[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 21 สาวดุ้นที่ได้รับการอภัยแม้เธอจะโกหก

ตอนที่ 21 สาวสวยที่ได้รับการอภัยแม้เธอจะโกหก

การดวลจบลงในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที

นักเรียนทั้งสามคนที่ถูกทำให้เหลือเพียงเถ้าถ่านอย่างไร้ความปราณี ได้รับการฟื้นคืนชีพทันทีที่ดันเจี้ยนถูกเคลียร์หลังจากการดวล

ทันทีที่พวกเขาฟื้นขึ้นมาก็แสดงอาการตกตะลึง อาจเป็นเพราะถูกโจมตีด้วยการโจมตีแบบบรรจบ

「จ๊า、พวกขี้แพ้ รีบไสหัวไปให้ไวเลย」

「……ชิ、ไปกันเถอะ」

นักเรียนพวกนั้นต่างจ้องมองเพียวริจังที่พูดแบบนั้นด้วยสายตาเกลียดชัง แต่ในที่สุดพวกเขาก็ยอมจากไปโดยไม่ปิดบังความไม่พอใจ

ฉันหันไปก้มหัวให้เธออีกครั้ง

「ต้องขอขอบคุณมากนะครับ」

「ไม่เป็นไรหรอกค๊าー เราไม่ใช่เพื่อนกันรึง๊าย」

เพียวริจังเข้ามากอดฉันกับโทอาจังอย่างเป็นมิตรแล้วยิ้ม

กลิ่นหอมของเด็กสาวดีย์……。

「แล้ว・ก็・นะ、ขอถามอะไรหน่อยสิ」

เพียวริจังพูดพร้อมกับยิ้มขณะที่ยังกอดพวกเราไว้

「โซลเซียลาเป็นนักเรียนของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมใช่ไหมเน๊ ……แล้วก็โซลเซียลาเป็นใครกันแน่คะ？」

「っ」

「อ๊าโตะ、เป็นอะไรไปเหรอค๊า นาตากิ เคย์ซัง คุณเขินอายเพราะได้ใกล้ชิดกับเด็กผู้หญิงเหรอ？ ทำไมกันน๊า」

ตอนนั้นเองที่ฉันได้สบตากับเพียวริจังเป็นครั้งแรก

ดวงตาเหล่านั้นดูน่ากลัวและเย็นเยือก

ดวงตาที่เย็นชาเหล่านั้นทำให้คุณเข้าใจในทันทีว่าตัวตนเด็กสาวในปัจจุบันเป็นเพียงภาพบังหน้าที่สร้างขึ้น

「เฮ้ ท่านผู้ชมที่รัก！คุณได้เห็นการดวลก่อนหน้านี้หรือเปล่า？ฉันคิดว่าสิ่งนั่นเป็นข้อพิสูจน์แหละค๊า！」

เพียวริจังพูดโอเวอร์แอคต่อหน้าโดรนคาเมร่า

เธอพูดอย่างมั่นใจ ราวกับเพราะเข้าใจตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลาอย่างไม่ต้องสงสัย

「ฉัน、ในวันนั้นได้เห็นการโจมตีแบบบรรจบของโซลเซียลาอย่างใกล้ชิด นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันจำพลังนั่นได้ดี」

ย้อนรอยความทรงจำ แจกจ่ายข่าวสาร

ไม่มีความลังเลในคำพูดเหล่านั้น

ในที่สุด เพียวริจังก็พูดด้วยเสียงที่ดังที่สุดของวัน

「ตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลา――นั่นก็คือคุณ、สึกิมิยะ โทอาซังเน๊ะ！！！」

ช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน

หลังจากนั้นโทอาจังก็พูดขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

「มะ、ไม่ใช่ค่ะ……」

「อาเร๊！？」

ฮ่าๆๆๆ、คน ๆ นี้เป็นแค่คนงี่เง่าล่ะ

「พลังนั้นเป็นของโซลเซียร่าอย่างแน่นอน แต่…… เอ๋……」

เพียวริจังตอนนี้เริ่มดูไม่มั่นใจ และจ้องมองไปที่โทอาจัง

และเมื่อจ้องไปถึงหน้าอก สายตาเธอก็หยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน

「……มั่นใจว่า、ตอนนั้นไม่ได้ใหญ่ทะลักขนาดนี้นิหน่า」

「อื、อืออออ」

อย่ารังแกโทอาจังนะ！

「เพียวริจังซัง、ถ้ายังจะมากกว่านี้จะถือว่าสร้างปัญหาให้กันนะครับ」

「อ๊าโตะ、ขอโทษน๊า ฉันหากฉันสนใจ ฉันมักจะทำทุกวิถีทางที่จำเป็นเพื่อให้รู้ให้ได้ล๊า ……ทำให้ลำบากใจซะแล้วเน๊ ขอโทษอีกครั้งน๊า、สึกิมิยะ โทอาจัง」

เพียวริจังก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

บางทีอาจเข้าใจว่าไม่ไม่ได้ตั้งใจทำร้าย โทจังจึงไม่ได้โกรธเช่นกัน

อืมอืม、สาวสวยเข้ากันได้ดีเน๊ะ

「ถ้าอย่างงั้นแล้วล่ะก็、ครั้งนี้ ฉันเอาชนะนักสำรวจผู้ชั่วร้ายเท่านั้น แต่ฉันยังไม่สามารถค้นพบตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลาได้ค๊า……เป็นยังไงกันบ้างค๊า？」

นั่นคือตอนจบไลฟ์สดของเพียวริจัง ดูเหมือนเว็บไซต์ดูแลจัดการ

「คราวหน้า、เจอกันที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมนะคะ！ ถ้าอย่างงั้น、ไว้เจอก๊านนนนー！」

เพียวริจังโบกมือให้โดรนคาเมร่าแล้วยิ้ม

ทันใดนั้น ก็พูดข้างหูฉันว่า「ช่วยโบกมือหน่อยได้ไหม’？」、ฉันกับโทอาจังเองเลยช่วยโบกพร้อมกัน

เฮ้ー、พวกรุ่นพี่กำลังดูไหมคร๊าบー？

「――っ、ค๊า ขอบพระคุณมากนะค๊า」

หลังจากยืนยันว่าการไลฟ์สดถูกปิดไปแน่แล้ว เพียวริจังก็ปล่อยพวกเราและโค้งขอบคุณ

「ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณนะครับ」

「ไม่หรอกค๊า、เดิมทีมันก็มีพื้นเพมาจากความชั่วร้ายของโรงเรียนคิโซอยู่แล้วที่สร้างนักสำรวจพรรค์นั้นขึ้นมา」

เพียวริจังพูดแบบนั้นด้วยความจริงจังที่สุด

「สึกิมิยะ โทอาจังก็ด้วยนะค๊า、ขอโทษด้วย ฉันเข้าใจผิดไปเองว่าเข้าใกล้โซลเซียลาได้แล้วซะอีก เลยทะยานเข้าใส่โดยไม่คิดค่ะ」

「มะ、ไม่เป็นไร ยังไง ก็ขอบคุณที่ ช่วยค่ะ」

「ซ้าซ๊า、รีบติดตั้งบีคอนกันทันทีเลยดีกว่านะค๊า」

「อ๊า ค่ะ」

โทจังหยิบเสาจักรกลยามประมาณ 50 เซนติเมตรออกมาจากไดฟ์เกียร์ของเธอ และปักไว้ตรงหน้าการบิดเบี้ยวของดันเจี้ยน

และจากนั้นก็เริ่มตั้งค่าอะไรบางอย่าง

เข้าใจล่ะ พื้นที่ขยายของไดฟ์เกียร์มีไว้ทำอะไรแบบนั้นสิเน๊ ในกรณีนี้ ฉันควรเก็บชุดครอสเดรสไว้ที่ไหนดี？

「ซ้า、จ๊า ในระหว่างที่สึกิมิยะ โทอาจังกำลังเตรียมการอยู่、อยากจะประชุมล่วงหน้ากันสักหน่อยไหมค๊า」

「เอ๊ะ、ฉันจะต้องคุยกับประธานสภานักเรียนก่อน――」

มือของฉันถูกดึงออกไปด้วยแรงอันเหลือเชื่อ

ฉันถูกพาย้ายสถานที่มาที่ซึ่งห่างไกลจากโทอาจัง

ฉันกลัวคน ๆ นี้

「ขอโทษด้วยเน๊ ฉันอยากจะพิสูจน์ตอนนี้ให้ได้จริง ๆ、เน๊――โซลเซียลา」

「……สงสัยจังว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ครับ」

คะ、คะๆๆๆๆๆๆๆความแตกเรอะ！？

เอ๊ะ！？ ได้ไง！？

「เพราะว่าฉันมั่นใจว่าคุณคือโซลเซียรา ฉันถึงได้ยอมตัดการไลฟ์สดไป จากนี้ไปคุณและฉันจะคุยกัน」

「ก็บอกว่า、ฉันไม่ใช่โซลเซียลาไงครับ」

「จะเป็นอย่างงั้นจริงเหรอ」

เพียวริจังจ้องหน้าฉันอยู่นาน

「ทั้งสีผมและส่วนสูงที่เท่ากัน และเหนือสิ่งอื่นใด、คุณหลบการระเบิดทีเผลอของมาจังของฉันได้อย่างง่ายดาย」

「っ、กบตอนนั้นไม่ใช่พลาดอย่างงั้นหรอกเรอะ」

「ฮ่าๆๆๆ、ไม่มีทางหรอก」

กบที่กลิ้งมาอยู่ต่อหน้าฉันระหว่างการดวลก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่านั้นเป็นการจงใจ

ยัยนี้คิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ มันแย่กว่าที่ฉันคิดอีก？

「จากการสนทนาที่ศูนย์ทดลอง ฉันคาดการณ์ว่าโซลเซียลาจะเป็นนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม คำถามที่ยังคงอยู่คือ ใครคือโซลเซียลากันแน่ เทรุคามิ มิซุฮิถูกตัดออกไป เนื่องจากการปรากฏตัวของเธอในการต่อสู้พร้อมกับโซลเซียลาที่ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะโดยคณะกรรมการบริหาร อาโอะโฮชิ มิโรคุก็ถูกตัดออกไปเนื่องจากอาวุธและความสามารถตั้งแต่แรก คนเดียวที่เหลืออยู่คือสึกิมิยะ โทอาที่สามารถใช้การโจมตีแบบบรรจบได้ และคุณ」

เพียวริจังชี้มาที่ฉันแล้วยิ้มอย่างมั่นใจ

「เหตุผลที่ฉันพยายามทำให้เกิดการดวลครั้งนี้คือ การได้เห็นการยิงแบบบรรจบของสึกิมิยะ โทอา  ถ้าแค่อยากเอาชนะ แค่ฉันคนเดียวก็เกินพอ」

「……ฉันคิดว่าตามตรรกะแล้ว การเตรียมตัวมากเกินไป」

กบระเบิดที่เธอใช้นั้น เกินมาตรฐานขั้นต่ำในการดวลครั้งนี้ไปมาก

แต่ถึงอย่างงั้น、เพื่อค้นหาว่าโซลเซียลาเป็นใคร ถึงกับสร้างช่องว่างให้กับพวกฉัน เฟกตอมได้โอกาสลงมือ

ถ้าคุณคิดอย่างนั้นมันก็สมเหตุสมผล

ไม่สิ、ตั้งแต่แรกแล้ว การที่เธอปรากฎตัวในเวลาที่เหมาะเจาะแบบนี้ได้แปลว่าทั้งหมดนี้ถูกวางแผนไว้หรือเปล่า

「อย่างที่คุณเห็น อาวุธของฉันคือดาบสั้น ฉันไม่มีเคียวที่โดดเด่นขนาดนั้น」

「คุณสามารถปลอมแปลงได้มากเท่าที่คุณต้องการ ……สิ่งที่ฉันมองคือดวงตาของคุณต่างหากล่ะ――」

หลังจากพูดอย่างนั้น เพียวริจังก็เริ่มโจมตีฉัน

แม้จะเป็นนักเรียนหญิง แต่หมัดของเธอซึ่งแสดงความสามารถทางกายภาพของเธออย่างเต็มที่ในฐานะนักสำรวจก็แยกอากาศออกและเข้ามาหาฉัน

ในจังหวะนั้นเอง สร้อยข้อมือสีแดงปรากฏขึ้น การมองเห็นการเคลื่อนไหวของฉันก็ดีขึ้น และสามารถหลบได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ

……อะ

「กะแล้ว、ดวงตาคู่นั้น เหมือนกับโซลเซียลา แทนที่จะเคลื่อนไหวด้วยการคาดการณ์ตามประสบการณ์ กลับเคลื่อนไหวหลังจากรวบรวมข้อมูลด้วยสายตา การมองเห็นความเคลื่อนไหวที่น่าทึ่งทำให้สิ่งนี้เป็นไปได้ ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะซ่อนไว้หรอกนะ」

「ฉัน……」

แย่แล้ว

นี่ทำไมฉันถึงแพ้โดนสตีมเมอร์เปิดโปงขนาดนี้กัน！？

ต่อหน้าฉันที่มือชุ่มเหงื่อ、เพียวริจังพูดต่อราวกับกำลังต้อนฉัน

「เป็นจุดบอดเลยล่ะ ไม่คิดเลยว่า、โซลเซียลาจะแกล้งทำตัวเป็นผู้ชายแบบนี้เน๊ะ」

「……ゑ？」

「คราวนี้จะแกล้งทำเป็นไม่รู้อีกไหม？เสียงและใบหน้าที่ไม่สามารถแบ่งแยกเพศ และเครื่องแบบที่ใหญ่ขึ้นหนึ่งไซส์เพื่อซ่อนรูปร่างของเด็กสาว――ไม่ว่าจะคิดยังไง คุณก็เป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหม？」

เพียวริจังจ้องมองมาที่ฉัน

ฉันหายใจออกเมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่บอกฉันเป็นนัย ๆ ว่าฉันไม่สามารถหนีต่อไปได้อีกแล้ว 

มาเรียงลำดับสถานการณ์กัน

เพียวริจังรู้ว่าฉันคือโซลเซียลา

ยังไงก็ตาม ดูเหมือนว่าการแต่งหญิงของฉันยังไม่ความแตก 

สาวสวยลึกลับ＝ไม่ใช่ไอ้โรคจิตแต่งหญิง

สาวสวยลึกลับ＝สาวสวยแต่งเป็นผู้ชายล่ะ

ความแตกต่างนี้ใหญ่มาก ใหญ่ม๊ากกกกกก！！！

หรือพูดอีกอย่างว่า บางทีนี่อาจเป็นโอกาส

……ดูเหมือนว่าโทอาจังจะยังต้องใช้เวลาอีกสักพัก

ดีล่ะ

「――ฮ้าぁ」

สายตามองลงมาเป็นแนวทแยงด้วยความเศร้าโศก

นี่คือมุมสายตาเหมือนหมดสภาพ

หากง่วงนอนสักหน่อยก็good

ฉันเม้มปากแน่นและดูไม่เป็นมิตร

จากนั้นฉันก็บีบคอ และพูดด้วยเสียงที่สูงกว่าปกติ

「นั่นเป็นความหมกมุ่นที่น่าหดหู่ คุณพูดถูก สตอล์กเกอร์ซัง」

ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขี่คลื่นลูกใหญ่แห่งเข้าใจผิดนี้

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ