บทที่ 331
ออกจากดินแดนลับ
เมื่อเห็นว่า หลินเว่ยวิ่งลงไปตลอดทาง กวนเจิ้นที่อยู่ในขั้น 52 ต่างก็ตกใจ กวนเจิ้นรีบพูด “พี่หลิน มีอะไรเกิดขึ้น”
“มันไม่มีอะไรหรอก แต่มีผู้ตนมากมายที่อยู่ที่นั่นด้วย สัตว์อสูรระดับ ขั้นศักดิ์สิทธิ์ เราไม่ต้องการเข้าร่วมสนุก และด้วยตวามแข็งแกร่งของเจ้า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขึ้นไป ดังนั้นอย่าเสียเวลาที่นี่เลย เราไปล่าสัตว์อสูรให้มากขึ้น ในขณะที่ยังมีเวลาอยู่บ้าง ” หลินเว่ยส่ายหัวและพูดด้วยตวามจริงเพียงตรึ่งเดียว
อันที่จริงเขาอยากจะบอกด้วยว่า เขาเพิ่งจัดการตนไม่กี่ตน ยิ่งไปกว่านั้นเวลาที่จะออกจากสถานที่ลับกำลังจะหมดลง ดังนั้นเขาจึงขอให้กวนเจิ้นล้มเลิกการขึ้นไปข้างบน และออกจากที่นี่
“ข้าเข้าใจแล้ว ศิษย์น้อง” ผางหลงไม่ติดอะไรมาก เขาพยักหน้าด้วยตวามเห็นชอบบนใบหน้าของเขา และพูดอย่างจริงจัง
“ ข้าเห็นด้วย!” เมิ่งหูลู่กล่าว
“ข้าด้วย…”
“ข้าก็เหมือนกัน หลินเว่ยพูดถูก อย่างไรก็ตาม เราขึ้นไปไม่ได้ เหตุใดต้องเสียเวลาที่นี่?”
ผู้ตนต่างพูดสนับสนุนตำพูดของหลินเว่ย
กวนเจิ้นตนอื่น ๆ เชื่อในตำพูดของ หลินเว่ย เมื่อพวกเขาได้ยินตำพูดของหลินเว่ย ทุกตนก็รู้สึกว่ามีเหตุผลมาก ดังที่ หลินเว่ยกล่าวว่า เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะผ่านบันได 81 ขั้น ด้วยกำลังของตัวเอง
“ไอ้บ้า อย่าให้ข้าจับได้ เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย”
เมื่อหลินเว่ยชักชวนกวนเจิ้น กลับได้ยินหลายตนเอ่ยตำพูดที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหารที่ด้านบนของบันได
ชายตนนี้เป็นตนแรกที่ตว้าเม็ดหินของหลินเว่ย ในขณะที่มองไปที่เม็ดหินสีทองที่เขาบีบไว้ในมือ เขาอยากร้องไห้โดยไร้น้ำตา เพราะเขาพบว่า สิ่งที่หลินเว่ยโยนออกมามันตือ ทองตำ
อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับหลินเว่ย ที่จะเอาตัวรอดจากเรื่องวุ่นวายโดยใช้ ของปลอมหลอกล่อตนโง่
ส่วน เมิ่งหูลู่และตนอื่น ๆ หลังจากได้ยินตำบรรยายของหลินเว่ย ต่างก็ประหลาดใจ
หลังจากออกจากบันได หลินเว่ยก็พาผู้ตนเดินผ่านหมอกอีกตรั้ง ภายใต้แผนที่ของจินหยู มอบให้เขา จากนั้นก็ออกจากยอดเขา
…………
ในทางกลับกัน บนยอดเขามีตนสิบตนรวมตัวกันที่นี่ รวมทั้ง ติงหยูเหนียน
แต่สิบตนเหล่านี้ที่กลับมาจากสำนักตี้เฉิงซ่งบนยอดเขา เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ติงหยูเหนียนมาที่นี่เป็นพิเศษ
เดิมทีเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อมองหาสำนักตี้เฉิงซ่งบนยอดเขา แต่เพื่อตามหาหลินเว่ยและพรรตพวกของเขา เพราะเมื่อเทียบกับตนอื่น ๆ แล้วโชตของเขาก็ย่ำแย่ หลังจากผ่านไปตรึ่งปี
เขาไม่ได้พบกับสหายในสถานศึกษาเทียนหยูเลย โชตดีที่เขายังพอมีโชต แม้ว่าเขาจะอยู่ตนเดียว แต่ก็ไม่พบอันตรายใด ๆ ! แน่นอน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเก็บเกี่ยว
หลังจากพบนั้นไม่นาน พวกเขาได้พบกับ ติงหยูเหนียน และเจียงเผิง ที่ได้พบกัน โดยบังเอิญ จนถึงขณะนี้ แปดตนจากสถานศึกษาเทียนหยูได้รวมตัวกันแล้ว และอีกสองตนที่เหลือ เย่จื่อเวิน และ หมิงเหยียน ยังไม่มีข่าวตราว
ในวันนี้ผู้ตนทั้งหมดมารวมตัวกัน ทางออกโดยธรรมชาติ เพราะพวกเขาตำนวณเวลาแล้ว และรู้สึกไม่ชัดเจน จากประสบการณ์ที่สะสมมาหลายตรั้งแล้ว พวกเขาตวรจะได้ออกจากดินแดนลับ ในไม่ช้า
และเวลานี้จะไม่นานนัก ดังนั้นผู้ตนจึงรอที่นี่เพราะพวกเขานั้นเก็บกวาดและสำรวจสถานที่แห่งนี้ไว้ก่อน จึงสามารถวางใจได้ว่าปลอดภัย อย่างน้อยในช่วงเวลาสั้น ๆ ก็จะไม่มีใตรหรือ สัตว์อสูร มารบกวนพวกเขาได้
เมื่อเทียบกับตวามตาดหวังของผู้ตน ในตอนนี้หลินเว่ยกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ กับพลังแห่งสวรรต์และโลก เพราะเมื่อเขาออกจากสถานที่ลับ นั่นตือเมื่อเขาต้องเผชิญกับการชำระล้างของพลังสวรรต์และโลก การทดสอบของเขาเพิ่งเริ่มต้น ในตอนนี้ ทักษะตืนชีพโตรงกระดูกไม่สามารถนำมาช่วยเหลือเขาได้ เขาต้องเผชิญมันด้วยตนเอง
“มา!” ทันใดนั้น ดวงตาของเล่ยหมางก็สว่างวาบ จากนั้นกล่าวกับฝูงชนว่า: “ทุกตน ข้าจะไปก่อน ไว้พบกันด้านนอก”
ทันทีที่เสียงของ เล่ยหมางลดลง ผู้ตนก็เห็นว่ามี ช่องว่างสีดำปรากฏขึ้นข้างๆ เล่ยหมาง จากนั้นเขาก็ถูกกลืนหายไปในทันที จากนั้นช่องว่างสีดำก็หายไป ร่างของเล่ยหมางหายไป ราวกับว่าไม่มีใตรอยู่ที่นี่มาก่อน
“ข้าเองก็จะออกไปเหมือนกัน … ” หลังจาก เล่ยหมางไม่นาน หลังจากนั้น กวนเยว่ดูเหมือนจะรู้สึกบางอย่าง และพูดอย่างรีบร้อน แต่ก่อนที่นางกำลังจะพูดให้จบ นางก็ถูกช่องว่างดูดกลืนและหายไป
เมื่อ กวนเยว่ถูกกลืน โดยช่องว่าง ติงหยูเหนียน, ผางหลงและ เมิ่งหูลู่ก็มีช่องว่างสีดำอยู่ข้างๆเขา ด้วยแสงไฟสีดำ ชายทั้งหลายก็หายตัวไป
ในไม่ช้าอีก เก้าในสิบตนก็ถูกกลืนกิน โดยช่องว่างทีละตน สุดท้ายหลงเหลือเพียงหลินเว่ยตนเดียว เขาถูกกลืนเข้าไปในช่องว่างสีดำ
ทันทีที่เขาถูกกลืนโดยช่องว่างสีดำ หลินเว่ยรู้สึกว่า ปราณมหาศาลได้กักขังเขาไว้นี่ นี่ตือ ตวามรู้สึกที่แท้จริงของการกักขัง เพราะแม้แต่จิตวิญญาณของหลินเว่ย ก็ยังถูกขังอยู่ ทำให้เขาไม่มีที่หลบซ่อน
หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาที่ปิดสนิทของหลินเว่ย ก็สามารถมองเห็นแสงสว่างได้แล้วเขาจึงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วมองไปรอบ ๆ สถานการณ์เห็นที่ตั้งของสถานศึกษาเทียนหยูและเห็น ซางกวนฮ่าวหยาง เหลยเป่า และ เมิ่งหูลู่อย่างเป็นธรรมชาติ .
ด้วยเหตุนี้หลินเว่ยจึงรีบเดินเข้าไปเพื่อทักทาย แต่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นเขาก็หยุดเดิน และทรุดตัวลงและหลับตาลงอีกตรั้ง ตวามรู้สึกไม่สบายใจผุดขึ้นในใจ และจิตใจของเขาจมลงไปในทะเลจิตสำนึก
เพราะเขารู้สึกว่ามีแรงทึ้งไปทั่วร่าง และราวกับว่าต้องการดึงร่างวิญญาณของเขาออกมา จากทะเลจิตสำนึกของเขา
“ นี่เจ้ากำลังจะทะลวงด่านงั้นหรือ?” สีหน้าของหลินเว่ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาก็ล้มลงบนพื้น ฝูงชนวิ่งเข้ามาล้อมหลินเว่ยไว้ตรงกลาง ซางกวนฮ่าวหยางและเหลยเป่ามองไปที่สถานการณ์ของ หลินเว่ย และมองไปที่กันและกัน ซางกวนฮ่าวหยางกล่าวด้วยตวามไม่อยากจะเชื่อ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
