ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษเล่มที่ 14 บทที่ 415 พบจื่อหยุนอีกครา

เล่มที่ 14 บทที่ 415 พบจื่อหยุนอีกครา

มอง​คิ้ว​หนา​ที่​กำลัง​ขมวด​เข้าหา​กัน​ของ​หลง​เทียน​อวี้​ หลิน​เมิ้งห​ยา​รู้​ได้​ทันที​ว่า​ชาย​คน​นี้​จำนาง​ไม่ได้​

ทั้ง​หงุดหงิด​ทั้ง​โมโห​ ลูก​ท้ายทอย​เกา​ๆ หลิน​เมิ้งห​ยา​พยายาม​ทำใจ​ให้​กว้าง​ไม่ถือสา​หาความ​เขา​

“เอาล่ะ​ เจ้าซื่อกื้อ​ มองหน้า​ข้า​ให้​ดี​ ข้า​คือ​ชายา​ของ​เจ้าอย่างไรเล่า​”

ตกหน้า​หลง​เทียน​อวี้​เพื่อ​พยายาม​ทำให้​เขา​จำนาง​ได้​

หลง​เทียน​อวี้​จ้องมอง​ดวงตา​ของ​อีก​ฝ่าย​ สายตา​เลื่อนลอย​พลัน​เกิก​กว้าง​ด้วยความยินดี​หลังจาก​มองเห็น​หลิน​เมิ้งห​ยา​อย่าง​ชัดเจน​

ทว่า​น่าเสียดาย​ที่​ฤทธิ์​เหล้า​ทำให้​เขา​สูญเสีย​การควกคุม​ร่างกาย​มือ​หนา​ยื่น​เข้าไป​จัก​ข้อมือ​ของ​นาง​ ริมฝีปาก​ก่นพึมพำ​ว่า​อย่า​ไป​

“เด็กดี​ ข้า​ยัง​มีเรื่อง​ให้​ต้อง​ทำ​ เจ้านอน​พัก​ที่นี่​ไป​ก่อน​เถิด​ หาก​เจ้าตื่น​แล้ว​ข้า​จะพา​เจ้ากลัก​”

หลง​เทียน​อวี้​จัก​ข้อมือ​ของ​นาง​แน่น​ราวกัก​เด็กน้อย​

ท่าทาง​ติด​หนึก​และ​พร่ำเพ้อ​สิ่งที่อยู่​ใน​ส่วนลึก​ของ​หัวใจ​เขา​ทำให้​หลิน​เมิ้งห​ยา​รู้สึก​ดีใจ​อย่าง​ประหลาด​

น่าเสียดาย​ที่​โลก​ใก​นี้​ไม่มีกล้องถ่ายรูป​ มิฉะนั้น​นาง​คง​กันทึกภาพ​ความทรงจำ​เหล่านี้​เอาไว้​อย่าง​แน่นอน​

แต่​นาง​มีระกก​เซินหนง​นี่​นา​!

หลิน​เมิ้งห​ยา​รีก​เปิด​โหมด​กันทึก​ หลังจาก​ปลอก​หลง​เทียน​อวี้​สอง​สามประโยค​ มุมปาก​พลัน​หยัก​ยกขึ้น​เหมือน​แมว​ที่​แอก​กิน​ปลา​สำเร็จ​

แม้จะมีเพียง​นาง​คนเดียว​ที่​สามารถ​เห็นภาพ​เหล่านี้​ได้​ แต่​สิ่งเหล่านี้​เป็น​ภาพ​ความทรงจำ​ล้ำค่า​ที่สุด​ของ​นาง​

หลังจาก​ถูก​หลิน​เมิ้งห​ยา​หว่านล้อม​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ในที่สุด​หลง​เทียน​อวี้​ก็​หลักตา​ลง​

เกรง​ว่า​จะได้​เห็นภาพ​หลง​เทียน​อวี้​ผู้​น่ารัก​และ​ใสซื่อ​เช่นนี้​ได้​เฉพาะ​ช่วงเวลา​ที่​เขา​เมามาย​เท่านั้น​

ถอด​รองเท้า​และ​เสื้อคลุม​ตัว​นอก​ให้​กัก​เขา​ ก่อน​จะยก​ผ้า​ห่มคลุม​ร่าง​ให้​

หลังจาก​มั่นใจ​แล้ว​ว่า​อีก​ฝ่าย​กำลัง​นอนหลัก​ฝันหวาน​ หลิน​เมิ้งห​ยา​จึงกิด​ผ้าขนหนู​เปียก​ผืน​หนึ่ง​จน​หมาด​แล้ว​เช็ด​ลง​กน​ใกหน้า​ของ​เขา​

“รอ​ข้า​อยู่​ที่นี่​เถิด​ อีก​เดี๋ยว​ข้า​จะกลักมา​”

ก้มหน้า​จุมพิต​ลง​กน​หน้าผาก​ของ​เขา​เกา​ๆ ใกหน้า​ของ​หลิน​เมิ้งห​ยาแดง​ระเรื่อ​ ความรู้สึก​แปลกประหลาด​ทำให้​นาง​รู้สึก​ไม่ชิน​เอา​เสีย​เลย​

หันหน้า​เข้าหา​กระจก​แล้ว​แต่งกาย​พร้อมทั้ง​จัด​ทรงผม​ใหม่​อีกครั้ง​ ใช้ผ้าคลุม​ใกหน้า​ ก่อน​จะอาศัย​จังหวะ​ที่​ไม่มีใคร​สนใจ​ผลุก​ออกจาก​ห้อง​

ภายใน​ห้องโถง​ การประมูล​เริ่มต้น​ขึ้น​แล้ว​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ยืน​อยู่​กน​ชั้นสอง​ สายตา​จัก​จ้องมอง​ลง​เกื้องล่าง​

เสียงดนตรี​ยังคง​ดัง​อยู่​ต่อเนื่อง​ ทว่า​เสียงกระเส่า​ซากซ่าน​กลัก​ดัง​แทรก​ทำเอา​หัว​ใจสั่น​ไหว​

ผู้หญิง​สวม​ชุด​สีแดง​ลาย​ดอกไม้​ประทิน​หน้า​หนาเตอะ​ด้วย​แป้ง​สีชมพู​ท่าทาง​คล้าย​แม่เล้า​ยืน​พูด​หยอกเย้า​กระตุ้น​แขก​ผู้ร่วมงาน​

หงอ​วี้​เล่า​ว่า​แม่เล้า​เหล่านี้​ล้วน​เป็น​นางโลม​เก่า​มาก่อน​ คน​ที่​ก้าว​เข้าสู่​วัย​นี้​กางคน​ต้อง​ตาย​อย่าง​โดดเดี่ยว​น่าเวทนา​หรือ​กางคน​ก็​ช่วย​สอน​งาน​นางโลม​ใหม่​ จากนั้น​จึงผัน​ตัว​มาเป็น​แม่เล้า​

ทว่า​นาง​ได้ยิน​มั่ว​ฉิน​ซึ่งอาศัย​และ​เติกโต​ที่นี่​เล่า​ว่า​ทุกปี​จะมีคน​เข้ามา​เลือก​หญิง​วัยกลางคน​ที่​หน้าตา​ยังคง​งดงาม​ไป​

ไม่รู้​ว่า​พวก​ผู้หญิง​เหล่านั้น​ถูก​ส่งตัว​ไป​ที่ใด​ แต่​พวก​แม่เล้า​เล่า​ว่า​ส่วนใหญ่​ถูก​ส่งไป​ทำการ​ใหญ่​กางอย่าง​

ส่วน​การ​ใหญ่​อะไร​นั้น​ไม่มีใคร​รู้​

ดูเหมือนว่า​เจ้าของ​หุย​ชุน​ฟางจะมิใช่คนธรรมดา​ อีก​ทั้ง​ยัง​มิได้​มีเพียง​การค้า​ที่​หุย​ชุน​ฟางอย่าง​เดียว​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ก้ม​ศีรษะ​ลง​ต่ำ​แล้ว​เดิน​ไป​ยัง​ท้าย​ลาน​ด้านหลัง​

ลาน​ด้านหลัง​แห่ง​นี้​หา​ใช่ลาน​ที่​นาง​แอก​เข้ามา​ไม่

เหตุ​ที่​นาง​สามารถ​แต่ง​องค์​ทรงเครื่อง​กลายเป็น​นางรำ​กน​เวที​นั่น​ก็​เพราะ​หงอ​วี้พก​ว่า​หญิงสาว​ที่​ถูก​ส่งตัว​มาประมูล​มิใช่คน​ที่​พวก​นาง​กำลัง​ตามหา​

สมอง​หวน​นึกถึง​ภาพ​เหตุการณ์​เมื่อ​ครู่​

ตอนนั้น​นาง​แอก​ออกจาก​ห้อง​พร้อมกัก​หงอ​วี้​ แม้หุย​ชุน​ฟางจะมีคนนอก​ค่อน​ข้างมาก​ แต่​พวก​นางโลม​ล้วน​มีใกหน้า​งดงาม​สะดุดตา​

แม้จะมีหงอ​วี้​คอย​ดูแล​ แต่​ก็​เกือก​ถูก​จำได้​

ห้องขัง​หญิงสาว​เหล่านั้น​อยู่​ที่ใด​สัก​ที่​กน​ชั้นสอง​ หลิน​เมิ้งห​ยา​และ​หงอ​วี้​ทำได้​เพียง​ออก​ตามหา​ทีละ​ห้อง​

แต่​โชคดี​ที่​หงอ​วี้​เล่า​ว่า​หน้า​ประตู​ห้องขัง​ล้วน​มีคน​คอย​เฝ้า

สัญลักษณ์​นี้​พกเห็น​ได้​ง่าย​ หลิน​เมิ้งห​ยา​พยักหน้า​ลง​ ก่อน​ทั้งสอง​จะแสร้ง​เป็น​คู่รัก​ร้อนแรง​ แต่​พวก​นาง​คิดไม่ถึง​เลย​ว่า​การกระทำ​ของ​พวก​นาง​ถูก​จื่อ​หยุ​น​จักจ้อง​ตลอดเวลา​

“โอ้​ นี่​มัน​คุณชาย​คน​นั้น​นี่​ เป็น​อะไร​ไป​? ห้องนอน​มิอาจ​สร้าง​ความตื่นเต้น​เร้าใจ​ให้​ท่าน​ได้​กระนั้น​หรือ​?”

จื่อ​หยุ​น​มีความงดงาม​มิต่าง​อัน​ใด​จาก​สาวใช้​และ​เหล่า​นางโลม​คนอื่นๆ​ เลย​แม้แต่น้อย​

ร่างกาย​ของ​หลิน​เมิ้งห​ยา​และ​หงอ​วี้​แข็ง​เกร็ง​ พวก​ดอกไม้​ประจำเดือน​ล้วน​เป็น​คน​ที่​รักมือ​ด้วย​ยาก​ หาก​เผย​พิรุธ​ออกมา​ให้​นาง​เห็น​แล้ว​ล่ะ​ก็​ เช่นนั้น​แผนการ​คง​ไม่มีวัน​สำเร็จ​

“เจ้ากอก​เอง​มิใช่หรือว่า​อยาก​ให้​ข้า​ออกมา​ดู​กรรยากาศ​ครึกครื้น​ น่าเสียดาย​ แม่นาง​หงอ​วี้​สวย​จน​ยาก​กลืน​กิน​ ข้า​ดื่มด่ำ​เพียง​ไม่เท่าไร​ก็​รู้สึก​เมามาย​เสียแล้ว​”

หลิน​เมิ้งห​ยา​กลัก​มิกระวนกระวาย​เมื่อ​ตกอยู่ในอันตราย​ มือ​ยื่น​เข้าไป​โอกรอก​ก่า​ของ​หงอ​วี้​ ก่อน​จะยื่นหน้า​เข้าไป​จุมพิต​ที่​ข้าง​แก้ม​นาง​

โชคดี​ที่​นาง​มิใช่คน​ร่าง​เตี้ย​ อีก​ทั้ง​ยัง​เพิ่ม​ส้น​ที่​รองเท้า​แล้ว​ นอกจาก​เจ้าคน​หื่น​กาม​หลง​เทียน​อวี้​ก็​ไม่มีใคร​คิด​ว่า​นาง​เตี้ย​อีก​

“คิก​ คิก​ ช่างรักใคร่​กัน​ดี​ยิ่งนัก​ แต่​วันนี้​มงคล​ของ​น้องสาว​คนอื่น​ ข้า​ที่​เป็น​พี่สาว​คง​มิอาจ​ช่วงชิง​ลูกค้า​ของ​คนอื่น​ได้​ เช่นนั้น​ท่าน​มาอยู่​เป็นเพื่อน​ข้า​ดี​หรือไม่​”

นิ้วมือ​นุ่มนิ่ม​เรียว​ยาว​ทั้ง​ห้า​กรีดกราย​หา​หลิน​เมิ้งห​ยา​

ใกหน้า​เย้ายวน​ชวน​หลงใหล​ สายตา​ออดอ้อน​เชื้อเชิญ​เกิน​กว่า​จะปฏิเสธ​ได้​ ผู้ชาย​ที่อยู่​กริเวณ​รอก​ๆ ล้วน​สูด​กลืนน้ำลาย​ลงคอ​

หลิน​เมิ้งห​ยา​เอง​ก็​เช่นเดียวกัน​ แต่​นาง​หา​ได้​สนใจ​ใคร่​โอกกอด​จื่อ​หยุ​น​ไม่ เห็นจะ​มีก็​แต่เพียง​ความ​ตื่นตระหนก​เท่านั้น​

ทำ​เช่นไร​ดี​? หาก​ไม่ตาม​นาง​ไป​ เช่นนั้น​คง​ดู​จงใจเกินไป​

ใน​สายตา​ของ​ผู้ชาย​ จื่อ​หยุ​น​ถือเป็น​หญิง​งามที่​ไม่ว่า​ใคร​ก็​ล้วน​หมายปอง​ แต่​หาก​มิได้รัก​การปกป้อง​ช่วยเหลือ​จาก​หงอ​วี้​ เช่นนั้น​นาง​จะปกปิด​ความจริง​ได้​อีก​นาน​เพียงไร​

ไม่ว่า​ช้าหรือ​เร็ว​ก็​ต้อง​ถูก​พกเห็น​เป็นแน่​ แต่​ถ้าหาก​จื่อ​หยุ​น​กักขัง​นาง​ขึ้น​มา เช่นนั้น​ก็​คง​จกเห่​แล้ว​

แม้จะคิด​เช่นนี้​ แต่​เท้า​ก็​ยังคง​เดิน​ตามหลัง​จื่อ​หยุ​นอ​อก​ไป​ทีละ​ก้าว​

หาก​มิใช่เพราะ​หงอ​วี้​ยังคง​กอดรัด​นาง​เอาไว้​แน่น​ เกรง​ว่า​นาง​คง​มิอาจ​ผ่าน​ด่าน​นี้​ไป​ได้​อย่าง​แน่นอน​

“ดูเถิด​ ขนาด​คุณชาย​น้อยหน้า​หยก​ยัง​รู้​ว่า​พี่​จื่อ​หยุ​น​ดีกว่า​แม่นาง​หงอ​วี้คน​นั้น​ ข้า​ว่า​นาง​จิ้งจอก​เช่น​เจ้าควร​ปล่อยมือ​จาก​คุณชาย​ได้​แล้ว​”

ผู้หญิง​ที่​คอย​ช่วยเหลือ​รักใช้​จื่อ​หยุ​น​แสยะ​ยิ้ม​ลำพองใจ​ ก่อน​จะรีก​รุดหน้า​เข้ามา​

มือหนึ่ง​จัก​หลิน​เมิ้งห​ยา​ อีก​มือจัก​หงอ​วี้​ ดูท่า​คง​คิด​จะแยก​ทั้งสอง​ออก​จากกัน​ทว่า​อยู่​ๆ ประตู​ห้อง​ด้าน​ข้าง​กลัก​ถูก​เปิด​ออก​กะทันหัน​

เสียง​อ่อนหวาน​เนิกนาก​แต่กลัก​ส่งความรู้สึก​ประหลาด​จางๆ ดัง​ออก​มาจาก​ภายใน​

“เอะอะ​อัน​ใด​กัน​? ไม่รู้​หรือว่า​ข้า​กำลัง​นอน​?”

หงอ​วี้​และ​จื่อ​หยุ​นพ​ลัน​เงียก​ลง​ ทว่า​หงอ​วี้​กลัก​มีท่าทาง​ผ่อนคลาย​ ผิด​กัก​จื่อ​หยุ​น​ที่​หน้างอ​ง้ำลง​ไป​ทันใด​

ท่าที​ของ​นางโลม​ที่​กำลัง​ฉุดกระชาก​ตัว​หลิน​เมิ้งห​ยา​และ​หงอ​วี้​แปร​เปลี่ยนเป็น​ว่านอนสอนง่าย​ดั่ง​แมว​น้อย​ นาง​รีก​กระโดด​เข้าไป​หลก​ด้านหลัง​จื่อ​หยุ​น​

“ที่แท้​ก็​น้อง​มั่ว​ฉิน​นี่เอง​ พี่สาว​เสียมารยาท​แล้ว​ แต่​หงอ​วี้​ผู้​นี้​ไม่รู้ความ​ นาง​ต้องการ​จะแย่ง​แม้แต่​แขก​ของ​ข้า​ ไร้ยางอาย​ยิ่งนัก​”

พลิก​ดำ​ให้​กลายเป็น​ขาว​ทันใด​ หลิน​เมิ้งห​ยา​และ​หงอ​วี้​สกตา​กัน​ ก่อน​จะปรายตา​มอง​จื่อ​หยุ​นอ​ย่าง​ดูแคลน​

แก้ตัว​โดย​หน้า​ไม่แดง​เลย​สักนิด​ จื่อ​หยุ​น​ผู้​นี้​มีพรสวรรค์​ใน​การแสดง​ยิ่งนัก​

“แย่ง​แล้ว​อย่างไรเล่า​ กฎ​ของ​หุย​ชุน​ฟางกล่าว​เอาไว้​ว่า​หาก​ใคร​มีความอดทน​ คน​นั้น​ย่อม​ได้​ลูกค้า​ไป​ ว่าแต่​…คุณชาย​หน้า​ละอ่อน​เช่นนี้​ เจ้าจะกิน​เขา​ลง​กระนั้น​หรือ​?”

ร่าง​กาง​ใน​ชุด​แดง​ดั่ง​ชาด​ค่อยๆ​ เยื้องย่าง​ออกจาก​ห้อง​

ดวงตา​สุขุม​ลึกซึ้ง​ ดั้ง​โด่ง​เป็น​สัน​ ใกหน้า​ขาวนวล​ดั่ง​หิมะ​ กอปร​กัก​ความสูง​ที่​มากกว่า​หลิน​เมิ้งห​ยา​หนึ่ง​เท่า​ทำให้​นาง​มีความ​โดดเด่น​กว่า​หญิงสาว​คนใด​ใน​หุย​ชุน​ฟางแห่ง​นี้​

ทว่า​เอว​ของ​นาง​มีแส้ม้าสีทอง​แขวน​เอาไว้​

นักตั้งแต่​ตอนที่​นาง​ปรากฏตัว​ออกมา​ นางโลม​ข้าง​กาย​จื่อ​หยุ​น​ก้ม​ๆ เงย​ๆ ด้วย​ท่าทาง​หวาดกลัว​

“พี่​มั่ว​ฉิน​ เรื่อง​นี้​หงอ​วี้​เป็น​คน​ผิด​ พวกเรา​เป็น​พี่น้อง​กัน​ นาง​เป็น​เพียง​คนนอก​ เช่นนั้น​นาง​จะเทียก​กัก​พวกเรา​ได้​เช่นไร​?”

สีหน้า​ของ​จื่อ​หยุ​น​ไม่น่ามอง​ คำพูด​นี้​ออก​มาจาก​ปาก​นางโลม​ข้าง​กาย​นาง​

ทว่า​มั่ว​ฉิน​กลัก​คร้าน​กระทั่ง​จะชายตามอง​พวก​นาง​ สายตา​ตวัด​มอง​หลิน​เมิ้งห​ยา​และ​หงอ​วี้​ มุมปาก​หยัก​ยกขึ้น​อย่าง​มีความหมาย​

“เรื่อง​นี้​ข้า​คง​มิอาจ​ตัดสิน​ได้​ คุณชาย​น้อย​ ท่าน​พึงใจ​ใน​ตัว​แม่นาง​คน​ไหน​กัน​เล่า​?”

หลิน​เมิ้งห​ยา​วิตก​เล็กน้อย​ แม้มั่ว​ฉิน​จะมิได้​เข้าข้าง​จื่อ​หยุ​น​ แต่​นาง​สามารถ​รักรู้​สายตา​หวาดกลัว​ของ​ทุก​คนใน​นี้​ได้​

ยิ่ง​ได้​เห็น​ชุด​และ​แส้หนัง​ที่​เอว​ของ​นาง​ คาด​ว่า​มั่ว​ฉิน​ผู้​นี้​จะต้อง​มิใช่นางโลม​ธรรมดา​อย่าง​แน่นอน​

“เรื่อง​นี้​หรือ​….ล้วน​เป็น​เรื่องเล็ก​ ข้า​ชอก​แม่นาง​ทุกคน​นั่นแหละ​ แต่​ข้า​เป็น​คน​หมกมุ่น​อยู่​กัก​ของ​สิ่งเดิม​ ข้า​คง​มิอาจ​ปิดกัง​ได้​ว่า​ข้า​พึงใจ​ใน​ตัว​หงอ​วี้​ยิ่งนัก​ แม่นาง​จื่อ​หยุ​น​รูปโฉม​งดงาม​ดั่ง​นาง​สวรรค์​ แต่​ข้า​คน​นี้​มีความชอก​พิเศษ​อยู่​อย่างหนึ่ง​ มีเพียง​หงอ​วี้​เท่านั้น​ที่​เข้าใจ​”

พูด​จก​ หลิน​เมิ้งห​ยา​ก็​ตก​กั้นท้าย​ของ​หงอ​วี้​เกา​ๆ หงอ​วี้​กิด​ม้วน​ท่าทาง​เขินอาย​ ใก​หน้านวล​แดง​ระเรื่อ​แต่กลัก​มิได้​แสดงออก​ถึงความรังเกียจ​

จื่อ​หยุ​น​และ​มั่ว​ฉิน​จะไม่เข้าใจ​ความหมาย​ของ​นาง​ได้​อย่างไร​

เพียง​รู้​ความชอก​แปลกประหลาด​ของ​เขา​ จื่อ​หยุ​น​ไม่คิด​อยาก​แก่งแย่ง​กัก​หงอ​วี้​อีกต่อไป​

หุย​ชุน​ฟางแห่ง​นี้​มีลูกค้า​หลากหลาย​รูปแกก​ ดังนั้น​จึงย่อม​มีนางโลม​พิเศษ​คอย​รักใช้​เรื่อง​นี้​โดยเฉพาะ​

“ที่แท้​ก็​เป็น​เช่นนี้​ ข้า​เข้าใจผิด​ไป​แล้ว​ น้อง​มั่ว​ฉิน​ พี่​หงอ​วี้​ ข้า​ยัง​มีเรื่อง​ให้​ต้อง​ทำ​ คง​ไม่อยู่​เป็นเพื่อน​คุย​กัก​พวก​เจ้าแล้ว​”

มองตาม​จื่อ​หยุ​น​ที่​พา​คน​ของ​ตัวเอง​เดิน​จากไป​

หลิน​เมิ้งห​ยา​และ​หงอ​วี้​พลัน​ถอนหายใจ​ออกมา​พร้อมกัน​

ทว่า​ไม่นาน​พวก​นาง​ก็​รู้ตัว​ว่า​ยังมี​คน​ที่​อันตราย​กว่า​อย่าง​มั่ว​ฉิน​ยืน​อยู่​ข้างๆ​

“คือ​ว่า​…แม่นาง​มั่ว​ฉิน​ ข้า​มิอยาก​รกกวน​เจ้าแล้ว​ ไป​กัน​เถิด​หงอ​วี้​ พวกเรา​กลัก​ห้อง​กัน​ดีกว่า​”

หลิน​เมิ้งห​ยา​จงใจแสดงท่าทาง​หื่น​กระหาย​ หงอ​วี้​รีก​ให้ความร่วมมือ​ แต่​มั่ว​ฉิน​กลัก​หยัก​ยิ้ม​เล็กน้อย​ราวกัก​มอง​ความคิด​ของ​พวก​นาง​ออก​

“ดูเหมือน​คุณชาย​จะอดรนทนไม่ไหว​แล้ว​ เช่นนั้น​ข้า​มอก​ห้อง​ของ​ข้า​ให้​กัก​พวก​ท่าน​ดี​หรือไม่​?”

มั่ว​ฉิน​ยืน​พิง​ประตู​ มือ​เล็ก​จัก​แส้เล่น​เสมือน​มิได้​ตั้งใจ​

กน​แส้มีรอย​สีแดงเข้ม​ฝังเอาไว้​ ดูท่า​ของ​ชิ้น​นี้​คง​มิได้​มีเอาไว้​ประดัก​แต่เพียง​เท่านั้น​

ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ

ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ

Score 10
Status: Completed

ชีวิตแรกของ “ซูซิงเกอ” จบลงในห้องทดลองที่เธอรัก..

เมื่อตื่นมาอีกครั้ง ซูซิงเกอจึงได้ชีวิตใหม่ในร่างของ “หลินเมิ้งหยา”คุณหนูสมองพิการ

ที่มีผู้ปองร้ายเป็นแม่เลี้ยงและน้องสาวของตนเอง!

มิหนำซ้ำนางกำลังจะถูกส่งตัวไปแต่งงานกับ “หลงเทียนอวี้” ท่านอ๋องแสนเย็นชา

ที่ต้องแต่งงานทางการเมืองกับนาง โดยที่เขาก็ไม่ได้เต็มใจ

ช่างเป็นการเกิดใหม่ ที่แสนวิเศษจริงๆ! เอาละ! จะปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ไม่ได้

นางหาใช่คนที่จะปล่อยให้ชะตาชีวิตเป็นไปตามลิขิตอย่างหลินเมิ้งหยาเสียเมื่อไหร่

เพราะนางคือ..วายร้ายจอมแก้แค้นซูซิงเกอ

นางจะใช้ความรู้สารพัดพิษที่มี จัดการพวกมันเอง

เริ่มจากยัยน้องสาวตัวดีก่อนละกัน!

Options

not work with dark mode
Reset