[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 104 องค์ที่ 4 ล้างแค้น – ชายคนหนึ่งในหมู่บ้านและจุดเริ่มต้นของฝันร้าย

“…อะไร นะ?”

เด็กคนนี้ พูดอะไรออกมาเมื่อกี้นี้นะ?

“ไม่ได้ยินงั้นเหรอคะ? ถ้างั้น เราจะพูดอีกครั้งก็แล้วกัน… เราไม่เคยมีความคิดที่จะมาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่อีกครั้งซักนิดเดียว และตั้งแต่แรกแล้วน่ะ คืนนี้ หมู่บ้านนี้จะถูกทำลายล้างจนสิ้นซาก และพวกคุณพ่อก็ต้องตายหมดอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้น เรื่องที่ฉันจะอยู่ด้วยน่ะ ไม่มีทางเป็นจริงอยู่แล้วค่ะ”
“…นี่พูดเรื่องตลกอะไรอยู่น่ะ?”
“ก็ไม่หนิคะ? …งั้น เราคิดว่าเรื่องน่าจะยาว และเพื่อนของเราเองก็เข้าใจเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะงั้นมาค่อยๆ คุยกันก็ได้ จะดีใจมากเลยค่ะถ้าคุณพ่อช่วยเรียกคุณแม่มาที่นี่ด้วยนะคะ”

“…●●●? …ธ- เธอ …●●● จริงๆ เหรอ?”
“เราจำชื่อนั้นไม่ได้แล้วค่ะ ก็ อาจจะใช่ล่ะมั้ง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ คุณแม่”
 

ฉันตามไม่ทันแล้วว่าอะไรเป็นอะไร ก็เลยไปเรียกภรรยามา… ว่าแต่เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เล่นมุกเมื่อกี้นี้ไม่ขำเลยด้วย

หมู่บ้านนี้จะถูกกวาดล้างในคืนนี้? ฉันจะตาย?

“…ที่ลูกกลับมานี่ …มีอา …ลูกสาวน่ะไม่ได้กลับบ้านเลยนะ…!”
“ในตอนนี้ เราน่าจะเป็นลูกสาวทางสายเลือดคนเดียวแล้วนะ… เอาเถอะ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะค่ะ”
“…แล้ว ที่พูดถึงเมื่อกี้หมายความว่ายังไงน่ะ? เรื่องที่หมู่บ้านจะถูกกวาดล้างน่ะ…”
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… จริงๆ ก็ประมาณ 17 ปีที่แล้ว มีเด็กผู้หญิงคนนึงได้เกิดขึ้นมา”

…?

“เด็กคนนั้นถูกมองว่าเป็นตัวปัญหาในหมู่บ้านแห่งนั้น ทั้งที่พี่สาวของเธอสวยมาก เธอนั้นกลับเกิดมาดูธรรมดาๆ แต่ก็มีพรสวรรค์มากขนาดที่ได้เป็นผู้กล้าเลย”
“น- นี่ เดี๋ยวก่อนสิ อะไรกัน อยู่ๆ ก็…”
“แต่อนาคตของเด็กคนนั้นก็จบลง เพราะพ่อกับแม่ของเด็กคนนั้นได้ขายเธอเพื่อแลกกับเงินทอง เธอถูกฝึกให้เป็นเครื่องมือเพื่อฆ่าพวกมาร และถูกปฏิบัติอย่างเลวร้าย… ในเวลาไม่นาน หัวใจของเธอก็พังทลายลง”
“………!”

นี่คือ… เรื่องของเด็กคนนี้เหรอ…

“แต่ว่า เธอที่ควรจะเสียสติไปแล้วคนนั้น ก็ได้ถูกหยุดไว้ด้วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง… ก่อนจะได้ความช่วยเหลือจากสตรีผู้เป็นบุคคลสำคัญท่านหนึ่งช่วยฟื้นฟูจิตใจที่แตกสลายนั้น หลังจากนั้น เด็กสาวที่ถูกทอดทิ้งก็เลือกจะเป็นผู้ใต้บัญชาของท่าน และทำหน้าที่จัดการศัตรูของเธอให้พ้นทาง และก่อนที่เด็กสาวคนนั้นจะทันรู้ตัว เธอก็เติบโตขึ้น จนแข็งแกร่งเป็นรองจากท่านเท่านั้นแล้ว และ… สุดท้าย เด็กสาวคนนั้นที่เกลียดชังและเคียดแค้นทุกคนในหมู่บ้านบ้านเกิดของเธอที่รวมหัวกันขายเธอทิ้งไป ได้กลับมาเพื่อฆ่าพวกเขา ทีละคน ทีละคน อย่างพิถีพิถันด้วยมือของเธอเอง…”
“………!?!?”

เมื่อกี้… ว่ายังไง นะ?
 

“อ๊ะ ขอโทษนะคะ? เราอาจจะเล่าเลยไปหน่อย แต่อีกไม่นานมันก็จะเกิดขึ้นอยู่แล้ว เพราะงั้นแอบบอกเนื้อหาไปก่อนนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไรสินะคะ?”
“ก- แก…!?”
“นี่ เราไม่คิดอย่างนั้นนะคะ นี่คิดว่าเราถูกพ่อแม่แท้ๆ ขาย แล้วจะกลับมาที่หมู่บ้านนี้อีกครั้งเพื่อมาอาศัยกับพวกเขาอีกครั้งงั้นเหรอคะ? หัวกลวงกันอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะคะเนี่ย”
“อึก…!?”
“ต- แต่… เมื่อกี้นี้ แกบอกว่าขอบคุณ…!”
“อือ ขอบคุณเหรอคะ? นั่นไม่ใช่เรื่องโกหกเลยค่ะ เราขอบคุณกับเรื่องนั้นจริงๆ เพราะมันช่วยให้เราได้เจอเพื่อนพ้องที่แสนวิเศษ และได้เป้าหมายในอนาคตที่มีค่าที่จะทำค่ะ”
“งั้น ทำไม!”
“ไม่เข้าใจเหรอคะ? เราบอกว่าขอบคุณ แต่… ไม่ได้หมายความเรายกโทษให้พวกคุณ 2 คนหรืออะไรแบบนั้นเลยซักนิดไงคะ”
“อะ-…”
“เราโกรธ แค้น และเกลียดพวกคุณ 2 คน… ไม่สิ 3 คนสินะถ้ารวมมีอาไปด้วยน่ะ เราอยากจะฆ่าพวกคุณซะที่นี่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ”

ภรรยาของฉันที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้ ฉันรู้เลยว่าเธอตัวสั่นไปทั้งตัว

เด็กคนนี้… ไม่ได้จะกลับมาหาพวกเราด้วยซ้ำ

พวกเราน่ะ…!

“แต่จนถึงตอนนี้ เรายังใจเย็นอยู่ค่ะ เพราะเราไม่สามารถทำอะไรให้พวกมนุษย์รู้ได้ว่าเรายังมีชีวิตอยู่ ถ้าเราทำลายหมู่บ้านนี้ทิ้งไป ก็เป็นไปได้ว่าจากจุดนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเรากับหมู่บ้านนี่อาจจะถูกสงสัยก็ได้ นั่นคือเหตุผลที่เราปล่อยหมู่บ้านนี้มาจนถึงตอนนี้ เข้าใจหรือยังล่ะคะ?”
“ถ- ถ้างั้น… ทำไม… ต- ตอนนี้ถึง…”
“รู้หรือเปล่าคะว่าพรุ่งนี้เป็นวันที่ผู้กล้าคนใหม่จะออกเดินทางแล้วน่ะ?”

…ไหงจู่ๆ ถึงได้เปลี่ยนเรื่องกันล่ะนั่น?

เราได้ฟังเรื่องราวที่ผ่านมาแล้ว…

“พรุ่งนี้ พวกเราจะสังหารผู้กล้านั่นทิ้งซะ”
“………ฮะ?”
“จากนั้น ความหวังทั้งหมดของมนุษยชาติก็จะได้ดับสิ้นลง ด้วยความตายของผู้กล้า ผู้พิทักษ์ของพวกมนุษย์ที่ถูกพวกเราทำลายจนไม่เหลือซาก… แผนการของท่านคือต้องการประกาศตัวตนของเราให้รู้กันทั่วด้วยการสังหารผู้กล้าทิ้งซะ ในฐานะ ‘ภัยพิบัติที่ถูกสร้างขึ้นจากน้ำมือของมนุษย์เอง’ ไงล่ะ”

พ- พูดเรื่องอะไรน่ะ?

นี่พูดเรื่องบ้าอะไรอยู่กันแน่!?

“ท-… ท่านผู้นั้นที่แกว่ามันเป็นใครกัน มันเป็นใครกันแน่!”

“เป็นจอมมารใช่มั้ย?”

“…จอมมาร งั้นเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ท่านจอมมารฟิลิส นายเหนือของเราในตอนนี้ ผู้ยิ่งใหญ่ที่ช่วยเหลือเราไว้ยังไงล่ะ! …ในตอนนั้นที่จิตใจของเราถูกทำร้ายจนพังทลาย เราก็ไม่มีอะไรเลยทั้งความทรงจำหรืออารมณ์ความรู้สึกนึกคิด สิ่งที่ถูกสั่งให้ทำก็มีแต่ให้ไปฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปมากมาย แต่เราก็ได้ลีนมาช่วยหยุดเอาไว้ และต่อมา ท่านจอมมารก็ช่วยฟื้นฟูหัวใจของเรา มอบจุดมุ่งหมายในชีวิตให้เรา มอบที่ที่เราสามารถเรียกได้ว่าบ้านให้! ผู้คนที่เข้าใจเราอย่างแท้จริง ก็คือทุกคนในกองทัพจอมมารต่างหาก! เพราะฉะนั้น พลังทั้งหมดของเราก็คือพลังของกองทัพจอมมาร เป็นพลังของท่านตอมมารยังไงเล่า! …เรื่องก็เป็นแบบนี้ล่ะ เข้าใจกันหรือเปล่า? ท่านจอมมารได้อนุญาตให้เราได้มากวาดล้างหมู่บ้านนี้ในคืนนี้! ในคืนก่อนเทศกาลสังหารผู้กล้าไงล่ะ!”

อ- เอาจริงๆ …เอาจริงๆ เลยนะ นี่พูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ!?

“ส- แสดงว่า แก… ให้ความภักดีกับจอมมาร กับราชาของเผ่ามารหรือไงกัน!?”
“…ช่วยหยุดเรียกท่านจอมมารห้วนๆ แบบนั้นซักทีจะได้หรือเปล่าคะ? เราไม่ชอบใจเลยที่มีคนมาดูถูกราชาของพวกเราน่ะ”
“ก- แก… แก บ้าไปแล้วหรือไง!”

“ก็แน่อยู่แล้วสิคะ? เราน่ะบ้าไปแล้ว ตั้งแต่วันที่ถูกพวกคุณขายไป และหัวใจที่เริ่มถูกพังทลายไป… ทีละนิด ทีละนิด ตอนนั้นเราก็บ้าไปแล้วนั่นแหละ พูดง่ายๆ ต้นเหตุที่เปลี่ยนให้เราได้เป็นแบบในตอนนี้ก็คือคุณ 2 คนเองนั่นแหละค่ะ คุณพ่อ คุณแม่”

“อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ แบบนั่นนะเห้ย!! ท่านมิซารี่ไม่มีทางยอมรับในสิ่งที่แกทำอยู่แน่! อยากโดนสวรรค์ลงทัณฑ์หรือไงฮะ! คงต้องการแบบนั้นสินะ!”
“อ่าาาา โโโโธ่ หนวกหูน่าาาา ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ เลย เลิกพูดอะไรซ้ำๆ กันแบบนั้นซักที”
“…ว่าไงนะ?”

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น?

“ลูก… ไปเจอ มีอามาเหรอ…!?”
“อื้อ ตอนที่ได้ยินว่าเราอยู่กับกองทัพจอมมาร เธอก็พูดอะไรคล้ายๆ กันนั่นแหละ ทรยศ, ล้มเหลว, แล้วก็อะไรพวกนั้น แต่ตอนนี้น่ะ ไม่เหมือนกับตอนนั้นอีกแล้ว”
“ง- งั้น… ได้เห็นตอนที่มีอาตายหรือเปล่า?”
“แน่นอนอยู่แล้วสิ”
“…ล- แล้วทำไมเธอไม่เข้าไปหยุด! จะบอกว่าตัวเองยืนอยู่เงียบๆ แล้วดูพี่สาวของตัวเองถูกฆ่างั้นเหรอ!?”
“…นี่ ได้ฟังเรื่องที่เราพูดไปบ้างมั้ย? เราเกลียดพี่สาวของตัวเองมาก แค้นเธอมากๆ แล้วจะมีเหตุผลอะไรที่เราต้องเข้าไปหยุดด้วยล่ะ? อีกอย่าง เราก็ไม่ได้ยืนดูอยู่เงียบๆ ซักหน่อย”
“เอ๊ะ……?”

“ก็เราเองนี่แหละที่ฆ่ามีอาน่ะ”
 

………หา?

“………อะไร นะ?”
“เราได้ยินคำถามนี้มีหลายครั้งตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะคะ แก่แล้วหูตึงกันเหรอ? เอางั้นก็ได้ ก็บอกว่า เราเป็นคนฆ่าพี่สาวเอง ฟันคอขาดกระเด็นด้วยดาบมารเล่มนี้นี่แหละ ดาบเล่มนี้มีความสามารถในการยับยั้งการฟื้นฟูด้วยเวทมนตร์ เพราะฉะนั้น เวทคืนชีพจึงไม่เป็นผลกับคนที่ถูกฆ่าด้วยดาบเล่มนี้ เพราะแบบนั้น…”

“…อ๊าาาาาาาาาาาาาา!!”

“อุหวา… จู่ๆ เป็นอะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย?”

พอฉันได้สติอีกที ก็เห็นภรรยาของตัวเองจับเธอเขย่า!

“ก- แก… แก เด็กคนนั้นน่ะ!!”
“ปัดโธ่ น่ารำคาญจริงๆ… ฮึบ”
“กะอุ๊บ…!?”

แต่ว่า ทันทีหลังจากนั้น ภรรยาของฉันก็ทรุดลงกับพื้นเลย

แก ทำอะไรลงไป!?

“หนึ่งหมัดใส่ลิ้นปี่เท่านั้นเองนะ เราออมแรงไว้มากแล้ว เพราะงั้น แค่นี้ไม่ตายหรอกค่ะ… เราต้องการให้คุณแม่อยู่นานกว่านี้อีกซักหน่อย…นะ?”

…ลูกสาวของฉัน พูดออกมาแบบนั้น ก่อนจะเผยรอยยิ้มอย่างไร้เดียงสามาให้… ไม่รู้ทำไม มันถึงได้ดูน่ากลัวขนาดนั้นได้…

“ที่สำคัญ มันจะดีกว่านั้นอีกค่ะ! เพราะถึงยังไง ทุกคนในหมู่บ้านก็จะได้ไปอยู่กับมีอาอยู่แล้ว! …ถ้างั้น มาเริ่มคืนก่อนเทศกาลกันเลย!”