หลังอันหลินกับสวีเสี่ยวหลานคืนดีกันแล้ว ก็อารมณ์ดีอย่างยิ่ง เดินฮัมเพลงกลับบ้านพักของตน
สัตว์เลี้ยงทั้งสามอย่างเสี่ยวหง ต้าไป๋และเจ้าอัปลักษณ์พากันจับจ้องอันหลินอย่างพร้อมเพรียงกัน ใบหน้าฉายความหวั่นวิตก
“พี่อัน เรียบร้อยหรือยัง” แม้ต้าไป๋จะเห็นอันหลินฮัมเพลงกลับมา ท่าทางดูอารมณ์ดีใช้ได้ แต่ใครจะรู้ว่าเขาอาจเป็นคนน่าสงสารที่ถูกกระทบกระเทือนจนเสียสติไปแล้วหรือไม่ จึงตัดสินใจไถ่ถามสักหน่อย
อันหลินชูกำปั้นขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ข้าออกโรงด้วยตัวเอง ย่อมต้องจัดการได้อย่างง่ายดาย!”
เมื่อสิ้นคำนี้ เสียงโห่ร้องอย่างดีใจก็ดังระงมบ้านพักทันใด
สัตว์เลี้ยงทั้งสามตื่นเต้นจนน้ำตาไหล พวกมันรู้ว่า พรุ่งนี้จะได้กินอาหารจากกระทะก้นแบนแสนอร่อยแล้ว!
วันต่อมา อันหลินก็ใช้กระทะก้นแบนทำข้าวผัดไข่ต่อ เพียงแต่ว่าครั้งนี้เขาฉลาด ใส่ไข่กับข้าวลงไปเต็มกระทะ ใช้พื้นที่ของกระทะอย่างเต็มขีดจำกัด
อาหารมื้อนี้ทำเอาเจ้าอัปลักษณ์ ต้าไป๋และเสี่ยวหงกินจนร้องไห้
อร่อยสุดๆ ไปเลย! สะใจจริงๆ เลย!
อันหลินก็ตั้งใจกินมากเช่นกัน รู้สึกว่ารสชาติด้อยกว่าครั้งแรกนิดหน่อย แต่ก็ถือเป็นสุดยอดของรสชาติอาหารแล้ว
วันที่สาม อันหลินใช้กระทะก้นแบบนึ่งซาลาเปา
หนึ่งร้อยเข่งในครั้งเดียว!
ยามเขาวางกระทะนึ่งซาลาเปาที่หน้าประตู ซาลาเปาเข่งแล้วเข่งเล่าซ้อนกันสูงกว่าบ้านพักเสียอีก ทำเอานักเรียนที่เดินผ่านตกใจกันมาก
สวีเสี่ยวหลานหัวเราะจนตัวโยน เพิ่งเคยเห็นคนนึ่งซาลาเปาเช่นนี้เป็นครั้งแรก ช่างพิลึกเหลือเกิน
เซวียนหยวนเฉิงก็ออกอาการฉงน พูดเพียงว่าสหายอันหลินเจริญอาหารดีจริงๆ
ซูเฉี่ยนอวิ๋นกลับมองซาลาเปาหนึ่งร้อยเข่งอึ้งๆ เดาะปากจิ้มลิ้ม พูดกับอันหลินว่าของอร่อยอยู่ที่ความประณีตหาใช่ปริมาณ
กับความสนเท่ห์และหัวเราะเยาะของผู้คน อันหลินแค่มองพวกเขาด้วยสายตา ‘เจ้าจะไปรู้อะไร’ เท่านั้น
วันที่ซาลาเปาออกจากเข่ง จะเป็นเวลาที่ชื่อเสียงการปรุงอาหารของเขาสะเทือนรั้วสำนัก!
หนึ่งชั่วยามต่อมา ซาลาเปาสุกได้ที่แล้ว
เขาชิมลูกหนึ่งอย่างอดรนทนไม่ไหว รสชาติใกล้เคียงกับข้าวผัดไข่ แต่ก็เป็นซาลาเปาที่รสชาติเลิศล้ำแน่นอน ทำเอาเขาหยุดกินไม่ได้!
อันหลินเริ่มเข้าใจคุณสมบัติของกระทะก้นแบนแล้ว มีสรรพคุณเพิ่มรสชาติวันละแค่ครั้งเดียว และปริมาณของรสชาติที่เพิ่มจะเป็นค่าตัวเลขที่คงที่ ซึ่งก็หมายความว่าหากนึ่งซาลาเปาสิบเข่ง รสชาติก็จะอร่อยเป็นสิบเท่าของหนึ่งร้อยเข่ง!
แต่ไม่ได้หมายความว่า ซาลาเปาสิบเข่งจะอร่อยกว่าหนึ่งร้อยเข่งสิบเท่า เพราะมันมีค่าตัวเลขพื้นฐานของรสชาติ เช่น 10 + 10 กับ 10 + 100 ค่าความอร่อยของทั้งสองก็จะต่างกันห้าเท่ากว่า
และอีกตัวอย่างคือ ถ้าคุณต้มอึ รสชาติพื้นฐานย่ำแย่เหลือทน จะเพิ่มอย่างไรก็ไม่อร่อย ไม่มีความเป็นไปได้ว่าอึจะอร่อย แต่ถ้าเป็นวัตถุดิบที่รสชาติเลิศล้ำ จะผสานกับกระทะก้นแบนได้อย่างเต็มที่ สรรสร้างรสโอชาสะท้านโลกา!
อันหลินมองกระทะก้นแบน รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ว่าอย่างไรก็ควบคุมไม่ได้ ภาพตระการตาของอนาคตที่กว้างไกลกำลังก่อตัว
ราชาอาหารเลิศรส ฉันเป็นแน่!
หลังนึ่งซาลาเปาได้ที่ อันหลินก็ส่งให้สวีเสี่ยวหลานก่อนหนึ่งเข่ง
สวีเสี่ยวหลานกินซาลาเปาเงียบๆ จากนั้นก็พูดว่า “เจ้านึ่งร้อยเข่งไม่ใช่หรือ ข้าขออีกสี่เข่ง!”
อันหลินย่อมเต็มใจอย่างมาก ส่งให้สวีเสี่ยวหลานอีกสี่เข่งอย่างว่าง่าย ยิ้มร่าพูดว่า “ก่อนหน้านี้ใครขำว่าข้าเป็นตัวประหลาดนึ่งซาลาเปา ตอนนี้เห็นความยวดยงของข้าแล้วสินะ”
สวีเสี่ยวหลานไม่สนอันหลิน กินซาลาเปาต่อไป…
จากนั้นก็ส่งซาลาเปาเข่งหนึ่งให้เซวียนหยวนเฉิง
หลังเซวียนหยวนเฉิงกินหมดแล้วก็เข้าใจว่าทำไมอันหลินต้องนึ่งซาลาเปาร้อยเข่ง นี่ไม่เกี่ยวกับความเจริญอาหารหรือไม่ ซาลาเปาที่อร่อยขนาดนี้ ให้เขากินร้อยเข่งเขาก็ยอม!
ต่อมาอันหลินก็ส่งซาลาเปาหนึ่งเข่งให้ซูเฉี่ยนอวิ๋น
ซูเฉี่ยนอวิ๋นไม่เคยกินซาลาเปาที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน กินจนแทบจะสำลัก จากนั้นก็เอ่ยขอซาลาเปาอีกสองเข่งอย่างเขินอาย พร้อมทั้งชมว่าอันหลินเป็นอัจฉริยะ ขอเรียนทำซาลาเปากับเขา
แน่นอนว่าอันหลินปฏิเสธอย่างฉะฉาน เคล็ดลับเฉพาะตัว เผยแพร่ไม่ได้
ให้ซาลาเปาซูเฉี่ยนอวิ๋นสองเข่งแล้วสะบัดตูดจากไปทันที
เขาชอบดูท่าทางที่คนพวกนี้ถูกซาลาเปาพิชิตนี่แหละ สะใจจริงๆ!
อันหลินยังไม่หนำใจ จึงแบกซาลาเปามองหาคนเพื่อมอบให้
“จงหย่งเหยียน ข้าเอาซาลาเปามาให้”
“พี่อัน เจ้ามาถึงบ้านข้าเพื่อให้ซาลาเปาเนี่ยนะ”
“เหอะๆ ดูถูกซาลาเปาหรือ เจ้าลองชิมก่อนสิ!”
“อืม…รสชาติมัน…กลิ่นหอมแผ่ซ่าน มันแต่ไม่เลี่ยน หอมกรอบอร่อย ที่สุดในปฐพี…คุณพระ! สำนวนไม่อาจบรรยายความรู้สึกของข้าได้แล้ว อร่อยฉิบหายเลย!”
“ยังกล้าดูถูกซาลาเปาอีกไหม”
“ไม่กล้าแล้ว พี่อัน ท่านนี่มันยอดพ่อครัวแห่งปฐพี ยังมีอีกไหม ข้าอยากกินอีก”
“ไม่มีแล้ว ลาก่อน!”
ท่ามกลางเสียงร้องเรียกที่ดังโหวกเหวกของจงหย่งเหยียน อันหลินสะบัดแขนเสื้อจากไปแล้ว
จากนั้นก็ไปบ้านของเหมียวเถียน เหมียวเถียนบอกว่าตัวเองหน้าอกเล็ก ต้องบำรุงสารอาหาร จึงขอซาลาเปาเพิ่มสองเข่ง
ต่อมาก็ไปที่บ้านของซุนเซิ่งเหลียน ซุนเซิ่งเหลียนบอกว่าตัวเองหน้าอกโต ผลาญพลังงานเกินไป เข่งเดียวไม่พอกิน จึงขอเพิ่มอีกหนึ่งเข่ง
ตามมาด้วยบ้านของลั่วจื่อผิง ลั่วจื่อผิงไม่มีข้ออ้างใด จึงกอดขาอันหลิน ขออันหลินเพิ่มอีกเข่ง แน่นอนว่าอันหลินไม่ปฏิเสธการร้องขอที่เรียบง่ายเช่นนี้ ให้เพิ่มอีกหนึ่งเข่ง
อันหลินเริ่มติดใจการมอบซาลาเปา วิ่งไปมอบซาลาเปาให้หลิวต้าเป่าอีกหนึ่งเข่ง
หลิวต้าเป่ากินแล้วตื่นตะลึง อยากซื้อซาลาเปาอีกสิบเข่งด้วยราคาหนึ่งร้อยหินวิญญาณต่อซาลาเปาหนึ่งเข่ง!
ประโยคนี้ทำให้อันหลินกระจ่างใจโดยพลัน เจอหนทางพารวยแล้ว
เพื่อเป็นการตอบแทน เขาขายซาลาเปาสิบเข่งให้หลิวต้าเป่าในราคาเข่งละห้าร้อยหินวิญญาณ!
คุณอ่านไม่ผิดหรอก!
เพราะ…อันหลินคิดจะขายซาลาเปาในราคาเข่งละหนึ่งพันหินวิญญาณ เขาลดราคาให้หลิวต้าเป่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์!
อันหลินไปส่งซาลาเปาที่บ้านจ้าวหวายหยินต่อ จ้าวหวายหยินกินพลางอุทานว่า เข้าใจแล้วว่าทำไมต้าไป๋ถึงอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของอันหลินขนาดนี้ อาหารการกินแบบนี้…ถ้าเป็นเขา เขาก็เป็น!
ต่อมา สาวน้อยนักเวทก็ลืมการเล่นเกมไป จมดิ่งกับการกินซาลาเปา
ศิษย์พี่ถังเห็นความหวังในชีวิตเพราะการกินซาลาเปา
หยินสี่ได้รับแรงบันดาลใจจากการกินซาลาเปา ยาเซียนควรจะเป็นเหมือนซาลาเปา ไม่ได้มีแค่มูลค่าการใช้สอย ต้องให้ความสำคัญกับรสสัมผัสและรสชาติด้วย เช่นนี้จึงจะกระตุ้นให้ผู้คนมีความชอบในยาเซียน…
อันหลินแจกจ่ายซาลาเปาให้นักเรียนห้องอื่น ให้แค่คนละลูกเดียว เข่งหนึ่งมีเพียงสิบลูก
เมื่อนักเรียนเหล่านั้นอยากกินอีก อันหลินจะพูดว่า พรุ่งนี้จะขายซาลาเปา นักเรียนที่อยากกินซาลาเปาไปซื้อเองได้
ด้วยเหตุนี้ เรื่องนี้จึงค่อยๆ ลุกลามไป…
“นี่ เจ้าได้ยินหรือไม่ เทพอันจะขายซาลาเปาในสำนัก!”
“อะไรนะ ขายซาลาเปาหรือ เจ้าไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เขาจะทำอะไรกันแน่”
“ขายซาลาเปาจริงๆ ข้าได้ยินศิษย์พี่หญิงคนหนึ่งบอกว่า ซาลาเปาของเขาอร่อยมาก!”
“จริงหรือ งั้นข้าต้องไปลองแล้ว อย่างไรเสียช่วงนี้ก็ว่างเว้น รู้ที่ขายหรือไม่”
“ได้ยินว่าอยู่ที่หน้าประตูของเขตบ้านพักชั้นปีที่สาม”
…
“รู้เรื่องหรือยัง ศิษย์น้องอันหลินจะขายซาลาเปา!”
“คุณพระ! พฤติกรรมของศิษย์พี่อันหลินส่อแววประหลาดตั้งแต่ศึกแห่งอิสรภาพ ตอนนี้มาขายซาลาเปา! เจ้าว่าเขาถูกสายฟ้าสวรรค์ฟาดจนบ้าไปแล้วใช่ไหม”
“พรุ่งนี้ลองไปดูสิ ถือโอกาสอุดหนุนสักหน่อย ศิษย์น้องอันหลินน่าสงสารมาก”
…
“กรี๊ด ศิษย์พี่อันหลินจะขายซาลาเปา แถมเขาทำด้วยตัวเองด้วย ข้าต้องไปชิมให้ได้!”
“ไปด้วยๆ ไอดอลของข้าเลยนะ ต้องไปอุดหนุน!”
…
ด้วยเหตุนี้ ซาลาเปาฝีมืออันหลินอาศัยความมีชื่อเสียงและคำเยินยออันน่าตะลึง เริ่มกระฉ่อนไปทั่วรั้วสำนักปานพายุหมุน สร้างความฮือฮาอย่างใหญ่หลวง นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็วิจารณ์เรื่องนี้กันให้แซ่ด
อันหลินวุ่นมาทั้งวันถึงจะได้หอบซาลาเปากลับบ้านพักอย่างเหนื่อยหอบ
สัตว์เลี้ยงทั้งสามอย่างต้าไป๋ เจ้าอัปลักษณ์และเสี่ยวหงชะเง้อคอมองแล้ว แต่ละตัวต่างก็แอ๊บแบ๊วออดอ้อนสุดฤทธิ์
อันหลินไม่เคยเจอเสี่ยวหงที่กระตือรือร้นขนาดนี้ ไม่เคยเห็นต้าไป๋ที่ว่าง่ายเช่นนี้ ไม่เคยพบเจ้าอัปลักษณ์ที่แอ๊บแบ๊วแบบนี้มาก่อนเลย…และทุกอย่างล้วนต้องยกความดีความชอบให้สุดยอดอาวุธอย่างกระทะก้นแบน!
ซาลาเปาสามสิบกว่าเข่งที่ยังไม่ได้แจกจ่ายปรากฏกลางบ้านพัก
สัตว์เลี้ยงทั้งสามกับอันหลินต่างก็จมอยู่ในช่วงเวลาอาหารที่สนุกสนานสุดเหวี่ยง เสียงโห่ร้องทำให้บ้านพักสั่นสะเทือน
วันใหม่เริ่มมาเยือน ซาลาเปาต้าไป๋เมินของอันหลิน[1]เริ่มขายอย่างเป็นทางการแล้ว!
[1] แปลงคำมาจาก ซาลาเปาหมาเมิน อาหารขึ้นชื่อของเทียนจิน
![เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/09/6135f1d6JOYBxlF5.jpeg?resize=151,215 "เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁]")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
