บทที่106 ความเห็นอกเห็นใจของเฉินเกอ
“เรื่องอะไร？”
เฉินเกอเงยหน้าขึ้นแล้วถาม
“คืนนี้ฉันมีกินเลี้ยงคนหมู่บ้านเดียวกัน โดยเฉลี่ยแล้วในทุก ๆหนึ่งถึงสองเดือนพวกเราจะกินเลี้ยงหนึ่งครั้ง และเมื่อก่อนก็ไม่เคยเรียกคุณเลย ตอนนี้เจอคุณ ก็เลยแจ้งให้คุณทราบ！”
“ใช่แล้ว ชือหานก็ไปด้วยนะ ฮึฮึ พูดถึงชือหานฉันก็นึกขึ้นได้แล้ว ตอนนั้นที่เรียนชั้นมัธยมตอนปลายนั้น เกรดเฉลี่ยของคุณคือที่หนึ่ง ส่วนของเธอที่สอง และความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนดีมาก และคุณก็เคยจีบชือหานด้วยใช่ไหม？”
เฉินหลินจับปากแล้วหัวเราะ
เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร
ชือหานมีชื่อว่าหลี่ชือหาน เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเฉินเกอ และช่วงที่เรียนชั้นมัธยมตอนปลายนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นดีมากจริง ๆ
เฉินเกอเองก็เคยชอบเขาจริง ๆ แต่ในตอนนั้นเข้าใจสิ่งเหล่านี้สักที่ไหน
ส่วนเรื่องจีบ เฉินเกอยิ่งไม่มีความกล้าหาญ
จำได้ว่าตอนเปิดเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ หลี่ชือหานมักจะคุยกับเฉินเกอบ่อย ๆ แต่หลังจากนั้น เฉินเกอเคยริเริ่มไปคุยกับเธอก่อนหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบ เวลาผ่านไปนานก็ห่างเหินกัน
ชั่วพริบตา ก็ผ่านไปสามปีแล้ว！
“เหอะๆ ไปเถอะ เมื่อเดือนที่แล้วแฟนของชือหานเชิญเราไปทานอาหารด้วยกัน ก็พูดถึงคุณเช่นกัน ชือหานยังถามอีกว่าคนที่ชื่อเฉินเกอคนนั้นตอนนี้ทำเกี่ยวกับอะไร？พวกเราทุกคนต่างก็ไม่รู้ และตอนนี้พอดีเลย คุณสามารถไปได้แล้ว คืนนี้คุณว่างหรือเปล่า？”
ในขณะที่เฉินหลินพูดอยู่นั้น ก็ยังมองไปที่เฉินเกอ เพื่อดูท่าทางที่ผิดหวังของเฉินเกอ
แต่ว่าบนใบหน้าของเฉินเกอ มองไม่เห็นความผิดหวังเลยแม้แต่น้อย
“คืนนี้ฉันมีเวลาว่าง！”
“ดีดีดี งั้นก็ไปเถอะ และก็ให้ทุกคนได้เห็นคุณด้วย！”
ในขณะที่พูดอยู่ เฉินหลินก็แอบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วถ่ายรูปของเฉินเกอไปหนึ่งภาพ
จากนั้นก็ส่งไปที่กลุ่มของคนหมู่บ้านเดียวกัน
“พวกคุณทายกันเร็วๆ ไอ่ห่วยคนนี้คือใคร？”
“อือ？ใครเหรอ ทำไมหน้าคุ้นขนาดนี้？เคยเห็น ต้องเคยเห็นแน่นอน！”
“หน้าคุ้นจริง ๆนะ แต่ไอ่นี้มันธรรมดาเกินไป！พวกคุณใครนึกออกไหมว่าเขาชื่ออะไร？”
หลี่ชือหาน：“เขาคือเฉินเกอ？”
“โอเย่！อย่างไรก็ตามยังคงเป็นความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนดีมากในสมัยเรียนมัธยมตอนปลาย คุณสามารถรับรู้ได้ในชั่วพริบตา ว่าเขาก็คือเฉินเกอ！”
เฉินหลินกล่าวอย่างตื่นเต้น
ทำไมถึงตื่นเต้น เพราะเธอรู้สึกว่าเธอกระตุ้นเกี่ยวกับหัวข้อและความคิดเห็นของสาธารณชนนี้ และรู้สึกเติมเต็มมาก
นี่ก็เป็นเหตุผลว่าเพราะอะไรจู่ ๆเฉินหลินก็อยากให้เฉินเกอไปร่วมงานกินเลี้ยงของคนหมู่บ้านเดียวกัน
เพื่อนร่วมชั้นหมู่บ้านเดียวกันที่มาจากเมืองมณฑลไปเรียนที่จินหลิงไม่น้อย ลำพังในชั้นเรียนของตัวเองก็มีสี่ถึงห้าคนแล้ว
พวกเขาอาจจะไม่รู้จักเฉินเกอ แต่ต้องเคยได้ยินชื่อเฉินเกอสองคำนี้แน่นอน
การพาเขาไปที่นั่น จะทำให้เกิดผลงานปาร์ตี้ที่ดีอย่างแน่นอน
เพียงแค่มองไปในกลุ่มที่ขนฟูขณะนี้ก็รู้แล้ว
หลี่ชือหาน：“เราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีมาเหรอในช่วงเรียนมัธยมตอนปลาย？ทำไมฉันลืมแล้ว？เหอะเหอะ……”
เฉินหลินพิมพ์ตัวหนังสืออย่างรวดเร็ว：“อุ๊ย หลังจากที่หาแฟนหนุ่มที่หล่อเหลาในมหาวิทยาลัยเจียงหนานของคุณ ก็ลืมแฟนเก่าแล้วเหรอ？”
หลี่ชือหาน：“ไปให้พ้น แฟนเก่าอะไร ฉันว่าเอาอย่างนี้เถอะ ให้เขามาด้วย จะได้เจอกันด้วย อย่างไรก็ตามก็ยังเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน！”
“ได้เลย！”
เฉินหลินมองไปที่เฉินเกออีกครั้งแล้วพูดว่า：“เฉินเกอ ทุกคนต่างก็อยากเห็นคุณ โดยเฉพาะชือหาน เธอก็อยากจะเห็นคุณ ในเมื่อคืนนี้คุณว่าง งั้นก็ไปเถอะ อย่างมากสุดเงินที่AA ฉันช่วยคุณเอาก็ได้！”
เฉินเกออยากจะพูดว่าตนเองนั้นไม่อยากไป
บอกตามตรง ว่าโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลาย เพื่อนของตนเองนั้นน้อยมาก ๆ
ไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับคนอื่น
แต่ตอนนี้ เฉินหลินพูดอย่างนี้ เฉินเกอก็ไม่สะดวกที่จะปฏิเสธเลย
“งั้นก็ดี คืนนี้ไป！”
เฉินเกอพยักหน้า
หลังจากที่เฉินหลินบอกที่อยู่งานปาร์ตี้ให้เฉินเกอเสร็จแล้ว เธอก็จากไป
“ช่างบังเอิญจริง ๆเลย เฉินหลินไปเป็นคุณครูอยู่ที่โรงเรียนที่เขาสร้างขึ้น！”
เกาหัวสักพัก เฉินเกอพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
เขากำลังเตรียมเดินเล่นอีกหน่อย แต่การสนทนาของเฉินหลิน ก็ทำให้เฉินเกอไม่มีอารมณ์แล้ว
ตอนเที่ยงพอดี และก็รู้สึกหิวข้าวแล้ว เฉินเกอจึงเดินออกมา
ในเวลาเดียวกัน หน้าประตูของโรงเรียน มีเด็กสามคนในชุดที่ขาดรุ่งริ่งยืนอยู่ ดูแล้วอายุราวสี่ถึงห้าขวบ มองตรงเข้าไปที่ด้านใน
“พี่ชาย นี้เป็นโรงเรียนแล้วเหรอ？ทำไมไม่เหมือนกับที่พี่เฉียงเวยพูดเลย？”
เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆหน้าตาสกปรกคนหนึ่ง ถามเด็กผู้ชายตัวเล็กอีกคนด้วยความสงสัย
“อาจจะยังไม่เปิดโรงเรียน……หลังจากเปิดเรียนแล้วก็เหมือนกันแล้ว！”เด็กผู้ชายเช็ดขี้มูกไปทีหนึ่ง
“ฉันอยากไปโรงเรียน！”
เด็กผู้ชายที่อ้วนเล็กน้อยอีกคนหนึ่งถามขึ้น
“ไปโรงเรียนต้องใช้เงิน พวกเราไม่มีเงิน พี่เฉียงเวยทำงานหนักขนาดนั้นด้วยตัวคนเดียวเพื่อเลี้ยงพวกเรา ก็เหนื่อยมากแล้ว！”
“พี่ชาย ฉันหิวแล้ว！”
เด็กผู้หญิงพูดขึ้นอีกครั้ง
“เดี๋ยวซื้อหมั่นโถวกิน！”
“ขอทานสามคนอย่างพวกหนูมาบังอยู่ที่หน้าประตูทำไม ออกไปให้พ้นจากที่นี่！”
ในขณะนี้เอง มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเดินออกมา แล้วดุพวกเขา
ทำให้เด็กน้อยทั้งสามคนผงะ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้อายุราวห้าสิบปี เหมือนคนที่ดูไซต์งานก่อสร้าง
การดุดังกล่าวนี้ ทำให้เด็กทั้งสามคนผงะ
และอยากจะวิ่งหนีไป แต่ก็ยังมองไปที่โรงเรียนอย่างอาลัยอาวรณ์
“ให้พวกเขาดูหน่อยก็ไม่ได้หรืออย่างไร？นี้เป็นของบ้านคุณเหรอ？”
ในเวลานี้เอง เฉินเกอที่ยืนอยู่ด้านข้างตลอดพูดขึ้น
“ไอ้นี่ เมื่อกี้ให้คุณเข้าไปฉันไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้คุณกลับให้เกียรติแล้วคุณยังไม่เห็นค่ามันใช่ไหม？ ฟังความหมายนั้นของคุณ โรงเรียนแห่งนี้ไม่ใช่ของบ้านฉัน เหมือนกับว่าเป็นของบ้านคุณงั้นแหละ！ คุณก็ออกไป！”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนี้ค่อนข้างซ่านิ ไม่รู้ว่าตอนเที่ยงทานอาหารกี่อย่าง แต่ที่แน่ ๆดื่มไปไม่น้อยเลย กลิ่นเหล้าเต็มปากไปหมด
“ซื้อเหล้าแท้กินเถอะ！”
เฉินเกอยิ้มจางๆ และโยนเงินหนึ่งพันหยวนที่ล้วงออกมาจากกระเป๋าของเขาต่อหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
เงินหนึ่งพันหยวนนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่รางวัล แล้วฉันจะบอกกับลุงเหลียงภายหลังอีกที ว่าคนคนนี้ควรที่จะออกไปได้แล้ว！คนขี้เมาคนหนึ่งมารับหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ไม่รู้ว่าเป็นญาติของใครกัน
“อุ๊ย ขอบคุณครับคุณผู้ชาย！”
หลังจากที่คนคนนั้นจากไป
เฉินเกอก็นั่งลงยิ้มและมองไปที่เด็กน้อยสามคนแล้วพูดว่า“พวกหนูสามคนก็อยากเข้าโรงเรียนเหรอ？”
เด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางพยักหน้าอย่างหนัก
“ฉันอยาก！”
อีกสองคนมองไปที่เฉินเกออย่างระมัดระวัง และไม่พูดอะไรสักอย่าง
บอกตามตรง เมื่อเห็นเด็กน้อยสามคนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าตาที่อยากไปโรงเรียนของพวกเขา
ทำให้หัวใจของเฉินเกอปวดร้าวเป็นทีๆ
ไม่มีใครรู้ความหวังนี้ดีไปกว่าเฉินเกออีกแล้ว！
เฉินเกอเลยต้องการช่วยพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ
“พวกหนูหิวหรือยัง？อยากให้พี่พาพวกหนูไปทานข้าวไหม？”
“พี่เฉียงเวยบอกว่า ไม่ให้พวกเราคุยกับคนแปลกหน้า และยิ่งไม่ให้ไปกับคนแปลกหน้า！”
เด็กผู้ชายสองคนมายืนอยู่ด้านหน้าของเด็กผู้หญิงอย่างอัตโนมัติ
เฉินเกอหัวเราะพร้อมกับพยักหน้า：“งั้นดี ฉันซื้อมาเอาให้พวกหนู！”
พูดจบ เฉินเกอก็วิ่งไปที่ร้านKFCตรงข้าม และซื้อแฮมเบอร์เกอร์น่องไก่กับน้ำโค้กมากมาย
“ฉันไม่ให้พวกหนูไปกับฉัน พวกหนูรีบกินเถอะ นอกจากนั้น ฉันจะทำให้พวกหนูได้ไปโรงเรียนอย่างสมหวัง！”
เฉินเกอแตะไปที่ศีรษะของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก
และส่งแฮมเบอร์เกอร์กับน้ำโค้กไปให้พวกเขา
“ขอบคุณค่ะพี่ชาย！”
ดวงตาของเด็กทั้งสามคนสว่างขึ้น
หลังจากได้รับมัน พวกเขาก็เริ่มหม่ำเข้าไปอย่างตะกละตะกลาม
“ทำไมพวกหนูสามคนถึงกินของที่คนอื่นให้มั่วแบบนี้！”
ในขณะนี้เอง ก็มีเสียงที่ใสๆสวยๆของผู้หญิงดังขึ้น เสียงเขาไพเราะมาก แต่มีความรู้สึกตึงเครียดอยู่
“คุณผู้ชายท่านนี้ ต้องขออภัยจริง ๆ ของเหล่านี้คุณเสียเงินไปเท่าไหร่ ฉันจ่ายให้คุณ！”
หญิงสาวคนนี้พูดขึ้นด้วยความหวั่นเกรง และมีความหวาดกลัวเล็กน้อย
แต่เฉินเกอเห็นผู้หญิงคนนี้ ดวงตาของเขากลับสว่างขึ้น
“เป็นคุณนั้นเอง？”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
