อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 554 โรคพันธุกรรมในครอบครั

ตอนที่ 554 โรคพันธุกรรมในครอบครัว

เมื่อเข้าไปในบ้าน ผ่านห้องรับแขกก็ไปถึงหน้าห้องที่มีประตูแง้มไว้ แม่เสี่ยวที่ไม่ได้เคาะประตู แต่ผลักเบาๆ แง้มดูคนแก่ข้างในว่ายังหลับอยู่หรือเปล่า

ปรากฏว่าหญิงชราตื่นแล้ว ยังคงลองลุกขึ้น แต่น่าเสียดายที่แขนขาไร้เรี่ยวแรง ลองอยู่หลายครั้งก็ไม่สำเร็จ

แม่เสี่ยวที่เปิดประตูทันที รีบสาวเท้าเข้าไปประคอง “แม่ตื่นแล้วทำไมไม่กดกริ่งคะ”

“แม่คิดว่าเธอน่าจะกำลังเก็บสาลี่อยู่…”

“เก็บสาลี่ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไร หนูบอกแม่ทุกวันว่าถ้าตื่นแล้วให้กดกริ่ง ถ้าแม่ฝืนตัวเองเกิดตกเตียงเป็นอะไรไปจะทำยังไงคะ…”

แม่เสี่ยวที่ประคองแม่สามีพลางบ่น น้ำเสียงเจือด้วยความตำหนิเล็กน้อย แต่ไม่ได้รำคาญเลยสักนิด

มู่เถาเยาเห็นหญิงชราเห็นเธอแล้วจึงยิ้มพลางทักทาย “สวัสดีค่ะคุณย่าเสี่ยวที่ หนูคือหมอเสี่ยวมู่ค่ะ”

“หมอเหรอ เด็กขนาดนี้เลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ หนูอายุยังน้อยก็จริง แต่จบดอกเตอร์แล้วค่ะ ได้ใบประกอบโรคศิลปะแล้วด้วย รักษาคนมาเยอะ รักษาโรคยากๆ หายมาไม่น้อยแล้วค่ะ”

แม่เสี่ยวที่ฟังแล้วก็หันกลับไปถามด้วยความตกใจ “จบดอกเตอร์แล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ จบจากมหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูค่ะ”

ดวงตาของแม่เสี่ยวที่มีความหวังขึ้นมาทันที มองเด็กสาวที่ดูเหมือนยังไม่ยี่สิบก็จบดอกเตอร์แล้ว แบบนี้แสดงว่าอัจฉริยะ! ยิ่งไปกว่านั้นมหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตูก็เป็นมหาวิทยาลัยแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก!

เธอถามด้วยความร้อนใจ “หมอเสี่ยวมู่เป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลไหนเหรอคะ ไกลไหม ไม่งั้นพี่พาแม่กับสามีไปตรวจที่โรงพยาบาลที่หมอเสี่ยวมู่อยู่อย่างละเอียดดีไหมคะ”

“ฉันไม่ได้เป็นหมอในโรงพยาบาลหรอกค่ะ แค่มีไปช่วยพวกรุ่นพี่บ้าง วันหน้างานของฉันจะเน้นไปที่งานวิจัยการแพทย์และคิดค้นยาค่ะ ไม่ใช่ตรวจรักษา”

แม่เสี่ยวที่ “…” รู้สึกผิดหวังอีกครั้ง

ย่าเสี่ยวที่กลับปลงได้ ใบหน้าที่ย่ำแย่เพราะเจ็บป่วยมีรอยยิ้มใจดี “หมอเสี่ยวมู่ไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนนะ ย่าขอไปเข้าห้องน้ำแปรงฟันก่อน”

“ได้ค่ะ ไม่ต้องรีบนะคะ ค่อยๆ ทำ”

แม่สามีกับลูกสะใภ้พยักหน้าพร้อมกัน

หลังจากมู่เถาเยาออกไปแล้ว ลูกสะใภ้ที่ตัวสูงใหญ่ก็อุ้มแม่สามีที่ซูบผอมไปทางห้องน้ำแล้ววางลงพื้น มือข้างหนึ่งประคองเอวแม่สามีไว้เพราะกลัวยืนไม่มั่นคง มืออีกข้างรีบถอดกางเกง จากนั้นก็อุ้มขึ้นนั่งบนโถส้วม

“อาซือ หมอเสี่ยวมู่มาจากไหนเหรอ” ย่าเสี่ยวที่ขับถ่ายของเสียพลางคุยกับลูกสะใภ้

“เป็นนักท่องเที่ยวของบ้านอาถิงค่ะ เมื่อเช้าเสี่ยวที่พาพวกเขาไปดูดวงอาทิตย์ขึ้น ต่อมาพวกเขามาซื้อผลไม้ เห็นอาเผิง…หมอเสี่ยวมู่เก่งมาก กระโดดทีเดียวขึ้นต้นไม้ อุ้มเข่งที่หนูเก็บสาลี่ลงมาในเวลาไม่กี่วินาที…”

หยวนซือแม่เสี่ยวที่ปิดบังเรื่องที่เธอตกต้นไม้แล้วได้สาวน้อยคนนี้ช่วยชีวิตไว้

เรื่องน่าตกใจแบบนี้ห้ามให้คนแก่รู้

“อาซือ…อย่าไปคาดหวังเลยนะ”

“แม่คะ ไม่ว่ายังไงแม่กับอาเผิงก็ต้องอดทนอยู่เพื่อหนูกับเสี่ยวที่ต่อไปนะคะ…”

“…อึม” คำพูดพวกนี้ได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ย่าเสี่ยวที่ไม่อยากพูดอีก

อันที่จริงเธอเองก็ไม่กล้าตาย

หากเธอตายลูกชายก็จะ…เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นลูกชายตายตามไป

แม่สามีกับลูกสะใภ้ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำประมาณครึ่งชั่วโมงถึงออกมา

“หมอเสี่ยวมู่รอนานเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูออกมาเที่ยว ไม่มีข้อจำกัดเรื่องเวลา คุณย่ากินข้าวเช้าก่อนได้นะคะ”

“ไม่รีบจ้ะ ย่าเพิ่งดื่มน้ำไปหนึ่งแก้ว หมอเสี่ยวมู่กินแล้วหรือยัง”

“เดี๋ยวพี่ชายเอากล่องยามาให้ก็คงเอามาให้ด้วยค่ะ”

“จะให้หมอเสี่ยวมู่ท้องหิวตรวจรักษาย่ากับลูกชายได้ยังไง อาซือ…”

มู่เถาเยาส่ายมือ “ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า พี่ชายต้องเอามาด้วยแน่ เดี๋ยวจะสิ้นเปลืองค่ะ”

“ค่ะ คุณย่าคะ กล่องยายังไม่มา คุณย่าช่วยเล่าประวัติการรักษากับประวัติโรคกรรมพันธุ์ของครอบครัวให้ฟังหน่อยนะคะ”

ย่าเสี่ยวที่พยักหน้าแล้วค่อยๆ เล่า “ในความเป็นจริง พ่อแม่พี่น้องของย่าไม่เคยมีใครป่วยโรคนี้มาก่อน…ก่อนอาซือกับอาเผิงแต่งงานย่าก็ไม่เคยมีอาการ แต่หลังจากพวกเขาคลอดเสี่ยวที่ได้ไม่นาน ย่าถึงเริ่มรู้สึกว่าแขนขาปวดไร้เรี่ยวแรง ตอนนั้นยังคิดว่าเพราะเลี้ยงเสี่ยวที่เหนื่อยเกินไป ไม่ได้คิดว่าเป็นโรค จนกระทั่งมีครั้งหนึ่งย่าเกือบทำเสี่ยวที่ที่เพิ่งสามเดือนหลุดมือ ลูกชายก็เลยพาไปโรงพยาบาล…”

มู่เถาเยาฟังไปพยักหน้าไป คอยถามอยู่เรื่อย ๆ

“…ตอนเสี่ยวที่หนึ่งขวบ อาเผิงก็เริ่มมีอาการแบบที่ย่าเคยเป็น…ตอนนี้ย่า…ก็กลัวว่าเสี่ยวที่…”

“เคยพาเสี่ยวที่ไปตรวจแล้วใช่ไหมคะ”

แม่เสี่ยวที่ตอบ “จ้ะ ทุกครั้งที่พี่พาแม่กับสามีไปรักษาก็จะให้ตรวจเสี่ยวที่ด้วย หมอบอกว่าตอนนี้ยังไม่พบความผิดปกติ”

มู่เถาเยา “ขอละลาบละล้วงถามหน่อยนะคะ คุณปู่ของเสี่ยวที่?”

“ปู่ของเสี่ยวที่ตายเพราะอุบัติเหตุ ตายไปตั้งแต่เสี่ยวที่ยังเล็กๆ ไม่ได้ป่วยตาย”

“แล้วบรรพบุรุษเคยมีคนป่วยโรคนี้ไหมคะ”

ย่าเสี่ยวที่ส่ายหน้า “หมู่บ้านเราไม่เคยเจอคนป่วยโรคนี้เลย”

“สมมติว่าคุณย่าให้โครโมโซมเอ็กซ์กับพ่อเสี่ยวที่ พ่อเสี่ยวที่ให้โครโมโซมวายกับเสี่ยวที่ ถ้าอย่างนั้นโรคทางพันธุกรรมที่ติดอยู่กับโครโมโซมเอ็กซ์…”

สีหน้าของแม่สามีกับลูกสะใภ้เคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงส่วนใหญ่จะเป็นการถ่ายทอดทางพันธุกรรมที่แฝงอยู่ในโครโมโซม เป็นโรคทางพันธุกรรมของระบบประสาท หากป่วยตั้งแต่ยังเป็นทารกส่วนใหญ่จะแฝงมาจากโครโมโซม โอกาสตายค่อนข้างสูง แต่เสี่ยวที่ไม่มีอาการก็โชคดีมากค่ะ”

แม่สามีกับลูกสะใภ้มีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง

“ถ้าป่วยตอนโต นอกจากอาจเกิดจากโครโมโซมเพศแล้ว ยังมีความเป็นไปได้ที่อาจเกิดจากการถ่ายทอดทางพันธุกรรมในรูปแบบอื่น เช่น โรคทางพันธุกรรมที่เกิดจากความผิดปกติบนออโตโซม และแบบยีนส์ด้อยบนโครโมโซมเอ็กซ์…”