ประมาณวันที่ 20 เดือน 12 ผมอายุ 21 ปี
ผมไม่ได้ตื่นมาในห้องวีกับวิว ช่วงนี้เราห่างกันซักพักแล้วหยุดคบกันแบบแฟนก่อน
แน่นอนพวกเธอหาคนอื่นได้ ผมบอกไปแล้ว แต่พวกเธอปฏิเสธอย่างกล้าแข็งและพูดมาว่า ‘รอได้’
จริงๆมันเสี่ยงที่พวกเธอจะลองมีคนอื่นบ้าง แต่พวกเธอเลือกพูดให้ผมสบายใจ
แค่ช่วงสุดท้ายแล้ว ก่อนเราเป็นผู้ใหญ่เต็มที่
วันนี้ผมต้องไปหาวาโรเพราะร้านเราเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมต้องไปบอกเธอว่าจะเปิดร้าน
ผมไม่ได้คิดว่าเธอจะมีปัญหาอะไร
แต่ผมอยากได้รูปตัวเองซักรูป
ผมเดินออกจากห้อง เดินออกจากบ้าน ทักทายเหล่าพนักงานที่อาศัยอยู่ในบ้านใหญ่
ผมเดินไปวัง
วังภายนอกเหมือนเมื่อวันมา ขาว, ใหญ่, และสูง
สรุปทองที่ใช้ทำลวดลายต่างๆเป็นทองแท้ มันเป็นสีขาวและเป็นทองเล็กลงตั้งแต่ชั้นที่ 3
เพราะวังเธอสูงมันเลยใช้ทองเยอะๆทุกชั้นไม่ได้
มันสุดอลังการ
ผมเดินเข้าไปในวัง
ภายในวังให้ความรู้สึกหรูหราเหมือนเป็นวังคนมีเงิน
ผมถามทหารที่ยืนเหมือนรอบริการและมีป้ายที่อกเขียนว่าคนนำทาง
เธอเป็นทหารหญิงที่ดูแข็งแรง แม้กล้ามไม่แน่นเท่าเรา 3 คนและวาโร
“ไปหาวาโรยังไง?”
“เดี๋ยวดิฉันนำทางไปให้เองค่ะ กรุณาตามดิฉันมา”
เราเดินกันไปเร็วๆเพื่อไปห้องทำงานราชินี ผมต้องมีคนนำเพราะผมเพิ่งมา
ผมสงสัยว่าวาโรจะแต่งตัวแบบไหน เธอจะดูเป็นราชินี หรือเธอจะใส่ชุดทหาร?
แต่เดี๋ยวก็ได้เจอเธอแล้ว มันรอไม่นานหรอกก่อนจะได้รู้
ผมเดินไปดูภายในวังไป
มันมีพวกเสาหินอ่อนอยู่เยอะ มีการใช้หินอ่อนเยอะมาก และเสาแกะสลักลายออกโรมันสวยอลังการ
มันดูยิ่งใหญ่และหาค่าไม่ได้
ไม่นานเราก็มาถึงห้องวาโร มันเดินไม่ได้ไกลมาก
ทหารเคาะประตูห้องวาโร
“เข้ามา”
มีเสียงวาโรมาจากหลังประตู
ทหารให้ผมเป็นคนเข้าห้อง ส่วนเธอน่าจะรอข้างหน้าสำหรับขากลับ
ผมเข้าไปในห้องวาโร
สิ่งแรกที่เห็นได้ชัดคือกองเอกสารสูงๆที่โต๊ะของเธอ
ชุดเธอเป็นชุดออกทหารสีดำ ที่เปิดตรงหน้าอก
นั่นเป็นงานปรกติของเธอหรือเพราะเธอเพิ่งเลิกพักร้อนมา
ผมสงสัยแต่ไม่ได้ถึงขนาดเอามาถาม
ผมดูภายในห้อง
มันเป็นห้องที่่คล้ายกับมันรก แต่เมื่อดูชัดๆมันไม่ได้รก
มันมีของที่น่าจะเป็นของที่ต้องใช้อยู่เยอะ แต่ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
และไม่ต้องพูดถึงผู้ช่วยหรือคนแก่ๆที่คอยยื่นเอกสารให้เธอเรื่อยๆและคัดออกจากกองใหญ่แยกไว้เป็นสองกองสามกอง
เขาเป็นคนที่อยู่แทนเธอตอนเธอไปพักร้อนหรือ? เขาเหมือนคนตำแหน่งสำคัญเพราะเขาแต่งตัวดูดี มันเหมือนเป็นพ่อบ้านที่สู้เป็นด้วยเพราะเขามีกล้ามอยู่แม้ว่าแก่แล้ว
และกล้ามเขาใหญ่กว่าผมอีก
“มีอะไรล่ะถึงได้มา?”
ในที่สุดวาโรก็ถามว่าผมมาทำอะไรเพราะผมนิ่งอยู่นาน
“ทุกอย่างมันเข้าที่เข้าทางแล้ว เราเริ่มปรับตัวในที่ใหม่ได้แล้วล่ะ วันนี้เลยว่าจะเปิดร้านตอนประชุมเปิดเสร็จ ฉันเลยว่าจะมาขอราชินีก่อน”
วาโรหยุดเขียนเอกสารแล้วมองหน้าผม
“เธอเป็นคู่หมั้นของราชินี เรื่องแบบนี้ไม่ต้องขออนุญาต”
“อย่างนั้นเหรอ?”
เธอบอกมาอย่างนั้นให้ผมสบายใจ
“งานเยอะมั้ย ให้ช่วยมั้ย?”
“เธอหรือ จริงๆมันก็น่าเรียกเธอมาช่วยอยู่เพราะเธออุส่าห์อาสา แต่ไม่ต้องหรอก กองนี้น่าจะเสร็จประมาณพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง”
“เข้าใจแล้ว”
เธอปฎิเสธผม
“แต่ทุกอย่างมันเริ่มเข้าที่แล้วใช่มั้ย? มันมีงานบางอย่างที่น่าจะเริ่มก่อนวันประกาศตัว”
“จะเริ่มวันไหนก็บอกมาเลย ตอนนี้มันพร้อมหมด”
หลังเธอถามมาผมตอบเธอไป
“ได้สิ ถ้าอย่างนั้น ทำงานต่อแล้วนะ”
“เอาเลย ไปล่ะ”
ผมเดินออกจากห้อง
คนนำทางพาผมกลับ ผมยังไม่อยากเที่ยวชมวังเพราะผมยังไม่ได้เป็นคนวาโรซีเมียเรียเต็มตัว
แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเป็น มันแค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง
ผมดูวังที่สวยงามอย่างเดียวตอนออกมาเพราะผมพอจำทางได้ ครั้งหน้าผมจะไม่เรียกเธอแล้ว
“ขอบคุณ”
เมื่อถึงด้านหน้าผมขอบคุณเธอแล้วเดินออก เตรียมไปออกกำลังกาย เราเดินทางเดียวกันแต่ผมเดินเร็วกว่า
เหล่าคนรักผมและพนักงานประจำมารอกันอยู่ที่ด้านหน้าโดยแต่งตัวในชุดออกกำลังกายของแต่ละคน
โดยที่ชุดออกกำลังกายส่วนใหญ่ที่ทุกคนเลือกจะเป็นผ้าของเราที่โปร่งสบาย
เราใช้เปลือกต้นไม้ที่ทำถุงพลาสติกทำเป็นด้ายเล็กๆที่เหมือนพลาสติกแล้วเรียกมันว่าไนล่อน
แต่มันเป็นไนล่อนผสมอย่างอื่นที่เป็นวัสดุธรรมชาติมันเลยใส่สบายตัว
ผมเริ่มฝึกและทุกคนเริ่มต่างคนต่างฝึก
เราใช้เวลากันซักพักหนึ่งก่อนเราเข้าการฝึกคู่
ผมจับคู่กับวีและวิว
เพราะผมฝึกกับคนอื่นเยอะ วันนี้ผมเลยอยากฝึกกับพวกเธอบ้าง
เพราะเธอเลิกเอาเวลาฝึกไปพัวพันกับรักของเราแล้ว ผมเลยสบายใจว่าเธอจะสู้อย่างที่อยากสู้จริงๆ
ผมเจอกับวีก่อน
สำหรับวีผมต้องระวังกรงเล็บขวา วีถนัดขวาส่วนวิวถนัดซ้าย ท่ายืนพวกเธอไม่เหมือนกัน
การสู้กับวิวจะยากกว่าเพราะระยะไกลเราอยู่ข้างเดียวกัน
ผมตั้งสมาธิ เลิกสนใจทุกอย่างแล้วหายใจลึกๆ
“ซื่ด ฮ่าาา”
ผมตั้งท่าสู้
“เริ่ม”
ย่อตัวให้ต่ำที่สุดอย่างรวดเร็วพร้อมพุ่งเข่าเล็งจับทุ่มวีจากระยะไกลพอประมาณ
เพราะผมเริ่มตัวสูงและแขนขายาว ผมก้าวได้ไกล และมันเร็วขึ้นทุกวันเพราะผมฝึกทุ่มหนัก
การข่วนของวีเป็นเสียงลมดังวูบอยู่บนหัวข้างหลัง
จากนั้นผมเห็นเธอง้างซ้ายนิดหนึ่ง
เวลาวีกับวิวจะออกท่าพวกเธอไม่ได้ง้างไกล พวกเธอง้างนิดเดียวเพื่อให้มันดูออกยาก
เธอจะข่วนต่ำ เพราะเวลาเราโจมตีกันเราโจมตีห่างๆ เราไม่ได้ทำกันเจ็บจริงๆ
แต่บางทีมันก็โดนบ้าง
ผมม้วนหน้ากลางอากาศเพื่อเอาขาผมไปหนีบขาวี แต่การข่วนโดนท้อง
ผมไม่ได้หมายถึงไกลๆ นิ้วกลางเธอข่วนเข้าท้องผม
แต่ผมไม่ได้เจ็บอะไรมาก
“พี่วี 1 ต่อ!”
ผมหนีบขาวีแล้วรีบพลิกตัวเอาขาเกี่ยวข้อพับเธอแล้วดึงมาเข้าตัว
เข่าเธอติดพื้นจากนั้นเมื่อแขนเธอถึงพื้น เธอเอาแขนวิดพื้นสุดแรงแล้วกระโดดเพื่อเอาขาออก
ขาที่หนีบหลุดแล้วผมรีบหดเข่าพลิกตัวไปด้านหน้าแล้วยืนให้มั่น
เมื่อขาเธอลงพื้นเธอง้างแขนขวานิดเดียวเท่านั้น
ผมพุ่งจับอีกทีแล้วการข่วนเลยหัวไป
ผมพุ่งต่ำแล้วเธอย่อพร้อมกระโดดเอาขาไปข้างหลังเพื่อกันจับทุ่ม
ผมย้ายเป็นยืนแล้วรีบคว้าแต่คอเธอ
เธอดูงงว่ามันได้หลังแต่ผมไม่จับหลัง
แสดงว่าเธอคิดว่าผมจะใช่ทุ่มจากคอและหลัง แต่เมื่อไม่ใช่ เธอเลือกไม่ให้ผมจับคอ
พอเธอย่อเพื่อกระโดดผมทิ้งตัวไปข้างหลังแล้วเอาเท้าถีบท้องเธอเพื่อดึงแล้วถีบทุ่มไปข้างหลัง
เมื่อผมได้ยินเสียงเธอตบพื้นผมจับหัวเธอให้มั่นแล้วรีบม้วนหลังไปคร่อมเธอจากนั้นผมต่อยหมัดชุดรัวๆหลายๆมุม เธอเริ่มป้องกันไม่ไหว
“1 2 3 วารี แยก!”
แน่นอนผมต่อยไม่ได้โดนเธอ
“ท้องเป็นอะไรมั้ย? มันเป็นแผลอ่ะ ไปทำแผลก่อนเถอะ”
“มีใครทำแผลเป็นมั้ย!?”
“หนูเองค่ะคุณวารี”
เมื่อวีถามและผมถามพนักงาน พนักงานที่เคยเสิร์ฟผมตอนนู้นมาหาผม
เธอเตรียมกล่องพยาบาลแบบหิ้วมาสำหรับทุกการฝึก
เธอเป็นคนเตรียมพร้อม และรักการป้องกันตัวเองก่อนฝึกกันแล้ว
ผมให้เธอทำแผล และเธอทำได้เร็ว
“ชื่ออะไร?”
“ซีตัว”
“โอเคซีตัว ขอบคุณมาก กลับไปฝึกต่อเถอะ”
“ได้ค่ะ คุณวารี”
เธอไม่ได้พันแผล แต่เพราะแผลมันไม่ได้ลึกมาก เลือดเลยไม่ออกแล้ว
มันซึมนิดหน่อยแต่เสื้อมันขาดเพราะเล็บอยู่แล้ว
วิวมายืนเตรียมแล้วผมหายใจเข้าลึกๆเหมือนที่ทำก่อนสู้วี
เมื่อวิวกับผมหายใจลึกๆเสร็จ วีไม่สั่ง
“เป็นอะไรวี?”
“อ๋อ โทษที เริ่ม!”
ผมวิ่งไปกระโดดเตะหน้า
วิวนอนพับตัวแมงมุมเพื่อหลบแต่ขาแมงมุมลงเดินแปดขาแล้วเดินมาอย่างเร็ว จากนั้นเมื่อผมลงพื้นเธอกระโดดใส่ด้วยขาแมงมุมแล้วเอาแปดขามาจับผมทุ่ม
แรงส่งมันเยอะ มันทำให้ผมหงายไปข้างหลังเพราะผมต้านแรงกระโดดเต็มแรงแปดขาและตัวที่หนักและใหญ่ไม่ไหว
จากนั้นแปดขาหนีบแขนขาไม่ให้ผมขยับ ผมดึงมือข้างในขามาดันเอวตัวเองเพื่อดีดศอกออกให้ขาเลิกหนีบคู่หนึ่ง
เมื่อทำได้แล้วขาเธอหลุดไปคู่หนึ่งผมคว้าขาคู่แรกดึงตัวให้เลื่อนแล้วดึงเข่าตัวเองเข้า
มันเพื่อง้างถีบเธอออกไปไกลๆ แล้วเธอลอยขึ้นไปกลางอากาศ
ผมม้วนหลังแบบไม่ไกลแล้วรีบลุกไปเสยคาง
แต่หมัดผมผ่านลมอย่างเดียวและเธออยู่ไกลไปนิดหน่อยแล้ว
เธอยิงใยดังนั้นมันไม่แปลก แต่มันเหมือนเธอเทเลพอร์ตได้เลย
แต่ละคนเก่งจริงๆ
วิวง้างหมัดขวาและวิ่งแปดขาต่อยมาจากไกลๆ
แต่หมัดมันเร็วเพราะมันเป็นการวิ่งมาแปดขา ผมรีบถอยสร้างระยะ
ผมเห็นวิวกระโดด
เอ๋ เดี๋ยวก่อนนะ เธอกระโดดไกล มันจะไม่ไกลไปเหรอ?
ผมกระโดดถอยหลังอย่างเร็วสุด
*ป้าบบบบ!*
ผมเห็นแค่หมัดเข้าหน้าแล้วทุกอย่างใกล้ดับ
ถ้าฟันหักขอให้งอกใหม่เร็วๆ ผมรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในปาก
ผมรีบบ้วนมันก่อนสลบไป
ผมวาร์ปมาห้องพยาบาลในวัง
วีกับวิวน้ำตาซึมอยู่ข้างเตียง
ส่วนวาโรมองเหมือนเป็นห่วงแต่ไม่ร้องไห้
มีหมอกำลังทายาบางอย่างที่ท้องผมอยู่มั้ง?
มันหันคอยากนิดหน่อย กระดูกคอร้าวหรือเคลื่อนหรือ?
“ตื่นแล้วใช่มั้ย คุนโดนกระแทกหน้าแรงมาก แล้วกระเด็นไปกระแทกพื้นหญ้าแรงมาก จากแรงต้านสองทิศทำให้กระดูคอเคลื่อนนิดหน่อยแล้วมีร้าวนิดๆ จากเครื่องส่องกระดูกโบราณที่เรามี แต่มันเป็นไม่มาก โอกาสคอหักตายมันมีอยู่ แต่เพราะราชินีวล็อดซีเมียจับคอคุณมาตลอดเลยไม่เป็นไร-”
“ทำไมวีกับวิวไม่อุ้มมา พวกเธอยังโกรธอยู่เหรอ?”
“เรื่องนั้นผมไม่ทราบ”
วิวร้องไห้หนักขึ้นนิดหน่อย แล้ววีน้ำตาซึมปากสั่นเหมือนโกรธตัวเองหลังผมถามแล้วหมอไม่รู้
วาโรมองเหมือนเป็นห่วงแต่ไม่พูดอะไร
“ผมยังขาดอีกเรื่อง ฟันหน้าคุณหักสองซี่อีก 7 วันก็น่าจะงอกใหม่เพราะคุณแข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คุณต้องอยู่ใน-”
“ผมจะไปประชุม ผมหลับไปนานแค่ไหน”
“สองชั่วโมง ตอนนี้ประมาณ อีกชั่วโมงถึงโป้งชี้ขวา”
เมื่อผมถาม หมอบอกผมมาอย่างนั้น
ไม่มีปัญหา
“แล้วแต่คุณ เพราะคุณแข็งแรง ถ้าลุกได้ก็เชิญ”
“ครับ ขอบคุณมาก”
“แล้วคราวหน้าเล่นกันระวังมากกว่านี้นะครับ ผมไปก่อนล่ะ”
หลังผมขอบคุณเขาหมอเดินไป
ยังมีเวลาอีกชั่วโมง ผมอยากคุยกับเพื่อนและคนรัก
“ยังโกรธอยู่เหรอ? วี วิว”
น้ำตาพวกเธอเริ่มออกเยอะ
“มันจริงที่เราโกรธและ-”
“อย่าบอกนะพี่วี!”
วิวขัดวีก่อนที่จะพูดต่อ
“บอกไปเถอะนี่วารี เธอไม่ไว้ใจเขาแล้วเหรอ?”
“ไม่ใช่! เรื่องนั้นไม่มีวัน แต่, แต่หนูกลัวเขาเกลียดหนูอ้ะ! แงงง้”
หลังวีพูดถึงผม วิวปฏิเสธแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม
ผมลูบหัววิว
“ฉันไม่โกรธไม่เกลียดอะไรหรอก แต่ความอยากรู้มันเยอะ ฉันอยากรู้เรื่องของเรามากกว่านี้ จะได้เข้าใจกันมากกว่านี้”
“อื้ม เราเข้าใจ เราก็ไม่ได้เกลียดหรือโกรธพี่อะไรมากมายถึงเสี่ยงจะฆ่าหรอก แต่เราแค่หมั่นเขี้ยว”
หลังผมบอกพวกเธอ วีก็คิดเหมือนผม แต่หมั่นเขี้ยวหรือ? เกี่ยวกับที่พวกเธอเป็นกึ่งสัตว์ไหม เพราะเธอน่าจะห้ามตัวเองได้หลายเรื่อง
แต่อารมณ์หมั่นเขี้ยวอยากซัดหน้าซักป้าปมันขึ้นมามากกว่าเหตุผลพวกเธอ คงอย่างนั้นแหละมั้ง?
แต่ผมคิดอย่างที่ผมพูดหมด ผมไม่ได้เก็บอะไรไว้ในใจที่บอกไม่ได้
ผมไม่โกรธก็คือไม่โกรธ สำหรับพวกเธอ อยากซัดหน้าผมก็เชิญ
ไม่ใช่ผมไม่รักตัวเอง แต่พวกเธอไม่ได้เป็นคนอารมณ์รุนแรง แต่ผมรู้ว่าพวกเธอไม่อยากทำ
ผมมันต้อง ‘แหม่ น่าซัดซักที’
“หยิกก็ได้นะคราวหน้า ฉันให้หยิก”
“งั้นขอฉัน”
วีรับข้อเสนอผมทันทีโดยไม่คิดแล้วหยิกแก้มผม
มันไม่ได้เจ็บเหมือนวิวต่อยหน้า เพราะปรกติวิวไม่โกรธขนาดนั้นหรอกนะ
แต่ผมลูบหัววิวอยู่ซักพักและเธอกอดมือผมไม่ปล่อยไปเลยแล้วเริ่มร้องน้อยลง
“เราจะบอกว่า เรานัดกันวางแผนไว้ก่อนในวันนี้ แต่เราไม่ได้จะให้มันแรงขนาดนั้น ฉันออมแรงได้ แต่วิวพลาด”
พวกเธอก้มหัวคำนับกันทั้งสองคน
““ขอโทษ””
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกน่า”
เมื่อพวกเธอก้มหัวคำนับพร้อมกัน ผมแค่ไม่อยากให้พวกเธอรู้สึกเสียใจไปมากกว่านี้
“จะว่าไป”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
“หมัดมันสวยสุดๆไปเลยนะวิว ทั้งวิ่งเต็มที่ทั้งกระโดด ความรู้สึกเธอมาถึงฉันเต็มๆเลยแหละวิว มันเป็นหมัดที่เต็มที่จริงๆ”
วิวหน้าแดงๆแต่เหมือนไม่อยากรับคำชม
“ท่าอะไร”
“เอ่อ สื่อหน้า”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ๋ง วิว”
ผมลูบหัววิวกับวี
“ 7 วันฟันก็หายแล้ว และอีกแค่ 40 วัน”
“แต่เราต้องหยุดเซ็กส์อ่ะดิ พอไม่มีดึกๆแล้วมันเหงา”
ผมคิดถึงทางออกให้เธอ
“มันมีดิลโด้สองหัวอยู่นี่ เอาไปหาพี่อายะก็ได้ บอกเธอว่าอยากฝึก เธอคงมีอะไรช่วย”
“เราเกรงใจอ่ะดิ แต่เรื่องแบบนั้นพี่อายะเก่งเหรอ?”
วิวถามขึ้นมา
“อ้าวไม่ได้คุยกับเธอหรอกเหรอ? ทำไมล่ะ”
“เธอเป็นรุ่นพี่เราอ่ะ มันรู้สึกคุยกับเธอยาก เพราะเราเกรงใจอ่ะ ส่วนราฟเนสก็อ่อนกว่าเรา เธอเรียกเราพี่พี่พี่ตลอด เราเลยเกรงใจเหมือนกัน”
“อย่าไปคิดมากน่า ฉันไม่คบคนหยิ่งยโสหรอก เราก็เหมือน…”
ผมคิดว่าผมเรียกคำนั้นได้หรือยัง
“เราก็เหมือนครอบครัว”
วีกับวิว 20 นา 20 แต่ตอนแรกเธอไม่ได้สนิทกับเราขนาดนั้นก่อนจอผม อายะก็ 35 แล้ว ราฟเนส 19 แต่เธอเลือกเป็นผู้ใหญ่ที่ทำงานเลี้ยงตัวเองแล้ว
คนที่เสี่ยงจะเปลี่ยนเหลือแค่ราฟเนสคนเดียว แต่ผมไม่ได้กลัวเพราะเธอดูรักเงิน แต่เหมือนไม่ใช่ตัวเงิน เธอกินธรรมดา แต่งตัวสวยๆ แต่ไม่เยอะเกินไป ไม่เห็นค่อยใส่เครื่องประดับด้วยซ้ำ
ผมต้องหาว่าเธอชอบอะไรจริงๆ
แต่เพราะ 6 คนก็เยอะแล้ว แต่อะไรก็ไม่แน่เพราะผมไม่ปิดโอกาสตัวเองในโลกนี้
มันดีที่ผมได้คนรักแบบไม่ครอบครองทุกคนเลย ผมโชคดีจริงๆ
ผมคุยเล่นๆไปเรื่อยๆแล้วเตรียมตัวประชุม
เราประชุมกันที่ร้านฮาโมนี่ ยังไม่รู้ว่าจะอยู่นานมั้ย
วาโรยังตามผมมาอยู่ และเธอคิดอะไรในใจอยู่
“เดี๋ยวประชุมเสร็จแล้วฉันขอทดลองอะไรนิดหน่อยกับพวกลูกน้องเธอนะ”
วาโรบอกผม
ผมพยักหน้าและเราเข้าห้องประชุม วาโรทำหน้าเหมือนเตรียมใจทำอะไรซักอย่าง
ผมไม่ได้คิดว่าเธอเป็นคนคิดอะไรๆแผลงๆ และเธอไม่ได้เหนือกว่าคนในร้าน
ไม่ใช่ผมไม่รักเธอ แต่ผมไม่ใช่คนตามใจถ้ามันทำร้ายจิตใจคนอื่น
ผมไม่ชอบเรื่องแบบนั้น
ผมชอบเห็นแต่รอยยิ้ม
“เอาล่ะ”
“““ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”””
ทุกคนหัวเราะกันใหญ่ ผมปล่อยให้ขำกันไป
หน้าผมคงตลกเพราะตาก็บวมฟันก็หลอตั้ง 2 ซี่
แต่ไม่นานมันก็หายเพียงแค่รอแล้วอย่าไปหักเพิ่ม
“เอาล่ะ พอใจยังล่ะ”
“หน้าไปโดนอะไรมา”
“ตลกอ้ะเธอ”
“ฝึกกับคนไม่เก่งเหรอ?”
คุมะและลูน่าขำ และผักชีหัวเราะขำๆแล้วถามขึ้นมา
“ฝึกกับวีและวิวเนี่ยแหละ พวกเธอโกรธ”
ผมเปิดท้องให้ทุกคนดู
“แผลนี่วี ส่วนที่หน้าวิวต่อย”
“วิวต่อยหน้าเลยเหรอ?”
ผักชีดูสนผมเยอะมากขึ้น เพราะเราเริ่มอยู่กันนาน และทุกคนคุยกับวีและวิวแล้ว
วีกับวิวดูอายๆ
ถึงขนาดผักชียังเคยฝึกด้วย
วีกับวิวชนะตลอด แต่เมื่อผมเห็นทีไร มันเหมือนผักชีได้ฝึกตลอด
เธอเริ่มอยากแข็งแรงมากขึ้นให้เหมือนวีกับวิวล่ะมั้ง
เฟทเอาของเล่นมาเล่นในห้อง แต่เธอเพิ่ง 13 เมื่อผมมองแวบเดียวเท่านั้นแล้วเธอเห็น เธอเอาของเล่นเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อและทำเนียนตั้งใจประชุม
เธอเพิ่ง 13 เองน่า อยากเล่นก็เล่น
ผมไม่ได้พูดอะไรแล้วปล่อยเธอทำตามใจ
“เอาล่ะ เอาหินจื่ดๆไปใส่ของที่เหมือนอานม้าไว้นั่งแบบนั่งบนม้า”
ผมวาด
แล้วผมวาดยางมีปุ่มมีขนไว้เพื่อเร่งความกระสัน
“มันคืออะไร?”
ผักชีสนใจ
“มันคือเครื่องช่วยตัวเองแบบการันตีว่าไปถึงจุดสุดยอด เราจะเลือกให้หินไฟแรงและให้มันสั่นเร็วมาก แต่มันจะยากที่จะเลือกระดับความรู้สึก ถ้าคนไม่เกลียดมัน คนถึงเร็วก็นั่งครู่เดียวถึง คนถึงช้าก็จะใช้เวลาน้อยลงเพราะการกระตุ้นมันสูงเกินธรรมดา”
“ของแบบนั้นเหรอ?”
ผักชีหน้าแดงขึ้นมา
“มันต้องทดลองเยอะและถ้าเธอทำเองไม่ไหวให้ถามชั่นส๊วนและขออาสาโดยพนักงาน และจะได้สัญญาเครื่องฟรี”
ซิ่นเนี่ยนยกมือ
“คนจะไม่รู้ว่าเครื่องดีไม่ดี เราจะล่อยังไง”
“ไม่ต้องถึงขนาดล่อหรอก ไม่มีก็เอาไว้ก่อน”
ซิ่นเนี่ยนจดและเอวาลินเริ่มวาดภาพเหมือน
“เครื่องนี้จุดขายมันอยู่ที่เปลี่ยนตัวยางเป็นรูปทรงอื่นได้ ถ้ามันเสร็จเราจะต่อยอดได้อีกแล้วก็ทำกล่องความคิดเห็นแบบดิลโด้ เราจะพยายามทำเยอะๆ มันจะเปียกเพราะฉะนั้นอานใช้หนังทั้งอันแม้ข้างใต้”
“ดิลโด้มีคนต้องการให้คนรักเขาพิมพ์มาใช้เอง”
ผมส่ายหน้าหลังคุมะบอก
“เราต้องเตรียมระบบ สร้างฟาร์มอูริจิ, สวนคริสเตอร์, และสวนต้นพลาสติก”
นาพยักหน้าดูมุ่งมั่น ต้นพลาสติกคือที่เราเรียกต้นเยื่อถุงหิ้ว
เธอไม่ได้อ่านหนังสือ
“ฉันอยากได้ร้านซักร้าน ฉันว่าจะขายอะไรซักหน่อย”
“ส่วนหนูกับพี่วีอยากให้คนกินอาหาอร่อยอร่อยฟรี”
“ฉันให้งบวันละ 100 ทองก่อน แล้วใช้คนของคุมะทุกอย่างเงินเดือนฉัน”
“โห่ เงินเราเริ่มเยอะแล้ว ใช่เงินเราก็ได้”
วีกับวิวบอกผมและผมให้งบ แต่วิวเซ็ง
“ถ้าอย่างนั้นถ้าเงินเธอพอเธอก็ใช้เงินตัวเองไป แต่ให้คนของนามาทำบัญชีและรวมรายจ่ายรายเดือน”
วีกับวิวรีบเดินไปคุยกับนา
“และเริ่มเปิดร้านฮาโมนี่ได้! เอานี่กั้นออกเลย วันนี้อาหารฟรี และของลดราคา ปรึกษาเรื่องเปอร์เซ็นต์กับนา”
ทุกคนพยักหน้าแล้วเริ่มเตรียมตัวคุยกัน คุมะควงหมัดดูพร้อม
วาโรยกมือ
จากนั้นทุกคนกลับไปนั่งที่
“ฉันมีอะไรจะบอก จริงๆแล้วฉันมีร่างจริงและมันคือร่างนี้!”
จากนั้นเธอแปลงร่างเป็นซัคคิวบัส ตอนนี้มันมีสองแบบเพราะวาโรบอกว่าร่างจริงซัคคิวบัสถ้าไม่เปลี่ยนเยอะๆมันไม่เหนื่อย
และแบบการเปลี่ยนมีแปลงร่างที่แปลงเป็นร่างจริง กับที่คนทั่วไปใช้กันคือแปลงกายที่เปลี่ยนแค่โฉม
เธอยังไม่มีอะไรกับผมในร่างซัคคิวบัสเลยและร่างนี้สวยด้วย
ทุกคนดูตกใจมาก
เอาล่ะ ปฏิกิริยาของทุกคนจะเป็นอย่างไร
“แปลงเป็นอะไร หมายความว่าไง ร่างจริง?”
“นี่คือร่างที่แท้จริง ฉันอยู่ในร่างนี้แล้วสู้เก่งกว่า”
“หา!?”
ผมตกใจสุดๆ
“เก่งกว่านั้นได้ด้วยเหรอ?”
เธอพยักหน้าหลังผมถาม แต่เหมือนเธอไม่มีความคิดอยากลอง
“ฉันอยากทดลองว่าอาการคนในฮาโมนี่เป็นอย่างไร ก่อนบอกคนในประเทศ”
“มันก็งงๆ แค่นั้นแหละมั้ง?”
หลังผมบอกเธอดูโกรธๆ
“ฉันต้องเตรียมคำอธิบาย”
เธอเดินงอนออกไป
เพราะคนไม่โอ้โหอื้อหือหรือ เธอดูเหมือนรับไม่ได้ที่คนไม่เกลียดเธอ
หรือแค่เธอคาดหวังไว้เยอะเกินไปแล้วมันออกมาไม่ใช่อย่างที่คิด
เธอเป็นคนคิดได้เองเร็ว และผมไม่ได้ห่วงอะไรมาก พรุ่งนี่เธอคงอธิบายให้คนกลัวเธอเพิ่มและสรุปปิดการทดลอง
ไม่มีใครเกลียนเธอหรอก
ผมสั่งทำกล้องถ่ายรูปและปิดประชุมและเอาปึกกระดาษของชั่นซ่วนไปยืนแจกหน้าร้านนอกวัง
เมื่อเย็นผมวาดรูปตัวเองอยู่ในวังวาโรกับรูปวาโรทำงาน
แต่งโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ตอนนี้เปิดให้อ่านฟรี 90 วัน ขอเชิญโดเนทสนับสนุนผู้แต่ง แต่รูปแบบ Ebook มีราคาไม่แพง ขอบคุณมากครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: https://x.com/wayutl
https://facebook.com/100087843892571/
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
