การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวยบทที่ 588 คว้าน้ำเหลว

บทที่ 588 คว้าน้ำเหลว

บทที่ 588 คว้าน้ำเหลว

พอได้ยินเยี่ยฝูเซี่ยงกล่าวอย่างนั้นแล้ว พานลี่ฮวาก็ปฏิเสธเด็ดขาด

“ไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้น สิ่งที่เยี่ยฉงทำผิดถือเป็นความผิดร้ายแรง หากพี่สะใภ้ไม่มีอะไรแล้ว ควรกลับไปเถอะค่ะ”

เยี่ยฝูเซี่ยงทนไม่ไหวแล้ว “พานลี่ฮวา เธอยังมีครอบครัวของแม่ผู้ให้กำเนิดอยู่ในใจบ้างไหม ตอนนี้ธุรกิจของเธอรุ่งเรืองขนาดนี้ แต่กลับใจร้ายกล้ากล่าวคำแบบนี้กับฉันงั้นหรือ? นี่คือความรักที่เธอมีต่อพี่สะใภ้ของตัวเองใช่ไหม?”

ในตอนท้าย เธอชี้ไปที่ถังซวงก่อนจะพูดขึ้นว่า “ถังซวงไม่ใช่หลานสาวทางสายเลือดของเธอด้วยซ้ำ แม่ของเธอเป็นแค่ลูกบุญธรรม แต่กลับช่วยเหลือคนนอกที่ไม่ใช่ครอบครัวตัวเอง เธอยังมีสติดีอยู่ไหม?”

เยี่ยฉงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เธอคิดว่าถังซวงเป็นหลานตระกูลเฮ่อจริง ๆ แต่กลับกลายเป็นว่าถังซวงคือลูกสาวของลูกบุญธรรมของตระกูลเฮ่อ

เยี่ยฉงเหลือบมองถังซวงด้วยแววตาเหยียดหยามทันที

“อะไรกัน? เป็นแค่ลูกบุญธรรมเองหรือ ฉันก็หลงคิดว่าเธอเป็นคนก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมา แต่จริง ๆ แล้วเป็นแค่ในนาม ยังกล้าทำตัวใหญ่โตอีก” เยี่ยฉงกล่าวออกมา และหันมองพานลี่ฮวาก่อนจะยกยิ้ม “คุณพาน ป้าของฉันก็เป็นพี่สะใภ้ของคุณด้วย ถ้าหากคุณต้องการคู่ธุรกิจ คุณก็ควรจะเลือกป้าของฉันไม่ใช่หรือ”

คำพูดของเยี่ยฉงตรงกับใจของเยี่ยฝูเซี่ยงอย่างมาก

เพราะบริษัทนี้เติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง เธอเองก็อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้อง เมื่อมีโอกาส ก็อยากจะเข้าแทนที่ถังซวงทันที “ลี่ฮวา เสี่ยวฉงพูดถูก ในเมื่อเธออยากจะเปิดบริษัททำไมถึงไม่ขอให้ฉันมาลงทุนด้วย? เราเป็นครอบครัวเดียวกันแท้ ๆ ควรจะทำอะไรร่วมกันสิจึงจะถูก ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปนะ เราควรพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กันอีกรอบ”

ถังซวงถึงกับตกตะลึงกับความไร้ยางอายของเยี่ยฝูเซี่ยง

แม้เธอจะไม่ชอบพี่สะใภ้ของพานลี่ฮวา แต่ก็ไม่ได้เกลียดชังเท่ากับตอนนี้เลย

และอีกคนที่ตกตะลึงไม่แพ้กันคือพานลี่ฮวา เธอมองเยี่ยฝูเซี่ยงอย่างประหลาดใจก่อนจะปรบมือให้อีกฝ่าย “เยี่ยฝูเซี่ยง คำพูดพี่ทำฉันประหลาดใจจริง ๆ เมื่อก่อนพี่ไม่ใช่คนไร้ยางอายขนาดนี้ กล้าพูดมันออกมาได้ยังไง!”

พานลี่ฮวาขับไล่พวกเขาออกไปอีกครั้ง

“พวกคุณกลับไปได้แล้ว บริษัทของเราไม่ต้องการคนแบบเยี่ยฉง!”

“พานลี่ฮวา อย่ามาจองหองนักเลย ถ้าหากวันนี้เธอกล้าทำให้ฉันโกรธ ฉันจะกลับไปบอกให้พี่ชายของเธอมาจัดการนะ!”

ยิ่งเห็นว่าเยี่ยฝูเซี่ยงกล้าข่มขู่ตัวเองอย่างนี้ พานลี่ฮวายิ่งพยายามขับไล่พวกหล่อนออกไป

“งั้นคุณกลับไปฟ้องพี่ใหญ่ให้เร็วเลย! ถ้าหากพี่ชายของฉันยังเข้าข้างคุณ เราสองคนพี่น้องก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว!” ในตอนท้าย พานลี่ฮวาพูดออกมาจากใจจริง

เยี่ยฝูเซี่ยงใจเต้นรัว

พวกเธอไม่สามารถทำอะไรพานลี่ฮวาได้เลย เพราะหากพานลี่ฮวายุติสัมพันธ์กับครอบครัวสามีของเธอจริง ๆ เป็นครอบครัวของเธอก็จบ ตระกูลเฮ่อยิ่งใหญ่กว่าตระกูลพานมาก แม้แต่พานลี่ฮวายังกลายเป็นประธานบริษัทที่มีชื่อเสียงในก่างเฉิง ตอนนี้ครอบครัวของเธอจึงได้รับผลประโยชน์มากมายจากความสัมพันธ์ของพานลี่ฮวากับสามี เธอไม่สามารถทำให้พานลี่ฮวายุติความสัมพันธ์ฉันท์ครอบครัวนี้เด็ดขาด

เยี่ยฝูเซี่ยงจึงจะทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายลง

เยี่ยฝูเซี่ยงหันไปเห็นจูรุ่ย ก็กล่าวออกมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ “อ้าว… นี่ลูกสาวคนโตของตระกูลจูไม่ใช่หรือ? ตระกูลจูตามหาเธออยู่นี่ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

เยี่ยฝูเซี่ยงหันมองพานลี่ฮวา “ลี่ฮวา หรือว่าเธอลักพาตัวลูกสาวของคนอื่นมา?”

พานลี่ฮวาขมวดคิ้วเครียด พวกเขากำลังทานอาหาร จึงไม่มีเวลาให้จูรุ่ยไปหลบ ตอนนี้เยี่ยฝูเซี่ยงเห็นเธอแล้ว หากตระกูลจูรู้ว่าลูกสาวของพวกเขาอยู่ที่บ้านของเธอ ตระกูลเฮ่อลำบากแน่นอน

พอเห็นพานลี่ฮวาเครียดแบบนั้น เยี่ยฝูเซี่ยงก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือความลับของพวกเขา ความกังวลของเธอก็หายไป ระเบิดเสียงหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “ลี่ฮวา เธอทำมันจริง ๆ หรือ นี่เธอพาลูกสาวตระกูลจูมาได้ยังไง? เธอรู้ไหมว่าตระกูลจูกำลังตามหาหล่อนให้ควั่ก ถ้าหากพวกเขารู้ว่าคุณหนูจูอยู่ที่บ้านของเธอ มันจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ?”

ได้ยินอีกฝ่ายกล่าวอย่างนั้น พานลี่ฮวายิ่งรังเกียจพี่สะใภ้คนนี้มาก

แต่ก่อนที่พานลี่ฮวาจะพูดอะไร จูรุ่ยก็ลุกขึ้นพูดว่า “คุณพาน ฉันมาเยี่ยมตระกูลเฮ่อในฐานะแขก โปรดอย่าได้กล่าวถึงการลักพาตัวอะไรเลยค่ะ ถ้าหากคนอื่นได้ยิน พวกเขาจะคิดไปไกล”

จูรุ่ยมองเยี่ยฝูเซี่ยงด้วยแววตาเย็นชา “แล้วถ้าคุณต้องการบอกพ่อของฉัน ก็ไปบอกได้ทันทีเลยค่ะ เพราะวันพรุ่งนี้ฉันก็วางแผนไว้ว่าจะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน”

ได้ยินจูรุ่ยพูดอย่างนั้น เยี่ยฝูเซี่ยงก็หันมองเธอ รู้สึกว่าคุณหนูจูแตกต่างจากข่าวลือที่ได้ยินมาเล็กน้อย แต่เรื่องที่ตระกูลจูกำลังตามหาจูรุ่ยนั้นเป็นเรื่องจริง “ฉันได้ยินว่าคุณหนูจูกำลังจะหมั้นกับหลานชายคนโตตระกูลหลี่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า คงจะเป็นการดีหากคุณรีบกลับบ้านนะคะ”

พานลี่ฮวายังคงลังเล เมื่อเห็นว่าจูรุ่ยต้องเผชิญหน้ากับคนแบบนี้ เธอยิ่งทนไม่ได้ จึงไม่คิดรักษามารยา ขับไล่เยี่ยฝูเซี่ยงและเยี่ยฉงออกจากบ้านไปทันที

“พานลี่ฮวา เธอ… เธอกล้าไล่ฉันงั้นหรือคอยดูเถอะ เราสองคนไม่จบกันง่าย ๆ แน่!”

เยี่ยฝูเซี่ยงตบประตูอย่างแรง แต่ว่าประตูกลับไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย และเป็นฝ่ามือของเธอเองที่เจ็บ แต่ก็ทำได้เพียงจากไปเท่านั้น

เยี่ยฉงเดินตามเยี่ยฝูเซี่ยงไป “คุณป้าคะ จูรุ่ยคนนั้นมีอะไรหรือเปล่าคะ?”

เยี่ยฝูเซี่ยงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “มีแน่นอน ป้าได้ยินว่าจูรุ่ยกำลังจะหมั้นกับหลานชายคนโตตระกูลหลี่ แต่ในช่วงสองวันที่ผ่านมาตระกูลจูแทบจะพลิกแผ่นดินค้นหาตัวเธอ ซึ่งชัดเจนแล้วพวกเขาบังคับลูกสาวให้หมั้นหมาย คงไม่คิดว่าจูรุ่ยจะมาอยู่ที่ตระกูลเฮ่อ”

เยี่ยฉงถามต่อ “คุณป้าคะ… อย่างนั้นเราควรบอกเรื่องนี้กับตระกูลจูไหม? ถึงจูรุ่ยจะบอกว่าไม่สน แต่ถ้าตระกูลจูมาที่นี่ คงจะสร้างปัญหาให้พวกเขาได้ไม่น้อย”

เยี่ยฝูเซี่ยงเองก็คิดแบบนั้น “อื้ม เราไปบ้านตระกูลจูกันเถอะ”

ทั้งป้าและหลานสาวตรงไปยังบ้านตระกูลจูทันที

อีกด้านหนึ่ง จิงเหวินรุ่ยหันมองจูรุ่ยด้วยความกังวล “เสี่ยวรุ่ย พวกเขาจะไปบอกพ่อของคุณไหมว่าคุณอยู่ที่นี่?”