ศิษย์พี่ของข้าจะมั่นคงเกินไปแล้วบทที่ 828 ออกจากดินแดนเทวะทั้งห้าชั่วคราว (4)

บทที่ 828 ออกจากดินแดนเทวะทั้งห้าชั่วคราว (4)

หลิงเอ๋อร์ตื่นตระหนกยิ่ง และกำลังจะบินขึ้นไปพร้อมกับโหย่วฉินเสวียนหย่าอย่างแข็งขัน

ทว่าก่อนที่หลิงเอ๋อร์จะทันได้ทำอะไร จู่ๆ ก็มีแสงสีทองพุ่งออกมาจากร่างของโหย่วฉินเสวียนหย่า

เสาแสงสีทองนั้นเชื่อมต่อกับทะเล!

ในลำแสงสีทองนั้น โหย่วฉินเสวียนหย่ากางแขนของนาง และลอยขึ้นไปอย่างรวดเร็วก็

นางหลับตาและเงยหน้าขึ้น เส้นผมยาวของนางปลิวไสวไปทางด้านหลัง ใบหน้าที่งดงามของนางดูบริสุทธิ์และสูงส่งศักดิ์สิทธิ์ยิ่ง

“เอาล่ะ หยุดได้!” ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านข้าง แล้วแสงสีทองก็ค่อยๆ สลายหายไป

จากนั้นเงาดำที่แต่เดิมพุ่งเข้ามาอย่างแรงกล้าก็ตกลงไปในสถานที่ต่างๆ แล้วพวกมันก็หลับตาลง

กระดาษ… ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์หรือ?

บัดนั้นผีเสื้อตัวน้อยที่หลิงเอ๋อร์กลายร่างมา ก็ถูกเงามืดกลืนหายไปจนหมดสิ้น

นางตะลึงงันไปเล็กน้อย และไม่อาจฟื้นคืนกลับมามีสติได้เป็นเวลานาน

เกิดอันใดขึ้น… เมื่อโหย่วฉินเสวียนหย่าสูดลมหายใจเข้าลึก

ในขณะนั้น ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์เซียนจินของหลี่ฉางโซ่วก็บินมาจากระยะไกล เขาถือผลึกบันทึกเหตุการณ์เอาไว้ในมือแล้วยิ้มให้หลิงเอ๋อร์

“ครั้งนี้ไม่เลวเลย จบในครั้งเดียว”

โหย่วฉินเสวียนหย่าถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของนางเปล่งประกายขณะที่นางถามออกไปเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่ เราจะไปที่ใดกันต่อไปเจ้าคะ?”

“ไม่ต้องรีบร้อน พักสักสองสามวันก่อน” หลี่ฉางโซ่วกล่าวพลางกระแอมในลำคอ

“ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ตัวปลอม เจ้าจะไม่ปรากฏตัวหรือ?” โหย่วฉินเสวียนหย่ามองไปข้างหลังนาง

ผีเสื้อตัวนั้นมาพร้อมกับแสงเซียน แล้วกลายร่างเป็นร่างของหลิงเอ๋อร์ ใบหน้าของนาง และอักขระเต๋าของนางยังคงเป็นตัวปลอมอยู่

หลิงเอ๋อร์กะพริบตา “ศิษย์พี่ นี่คือการทดสอบครั้งที่สองใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

“ใช่แล้ว” หลี่ฉางโซ่วกล่าวอย่างอบอุ่น “ผลการทำงานของเจ้าในครั้งนี้… เจ้าล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

คัดลอกพระสูตรมั่นคงหกพันจบ แล้วเพิ่มมันเมื่อเจ้ากลับไปที่ภูเขา”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน…ข้าไม่ได้ถูกล่อลวง! ข้าทำภารกิจช่วยชีวิตศิษย์พี่หญิงโหย่วฉินสำเร็จแล้ว!”

“แล้วเจ้าเคยเห็นผีเสื้อบนเกาะร้างบ้างหรือไม่” ร่างจำแลงของหลี่ฉางโซ่วเบิกตากว้างและชี้ไปที่บริเวณโดยรอบ จากนั้นเขาก็ก่นด่าว่า “มีใบหญ้าอยู่ที่นี่ เช่นนั้น ข้าก็จะถือว่าเจ้าผ่าน!”

“นี่…”

หลิงเอ๋อร์มีท่าทางดูคับข้องใจทันที

บัดนั้น โหย่วฉินเสวียนหย่าก็ไม่อาจระงับสีหน้าที่เย็นชาของนางได้ นางดึงหลิงเอ๋อร์เข้ามาปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ

“ศิษย์พี่ ไฉนท่านถึงทำเช่นนี้?” หลิงเอ๋อร์ถามด้วยความสับสน

“ส่งข้อความเสียง แล้วข้าจะกระจายภาพในลูกบอลรักษาเงาไปทั่วโลกบรรพกาล

ข้าจะปล่อยให้ศิษย์พี่หญิงโหย่วฉินของท่านมีชื่อเสียง ดึงดูดผู้มีความสามารถและผู้ทรงคุณธรรมให้มาเข้าร่วมศาลสวรรค์มากขึ้น”

“ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าก็รู้สึกว่ามันน่าประทับใจมาก

หากเป็นเช่นนั้น อารามอู่จวงที่ข้าต้องไปทำการทดสอบครั้งที่สามคือที่ใดกันเจ้าคะ ศิษย์พี่? ยิ่งข้าทำเสร็จเร็วเท่าไหร่ ข้าก็จะยิ่งกลับเข้าสำนักได้เร็วมากขึ้นเท่านั้น!”

“นี่คือบททดสอบที่แท้จริงของการเดินทางของเจ้า นั่นคือที่อยู่อาศัยปรมาจารย์เต๋า เจ้าต้องค้นหาว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ที่ใด และตามหาเจ้าของสถานที่นี้…”

“ศิษย์พี่ ท่านไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ที่ใดหรือ?”

“เจ้าอยากคัดลอกพระสูตรเพิ่มอีกหกพันจบใช่หรือไม่?”

“ศิษย์พี่ เหตุใดท่านไม่ประกาศว่าข้าแพ้แล้ว? ข้ากลับไปที่ภูเขาเพื่อคัดลอกพระสูตรก็ได้”

“เพิ่มจำนวนครั้งเป็นสิบ”

“ขอโทษที่รบกวนท่าน ข้าจะไปหาอารามอู่จวง…”

ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนด้านหลังของวังดุสิต ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่เสวียนตู ฟังบทสนทนานั้นจากแผนภาพไท่จี๋ แล้วยิ้มราวกับ “ลุง”

“ฉางโซ่วเป็นที่ชื่นชอบในหมู่สตรี หากเขาสามารถแต่งงานกับพวกนางทั้งหมดได้ก็คงจะครึกครื้นยิ่ง… หือ?”

ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ขมวดคิ้วทันที จู่ๆ แผนภาพไท่จี๋ก็สั่นเล็กน้อย และเขาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง

“เหตุใดพวกเขาจึงสร้างปัญหาในเวลานี้…คนเหล่านี้รู้สึกบ้างหรือไม่ว่าภัยพิบัติครั้งใหญ่กำลังจะมาเยือนโลกบรรพกาลแล้ว?”

และพร้อมด้วยเสียงพึมพำเล็กน้อย ปรมาจารย์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ก็หายตัวไป

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีลำแสงที่ดูเหมือนจะทะลุผ่านจักรวาล แล้วหายลับไปในขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว..

………………………………………………………………..