันมาได้นะคะ จะปรับเปลี่ยนให้ถูกต้องขึ้น