ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่79 หนิงฝานตกตะลึงพรึงเพริด

บทที่79 หนิงฝานตกตะลึงพรึงเพริด

　　“หลี่เจิ้นกั๋ว？อาหลี่！”

　　มองเห็นหลี่เจิ้นกั๋ว จวงเฉียงก็ตกใจมาก จากท่าทางของหลี่เจิ้นกั๋วตอนนี้แล้ว เขาก็ไม่กล้าเข้าไปทักทาย

　　อีกอย่างตอนนี้ จวงเฉียงยังไม่หายจากอาการตกตะลึงที่เฉินเกอทิ้งไว้ให้เมื่อครู่

　　“ประธานหลี่！”

　　หวังเฉียงต้อนรับทันที

　　“เป็นไงบ้าง？คุณชายเฉินล่ะ？”

　　หลี่เจิ้นกั๋วรีบพูด

　　“คุณชายเฉินขับรถไปแล้วครับ เขากลัวว่าช้าจะไปไม่ทัน！”

　　หวังเฉียงรีบพูด

　　“โอ๊ย แย่แล้ว！เร็ว พาผมไปสถานที่ของคุณชายเฉิน วันนี้คุณชายเฉิน ไม่ว่ายังไงก็เกิดเรื่องไม่ได้！”

　　หลี่เจิ้นกั๋วพูดไป ได้เรียกให้คนเริ่มทยอยออกไปด้านนอก ตอนนี้เอง ตอนที่ออกไปนั้น หลี่เจิ้นกั๋วก็ส่งข้อความไปให้เฉินเกอก่อน จากนั้นเขาก็หยิบปุ่มควบคุมสีแดงอย่างระมัดระวัง แล้วกดลงไป ……

　　ส่วนจวงเฉียงเจิ้งเชียนเชียนพวกเขาต่างตกตะลึง

　　“อะไรนะ？เฉิน……คุณชายเฉิน？”

　　พวกเขาจะยังฟังไม่ออกได้ไง คุณชายเฉินที่หลี่เจิ้นกั๋วคนนี้พูด เหมือนว่าจะเป็นเฉินเกอนั่น！

　　เฉินเกอคือคุณชายเฉิน？คุณชายเฉินคือเฉินเกอ？

　　ในใจทุกคนต่างตะลึง ชื่อของคุณชายเฉินแห่งถนนการค้าจินหลิง ทุกคนจะไม่ได้ยินได้อย่างไร ช่วงนี้แพร่สะพัดออกไป

　　แต่ ใครต่างคิดไม่ถึง จะเป็น ……

　　ใช่！ตอนที่เฉินเกอเพิ่งเข้ามา ร้อนรนมาก พวกเขาเยาะเย้ยเฉินเกอ แต่เฉินเกอกลับไม่สน ขับรถออกไป

　　และขับก็คือ ลัมโบร์กีนีLevingtonคันนี้

　　นี่คือรถของเขา！

　　พอคิดถึงเมื่อก่อน เฉินเกอก็เหมาห้องอาหารเลี้ยงทุกคนที่วิลล่าสปาที่แพงที่สุด

　　ใจกว้างมาก！

　　ยังไงก็ยังไม่เข้าใจ เฉินเกอจะเป็นคุณชายเฉินนั่น！

　　ก้นของจวงเฉียงเกือบจะนั่งไปที่พื้น

　　เขาถามพนักงานที่ปรึกษาการขายข้างๆอย่างไม่อยากจะเชื่อ：

　　“คุณชายเฉินที่ผู้จัดการหวังกับประธานหลี่พูดถึง？ใช่ชื่อเฉินเกอไหม？รถคันเมื่อกี๊ ของเขาหรอ？”

　　พนักงานที่ปรึกษาการขายพยักหน้าด้วยความเคารพ：“ใช่ พวกคุณไม่รู้จักเขาหรอ？”

　　ประโยคสุดท้ายนี้แปลกๆ

　　ในใจยังตะลึงที่พวกคุณกล้าพูดกับคุณชายเฉินอย่างนี้ และยังคิดว่าพวกคุณเจ๋งกว่าคุณชายเฉิน สุดท้าย พวกคุณต่างหากที่ไม่รู้จักคุณชายเฉินเอง！

　　“แม่เอ๊ย！”

　　ตอนนี้ จวงเฉียงตะลึง

　　เจิ้งเชียนเชียนหน้าดูแย่ยิ่งขึ้น คนที่ถูกตัวเองดูถูก จะเป็นคนที่แม้แต่ตัวเองยังเงยคอขึ้นมองไม่ได้？

　　สรุปตอนนี้ พวกเจิ้งเชียนเชียน ในใจรู้สึกคิดอะไรมากมาย มีความคิดอยากจะตาย！

　　“ไม่อย่างนั้น พวกเราก็แอบไปดูไหม อาจะจะเป็นชื่อซ้ำกัน？”หลี่ห้าวกับหลี่เนี่ยนพูดพร้อมกัน

　　มีความหลอกตัวเองนิดๆ พวกเขายังไม่ยอมเผชิญหน้ากับความจริงตรงนี้

　　“โอเค ผมเห็นด้วย！”

　　“ผมก็เห็นด้วย！”

　　“ถ้าอย่างนั้นก็รีบหน่อย ไม่อย่างนั้นตามไม่ทัน！”จวงเฉียงเช็ดเหงื่อเย็นๆ และตามหลี่ห้าวไปขับรถ！

　　อีกอย่างเฉินเกอ เขาขับรถไปอย่างบ้าคลั่ง

　　และยังฝ่าไฟแดงสิบกว่าครั้ง

　　ในที่สุด ก็มาถึงอาคารที่ยังก่อสร้างไม่เสร็จที่หนิงฝานบอก

　　ที่นี่ร้างมาก สร้างไปได้แค่ไม่กี่สิบชั้น ที่ร้างเพราะเป็นปัญหาด้านโครงสร้าง

　　เพราะด้านหลังตึกนี้ คือจุดบรรจบกันของปลายน้ำคูน้ำเมืองจินหลิง

　　น้ำไหลไว

　　เดิมทีรากฐานดั้งเดิมของอาคารนี้ มีระยะห่างจากแม่น้ำ แต่เนื่องจากการพังทลายของดิน ทำให้ริมน้ำใกล้จะมาถึงตัวอาคารด้านล่าง

　　เลยกลายเป็นตึกอันตราย ต้องหยุดลง！

　　ที่นี่ เมื่อก่อนเฉินเกอเคยเห็นในข่าว

　　“เฉินเกอ！คิดไม่ถึงว่าจะมาถึงไวขนาดนี้！”

　　ในตอนนี้เอง บนตึกก็มีเสียงพูดออกมา เป็นหนิงฝาน มองลงมาที่เฉินเกอ

　　เฉินเกอเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่พูดอะไร แต่วิ่งขึ้นไปด้านบนสุดของตึก

　　หนิงฝานยังคงสวมหมวกแก๊ป แค่เขาในตอนนี้ ดูมืดมนมากขึ้น แน่นอน ดูแข็งแรงล่ำขึ้น ไม่โกนหนวด ยิ่งเหมือนคนเถื่อน

　　ส่วนข้างๆเขา ก็คือซูมู่หานที่ถูกเขามัดไว้แน่นๆ และยังใช้เทปกาวปิดปาก

　　“อื้ออื้ออื้อ……”

　　ซูมู่หานส่ายหน้าให้เฉินเกออย่างบ้าคลั่ง ประมาณว่า ทำไมคุณโง่ขนาดนี้ มาทำอะไร！รีบไปซะ！

　　“ปล่อยเธอไป คุณต้องการเงินเท่าไหร่ ผมจะให้คุณหมด！”เฉินเกอพูดอย่างเยือกเย็น

　　“ฮ่าๆๆ เงิน？เฉินเกอ คุณคิดว่าเงินสามารถแก้ไขทุกอย่างได้หรอ？ผมจะบอกให้ ตอนนี้ผมเกลียดงินแล้ว แต่แน่นอน ว่าเกลียดคุณ เฉินเกอมากกว่า ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่อยากได้ชีวิตของคุณ！”

　　“ถึงวิธีนี้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ ผมพอใจก็พอ เฉินเกอ คุณชายเฉิน！ก่อนหน้านี้ผมคุยกับแฟนคุณถึงได้รู้ว่า แฟนคุณไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของคุณ！”

　　เฉินเกอรู้สึก ตอนนี้ตัวเองเผชิญหน้ากับคนที่ไร้สติ

　　หนิงฝานคนนี้ เมื่อก่อนมีเงิน ยโสโอหัง เหยียบย่ำคนอื่น

　　แต่ไม่มีเงิน จึงทำให้เขากลายเป็นแบบนี้

　　“ซูมู่หาน วันนี้ผมจะบอกคุณ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณนี้ ไม่ใช่คนจน แต่เป็นคนรวย ไม่สิ เขาเป็นถึงมหาเศรษฐีของประเทศ ทั้งถนนการค้าจินหลิง ต่างเป็นของเขา เฉินเกอ！”

　　ซูมู่หานฟังจบ ก็จ้องไปอย่างตาโต

　　เธอทายออกนานแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะจริง

　　พูดแบบนี้ คนที่คอยช่วยครอบครัวตัวเอง ก็คือเฉินเกอ！

　　“หนิงฝาน ผมว่าทางที่ดีคุณปล่อยเธอไป ถ้าปล่อยเธอ ผมเอาเงินให้คุณได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะเสียใจภายหลัง！”

　　“เสียใจภายหลัง？ฮ่าฮ่าฮ่า เฉินเกอ เมื่อก่อนผมคิดว่ามีเงินน่ะได้ แต่ตอนนี้ ผมจะให้คุณรู้ มีเงินไม่ใช่ทุกอย่าง！ปล่อยเธอไป ไม่มีทางหรอก！ผมจะให้คุณเห็นเธอตายกับตา！”

　　พูดจบ อารมณ์ของหนิงฝานก็เสียการควบคุม

　　ตอนนี้จับซูมู่หานไว้ ก็อยากโยนซูมู่หานลงไป

　　“พึ่บพึ่บพึ่บ！”

　　ในตอนนี้ บนท้องฟ้ามีเสียงดังออกมา

　　กังวลและร้อนใจ

　　จากนั้น หนิงฝานที่ตีโพยตีพาย ก็จ้องไปอย่างตาโต

　　ที่แม้แต่เฉินเกอก็ตะลึง

　　เพราะรอบๆ ตัวอาคารนี้ มีเฮลิคอปเตอร์สีดำปรากฏอยู่สีดำยี่สิบถึงสามสิบลำ

　　แพร่ออกอย่างรวดเร็ว ล้อมไปทั่วอาคาร

　　อีกอย่าง เฮลิคอปเตอร์มีตาข่ายออกมาขนาดใหญ่ รวมไว้ด้วยกัน

　　ฉากนี้อลังการมาก

　　ตอนนี้ดูแล้ว ถ้ากระโดดลงไปจากตรงนี้ จะต้องตกลงไปที่ตาข่าย

　　“เฉินเกอ！คุณ……！”

　　มองฉากนี้ เลือดก็ไหลออกจากปากหนิงฝาน

　　รวยไม่ใช่ทุกอย่าง ตอนนี้หนิงฝานเรียนรู้ถึงสิ่งนี้ได้แล้ว

　　เขาอยากใช้ประโยคนี้ ยืนยันไปที่ลูกคนรวยอย่างเฉินเกอ

　　คิดไม่ถึง แบบนี้ก็ได้？

　　เฮลิคอปเตอร์ยี่สิบกว่าลำ？ตั้งแต่ที่เฉินเกอออกมา จนถึงตอนนี้แค่ยี่สิบนาที ตั้งแต่ที่ตัวเองโทรมายันตอนนี้ ก็แค่สี่สิบนาที

　　เขาไปรวบรวมเฮลิคอปเตอร์มาเยอะขนาดนี้ได้ไง？

　　ตอนนี้อย่าว่าแต่กระโดดลงไป ตาข่ายนี้ล้อมอยู่รอบๆ คุณอยากตายก็ตายไม่ได้！

　　ส่วนเฉินเกอก็อึ้ง

　　เขาคิดไม่ถึง ได้รับข้อความ หลี่เจิ้นกั๋วบนถนนเมื่อกี๊จะมีประโยชน์ขนาดนี้

　　“คุณชายเฉิน！อย่าใจร้อนเด็ดขาด แค่เวลาจะช้าไปสามสิบนาที แค่สามสิบนาที จะต้องไม่เป็นไร！”

　　หลี่เจิ้นกั๋วทำเรื่องอะไรก็เป๊ะมาตลอด

　　จึงไม่จำเป็นต้องโกหกตัวเองในเวลานี้ ดังนั้นเฉินเกอเลยเชื่อ

　　ดังนั้นยันตอนนี้ เฉินเกอก็ผ่านไปสี่สิบกว่านาทีแล้ว

　　เฉินเกอก็ไม่อ่อนแอเกินไป！

　　แต่เขาคิดไม่ถึง หลี่เจิ้นกั๋วที่บอกไม่เป็นไร ก็จัดการเฮลิคอปเตอร์มาให้ตัวเองยี่สิบลำ？

　　เล่นใหญ่อย่างนี้ จนเฉินเกอตกใจ

　　“ฮือ！”

　　ส่วนตอนนี้ หนิงฝานที่ตะลึงก็ร้องอย่างเวทนา จับคอตัวเองล้มลงไปที่พื้น สั่นไปทั้งตัว

　　แต่ตายังแดงเพราะความโกรธ มองเฉินเกออย่างไม่เต็มใจ

　　จากนั้น เฮลิคอปเตอร์ก็หยุดที่ด้านบนอาคาร

　　จากนั้นหลี่เจิ้นกั๋วรีบลงมาจากบนเฮลิคอปเตอร์

　　“คุณชายเฉิน คุณทำผมตกใจ！”

　　หลี่เจิ้นกั๋วรีบพูด

　　ตกใจจริงๆ

　　แต่เฉินเกอยังคงรีบแกะมัดซูมู่หาน

　　เพิ่งมาถึงตรงหน้าของหลี่เจิ้นกั๋ว：“พี่เจิ้นกั๋ว พวกนี้คุณเรียกมาหรอ？”

　　เฉินเกอแปลกใจ

　　“ใช่ไง ผมต้องใช้เครือข่ายที่สนับสนุนของครอบครัว ผมกลัวว่าวันนี้คุณชายเฉินจะเกิดเรื่อง แค่กๆ แต่ผมว่า ก็ถึงเวลาที่จะให้คุณชายเฉินได้รู้จักตระกูลของตัวเอง ว่ามีอยู่อย่างไรกันแน่！ถือว่าเป็นการรับใช้ครั้งสุดท้ายจากผมละกัน！”

　　หลี่เจิ้นกั๋วพูดด้วยรอยยิ้มฝืนๆ