ตอนที่ 2115 วิกฤติของตลาดมืด
จัวจวินเยวี่ยที่อยู่ข้างนอกได้ยินอย่างนั้น กลับยังคงเคาะประตูและเอ่ยว่า “เจ้าเปิดประตู”
เฟิ่งจิ่วได้ยินเสียงเคาะประตู ได้แต่อดกลั้นความหงุดหงิดเพราะความง่วง อยากนอน แต่กลับถูกเสียงเคาะประตูรบกวน สุดท้ายเธอเลิกผ้าห่มแล้วเดินออกมา เปิดประตูห้องถลึงตาใส่คนที่กำลังจะยกมือเคาะประตูอีกครั้ง
“บอกแล้วไม่ใช่หรือ? ข้าไม่ต้องไปก็ได้ ท่านลุงรองของเจ้าเชิญตาเฒ่า ข้าไปยังต้องเสียเวลาอธิบายอีก หนำซ้ำตอนนี้ข้าก็ไม่หิวด้วย พวกเจ้าไปก็พอแล้ว ไม่ต้องสนใจข้า ข้าว่าจะนอนสักตื่นแล้วค่อยออกไปข้างนอกสักหน่อย”
เอ่ยจบ เธอเกาหัวและปิดประตูทันที จากนั้นก็เดินกลับไปขึ้นเตียงเพื่อนอนหลับต่อ
ตาเฒ่าที่อยู่ในสวนได้ยินคำพูดของเธอ ลูบหนวดเอ่ยว่า “นางไม่ไปก็ได้ อย่างไรท่านลุงรองของเจ้าก็ไม่ได้บอกให้นางไปด้วย พวกเราไปเถิด!” เขาตะโกนเรียกจัวจวินเยวี่ย ก่อนเดินทอดน่องออกไปข้างนอก
เห็นอย่างนั้น จัวจวินเยวี่ยชะงักเล็กน้อย “อย่างนั้นข้าจะสั่งให้คนเตรียมอาหารให้เจ้าสักหน่อย” เอ่ยจบ เขาก็หันตัวเดินออกไป
เฟิ่งจิ่วยังนอนไม่พอ เพียงไม่นานเธอก็เข้าสู่ภวังค์หลับใหลอย่างรวดเร็ว กระทั่งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอกลับถูกความหิวปลุกตื่น
หลังจัดแจงตนเองเสร็จ เดินออกมานอกห้องมองรอบๆ จึงเห็นว่าฟ้ามืดแล้ว โคมไฟในจวนถูกจุดให้แสงสว่าง กอปรกับเห็นว่าทิวทัศน์ยามค่ำคืนไม่เลว จึงอยากออกไปเดินเล่นสักหน่อย
แต่ทว่า พอเดินออกจากลานสวนเธอเพิ่งนึกได้ เหมือนจัวจวินเยวี่ยบอกว่าจะสั่งให้คนเตรียมอาหารให้เธอ ช่างเถอะ เธอออกไปเดินเล่นข้างนอก ดูว่ามีอะไรน่ากินบ้างดีกว่า!
นึกถึงตรงนี้ รอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ เธอกระโดดเขย่งปลายเท้าออกจากจวนไปอย่างมีความสุข
ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นว่าในงานเลี้ยงของเรือนฝั่งตะวันตกไม่มีเงาเฟิ่งจิ่วปรากฏให้เห็น จึงเอ่ยถาม “เหตุใดเฟิ่งจิ่วไม่มาด้วย?”
“นางหรือ ไม่ต้องสนใจนาง ตอนเรามานางยังนอนอยู่ จวินเยวี่ยกำชับให้ห้องครัวเตรียมอาหารไว้ให้นางแล้ว ไม่เป็นไร เรากินของเราเถอะ” ตาเฒ่ายิ้มตาหยีตอบ จิบสุราคำหนึ่ง ก่อนเอ่ยกับผู้นำตระกูลจัวว่า “สุรานี้หอมจริงๆ คงใช้เวลาหมักหลายปีกระมัง?”
ผู้นำตระกูลจัวกำลังประหลาดใจที่มารดาของเขามหาเด็กหนุ่มชุดเขียวที่ติดตามฮุ่นหยวนจื่อมา ขณะกำลังครุ่นคิดว่าเด็กหนุ่มชุดเขียวน่าสงสัยกันแน่ ก็ได้ยินฮุ่นหยวนจื่อถามขึ้นก่อน เขายิ้มตอบว่า “หมักมาหลายปีแล้ว หากท่านเซียนโปรดปราน อีกเดี๋ยวข้ามอบให้ท่านสองไห”
“ฮ่าๆๆ อย่างนั้นข้าก็ไม่เกรงใจล่ะ” เขาหัวเราะเสียงดัง ท่าทางชอบใจมาก
ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วที่ออกจากจวนกำลังเดินเล่นรอบๆ เธอชอบกินอาหารประจำถิ่น โดยเฉพาะของกินเล่นที่ขายตามแผงลอยข้างถนนเหล่านั้น หลังจากเดินวนรอบหนึ่ง เธอก็มานั่งที่แผงลอยเล็กๆ แห่งหนึ่ง กินของกินเล่นที่เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อด้วยซ้ำ
“ได้ยินหรือยัง? พักนี้หลายสาขาของตลาดมืดถูกทำลายไปไม่น้อยแล้ว ธุรกิจเสียหายหนักมาก พักนี้ตลาดมืดมักจะปิดบ่อยๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้แก้ปัญหาได้หรือยัง”
เฟิ่งจิ่วที่นั่งกินขนมอยู่ตรงมุมร้านได้ยินอย่างนั้นก็ยักคิ้วเล็กน้อย เธอหันไปมองข้างหลัง เห็นผู้ฝึกตนสองสามคนกำลังนั่งกินอาหารอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง พลางพูดคุยกันไปด้วย
“ตลาดมืดถูกเล่นงานงั้นหรือ? ทำไมข้าไม่ได้ยินข่าวเลย?”
พวกเขาที่กำลังนั่งคุยกันได้ยินคำถามจากเด็กหนุ่มชุดเขียว ก็มองพิจารณาเขาแวบหนึ่ง ก่อนยิ้มตอบว่า “เจ้าได้ยินแล้วอย่างไร? คนที่กล้าเล่นงานตลาดมืดต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ข้าจะบอกเจ้าให้ ข้ายังได้ยินมาอีกว่า นายแห่งตลาดมืดบาดเจ็บสาหัส ถึงขั้นอาการไม่สู้ดีเลยล่ะ”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วประหลาดใจ “มีเรื่องอย่างนี้ด้วยหรือ?”
………………………………….
ตอนที่ 2116 ป้ายคำสั่ง
“ดูเจ้าพูดเข้าสิ! หากไม่มีเรื่องอย่างนี้ข้าจะพูดออกมาได้หรือ? ได้ยินมาว่าอาการบาดเจ็บรุนแรงมาก เจ้าลองคิดดู! หากไม่ใช่เพราะอาการของนายแห่งตลาดมืดไม่สู้ดี พักนี้ตลาดมืดจะถูกเล่นงานหนักขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?”
“นั่นสิ อำนาจของตลาดมืดยิ่งใหญ่มาโดยตลอด นึกไม่ถึงครั้งนี้กลับเจอปัญหารับมือยากเช่นนี้ได้ จากที่ข้าดู หากนายแห่งตลาดมืดไม่อาจฟื้นตัวและผ่านด่านนี้ไปได้ เกรงว่าตลาดมืดก็คงล่มสลายไปด้วย”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วครุ่นคิด ก่อนถาม “อย่างนั้นพี่ชายทั้งหลายได้ยินมาบ้างหรือไม่ว่าเป็นกลุ่มอำนาจใดเล่นงานตลาดมืด? อยู่ทางนี้ ยังมีกลุ่มอำนาจใดที่สูสีกับบตลาดมืดอีกหรือ? จากที่ข้ารู้มา นายแห่งตลาดมืดผู้นี้มีพลังลึกล้ำยากหยั่งถึง เหตุใดจึงบาดเจ็บได้ง่ายๆ? หรือว่ามีลับลมคมในอะไรอีก?”
“เรื่องนี้พวกข้าไม่รู้หรอก ไม่มีข่าวลืออะไรแพร่ออกมา อยากรู้ก็คงไม่มีวันรู้ จากที่ข้าดู แม้แต่คนของตลาดมืดก็ยังไม่แน่ว่าจะรู้ เดาว่าคงจะมีแต่พวกบุคคลสำคัญของตลาดมืดที่รู้เรื่องราวความเป็นมากระมัง! แต่คนที่จะเป็นบุคคลสำคัญของตลาดมืดได้ก็ต้องเป็นคนที่มีความสามาร คนระดับนั้น พวกข้าที่เป็นเพียงคนธรรมดาไม่มีสิทธิ์ได้พบเจออยู่แล้ว”
ชายคนนั้นยิ้มอธิบาย ยกถ้วยสุราขึ้นดื่ม มองเฟิ่งจิ่ว ก่อนเอ่ยว่า “เหตุใดน้องชายจึงสนใจเรื่องของตลาดมืดนัก? หรือเจ้าเป็นคนของตลาดมืด?” ขณะถาม เขาจ้องพิจารณาเฟิ่งจิ่วไปด้วย
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มตอบว่า “กำลังอย่างข้า จะเป็นคนของตลาดมืดได้อย่างไรกัน แค่ความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น อีกอย่างก็เหมือนที่ทุกท่านว่า อยู่ทางนี้ตลาดมืดมีรากฐานอำนาจที่มั่นคง นึกไม่ถึงว่ากลับถูกทำลายไปหลายสาขา ได้ยินแล้วข้าก็แค่แปลกใจเท่านั้น”
พวกนั้นได้ยินก็หัวเราะ เริ่มพูดคุยสัพเพเหระกับเฟิ่งจิ่ว ผ่านไปครู่หนึ่ง เฟิ่งจิ่วขอตัวออกมาก่อน เธอไม่ได้กลับตระกูลจัว แต่เดินเล่นในเมืองต่อ ก่อนจะเดินเข้าไปในร้ายขายสมุนไพร
“คุณชายท่านนี้ ต้องการอะไรหรือ?” คนขายยาเดินมาต้อนรับ พลางถามไถ่
เฟิ่งจิ่วมองสังเกตร้านขายยาแห่งนี้ ก่อนถามว่า “เถ้าแก่ของพวกเจ้าเล่า?”
“เถ้าแก่อยู่ข้างในขอรับ! คุณชายมีอะไรหรือ?” คนขายยามองคุณชายชุดเขียวตรงหน้าด้วยความแปลกใจ
“อืม เรียกเขาออกมาเถิด!” เธอเอ่ย ก่อนจะเดินรอบๆ พลางสังเกตยาที่อยู่ในร้านไปด้วย
เห็นอย่างนั้น คนขายยาจึงเดินเข้าไปข้างใน รายงานเถ้าแก่ที่กำลังแยกประเภทสมุนไพรว่า “เถ้าแก่ ข้างนอกมีคุณชายชุดเขียวคนหนึ่งบอกว่าต้องการพบท่าน”
เถ้าแก่ได้ยินก็ตอบ “เข้าใจแล้ว เจ้าออกไปก่อน ข้าจัดการตรงนี้เสร็จก็จะออกไป” เถ้าแก่แยกประเภทสมุนไพรตรงหน้าเสร็จ ก็จัดระเบียบให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมา
ครั้นมาถึงข้างนอก ก็เห็นเด็กหนุ่มชุดเขียวกำลังเดินชมร้านอยู่ ไม่รู้ว่ากำลังดูอะไร ทว่าพอเห็นใบหน้าของคนผู้นั้น เถ้าแก่ก็ประหลาดใจ
เขาไม่รู้จักคนคนนี้นี่นา! หรือเขาไม่ได้มาหาตนเอง แต่มาหาซื้อยา? นึกมาถึงตรงนี้ เขาก็ก้าวเดินไปหา ยิ้มถามว่า “คุณชายท่านนี้ ต้องการยาอะไรหรือไม่?”
เฟิ่งจิ่วหันไปมองเถ้าแก่ ก่อนถามว่า “ท่านคือเถ้าแก่ของที่นี่หรือ?”
“ใช่ ข้าคือเถ้าแก่ของที่นี่ มีอะไรให้ข้าช่วยหรือ?” เขายิ้มถาม
เห็นอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วพลิกฝ่ามือ แสดงให้เห็นป้ายคำสั่งกลางฝ่ามือ
เถ้าแก่ที่กำลังพูดคุยกับเขาด้วยรอยยิ้ม ครั้นเห็นเด็กหนุ่มแบมือแสดงป้ายคำสั่ง ครั้นเพ่งมองป้ายคำสั่งดีๆ เขาก็ตกตะลึง เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “จะ เจ้า…”
“หาที่คุยกันเงียบๆ ดีกว่า”
“ขอรับๆ” เถ้าแก่ข่มความตกตะลึงในใจ รีบเชิญเขาเข้าไปข้างใน
………………………………….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
