เข้าสู่โลกนิยายเพื่อไปเป็นแม่เลี้ยงจอมโหดของสามวายร้ายบทที่ 516 ราชาร้อยกู่โจมตี รับลูกน้อง

บทที่ 516 ราชาร้อยกู่โจมตี รับลูกน้อง

“หึ ต่อให้อาจารย์ข้ามาด้วยตัวเอง เรื่องที่วางยาพิษทำร้ายข้าเขาก็ต้องให้คำอธิบายมา นับประสาอะไรกับคนที่มีความเกี่ยวข้องกันเล็กน้อยเช่นนี้เล่า”

คนของทั้งสองสำนักเช่นพวกเขา ไหนเลยจะมีสิ่งที่เรียกว่าไมตรีจิตต่อกัน เพราะพวกเขาสามารถตายได้ตลอดเวลา ดังนั้นมิตรภาพและสายสัมพันธ์ในครอบครัวจึงบางเบายิ่งนัก เกินกว่าที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้ด้วยซ้ำ

ถึงขนาดที่ว่าในอดีต พวกเขาอาศัยกันฆ่าศิษย์ร่วมสำนัก เพื่อยกระดับฐานะของตัวเองได้อย่างเลือดเย็น

ฆ่าคนเหล่านั้น เพื่อให้ได้พิษที่ดียิ่งขึ้นมาครอง ได้เรียนรู้ทักษะที่ดียิ่งขึ้น นี่ต่างหากคือคำสอนที่พวกเขาได้รับการปลูกฝังมา

สหายคนเดียวในชีวิตของพวกเขาก็คือตัวเอง

แต่ก็เคยได้ยินคนพูดมาว่า เมื่อก่อนพิษกู่ไม่แบ่งแยกยังสามารถพูดคุยกันได้ ทว่าตอนนี้กลับเหมือนน้ำกับไฟไม่อาจอยู่ร่วมกันได้

“ทางนั้นไอพิษรุนแรงยิ่งนัก”

“ทางนี้ก็มีกลิ่นหนอนกู่ที่เหม็นมาก”

ทั้งสองต่างรังเกียจกันและกัน หลังจากมองหน้ากันแล้ว ต่างคนต่างก็มุดเข้าไปในเขตแดนของตัวเอง

เนื่องจากในเรือนหลังนี้ทุกที่ล้วนมีของที่คนธรรมดาไม่สามารถสัมผัสได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครคอยดูแลที่นี่

มีดอกไม้พิษที่เมื่อได้กลิ่นของคนแปลกหน้า ก็คลี่กลีบออกด้วยความดีใจ แต่เมื่อมันสัมผัสได้ถึงไป๋จิ่น กลับหุบลงอย่างหวาดกลัว

ทั้งสองคนต่างก็รีบทำเวลาเพื่อสืบหาตัวตนของชายชุดดำ แต่ในเรือนแห่งนี้เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว

แต่สมบัติที่มีอยู่เต็มห้อง ก็ทำให้พวกเขาต้องตกตะลึง

“ผลไม้พิษเทียนซาน!”

“คางคกทองคำขั้นสูงสุด”

“งูทำลายศพ”

“นี่…นี่มันกู่ตะวันจันทราที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อนานแล้วของสำนักกู่อย่างนั้นหรือ?!”

ทั้งสองคนยิ่งค้นก็ยิ่งตื่นเต้น อยากจะโกยสมบัติเหล่านี้เข้าไปในกระเป๋า

เมื่อพวกเขาคิดได้ดังนั้นก็ลงมือทันที รีบหยิบของตรงมุมขึ้นมา พร้อมยื่นแขนออกไปกวาด เอาไปให้หมดโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งนั้น!

สมบัติสวรรค์ หนอนกู่ขั้นสุดยอด!

เอามาให้หมด!

อย่างไรเสียในเรือนก็ไม่มีคนอยู่แล้ว พวกเขาสองคนจึงสนุกสนานเป็นอย่างมาก และถุงนั้นก็ใกล้จะยัดไม่ได้เต็มทีแล้ว สุดท้ายไป๋จิ่นก็ยังยัดงูเหลือมลงไปอีกตัวหนึ่ง

งูเหลือมนั่นกินจนตัวอ้วนพี เห็นได้ชัดว่าในท้องของมันต้องมีของดีอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อไป๋จิ่นหมายตาแล้ว ก็ต้องถูกจับแต่โดยดี

“เหตุใดเจ้ายังจะเอาของเช่นนี้ไปอีกเล่า! เพลา ๆ ลงบ้างเถอะ จะเหาะไหวอีกอย่างนั้นหรือ!”

เมื่อเห็นว่าแม้แต่ชามทองคำที่อยู่ในห้องไป๋จิ่นก็ยังจะเอาไปด้วย เยว่พั่วหลัวจึงรีบห้ามทันที

ไป๋จิ่นลูบชามทองคำใบเล็กด้วยความอาลัยอาวรณ์ “เช่นนั้นก็ได้”

เขารู้สึกว่าคืนนี้แม้จะไม่พบเป้าหมาย แต่พวกเขาสองคนก็ได้ของมีค่ามามากมาย

“นั่นคืออะไร?” ขณะที่ทั้งสองคนกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็เห็นว่าที่มุมห้องมีบางสิ่งกำลังส่องแสงอยู่

คล้ายกับหิ่งห้อย เพียงแต่แสงที่ส่องออกมาเป็นสีทอง

อีกทั้งพวกเขาก็กำลังเดินเข้าไปหาแหล่งกำเนิดแสงนั้นโดยไม่รู้ตัว ราวกับถูกคนใช้กู่ล่อลวงก็มิปาน ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย

“เหตุใดเจ้าจึงขยับเข้าไปเล่า?”

“ข้าไม่ได้ขยับ”

คนทั้งสองราวกับตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะหนึ่ง ทว่ากว่าจะรู้ตัวพวกเขาก็เดินมาถึงแหล่งกำเนิดแสงเล็ก ๆ นั่นแล้ว

แมลงตัวเล็ก ๆ สีทองทั้งตัวกำลังกระพือปีก

จากนั้นดวงตาของทั้งสองคนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และยื่นมือเข้าหาอีกฝ่าย หมายมาดจะปล่อยกระบวนท่าสังหารออกมา

เมื่อเห็นว่าโศกนาฏกรรมกำลังจะเกิดขึ้น หนอนกู่สีทองนั่นก็แทบจะโบยบินด้วยความดีใจ

แต่เมื่อมันเตรียมจะโจมตี เงาสีดำสายหนึ่งก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็วราวกับสายลม และสู้กับหนอนกู่สีทองตัวนั้น นั่นก็คือราชาร้อยกู่ที่หิวโหย!

ส่วนหัวของไป๋จิ่นกับเยว่พั่วหลัวก็ถูกมือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของอาชิงดึงมาชนกัน!

“เจ็บ ๆ ๆ ๆ!” ทั้งสองคนกุมหัวเอาไว้ รู้สึกตัวขึ้นมาทันที ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงพลันหายวับไป และมองหน้ากันด้วยความงงงัน

เยว่พั่วหลัวโมโหเป็นอย่างมาก “ได้ เจ้าผู้ชายหลายใจ เจ้าคิดจะฆ่าข้าอย่างนั้นหรือ!?”

“ข้า…เจ้าก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?!”

ทั้งสองคนเพิ่งจะตะโกนใส่กันด้วยความโมโหเสร็จ สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปทันที และมองไปทางแสงสีทองนั่น

“อาชิงระวัง อย่ามองหนอนนั่นเด็ดขาด”

“ใช่ กลั้นหายใจเอาไว้!”

ทว่าอาชิงที่ขี่ไหล่หานฉีอยู่กลับเอามือเท้าคาง และพาดข้อศอกลงบนหัวของเขา เท้าเล็ก ๆ ทั้งสองข้างก็แกว่งไปมา พลางเอ่ยอย่างชื่นชมว่า “เมื่อครู่ไป่ไป่โมโหมากเลย ข้ายังไม่ทันเข้ามามันก็กระโดดลงไปสู้แล้ว”

เมื่อทั้งสองคนเพ่งมองใกล้ ๆ ก็เห็นว่าในความมืดนั้น แสงสีทองบินจากซ้ายไปขวาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็บินจากด้านขวาขึ้นไปด้านบน

เยว่พั่วหลัวแทบอยากจะโบกธงแล้วตะโกนออกมา “ราชาร้อยกู่ เข้าไปเลย ฉีกมันเป็นชิ้น ๆ เลย!”

“อาจารย์พั่วหลัว นี่คืออะไรหรือขอรับ?” อาชิงค่อย ๆ หยิบผลไม้แห้งเม็ดเล็ก ๆ หนึ่งกำมือออกมา

“เจ้าไม่รู้จักสิ่งนี้หรือ นี่ก็คือกู่ลึกลับ สิ่งที่มันชอบที่สุดก็คือการล่อลวงใจคน จากนั้นก็กินหัวใจคนเป็นอาหาร เป็นสิ่งต้องห้ามของสำนักกู่ของเรา หลังจากถูกศิษย์สายนอกผู้หนึ่งขโมยมันไปเมื่อหลายปีก่อน เราก็ไม่พบร่องรอยมันอีก และกู่ลึกลับนี้ต่อให้อยู่ในสำนักกู่ ก็ถือเป็นหนอนกู่ที่น่ากลัวอย่างยิ่ง”

“เจ้าลืมบอกไปเรื่องหนึ่ง กู่ลึกลับนี่สามารถเปลี่ยนเป็นสีใดก็ได้ ในตอนนั้นสำนักกู่ของเจ้าและสำนักพิษของข้าร่วมมือกันหลอมมันออกมา ส่วนราชาร้อยกู่นั่นต่างหากที่เป็นหนอนกู่ที่มีพรสวรรค์”

อย่างไรเสียตัวหนึ่งได้รับการหลอมจากความพยายามของสองสำนัก ส่วนอีกตัวกลับอาศัยการกลืนกินหนอนกู่ตัวอื่น และไต่ขึ้นมาทีละก้าว ๆ

นี่ก็คือหนอนน้อยที่น่ารัก แข็งแกร่ง และน่าสงสาร ที่ชอบเขียนกันในบทละครไม่ใช่หรือ!

อาชิงพยักหน้าหงึก ๆ มองราชาร้อยกู่ที่สู้กับแมลงสีทองจนตัวลอยขึ้นมา ทันใดนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “เช่นนั้นก็หมายความว่า คนที่ทำร้ายพวกท่านสองคน ก็คือคนที่ตอนนั้นขโมยแมลงสีทองตัวนี้มาหรือขอรับ!”

ทั้งสองคนสบตากันเล็กน้อย “ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน!”

พูดถึงสาเหตุที่สำนักพิษและสำนักกู่แตกหักกันแล้วก็น่าขัน!

เดิมทีทุกคนก็แค่แข่งขันกันด้านทักษะ และช่วยเหลือซึ่งกันและกันเป็นครั้งคราว แต่แล้วสำนักกู่ก็มีศิษย์สายนอกผู้หนึ่งโผล่ขึ้นมา และก็เป็นคนเดียวกับศิษย์ทรยศที่หนีออกมาของสำนักพิษ สาเหตุที่เขาแปรพักตร์ก็เพราะเขาได้วางยาพิษลูกสาวแท้ ๆ ของผู้อาวุโสของสำนักพิษ ฆ่าคนในสำนักยังไม่เท่าไร แต่สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดก็คือการทำให้อีกฝ่ายแปดเปื้อน ดังนั้นทุกคนในสำนักพิษจึงโมโหอย่างมาก

แต่สำนักกู่กลับยอมรับคนผู้นี้ ซึ่งทั้งสองฝ่ายก็ขัดแย้งกันเรื่องนี้อยู่แล้ว ไหนเลยจะรู้ว่าสำนักกู่เองก็ประสบชะตากรรมเดียวกัน ดังนั้นจึงถูกสำนักพิษหัวเราะเยาะ

และเพราะเหตุนี้ คนที่อัปลักษณ์และไม่เตะตาผู้หนึ่ง กลับทำให้ทั้งสองสำนักไม่อาจอยู่ร่วมกันได้

จนสุดท้ายก็ไม่มีคนรู้ว่าเจ้าคนผู้นั้นมีชื่อว่าอะไร

ทางด้านนั้นกู่ลึกลับกำลังกรีดร้องออกมา เพราะถูกราชาร้อยกู่กัดคอแล้วคาบขึ้นมาแล้ว

อย่าว่าแต่เยว่พั่วหลัวที่รู้สึกถึงความกดดันที่รุนแรงนี้ เพราะแม้แต่ในถุงผ้าที่ไป๋จิ่นมัดเรียบร้อยแล้ว หนอนพิษเหล่านั้นก็เริ่มปั่นป่วนเช่นกัน

นั่นคือการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของกู่ลึกลับ

อย่างไรเสียการเติบโตมากับไช่หุ่ยที่ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่และอยู่ดีกินดี เคยเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองเมื่อใดกัน?

สุดท้ายเมื่อกระโดดออกมากลับถูกตีจนตั้งตัวไม่ทัน

เมื่อเห็นว่าแสงบนร่างของกู่ลึกลับเริ่มอ่อนแสงลงเรื่อย ๆ อาชิงจึงลงจากร่างของหานฉี ราชาร้อยกู่จึงกระโดดขึ้นไปบนหลังมือของอาชิง และใช้หนวดเล็ก ๆ สองอันดันกู่ลึกลับมา

กู่ลึกลับนั่นถูกทุบตีจนไร้เรี่ยวแรง จึงทำได้เพียงนอนนิ่งอยู่ข้างกายราชาร้อยกู่อย่างเชื่อฟัง ไม่ต่างอะไรจากลูกน้องตัวหนึ่ง

แต่อาชิงกลับรู้สึกรังเกียจ “มันหน้าตาน่าเกลียดยิ่งนัก!”

เยว่พั่วหลัวตีหน้าผากเขาเบา ๆ “เจ้าเด็กโง่ เจ้ารีบกินมันซะ เมื่อมันรวมกับราชาร้อยกู่แล้ว เจ้าก็จะมีความสามารถเพิ่มขึ้นอีกขั้น!”

ราชาร้อยกู่ขยับหนวดเล็กน้อย ดึงกู่ลึกลับมุดหายเข้าไปในร่างของอาชิง

กู่ลึกลับต้องการที่จะขัดขืน แต่น่าเสียดายที่มีพี่ใหญ่อยู่ และเห็นได้ชัดว่ามันไม่สามารถเอาชนะได้ ทำได้เพียงถูกลากไปอย่างไร้ชีวิตชีวา จะตายหรือว่าเปลี่ยนเจ้านาย จะทำอะไรได้อีกเล่า?

.

.

.