[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 129 องค์ที่ 5 กำเนิดจอมมาร – [บทศูนย์] ความสิ้นหวัง

“………ริง กะ”

ตอนแรก แผลที่ฉันถูกฟันก็ยังเจ็บๆ อยู่ แต่มันไม่ได้กวนใจอะไรฉันขนาดนั้น

ถึงจะขาดสติไปหน่อย ฉันก็ฆ่าชายคนนั้นไประหว่างที่โกรธจนคลุ้มคลั่งอยู่ แต่ฉันไม่ยอมให้มันโจมตีใส่ริงกะซักครั้งเดียว

“ริงกะ… เรียบร้อยแล้วนะ…… ตื่น ซักทีสิ…”

ฉันลากร่างของตัวเองไปหาริงกะ และเข้าไปใกล้ๆ ตัวเธอแล้ว แต่ริงกะก็ไม่ยอมตื่นเลย

มีรูทะลุอยู่ที่ท้อง ไม่หายใจ ไม่มีชีพจร

ฉันก็รู้อยู่แล้ว ฉันรู้ แต่ถ้าจะบอกว่าฉันพยายามเบือนตาหนีจากข้อเท็จจริงตรงหน้าไปซักพักคงจะถูกกว่า

ริงกะ… ตายแล้ว

ทุกอย่างตรงหน้ามันมืดมนไปหมด ฉันรู้สึกได้เลย… แต่สติของฉันยังคิดหาหนทางไม่หยุด

จะทำยังไงดี ต้องทำยังไง ฉันถึงจะช่วยริงกะได้?

ความสิ้นหวังน่ะ ไว้หลังจากลองทุกวิธีแล้วค่อยเข้ามาเถอะ…

ขอแค่ช่วยริงกะได้ ต่อให้ต้องแลกกับชีวิตของฉันก็เอาเลย!

แล้วก็มีความคิดหนึ่งเข้ามาในหัวพอดี

เวทคืนชีพ เวทที่ชุบชีวิตให้กับผู้วายชนม์ได้ เวทมนตร์ในตำนานที่ว่ากันว่าเป็นเวทฟื้นฟูระดับสูงสุด และใครก็ตามที่สามารถใช้เวทมนตร์นี้ได้ต่างก็ลาโลกกันไปหมดแล้ว

“เวทมนตร์ที่ไม่มีใครใช้ได้แล้ว… เวทมนตร์… เอลฟ์…”

แต่ว่า คนที่ฉันคิดว่าน่าจะสามารถใช้เวทคืนชีพได้ ก็เข้ามาในความคิดของฉันอยู่คนนึง

ทันทีที่คิดได้แล้ว ฉันก็อุ้มริงกะเข้ามาในอ้อมแขน… แล้วเคลื่อนย้ายในทันที

มุ่งหน้าไปที่ สถานที่ที่ฉันกับริงกะไปถึงเป็นที่แรกในการเดินทาง… ไปที่หมู่บ้านเอลฟ์

“เวทเคลื่อนย้าย!? เธอเป็นใคร… เดี๋ยวนะ พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า…”

“ฟราน… ฟราน! อยู่หรือเปล่า!? ขอร้องล่ะ ช่วยฉันที!!”

“เดี๋ยว! ทำแบบนั้นไม่ได้นะ! เข้าไปในปราสาทพฤกษาโดยไม่ได้รับอนุญาต… อ๊ะ นึกออกแล้ว! พวกเธอคือสหายของท่านฟรานนี่นา!”

“ใช่!! ขอร้องล่ะ ฉันต้องการให้ฟรานช่วย!! ให้ฉันเข้าไปที!!”

“ต- แต่ว่า คนที่เธออุ้มอยู่นั่น… ไม่สิ คงไม่ใช่เวลาจะถามอะไรสินะ… เดี๋ยวฉันนำทางให้เอง ทางนี้เลยครับ!”

ทหารที่คุมประตูคงจะพอเข้าใจสถานการณ์คร่าวๆ ของฉันได้บ้างแล้ว เขาเลยนำทางให้ฉันโดยไม่ถามต่อว่าทำไม

อาจจะเป็นการกระทำที่ไม่สมกับเป็นผู้คุ้มกันประตูปราสาทเลย แต่สำหรับตอนนี้ ฉันซาบซึ้งมากเลยล่ะ

“ทางนี้ครับ”
“ฟราน……!”
“เอ๋? ฟิลิส? ไม่ได้เจอกันน-… ริงกะ!?”

หน้าที่คุ้นเคยนั่นรีบพุ่งมาทางนี้เลย

แต่ว่า นี่ไม่ใช่เวลาจะมาดื่มด่ำกับวันวานเก่าๆ ล่ะนะ

“ฟ- ฟราน… ฟราน ช่วยฉันด้วยนะ…!”
“จ- ใจเย็นๆ ก่อนนะ! เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!?”

ฉันอธิบายอย่างห้วนๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้บ้าง

“ถ- ถ้าเป็นเธอ… ฉันคิดว่าเธอน่าจะใช้เวทคืนชีพได้ล่ะนะ…!”

จอมเวทย์ที่เก่งที่สุดที่ฉันรู้จัก

ฟราน ฟอเรสเตอร์ อาจจะใช้ได้แม้กระทั่งเวทคืนชีพก็ได้ ฉันเลือกจะคว้าความหวังริบหรี่นั้นเอาไว้

และ ความปรารถนาของฉัน-

“………ขอโทษ”

…แตกสลายในพริบตา

“……ธ- เธอใช้ไม่ได้ งั้นเหรอ? …เธอเป็น …อัจฉริยะเลยนะ…? ขอร้องล่ะ บอกทีเถอะว่าเธอใช้ได้… บอกฉันที…”
“……สรุปอย่างง่ายเลยคือ ไม่มีเวทอะไรที่ชั้นใช้ไม่ได้หรอกน่ะ”
“จริงเหรอ!? ง- งั้น ตอนนี้ก็…”
“แต่ว่า… ริงกะน่ะ คืนชีพไม่ได้เลย”
“…ทำไมล่ะ!! เธอก็ใช้ได้ไม่ใช่เหรอ!? แล้วทำไม…”

“…จากแผลของริงกะ …ชั้นสัมผัสได้ถึงคำสาปน่ะ ยิ่งกว่านั้น ยังเป็นบางอย่างที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแก้ได้เลย นอกจากผู้ใช้ด้วย บางที อาจจะเป็นการยับยั้งผลของการฟื้นฟูก็ได้ ถ้าเป็นบาดแผลสาหัสถึงตายล่ะก็… ต่อให้ชั้นใช้เวทคืนชีพให้ ก็ไม่มีประโยชน์เลย”

ไอ้เจ้านั่น… เจ้านั่นที่เรียกตัวเองว่าผู้กล้าวีเรนนั่น

ถ้าจำไม่ผิด เจ้านั่นจะบอกว่าดาบที่มันใช้มีความสามารถในการยับยั้งผลของเวทฟื้นฟูด้วยนี่…

“…ดาบมาร ไดอาส…”
“หือ!? ดาบมาร ไดอาส…!? สมบัติศักดิ์สิทธิ์นั่นน่ะเหรอ!?”
“อ- อา… ริงกะ โดน…”

พอฉันพูดออกไปแบบนั้น สีหน้าของฟรานกลายเป็นหน้าที่เศร้ามากๆ เลย

ทำไม ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ

“…ฟิลิส ใจเย็นๆ แล้วฟังชั้นนะ ดาบมาร ไดอาสเป็นหนึ่งในสมบัติศักดิ์สิทธิ์ ดาบนั่นมีความสามารถติดตัวที่ทำให้แผลที่ถูกดาบเล่มนั้นฟันใส่ฟื้นฟูได้ยาก… ใครก็ตามที่ถูกดาบเล่มนี้ฟันใส่จนถึงชีวิตล่ะก็… ไม่ว่าจะทำยังไง ก็ไม่มีทางคืนชีพได้”
“…ถ้าฉันทำลายสมบัติศักดิ์ชิ้นนั้นทิ้ง เธอก็จะพอทำอะไรได้บ้างสินะ?”
“……ดาบมาร ไดอาส มีคุณสมบัติที่ไม่สามารถถูกทำลายได้ ชั้นเองก็ทำลายมันไม่ได้เหมือนกันไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม… แม้แต่ผู้ถือครองก็ ถอนคำสาปที่ทำให้แผลรักษาได้ช้านั่นไม่ได้เหมือนกัน”

ต่อให้คนที่ถือครองจะถอนคำสาปได้… เจ้านั่นก็ถูกฉันจัดการจนไม่เหลือแม้แต่เศษกระดูกแล้วล่ะ

“นอกจาก… เธอแล้ว… มีใครที่ใช้เวทคืนชีพได้เก่งกว่าเธออีกหรือเปล่า……”
“……เท่าที่ชั้นรู้ ก็ไม่มีแล้วล่ะ หรือต่อให้มีล่ะก็ ตราบใดที่คำสาปนี่ยังอยู่ พวกเขาก็คืนชีพให้ไม่ได้อยู่ดี”
“…สมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ คืนชีพให้คนตายได้…”
“……ชั้นเคยอ่านเจอในหนังสืออยู่ มันเคยมี แต่ว่า พังไปแล้ว”

…………ไม่ไหว ไม่เหลือความคิดอะไรที่พอจะคิดออกแล้ว

ฉันก้มไปมองที่ริงกะ ที่ตัวของเธอในอ้อมแขนของฉันค่อยๆ เย็นขึ้นเรื่อยๆ… สติของฉันรู้สึกว่ากำลังจมลงสู่ความมืดมิดลงไปเรื่อยๆ เลย

“……วิธีที่จะ คืนชีพให้ริงกะได้… ขอร้องล่ะ ฉันคิดไม่ออกแล้ว… ฟราน…… สอนฉันที…”
“……ฟิลิส…!”

ฟรานกำลังร้องไห้อยู่

แต่ฉัน ไม่ได้ร้องไห้เลย

ใช่ การร้องไห้นั้นจะเกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์

ฉันอยู่ที่ก้นบึ้งของความสิ้นหวังอยู่แล้ว… ความรู้สึกของฉันเลยไม่ได้เปลี่ยนเลยซักนิด

คนที่หมดสิ้นความหวัง… จะไม่หลั่งน้ำตาเลยงั้นสินะ

“…ฟราน ฉันมีเรื่องจะขอหน่อย ช่วยคอยดูริงกะไว้ซักพักทีนะ…”
“ฟิลิส… เธอจะไป-…”

ฉันเคลื่อนย้ายกลับมาที่เมืองมิกซ์โดยไม่ได้ตอบคำถามของฟราน

“ไปเลย!! ด้วยความภาคภูมิของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ พวกเรากองอัศวินเทมพลาร์จะทุ่มเทกำลังทั้งหมดเพื่อชำระล้างเมืองแห่งความโกลาหลแห่งนี้ให้จงได้!!”
““““โโโโโโโโโโโโโโโโอ้!!!””””

อา

ถ้าพวกแก ไม่โผล่หัวมาที่นี่… ริงกะ ก็คงไม่ต้องตาย

พวกคนที่ฆ่าริงกะ เป้าหมายแรกเริ่มของฉัน… เจ้านั่นที่เป็นคนลงมือฆ่าริงกะ ฉันก็ขยี้มันจนเละไปแล้ว

งั้นก็ เป้าหมายต่อมาของฉัน… เจ้ากองอัศวินอะไรนั่น พวกมันทั้งหมดนี่แหละ

“………พวกแกทั้งหมด ต้องตาย”

“มีคนรอดชีวิตอยู่ตรงนั้น!!”
“แวมไพร์นี่! ชำระล-… ก๊ะ!?”

ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นจากการอวยพรจากดวงจันทร์ที่ถูกปลดปล่อยออกมาในทีเดียว ทั่วบริเวณก็ถูกระเบิดออกไป

นั่นแหละที่ควรจะเป็น ฉันจะเก็บ ‘เจ้าคนที่ไม่ควรยกโทษให้ที่สุด’ ไว้เป็นรายสุดท้ายแล้วกัน

พวกแกทั้งหมด… อย่าคิดแม้แต่ว่าจะมีชีวิตรอดกลับไปแม้แต่ตัวเดียวเชียวล่ะ

“แก… กล้าดียังไง!!”
“ฆ่ามัน!! ฆ่ามาน!!”

โน้ตจากผู้แต่ง : ฉันตัดสินใจว่าเรื่องนี้คงใส่ไว้ในเส้นเรื่องหลักไม่ได้ เพราะงั้นก็เลยเอามาใส่ไว้ตรงนี้แทนแล้วนะ

ฟิลิสแค้นผู้กล้าวีเรนที่เคยใช้ดาบมาร ไดอาส แต่ไม่ได้มีความแค้นกับตัวดาบมาร ไดอาส หรือโยมิ ผู้ถือครองคนปัจจุบันเลย
เพราะมันไม่มีประโยชน์ที่จะไปโทษ ‘เครื่องมือ’ ที่แค่ถูกใช้เท่านั้น
เข้าใจได้ดีเลยล่ะที่จะตัดสินคนที่แทงคนอื่นจนถึงแก่ความตาย แต่จะไปตัดสินตัวอาวุธที่ถูกใช้แทงไม่ได้นะ

TN: ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r