เฉินชางอึ้งงันไป “อะไรนะ หมายความว่าอย่างไรครับ”
หลี่เป่าซานถอนหายใจ เด็กคนนี้ ดีทุกอย่าง! แต่ถ่อมตัวเกินไป!
ถ่อมตัวตอนผ่าตัดก็ช่างเถอะ คิดไม่ถึงว่าการปฏิบัติตัวก็ถ่อมตัวเจียมเนื้อเจียมตัวขนาดนั้น
คิดถึงตรงนี้ หลี่เป่าซานก็ชี้โทรศัพท์มือถือพร้อมพูดว่า “เรื่องบริจาค ขอบคุณคุณมาก”
เฉินชางชะงัก นึกได้ว่าตนรีโพสต์อย่างลวกๆ ไม่ได้เติมแม้แต่คำเดียวพลันหน้าแดงเล็กน้อย รีบพูดว่า “หัวหน้า ต้องขอโทษด้วยนะครับๆ ผมจะตั้งใจรีโพสต์ เขียนให้ดี ถือซะว่าเป็นภารกิจ พยายามทำให้สำเร็จ!”
หลี่เป่าซานมองอย่างมึนงง “ไม่! ผมหมายความว่าคุณทำดีมาก!”
เฉินชางรีบส่ายหน้า “ไม่ๆๆ หัวหน้า เมื่อสักครู่ผมงานยุ่งเกินไป เดี๋ยวจะตั้งใจโพสต์เลยครับ! ในฐานะรองหัวหน้าของแผนก ผมจะต้องพยายามยกระดับความรับผิดชอบของตน ทำงานของตนให้ดี ผมจะรีโพสต์อีกรอบ!”
เฉินชางรู้สึกผิดเล็กน้อย
หัวหน้ามอบหมายภารกิจที่สำคัญขนาดนี้ให้กับตน ตนรีโพสต์ลวกๆ ได้อย่างไร
ทำไม่ไม่เพิ่มคำซึ้งๆ สักประโยคสองประโยค
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็คิดแล้วทำเลย! เขารีบเชิญชวนบริจาคอีกครั้ง เพิ่มคำพูดที่น่าประทับใจเข้าไปหลายประโยค!
ทันใดนั้น! โทรศัพท์มือถือของเถียนเซียงหลานดังขึ้นอีกครั้ง!
“หัวหน้า มาอีกแล้ว!”
“หูจ้วนจินบริจาคห้าแสน!”
“สิงอวี่! ศิลปินชื่อดังสิงอวี่ก็บริจาคห้าแสน! พระเจ้า!”
“บริษัทวัฒนธรรมชิงอวิ๋นมีเดียก็บริจาคห้าแสน!”
……
เถียนเซียงหลานลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น!
“หัวหน้า! ห้าล้านแล้ว! ห้าล้านแล้ว!”
หลี่เป่าซานตกใจ รีบลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมพูดว่า “เดี๋ยวผมโทรหาผู้อำนวยการฉิน!”
เงินจำนวนนี้เยอะเกินไป หลี่เป่าซานกดดันมาก!
จะต้องคุยกับผู้อำนวยการ!
หลังจากฉินเสี้ยวยวนรู้ข่าว ยังจะมีกะจิตกะใจรับคนไข้แผนกผู้ป่วยนอกเสียที่ไหน เขาโยนปากกาทิ้งแล้วรีบวิ่งไปแผนกฉุกเฉิน
ห้าล้านเลยนะ!
ทุนมูลนิธิห้าล้าน!
นี่ไม่ใช่น้อยๆ เลย!
หลังจากฉินเสี้ยวยวนมา หลี่เป่าซานพลันเสริมว่า “ผู้อำนวยการ ครั้งนี้เป็นคุณงามความดีของหัวหน้าเฉิน!”
ฉินเสี้ยวยวนได้ยินแล้วตาเป็นประกาย มองเฉินชางอย่างตื่นเต้น “เสี่ยวเฉิน ไม่เลว! คุณเก่งมาก คุณคือวีรบุรุษของโรงพยาบาลอันดับสอง! เป็นผู้มีพระคุณของบรรดาคนไข้ที่รอคอยการกู้ชีพ!”
ตอนนี้เฉินชางเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
เขามองโทรศัพท์มือถือ เห็นเถ้าแก่ที่บริจาคเงินเข้ามาเยอะขนาดนี้ก็ประทับขึ้นมา
พูดตามตรง เรื่องนี้เขาคิดไม่ถึงเลย
เขารู้สึกว่าหลายคนรู้จักกันแค่ผิวเผิน คิดไม่ถึงว่าในสถานการณ์แบบนี้จะบริจาคเข้ามาด้วย
และที่เฉินชางประทับใจที่สุดคือป้าผู้ให้เช่า เฉินชางมองรูปประจำตัวตุ้ยนุ้ยนั่นแล้วอดขำไม่ได้
คิดไม่ถึงว่าจะบริจาคสามแสนในคราวเดียว
ตอนนั้นตนเช่าไปรวมๆ ก็แค่สองหมื่น คิดถึงตรงนี้ เฉินชางรู้สึกซาบซึ้งใจมากจริงๆ
และยังมีจิ้นชิงจื้อ สิงอวี่ กัวหย่งเลี่ยง…
มองรูปโปรไฟล์ของคนเหล่านี้ เฉินชางซาบซึ้งใจจริงๆ กลางคืนกลับไปค่อยโทรไปขอบคุณทีละคน
คิดถึงตรงนี้ เฉินชางอดถอนหายใจไม่ได้!
ส่วนฉินเสี้ยวยวนเห็นเฉินชางถอนหายใจก็อึ้งไปทันที!
เขากับหลี่เป่าซานสบตากัน…นี่ยังไม่พอใจอีกเหรอ
นี่ห้าล้านแล้วนะ!
พูดอย่างไม่น่าฟังหน่อยก็คือเหนือขอบเขตจินตนาการของทุกคนแล้ว
ทำลายสถิติแล้ว!
ฉินเสี้ยวยวนอดถอนหายใจไม่ได้ ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ เขาปลอบเฉินชาง “หัวหน้าเฉินครับ ทำได้ขนาดนี้ คุณเก่งมากแล้ว อย่ากดดันตนเองขนาดนั้น! ไม่ต้องถอนหายใจ คุณเก่งมากแล้ว!”
หลี่เป่าซานเองก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพยักหน้า “ใช่ เสี่ยวเฉิน ผมต้องเตือนคุณสักหน่อย คุณอย่าเข้มงวดกับตนเอง ใจร้ายกับตนเองขนาดนั้นเลย! ไม่ว่าจะด้านการใช้ชีวิตหรือว่าผ่าตัด คุณก็เก่งมากแล้วจริงๆ! แต่…ที่คุณยังไม่พอใจ เพราะคุณกดดันตัวเองมากเกินไป! แต่เพราะแบบนี้ไม่แปลกเลยที่เก่งขนาดนี้!”
เฉินชาง “???”
……
……
หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง
ไม่นานเรื่องเงินบริจาคของโรงพยาบาลอันดับสองก็เผยแพร่ออกไป
ตอนกินข้าวเที่ยง พวกพยาบาลต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์
พยาบาลแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลอันดับสองพูดว่า “ฉันได้ยินว่าแผนกเราระดมเงินทุนได้หลายล้านเลย!”
พยาบาลแผนกศัลยกรรมฟังแล้วก็บอกรูมเมทที่ทำงานในโรงพยาบาลตงต้าสาขาหนึ่ง “ฉันมีความลับจะบอก! แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลอันดับสองระดมเงินทุนมูลนิธิได้เป็นพันล้าน!”
โรงพยาบาลตงต้าสาขาหนึ่งส่งข่าวไปให้เพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยที่ทำงานในเมืองหลวง “ฉันมีข่าวใหญ่จะบอก! โรงพยาบาลหนึ่งในมณฑลที่ฉันอยู่ตอนนี้ระดมเงินทุนมูลนิธิได้หลายพันล้านเลย!”
ข่าวลือใส่ไข่ไปเรื่อยๆ!
……
ช่วงบ่าย ทุกคนในแผนกฉุกเฉินต่างตกอยู่ในภวังค์ความสุข
ความจริง ทุกคนล้วนคิดไม่ถึงว่า แผนกฉุกเฉินจะมีวันที่ลืมตาอ้าปากได้ขนาดนี้!
ทั้งโรงพยาบาลรู้แล้วว่าแผนกฉุกเฉินระดมเงินบริจาคได้หลายล้าน!
ตอนพยาบาลทั้งแผนกฉุกเฉินไปเอายาที่ห้องยา ไปซื้อข้าวที่โรงอาหาร ต่างก็เริ่มเชิดหน้าแล้ว!
หัวหน้าพยาบาลเถียนเซียงหลานยิ่งรู้สึกถึงการได้การลืมตาอ้าปากอย่างสมเกียรติสมศักดิ์ศรี!
สะใจจริงๆ! ใครยังจะกล้าดูถูกแผนกฉุกเฉินของเรา เรามีผู้สนับสนุนกลุ่มใหญ่เลยนะ!
ข่าวนี้เผยแพร่ไปทั่วทั้งโรงพยาบาลอันดับสองอย่างรวดเร็ว ถึงขั้นที่โรงพยาบาลของระบบสาธารณสุขอื่นๆ ในเมืองอันหยางต่างก็รู้เรื่องที่โรงพยาบาลอันดับสองระดมเงินบริจาค
หลังจากผู้อำนวยการและหัวหน้าแต่ละคนยืนยันข่าวนี้กับหลี่เป่าซานและฉินเสี้ยวยวนครั้งแล้วครั้งเล่า ต่างอิจฉาขึ้นมาทันที!
อิจฉา!
ริษยามาก!
หวังเซี่ยงจวินมองทุกคนรอบข้างแล้วออกคำสั่งให้จัดประชุมพนักงานในแผนก “เราก็ก่อตั้งมูลนิธิด้วย!”
แต่หัวหน้าพยาบาลรีบเตือนเสียงเบา “หัวหน้าหวัง…คุณลืมแล้วเหรอ ที่ก่อตั้งปีที่แล้วเราระดมได้ไม่ถึงห้าแสน หลังจากใช้หมด ก็ระดมไม่ได้อีกเลย ด้วยความโมโหคุณเลยปิดไป…”
หวังเซี่ยงจวินพูดไม่ออกทันที “ผม…ล้อเล่น!”
เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นในแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลประชาชนแห่งมณฑลด้วยเช่นกัน
จางเผยอี้โกรธจนสับเท้า!
หัวหน้าแผนกฉุกเฉินทุกคนโกรธจนแทบทนไม่ไหวแล้ว
หลี่เป่าซานจะมีความสามารถอะไร
เห็นหลี่เป่าซานกรอกรายละเอียดของมูลนิธิและส่งไปยังกลุ่ม ‘สมาชิกแผนกฉุกเฉินตงหยาง’ อย่างโอ้อวด พร้อมพูดอย่างทอดถอนใจ “เงินเยอะขนาดนี้ ผมกดดันมากนะครับ! จะต้องตั้งทีมเฉพาะขึ้นมา เงินเยอะขนาดนี้ คุมไม่ไหวครับ!”
หัวหน้ากลุ่มนี้ได้ยินแล้วยิ่งโกรธจนกัดฟัน!
ร้ายกาจเกินไปแล้ว!
ร้ายกาจเกินไปแล้วจริงๆ
เจ้าหมอนี่ ถ้าไม่ฆ่าจะเก็บไว้ทำไม
ใจเย็นๆ!
หลังจากบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง หัวหน้าทุกคนก็เริ่มสืบ
พอสืบได้ความแล้ว ต่างอึ้งไปทันที!
ที่แท้เขาหลี่เป่าซานระดมมาได้แค่แสนกว่า ที่เหลืออีกหลายล้าน เฉินชาง หัวหน้าที่เพิ่งรับตำแหน่งใหม่ระดมมาทั้งนั้น!
ทันใดนั้น!
ทุกคนก็อิจฉามากจริงๆ
ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พวกเขามีรองหัวหน้าที่ดีขนาดนี้!
……
แน่นอนว่า บนโลกนี้มีปรากฏการณ์หนึ่งที่แปลกประหลาดมาก!
หนทางแห่งความอิจฉาไม่เคยโดดเดี่ยว!
โดยทั่วไปความอิจฉาต่อเรื่องหนึ่งมักเกิดขึ้นกับคนหลายคนพร้อมกัน!
อย่างเช่นตอนนี้
ผู้อำนวยการแต่ละโรงพยาบาลนึกถึงประสบการณ์อันแสนเจ็บปวด ยิ่งตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่า กับคนพิเศษต้องปฏิบัติด้วยเป็นกรณีพิเศษ
ลองดูฉินเสี้ยวยวนเป็นตัวอย่าง!
เขามีดีอะไร
ตอนนี้ทุกคนพอจะเดาหัวข้อหนังสือพิมพ์พรุ่งนี้ออกแล้ว!
ภายใต้การบริหารของฉินเสี้ยวยวน…แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลอันดับสองพัฒนาอย่างรุ่งโรจน์…ระดมเงินบริจาคของมูลนิธิได้ถึงห้าล้าน …
ผลงานแบบนี้ ทำไมฉินเสี้ยวยวนมิสิทธิ์ได้รับ!
แค้นโว้ย!
จ้าวซิวผิงไม่พอใจ!
เฉียนเลี่ยงถอนหายใจ มองจ้าวซิวผิง เขาไม่พอใจก็สมน้ำหน้า…
เฉียนเลี่ยงมองพระจันทร์บนท้องฟ้า จู่ๆ ก็ยิ่งเข้าใจโจวอวี๋
ทำไมตนถึงไม่มีลูกสาวสักคน
เฮ้อ…
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
