ตอนที่ 723 ฉินโจวต้อนรับคุณ
หลายวันผ่านไป!
เป้ยจิง ฉินโจว!
คณะกรรมการบลูเกมส์!
หัวหน้าทั้ง 21 คนในคณะกรรมการบลูเกมส์มารวมตัวกันในห้อง เพื่อพูดคุยกันอย่างจริงจังเกี่ยวกับรายละเอียดหลายประการของพิธีเปิดบลูเกมส์
หลังจากทยอยกำหนดกฎระเบียบสำคัญแล้ว ทันใดนั้นโจวเจี้ยนฉีประธานคณะกรรมการบลูเกมส์เอ่ยขึ้น
“การรวบรวมเพลงโปรโมตเป็นอย่างไรบ้าง”
“หลังจากที่เราออกประกาศรวมรวมเพลงบลูเกมส์ เสียงตอบรับจากในวงการก็คึกคักมาก คนดนตรีชั้นนำมากมายในวงการดนตรีออกโรง รวมไปถึงหวงตงเจิ้งที่พวกเราให้ความสำคัญ แล้วก็พ่อเพลงชื่อดังอีกจำนวนหนึ่ง ปัจจุบันนี้เราเลือกมายี่สิบเพลงแล้ว ยี่สิบเพลงนี้ฟังดูยอดเยี่ยมมาก วันนี้พวกเราจำเป็นต้องโหวตตัดสินเป็นครั้งสุดท้ายในวันนี้”
มีคนตอบ
ชายวัยกลางคนซึ่งสวมแว่นตาหัวเราะขึ้นทันใด
“ยังมีอะไรให้โหวตอีก ปีนี้ยังต้องเลือกเพลงที่หวงตงเจิ้งแต่งเหมือนเดิมอย่างแน่นอน พ่อเพลงเหล่านี้ฝีมือดีมาก แต่ถ้าพูดถึงเพลงประเภทนี้ หวงตงเจิ้งเชี่ยวชาญที่สุด!”
“จะว่าไปก็จริง”
ด้านข้างมีคนเอ่ยขึ้นตาม “เพลงนั้นของหวงตงเจิ้งผมได้ฟังแล้วก่อนเริ่มประชุม ชื่อเพลงว่าคบเพลิง ตรงกับความต้องการของเราทุกด้าน สมแล้วที่เป็นฝีมือของผู้แต่งเพลงโปรโมตบลูเกมส์สามครั้งติดต่อกัน”
ทุกคนต่างหัวเราะร่วน
เนื่องจากบลูเกมส์จัดขึ้นทุกๆ สี่ปี และหวงตงเจิ้งได้แต่งเพลงโปรโมตบลูเกมส์ติดต่อกันถึงสามครั้ง ซึ่งรวมเป็นระยะเวลานานหลายปีเลยทีเดียว!
โลกภายนอกถึงขั้นมีคนบอกว่า
หวงตงเจิ้งคือผู้ที่สวรรค์คัดเลือกมาเพื่อเขียนเพลงโปรโมตบลูเกมส์ บลูเกมส์ทุกๆ ครั้งล้วนเป็นช่วงเวลาที่หวงตงเจิ้งจะสำแดงพลังและเอาคว้าชัยเหนือพ่อเพลง
แน่นอน
คำพูดที่ว่าต้องเลือกเพลงของหวงตงเจิ้งอย่างแน่นอนนั้นเป็นเพียงการหยอกล้อ ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาย่อมปฏิบัติตามกระบวนการ ไม่มีทางที่คณะกรรมการบลูเกมส์จะมองว่านี่เป็นเรื่องเล่นๆ
โจวเจี้ยนฉีกล่าว
“เปิดประชุมมาตั้งนาน ควรให้ทุกคนได้ซาบซึ้งกับบทเพลงอันไพเราะได้แล้วละครับ”
“ทุกคนพยักหน้า”
เจ้าหน้าที่เอ่ยแนะนำข้อมูลของเพลงก่อนกดเล่นเพลง
“เพลงแรกมีชื่อว่า ‘สู้เขานะ นักกีฬาบลูเกมส์’ ผู้ประพันธ์ผลงานคือพ่อเพลงอาจารย์ซินซิน”
ไม่มีใครพูดอะไร
เสียงเพลงดังขึ้น
หลังฟังเพลงแรก ทุกคนก็พยักหน้า และแลกเปลี่ยนความคิดกันเบาๆ โดยทั่วไปรู้สึกพึงพอใจ
มีฝีมือระดับของพ่อเพลงเป็นประกัน
บทเพลงยังคงไพเราะมาก
แต่รู้สึกว่ายังขาดบางอย่างไปสักอย่าง
การพูดคุยจบลง
โจวเจี้ยนฉีส่งสัญญาณให้เล่นเพลงพ่อไป
เจ้าหน้าที่พยักหน้า แนะนำข้อมูลก่อนเปิดเพลง “เพลงที่สองชื่อว่า ‘เสน่ห์ฉินโจว’ ผู้ประพันธ์คือพ่อเพลงท่านเดียวกัน…”
เป็นเช่นนี้
ทุกคนฟังเพลง 12 เพลงติดต่อกัน
เพลงเหล่านี้ล้วนเป็นเพลงที่ดี และโดดเด่นจากผลงานทั่วไป รับประกันคุณภาพได้อย่างแน่นอน ทว่าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีเพลงใดทีสามารถทำให้ทุกคนประทับใจได้อย่างสมบูรณ์
จนกระทั่งเพลงที่ 13!
ขณะที่เอ่ยแนะนำเพลงนี้ เสียงของเจ้าหน้าที่ดูเหมือนจะแตกต่างออกไปเล็กน้อย
“เพลงนี้มีชื่อว่า ‘คบเพลิง’ ประพันธ์โดยอาจารย์หวงตงเจิ้ง…”
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ไม่กี่นาทีผ่านไป
รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของทุกคน!
“ดี!”
“เพลงนี้ดี!”
“ยังเป็นหวงตงเจิ้งเหมือนเดิมจริงด้วย!”
“ถ้าไม่มีอะไรเหนือความคาดหมาย เพลงโปรโมตในครั้งนี้คือคบเพลิงแล้วละ”
“อื้ม”
“หวงตงเติ้งยังเก่งเหมือนเดิม”
“เห็นทีเขาจะได้เขียนเพลงให้บลูเกมส์เป็นครั้งที่สี่ติดต่อกันแล้ว รวมๆ แล้วเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้วนะ ไม่ง่ายเลย”
“ไม่ได้ด้อยไปกว่าเพลงเมื่อครั้งที่แล้วเลย”
“ที่จริงฉันคิดว่าสู้ครั้งที่แล้วไม่ได้ แต่ก็จริงที่เพลงนี้เพราะกว่าเพลงอื่นๆ ของเขา”
“ที่สำคัญคือภาพรวมให้ความรู้สึกเหมาะสมสินะ”
“เขาคือคนดนตรีที่เข้าใจจิตวิญญาณบลูเกมส์ของพวกเรา”
“ถ้าเนื้อเพลงคบเพลิงสามารถเน้นย้ำเกี่ยวกับเมืองในฉินโจวได้คงดีกว่านี้”
“…”
บลูเกมส์มีธรรมเนียมการจุดคบเพลง หวงตงเจิ้งเลือกคอนเส็ปต์เพลงได้ดีจริงๆ
“ฟังต่อไป”
โจวเจี้ยนฉีเอ่ยขึ้นเสียงเบา
ต่อให้ในขณะนี้ทุกคนชื่นชอบเพลงของหวงตงเจิ้งที่สุด พวกเขายังคงต้องฟังเพลงที่เหลือจนจบ จึงไม่มีใครมีข้อโต้แย้ง
เพลงที่ 14…
เพลงที่ 15…
เพลงที่ 16…
หลังจากนั้นยังไม่มีเพลงใดที่ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าดีกว่าเพลงคบเพลิง ถ้าไม่ใช้ตรงนั้นแย่ไปนิด ตรงนี้ก็ด้อยไปหน่อย
โจวเจี้ยนฉีขมวดคิ้ว
โดยพื้นฐานแล้วเขาค่อนข้างพอใจกับเพลงคบเพลิง แต่ความพึงพอใจโดยพื้นฐานกับความพึงพอใจโดยสมบูรณ์นั้นเป็นคนละเรื่องกัน
เขารู้สึกว่า…
เพลงของหวงตงเจิ้งในปีนี้ยังเป็นรองผลงานของเขาในบลูเกมส์สามครั้งก่อนหน้านี้
เขาไม่ใช่นักดนตรีมืออาชีพ จึงบอกไม่ถูกว่าเป็นรองตรงไหน
แต่ข้อบกพร่องซึ่งไม่สามารถระบุได้นี้ ทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย เขาหวังเหลือเกินว่าหลังจากนี้จะมีเพลงที่ทำให้เขาตาลุกวาวได้
อย่างไรก็ตาม
เมื่อเพลงเหลือน้อยลงเรื่อยๆ เขากลับยังไม่เจอผลงานที่ดีกว่าเพลงคบเพลิง
เขาจึงรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
ในเวลานี้ เสียงของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นอีกครั้ง “ต่อจากนี้จะเปิดเพลงที่สิบเก้า ผู้ประพันธ์เพลงนี้คือ…เซี่ยนอวี๋ เพลงนี้มีชื่อว่า ‘เป้ยจิงต้อนรับคุณ[1]’”
“เซี่ยนอวี๋”
มีคนในห้องประชุมขมวดคิ้ว “ฉันรู้จักคนหนุ่มคนนี้ เขาเป็นนักประพันธ์เพลงที่เก่งมาก เหมือนว่าตอนนี้กำลังลุยกวาดแชมป์สิบสอบสมัยในฤดูกาลเพลง”
“ลูกสาวผมชอบเขามาก แถมยังบอกว่าจะช่วยเซี่ยนอวี๋ปั่นชาร์ต คนแก่อย่างผมไม่เข้าใจว่าปั่นชาร์ตหมายความว่าอะไร”
“ชาร์ตคืออะไร ทำไมต้องปั่น”
“ผมเหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนี้ คนรุ่นเก่าอย่างพวกคุณ ปั่นชาร์ตก็คือการสนับสนุนคนดนตรีในการจัดอันดับประจำฤดูกาลสมัยที่เราเป็นวัยรุ่นไงล่ะ เซี่ยนอวี๋เหมือนจะได้แชมป์หกสมัยแล้วนะ”
“มิน่าล่ะเขาถึงส่งผลงานมา!”
หัวหน้าหญิงเอ่ยขึ้นด้วยความเสียดายเล็กน้อย
“ถ้าเขาอยากคว้าแชมป์เจ็ดสมัย เพลงใหม่ของเขาจะต้องเอาชนะเพลงโปรโมตบลูเกมส์ของเราในแง่ของกระแส และนี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ดังนั้นเขาเลยทำได้เพียงลองดูสักตั้ง เผื่อว่าเพลงของเขาจะได้รับเลือก”
จุดประสงค์ของเซี่ยนอวี๋นั้นเดาได้ง่ายเหลือเกิน
ได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างนึกขบขันขึ้นมา
“เจ้าหนูคนนี้มีความปรารถนาที่จะเอาชีวิตรอดอย่างแรงกล้า”
“จะโทษพวกเราไม่ได้นะ บลูเกมส์เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในเวลานี้ ฉินโจวเราต่อคิวมาหลายสิบปีกว่าจะได้รับโอกาสเป็นเจ้าภาพ!”
“น่าเสียดายที่ที่นี่มีหวงตงเจิ้ง”
“ถ้าเขาเขียนเพลงที่ดีกว่าคบเพลงออกมาได้ก็ดีน่ะสิ ผมละชอบชื่อเพลงนี้มาก”
“ชื่อเพลงไม่เลวเลยจริงๆ แต่ยังต้องดูคุณภาพเพลงโดยภาพรวมก่อน”
“เพลงของหวงตงเจิ้งยอดเยี่ยมมาก!”
“…”
คล้ายกับว่าผู้คนจะยอมรับตัวเลือกของเพลงในครั้งนี้โดยปริยาย ต่างคนคุยเล่นกันด้วยซ้ำไป แน่นอนว่าทุกคนคาดหวังว่าจะมีเพลงที่ดีกว่าเพลงของหวงตงเจิ้งปรากฏขึ้น ทว่าเรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นไปแทบไม่ได้เลย
โจวเจี้ยนฉีลอบถอนหายใจอย่างแผ่วเบา
ยังคงต้องเลือกเพลงคบเพลิงของหวงตงฉีจริงๆ ใช่ไหม?
รู้สึกไม่ค่อยดีใจสักเท่าไหร่เลย!
แค่ไม่มี…
หืม?
ทันใดนั้นโจวเจี้ยนฉีสัมผัสได้ถึงบางอย่างในใจ!
เดิมทีไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ที่เสียงเพลงในห้องดังขึ้น หลังจากนั้นจึงมีเสียงเพลงไพเราะติดหูดังขึ้น
ทุกคนเงียบลงทันที
“ขอต้อนรับสู่เช้าวันใหม่ อากาศนั้นช่างสดใส
ความรู้สึกเดิมยังไม่เปลี่ยนไป เป็นมิตรดังกลิ่นใบชา
ทุกคนเปิดประตูต้อนรับ อ้อมกอดรอรับคุณ
ข้าสู่อ้อมอกจึงสัมผัสได้ คุณจะหลงรักที่นี่
ไม่ว่าจะมาจากใกล้หรือไกล โปรดอย่าได้เกรงใจ
ดังที่นัดหมายกันไว้ พวกเราต้อนรับคุณ
……” …”
ในห้องประชุมอันเงียบสงัด มีเพียงเสียงเพลงซึ่งดังอย่างต่อเนื่อง
ขณะฟังเพลงนี้ ผู้นำในคณะกรรมการบลูเกมส์ซึ่งก่อนหน้านี้พูดคุยกันต่างตกตะลึง
ต่อจากนั้น!
ดวงตาของทุกคนเป็นประกาย สบตากันอย่างรวดเร็ว ราวกับค้นพบสมบัติอันล้ำค่า!
ขณะเดียวกัน!
ลมหายใจของโจวเจี้ยนฉีกระชั้นขึ้น ราวกับถูกบางอย่างกระแทก เขารู้สึกผ่อนคลายลงในชั่วพริบตา
ใช่!
เกิดขึ้นแล้ว!
ความรู้สึกนี้แหละ!
สิ่งที่ตนต้องการคือความรู้สึกนี้แหละ!
นี่คือข้อความที่เพลงโปรโมตบลูเกมส์ซึ่งฉินโจวเป็นเจ้าภาพพึงมี!
นี่คือสัญญาณการเต้นของหัวใจที่เกิดขึ้นเมื่อสมองของทุกคนปรับตรงกับเพลงเป้ยจิงต้อนรับคุณ!
ว้าว!
ในห้องประชุมครึกครื้นขึ้นมา!
“เพราะจริงๆ !”
“เพลงนี้ฟังสบายมาก!”
“เหมือนจะดีกว่าเพลงคบเพลิงอีก!”
“ลบคำว่าเหมือนจะออกไป ถึงฉันจะชอบหวงตงเจิ้ง แต่ต้องยอมรับว่าเพลงนี้ดีกว่าเพลงคบเพลิงอีก!”
“แบบนี้ยังต้องโหวตอีกหรือ?”
“ต้องเพลงนี้แหละ!”
“ทำนองก็ดี ความหมายก็ดี ดูเนื้อเพลงสิ เหมือนเขียนความในใจฉันออกมา เพลงนี้เขียนขึ้นเพื่อเป้ยจิงของฉินโจวเลยไม่ใช่หรือไง!”
“เป้ยจิงต้อนรับคุณ!”
“ฉินโจวต้อนรับพวกคุณ!”
“พวกเราสามารถหานักร้องดาราในฉินโจวมาร้องประสานเสียงได้ ใช้ชื่อเสียงของนักร้องดาราเหล่านี้ช่วยเซี่ยนอวี๋ปั่นอะไรนั่น…”
“ปั่นชาร์ต!”
ถูกต้อง ปั่นชาร์ต!
ปั่นชาร์ตให้ตายไปข้างหนึ่งเลย!
[1] เป้ยจิงต้อนรับคุณ มาจากเพลง เป่ยจิงต้อนรับคุณ (Beijing Welcomes You) เป็นเพลงซึ่งแต่งขึ้นในวาระที่กรุงปักกิ่ง (เป่ยจิง) เป็นเจ้าภาพมหกรรมกีฬาโอลิมปิกในปี 2008
ทำนองและเรียบเรียงเพลงโดยเสี่ยวเคอ คำร้องโดยหลินซี และมีนักร้องเข้าร่วมขับร้องทั้งหมด 78 คน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
