[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 54 ข้อมูลสาวดุ้น และ สาวดุ้นเป็นหนึ่ง

ตอนที่ 54 ข้อมูลและความเป็นหนึ่ง

ขอข้ามการบรรยายโดยละเอียดไป……

รุ่นพี่มิซุฮิค้นพบแล้วว่าฉันมาที่โรงเรียนคิโซ

『ฟุมุ、น่าสงสัยจังว่าทำไมความแตกได้เน๊ ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะติดตามข้อมูลตำแหน่งของเธอได้』

ไม่รู้เหมือนกัน แต่ ก็ความแตกแล้วจริง ๆ น๊า

เธอบอกว่าจะพาโทอาจังมาด้วยสิ

เมื่อฉันมาซื้อเสื้อผ้าเพื่อแต่งหญิง แต่กลับกลายเป็นการเคลื่อนไหวที่สร้างปัญหาในระดับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม！

แย่แล้วไม่ใช่รึไงเน๊？

ฉัน、คงไม่เหลือความไว้วางใจในอนาคตแล้วเน๊ะ？

『……ฉันมีแผน、หนึ่ง』

โห๊

ว่าไปได้เลย

『มีสัญญาณของน้องสาวของฉันอยู่ในตึกนั้น เรามาขโมยเธอแล้วใช้บังหน้ากันเถอะ นั่นเป็นเหตุผลที่ชัดเจนมากเลยจริงไหม』

ตึกนั้น、ตึกแหลม ๆ นั้นสินะ？

ไม่ดีหรอกนะเธอ ขืนทำแบบนั้นโรคุฮาระซังก็ได้บินดิ่งมากันพอดี

โซลเซียลา วันนี้ ราตรีสวัสดิ์

ฉันจะไปแต่งตัวเป็นผู้หญิงอย่างสงบสุข

『อย่างงั้นเหรอ』

แล้วก็、ฉันควรจะทำยังไงกับเพียวริจังที่อยู่ข้าง ๆ ฉันดี

ฉันแน่ใจว่าคุณจะได้รับแรงกระตุ้นจากการกระทำของฉัน และเสียงฮี้ย๊าใช่ไหม？

ฉันอยากให้เธอเงียบไว้จนกว่าเหตุการณ์ในงานต้นฉบับของโทรัคคุงจะเกิดขึ้น

「เน๊เน๊、นักเรียนจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมที่จะมาพวกนั้นเอง、พวกเธอก็เป็นไปตามแผนการของคุณหรือเปล่าค๊าー？」

「……เรื่องเล็กน้อยน่ะ ความผิดปกติระดับนี้」

「ฮ่าๆๆๆ、งั้นเหรอค๊า ตามที่คาดไว้เลยเน๊ะ」

โฮร่า、ดูตาของเพียวริจังสิ

แวววาวเหมือนจะระเบิดได้ทุกขณะเลยไม่ใช่รึไงกัน？

นี่ไม่ใช่เวลาที่จะขอให้ใครมาช่วยเลือกเสื้อผ้าให้แล้วเน๊

ได้โปรด、เพียวริจัง รีบ ๆ กลับไปเร็ว ๆ ที……！

『……ยังไงก็รีบออกไปก่อนที่เด็กจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมจะมาถึงกันดีกว่าเน๊』

ใช่เลยน๊า

ไม่ใช่เวลาต่อรองแล้ว、รีบออกจากตึกดีกว่า

เสื้อผ้าเป็นเรื่องคราวหน้า！

「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยไหม」

เจอกันใหม่เน๊、เพียวริจัง！

「ค๊า、ไปกันเลย」

จะตามฉ๊านมาทำไมก๊านนนนน！

สุดท้าย、ฉันก็ได้ออกมารอข้างนอกตึกพร้อมกับเพียวริจังเพื่อรอการมาถึงของพวกรุ่นพี่มิซุฮิ　เพียวริจัง……เธอไม่มีอะไรให้ทำเพื่อตัวเองเลยเหรอ？

เน๊、ถึงจะไม่ควรพูดแบบนี้ก็สาวสวยก็เถอะ

แต่ว่าช่วยไปที่ไหนสักที่แทนได้ไหม？

『อาจจะพูดได้ว่ากลับไปสู่สภาวะปกติล่ะ』

ไม่ทีเหตุผลที่ฉันจะแรงใส่สาวสวยได้หรอก

นอกจากนี้、สาวสวยลึกลับจะไม่บอกให้กลับบ้าน！

โซลเซียลาไม่ไล่ตามคนที่จากไป และไม่ปฏิเสธคนที่มา、เป็นการตีความที่ไม่สอดคล้องกันล๊า！

ฉันไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลเหนือการกระทำของฉัน！

『นั่นแน่นอน……』

เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

ฉันจะขอให้เธอไปที่ไหนสักแห่งด้วยสาวสวยลึกลับอย่างเหมาะสม

มาให้ข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในงานต้นฉบับ、เพื่อให้เธอไปที่นั่นกันเถอะ มาทำกันเลย

「คุณ

「อะ คนพวกนั้นใช่ไหมเน๊」

……ใช่แล้วเน๊ะ」

สายไปแล้วー！

ฉันก็เป็นแบบนี้เสมอ

■

สถานที่ที่มิซุฮิกับโทอามาร่วมตัวกันคือ、ใต้อาคารพาณิชย์ที่ตั้งอยู่ในเขตปกครองตนเองใจกลางโรงเรียนคิโซ 

ขณะที่ฉันอยู่ร่วมกับฝูงชน ฉันเห็นชุดที่คุ้นเคย

「เคย์、อยู่ที่นี่เองสินะ」

「……ขอโทษด้วยครับ」

พอเจอกัน เคย์ก็ก้มหัวให้ 

เป็นคำขอโทษสำหรับการพยายามที่ลงมือช่วยเหลือมิโรคุด้วยตัวคนเดียว

「ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ、นายวางแผนที่จะเคลื่อนไหวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ」

「……ตั้งแต่ตอนที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลครับ」

「งั้นเหรอ……」

（เขาอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน บางทีคงสังเกตเห็นถึงความรู้สึกไม่ปกติได้ตั้งแต่แรก แต่ก็ควรที่จะคุยเรื่องนี้กับฉันกับโทอาด้วยสิ……คนซุ่มซ่าม）

มิซุฮิถอนหายใจในใจ

ยังไงก็ตาม、ในเวลาเดียวกัน ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเขา

「คราวหน้า、เชื่อในพวกเราด้วยสิ ทั้งฉันทั้งโทอาต่างก็มีความรู้สึกอยากพามิโรคุกลับมาเหมือนกัน」

「？？？？」

เคย์เงยหน้าขึ้น

「ถ้าต้องรับตัวมิโรคุกลับจากโรงเรียนคิโซ、ก็ต้องเป็นพวกเราทุกคนสิ ใช่ไหม、โทอา」

「อืม เคย์คุง、คุณไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะ？」

「……เอ๊ะ？」

เคย์ทำเสียงประหลาดใจ

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจราวกับว่าเขาเชื่อว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่จะพามิโรคุกลับมาได้

（เคย์……นี่นายคงต่อสู้ตัวคนเดียวแบบนี้มาจนถึงตอนนี้เลยสินะ）

การมีเพื่อน เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดสำหรับเขาหรือเปล่าน่ะ

มิซุฮิจับมือของเคย์

「มาช่วยมิโรคุด้วยกันเถอะ」

「…………ครับ！」

■

คร๊าบ！ รวมตัวกัน！

『ค๊า』

มีบางอย่างเกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้！

รุ่นพี่มิโรคุ、เกิดเรื่องอันตรายบางอย่างขึ้น！

ฉันคิดว่าจะเป็นการเทศนา แต่ไม่ใช่ล๊า

นั่นทำให้ฉันมีความสุข

แต่ว่า、มีเรื่องเลเวลสูงเกิดขึ้นที่ร้ายแรงกว่าการโดนเทศนา

มารวบรวมข้อมูลกัน

ฉัน、ถามด้วยสีหน้าเหมือนรู้อยู่แก่ใจ

「ยังไงก็เถอะครับ、รุ่นพี่มิซุฮิรู้เรื่องเรื่องนี้มากแค่ไหน」

「เรื่องเดียวคือ、มิโรคุถูกโรงเรียนคิโซลักพาตัวไป แล้วก็、ความจริงที่ว่าจำนวนหนี้ตามข้อตกลงลงลดตามที่แม่นั่นว่าไว้……」

อะ、เป็นอย่างงั้นจริงเรอะ！？

นี่ไม่ใช่เวลามาตื่นเต้นและพูดถึงชุดใหม่จะดูดีแค่ไหนแล้ว！

ก่อนอื่นเลย、ทำไมรุ่นพี่มิโรคุถึงตกเป็นเป้าหมายกันล่ะ？

เพราะเป็นสาวสวย？ กะแล้วเพราะเป็นสาวสวยสินะ？

「ฉันยังไม่รู้จุดประสงค์ในการลักพาตัวมิโรคุ」

พอพูดอย่างงั้น、รุ่นพี่มิซุฮิก็มองมาที่ฉัน

เอ๊ะ？ หรือว่าบางที、จะคิดว่าฉันรู้เหรอ？

แย่แล้ว、ฉันไม่รู้ 

「――โรงเรียนคิโซは、กำลังดำเนินการทดลองความเข้ากันได้กับดีมอนเกียร์โดยใช้นักเรียนภายนอกอยู่」

เดี๋ยวสิ、เพียวริจัง！？

「เธอ……」

「ฉันคือเพียวริจัง！ไอดอลของทุกคนและเป็นสัญลักษณ์ของความยุติธรรมเองค๊าー！ไม่เจอกันนานเลยเน๊、สึกิมิยะ โทอาซัง！」

「อะ、เช่นกันค่ะ」

เพียวริจัง、โบกมือให้โทอาจัง

จากนั้นฉันก็หยิบสมาร์ทโฟนออกมาถ่ายรูปคู่กับมิซุฮิ

โอย、เดี๋ยวก็โดนตีหรอกหล่อน 

「นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบคุณเน๊ แม้ว่าคุณอาจจะรู้จักฉันแล้วก็ตาม」

「คุณเป็นคนที่ไลฟ์สดโดยไม่ได้รับอนุญาตที่เขตโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม」

「ช๊ายช๊าย อาโตะ、ได้โปรดอย่าทำหน้าดูน่ากลัวขนาดนั้นสิค๊าー」

เพียวริจังพูดกับมิซุฮิด้วยรอยยิ้มพร้อมทำท่าทางแบบเดียวกับที่เห็นในไลฟ์สด

「ฉันเป็นผู้ให้ความร่วมมือ ……ค๊า、เชิญเลย」

พูดจบเพียวริจังก็ยัดเมโมรี่ USB อันเล็ก ๆ ใส่ในมือรุ่นพี่มิซุฮิ

「จนถึงตอนนี้ นักเรียนที่ถูกลักพาตัวโดยโรงเรียนคิโซมักจะถูกพาไปยังสถานที่เดิมเสมอ ซึ่งในนี้รวมข้อมูลโดยละเอียด เช่น สถานที่และจำนวนเจ้าหน้าที่ ดังนั้นโปรดใช้มันตามสบายเลยค๊า」

คุณไม่ให้ข้อมูลสุดยอดบ้า ๆ แก่ฉันเหรอ？

เน๊、คุณจะไม่ให้ข้อมูลสุดยอดบ้า ๆ ให้ฉันบ้างเหรอ？

เรื่องสำคัญ、นี่หรือว่าบางทีเรื่องของศาสตราจารย์ในงานต้นฉบับคงไม่ใช่ว่าเริ่มต้นไปแล้วนะ？

「……น่าชื่นชม」

「ไม่หรอกไม่หรอก ฉันกับนาตากิ เคย์เป็นเพื่อนกันนิหน่า」

พอพูดแบบนั้น、เพียวริจังก็ตบไหล่ของฉันแล้วหันหลัง

ขณะเดียวกันก็กระซิบข้างหูฉันเบา ๆ

「ประมาณนี้、ดีแล้วใช่ไหม」

「……นั่นสิเน๊ะ」

คิดว่าดีแล้วมั้ง？

ในปัจจุบันงานต้นฉบับถูกทำลายไปหมดแล้ว

「ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยจัดการส่วนที่เหลือด้วยน๊าー」

เพียวริจังโบกมือลา แล้วเดินมุ่งหน้ากลับเข้าไปในตึกโดยไม่หันกลับมามอง

ฉันรู้สึกเหมือนเธอคงดูพวกเราทำภารกิจโจมตีฆ่าตัวตายจากชั้นบน……

「เคย์、นั่นเป็นคนที่คุณรู้จักเหรอ」

「ครับ บางที……เพื่อนที่เชื่อถือได้、ของผมล่ะมั้งครับ」

รุ่นพี่มิซุฮิ、เมื่อเธอได้ยินคำพูดของฉัน เธอก็ดูมีความสุขและพูดว่าเมื่อเธอได้ยินคำพูดของฉัน เธอก็ดูมีความสุขและพูดว่า「งั้นเหรอ」

จากนั้นสีหน้าของเธอก็ตึงเครียดขึ้น

「ถ้าอย่างงั้น、ไปกันเลยไหม」

「อืม」

「……ครับ」

ยังไงดี、ฉันรู้สึกเหมือนเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับงานต้นฉบับแล้ว

แต่ว่า、ก่อนอื่นต้องช่วยสาวสวยก่อน……！

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ไอ้ความรู้สึกเหมือนลืมอะไรอยู่ตลอดเวลานี่น่ารำคาญจังน้อ ไปซื้อของข้างนอกกลับมาบ้านก็รู้สึกเหมือนลืมนั้นลืมนี้ไว้นอกบ้านจนต้องค้นของดูแล้วค้นดูอีกทั้งที่ไม่ได้ลืมอะไรไว้เลย