[WN] ยมทูตแห่งความมืด ผู้รับใช้สตรีศักดิ์สิทธิ์แสนขี้เกียจจอมโลภมาก 58 บทที่ 4 คู่แข่งสีส้ม – 2 ปีต่อมา

“นี่ ใครเป็นคนชงชาแก้วนี้น่ะ?”
“ฉันเองเจ้าค่ะคุณหนู! ชงด้วยรักหมดทั้งหัวใจฉันเลยเจ้าค่ะ!”
“ได้ใส่อะไรแปลกๆ ลงไปมั้ย?”
“ใส่เจ้าค่ะ!”
“อาระ ซื่อสัตย์จังเลยนะ”
“ฉันไม่อาจจะโป้ปดต่อคุณหนูได้อยู่แล้วนี่เจ้าคะ!”
“เพื่อตอบแทนความซื่อสัตย์นั้น ฉันจะยอมปล่อยเธอไปด้วยการแค่ลงโทษห้ามมาแตะต้องตัวฉันเป็นเวลา 3 วันก็แล้วกันนะ คุโระ เอาแค่ยาเสน่ห์ออกไปจากแก้วนี้ที”
“รับทราบแล้วค่ะ”
“ไม่จริงน่าาาาา!?”

สุดท้าย โอโตฮะก็ทำเรื่องโง่ๆ ลงไป จนกลายเป็นบ่วงมาคล้องคอตัวเองเหมือนอย่างเคย

“ต้องขอโทษแทนพี่สาวโง่เง่าของผมเหมือนอย่างทุกทีด้วยจริงๆ นะครับ”
“โอรัน เธอต้องกุมบังเหียนเอาไว้แน่นๆ สิ”
“จะเอาบังเหียนมัดใส่ม้าดีดกะโหลกอย่างเธอมันเป็นเรื่องที่ลำบากมากเลยน่ะครับ”
“เรียกเด็กผู้หญิงว่าม้าดีดกะโหลกแบบนั้นมันหยาบคายนะ!”
“งั้น ก็หมาบ้า”
“ยิ่งแย่กว่าอีก!?”

เพื่อนพ้องของฉันที่โดนโอโตฮะลากไปทั่วอยู่ตลอด โอรันนั่นเอง

“คุโระ ท้องว่างแล้ว”
“เจ้าแมวตัวนี้ก็ยังเป็นตัวของตัวเองไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“อยากกินฮอทเค้กมั้ย?”
“ครีมเยอะๆ เอาผลไม้อีก ซอสช็อกโกแลตแบบเอาตายไปข้าง”
“จ้าๆ”

สแตที่ตอนนี้ก็มาสั่งฮอทเค้กเหมือนเป็นลูกค้าประจำที่เดินเข้ามาในร้านราเมงยังไงยังงั้น

“คุโระ เมื่อยไหล่น่ะ”
“ใช้เวทแสงสว่างรักษาตัวเองเอาก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่เข้าใจอะไรซะเลยนะ การได้คุโระมานวดให้กับการแค่ใช้เวทมนตร์สายแสงสว่างของตัวเองมารักษาตัวเอง ความน่าพอใจมันต่างกันลิบลิ่วเลยล่ะ”
“ค่า แต่จะดีเหรอคะ ตอนนี้โอโตฮะมองมาทางนี้ด้วยดวงตาที่น้ำตาคลอเบ้าแทบจะไหลพรากๆ ออกมาแบบนั้นแล้วนะคะ”
“ไม่ดีแล้วเหรอ? ก็โอโตฮะนี่”
“ท่านโนอะ ยังโหดกับโอโตฮะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ”

2-3 ปีที่ผ่านมา ท่านโนอะก็ยังคงทำตัวขี้เกียจเหมือนอย่างทุกที ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยซักนิด

“กรี๊ดดด! บ- บ่านั้นของคุณหนู! ช่างน่าอิจฉาอะไรอย่างนี้!”
“ยังทำงานหนักเหมือนเคยเลยนะครับ คุณคุโระ”
“คุโระ ฮอทเค้ก”
“อ้า~ ตรงนั้นแหละใช่เลย อ๊ะ ทีนี้ เขยิบมาตรงกลางๆ กว่านี้หน่อยนะ”
“ช่วยอย่าพูดทุกอย่างมาพร้อมกันทีเดียวได้มั้ย!? ทีละคนสิคะ!”

แล้วก็ฉันเอง

ตั้งแต่ที่โอโตฮะกับโอรันมาร่วมรับใช้ท่านโนอะ นี่ก็ผ่านมาได้ 2 ปีแล้ว

ตอนนี้ ฉันกับท่านโนอะอายุ 14 กันแล้ว ทางโอโตฮะกับโอรันก็อายุ 13 ปี ส่วนสแตตอนนี้ก็ 10 ขวบ นี่ขนาดผ่านมา 2 ปีแล้วแท้ๆ แต่พวกเราก็ยังคงใช้ชีวิตประจำวันกันในแบบที่แทบจะไม่ได้ต่างไปจากทุกทีอยู่เหมือนอย่างเคย

“จะว่าไป วันนี้มีกำหนดการอะไรบ้างเหรอคุโระ?”
“พ่อของท่านได้สั่งเอาไว้ให้ท่านมาดูรูปภาพดูตัวนับไม่ถ้วนเหล่านี้เสียด้วยค่ะ”
“โยนมันทิ้งไปให้หมดเลยแล้วกันนะเจ้าคะ คุณหนู”
“นั่นสิ เอาไปทิ้งให้หมดเลยนะ”
“รับทราบค่ะ”

ตั้งแต่ที่ตระกูลกิฟท์ที่เคยเป็นคู่หมั้นกับท่านโนอะลาลับไป รูปภาพที่จะสื่อว่า ‘ลูกชายเราเป็นอย่างไรบ้าง?’ จากทั้งในทั้งนอกอาณาจักรก็ถูกส่งมาให้ท่านโนอะกันแบบนับไม่ถ้วนเลย

ก็นั่นสินะ การได้ตัวท่านโนอะไปก็เทียบเท่ากับได้เวทมนตร์สายแสงสว่างไปเลยนี่นา

การแต่งงานทางการเมืองกับท่านโนอะที่ถูกผู้คนตามท้องถนนเรียกขานกันว่า ‘สตรีศักดิ์สิทธิ์’ น่ะ ตช่วยนำพามาซึ่งผลประโยชน์อย่างมหาศาลเลย

แถมยิ่งกว่านั้น

“ท่านโนอะเนี่ย ถ้าแค่นั่งอยู่เงียบๆ ก็ทำให้ดูงดงามมากแล้วแท้ๆ นะคะ”
“ฉันแค่คิดไปเองหรือเปล่าว่าคำชมเมื่อกี้ของเธอดูเหมือนจะมีท่อนส่วนเกินที่ไม่จำเป็นปะปนมาด้วยน่ะ?”
“พูดอะไรน่ะเจ้าคะ คุณคุโระ!? คุณหนูนั้นงดงามอยู่เสมอ ไม่ว่าท่านจะเผยโฉมแบบใดหรือทำอะไรอยู่ก็ตามต่างหากล่ะเจ้าคะ!”
“ช่วยอย่าคิดว่ามนุษยชาติทุกคนเขาจะเป็นโอตาคุที่หลงหัวปักหัวปำแบบสุดลิ่มทิ่มประตูแบบคุณด้วยค่ะ”
“โอตาคุที่หลงหัวปักหัวปำแบบสุดลิ่มทิ่มประตู!?”

ฉันเมินไม่สนใจโอโตฮะที่เหมือนจะช็อกไปแบบอธิบายสาเหตุไม่ได้ หันมารวบรูปภาพดูตัวที่กองพะเนินอยู่ตรงมุมนึงของห้องมาทั้งหมด และจะขนพวกมันไปที่สวนเพื่อเผาทิ้ง

“โอ๊ะโอ”

มันเยอะมากจนฉันเผลอทำหล่นไปใบนึง ฉันก็เลยต้องวางรูปใบที่เหลือลงก่อนเพื่อหยิบรูปใบนั้นกลับมา

“…หืม?”

ตอนที่ฉันเก็บรูปใบนั้นขึ้นมา ถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่ารูปนี้มันมีลักษณะที่ต่างไปจากรูปใบที่เหลืออย่างสิ้นเชิงเลย

“มีอะไรเหรอคุโระ?”
“ท่านโนอะคะ รูปใบนี้มัน”

ตอนฉันเอารูปใบนั้นให้ท่านโนอะดู อีก 3 คนต่างก็พากันมาดูด้วยอย่างสงสัยอยากรู้

“เด็กผู้หญิง?”
“เด็กผู้หญิงสินะเจ้าคะ”
“ก็น่ารักอยู่นะ”
“มีโครงหน้าที่ดูดีมากเลยนะครับ”

ใช่ คนที่อยู่ในรูปใบนี้เป็นผู้หญิง

เด็กสาวผมสีน้ำเงินที่มีใบหน้าเรียบสงบ ชวนให้นึกถึงคุณหนูที่อยู่แต่ในหินมาตลอด

ตรงส่วนอายุ เขียนเอาไว้ว่าอายุ 15 ปีนะ

“ส่วนที่อยู่นั้นระบุว่ามาจากสหพันธ์สาธารณรัฐฟีร่า ประเทศที่ประกาศตัวเป็นกลาง และอยู่ในทิศตรงข้ามกับจักรวรรดิดีโอทีรีโอค่ะ”
“ที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมาได้ 40 ปีจากการรวมเข้าด้วยกันของรัฐพันธมิตร 3 อาณาจักรสินะ”

สหพันธ์สาธารณรัฐฟีร่าเป็นประเทศที่สงบสุขที่สุดในทวีปแห่งนี้แล้ว

ว่ากันว่านี่เป็นประเทศที่ยอดกว่าอาณาจักรเอโดรัมอยู่หลายขุมเลย จากแนวคิดพื้นฐานของพวกเขาที่ยึดหลักของ [ทัศนคติอันเท่าเทียมทุกสถาน] เลยทำให้แทบไม่มีการเอารัดเอาเปรียบ หรือดูหมิ่นเหล่าเส้นผมชั้นต่ำเลย

“เพราะความมั่งคั่งของรัฐนี้ เลยมีผู้อพยพหลั่งไหลเข้าไปมากมายเลยสินะ”
“ด้วยเหตุผลดังกล่าว ทำให้แม้จะเป็นประเทศที่วางตนเป็นกลาง แต่ว่ากันว่ากำลังทหารกลับสูสีกับจักรวรรดิได้เลยทีเดียวค่ะ”
“น่าสนใจดีนะ”

อ๊ะ ท่านโนอะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้ว

ดูเหมือนท่านจะวางแผนอะไรขึ้นมาได้แล้วสินะ

“…เอ๊ะ? นี่หรือว่า คุณหนู ตั้งใจจะไปเหรอเจ้าคะ!?”
“ใช่ ยังไงก็ดีกว่าไปที่ของพวกผู้ชายปวกเปียกน่ารำคาญพวกนั้นจะตายไป”
“งั้น!? จะบอกว่าคุณหนูจะแต่งงานกับฉันอย่างนั้นเหรอเจ้าคะ!?”
“สัญญานั่นน่ะ ใครไปตกลงกับเธอ ตกลงกันไปตอนไหน แล้วไปตกลงกันที่ไหนน่ะฮะ อีกอย่าง ฉันไม่เคยพูดเลยนะว่าจะแต่งงาน ฉันแค่รู้สึกสนใจก็เท่านั้นเอง”
“ท- ท- ท- ท- ที่ว่าสนใจหมายความว่าอย่างไรเหรอเจ้าคะ!? อย่านะเจ้าคะ! ห้ามเด็ดขาดเลยนะเจ้าคะ! จะน่าบัดสีเกินไปแล้ว!”
“แค่เพราะฉันพูดว่าสนใจ ไหงมันถึงได้ดูบัดสีได้ล่ะเนี่ย? ไม่ใช่หรอก ฉันไม่ได้สนใจในตัวผู้หญิงคนนั้น ฉันสนใจในประเทศแห่งนั้นต่างหาก”
“เอ๊ะ? อ๋า ที่แท้ก็หมายถึงแบบนี้เองเหรอเจ้าคะ”

นี่สมองของโอโตฮะมันเป็นสีชมพูเหมือนสีผมเธอเลยหรือไงนะ

“ว่าแต่ ท่านโนอะคะ ขออีกครั้งได้มั้ยคะว่าทำไมท่านถึงได้สนใจในประเทศแห่งนี้?”
“ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เราได้ออกสำรวจอาณาจักรจนทั่วแล้ว ผลลัพธ์ก็คือ ฉันได้รู้แล้วว่าในอาณาจักรแห่งนี้ไม่มีผู้มีพรสวรรค์เวทมนตร์หายากอยู่อีกแล้วแม้แต่คนเดียว”
“ใช่ค่ะ จริงอย่างที่ท่านว่าเลย”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันเลยอยากจะหันความสนใจไปที่ประเทศอื่นๆ บ้าง แต่โชคร้ายที่ระยะหลังมานี้ ความระหองระแหงระหว่างอาณาจักรและจักรวรรดิรังมีแต่จะยิ่งเลวร้ายลงไป การจะสืบค้นในจักรวรรดิเลยทำได้ยากแล้ว แถมเพราะโอโตฮะและโอรันอยู่ที่นี่แล้วเรียบร้อย เลยทำให้โอกาสพบใครซักคนที่จะมีพรสวรรค์เวทมนตร์หายากอยู่ในตัวจากในจักรวรรดิยิ่งต่ำลงไปอีก”

ก็จริงแฮะ

อ๊ะ แบบนี้เอง ก็แปลว่า

“ฉะนั้น ในครั้งนี้ ท่านเลยวางแผนหันความสนใจไปที่สหพันธ์สาธารณรัฐฟีร่าแทนสินะคะ”
“ตามนั้นเลย ในประเทศที่มีการเลือกปฏิบัติต่อเหล่าเส้นผมชั้นต่ำน้อยแบบนี้ ไม่คิดเหรอว่าเราจะมีโอกาสสูงเลยน่ะ?”
“แบบนี้เอง ก็เข้าเค้าเลยนะครับ ผมเห็นด้วยเลย”
“ฮึมๆ ฉันอยากจะจัดการใครก็ตามที่มีโอกาสอาจจะมาเป็นคู่หมั้นของคุณหนูทิ้งไปให้หมดแท้ๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ก็คงช่วยไม่ได้นะเจ้าคะ…”
“คุณหนู ไปเที่ยว?”
“ใช่แล้วล่ะ จะไปกันซักพักนึงเลย ฉันจะใช้เหตุผลว่าอยากไปดูตัวของเด็กสาวที่อยากจะแต่งงานกับฉันซักหน่อยมาอ้าง เพื่อที่เราจะได้ออกค้นหานักเวทย์หายากที่มีศักยภาพกันล่ะนะ”
“ถ้างั้น จะรีบติดต่อหาอีกฝ่ายและพ่อของท่านในทันทีเลยค่ะ ต้องจัดเตรียมรถม้า แล้วก็เวลาที่จำเป็นต้องใช้ในการเตรียมการ―――วันออกเดินทางเอาเป็นเช้าวันมะรืนจะได้หรือเปล่าคะ?”
“ได้เลย ฝากด้วยนะ”

ถ้าแบบนี้ ฉันต้องเริ่มเตรียมสัมภาระของท่านโนอะตอนนี้เลยสินะเนี่ย

จากนั้น พรุ่งนี้ต้องเข้าไปซื้อของที่ขาดไป เตรียมข้าวเตรียมของ แล้วก็อาวุธเพื่อใช้ป้องกันตัว ไหนจะต้องเตรียมฮอทเค้กไว้ให้สแตอีกประมาณนึงด้วยสินะ

ยังมีอะไรขาดไปอีกหรือเปล่านะ

ว่าแต่ นานแล้วเหมือนกันนะที่ฉันไม่ได้เดินทางไกลๆ แบบนี้

สหพันธ์สาธารณรัฐฟีร่า จะเป็นที่แบบไหนกันนะ

TN: มากคน มากเรื่อง 555