[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 103 องค์ที่ 4 ล้างแค้น – ชายคนหนึ่งในหมู่บ้านและการพบกันอีกครั้ง

“…มีอา”

พอนั่งมาดูภาพเหมือนของลูกสาวตรงหน้า ชื่อของลูกก็หลุดออกมาจากปากโดยไม่รู้ตัวเลย

7 ปีก่อน ภาพวาดเหมือนภาพนี้ถูกวาดขึ้นจากจิตรกรมือหนึ่งจากเทวนคร เพื่อเป็นที่ระลึกที่มีอาได้รับเลือกเป็นอัครสาวก

แต่ ไม่ว่าฝีมือการวาดของเขาจะเก่งขนาดที่ว่าเป็นอันดับ 1 ของเทวนครแล้ว เขาก็ไม่สามารถถ่ายทอดความสวยของมีอาออกมาได้ แต่รูปนี้ก็ยังสวยอยู่ดี เพราะพวกเราพิสูจน์ได้ว่าลูกสาวของพวกเราเป็นหญิงงามที่ไม่มีทางแสดงออกมาด้วยรูปภาพใบไหนแน่นอน

เธอเป็นลูกสาวที่พวกเราภูมิใจ… แต่ ไม่มีอีกแล้ว

เธอตายไป ตั้งแต่ 4 ปีก่อนแล้ว

ตอนที่ได้ข่าวการตายของลูกสาว ที่อัศวินจากเทวนครนำมาแจ้ง พวกเราเชื่อว่าต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ

ล้อกันเล่นใช่มั้ย มีอา ลูกสาวที่สวยที่สุดในโลกของพวกเรา จะมาจากไปเร็วขนาดนั้นได้ยังไง พวกเราเชื่อแบบนั้น

แต่ความเป็นจริงนั้นมันช่างโหดร้าย ภรรยาของฉันเป็นลมไปเลยทันทีที่เห็นร่างของลูกสาวที่ถูกตัดคอกลับมาแบบนั้น

พวกเขาพยายามใช้เวทคืนชีพให้เธอแล้ว แต่ไม่รู้เพราะอะไร การคืนชีพถึงไม่เป็นผลเลย ไม่ว่ายังไง… แผลที่คอของเธอที่ถูกฟันถึงไม่ยอมกลับมาต่อกันเลย

แต่เรื่องนั้นน่ะมันไม่สำคัญอีกแล้ว  

อ่า ท่านมิซารี่ ท่านเทพธิดามิซารี่ครับ ทำไมกันล่ะครับ

ทำไม ถึงได้พรากมีอาไปจากพวกเรากันล่ะครับ

ภรรยาของฉันเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเหตุการณ์นั้น และทั้งหมดที่ฉันมีเหลืออยู่ก็มีแค่คฤหาสน์หลังโตนี่เท่านั้น

คฤหาสน์นี่ถูกสร้างมามากกว่า 10 ปีแล้ว จากเงินที่เราได้จากการขายน้องสาวของมีอาให้อัศวินของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ไป

เด็กนั่น ถึงจะไม่สวยเท่ามีอา แต่ก็มีสเตตัสสูงจนผิดปกติเลย

ยิ่งกว่านั้น จากที่ได้ยินมาทีหลัง เหมือนเธอจะถือครอง [คุณสมบัติของผู้กล้า] อยู่

ตอนที่พวกเราขายเด็กคนนั้น ฉันถามอัศวินว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ

―――โครงการเปลี่ยนผู้กล้าเป็นอาวุธ

พอได้ยินรายละเอียดแล้ว พวกเราก็ได้รับการเสนอเงินที่มากพอจะใช้ไปได้ตลอดชีวิตเลย

ฉันลังเลนิดหน่อย… แต่สุดท้ายก็รับข้อเสนอนั้น

ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราถ้าเกิดเราขัดการตัดสินใจของประเทศ และเราก็รักเธอไม่เท่ามีอาตั้งแต่แรกแล้วด้วย

เธอไม่สวยเท่ามีอา และก่อนที่สเตตัสของเธอจะเปิดเผย เธอก็เป็นเด็กที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย

แต่… ตอนนี้ ฉันสำนึกผิดกับการตัดสินใจในตอนนั้นมากๆ

ตอนนั้น เพราะพวกเราขายลูกตัวเองแลกกับเงิน กรรมเลยตามสนองอย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นการลงทัณฑ์จากท่านอิซึสึอย่างนั้นเหรอครับ?

ไม่สิ ก่อนหน้านั้น ถ้าเกิดฉันรักเด็กคนนั้นแบบที่รักมีอาล่ะก็… บางที ภรรยาของฉันอาจจะไม่ต้องซูบผอมแบบที่ฉันเป็นตอนนี้ก็ได้

แต่ เด็กคนนั้นก็ไม่อยู่แล้วเหมือนกัน เธอตายไปในสงครามกับกองทัพจอมมารตั้งแต่ 9 ปีก่อนแล้ว

…ฉัน ควรจะทำยังไงดี…

*――― ก๊อก ก๊อก*

“…ลูกค้าเหรอครับ?”

ดึกขนาดนี้แล้วด้วย… เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ?

“…ใครครับ?”

พอเปิดประตูออกไป ฉันก็เห็นคนแปลกๆ ที่สวมฮู้ดยืนอยู่

“ขอโทษที่มารบกวนในเวลาดึกนะคะ จริงๆ กำลังหาที่ค้างคืนอยู่ค่ะ”

“…อยากให้ฉันช่วยให้เธอเข้ามาพักบ้านหลังนี้เหมือนโรงแรมงั้นเหรอ? โทษทีนะ แต่ฉันมีภรรยาที่ป่วยอยู่ คงยอมให้เข้ามาพักไม่ได้หรอกนะ”
“อย่าว่าแบบนั้นเลยค่ะ เดี๋ยวเราจ่ายเงินให้แน่นอนค่ะ”
“เรื่องนั้น…”
“แค่นี้พอมั้ยคะ?”
“ฮึ!?”

สิ่งที่ยื่นออกมานั่นคือกระเป๋าตุงๆ ที่มีเหรียญทองอัดอยู่แน่น

…ถ้ามีเงินขนาดนี้ ภรรยาของฉันอาจจะกลับมาดีขึ้นก็ได้

“…เข้าใจแล้ว เข้ามาสิ”
“ขอบคุณมากค่ะ”

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ฉันก็ยอมให้เธอเข้ามาในบ้าน

ฟังจากเสียงก็รู้ได้ว่าเธอเป็นหญิงวัยรุ่น แต่เพราะฮู้ดที่เธอสวมอยู่ ทำให้มองไม่เห็นหน้าของเธอเลย

“…เธอคือ…”
“นี่รูปวาดเหมือนของมีอาหรือเปล่าคะ?”
“หือ… เธอรู้จักมีอาด้วยเหรอ?”
“เอ๋ แน่นอนสิคะ อดีต 12 อัครสาวกคนนั้น และเราก็รู้ด้วยค่ะว่าคุณคือพ่อของเธอ”
“…อย่างงั้นเหรอ เธอเกี่ยวข้องกับมีอายังไงล่ะเนี่ย?”
“ค่ะ เราหมายถึง… เราถูกมีอาทำอะไรต่อมีอะไรให้มาเยอะพอควรเลยค่ะ ในอดีตน่ะ”
“? อะไร ต่อมิอะไร?”
“ก็ โดนแย่งอาหารส่วนของเราไปบ้าง ร่วมกันรังแกเราพร้อมๆ กับเด็กข้างบ้านบ้าง โดนผลักให้ตกแม่น้ำบ้าง แล้วก็อีกเยอะนั่นแหละค่ะ เธอรังแกฉันสุดชีวิตเลยจนกระทั่งวันที่เราออกจากหมู่บ้านนี่ไปเลยด้วยซ้ำ”

…เด็กผู้หญิงคนนี้ หรือว่า…

“เธอ มาจากหมู่บ้านนี้งั้นเหรอ?”
“…นี่ ยังไม่รู้ตัวอีกงั้นสินะ”
“อะไรนะ…?”
“ถ้าแบบนี้ล่ะคะ?”

ตอนนั้น เธอก็ถอดฮู้ดที่คลุมหน้าของเธอออก

…หน้าที่เปิดออกมานั่น ทำให้ฉันตกใจเลย

เพราะเธอดูสวยมากจริงๆ

รูปหน้าใกล้จะเทียบกับมีอาได้แล้ว แถมยังมีผมสีเงินเหมือนฉันกับมีอาด้วย

แต่… ความเดจาวูอย่างประหลาดนี่มันอะไรกันนะ

“เธอเป็น อะไร…”
“นี่จำไม่ได้จริงๆ สินะ ก็ 12 ปีแล้วนี่เนอะที่คุณขับไล่ไสส่งเราออกไปจากหมู่บ้าน แล้วก็สนใจแต่มีอาอยู่คนเดียวเลย… เราไม่โทษคุณหรอกที่จะจำเราไม่ได้ ก็เป็นอย่างที่คิดนั่นแหละนะ”

12 ปีก่อน? ขับไล่ไสส่ง?

…ไม่ ไม่มีทาง เด็กคนนั้นน่าจะตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนี่นา

“เราถูกมองเป็นตัวปัญหาในหมู่บ้าน ถึงจะมีคนจำนวนนึงที่ยังอ่อนโยนกับเราอยู่ แต่เราก็ถูกรังแกจากพวกเด็กๆ ที่เป็นสมุนของมีอาอย่างหนัก แถมยังมีผู้ใหญ่ที่เทิดทูนเธอก็เข้ามาร่วมด้วยอีก… รวมทั้งคุณด้วย”
“…!?”

ไม่ ไม่จริงน่า

แต่ ฉันต้องตรวจสอบเรื่องนี้

เด็กคนนี้… ไม่แน่ว่า เธออาจจะ…

“และเราก็ถูกถีบส่งไปจากหมู่บ้านนี้เพื่อไปเป็นผู้กล้า แล้วจากนั้น… ก็คงจะรู้ส่วนที่เหลือแล้วสินะ? ว่าเราต้องไปเจอกับอะไรมาบ้างน่ะ?”
“――― อึก!?!?”

เดี๋ยว… ไม่ผิดแน่ แน่ๆ

เด็กคนนี้…!

“หรือว่า เธอคือ… คือ… ●●● งั้นเหรอ?”
“…นั่นคือชื่อเก่าของเราสินะ? ไม่ได้อยากรู้เรื่องนั่นหรอก”

“ก- แก… ได้ยังไง…!?”
“ดูเหมือนจะถามว่าทำไมเราถึงยังมีชีวิตอยู่สินะ คุณพ่อ อยากให้ตอบว่าเราก็แค่กลับบ้านดีมั้ยคะ?”

ไม่อยากเชื่อตาของตัวเองเลย ไม่อยากเชื่อหูของตัวเองเลย

แต่ ความเป็นจริงตอนนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

ลูกสาวคนรองของบ้านนี้… เด็กคนนั้นที่ถูกขายไปในฐานะผู้กล้า เด็กที่ถูกประกาศว่าตายไปแล้ว… กลับมาแล้ว

“อ- อ่า… กลับมา กลับมาแล้วเหรอ! พ่อดีใจนะที่แกไม่เป็นไรนะ…!”
“………”
“จ- จริงสิ! พ่อต้องขอโทษแกด้วยนะ…! ไม่ ก่อนหน้านั่น ต้องบอกภรรยา… ไม่สิ แกก็ด้วยนะ…!”
“อะฮะฮะ… ใจเย็นก่อนก็ได้ค่ะ คุณพ่อ ก่อนอื่นเลย พ่อจะขอโทษเรื่องอะไรเหรอ?”
“จ- จริงด้วยสิ! ในวันนั้น ที่ฉัน แกน่ะ…”
“พ่อขายเราให้อัศวินที่เทวนครใช่มั้ยคะ? รู้บ้างหรือเปล่าคะว่าเราต้องไปเจอกับอะไรมาบ้างน่ะ?”
“อึก… เรื่องนั้น ถูกแล้วล่ะ”

แกรู้เรื่องนั้น ด้วยสินะ

ฉันยอมรับคำด่าทอทุกอย่างเลยสำหรับสิ่งที่ฉันทำไป เพราะมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก

แต่คำพูดที่ตอบกลับมานั่น…

“เราไม่สนแล้วล่ะ เรื่องพรรค์นั้นน่ะ”

เป็นคำพูดที่แปลกมาก

“…นี่แก ยกโทษให้พ่อเหรอ?”
“ยกโทษ?… พูดเรื่องอะไรของพ่อน่ะ เราออกจะดีใจด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณคุณพ่อมากเลยที่ขายเราไปในวันนั้น เราเลยได้เจอเพื่อนพ้องแสนวิเศษในวันนี้ เรามาที่หมู่บ้านนี้ ในวันนี้ ก็เพื่อมาตอบแทนคุณพ่อกับคุณแม่ก็เท่านั้นเองค่ะ”

อ- อะไรกันเนี่ย

ขนาดถูกขายไปจากพ่อแม่แท้ๆ แต่กลับไม่ได้แค้นเลย กลับรู้สึกขอบคุณแทนเนี่ยนะ

นี่ฉัน ปล่อยเด็กคนนี้ไปได้ยังไงกันเนี่ย…!

“…แต่ ขอพ่อพูดอะไรก่อนนะ พ่อขอโทษ…! ตอนนั้น พ่อสนใจแต่มีอาคนเดียวเลย จน… กับแก…”
“เรื่องนั้นน่ะ ช่างมันเถอะค่ะ บอกไปแล้วนี่ว่าเราขอบคุณพ่อมากในเรื่องนั้นน่ะ?”
“งั้นเหรอ งั้นเหรอ…! เดี๋ยวนะ เดี๋ยวพ่อไปเรียกแม่มาเดี๋ยวนี้เลย! มากลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวอีกครั้งเถอะนะ… อาจจะใช้เวลาซักหน่อย แต่ครั้งนี้ เราจะมาเป็นครอบครัวกันจริงๆ แน่นอน…!”

อา… ท่านเทพธิดามิซารี่ครับ ท่านไม่ได้ทอดทิ้งพวกเราจริงๆ ด้วยครับ

ถึงแม้จะมีเรื่องของมีอาก็ตาม แต่พวกเราขอขอบคุณที่ท่านส่งลูกสาวที่น่ารักของเราอีกคนกลับมาหาพวกเราอีกครั้งหนึ่งนะค-…

“เอ๊ะ? พูดเรื่องอะไรน่ะ? เราไม่เคยบอกซักคำเลยนะว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ ถูกมั้ย? เพราะเราหมายถึง… หมู่บ้านนี้จะถูกกวาดล้างในคืนนี้นี่แหละ”

TN: Oops!