บทที่ 328
ความสามารถของจินหยู
หลังจากนั้นหลินเว่ยก็ผงกศีรษะ และเดินตรงเข้าไปแก่นวิญญาณของจินหยู หลินเว่ยก็หายใจเข้าลึก ๆ และนิ่งเงียบ เขาลูบไปที่ด้านหน้าของแผ่นหินสีทอง เขายื่นมือออกมาและวางไว้เหนือมัน หลังจากนั้นไม่นาน วิญญาณของหลินเว่ยก็แยกออกมาไล่ตามฝ่ามือของเขา และเข้าไปยังแผ่นหินสีทอง
หลังจากพลังวิญญาณของหลินเว่ยเข้าสู่แผ่นหินสีทอง หลินเว่ยรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของแร่ทองคำและหยก ในขณะที่อีกด้านหนึ่งช่วยพาพลังวิญญาณของหลินเว่ยเข้าไปยังร่างของตน
หลังจาก เพียงอึดใจเดียว การประทับพลังวิญญาณก็เสร็จสิ้น โดยธรรมชาติแล้ว เกิดจากความร่วมมือของอีกฝ่าย จากนั้นหลินเว่ยก็รู้สึกว่า วิญญาณของเขาผูกติดกับแผ่นหินสีทองตรงหน้าเล็กน้อย
นี่เป็นเพราะจินหยูไม่ได้อยู่ในวัตถุวิญญาณธรรมดาๆ แผ่นหินสีทองนี้ไม่เหมือนกับอาวุธของเขา
“ ฮึบ … !” แผ่นหินสีทองตรงหน้า เริ่มสั่นสะเทือน หลังจากนั้นไม่นาน มันก็ลอยขึ้นจากพื้นอย่างช้า ๆจากนั้น รอบตัวของมันก็เริ่มกะพริบด้วยแสงสีทอง จากนั้นมันก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จนกลายเป็นเม็ดหินขนาดเท่าฝ่ามือ มันเปลี่ยนแปลงตนเองอย่างเงียบ ๆ ต่อหน้า หลินเว่ย ชายร่างเล็ก มีขนาดเท่านิ้วชี้ ปรากฏอยู่ด้านบนของแผ่นหิน ด้วยใบหน้าที่มีความสุข มองไปที่หลินเว่ย นี่ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็น จินหยู
ก่อนที่หลินเว่ยจะอ้าปาก เม็ดหินสีทองกลายเป็นลำแสงและบินไปที่กึ่งกลางคิ้วของเขา หลินเว่ยรู้สึกเพียงมีแสงสะท้อนของแสงสีทอง จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าในทะเลจิตสำนึก มีเม็ดหินสีทองปรากฏขึ้นข้างกาย ร่างวิญญาณของเขาอย่าง เงียบ ๆ อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยสามารถรู้สึกได้ว่าเม็ดหินสีทองกำลังสั่นสะท้าน
ทันใดนั้น หลินเว่ยก็ได้ยินเสียงสั่นเครือของจินหยู: “เด็กน้อย หินดำในร่างกายของเจ้า มันคืออะไร มันทรงพลังมาก จนข้าหายใจไม่ออกเมื่อยืนอยู่ต่อหน้า”
เมื่อได้ยินคำพูดของจินหยู หลินเว่ยก็ได้สติและเงยหน้าขึ้นมองจินหยู เขาเห็นว่าใบหน้าเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายซีดขาวมากและดวงตาเล็ก ๆ ของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“โอ้! ไม่ต้องกังวล นั่นคือ อาจารย์ของข้า ตอนนี้เขากำลังหลับอยู่ ตราบใดที่เจ้าไม่รบกวนเขา เขาจะไม่ทำอะไรเจ้า!” เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย หลินเว่ยก็หัวเราะกับตัวเอง และเปิดปากของเขาเพื่อปลอบโยนเขา อย่างไรก็ตามในใจของเขา เขาตระหนักถึงพลังของชายชราหมิง มากขึ้นเรื่อย ๆ เขาเป็นเพียงวิญญาณที่หลงเหลืออยู่และเป็นเพียงเศษเสี้ยวของเทพสงคราม เมื่อได้เห็นปราณเพียงน้อย กลับสร้างความหวาดกลัว ให้กับจิตวิญญาณแผ่นหินเสียได้
“เจ้ามีอาจารย์ด้วยหรือ? อีกทั้งยังอยู่ในร่างของเจ้า เขามีความแข็งแกร่งระดับใด แม้แต่ระดับเทพสงครามในตำนานก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่ากับเขา” เมื่อได้ยินว่าเป็นอาจารย์ของ หลินเว่ย จินหยูนั้น รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ตกใจเล็กน้อย และเอ่ยถามคำถามหลายคำ
“นั่นเป็นเรื่องไร้สาระ! มันคือเรื่องปกติที่ข้าจะมีอาจารย์! แต่ยังมีปรมาจารย์อีกหลายคนด้วย และทำไมเจ้าต้องการรู้ถึงความแข็งแกร่งของเขา ข้าบอกเจ้าไม่ได้ หากเจ้าต้องการสามารถถามเขาด้วยตัวของเจ้าเองได้! “หลินเว่ยเบ้ปากและดูไม่มีความสุข เขาพูดแผ่วเบา
“เอ๊ะ….ให้ข้าถามเขาเองงั้นหรือ … !” เมื่อได้ยินที่หลินเว่ยพูด จินหยูก็พลันตัวแข็ง จากนั้นดูเหมือนเขาจะนึกถึงบางสิ่งที่น่ากลัว จู่ๆเขาก็รู้สึกตื่นเต้น และส่ายหัวไม่หยุด
“ อย่างไรก็ตาม ห้องที่อยู่ด้านหลัง เป็นสถานที่ฝึกฝนของปรมาจารย์สำนักตี้เฉิงซ่ง รุ่นต่อ ๆ มาใช่หรือไม่?” หลินเว่ยชี้ไปทางด้านหลัง จินหยูและกล่าว
นอกจากสวนสมุนไพรแล้ว และยังมีห้องลับเพียงห้องเดียว
“ ห้องนี้ เป็นสถานที่กักตัวของปรมาจารย์ที่แกร่งกล้าหลายรุ่น แต่ไม่ต้องเสียเวลาเปล่า ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น” จินหยูหันศีรษะและมองไปที่ห้องหินด้านหลัง จากนั้นเขาก็มองไปที่ หลินเว่ยอีกครั้งและส่ายหัวและอธิบาย
“โอ้! ในกรณีนี้ เราควรไปจากที่นี่ได้ ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องออกไป” หลินเว่ยเชื่อคำพูดของจินหยูอย่างเป็นธรรมชาติ ถ้าอีกฝ่ายบอกว่าไม่มีก็ไม่มี อีกฝ่ายคงไม่หลอกลวงเขา ในเรื่องดังกล่าว เขาจึงละสายตาจากทิศทางของห้องนั้น จากนั้นมองไปรอบ ๆ สถานการณ์ เมื่อเห็นว่าไม่เหลือแล้ว เขาจึงพูดกับจินหยู
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยหรือ แต่มีคนจำนวนมากและ สัตว์อสูรข้างนอกที่กำลังโจมตีค่ายกลป้องกันที่นี่ หากเจ้าออกไปตอนนี้ เจ้าอาจมีปัญหา” จินหยูขมวดคิ้ว แต่บนใบหน้าของเขา ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับ หลินเว่ย
ในความคิดของเขา การฝึกฝนของหลินเว่ยนั้น สูงสุดกว่าทุกคน เขาสามารถจัดการกับคนเหล่านั้น และ สัตว์อสูรภายนอกได้ ไม่ใช่เรื่องยาก ดังนั้นมันเป็นปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ
“ มีคนภายนอกกำลังโจมตีค่ายกลที่นี่หรือ มันเกิดขึ้นเมื่อใด?” หลินเว่ยขมวดคิ้วและถามทันที
“เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว” จินหยูนึกถึง และกล่าวบอก
“อ้อ! อีกอย่าง! ข้าลืมถามไปว่า ค่ายกลนี้สามารถป้องกันได้ โดยไร้ซึ่งการตอบโต้ใดเลยหรือ?” หลินเว่ยขมวดคิ้วที่ จินหยูและถามด้วยใบหน้างงงวย
“หมายถึงการตอบโต้และสังหาร?” จินหยูกะพริบตาและทันใดนั้นก็คิดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็แสดงรอยยิ้มที่ไม่ดีบนใบหน้าของเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม “ต้องการให้ข้าใช้พลังเพื่อสังหารคนเหล่านั้น และ สัตว์อสูรข้างนอกหรือ?”
จินหยูเอ่ยสมทบอีกรอบว่า: “แต่เจ้าอาจจะผิดหวัง นี่คือระเบียบของสำนักตี้เฉิงซ่ง ไร้ซึ่งค่ายกลสังหาร มีเพียงค่ายกลป้องกันและค่ายกลกับดักเท่านั้น”
“ค่ายกลกับดัก?” ดวงตาของ หลินเว่ยสว่างขึ้น ทันใดจากนั้นเขาก็ถามด้วยความคาดหวัง
“ค่ายกลนี้ยังสามารถใช้งานได้หรือไม่?”
“อืม! มันยังสามารถใช้งานได้ อย่างไรก็ตามในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พลังงานบางอย่างที่ใช้ในการจัดค่ายกลได้หมดลงไปแล้ว โดยพื้นฐานแล้ว และมันก็อยู่ในสถานะถูกทิ้งร้าง ทำให้เหลือหลงพลังงานเพียงเล็กน้อยในตอนนี้สามารถจัดการได้แค่ระดับทองแดง เราน่าจะสามารถจัดการกับพวกเขาได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ” จินหยูพยักหน้าเล็กน้อยและขมวดคิ้ว
“สามารถจัดการกับนักรบระดับทองแดงได้งั้นหรือ! เอาล่ะ เพียงพอแล้ว ข้าคิดว่าสัตว์อสูรทั้งหมดที่คนเหล่านี้นำมา น่าจะอยู่ในระดับเหล็กดำ หากต้องการใช้ค่ายกลกับดัก พวกเขาย่อมไม่สามารถต้านทานได้ ตราบใดที่ถ่วงเวลาพวกเขาได้ ไม่จำเป็นต้องสังหารพวกเขา” ทันทีที่เสียงของจินหยูลดลง หลินเว่ยก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=151,215 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
