[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 26 ความสุขที่มีแต่สาวดุ้นเท่านั้นที่จะเพลิดเพลินได้

ตอนที่ 26 ความสุขที่มีแต่สาวสวยเท่านั้นที่จะเพลิดเพลินได้

สวัสดี、ผู้บาดเจ็บรายที่สองของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมเองครับ！

พอฉันยื่นแขนให้หมอดู เขาก็พูดแค่ว่า「อ้าーไฮไฮ」แล้วก็พันแผลให้！

ตอนนี้ดูยังกับจูนิเบียวเลย และมันเจ๋งมาก！ อะ、แต่ฉันคิดว่าคงจะดีกว่านี้อีกหน่อยถ้าพันผ้าพันแผลให้เรียบกว่านี้อีกหน่อยน๊า……

「หรือว่าบางที、นายจะไม่เคยมาที่นี่เลยสิน๊า」

「นั่นสิเน๊ー」

ฉันยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้าให้กับคำพูดของรุ่นพี่มิซุฮิ

พวกเรานอนรวมกันอยู่ที่ห้องพยาบาล

โรงเรียนขนาดใหญ่จะมีแผนกการแพทย์ และนักเรียนที่มีความสามารถในการรักษาบาดแผล แต่ที่นี่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม

คุณไม่สามารถถามเกี่ยวกับคุณภาพหรือปริมาณได้ เพราะที่นี่ไม่มีอะไรมาตั้งแต่แรก

ชื่อของห้องพยาบาลเป็นเพียงห้องเรียบง่ายที่มีเพียงเตียงที่ค่อนข้างสะอาดและชุดปฐมพยาบาลเท่านั้น และเราก็นอนกันอยู่ที่นั่น

ฉัน、สิ่งเดียวที่ได้รับบาดเจ็บคือแขนขวาเองน๊า

「ดูเหมือนว่าเมื่อวานนายจะกระตือรือร้นมากเลยน๊า ขอบคุณมากเลยที่ช่วยทำแทนที่ฉัน」

「ไม่ครับไม่ครับ โทอาซังกระตือรือร้นมากกว่าผมมากเลย ก็เห็นสภาพผมแล้วนิครับ」

ฉันโบกมือที่พันผ้าพันแผลไว้อยู่

「เจ็บมากไหม？」

「ไม่เป็นไรหรอกครับ หมอบอกว่า ถ้าเป็นนักสำรวจล่ะก็แค่สัปดาห์เดียวก็หายดีจนไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็นแล้ว」

「เข้าใจแล้ว……เมื่อคืนโทอามาที่นี่แล้วร้องไห้หนักมากเลย ฉันเลยคิดว่าคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ」

「รุ่นพี่มิโรคุเองก็บรรยากาศเปลี่ยนไปเลยล่ะครับ……」

เมื่อวาน、หลังจากที่ช่วยพวกโทรัคคุงไว้แล้วฉันก็ตรงไปโรงพยาบาลทันที 

ทุกอย่างเรียบร้อยดีจนกระทั่งแขนของฉันถูกพันด้วยผ้าพันแผล、โทอาจังก็ค่อนข้างเป็นห่วงฉันมาก、พอกลับมาถึงโรงเรียนก็น้ำตานองทันที

การทำให้สาวสวยร้องไห้เป็นเรื่องที่เสือมเสียสำหรับผู้ปรารถนาＴＳ

「คงจะดีถ้าได้กลับหอพักเน๊ะ」

「ฮะๆๆๆ、คงจะกังวลใช่ไหม นอกจากนี้、เดาว่าคงโดนทำให้แน่ใจว่านายจะไม่ทำอะไรบ้าบิ่นก่อนที่บาดแผลจะหายดี」

「เรื่องนั้น、รุ่นพี่มิซุฮิเองก็ด้วยสิเน๊」

「ใช่แล้ว จริง ๆ แล้วฉันก็ต้องการความช่วยเหลืออยู่แหละ เคย์ใช้อาวุธของนายช่วยตัดกุญแจมือพวกนี้ให้หน่อยได้ไหม」

พอพูดอย่างงั้นแล้ว、รุ่นพี่มิซุฮิก็แสดงกุญแจมือที่แขนขวาซึ่งล็อคไว้กับเตียงให้ฉันดู

น่าสงสัยจังว่าทำอะไรลงไปถึงได้ถูกจับไว้แบบนั้น

「ไม่ทำหรอกครับ ผมไม่อยากทำให้รุ่นพี่มิโรคุโกรธผม」

「มู๊ว ช่วยไม่ได้ งั้นเรามาฝึกเวทมนตร์โดยไม่ใช่ไดฟ์เกียร์กันไหม」

ไดฟ์เกียร์ของเธอก็ถูกยึดไปเช่นกัน……

คน ๆ นี้บางทีคงพยายามวิ่งหนีหลังจากตอนนั้น

「มีตัวเลือกให้เงียบไหมครับ？」

「เจ็ดโมงเช้าแล้ว ฉันจะบ้าตายแน่ถ้าฉันอยู่เงียบ ๆ จากตอนนี่จนถึงกลางคืนอีก」

เป็นนักเรียน แล้วทำไมไม่เรียนล่ะ？

ถึงจะพูดแบบนั้น、จริง ๆ แล้วฉันเองก็มีเวลาว่างเหมือนกัน 

ไดฟ์เกียร์ของฉันยังอยู่、แต่ถึงแม้จะไม่มีกุญแจมือ ฉันก็ไม่คิดที่จะทำอะไรอยู่ดี 

ก็แบบ มีตัวอย่างอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากถูกจับได้

「เริ่มหิวเหมือนกันแล้วสิ…… ฉันอยากกินอาหารแข็งเร็ว ๆแล้ว……」

「ผมคิดว่าวันนี้น่าจะได้กินแล้วล่ะครับ เน๊ะ」

「จริงเหรอ？ ฉันก็หวังอย่างงั้นเหมือนกัน」

รุ่นพี่มิซุฮิ、ท้องร้องอย่างเศร้าสร้อย

เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรุ่นพี่มิซุฮิซึมเศร้าขนาดนี้……

ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงประตูเปิดห้องพยาบาล

เมื่อมองไป、ก็เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของรุ่นพี่มิโรคุที่เดินถือถาดเข้ามา

「อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ทั้งสองคน」

「อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นพี่มิโรคุ」

「มิโรคุ、รุณหวัด แล้วขออย่างอื่นที่ไม่ใช่เยลลี่หน่อยสิ เนื้อหรือถั่วงอกก็ได้」

จะเนื้อหรือถั่วงอกก็ได้เหมือนกันสินะสำหรับรุ่นพี่มิซุฮิ……

「ฟุๆๆっ、คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องถามหา、วันนี้ฉันเลยเอาผัดถั่วงอกกับหมูมาให้ล่ะ」

「……ッ！ ขอบคูณณณณ……！」

เพราะแค่นั้นน่ะนะ？

ฉัน、รู้สึกเหมือนเป็นแค่ฉันคนเดียวที่ยังมีนิสัยการกินยังไม่เป็นไปตามมาตรฐานของ โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม

「จ๊า、เคย์คุงด้วย」

「ขอบคุณมากครับ」

ถาดมาวางอยู่ตรงหน้าฉัน

ขนมปัง ผัดถั่วงอก หมู……เป็นของกินที่ดูไม่เข้ากันสักนิด

「ไม่นานมานี้、ฉันเพิ่งได้รับขนมปังหมดอายุจากงานพาร์ทไทม์ล่ะจ๊าー」

ขณะที่รุ่นพี่มิโรคุพูดอย่างมีความสุข、รุ่นพี่มิซุฮิก็ดูขอบคุณมากยิ่งขึ้น

ดูเหมือนรุ่นพี่มิโรคุจะทำงานพาร์ทไทม์ต่าง ๆ ในตอนเช้า

ในเมืองนี้ซึ่งมีนักเรียนจำนวนมาก ดูเหมือนว่าจะมีนักเรียนจำนวนไม่น้อยที่มีงานพาร์ทไทม์เป็นขั้นต่ำ

เพราะมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถหาเลี้ยงชีพได้ด้วยรางวัลจากในฐานะนักสำรวจ

รอก่อนเน๊、เมื่อฉันกลายเป็นสาวสวย ฉันจะพิชิตดันเจี้ยนทั้งหมดที่ไม่เกี่ยวอะไรกับงานต้นฉบับให้หมดเลย

จากนั้น ฉันจะสร้างสวนยูริของพวกเราขึ้นมาด้วยความมั่งคั่งอันนั่นเอง เอาจริงล่ะ จริงจังล่ะ

「อาเร๊ะ、เคย์คุงไม่กินเหรอจ๊ะ？」

「เอ๊ะ」

แย่แล้ว、ขณะที่ฉันกำลังคิดถึงอนาคตที่สดใสข้างหน้า ฉันก็ลืมเรื่องรอบตัวไปโดยไม่ได้ตั้งใจ 

รีบกินข้าวก่อนที่จะเย็นดีกว่า

「อะ、จริงด้วยสิเน๊ะ！ เพราะว่าไม่สามารถใช้แขนข้างที่ถนัดได้สิเน๊」

「เอ๊ะ？ ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ

「ขอโทษนะจ๊ะที่ไม่ได้สังเกต อืมー、มีคนป้อนให้น่าจะดีกว่าเน๊ー！」

……เอ๊ะ、เอ๋？」

อะไร？มีบางอย่างกำลังจะเริ่มต้นใช่ไหม？

พูดไปแล้ว ฉันสามารถขยับฝ่ามือได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ และใช้ตะเกียบก็ได้ด้วย

ถึงจะเป็นเรื่องจริงที่ขยับยากนิดหน่อย เพราะโดนพันไว้ด้วยผ้าพันแผล แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา？

「เคย์」

ขณะที่ฉันกำลังจะอธิบายเรื่องนั้น、รุ่นพี่มิซุฮิก็เรียกชื่อของฉัน

เมื่อฉันมองไปทางเธอ、เธอก็ขยับปากปละชี้คางไปยังทางเข้า

ฉันมองตามไปยังทางเข้า

ที่ตรงนั้น、มีโทอาจังที่ยืนตัวสั่นอยู่

ไม่เป็นไรใช่ไหม？หน้าเธอแดงและกำลังเหมือนจะร้องไห้เลยไม่ใช่เหรอ？

「กะ、กินไม่、ไม่ได้、ช่วยม๊ายได้จังเลยเน๊ะ！ ฉะ、ฉ๊าน、ต้อง、ให้คนช่วยป้อนให้กิน！」

ปากฉันทำจากมาร์ชแมลโลว์รีไงก๊าน？

กลายเป็นภาษาที่เหนือยิ่งไปกว่าการพูดติดขัด 

「ว้าว、เคย์คุงโชคดีจังเน๊ ที่บังเอิญโทอาจังถือตะเกียบเดินผ่านมาด้วย เท่านี้ก็กินข้าวเช้าได้แล้วเน๊」

「นั่นโชคดีมากเลย？？？？」

เดาว่าอย่างงั้นแหละน๊า

ไม่เน๊

「……ดูเหมือนว่าเธอยังกังวลเรื่องเมื่อวานอยู่ ขอโทษน๊าเคย์คุง、แต่ว่าช่วยอดทนกับโทอาจังหน่อยได้ไหมจ๊ะ？」

รุ่นพี่มิโรคุพูดขอโทษข้างหู

ถ้าพูดแบบนั้นฉันก็ช่วยไม่ได้ล่ะ！

มาพักดูแลจิตใจของสาวสวยคนนี้กันเถอะ！

「ว้าวー、โชคดีจริง ๆ ล๊าー ที่มีโทอาซังอยู่ด้วย、ช่วยได้มากเลยー」

「ถะ、ถ้างั้น、ขอรบกวนด้วยนะคะ……！」

โทอาจังนั่งลงบนเตียงของฉัน

จากนั้นเธอก็ยื่นขนมปังชิ้นหนึ่งให้ฉันกิน ไม่สิ ทำไมถึงไม่ใช้ตะเกียบล่ะ

「ชะ、เชิญค่ะ」

「โทอาจัง、เวลาแบบนี้ต้องพูดว่า『อ้ามー』สิจ๊ะ」

「เข้าใจแล้วค่ะ……！ ขอบคุณนะ มิโรคุจัง ถ้าอย่างงั้น、อ้ามー」

「อะ、อ้ามー」

นี่มันอะไรกัน

กลายเป็นคู่รักที่เพิ่งออกเดทหรือไงน๊า？

ฉันกินขนมปังที่ไม่เคลือบอะไรเลย และยังไม่ได้ปิ้งด้วยซ้ำ

อืม！เรียบง่ายมากเน่！

「อาโน、ต่อไปขอถั่วงอกด้วย……？」

「ขะ、เข้าใจแล้วค่ะ！ ค่ะ、อ้ามー！」

「อ้ามー」

ต้องพูดทุกครั้งแบบนั้นไม่เหนื่อยเหรอ？

ไม่เป็นไรใช่ไหม？

ที่จริงแล้วฉันไม่ใช่ไม่เป็นไร？

ก็แบบ、ฉันได้รับ『อ้ามー』มากมายจากสาวสวยเน๊ะ

นั่น――เป็นบาปร้ายแรง 

มีแต่สาวสวยเท่านั้นที่จะได้รับ『อ้ามー』จากสาวสวย

สิ่งเหล่านี้ควรเป็นสามัญสำนึกแรกที่เด็ก ๆ เรียนรู้เมื่อจำความได้

พวกที่ทำลายกฎ、อวัยวะภายในที่เน่าเปื่อยของผู้ตายจะต้องถูกเปิดเผยในนรกหลังความตาย ถึงอย่างงั้นก็ยังเป็นทางที่เบา

ถ้าฉันเป็นสาวสวยล่ะก็、ฉันคงสามารถเพลิดเพลินกับสิ่งนี้ได้มากมายแน่นอน、ทางนี้ก็อยากจะเป็นฝ่ายพูด『อ้ามー』เหมือนกัน、แต่ตอนนี้ฉันกำลังเล่นบทตัวร้าย 

เดิมทีแล้ว、เขาไม่ควรถูกรายล้อมไปด้วยสาวสวยเช่นนี้

ขอให้ฉันกลายเป็นสาวสวยโดยเร็วที่สุด！

『■■■■■』

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงไม่ใช้เธอไง！ มีค่าตอบแทนใช่ไหมล่ะ？

『……』

วันนี้เองสิ่งที่ซ่อนอยู่ในตัวฉันก็ยังแข็งแรงดี 

ดีแล้วเหรอนั่น

「อ๊ะ、อร่อยไหมคะ？」

「ครับ อร่อยมากเลย ขอบคุณมากครับ」

「ดีจัง……」

สีหน้าของโทอาจังสงบลงในที่สุด

กะแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะทำไปเพราะรู้สึกผิด

เพราะฉันเป็นคนที่ใกล้เคียงกับสาวสวยที่สุด ฉันจึงสามารถเข้าใจจิตวิทยาของสาวสวยได้

นี่น่ะ、หากเป็นมือสมัครเล่นคงเข้าใจผิดคิดว่าเธอหลงรักไปแล้ว 

คนแบบนั้นควรอ่าน Man〇Time Kir〇a สักพันครั้ง หลังจากนั้นก็เล่นเกม Bishoujo ให้สำเร็จสักรูทหนึ่งสัก 100 รอบ

นี่、เป็นเพียงแค่การพยายามยอมรับฉันในแบบของโทอาจังเอง

อย่าทำผิดพลาดในการลดระยะห่าง

「อะ、อาโน！」

「ครับ」

「พวกเรา、คือว่า、เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน、ทำไม、ไม่เลิกใช้คำสุภาพล่ะคะ？」

เน๊ะ？

นี่คือ、สาวสวยขี้อายที่สื่อสารกับเพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น、นี่เป็นเหตุการณ์สำหรับการก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ

และนี่ควรจะเป็นสาวสวยเท่ ๆ ที่เป็นคนที่จัดการอะไรแบบนั้น！

ตอนแรกโทอาจังกลัวโซลเซียลา นักเรียนสาวสวยลึกลับผู้ย้ายมาใหม่ แต่หลังจากมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองก็สั้นลงอย่างรวดเร็ว

นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันชอบ！

『■■……』

ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นอย่างงั้นเรอะ！

เธอเป็นทั้งคนขี้อายและเป็นสาวสวยสุดเท่！ เข้าจ๊ายไหม！

「เคย์คุง、คิดว่ายังไงจ๊ะ？」

「……เข้าใจแล้วครับ อืม、จากนี้ไปก็เอาตามนั้นแล้วกันน๊า อีกครั้ง、ฝากตัวด้วยนะ โทอาซัง」

「อืม！ จ๊า、เอ๊ะโตะ、โทอาไม่ต้องมี『ซัง』」

เอาจริง？

เรียกแบบนั้นไม่ไหวมั้งน๊า ฉันยังไม่ใช่สาวสวย 

「จ๊า、งั้นโทอาจังก็ดีไหมน๊า？」

「ฉันเอง、ขอเรียกว่าเคย์คุง……เหมือนกัน、จะ、จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงใช่ไหม」

พูดจบ、โทอาจังก็ยิ้มให้ทางนี้

ฉันเองก็ตอบด้วยรอยยิ้ม

อืมー、แค่วันนี้เท่านั้น ก็มีบาปสะสมไว้มากเหลือเกินน๊า

■

ไม่มีความช่วยเหลือสำหรับผู้ที่ก่ออาชญากรรม

ดังนั้นจะครั้งหรือสองครั้งก็ไม่เปลี่ยนแปลง

ดังนั้นแล้ว、ฉันกำลังคิดที่จะก่ออาชญากรรมที่เรียกว่าการหลบหนีครั้งใหม่

หลังได้รับ『อ้ามー』ทั้งอาหารเช้า เที่ยง และเย็นแล้ว ตอนนี้ฉันก็เป็นคนบาปยิ่งใหญ่แล้ว

ถ้างั้น、การหลบหนีก็มีราคาถูกแหละ

「รุ่นพี่มิซุฮิ、ตื่นอยู่เหรอครับ」

「……อ้า」

ถ้าฉันออกไปรุ่นพี่มิซุฮิก็จะรู้ทันที เพราะเตียงอยู่ข้างกัน

ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันควรทำอย่างไร？

ง่ายมาก

ก็แค่พารุ่นพี่มิซุฮิเข้ามาโลกฝั่งนี้ด้วยเลยไงล่ะ

「ถ้าอย่างงั้นมาเริ่มกันเลยไหมครับ」

ฉันลุกขึ้นและเรียกใช้อาวุธ

ดาบสั้นของฉันคืนนี้、ส่องแสงลึกลับท่ามกลางแสงจันทร์

ฉันจับมันไว้、แล้วตัดกุญแจมือที่ล็อครุ่นพี่มิซุฮิเอาไว้ขาดเป็นสองท่อน

ตอนนี้รุ่นพี่มิซุฮิเป็นอิสระแล้ว เธอลุกขึ้นมายกนิ้วโป้งให้ฉัน

「ขอบใจนะ、เคย์ สิ่งที่ต้องมีคือ รุ่นน้องที่มีความปรารถนาที่จะพัฒนาน๊า」

「ไม่ครับไม่ครับ ผมเองก็รู้สึกขอบคุณที่มีรุ่นพี่ที่น่าเคารพ」

จากนั้นคนสองคนที่สวมชุดคลุมโรงพยาบาลก็หลบหนีออกไปทางหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

เนื่องจากมันอยู่ที่ชั้น 1 พวกเราจึงสามารถหลบหนีได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องกระโดด

「ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปแต่งตัวเพื่อฝึกซ้อมตอนดึก สภาพที่ไม่มีไดฟ์เกียร์แบบนี้แหละ ที่จริงแล้ว สมบูรณ์แบบสำหรับการฝึกควบคุมเวทมนตร์เลยล่ะ」

「ผมเองก็จะฝึกซ้อมเหมือนกันครับ ไม่อยากให้เป็นกังวลอีกต่อไปแล้วครับ」

「นั่นเป็นความคิดที่ดีน๊า」

「เช่นนั้น」

「อ้า」

พวกเราพยักหน้าแล้ววิ่งไปยังจุดหมายปลายทางของเราเอง

รุ่นพี่มิซุฮิเป็นสนามฝึกซ้อม

ส่วนของฉันเป็นประตูหลังของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม

ใช่แล้ว、จากนี้ฉันจะออกไปข้างนอก

「อุตส่าห์มีผ้าพันแผลอยู่ทั้งที……ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้มันน๊า！」

จากนี้！

แต่งหญิง เปิดตัว～verสาวสวยที่ได้รับบาดเจ็บ～！！

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

บอกเล่ากันสักนิด

เมื่อคืนเกือบโดนน้ำท่วมแต่ไม่ท่วม น้ำปริ่มๆอยู่แถวประตูรัวล่ะ ออกไปคือน้ำถึงหน้าแข้ง ต้องไปขนประสอบทรายมากันไว้ แต่พอกันเสร็จปุ๊บ น้ำลดจ๊า ฮา

แต่ข้างนอกหน้าหมู่บ้านท่วมถึงบ่าย ถนนเลียบคลองแถวบ้านก็ยังโดนท่วมเป็นระยะๆ  

ส่วนคืนนี้ก็ยังต้องรอดูสถานการณ์กันต่อป๊ายยยยย แต่ที่แน่ๆไม่มีน้ำใช้ เน็ตก็ขาดๆหายๆ ฮา