ความสัมพันธ์ลับ ๆ ที่บอกใครไม่ได้ของผมกับยัยเทพธิดาซึนเดเระ 2.4 Chapter 1.4 – เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

Chapter 1.4  – เพื่อนบ้านคนแรกของฉัน

??????? ?.?

(ชั้นในสีดำ…)

ยูกิมิยะ และฉันต่างก็มองหน้ากัน… ใบหน้าของยูกิมิยะเปลี่ยนเป็นสีแดงสดทันที

ฉันคิดว่าจะต้องถูกตบแน่ ๆ ฉันไม่ใช่พวกมาโซแต่อย่างใด แต่มันน่าอึดอัดใจเกินจนทำอะไรงุ่มง่ามไปหมด

ฉันกับยูกิมิยะที่กำลังตัวแข็งทื่ออยู่นั้น จะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดีot?

(แย่ล่ะ…)

「 เอ่อ…!? ｣

หน้าของฉันก็แดงเหมือนกัน มันยังคงแดงกว่าที่เคยเป็นมา คงจะหน้าแดงพอ ๆ กับยูกิมิยะตอนนี้เลยมั้ง ยังไงเธอก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น แถมยังเป็นสาวที่สวยอีก

แต่ว่า…

ถ้าต้องถูกตบแบบนี้ มันช่างไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย สิ่งที่ทำได้ในเวลาแบบนี้คือ…

「 เรื่องนี้ฉันต้องขอโทษจริง ๆ ｣

การขอโทษอย่างจริงใจ…

ถึงจะถามว่าขอโทษทำไม? มันคงตอบยาก เอาตามจริง คนที่ไม่ยอมดูแลความสะอาดอย่างยูกิมิยะต่างหากที่ผิด แต่ลูกผู้ชายแต่ต้องขอโทษไว้ก่อน

ยูกิมิยะที่ยกกำลังมือขึ้น บอกปัดออกไป

「 ข่างเถอะค่ะ.. ｣

เขาตกตะลึง เขานึกว่าตัวเองจะโดนตบซะแล้ว………

「 …ไม่ต้องขอโทษหรอก มันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ ｣

(รอดแล้ว…!)

ถึงจะรอดตัวไป แต่ความสัมพันธ์ยิ่งห่างไกลจากคำว่า “มิตรภาพ” ไกลลิบเลย

ยูกิมิยะซ่อนชุดชั้นในเอาไว้ด้านหลัง แล้วถอนหายใจเบา ๆ

「 มาทำให้เสร็จไว ๆ เถอะ ฉันหิวแล้ว ｣

「 คุณบอกว่าจะกินก็มันได้สินะ งั้นฉันจะคอยดูเพื่อความแน่ใจว่าคุณจะไม่แตะต้องเสื้อผ้าฉันอีก ｣

「 ไงนะ? คิดว่าฉันจะขโมยมันหรือไง? ｣

「 ใครจะรู้ คุณอาจจะเป็นพวกโรคจิตก็ได้? ｣

ขณะที่ต่อล้อ ต่อเถียงกันไปสักพัก (เอาไว้ก่อน)

จากนั้นพวกเราเก็บขยะ และเสื้อผ้าเงียบ ๆ สองชั่วโมงต่อมา ก็พักที่ห้องนั่งเล่น มันสะอาดผิดหูผิอดตาเลยล่ะ

ในส่วนของขยะต้องวางไว้ก่อน กองขยะมากมายมันก็น่ารำคาญที่จะต้อง วางผลิตภัณฑ์กำจัด จากนั้นใช้เครื่องดูดฝุ่น และผ้าเพื่อกำจัดแมลงร้าย

แต่เมื่อรวมกองขยะทั้งหมดเสร็จ

ห้องนี้ก็ว่างเปล่าจริง ๆ นอกจากเตียงกับโต๊ะ และของเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีกเลย

ถึงจะบอกว่าเธอเป็นคนเรียบง่ายก็เถอะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีความคิดอะไรเป็นพิเศษ ฉันมองไปรอบ ๆ ด้วยตาเป็นประกาย กับห้องที่สบายตาขึ้น

「 เห็นพื้นชัดเจนเลย ｣

「 จนถึงตอนนี้ได้ทำผิดผลาดร้ายแรงเลย ต่อไปนี้ฉันกำจัดขยะให้เรียบร้อยแน่นอน ｣

「 เธอจะทำแน่นะ? ｣

「ใช่! ฉะ-ฉันจะทำมันแน่ ｣

「 …ยูกิมิยะ? ｣

ดูเหมือนว่าฉันคงต้องมาคอยเช็คแล้วสิ มันคงไม่ใช่เรื่องตลกแน่ ถ้ามันการเป็นแห่งเพาะพันธ์เจ้าปีเตอร์

「 เธอได้เปิดเครื่องซักผ้าไว้หรือมั๊ย? ｣

「 คะ-ค่ะ ｣

「 ฉันจะบอกวิธีใช้เครื่องซักผ้าให้เธอเอง ｣

เสื้อรีบผ้านำเสื้อไปเข้าเครื่อง

「 …คุณจริงใจมาก มันน่าขนลุกมาก ｣

ฉันเดินไปที่เครื่องซักผ้าข้าง ๆ ห้องครัว และเริ่มใช้งานพร้อมกับให้คำแนะนำต่าง ๆ เธอคงไม่อยากให้ฉันแตะต้อง ฉันจึงได้แต่สอนวิธีการใช้งานให้เธอ โดยส่วนที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของเจ้านี่

「 ใส่น้ำยาซักผ้าและน้ำยาปรับผ้านุ่มลงตรงนี้ เพื่อจะได้วัดปริมาตรได้ โอเคมั๊ย? ｣

「 หืม! …ยูกิมิยะ ฟังอยู่มั๊ย? ｣

「 ……? ｣

ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติมาตั้งแต่เมื่อกี้

「 …เอ๊ะ? เข้าใจแล้ว ｣

เธอกลัวฉันเห็นชั้นในเธอหรือไง?

「 …ไม่ มะ-มันไม่ใช่นะ ｣

「 มีอะไรหรือเปล่า? เธอกังวลเรื่องอะไรล่ะ? ｣

「 ไม่หรอก! แค่คิดว่านายคล่องดีจัง ｣

「 ปกติจะตายไป ｣

「 ปกติแล้วที่บ้านฉัน พวกแม่บ้านจะเป็นคนคอยจัดการทุกอย่างให้ ประธานยัตสึฮาชิ ไม่ใช่แบบนั้นเหรอ? ｣

ครอบครัวฉันไม่มึตังค์พอจะไปจ้างแม่บ้านหรอกนะ

(ครอบครัวของยูกิยะ มีตังค์พอจะจ้างแม่บ้านด้วยเหรอ ยอดไปเลยแหะ)

「 ครอบครัวฉันก็แค่ครอบครัวคนธรรมดาที่ทั้งพ่อและแม่ทำงาน งานบ้านส่วนใหญ่ก็ทำมาตั้งแต่อนุบาล มันชินแล้วล่ะ ｣

「 เด็ก…!? ｣

ดวงตาของยูกิมิยะเบิกกว้างขึ้น ส่วนใหญ่มักจะแปลกใจเมื่อฉันพูดถึงเรื่องนี้

「 พ่อแม่ของฉันทั้งคู่ทำงานเช้าเลิกค่ำ ฉันเลยเรียนรู้เอาไว้ ก็เลยทำดีก็แค่นั้น ｣

「 มันแล้วตัวบุคคลสินะ… ｣

「 ไม่ต้องเอาฉันไปเปรียบเทียบเทียบเลยนะ ｣

ขณะที่เครื่องซักผ้ากำลังทำงานอยู่ ฉันรีบทำความสะอาดให้เสร็จ ใช้เครื่องดูดฝุ่นที่นำมาจากห้อง แย่ชะมัด มันสะสมมานานแค่ไหนเนี้ย? ฝุ่นมักจะทำให้ฉันป่วย อาจเป็นเพราะภูมิแพ้ละมั้ง

ฉันที่กำลังตั้งใจดูดฝุ่นอยู่นั้น ยูกิมิยะที่เดินมาจากด้านหลัง เรียกฉันด้วยท่าทางเคอะเขิน

「 มีอะไรเหรอ? ｣

「 ……ประธานยัตสึฮาชิ ฉันขอโทษสำหรับเรื่องก่อนหน้าด้วยค่ะ ｣

「 ชั่งมันเถอะ ฉันก็บุกรุกเข้ามาในบ้านเธอด้วยสิ ｣

(เขากังวลเรื่องนี้เองเหรอ ผู้ชายคนนี้เขาสุภาพ แถมยังจริงจัง)

「 เธอไม่ห่วงเรื่อง …ไม่ว่าจะใคร ก็ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเหมือนกัน ｣

「 …ถ้ามีใครมาแอบเข้ามาในบ้านฉันคงไม่ชอบเหมือนกัน ｣

「 งั้นเหรอคะ? ｣

ฉันรู้สึกว่าปกติที่พ่อแม่จะทำงานด้วยกันทั้งคู่ ในกรณีของฉัน มันแค่เร็วไปหน่อย

(พอคิดถึงคำพูดของผู้ชายคนนี้ ทำเอายูกิมิยะรู้สึกกังวล)

「 ฉันยอมรับคำขอโทษของคุณค่ะ หวังว่าคุณจะไม่ติดใจ ｣

(…เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารักเหรอ? …ก็ออกจะน่ารักดี)

หลังจากจัดการอ่างล้างจานเสร็จ ห้องสะอาดจนน่าอยู่ขึ้นจมเลย งานที่ท้าทายครั้งล่าสุด ก็ตั้งแต่ที่บ้านที่พ่อแม่ทำเละทิ้งไว้ครึ่งปี คิดถึงความเลอะรอบ ๆ เตาไมโครเวฟเลยแหะ

ยูกิมิยะประทับใจเมื่อมองไปรอบ ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะสะอาดขนาดนี้ภายใน 2 ชั่วโมงเท่านั้น…

「 ที่จริงอยากจะทำอีกหน่อย แต่มันก็ดึกแล้ว เสื้อก็ตากให้แห้งแล้วค่อยพับเก็บทีหลัง ｣

「 ขะ-ขอบคุณค่ะ ｣

「 เพื่อนบ้านกัน ธรรมดาที่ต้องช่วยเหลือกันสิ ｣

แต่ทั้งหมดก็เพื่อชีวิตที่สงบสุข ฉันก็ยินดีที่จะทำ

ส่วนเรื่องในโรงเรียน ไม่ค่อยอยากพูดถึงในช่วงเวลาส่วนตัวเท่าไหร่ แค่แยกแยะเวลาส่วนกับเวงางานก็พอแล้ว

「 เกินกว่าสี่ทุ่มไปแล้ว ฉันหิวจนจะเป็นลม คงเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องละมั้ง ยูกิมิยะคงเหมือนกันฟังจากเสียงท้องของเธอแล้ว ｣

「 …มะ-ไม่ใช่ฉันนะ ｣

「 แล้วจะมีใครอีกล่ะ ｣

「 อื้อ… ｣

ยูกิมินะที่จ้องมาทางฉัน เธอที่พยายามปฏิเสธขนาดนั้น ไม่ได้น่ากลัวสักนิด ที่จริงฉันคิดว่ามันตลกนิดหน่อยด้วยซ้ำ

「 ฉันไม่ล้อเธอหรอกน่า …เดี๋ยวฉันเอาไปอุ่นให้เธอเอง ｣

ยูกิมิยะโต้ตอบกลับ

ฉันกลับมาที่ห้องและอุ่นแกงกะหรี่อีกครั้ง ส่วนข้าวรออุ่นมันในไมโครเวฟก่อน เติมแกงที่อุ่นจนร้อนจนเต็มทัปเปอร์แวร์แล้วนำไปให้ยูกิมิยะ

เธอคงทนมานาน เธอจ้องราวกับสัตว์เลี้ยงที่เจ้าของบอกให้รอ

「 อันนี้สำหรับมื้อเช้า แค่อุ่นก็ทานได้เลย เพราะฉันไม่คิดว่าเธอจะทำอาหารเป็น ｣

「 อย่าคิดใช้เล่นกับไฟเชียว เดี๋ยวเธอได้เสียใจแน่ ๆ ｣

「 …ฉันจะใช้ไมโครเวฟ ｣

「 เยี่ยม ｣

ฉันหวังว่าเธอจะอย่างตรงไปตรงมาตั้งแต่แรกยูกิมิยะกังวลบางอย่างก่อนจะพูดออกมา

「 ประธานยัตสึฮาชิ อย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้มั๊ยคะ? ｣

ฉันเองก็ไม่อย่างวุ่นวานซะด้วย โดยเฉพาะเจ้าพวกนั้น การที่ได้เป็นเพื่อนบ้านกับสาวสวยที่สุดของชิรามิเนะ (แค่หน้าตา) จะโดนทำอะไรบ้างก็ไม่รู้

ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ ถ้าเป็นไปได้ก็จนถึงรุ่นเหลนล่ะนะ

「 …………เรื่องห้องล่ะ? ｣

ยูกิมิยะมือไม้อยู่ไม่สุขพลางพูดอย่างเขินอาย

「 ฉ-ฉันถูกบอกที่โรงเรียนว่าฉันสามารถทำอะไรก็ได้ ｣

(ไม่มีช่องโหว่เลยสินะ_

ขนาดตอนอยู่ที่คุโรนามิ ยังมีข่าวลือว่ายูกิมิยะเป็นสาวสวยสมบูรณ์แบบอยู่เลยหนิ

แต่เมื่อลองเปิดฝาดูแล้ว ก็พบว่าเธอเป็นสาวสวยที่ยังห่างไกลจากความสมบูรณ์แบบโขเลย

จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่คิดจะทำอยู่แล้ว

คงพูดได้แค่นี้

ในตอนแรกด้วยเหตุผลบางอย่าง คนเอาแต่พูดประมาณว่า “ดอกฟ้า” หรือ “เทพธิดา”

เธอได้รับการกล่าวขานว่า “ทั้งสวย” “ใสซื่องดงาม” และ “เป็นตัวอย่างใคร ๆ หลายคน”

(แต่เธอกำลังจะบอกว่าถูกรอบข้างปฏิเสธเหรอ?)

ยูกิมิยะพยักหน้าอย่างเขิน ๆ กับคำพูดของฉัน

「 เข้าใจแล้ว ไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก ｣

「 จะ-จริงเหรอคะ? ถ้าโกหก ฉันแทงคุณจริง ๆ นะ ｣

「 อะไรนะ!? ｣

「 ล้อเล่นค่ะ ｣

(มุขตลกที่ขำไม่ออกจริง ๆ)

「 ก่อนอื่น ช่วยหยุดเรียกประธานยัตสึฮาชิจะได้มั๊ย? ｣

「 ทำไมล่ะ? มันเรื่องจริงไม่ใช่เหรอคะ ｣

「 มันก็จริง แต่ไม่อยากถูกเรียกนอกเวลางานหรอกนะ ｣

「 งั้นตอนอยู่ที่บ้านฉันจะเรียก “ยัตสึฮาชิคุง” นะคะ ｣

「 ตามสบาย ｣

「 ยัตสึฮาชิคุง ฉันรู้สึกหิวมาสักพักแล้วล่ะคะ ｣

ยูกิมิยะรับภาชนะทัปเปอร์แวร์ที่บรรจุแกงและข้าวอย่างมีความสุข รู้สึกตื่นเต้นราวกับว่าเธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะเห็นมัน แต่เธอก็หยุดมือลง

「 มีอะไรเหรอ? ｣

ขณะที่เอียงคอสงสัย เธอเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้

「 ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง หวังว่าจะได้ร่วมงานกับคุณนะคะ…. ราตรีสวัสดิ์ ยาสึฮาชิคุง ｣

「 …ด้วยความยินดี ราตรีสวัสดิ์ ยูกิมิยะ ｣