ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวยบทที่ 1435 จวิ้นจู่ที่ชั่วร้าย

บทที่ 1435 จวิ้นจู่ที่ชั่วร้าย

บทที่ 1435 จวิ้นจู่ที่ชั่วร้าย

เก้าสิบเก้าอักษรมงคลนี้ การปักนั้นยากลำบาก เส้นด้ายถูกใช้อย่างรวดเร็ว กู้เสี่ยวอี้กำลังเร่งรีบกับการทำสิ่งนี้ให้เสร็จ ทำให้ไม่มีเวลาออกไปข้างนอก นางจึงหยิบตัวอย่างและขอให้อาโม่ออกไปซื้อมา

ทั้งสามคนกำลังถักเชือกและเย็บตุ๊กตาอยู่ในบ้าน รอให้อาโม่ไปซื้อด้ายสีทองมา

หลังจากที่ทั้งสามคนนั่งด้วยกันสักพัก อาโม่ก็กลับมาและมอบเส้นด้ายที่ซื้อมาให้กู้เสี่ยวอี้ และบอกว่ามีคนขอให้เขานำข้อความมาส่งกู้เสี่ยวอี้

“ท่านอาจารย์ในร้านขายผ้าจิ่นซิ่วบอกว่า ถ้าคุณหนูว่างก็สามารถไปดูที่ร้านขายผ้าจิ่นซิ่วได้ ครั้งนี้ร้านผ้ามีผ้ามาใหม่จำนวนมาก และยังบอกด้วยว่าคุณหนูเป็นคนที่เข้าใจสิ่งต่าง ๆ และสามารถเข้าใจคุณค่าของผ้านี้ได้อย่างรวดเร็ว” อาโม่กล่าว “เขายังบอกด้วยว่าผ้าสีเทาที่คุณหนูซื้อครั้งล่าสุดมีราคาไม่มากนัก และบอกว่าผ้าผืนนี้วางอยู่ในร้านมานานแล้ว ไม่ถือว่าเป็นของใหม่และยังขายราคาเดิม มันไม่สุจริตในการทำธุรกิจ จึงบอกว่าคราวหน้าคุณหนูกลับไปที่นั่น เขาจะต้องคืนเงินให้คุณหนู”

หลังจากได้ยินคำพูดของอาโม่ กู้เสี่ยวอี้รู้สึกมึนงงเล็กน้อย “ข้าไม่มีข้อตกลงอื่นใดกับร้านผ้าจิ่นซิ่วนอกจากซื้อของ เขาจะให้ท่านส่งข้อความมาได้อย่างไร”

ช่างน่าสงสัยจริง ๆ

กู้เสี่ยวหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ท่านอาจารย์เลี่ยวพูดอย่างนั้นหรือ?”

อาโม่พยักหน้า “ข้าได้ยินคนเรียกเขาว่าท่านอาจารย์เลี่ยว”

“นี่มันแปลกมาก ครั้งที่แล้วเขาเป็นคนขายผ้าให้เรา เขาเป็นคนรับเงินเราไปและเขาก็เป็นคนที่ไม่ต้องการขายมัน นอกจากนี้ เขายังเป็นแค่คนทำบัญชีของร้านขายผ้าจิ่นซิ่วเท่านั้น เขาไม่มีอำนาจในการตัดสินใจเรื่องราคาของสิ่งของและคืนเงินให้เรา” กู้เสี่ยวหวานวิเคราะห์

“ท่านพี่ คราวหน้าเราอย่าไปซื้อของที่นั้นอีกเลยนะเจ้าคะ” กู้เสี่ยวอี้เอ่ย

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าเห็นด้วย “คราวหน้าเปลี่ยนไปซื้อร้านอื่นกันเถอะ”

กู้เสี่ยวหวานไม่สามารถเดาได้ว่าท่านอาจารย์เลี่ยวหมายถึงอะไร แต่เขาต้องมีแผนการในใจจึงพูดสิ่งนี้ออกมา พวกนางเป็นผู้หญิง สำหรับสิ่งนี้ไม่รู้ว่าเป็นพรหรือคำสาป ดังนั้นก็อย่าตอบรับเสียดีกว่า

จากนั้นเป็นต้นมา เมื่อด้ายสีทองของกู้เสี่ยวอี้หมดก็จะไปซื้อที่อื่นมากกว่าที่จะซื้อที่ร้านขายผ้าจิ่นซิ่ว

กู้เสี่ยวหวานเองก็อยู่บ้านทุกวัน แต่ละวันผ่านไปอย่างเรียบร้อย

ถานอวี้ซูมาหาพวกนางเป็นครั้งคราว และบอกเสี่ยวหวานว่าในช่วงเวลานี้อย่าออกไปข้างนอก ถ้ามีเรื่องอะไร นางจะเป็นคนเดินทางมาที่สวนชิงเอง

วันเวลาผ่านไป พริบตาเดียวก็สิ้นเดือนเก้าแล้ว อากาศจึงเริ่มเย็นลงเล็กน้อย

เก้าสิบเก้าอักษรมงคลกำลังจะเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายเช่นกัน กู้เสี่ยวหวานรู้สึกมีความสุขมาก ในวันแรกของเดือนสิบ นางก็ได้รับเทียบเชิญโดยไม่คาดฝัน

เมื่อมองไปที่เทียบเชิญอันหรูหรา มันดูดีมากจนทำให้ผู้คนต้องอ้าปากค้าง

“คุณหนู จวิ้นจู่มาแล้ว” ถานอวี้ซูเองก็ได้รับเทียบเชิญเช่นกัน ดังนั้นจึงมาที่สวนชิงอย่างรวดเร็ว

“ท่านพี่ได้รับเทียบเชิญหรือไม่” ถานอวี้ซูถามอย่างประหม่า

จากนั้นกู้เสี่ยวหวานก็เห็นเทียบเชิญที่มีหน้าตาเหมือนของตน ถานอวี้ซูจึงรีบหยิบมันมาดู อักษรสีทองอร่าม เวลาและสถานที่ที่นัดหมายเหมือนกันทุกประการ มันทำให้นางรู้สึกโกรธเคืองยิ่งนัก จากนั้นก็โยนเทียบเชิญลงพื้นอย่างโมโห “ซูหมิ่นคนนี้ไม่ยอมเลิกราจริง ๆ และไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย”

บนเทียบเชิญปรากฏชื่อ ‘เสี้ยนจู่อันผิง’ สี่คำนี้ดูเหมือนว่าซูหมิ่นได้ตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับตัวนางแล้ว

กู้เสี่ยวหวานก้มลงหยิบเทียบเชิญขึ้นมาแล้วปัดฝุ่นออก

เทียบเชิญนี้จะมีประโยชน์ในอนาคต จะทำให้มันสกปรกไม่ได้ ไม่เช่นนั้นซูหมิ่นจะกล่าวหานางอย่างไร

ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงโยนเทียบเชิญลงบนโต๊ะอีกครั้ง มองดูท่าทางโกรธจัดของถานอวี้ซูและปลอบโยน “เจ้าอย่าโกรธไปเลย”

“ท่านพี่ นางผู้นี้จิตใจต่ำทราม หลายวันมานี้นางหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว ข้าคิดว่านางไม่สนใจมัน แต่ดูเหมือนว่าสุนัขมันเลิกกินอุจจาระไม่ได้จริง ๆ” ถานอวี้ซูพูดด้วยความโกรธ

กู้เสี่ยวหวานหัวเราะเมื่อได้ยินถานอวี้ซูเปรียบเทียบซูหมิ่นกับสุนัข

“ท่านพี่ ท่านจะไปหรือไม่ ดูเหมือนว่าหมิงตูจวิ้นจู่คนนี้จะมีเจตนาไม่ดีแน่” ใบหน้าของถานอวี้ซูเต็มไปด้วยความกังวล

“ข้าไม่ไปได้ด้วยหรือ” กู้เสี่ยวหวานถามกลับด้วยรอยยิ้ม “เห็นได้ชัดว่าท่านหมิงตูจวิ้นจู่กำลังเพ่งเล็งข้าอยู่ ถ้าบอกว่าข้าไม่ไปก็จะเป็นการจงใจยั่วโมโหนางไม่ใช่หรือ?”

“แล้วข้าควรทำอย่างไรดี ไปก็ไม่ดี ไม่ไปก็ไม่ได้” ถานอวี้ซูพูดอย่างขมขื่น นอกจากกังวลเกี่ยวกับกู้เสี่ยวหวานแล้ว นางยังเกลียดซูหมิ่นอย่างสุดซึ้งอีกด้วย

“อย่าโกรธเลย ตอนนั้นเจ้าอยากไปไม่ใช่หรือ เมื่อถึงเวลา ข้าจะทำตัวติดกับเจ้าไม่ไปไหน ทันทีที่งานเลี้ยงจบลง พวกเราก็กลับบ้านกันทันที เจ้าว่าดีหรือไม่?”

“ท่านพี่ ข้าขอเตือนท่านไว้ก่อนว่าหมิงตูจวิ้นจู่คนนี้ไม่ใช่คนดีจริง ๆ สาวใช้รอบตัวนางล้วนมีสัญญาที่ไม่สามารถไถ่ถอนตัวได้ของจวนอ๋อง และพวกนางทั้งหมดถูกขายให้กับจวนอ๋อง สาวใช้ที่อยู่ข้างกายซูหมิ่นอยู่ได้นานที่สุดไม่เกินสามปี หลังจากเปลี่ยนแล้ว คนก่อนหน้าก็จะหายไปโดยไม่มีเหตุผล” ถานอวี้ซูพูดอย่างเป็นห่วง “ผู้คนในจวนอ๋องกลัวจวิ้นจู่คนนี้มาก อย่างที่ข้าพูด จวิ้นจู่คนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าวิญญาณร้าย เคยมีสาวใช้ที่อยู่เคียงข้างนางผู้หนึ่งบอกคนอื่นว่า นางกังวลตลอดทั้งวันเมื่อนางอยู่เคียงข้างจวิ้นจู่ และซูหมิ่นบังเอิญมาได้ยินพอดี ท่านรู้ไหมว่าซูหมิ่นทำอย่างไร?”

ใบหน้าของถานอวี้ซูมีความหวาดกลัวราวกับว่ายังคงรู้สึกกลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น

“ทำอะไรหรือ”

“นางสั่งให้คนปิดผนึกเส้นลมปราณทั้งหมดของสาวใช้คนนั้น” ถานอวี้ซูตัวสั่น “สาวใช้คนนั้นเคลื่อนไหวไม่ได้ ร่างกายของนางเจ็บปวดยิ่งนัก ข้าได้ยินมาว่านางกรีดร้องอย่างทรมานทุกวัน ดังนั้นซูหมิ่นจึงสั่งให้คนตัดลิ้นของนาง และในที่สุดร่างกายของนางก็เริ่มแข็งตัวและตายลงในที่สุด ข้าได้ยินว่าตอนที่มีคนไปอุ้มศพ เพียงสัมผัสมันเบา ๆ เลือดสีดำที่มีกลิ่นเหม็นก็ไหลไปทั่วร่างของสาวใช้ และข้ายังได้ยินคำพูดจากคนเหล่านั้นอีกว่า พวกเขาไม่เคยเห็นใครตายอย่างเลวร้ายแบบนี้มาก่อน”

หลังจากถานอวี้ซูพูดจบ นางยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ นางตบหน้าอกและพูดอย่างหวาดกลัว “ซูหมิ่นคนนี้อย่ามองที่รูปลักษณ์ภายนอกที่งดงามราวกับดอกไม้ แต่หัวใจของนางนั้นมืดมนเสียยิ่งกว่าน้ำหมึก”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ผงะเช่นกัน วิธีที่บุคคลนี้คิดขึ้นเพื่อลงโทษผู้คนนั้นประหลาดจริง ๆ