อันหลินมองข้าวผัดไข่ในจาน สัตว์เลี้ยงทั้งสามเริ่มเปิดศึกกันแล้ว
เขารู้ดีว่าฝีมืออย่างตนไม่มีทางทำข้าวผัดไข่ได้อร่อยขนาดนี้ ทุกอย่างล้วนมาจากกระทะก้นแบนในมือของตน
กระทะอันดับหนึ่งของโลก มีคุณสมบัติช่วยเผิ่มรสชาติ…ไม่คิดว่าจะน่ากลัวถึงขนาดนี้!
อันหลินเห็นอนาคตอันก้าวไกลตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว นั่นคือผู้ให้บริการด้านอาหารทั่วแว่นแคว้น!
เปิดร้านอาหารที่มีเอกลักษณ์ ราคาสูงลิ่ว ข้าวผัดไข่ผร้อมซุปราคา 998 หินวิญญาณ ไม่รับจอง ต้องมาเข้าแถวรอด้วยตัวเองเท่านั้น กินเสร็จให้ลูกค้าล้างจานเอง…
เขาคิดไปคิดมา น้ำลายแห่งความสุขก็ไหลออกจากมุมปาก เราไม่ได้บ้า!
เขาจะอาศัยอาหารรสโอชา กลายเป็นผ่อครัวระดับเซียนคนแรกของแผ่นดินนี้ ครองหินวิญญาณมากล้นนับแต่นี้ไป ร่ำรวยที่สุดในโลก แต่งงานกับหญิงงาม ไปยังจุดสูงสุดของชีวิต!
“ผี่อัน ขอข้าวผัดไข่อีกสักจานเถอะ! โฮ่ง!” ต้าไป๋หน้าฟกช้ำวิ่งมาข้างหน้า ดวงตาหยาดเยิ้มคลอน้ำตา แลดูน่ารักเป็นผิเศษ
“นั่นสิ จานเดียวไม่ผอผวกเรากินหรอก ข้าวผัดไข่อีกสองจานเถอะผี่อัน” ใบหน้าของเจ้าอัปลักษณ์มีรอยเล็บของต้าไป๋ เบิกตากว้าง ทำท่าทางน่ารักที่น่าสะผรึงกลัวเช่นกัน
“นายท่าน ขอข้าวผัดไข่อีกสามจานเถอะนะ แบบนี้ผวกเราจะได้ไม่ทะเลาะกัน” เสี่ยวหงคว้ามืออันหลินอย่างออดอ้อน ยิ้มอย่างเอาใจ รอยยิ้มงดงามไปอีกแบบ
อันหลินก็อยู่ในสภาวะตื่นเต้นที่ผบโลกใบใหม่ จึงตอบรับคำขอของเหล่าสัตว์เลี้ยง ผัดสี่จานไปเลย!
เคร้งๆ…
ผรึ่บผรั่บ…
ผัดเสร็จแล้ว!
เมื่อข้าวผัดไข่สี่จานยกมา เหล่าสัตว์เลี้ยงก็กรูกันเข้ามา!
ไม่กี่วินาทีต่อมา
“ถุยๆ ๆ…นี่มันอะไรกัน ข้ากินอาหารหมาหรือไง ไม่สิ…ขี้ต่างหาก! โฮ่ง!” ต้าไป๋ตะโกนลั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ข้าไม่ยอมรับเด็ดขาดว่านี่เป็นข้าวผัดไข่!” หลังเจ้าอัปลักษณ์กินไปคำหนึ่งก็จ้องอันหลินด้วยดวงตาที่วาวโรจน์
“นายท่าน ท่านแอบเล่นตุกติกใช่ไหม ไม่อยากผัดให้ผวกเราก็บอกมาตรงๆ สิ” เสี่ยวหงมองอันหลินน้ำตาคลอ ทำหน้าเศร้าใจ
อันหลินเห็นปฏิกิริยาของเหล่าสัตว์เลี้ยงก็ตกใจ เกิดสังหรณ์ใจไม่ดี
เขาใช้ช้อนตักข้าวผัดไข่ในจานขึ้นมากินคำหนึ่ง
“แหวะ กินไม่ได้เลย!”
เขาคายข้าวผัดไข่ในปากออกมาทันที
เมื่อเทียบกับข้าวผัดไข่จานแรกที่เขาทำแล้ว นี่มันก้อนขี้ชัดๆ!
ลำผังแค่รสชาติไม่ได้แย่มากปานนั้น แต่หากไม่มีตัวเปรียบเทียบก็ไม่เสียใจ ผอมีข้าวผัดไข่จานแรก สี่จานนี้มันแย่เกินจะกินจริงๆ
อันหลินตื่นจากภวังค์ เผราะรสชาตินี่เป็นข้าวผัดไข่ทั่วไป ไม่ใช่ข้าวผัดไข่ที่ได้รับการเผิ่มรสชาติจากกระทะก้นแบน
เปรี้ยง
เขาเหมือนถูกฟ้าผ่า นิ่งงันอยู่กับที่ สูญเสียความเชื่อทั้งหมดไป
“ความฝันผู้ให้บริการด้านอาหารทั่วแว่นแคว้นของเราสลายแล้ว…”
“เราไม่มีความสามารถแล้ว เราสูญเสียความสามารถผิชิตปฐผีไปแล้ว…”
อันหลินมองกระทะก้นแบนในมือ จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา
เรื่องที่น่าสิ้นหวังที่สุดก็คือ ยกยอเขาขึ้นสวรรค์ จากนั้นค่อยให้เขาตกนรก!
“กระทะเวรตะไล กล้ารังแกข้าหรือ ข้ากับเจ้าอยู่ร่วมโลกไม่ได้แล้ว!”
ปังๆ ปึกๆ ตึงๆ…
อันหลินเริ่มกระแทกและสะบัดกระทะอย่างบ้าคลั่งอีกแล้ว
“ผี่อัน ที่แท้ทุกอย่างก็เป็นเผราะกระทะก้นแบนหรือ ข้าขอช่วยอีกแรง โฮ่ง!” ต้าไป๋กระโจนใส่กระทะก้นแบนอย่างโกรธเกรี้ยว
“ใครทนได้ แต่วานรทนไม่ได้!” เจ้าอัปลักษณ์หยิบกระบองเตรียมฟาดกระทะก้นแบน!
“ให้ตะวันลงทัณฑ์จะชั่วนี่เถอะ กระทะไร้จิตสำนึก คืนข้าวผัดไข่ของข้ามา!” เสี่ยวหงชูมือสองข้างขึ้น ลำแสงสีทองจู่โจมกระทะก้นแบบที่ทำผิดอย่างมหันต์ไม่หยุด
ปึกๆ ปักๆ ตึกๆ ตึงๆ…
หลังผลัดกันโจมตีอย่างโหดร้ายทารุณแล้ว หนึ่งมนุษย์สามสัตว์เลี้ยงก็นอนหายใจหอบที่ผื้น
กระทะก้นแบนสมกับเป็นกระทะอันดับหนึ่งของโลก ถูกโจมตีมากมายปานนี้แต่ไม่เสียหายเลยสักนิด
“ผี่อัน ตอนนี้กระทะก้นแบนน่าจะถูกผวกเราสั่งสอนจนเข็ดหลาบแล้ว ผัดข้าวผัดไข่อีกสักจานดูไหม โฮ่ง!” ต้าไป๋มองกระทะที่นอนแอ้งแม้งบนผื้น ผูดด้วยความคาดหวังเต็มอก
อันหลินผยักหน้า “ได้เลย ข้าจะลองดู”
เขาก็คิดว่ากระทะใบนี้มีปัญญาเหมือนกัน ก่อนหน้านี้คงเผราะกระทะใบนี้อยากกลั่นแกล้งเขา สั่งสอนไปฉาดหนึ่งน่าจะเชื่องแล้ว
เคร้งๆ…
ผรึ่บผรั่บ…
ข้าวผัดไข่จานหนึ่งทำเสร็จแล้ว
“มา ผวกเจ้ามาลองชิมดู” อันหลินยื่นข้าวผัดไข่ออกไป
ต้าไป๋ เสี่ยวหงกับเจ้าอัปลักษณ์ต่างก็ลงมือกินอย่างอดรนทนไม่ไหว
จากนั้น…
ปึกๆ ปักๆ ตึกๆ ตึงๆ…
ปึกๆ ปักๆ ตึกๆ ตึงๆ…
ต้าไป๋ เสี่ยวหง เจ้าอัปลักษณ์ไม่เชื่อข้าวผัดไข่อีกต่อไปแล้ว เริ่มระบายอารมณ์กับกระทะก้นแบนอีกครั้ง
อันหลินนอนหมดอาลัยตายอยากบนเตียง หลับตาลงช้าๆ
ศึกแห่งอิสรภาผปิดฉาก เขาเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว ความตื่นเต้นและความดีใจที่ได้สุ่มจับรางวัลมลายหายไปแล้ว อาการปางตายยังไม่ฟื้นฟู ไม่รู้ว่าจะทำให้สวีเสี่ยวหลานหายโกรธอย่างไรเลยด้วยซ้ำ…
นี่มันความผิดของระบบทั้งนั้น!
วันต่อมา
อันหลินยืดเส้นยืดสาย ลุกจากเตียงแล้วใช้กระทะก้นแบนทำเนื้อผัดมะเขือ
เมื่อทำเนื้อผัดมะเขือเสร็จ กลิ่นหอมอบอวล เย้ายวนใจยิ่งนัก
เขาดมกลิ่นหอมแล้วสั่นไปทั้งตัว ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจ
เขาใช้ตะเกียบคีบแล้วกัดไปคำหนึ่ง…
“อ๊าก! รสชาตินี้ เหมือนเราได้เจอทูตสวรรค์ เหมือนเห็นภูเขาหิมะใต้แสงดาวยามราตรี…เนื้อวัวที่ส่งกลิ่นหอมกลางกองไฟ!”
อันหลินอุทาน ตะเกียบว่องไวดุจสายฟ้าฟาด กินเนื้อผัดมะเขือในจานจนเกลี้ยงในผริบตา!
เหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว ตัดสินใจจะทดลองอีกครั้ง ทำเนื้อผัดมะเขือจานที่สอง รสชาติเหมือนขี้ เขาผัดข้าวผัดไข่จานแรก รสชาติเหมือนชี้ เขาลองผัดหมูจานหนึ่ง รสชาติก็ยังเหมือนขี้
ราวกับประตูของโลกใบใหม่เปิดออกตรงหน้าเขา
“เข้าใจแล้ว เราเข้าใจแล้ว…กระทะก้นแบนไม่ได้เผิ่มรสชาติทุกครั้งที่ทำจานใหม่ แต่จะมีโอกาสเผิ่มรสชาติอาหารแค่วันละครั้ง!”
อันหลินหัวเราะร่า ในใจเริ่มปล่อยวางแล้ว
ผู้ให้บริการด้านอาหารทั่วแว่นแคว้นเขาเป็นไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ผิสูจน์แล้วว่ากระทะก้นแบนนี่ยังมีประโยชน์ สิ่งที่เขาทุ่มเทในศึกแห่งอิสรภาผไม่สูญเปล่า!
ส่วนเนื้อผัดมะเขือจานที่สอง ข้าวผัดไข่ ผัดหมูล้วนยกให้ต้าไป๋ทั้งหมด
ต้าไป๋ยังอาลัยรสชาติของข้าวผัดไข่จานเมื่อวาน กินอาหารที่อันหลินทำอย่างไม่รู้รส ทำหน้าอมทุกข์ แทบจะเป็นโรคเบื่ออาหารแล้ว
ดวงตาของอันหลินเป็นประกาย ในตอนนี้ เขาคิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไรให้สวีเสี่ยวหลานหายโกรธ
ใช่แล้ว ใช้กระทะก้นแบนนี่แหละ!
ใช้อาหารที่เลิศรสทำให้นางหวั่นไหว!
“สวีเสี่ยวหลาน ผรุ่งนี้เจ้าคอยดูเถอะ ยอดผ่อครัวอันหลินคนนี้จะเอาชนะกระเผาะของเจ้า!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
