[นิยายแปล]โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” 174 บทที่ 8 31

บทที่ 8 ตอนที่ 31

คำสารภาพจากลิซ่าบอกอย่างกะทันหัน แต่หนักแน่นไปด้วยคำพูด

หัวใจของโนโซมุเต้นรัว และความร้อนที่รุนแรงทำให้ร่างกายของร่างกายของเขาเดือดดาล

ในทางกลับกันลิซ่าดูไม่พอใจที่เห็นโนโซมุพูดอะไรไม่ออก

「……ทำไมถึงได้ดูตกใจขนาดนั้นล่ะ?」

「เอ่อ ก็มัน……」

「ถ้าพวกเราไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก โนโซมุคุงจะตามฉันออกมาผจญภัยด้วยจริงๆน่ะเหรอ?หรือไม่จริงนายเป็นคนสารภาพก่อนนะ?」

เธอพูดถูกอย่างแน่นอน

โนโซมุตระหนักได้ถึงความรักของลิซ่า แต่เขาไม่ได้มีประสบการณ์มากนักเกี่ยวกับความรักเลย

ในความเป็นจริงตอนที่เริ่มออกเดทกับลิซ่าครั้งแรก โนโซมุเป็นฝ่ายสารภาพก่อน

ในขณะที่พวกเขากำลังออกเดทกันได้หยอดคำหวานใส่กันมากมาย แต่เป็นเพราะพวกเขาเว้นระยะห่างมาเกือบสองปีแล้ว ทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นมันค่อยๆจางหายลง

「นั่นมัน……」

「อ่า โนโซมุในตอนนั้นหลงรักฉันมากเลยนี่น่า แล้วสภาพนายในตอนนี้มันอะไรกันล่ะแย่มากเลยนะเนี่ย เอาแต่สนหญิงอื่น แถมตอนที่พยายามช่วยฉันจากเจ้าอบิสนั่นมันยิ่งทำให้ฉันใจเต้นรัวมากขึ้นไปอีก～～」

ลิซ่าวางมือไว้บนแก้มและถอนหายใจออกมาและโนโซมุก็หันหน้าไปทางตะวันออกราวกับว่ากำลังเขินอาย

「ลิซ่านั่นแหละแปลกเกินไปแล้ว」

「โนโซมุนั่นแหละที่เปลี่ยนไป ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ไม่สิต้องบอกว่าฉันกลับมาเป็นคนเดิมแล้วมากกว่า! นายเองก็เป็นคนที่พยายามให้ฉันกลับมาเป็นคนเดิมไม่ใช่เหรอ ฉันเองก็คิดแบบนั้น จะบอกให้ฉันถอดใจตอนนี้ฉันไม่ยอมหรอกนะ……」

「เอ่อ อ่า อืม……」

ลิซ่าเริ่มพูดถึงสิ่งที่โนโซมุทำกับเธอและโนโซมุก็เริ่มที่จะหงุดหงิดอีกครั้ง

การกระทำในสมัยก่อนของโนโซมุนั้นเทียบเท่ากับสตอลเกอร์ได้เลยก็ว่าได้

ไม่ว่าคนรอบข้างจะพูดอะไรก็พยายามจะเข้าหาลิซ่าเรื่อยๆ

「ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าคิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง และสุดท้ายมาผลักไสไล่ส่งกันแบบนี้ มันรู้สึกแย่มากจริงๆ……」

และในขณะที่ได้ยินเช่นนั้น โนโซมุก็พยายามเก็บคำสารภาพรักของลิซ่ามาไว้ในใจ

ในความเป็นจริงไม่น่าแปลกใจที่ลิซ่าจะไม่พอใจ

อย่างไรก็ตามน้ำเสียงและสถานที่มาสารภาพรักแบบนี้มันค่อนข้างจะแย่

ชาวเมืองที่กำลังพักผ่อนอยู่ในสวนสาธารณะกลางกำลังเริ่มมองมาทางนี้และกระซิบกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ลิซ่าเริ่มที่จะปล่อยโฮออกมา ทำให้สายตาที่จ้องมองโนโซมุมีแต่แย่ๆ

「นี่ นี่ ใบหน้านั่นน่ะ จะพูดยังไงดีล่ะ อ่าาาาาาาาาา！」

「ขอโทษน่า ล้อเล่น ล้อเล่น！」

สายตาของลิซ่าอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเธอหัวเราะเยาะต่อเสียงกรีดร้องของโนโซมุ

เห็นได้ชัดว่าโนโซมุแค่ถูกแกล้ง

การจ้องมองของคนรอบข้างเริ่มเบาบางลงเหมือนมองดูคู่รักไร้เดียงสา

「โอ้ยยย หัวใจจะวายตายแล้วนะ～」โนโซมุจ้องมองดูผู้คนรอบข้าง โนโซมุยักไหล่ขณะที่ความเหนื่อยล้ากัดกิน

「อ่า จะหยุดแล้วล่ะไม่ดีต่อหัวใจนายใช่ไหม」

「แต่ดูเหมือนจะมีความสุข พวกเขามองมาทางนี้ราวกับกำลังจับจ้อง……」

ทันใดนั้นจู่ๆลิซ่าก็ลุกขึ้นยืนและไปจ้องหน้าของโนโซมุใกล้ๆและมองลงมาที่เขา

「นี่ โนโซมุ นี่เป็นช่วงเวลาดีๆของพวกเราสองคนใช่ไหม？」

「เอ๊ะกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย」

「เดี๋ยวจะได้รู้กัน……」

มือของลิซ่าวางอยู่บนแก้มของโนโซมุ

ใบหน้าของเธอนั้นแทบจะเห็นโนโซมุได้เต็มตาแล้ว

「ตอนที่ได้เห็นทั้งสองคนเมื่อเช้านี้ ก็คิดว่าตอนนี้มันคือโอกาสของฉันแล้วล่ะ」

ในขณะที่สะท้อนใบหน้าของโนโซมุในดวงตาที่เปียกชื้นลิซ่าก็เริ่มบอกความในใจของเธออีกครั้ง

「ฉันรักนายนะโนโซมุ รักนายที่สุดในโลกนี้ มากกว่าใครๆ……」

หายใจออกอย่างเงียบๆ น้ำเสียงที่ซึมซับเข้าไปด้านหลังใบหู

ความคิดที่จะสะท้อนถึงแก่นแท้ของหัวใจแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของโนโซมุเหมือนน้ำที่อยู่ท่ามกลางทะเลทราย

「ขอร้องล่ะ ฉันอยากจะอยู่เคียงข้างนายตลอดไป เรากลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะนะโนโซมุ……」

「ลิซ่า…..สำหรับผมแล้ว……」

โนโซมุรู้สึกว่าสติเขากำลังล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกลราวกับว่ากำลังพัดไปไกลมากๆ

ใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

มันมีเส่นห์ เปราะบาง และเย้ายวนใจจนอยากจะโอบกอบเบาๆด้วยมือทั้งสองข้าง

ดวงตาที่ริบหรี่ของเธอสะท้อนอยู่บนใบหน้าของโนโซมุราวกับว่ากำลังวิงวอน เสียงหัวใจเต้นเบาๆดังก้องในหูของเขา

นี่ลิซ่ามีเสน่ห์มากถึงขนาดนี้เลยเหรอ

โนโซมุไม่ใช่คนเดียวที่จิตใจได้แตกสลายไปและกลับมายืนยัดได้อีกครั้ง

ลิซ่าลุกขึ้นมาแม้ว่ามันจะพังทลายไปแล้วก็ตาม เธอก็อยากจะเผชิญหน้ากับความฝันอีกครั้ง

จิตใจที่เปราะบางของเธอได้เติบโตอย่างรวดเร็ว และเธอก็เริ่มที่จะมีเสน่ห์ของความเป็นผู้หญิงมากขึ้นอีกครั้ง

หญิงสาวที่เขาหลงรักตั้งแต่ยังเป็นเด็กและกลายเป็นคนรักของเธอมาระยะหนึ่งแล้ว

แม้กระทั่งตอนนี้ความรักที่มีต่อเธอยังคงอยู่ในอกของโนโซมุ ยังต้องการทำความฝันให้เป็นจริง นั่นเป็นเหตุผลที่โนโซมุพยายามเผชิญหน้ากับเธอ แม้ว่าจะถูกเธอปฎิเสธก็ตาม

「……ขอโทษนะท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้ผมก็ยังไปกับเธอไม่ได้หรอก」

ถึงกระนั้นคำพูดที่ออกมาจากปากเขาก็เหมือนเดิม

เมื่อเขามาถึงเมืองนี้เขาไม่เคยลังเลที่จะช่วยเธอไล่ตามซึ่งความฝัน

พวกเขาออกมาจากหมู่บ้านเพื่อมาเป็นนักผจญภัยในอาคาร์ซัม และวันหนึ่งก็จะกลับไปที่บ้านเกิดพวกเขาสัญญากันไว้แบบนั้น

แต่มีบางอย่างค้างคาใจเขา

ความอบอุ่นที่อ่อนโยนแตกต่างจากความรักอันร้อนแรงที่เคยมีในอดีต

นั่นคือสิ่งที่เขากำลังทำในตอนนี้

เมื่อเห็นโนโซมุพูดแบบนั้น ลิซ่าก็ไม่ได้ท้อถอยแต่อย่างใด ทำได้แต่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

「……งั้นเหรอ เพราะโนโซมุเป็นคนที่ดื้อรั้นหัวชนฝาเลยสินะ」

「คิดแบบนั้นจริงๆเหรอ？」

「ใช่ ความดื้อรั้นนั้นแหละทำให้นายดูเหมือนพ่อของนายไม่มีผิดเลย」

เมื่อได้ยินแบบนั้นโนโซมุก็รู้สึกอยากจะขอโทษเล็กน้อย

บางทีอาจสัมผัสได้กับความรู้สึกเชิงลบของเขา ลิซ่ายิ้มเจื้อนๆ แต่โบกมือราวกับจะปัดเป่าความรู้สึกผิดของเขาออกไป

「อย่างที่เคยพูดมาก่อนหน้านี้ โนโซมุเป็นคนที่รักษาสัญญามากกว่าใครๆ」

ด้วยรอยยิ้มไร้กังวลบนใบหน้าของเธอลิซ่าพึมพำขณะละสายตาไปจากโนโซมุครู่หนึ่ง

「ท้ายที่สุดแล้วฉันก็อยากจะเป็นนักผจญภัยจริงๆ แล้วโนโซมุล่ะอยากจะทำอะไรในอนาคต？」

มันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ แต่เป็นสิ่งที่อยากจะทำ ไม่ใช่ภาระผูกพันแต่เป็นความทะเยอทะยาน ว่าอยากจะเป็นอะไร

แม้ว่าจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ยังคิดอะไรไม่ออก

สิ่งแรกที่นึกถึงคือเทียแมตและความสามารถที่ผิดปกติของเขาและแค่ความหงุดหงิดกับสถานการณ์ปัจจุบันที่ไม่ก้าวไปข้างหน้าสักที

「……ไม่เข้าใจ มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากเกินไป……」

「อืม ดูเหมือนจะไม่ยอมรับคำสารภาพรักของฉันสินะ ไม่รู้ด้วยแล้วเชอะ……」

ลิซ่าเริ่มแหย่โนโซมุอีกครั้ง เหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากหน้าผากของเขาอีกครั้ง

เนื่องจากความรู้สึกที่ซับซ้อนที่มีต่อลิซ่า โนโซมุจึงหันไปมองเล็กน้อย ในขณะนั้นเธอก็ขึ้นไปนั่งบนตักโนโซมุ

「ลิซ่า ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย……หวาาาาา！」

เมื่อเธอขึ้นมานั่งตักโนโซมุก็เปล่งเสียงออกมา

ในทางกลับกันลิซ่าที่กำลังนั่งคร่อมตักของโนโซมุ มองเข้าไปในดวงตาของโนโซมุอีกครั้ง

「ตามที่คาดไว้ ดูเหมือนพยายามดิ้นรนกับบางสิ่งบางอย่างอยู่ แต่สิ่งนั้นก็คงจะเป็น……」

แม้โนโซมุจะตกใจ แต่ลิซ่าก็เงยหน้าขึ้นราวกับตัดสินใจได้แล้ว

「นี่ ทำไมโนโซมุไม่ทำในสิ่งที่โนโซมุต้องการล่ะ? บางทีโนโซมุอาจตัดสินใจแล้วว่าต้องทำอะไรต่อไปใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้มันก็เริ่มพอจะมีเค้าลางในสิ่งที่อยากทำอยู่บ้างสิน้า……」

ตอนนี้เขาพบทางของตัวเอง คำพูดของลิซ่าทำให้โนโซมุตกใจเล็กน้อย

「……อาจารย์อันริก็พูดแบบเดียวกันเลยล่ะ」

「เฮ้ แอบไปทำอะไรมากับอาจารย์อันริ เล่ามาให้ฟังให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ？ ล้อเล่นน่า」

ความหงุดหงิดที่หมุนวนอยู่ด้านหลังอกของเธอกระตุ้นความปรารถนาที่อยู่ภายใน

อยากจะรู้ทุกสิ่ง ทุกอย่าง อยากจะทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ ความปรารถนาดังกล่าวที่เอ่อล้นออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง

「……ไม่หรอก สำหรับตอนนี้ไม่จำเป็นต้องให้คำตอบก็ได้นะ ？」

แต่โนโซมุยังไม่มีคำตอบอะไรให้กับลิซ่า

มันเป็นสิ่งที่เขาต้องค้นหาด้วยตนเอง หากฟังจากคนอื่นๆก็จะมีสิ่งต่างๆปะปนจนทำให้ความตั้งใจเขาแปรเปลี่ยน

ไม่ต้องการทนทุกข์หรือคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

「อ่า แบบนั้นล่ะโนโซมุ นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะบอกล่ะ！」

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นลิซ่าก็ยิ้มกว้างๆออกมา

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรที่ชัดเจน แต่เธอก็ประทับใจที่โนโซมุเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้า

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าแม้จะถูกปฏิเสธในตอนนี้แต่เธอก็ยังคงเฝ้ารอสำหรับคำตอบในครั้งหน้าอย่างใจจดใจจ่อ

「โนโซมุถ้าคิดอะไรไม่ออกล่ะก็ ลองทำสมองให้โล่งดูสิ」

「ทำให้โล่งเหรอ？」

「อืม ลืมทั้งเรื่องไอริส มังกรตัวนั้น และสิ่งต่างๆที่ไม่จำเป็นทิ้งไปให้หมด」

「มันก็ไม่เชิงว่าจะไม่เกี่ยวข้องไปทั้งหมดหรอกนะ……」

「เอาเถอะน่า ทำตามที่ฉันบอกเถอะ พยายามลบทุกอย่างออกไปและปล่อยให้สมองของนายได้โล่ง ด้วยพลังของนักเรียนเพียงคนเดียวไม่สามารถทำอะไรกับความขัดแย้งระหว่างประเทศ ระหว่างตระกูลได้หรอกนะ」

โนโซมุพยายามดึงสิ่งต่างๆเข้ามาคิด แต่ลิซ่าก็บอกว่าอย่าไปคิดเยอะ

เขาไม่มีสิทธิ์จะไปข้องเกี่ยวกับการเจรจาระหว่างตระกูล หรือ การสร้างความสัมพันธ์ทางการฑูตของฟอร์ซิน่าและจักรวรรดิดิซาร์ต

โดยพื้นฐานแล้วโนโซมุไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลย

ถ้าคิดเกี่ยวกับมัน ไม่ว่าจะเกิดผลลัพธ์อะไรขึ้นมันก็ไม่เกี่ยวกับเขาโดยตรง

หากมีอะไรบางอย่างมาแทรกแซงจะทำให้เรื่องต่างๆซับซ้อนมากยิ่งขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าจิฮัดไม่อยากให้โนโซมุไปยุ่งเกี่ยว

「บางทีมันอาจจะเป็นแค่สนธิสัญญาธรรมดาก็ได้นะ？」

「แต่บางทีมันก็อาจไม่เป็นเช่นนั้นก็ได้นี่……」

「ถ้าเป็นเช่นนั้นก็อย่าไปด่วนสรุปอะะไรเลย เพราะเรื่องราวเหล่านั้นยังไม่เริ่มสักหน่อย」

ตอนนี้อนาคตยังคงมืดบอด และยังตัดสินใจไม่ได้ ไม่มีจุดหมายที่แท้จริง

คำพูดของลิซ่าซึ่งบอกเป็นนัยนี้ทำให้โนโซมุเงียบ

「ดังนั้นสิ่งที่กังวลจริงๆ ก็ดีกว่าที่จะเอามันออกจากหัวไปในตอนนี้ ด้วยวิธีนี้ ก็จะมองเห็นว่าต้องทำอะไรต่อไป」

ดังนั้นต้องทำให้ดีที่สุด ลิซ่ายืนกราน

ต่อหน้าเธอที่กางแขนออกอยู่บนตักโนโซมุหายใจออกอย่างหนักหน่วง

「เอิ่ม……..เหมือนกับลิซ่าในตอนนี้เหรอ？」

「อ่าใช่แล้ว เหมือนกับฉันไง……..เอ๊ะหมายความว่ายังไง！」

「ก็แบบว่าหากพิจารณาเหตุการณ์ที่ร้านช่างตีเหล็กแล้ว…….อืม？」

「นั่นมันก็แค่เรื่องเล็กๆน่า เป็นการทดลอง ดังนั้นมันก็อดไม่ได้อยู่แล้วที่จะตื่นเต้น」

「แต่ว่าอย่างน้อยก็ต้องระมัดระวังหน่อยนะ……」

สำหรับเพื่อนสมัยเด็กที่อายจนหันหน้าหนีและหันหลังให้กับโนโซมุ เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย

ความหงุดหงิดในใจเริ่มบรรเทาลงบ้างแล้ว

ค่อยสงบใจได้ขึ้นแล้ว

อย่างไรก็ตาม ด้วยข้อคิดเพียงเล็กน้อยก็ช่วยกระตุ้นโนโซมุได้มาก

「แล้วทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเหรอ？」

「เอ๊ะ？　หมายถึงอะไร？」

「เอ่อ ก็เหตุผลที่ทำไง……」

แม้ว่าจะเล็กน้อย แต่มันก็ลดลง แต่ความหงุดหงิดมันก็คืบคลานเข้ามาอีก

ลิซ่ายังคงนั่งอยู่บนตักของโนโซมุ

แก้มของโนโซมุเริ่มร้อนขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสต้นขาแสนนุ่มนิ่ม ซึ่งมันเป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาว

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอดีตคนรักของเขา แต่ก็เป็นรักแรกของโนโซมุ การที่ทำตัวสนิทสนมกันแบบนี้ทำให้เขายิ่งอายมากขึ้น

ใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดี กลิ่นหอมหวานจางๆ หัวใจเขาเต้นแรงขึ้น และร่างกายก็ร้อนผ่าว

「อะไรกันเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ? ถ้าไม่ว่าอะไรจะไปพักแถวโรงแรมบริเวณนั้นก็ได้น้าา？」

ลิซ่าพูดด้วยความเย้าย้วน

ไม่ใช่ว่าโนโซมุจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหากไปที่โรงแรม ตอนนี้จิตใจเขาเริ่มว้าวุ่น

「เอาล่ะไปกันเถอะ ล้อเล่นน่า……」

「เรื่องแบบนี้อย่าเอามาพูดล้อเล่นสิ？」

โนโซมุขัดขืนเธอ บางทีอาจจะเพราะอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง ทำให้ส่วนล่างของเขาเริ่มตื่นตัว

ในระหว่างนี้ลิซ่าค่อยๆเอามือทั้งสองข้างลูบแก้มของโนโซมุและดึงใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ

「อาเร๊ะ อาเร๊ะ？」

「อึก……」

ริมฝีปากของลิซ่าที่มีรอยยิ้มติดตลกกำลังย่นระยะห่างเข้าหาโนโซมุ ดวงตาของเธอเปล่งประกายสีแดงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

กลิ่นหอมที่ทำให้สมองของเขาโล่ง แก้มของลิซ่าเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อค่อยๆเอาหน้าเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

「ฟู่ว ฟู่ว……！」

ริมฝีปากซ้อนทับกันเล็กน้อย ระยะทางมาถึงที่พวกเขาหายใจรดต้นคอกัน

แต่เมื่อเธอพยายามเอาริมฝีปากไปทาบ เธอก็รีบหยุดทันที

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที

จากนั้นผ่านไปห้าวินาที ริมฝีปากของลิซ่าก็แยกออกไป

「……โม่ววววววววว~ ดันมาใจเสียในจังหวะสำคัญซะได้~เฮ้อช่วยไม่ได้ ฉันเองก็อดกลั้นมานานซะด้วย」

「เอ๋？」

ลิซ่ากลับมายิ้มเหมือนเดิม

ลิซ่าไปยืนบนพื้นพร้อมกับตัวโนโซมุที่กำลังสับสน

เธอเหลือบมองเขาขณะที่เขานั่งอยู่บนม้านั่งและทรุดตัวลง จากนั้นก็โน้มตัวมาข้างหน้าเพื่อแสดงรอยยิ้มอันสดใส ต่างจากรอยยิ้มเซ็กซี่ก่อนหน้านี้

「ไว้เจอกันนะ โนโซมุ อ่า และก็สิ่งนั้นน่ะขอรับไว้เป็นค่าตอบแทนที่แนะนำร้านค้าก็แล้วกันนะ~」

ขณะที่เธอพูดเช่นนั้น ลิซ่ายกมือขวาขึ้นเพื่อโชว์ให้โนโซมุดู

ในมือของเธอมีกระดิ่งมิลธิลสองสามอัน

「เอ๊ะ เอาไปตอนไหน！」

「ขอรับไว้สำหรับค่าแนะนำร้านค้าให้ นายเองก็มีมันค่อนข้างเยอะ ฉันขอบ้างนิดหน่อยจะเป็นไรไป ไว้เจอกันใหม่น้า！」

ก่อนที่โนโซมุจะเอื้อมมือไปหยิบมัน ลิซ่าก็เอากระดิ่งทั้งสามยัดลงไปในร่องอกของเธอแล้วเดินออกไป

โนโซมุที่เห็นเช่นนั้นและโดนเธอทิ้งก็ถอนหายใจ「เฮ้อ～～」แล้วนั่งพิงหลังอยู่บนม้านั่ง

「เล่นขี้โกงหลายๆอย่างเลยนะยัยนั่น……」

ชั่วขณะหนึ่งที่ความรักในอดีตได้ตื่นกลับมาอีกครั้ง เขาถอนหายใจกับข้อเท็จจริงนั่น โนโซมุยังคงนั่งบนม้านั่งเงยหน้ามองท้องฟ้าในฤดูหนาวที่มืดมนจนหัวใจที่เต้นแรงของเขาสงบลง

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

ในขณะที่โนโซมุนั่งอยู่และแหงนหน้ามองท้องฟ้า ลิซ่าที่อยู่ห่างจากสวนสาธารณะกลางก็หยุดเดินและค่อยๆเข้าไปในตรอกของถนนสายหลัก

「มาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มระหว่างสองเรา การแอบดูมันไม่ดีนะซีน่า วางแผนอะไรอยู่เหรอ」

เธอหันกลับมาและเห็นผู้หญิงสองคนตรงตรอกนั่น

ซีน่าและมิมูรุ เพื่อนร่วมชั้นของลิซ่าที่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษในคดีของดบิส

ด้วยรอยยิ้มยั่วยุบนใบหน้า เธอหยิบกระดิ่งอันหนึ่งให้กับซีน่าที่แอบเอามาจากโนโซมุ

สายตาของซีน่าราวกับจะต่อว่าร่างนั้น เธอก็เริ่มแสดงสีหน้าบูดบึ้งออกมา

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง