อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 567 กินความฉลาดจนโต / 568 เก่งกว่าหน่อย

ตอนที่ 567 กินความฉลาดจนโต / ตอนที่ 568 เก่งกว่าหน่อย

ตอนที่ 567 กินความฉลาดจนโต

หลังจากย่ากับพ่อเสี่ยวที่กินยาได้สองวันผลลัพธ์ก็เห็นชัดจนสังเกตได้

เวลานี้ไม่เพียงแค่คนครอบครัวกู่จะดีใจกันมาก แม้แต่หมอชราก็รู้สึกเหนือความคาดหมาย “แม่หนู เถาเกล็ดปลาไร้ใบกับเถาเกล็ดสุดยอดเลยจริงๆ! สมกับเป็นยาวิเศษสมัยโบราณ!”

มู่เถาเยายิ้มพลางพยักหน้า “หนูก็นึกไม่ถึงว่าจะได้ผลเร็วขนาดนี้ค่ะ ตอนนั้นแค่อยากเก็บสมุนไพรไว้ก็เลยทำเป็นยาที่ค่อนข้างบริสุทธิ์ ผสมสมุนไพรชนิดอื่นไม่เท่าไร เพราะโรคกระดูกแต่ละชนิดจะชอบมีโรคแทรกซ้อน ก็เลยต้องเอาเฉพาะส่วนผสมที่จำเป็นจริงๆ”

หมอชราอดลูบเคราไม่ได้ พูดอย่างอารมณ์ดี “ฉันว่าถ้าเป็นอย่างนี้เรื่อย ๆ เดือนเดียวก็หายดีแล้ว”

“ใช่ค่ะ หนูเลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้ยาหลายตัว ท่านหมอคะ เดี๋ยวถึงเวลาช่วยสังเกตดูพวกคุณย่าเสี่ยวที่ด้วยนะคะ ถ้าหายดีแล้วก็หยุดยาได้เลยค่ะ”

“ได้เลย ฉันจะคอยมาดูบ่อยๆ”

เฉิงอันนั่ว “อาจารย์อาเล็กครับ อีกหนึ่งเดือนผมจะมาอีกรอบ ถ้าหายดีแล้ว ผมจะเอายาที่เหลือกลับไปให้อาจารย์ปู่เก็บไว้ใช้ยามจำเป็นครับ”

“อึม พอถึงตอนนั้นก็รับแม่เสี่ยวที่กับเสี่ยวที่กลับหมู่บ้านเถาหยวนไปด้วยเลย”

“ได้ครับ”

มู่เถาเยามองหมอชรา “อีกสองวันก็จะเป็นช่วงหยุดยาววันชาติแล้ว พรุ่งนี้ท่านหมอไปเมืองเย่ว์ตูได้ไหมคะ”

“พวกเราพร้อมออกเดินทางตลอดเวลา”

“งั้นพรุ่งนี้กินข้าวเช้าเสร็จก็มาขึ้นเครื่องบินนะคะ”

ชายชราพยักหน้า

กู่ถิง “เดี๋ยวหนูพาคุณปู่กลับไปเก็บของนะคะ”

คนครอบครัวกู่มองมู่เถาเยา น้ำตาคลอ

บุญคุณใหญ่หลวง ขอจดจำไว้ในใจก่อน

พวกมู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนนั่งอยู่ที่บ้านครอบครัวกู่ประมาณยี่สิบนาทีก็กลับโรงแรม

เช้าวันต่อมา พอกินอาหารเช้าเสร็จมู่เถาเยาก็ไปบ้านครอบครัวกู่อีก

หลังจากเห็นย่ากับพ่อเสี่ยวที่กินยาแล้ว หมอลู่หมิงก็พาพ่อกับภรรยามาส่ง

มู่เถาเยาให้เฉิงอันนั่วเอาเข็มหางหงส์กับของล้ำค่าที่เสี่ยวที่ให้กลับไปด้วย (หญ้าฝึกใจสมุนไพรโบราณหายาก)

เป็นของล้ำค่าจริงๆ ใช้รักษาโรคหัวใจ!

ตอนเด็กน้อยเอาของล้ำค่ามาให้และได้รู้ว่าเป็นของล้ำค่าจริงๆ ก็ดีใจมาก บอกว่าจะหาของล้ำค่ามาให้มู่เถาเยาอีกเยอะๆ

ส่งเฉิงอันนั่วกับพวกหมอชราไปเสร็จ ทุกคนก็กลับบ้านครอบครัวกู่ มู่เถาเยาใช้โอกาสนี้บอกทุกคนว่าพรุ่งนี้จะเดินทางเที่ยวต่อแล้ว

ครอบครัวกู่อาลัยอาวรณ์ไม่อยากให้ไป

กู่ถิง “หมอเสี่ยวมู่ วันมะรืนก็วันชาติแล้ว อยู่ต่ออีกสองสามวันค่อยไปดีไหม ไม่อย่างนั้นระหว่างทางรถเยอะคนเยอะ จองโรงแรมก็ยาก พี่จะได้ใช้โอกาสนี้พาไปเที่ยวรอบๆ ด้วย”

ปู่ของกู่ถิงพูดต่อจากหลานสาว “นั่นสิ ช่วงหยุดยาวไปไหนก็ลำบาก ไปชมวิวก็เจอแต่หัวคน ดีไม่ดีต้องรถติดอยู่บนถนนครึ่งวัน”

ย่าของกู่ถิงพยักหน้า “อยู่นี่กินนอนสะดวก หมดช่วงวันชาติแล้วค่อยไปดีกว่านะ”

จางผิงผิงพูดด้วยความเกรงใจเล็กน้อย “พวกคุณทำธุรกิจ ช่วงหยุดยาวเป็นช่วงทำกำไรที่ดีที่สุดเลยนะคะ”

กู่ถิงส่ายมือ “แค่ค่าห้องไม่กี่วันเองค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันให้คนกันห้องของพวกคุณป้าไว้แล้วค่ะ ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ทิวทัศน์รอบๆ นี้กำลังเป็นช่วงที่สีสันโดดเด่นที่สุดในสี่ฤดูเลยค่ะ”

หยางเกอพยักหน้าว่าตามแฟน “ผมชอบกลับบ้านอาถิงช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่สุดเลยครับ”

ตี้อู๋เปียน “ซาลาเปาน้อยเอาไงดี”

“ฉันได้หมดค่ะ แล้วแต่พี่สาม” เธอมาเป็นเพื่อนเขา

“งั้นก็อยู่ต่ออีกสองสามวันแล้วกัน ดูสีสันฤดูใบไม้ร่วงของทางตะวันตกเฉียงเหนือ”

เขาจำได้ว่าช่วงรอบเดือนของเธอก็ในสองสามวันนี้แล้ว

อย่าถามว่าทำไมเขาถึงรู้!

มู่เถาเยาพยักหน้า “ค่ะ”

คนครอบครัวกู่ดีใจขึ้นมาทันทีราวกับกำลังขึ้นปีใหม่

กู่ถิงรีบให้หยางเกอกลับไปเอาแผนที่ทำมือมา ไม่นานก็เคาะแผนเดินทางช่วงสองสามวันจากนี้

มู่เถาเยา ตี้อู๋เปียน จางผิงผิงกับสามี ต่างทึ่งในการพูดจาฉะฉานของนักออกแบบกู่ถิงคนนี้มาก

แต่ละจุดท่องเที่ยวในแผนที่สามารถพูดออกมาได้มีเรื่องราวที่แสนโรแมนติก ชวนให้คนฟังอยากไปเห็นกับตา

จางผิงผิงอดยกนิ้วโป้งให้ไม่ได้ “เถ้าแก่อาถิงเก่งกว่าไกด์มืออาชีพอีกนะคะ”

ย่ากู่ถิงยิ้ม “สมัยเรียนมหา’ลัยอาถิงจะกลับมาเป็นไกด์ทุกช่วงปิดเทอม มีช่วงหนึ่งพวกเราคิดว่าอาถิงจะไปเป็นไกด์แล้ว” คนที่เรียนจบมาแล้วทำงานไม่ตรงสายมีถมเถไป

ปู่กู่ถิง “อาถิงช่างพูดช่างจาตั้งแต่เด็ก ผมยังเคยอยากให้หลานเรียนกฎหมายแล้วไปเป็นทนายเลยครับ”

กู่ถิงยิ้มกว้าง “สอบใบอนุญาตด้านกฎหมายถูกเรียกว่าเป็นการสอบที่ยากอันดับหนึ่ง ผ่านยากมาก หนูสอบไม่ผ่านหรอกค่ะ”

มู่เถาเยา “ปกติแล้วสถาปนิกที่ออกแบบอาคารใช้เวลาสอบโดยเฉลี่ยห้าปี โอกาสผ่านมีเก้าเปอร์เซ็นต์ ใช่ว่าคนท่องจำเก่งจะสอบได้ อันที่จริงความยากก็ไม่แพ้สอบกฎหมายเลยนะคะ”

กู่ถิง “เอ๊ะ หมอเสี่ยวมู่รู้จักวงการสถาปนิกดีขนาดนี้เลยเหรอ”

“ฉันสนใจด้านอาคารเหมือนกันค่ะ ก็เลยลองไปสอบดู”

ทุกคน “…” เป็นหมอแต่ไปสอบสถาปนิกเนี่ยนะ

ตี้อู๋เปียนอวด “ซาลาเปาน้อยมีตั๋วทนายด้วยนะครับ”

กู่ถิงถามด้วยสีหน้าจริงจัง “หมอเสี่ยวมู่กินความฉลาดจนโตหรือเปล่า”

มู่เถาเยายิ้ม “ฉันก็แค่มีความสนใจที่หลากหลาย พอสนใจก็จะเรียนได้ดีค่ะ”

ทุกคนพูดไม่ออกอยู่สักพัก

เด็กคนนี้พูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย!

ตอนที่ 568 เก่งกว่าหน่อย

ช่วงเช้าวันแรกของช่วงวันหยุดยาว มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนเพิ่งขึ้นรถ เตรียมออกไปเที่ยวพร้อมกู่ถิง หยางเกอ จางผิงผิง ลู่ทง ทันใดนั้นเธอก็ได้รับแจ้งข่าวดีจากทางเมืองหลวงว่ากู้เนี่ยนตั้งท้องลูกคนที่สามแล้ว

ตอนบ่ายปาอินวิดีโอคอลมาด้วยความดีใจ บอกว่าปาเฝ่ยพี่ชายของเธอมีแฟนแล้ว ซึ่งก็คือถังถัง

มู่เถาเยามีสีหน้างุนงง

ไม่เข้าใจว่าสองคนนี้ไปสปาร์คกันตอนไหน

ถึงแม้จะรู้จักกันอยู่แล้ว แต่อย่างไรเสียระยะทางก็ห่างไกลกันมาก แล้วสองคนนี้จะคบกันยังไง

แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะซักไซ้เรื่องพวกนี้ จึงแสดงความยินดีและร่วมอวยพร

วันต่อๆ มา นอกจากออกไปเที่ยวแล้ว มู่เถาเยา ตี้อู๋เปียน จางผิงผิงกับสามีก็เที่ยวเล่นอยู่ในหมู่บ้านที่สวยดังภาพวาดแห่งนี้ รู้จักชาวหมู่บ้านเลี้ยงม้าส่วนใหญ่แล้ว

อาการป่วยของคนครอบครัวกู่โด่งดังมากในหมู่บ้าน ข่าวที่คนครอบครัวกู่มีหนทางรักษาพอแพร่กระจายออกไปก็มีคนสงสัยว่าหมอเป็นใคร คราวนี้นอกจากคนในหมู่บ้านแล้วก็ยังมีชาวหมู่บ้านอื่นมาสอดส่องอยู่บ่อยๆ หลักๆ คืออยากดูว่าหมอเก่งคนนี้มีหน้าตาเป็นอย่างไร

เนื่องจากหลายวันนี้หมอลู่หมอชื่อดังของท้องถิ่นมักไปหมู่บ้านเลี้ยงม้า คนที่ไม่เคยเจอหน้ามู่เถาเยาจึงคิดไปเองว่าคนตระกูลลู่รักษาให้ครอบครัวกู่ แต่พอมาแล้วถึงรู้ว่ามีหมออีกคน

ลือจากหนึ่งไปสิบ จากสิบไปร้อย คนสงสัยอยากรู้ก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในเวลาไม่กี่วัน ย่าเสี่ยวที่ก็เดินช้าๆ ด้วยตัวเองได้แล้ว พ่อเสี่ยวที่ก็ช่วยแม่เสี่ยวที่ทำงานได้บ้างแล้ว ชื่อของหมอเสี่ยวมู่จึงโจษจันไปทั่วทุกหมู่บ้านในเขตที่ราบทุ่งหญ้า

ด้วยความเป็นมิตรของชาวบ้าน พวกมู่เถาเยาจึงใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรีและมีความสุขในหมู่บ้านดุจปลาได้น้ำ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มาถึงช่วงท้ายของช่วงหยุดยาว หร่วนเหวินมาส่งหมอชรากับลูกสะใภ้เหอโยวกลับบ้าน

หมอชราก็ไม่รีบร้อนกลับบ้านตัวเอง ไปบ้านครอบครัวกู่ดูการฟื้นฟูของคนป่วยก่อน จากนั้นก็เล่าให้ฟังว่าหมู่บ้านเถาหยวนสารพัดจะดี เล่นเอาครอบครัวกู่แทบอยากส่งเสี่ยวที่ไปเสียเดี๋ยวนั้น

เหอโยวพูดอย่างอารมณ์ดี “คุณหมอเทวดาคะ อาจารย์รองของคุณหมอบอกว่าซินหรานหน่วยก้านใช้ได้ ดูมีพรสวรรค์ฝึกยุทธ์อยู่บ้าง บอกให้เขาไปหัดเรียนที่หมู่บ้านเถาหยวนช่วงปิดเทอมค่ะ”

มู่เถาเยาพยักหน้า “อาจารย์ใหญ่ก็บอกว่าลู่ซินหรานมีพรสวรรค์สูงมาก ส่วนอาจารย์อาเล็กอยากให้เขาเข้าร่วมการแข่งขันทักษะการแพทย์ระดับโลกในปีหน้าค่ะ”

หมอชราลูบเคราพลางยิ้มพูด “หวังว่าเขาจะไม่ทำให้อาจารย์ทั้งสองกับอธิการบดีเจียงผิดหวังนะ”

มู่เถาเยาพูดอย่างใจกว้าง “อย่าไปกดดันเขาเลยค่ะ เขาอายุยังน้อย”

“เดิมทีฉันก็รู้สึกว่าเขาอายุยังน้อย แต่ถ้าเทียบกับเธอ…” บลาๆ ๆ

พอได้ไปหมู่บ้านเถาหยวน หมอชราถึงได้รู้ว่าที่แท้บนโลกนี้ก็ยังมีคนอย่างมู่เถาเยาที่ดูเหมือนสมองจะถูกพัฒนาไปถึงขั้นสูงสุด!

ไม่ใช่แค่ด้านการแพทย์ ด้านวิทยายุทธ์ เธอยังเก่งขั้นสุดยอดในอีกหลายวงการ

มู่เถาเยายิ้มตั้งใจฟังหมอชราพูดชม

เธออยู่มานานกว่าคนอื่นหนึ่งชาติก็ต้องเก่งกว่าอยู่แล้ว!

กู่อ้าวก็ตื่นเต้น จึงถามด้วยความเกรงใจนิดหน่อย “หมอเสี่ยวมู่ครับ เสี่ยวเล่อลูกผมไปเรียนที่หมู่บ้านเถาหยวนด้วยได้ไหมครับ” เพื่ออนาคตของลูก สามีภรรยาแยกกันอยู่ไม่ใช่เรื่องใหญ่

มู่เถาเยาพยักหน้า “ได้ค่ะ หมู่บ้านเถาหยวนยังจะมีงานกับที่พักให้ด้วยนะคะ”

ก็พอดีกับที่ศูนย์วิจัยชิปที่ตี้อู๋เปียนกับตระกูลจั่วร่วมมือกันกำลังรับสมัครคนทำงาน

ในศูนย์วิจัยไม่ได้มีแค่นักวิจัยและคิดค้น เอาเป็นว่ายังไงก็ต้องมีงานที่เหมาะสมให้ทำแน่นอน

แม่ของกู่เล่อรีบพูดขึ้น พวกเราพักกับอาซือกับเสี่ยวที่ ห้องเดียวกันก็พอค่ะ ไม่ต้องจัดให้ใหม่อีกห้องหรอกค่ะ”

หยวนซือแม่เสี่ยวที่พยักหน้า

“ไว้ถึงเวลาทางหมู่บ้านจะจัดให้ตามความเหมาะสมค่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องพวกนี้นะคะ”

กู่ถิงยิ้มพูด “พี่ชักอยากไปด้วยแล้ว”

มู่เถาเยาอมยิ้ม “พี่อาถิงว่างๆ ก็ไปเที่ยวเล่นได้นะคะ”

“เอาสิ ไว้ช่วงวันหยุดครั้งหน้าพี่กับหยางเกอไปแน่นอนจ้ะ จริงสิ พวกเราจะแต่งงานกันก่อนตรุษจีน หมอเสี่ยวมู่ ป้าจาง ว่างมาร่วมดื่มเหล้ามงคลที่เมืองเจียงตูไหมคะ”

มู่เถาเยา “ช่วงนั้นพวกเราคงยังอยู่ระหว่างทาง ไว้ถึงเวลาขอดูก่อนนะคะว่าไปอยู่ที่ไหนแล้ว ถ้าสะดวกก็จะไปค่ะ”

กู่ถิงถามด้วยความสงสัย “พวกเธอกะเที่ยวกันนานแค่ไหนเหรอ”

“กลับเดือนมีนาค่ะ เพราะปลายเดือนมีนาอาจารย์สามของฉันก็จะคลอดลูกแล้วค่ะ”

เสี่ยวลู่ลู่ที่หลายคนรอคอยจะมาเกิดแล้ว ชื่อจริงก็ตั้งไว้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงก็จะให้ชื่อตี้อู่หลันหลิน

กู่ถิงเข้าใจ “งั้นไว้ถึงตอนนั้นก็แล้วแต่พวกเธอจัดสรรเวลานะ”

“ค่ะ”

“แล้วป้าจางล่ะคะ”

“พรุ่งนี้พวกเราก็กลับบ้านแล้วจ้ะ รอสามีป้าหายสนิทค่อยออกมากันอีกครั้ง ไปทางตะวันตกหาตำบลที่เงียบสงบใช้ชีวิตกันระยะหนึ่ง”

“ค่ะ ไว้ถึงตอนนั้นหนูจะหาเวลาโทรหานะคะ ถ้าสะดวกก็มาค่ะ”

ทุกคนพยักหน้า

ย่าเสี่ยวที่ยิ้มถาม “พรุ่งนี้หมอเสี่ยวมู่จะเดินทางไปทางไหนกันจ๊ะ”

“ไปทางเหนือค่ะ ไปเล่นหิมะกัน ว่าจะไปดูโลกเทพนิยายที่เมืองหิมะกันหน่อยค่ะ”

หยางเกอ “เส้นทางนี้ระหว่างทางสีสันของฤดูใบไม้ร่วงสวยงามมาก เรื่อยยาวไปจนฤดูหนาว เส้นทางนี้เลยเป็นที่ชื่นชอบของคนที่ขับรถเที่ยวเองมากที่สุด สวรรค์ของช่างภาพเลยครับ”

มู่เถาเยายิ้มพยักหน้า

พวกเขาจงใจเลือกเส้นทางขับรถเที่ยวที่เหมาะกับฤดูกาลมากที่สุด ดื่มด่ำใบไม้ร่วง ชมเมืองหิมะ ใบไม้ผลิอบอุ่น

แม่เสี่ยวที่ยิ้มพูด “หมอเสี่ยวมู่คะ พรุ่งนี้มากินข้าวเช้าบ้านพี่นะ พี่จะเก็บสาลี่ให้สองเข่งเอาไปกินระหว่างทาง ผลสาลี่ที่ไม่โดนแมลงกัดกินสามารถเก็บไว้ได้ครึ่งเดือนที่อุณหภูมิปกติ ฤดูนี้อากาศแห้ง กินสาลี่ให้ชุ่มคอดีที่สุดค่ะ”

“ค่ะ” มู่เถาเยาไม่ปฏิเสธน้ำใจของครอบครัวกู่