ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ 2.5 Chapter 1.5 – เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

Chapter 1.5  – เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

ฉันแน่ใจว่าประตูปิดไปแล้ว และถอนหายใจออกมาเบา ๆ

「 …ราตรีสวัสดิ์…ราตรีสวัสดิ์เหรอ? ไม่ได้พูด ราตรีสวัสดิ์ กับใครสักคนมานานแล้วแหะ! ｣

(อย่างน้อยที่บ้านพ่อแม่ ก็เคยพูดแทบจะนับครั้งได้)

(ดีใจจังที่พูด เหมือนโดนบอกทางอ้อมว่านายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว)

ฉันกลับห้องด้วยอารมณ์ดี กินแกงกะหรี่ อาบน้ำ แล้วก็เข้านอน

มันช่างเงียบสงบ ยเพราะจนถึงเมื่อกี้มีเราสองคน รู้สึกเหงานิดหน่อย แค่เราสองคน?

(……..ฉันกับยูกิมิยะ)

ใช่ แม้ว่าฉันจะทำความสะอาดห้องสกปรก แต่ฉันก็ยังอยู่ในห้องเดียวกับสาวสวยที่ดูราวกับเทพธิดา

หลังจากนั้น รู้สึกเหมือนหัวกำลังเดือด หน้าแดง …ไม่นะบอกได้เลยว่าร้อนไปทั้งตัว

ฉันคิดอย่างใจเย็น ฉันอยู่ในห้องของยูกิมิยะ ฉันมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการทำความสะอาด แต่ตอนนี้ฉันสึกตัวแล้ว

「 จริงเหรอเนี้ย!? ｣

จนกระทั่งปีที่แล้ว ฉันอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่ผู้ชาย รายล้อมไปด้วยเด็กผู้ชาย

อย่างที่บอกไปแล้ว ฉันมันหนุ่มซิงดี ๆ นี่แหละ การที่ได้อยู่ผู้หญิงซื่อบริสุทธิ์ ฉันคงกลายที่ไม่พอใจของผู้ชายทุกคนแน่ กังวลชะมัด

สภาพแวดล้อมที่อบอุ่นผ่อนคลาย

ฉันอยู่ในห้องเด็กผู้หญิงกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อไม่นานมานี้ ถึงจะรีบร้อนไปบ้าง

(อ้าาาาาาา)

สมองของฉันรู้สึกเดือดปุด ๆ เลย โดยที่ไม่รู้ว่าตวเองพูดอะไรออกมา

ใจร่ม ๆ ผ่านไปแล้ว มันเป็นสิ่งที่ผ่านไปแล้ว ไม่มีจำเป็นจะต้องคิดเยอะ

「 ใช่! อาหาร มาทานให้หายอยาก นอนหลับ แล้วก็ลืมทุกอย่าง! ｣

…ทำได้ที่ไหนกัน? เลิกหนีจากความเป็นจริงดีกว่า ฉันวางข้าวและแกงที่อุ่นไว้บนจานแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น และ…

ได้ยินเสียงจากห้องข้าง ๆ ผนังมันบางจนน่าตกใจเลยแหะ ฉันคิดว่ามันเก็บเสียงก็พอแล้ว

(เธอคงจะพูดดังน่าดู ฟังดูอึดอัดชอบกลแหะ แต่…)

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองก่ออาชญากรรมยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ควร แต่ก็อดไม่ได้… ความอยากรู้อยากเห็นน่ากลัวแหะ

ฉันจึงหันไปทางกำแพง

(…เพลงเหรอ?)

มันเป็นเพลงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน …ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายูกิมิยะจะร้อง

เสียงร้องที่ไพเราะมาก ถ้าบอกเธอเป็นศิลปินก็เชื่อนะ อดไม่ได้ที่จะหลงรักเลย แม้จะนอดเดียว ฉันอยากได้ยินอีกสักหน่อย ฉันจึงลองตั้งใจฟัง

มันเหมือนกับคอนเสิร์ตละคร เมื่อพูดถึงเนื้อเพลง…

「 คาเรย์ คาเรย์ คาเรย์ คาเรย์ คาเรย์ ｣

「 ไรซ์ แอนด์ โทโมดาจิ♪ รันรันรันรัน♪ ｣

**พรู๊ดดด**

—————ฉันสำลักให้กับเนื้อเพลงแปลก ๆ

「 เฮ้ ๆ เธอร้องเพลงอะไรน่ะ? มันชักจะแปลก ๆ ｣

เผลอจะโกนเมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่อนในเพลงต้นฉบับโดยไม่คาดคิด

จากนั้นเสียงเพลงก็หยุดลง

เห็นได้ชัดว่ายูกิมิยะได้ยินเสียงของฉัน

(แย่ล่ะ…)

ถ้าเธอรู้ว่าฉันแอบฟัง ฉันคงถูกกระทำอย่างเย็นชาอีกแน่ พอยูกิมิยะตั้งสติได้ปุ๊ป ไม่นานเธอก็เริ่มร้องเพลงขึ้นอีกครั้ง นี่เธอตื่นเต้นกับมันแค่ไหนกันเนี้ย?

ฉันอายที่จะฟังจริง ๆ

「 คุณเนื้อ♪ คุณแครอท♪ คุฯมันฝรั่ง♪ คุณหัวหอม” ｣

「 มันน่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย น่าอาย♪ ｣

(หยุดเถอะ หยุดทีเถอะ จริง ๆ นะ!)

(ช่วยสังเกตุทีเถอะ ว่ามีคนได้ยินเธออยู่นะ!)

ถ้าฟังมันอีก ฉันคงต้องบ้าไปแล้วแน่ เพื่อสุขภาพจิตที่ดี ฉันต้องออกห่างจากโซฟาที่ติดผนัง เพื่อความปลอดภัย

「 ฉันจะรับมันไป♪ ทานแล้วนะคะ ｣

ฉันได้ยินจากยูกิมิยะ บังเอิญในเวลาเดียวกันเหมือนเธอกำลังจะเริ่มทาน

เขาลังเลที่จะเห็นปฏิกิริยาของเธอ …มันจะเข้ากับรสนิยมของยูกิมิยะจริงหรือเปล่า? เขาลองชิมแกงกะหรี่ที่ซื้อในร้านพร้อมซอสมะเขือเทศ

เป็นเพียงแกงสำเร็จรูป มีอะไรที่มันน่าประทับใจอะไรบ้าง?

ฉันรู้สึกประหม่าโดยสัญชาตญาณ…

「 …อร่อย…｣

แม้จะแผ่วเบา แต่ฉันก็ได้ยินคำพูดเหล่านั้นชัดเจน

ดูเหมือนจะเข้ากับรสนิยมของยูกิมิยะนะ ความตึงเครียดบรรเทาลง และฉันก็เริ่มทานแกงกะหรี่ของตัวเอง

「 มันอร่อย ฉันคิดว่ามันรสชาติดีกว่าที่ทำจากมะเขือเทศอีกนะ ｣

เมื่อชีวิตสงบลง ฉันว่าจะลองทำดู เมื่อถึงเวลานั้นฉันคงต้องขอให้ยูกิมิยะช่วย หวังว่าเธอจะไม่เกลียดกลิ่นของเครื่องเทศ

「 อร่อย มันอร่อยมาก!! ยาสึฮาชิคุง สุดยอดจริง ๆ… ｣

ถึงเธอไม่ได้จะบอกใคร

แต่เธอที่พูดถึงขนาดนั้น ฉันได้ยินชัดแจ้งทุกถ้อยคำ ไม่มีเหตุให้รังเกียจเธอเลยสักนิด

ขณะที่ฉันเกาแก้มด้วยความรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ฉันรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อบอุ่นลึก ๆ ในอก

ครั้งสุดท้ายที่มีคนชทว่าอร่อยเนี้ย ใครกันนะ พ่อแม่? จุนยะ? มันจั๊กจี้นิดหน่อย มันต่างจากการเขินอาย

(…บางทีฉันอาจจะกำลังดีใจ)

การทักทาย ความประทับใจ และการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ …มันดีมากจริง ๆ สิ่งโรงเรียนก็มีจุนยะเพื่อนสนิทในสภานักเรียน

แต่การได้พูดเรื่องส่วนตัว มันหายากจนแทบหายไปจากชีวิต ความสุขที่ได้แบ่งปันเวลาร่วมกับกับใครสักคน

ฉันจึงตักอาหารเข้าปากอีกครั้ง

「 อา… ง่วงแล้วสิ! แต่นอนไม่หลับเลยแหะ ｣

ความผิดของยูกิมิยะเลยนะ การได้อยู่ห้องข้าง ๆ กับสาวน่ารักแบบนั้น

เราอยู่ด้วยกันจนดึกดื่น ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด ที่เธอไม่ตระหนักถึงสิ่งที่อยู่อีกด้านหนึ่งของหลังกำแพง นิสัยเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่

「 ……………รอยยิ้มของคุณช่างน่ารัก ｣

(ฉันกำลังพูดอะไรเนี้ย?)

****

เป็นเวลาก่อนแปดโมงเช้า ถ้าไม่รีบล่ะก็ ได้สายจริง ๆ แน่

เช็คผมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนใส่รองเท้าก่อนออกจากห้อง

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องแสงระยิบระยับ ฉันหรี่ตามอง

「 หา~~~~~~ว ｣

「 หา~~~~~~ว ｣

ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงหาวเกินมานะ

เมื่อมองผ่านประตูทางด้านซ้าย …พวกเขาก็ออกจากบ้านเวลาเดียวกัน

ยูกิมิยะที่หาว กำลังอ้าปากค้างอยู่นั้น …บรรยากาศมาคุสุด ๆ ฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วรีบออกจากห้องไป

「 คุณเห็นมันมั๊ย?

「 …ฉันไม่เห็นสักนิด! ｣

「 โกหก!! ｣

(ถึงแม้จะแกล้งทำเป็นไม่เห็น ก็ไม่รอดอยู่ดี)

ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ เลยหลวมตัวซะได้ หาวออกมซะได้ (น่าอายจริง ๆ) ก่อนจะสงบสติ ปรับอารมณ์ให้เข้าที่ เธอจัดทรงผม ก่อนจะหันหน้า หน้าแดงนิดหน่อย

「 อรุณสวัสดิ์ค่ะ ยัตสึฮาชิคุง ｣

「 …อรุณสวัสดิ์ค่ะ ยูกิมิยะ ｣

การทักทายแม้ในเวลาแบบนี้ก็ยังคงสุภาพเหมือนเดิม

「 ยัตสึฮาชิคุง ลืมสิ่งที่เพิ่งเห็นเมื่อกี้ซะ ไม่อย่างนั้น ฉันคงต้องคอยดักตีคุณ ให้คุณลืม ๆ มันไปซะเลย ｣

「 เธอคิดจะทำอะไรล่ะนั้น ｣

การดักตีซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ ฉันไม่บอกใครหรอก สัญญาเลย

ก่อนอื่นเลย ถ้าเจ้าพวกนั้นรู้ว่าฉันย้ายมาอยู่ข้างบ้านเธอ ชีวิตฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี

「 อย่าได้บอกใครเชียวนะคะ ｣

ยูกิมิยะหลับตาลง และเตือนตัวเองว่าอย่าได้สบตา ฉันคิดไปเองหรือเปล่าที่ฉันได้เห็นความสิ้นหวังเล็ก ๆ บนใบหน้านั้น?

เธอคงไม่อยากทำลายภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบ หรือไม่ต้องการให้ใครรับรู้…

เอาเถอะไม่ว่าจะแบบไหน คนเราก็มีด้านที่ไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้น ยูกิมิยะก็มีด้านอ่อนแอเหมือนกันหรือเปล่านะ? ฉันสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคย

ฉันนึกสนุกขึ้นนิดหน่อย

「 การทำอาหาร การซักผ้า การทำความสะอาดเข้าขั้นหายนะเลยล่ะ ｣

แม้ว่าฉันจะพูดออกไปอย่างอ้อม ๆ ก็ตามที

แต่สายตาทิ่มแทงก็ส่งมาทางฉัน

「 ขะ-ขอโทษ อย่าส่งสายตาทิ่มแบบนั้นสิ ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร เธอก็อย่าสนใจที่ฉันพูดเลย ｣

「 พวกหลอกลวง ｣

「 เอ่อ…!! ｣

「 ล้อเล่นค่ะ ｣

「 ไม่ว่าจะมองท่าไหน ภาพลักษณ์ชวนเชื่อของเธอ ยังดูน่าเชื่อถือมากกว่าคำพูดของฉันอีกนะ ｣

ถึงจะน่าเศร้าแต่มันก็เป็นจริง

「 ฉะ-ฉันแน่ใจว่าต้องมีเรื่องดี ๆ แน่นอน ｣

「 ช่วยแสดงความเห็นใจราคาถูกแบบนั้นทีเถอะค่ะ ｣

ทำให้ให้เศร้าขึ้นไปอีกเลยแหะ เหมือนหัวใจร่วงหล่นเลย

รู้สึกหดหู่แต่เช้าเลยแหะ ยูกิมิยะจึงมองดูนาฬิกาด้วยสีหน้าตกใจ เมื่อฉันมองดูนาฬิกาก็เป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้ว

「 สายแล้วสิ… ยูกิมิยะ รีบไปกันเถอะ ｣

「 ค่ะ! ปล่อยไว้เถอะค่ะ หรือจะให้ฉันจะเดินไปโรงเรียนกับคุณเหรอคะ ｣

「 ฉะ-ฉันไม่เอาหรอก เดี๋ยวฉันได้ตายกันพอดี ｣

「 ฉันล้อเล่นค่ะ ｣

「 มุขตลกที่ขำไม่ออกจริง ๆ …ช่วยไม่ได้ เดี๋ยวจะสายเอา ｣

(ไม่อยากจะวิ่งเลยแหะ)

「 ยาสึฮาชิคุง ทัปเปอร์แวร์เมื่อวานฉันจะคืนให้หลังเลิกเรียนนะคะ ｣

「 เข้าใจแล้ว! ไว้เจอกันนะ ยูกิมิยะ ｣

เขาบอกลายูกิมิยะ แล้วรีบวิ่งออกไปจากอพาร์ตเมนต์

ตอนแรกที่ฉันเจอยุกิมิยะ ฉันคิดว่ายัยนี่นิสัยแย่สุด ๆ …แต่ตอนนี้ ฉันกลับไม่คิดอย่างนั้นแล้ว

บางทีฉันอาจจะชอบการปฏิสัมพันธ์ที่ไร้สาระแบบนั้นก็ได้ ฉันเดินไปที่โรงเรียนมัธยมชิรามิเนะด้วยก้าวเล็ก ๆ

「 วันนี้อากาศดีแหะ น่าจะเป็นวันที่ดี ｣