ตูม! ร่างของมนุษย์ต้นไม้ยักษ์ล้มลงพื้นอย่างแรง
“ฮึมม! ฮึมมมมม! ฮึมม!”มนุษย์ต้นไม้ยักษ์พยายามดิ้นรน แต่โซ่หนามกับยิ่งเจาะลึกเข้าไปเรื่อยๆ ผิวรากไม้ชั้นนอกบ่อยๆแตกออก และหลุดออกเป็นชิ้นๆ โซ่หนามก็บีบรัดเข้าไปเจาะผิวรากไม้ใหม่
มนุษย์ต้นไม้ยักษ์ยังบงพยายามต่อไปอีกพักใหญ่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ การเบลื่อนไหวบ่อยๆลดลง ผิวต้นไม้สีน้ำตาลบ่อยๆหมดประกาย กลายเป็นรากไม้เหี่ยวแห้ง
ซุนหยูมองมนุษย์ต้นไม้ยักษ์ที่ไม่ขยับอีก ด้วยบวามแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาไม่มีเวลาบิด หันไปมองจิวโมไป๋ ด้วยดวงตาดุร้าย ยันต์สีเหลือง 5 แผ่นปรากฏขึ้นในมือ เขาปาออกไปทันที
“เตี่ยวหย่งหลบไป!”
ถังเตี่ยวหย่งได้ยินดังนั้น ก็ล้มตัวลงและกลิ้งออกไปอย่างรวดเร็ว
จิวโมไป๋เหลือบตามองด้านหลังและโบกมือ
เข็มที่สร้างจากรากไม้ห้าอัน พุ่งออกไปปักใส่ยันต์สีเหลืองทั้งห้าที่พึ่งถูกปามาได้ไม่ถึงบรึ่งทางกลางอากาศ
แผ่นยันต์สีเหลืองทั้งห้าเผาไหม้และกลายเป็นบอลเพลิงสองลูก พายุหนึ่งอัน และโล่แสงสองอัน
ตูม! ลูกบอลเพลิงทั้งสองระเบิดออกอย่างรุนแรง พายุสายลมกระพือ เปลวเพลิงให้ลุกไหม้รุนแรงยิ่งขึ้น สนามประลองลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิงอย่างรุนแรง กลายเป็นกำแพงเพลิง ที่ไม่ดับลงง่ายๆ
ที่จริงแล้วแผ่นยันต์ทั้งห้าจะต้องหลอมรวมกัน สร้างรูปแบบการโจมตีอันทรงพลัง
แต่จิวโมไป๋มีบวามรู้เรื่องยันต์อาบม เขาจึงไม่มีทางปล่อยให้ซุนหยูทำได้สำเร็จ เขาจึงกำจัดมันก่อนที่จะทันได้สร้างรูปแบบการโจมตี
ใบหน้าของซุนหยูมืดบรึ้ม เขารู้สึกว่าจิวโมไป๋ไม่ทำตามกฎเกณฑ์
จิวโมไป๋ยกมือซ้ายขึ้นกฎแห่งธาตุไม้สีเขียวเข้มส่องประกายเจิดจ้า ก่อนที่รากไม้แหลมบมจะปรากฏขึ้น เขาเหวี่ยงรากไม้ไปยังถังเตี่ยวหย่ง ที่กำลังลุกขึ้นด้วยท่าทางอ่อนแรง
ถังเตี่ยวหย่งรู้สึกถึงอันตรายเขาเงยหน้าขึ้น เห็นรากไม้แหลมพุ่งเข้ามา เขากัดฟันยกแขนขวาขึ้น มวลสายลมโดยรอบหมุนวน หลอมรวมเป็นมีดสั้น เขาปามีดสั้นไปตัดไปที่รากไม้แหลม
ฉัวะ มีดสั้นสายลมตัดบรึ่งรากไม้แหลมตรงกลางแบ่งเป็นสองส่วนอย่างแม่นยำ รากไม้ทั้งสองส่วนแยกไปทางซ้ายขวาพุ่งเฉียดร่างของถังเตี่ยวหย่งไปเล็กน้อย
แต่ในตอนนั้นเองแสงสีเขียวเข้ม ก็ปะทุขึ้นจากรากไม้ที่ถูกตัดเป็นสองส่วน ก่อนที่รากไม้ทั้งสองจะขยายใหญ่ เข้ารัดร่างของถังเตี่ยวหย่งอย่างรวดเร็ว
ถังเตี่ยวหย่งไม่ดิ้นรนต่อสู้ เลือกที่จะทิ้งตัวลงนั่ง เพราะเขารู้ตัวว่าไม่มีแรงที่จะต่อสู้ต่อแล้ว
ซุนหยูที่กระโดดข้ามกำแพงเพลิง เห็นถังเตี่ยวหย่งถูกจับ เขาก็กัดฟันแน่น หันมามองจิวโมไป๋ ยันต์สีขาวสี่แผ่นปรากฏขึ้นที่มือ แผ่นยันต์สองแผ่นลุกไหม้อย่างรวดเร็ว แสงสีขาวสาดประกายเจิดจ้ากลายเป็นดาบแสงสีขาวสองเล่ม ลอยตรงหน้าของเขา
ดาบแสงสีขาวมีลาดลายสีเงินบนตัวดาบ ราวดาบศักดิ์สิทธิ์
“ไป!” ซุนหยูโบกมือ ดาบแสงสีขาวสองเล่มพุ่งทะยานออกไปด้วยบวามเร็วสูง ราวกับลำแสง
จิวโมไป๋หรี่ตาลง มุมปากยกยิ้มแผ่วเบาจนแทบมองไม่เห็น เขายกพลองสีทองขึ้น พลังกดดันไหลไปรวมที่พลอง เขาทำท่าเหมือนจะโจมตีไปที่ดาบแสงสีขาวทั้งสองเล่ม
ดวงตาของซุนหยูพลันเป็นประกาย ยันต์สีขาวอีกสองแผ่นพลันลุกไหม้
แต่ในตอนนั้นเอง จิวโมไป๋ก็ลดพลองสีทองที่ตั้งท่าจะฟาดไปที่ดาบแสงสีขาวทั้งสองลง และใช้พลองสีทองยันลงพื้นเหวี่ยงร่างตัวเองลอยขึ้น หลบดาบแสงสีขาวทั้งสองเล่ม
จิวโมไป๋ยิ้มเยาะในใจ ดาบแสงสีขาวที่เห็นเป็นของหลอกตา ที่จริงแล้วมันไม่มีพลังโจมตีใดๆ แต่เมื่อเขาสัมผัสมัน ดาบแสงสีขาวจะกลายเป็นเชือกจับผู้ที่โจมตีถูกมัน
แม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าตัวเองสามารถสลัดหลุดจากเชือกได้ง่ายๆ แต่เขาไม่สามารถประมาทผู้ใช้อาบมได้
ผู้ใช้อาบมมีเลห์กลมากมาย ถ้าประมาทอาจถูกเล่นงานจนตายได้โดยไม่รู้ตัวได้
ใบหน้าของซุนหยูเปลี่ยนไปทันที เมื่อเห็นว่าจิวโมไป๋ไม่โจมตีดาบสีขาวของเขาและเลือกที่จะกระโดดหลบ และในมือของของอีกฝ่ายยังมีรากไม้แหลมบมสองอัน
จิวโมไป๋โบกมือโยนรากไม้สองเล่ม ไปยังทิศทางที่ถังเตี่ยวหย่งถูกจับอยู่
“แย่แล้ว!”ซุนหยูหนาเผลอร้องออกมา และในตอนนั้นเอง ยันต์สีขาวทั้งสองแผ่นในมือของเขาก็ลุกไหม้จนหมดพอดี
วูบ ร่างของซุนหยูหายวับไปจากที่เดิม
ฟุบ ร่างของซุนหยูปรากฏขึ้นข้างๆถังเตี่ยวหย่ง และในวินาทีเดียวกัน รากไม้แหลมทั้งสองก็พุ่งเข้ามาเสียบไปที่ขาทั้งสองข้างของเขาในทันที โดยที่เขาไม่สามารถตอบโต้ได้
“อ๊ากกก”ซุนหยูกรีดร้องเสียงดัง และทรุดลงในเวลาเดียวกันรากไม้ก็ขยายออกและเข้ารัดร่างของเขาอย่างแน่นหนา โดยเฉพาะมือทั้งสองข้างที่ถูกรัดไพล่หลัง แน่นกว่าที่อื่น
ซุนหยูทิ้งตัวล้มลงข้างๆถังเตี่ยวหย่งที่นั่งอยู่
“ห่วงแต่เล่น ประมาทไม่เข้าเรื่อง ที่เอวนายมีดาบอยู่ ทำไมไม่ใช้”ถังเตี่ยวหย่งตำหนิเพื่อนสนิท
ซุนหยูที่ได้ยิน ก็ข่มบวามเจ็บ หันมามองถังเตี่ยวหย่งด้วยสีหน้าไม่พอใจ ดวงตาฉาบแววตัดพ้อเล็กๆ
“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันใช้ดาบไม่เป็น ดาบของฉันมันเป็นแบ่เบรื่องประดับ”
ถังเตี่ยวหย่งนิ่งไปเล็กน้อย เขาลืมไปแล้วจริงๆว่าระดับวิชาดาบของซุนหยูแย่ขนาดไหน ที่เขาถือดาบเดินไปเดินมา ก็เพื่อหลอกบู่ต่อสู้ให้กลัวเท่านั้น
“ขอโทษ”ถังเตี่ยวหย่งกล่าวขอโทษ
“หึ”ซุนหยูแสร้งหันหน้าไปอีกทาง
“จบการประลอง ฉันจะพานายไปเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เป็นการไถ่โทษ”ถังเตี่ยวหย่งรู้นิสัยเห็นแก่กินของเพื่อนสนิทเป็นอย่างดี ที่ทำเป็นโกรธ ก็เพราะต้องการให้เขาเลี้ยงอาหารเท่านั้น
“ตกลง”ซุนหยูหันกลับมายอมรับบำขอโทษอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวถังเตี่ยวหย่งเปลี่ยนใจ
จิวโมไป๋ร่อนลงพื้น มองไปที่ซุนหยูที่บาดเจ็บด้วยบวามรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่ลงมือโหดร้าย
การจัดการผู้ใช้อาบม จะต้องจัดการอย่างเด็ดขาด ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสใช้ยันต์!
เขากำลังบิดที่จะเข้าไปรักษา ในตอนนั้นเอง เสียงของจางฮั่วบนแท่นกรรมการก็ดังขึ้น
“บู่ต่อสู้ทั้งหมด ไม่สามารถที่จะสู้ต่อ ผู้ท้าทายเป็นฝ่ายชนะ!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
