อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 506 เขาไม่ใช่แม่พระ 507 ชุบชีวิตได้

ตอนที่ 506 เขาไม่ใช่แม่พระ ตอนที่ 507 ชุบชีวิตได้

ตอนที่ 506 เขาไม่ใช่แม่พระ

ตี้อู่เปียนเลือกผลหมื่นปีที่กลมใหญ่และเป็นสีม่วงเข้มจนดำ แถมยังเหมือนมีประกาย เด็ดออกมาแล้วยื่นไปตรงริมฝีปากแดงของมู่เถาเยา “ซาลาเปาน้อย ลองชิมสิว่าอร่อยไหม”

มู่เถาเยาอ้าปากกินโดยไม่ต้องคิด เพราะปกติพวกเด็กๆ มีของอร่อยอะไรก็จะมาป้อนเธอกินแบบนี้ เธอจึงไม่คิดอะไร

แต่ทว่าปลายนิ้วของตี้อู๋เปียนที่จับผลหมื่นปีพอแตะถูกริมฝีปากอมชมพูที่อ่อนนุ่มของมู่เถาเยา เขารู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แล่นจากปลายนิ้วมาสู่แขนขา ทำให้เขาแข็งเกร็งไปหมดทั้งตัว

“พี่สาม ผลหมื่นปีอร่อยมากเลย! พี่สามก็กินสิ!”

ความสนใจของมู่เถาเยาไปอยู่ที่การลิ้มรสของผลหมื่นปีทั้งหมด ไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ของคนข้างๆ ที่เปลี่ยนไป

ตี้อู๋เปียนไม่ได้ยิน

เขายังคงมึนงงอยู่

มู่เถาเยาเห็นเขาไม่ขยับจึงละสายตาจากต้นผลหมื่นปีไปที่ตี้อู๋เปียน

“พี่สาม…เอ๊ะ ทำไมหน้าแดงแบบนี้ล่ะ โดนพิษเหรอ ขอฉันดูหน่อย” มู่เถาเยาวางตะกร้าในมือลงบนพื้น จะจับชีพจรให้ตี้อู๋เปียน

หากว่ากันตามเหตุผล มีเจ้าขาวปุยอยู่ไม่น่าจะมีสัตว์ตัวไหนกล้าแตะต้องพวกเขาสิ ระหว่างทางที่พวกเขามาก็ไม่ได้แตะต้องพืชชนิดไหนด้วย

ตี้อู๋เปียนแกล้งทำเป็นแกว่งมือเพื่อหลบมือของมู่เถาเยา “เปล่า ฉันแค่ร้อนนิดหน่อยน่ะ”

เขาไม่กล้าแตะถูกตัวมู่เถาเยาอีก กลัวตัวเองจะร้อนจนระเบิด

“ร้อนเหรอ” มู่เถาเยาเงยหน้ามองฟ้า “อึม พี่สามยืนตรงแดดลงพอดี….ไม่ถูกสิ ตอนนี้มันหน้าหนาวนะ ทำไมถึงร้อนล่ะ พี่สามสวมเสื้อผ้าแค่สองตัวเอง แถมเดิมทีในป่าก็หนาวชื้น”

“อาจเพราะตัวฉันร้อนอยู่แล้ว” ตี้อู๋เปียนขยับออกจากมู่เถาเยาสองก้าวแสร้งทำเป็นหลบแดด พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย “ซาลาเปาน้อย ผลหมื่นปีสุกหมดแล้ว พวกเรารีบเด็ดลงมาเถอะ”

“อึม พี่สามลองกินสักผลก่อนสิคะ”

“ได้ เธอก็กินเยอะๆ หน่อย ยังไงก็ไม่พออยู่แล้ว กินอีกนิดไม่เป็นไรหรอก”

“เด็ดลงมาดูก่อนว่ามีเท่าไร”

“ได้”

ตี้อู๋เปียนวางเข่งลง หยิบกล่องไม้สีเขียวทรงจัตุรัสออกมาจากในนั้น

นี่เป็นกล่องที่เขาตั้งใจเอามาใส่ผลหมื่นปีโดยเฉพาะ

ทั้งสองคนเด็ดไปนับไป เด็ดหมดก็เอามารวมกัน

มู่เถาเยายิ้มดวงตาโค้งมน “รวมกับที่เมื่อกี้พวกเรากินกันคนละผลทั้งหมดก็มีหนึ่งร้อยแปดผล”

ตี้อู๋เปียนพยักหน้า หยิบผลสีม่วงที่ใหญ่ออกมาจากในกล่องแล้วยื่นไปตรงปากของมู่เถาเยา “ซาลาเปาน้อย กินอีกผลสิ”

มู่เถาเยาเบือนหน้าหนี “เอากลับไปก่อนดีกว่า”

ตี้อู๋เปียนชูมือขึ้น “แค่ผลนี้”

“ผลหมื่นปีช่วยชุบชีวิตได้ พวกเราเอามากินแบบนี้ถือเป็นการสิ้นเปลืองนะคะ”

“ซาลาเปาน้อย พวกเรากินของดีไปตั้งมากขนาดนั้นไม่มีทางตกต่ำถึงขั้นต้องชุบชีวิตหรอก แถมเธอคงไม่มีทางเอาทั้งหมดไปวิจัยหรือทำเป็นยาหรอกจริงไหม”

ของวิเศษแบบนี้เขาไม่ยอมหรอกถ้าคนของตัวเองไม่กินแล้วเอาไปให้คนอื่นหมด

เขาเป็นแค่เจ้าชาย ไม่ใช่แม่พระ…เอ่อ ไม่ใช่พ่อพระ!

คนปกติเวลามีของดีย่อมนึกถึงคนในครอบครัวตัวเองก่อน!

“ให้คนในครอบครัวคนละผลก็เหลือไม่เท่าไรแล้ว” มู่เถาเยาเสียดายไม่กล้ากินอีก

“อีกแค่ผลเดียวเอง ซาลาเปาน้อย รีบกินเข้า” ตี้อู๋เปียนแทบอยากเอาผลหมื่นปียัดใส่ปากมู่เถาเยา

เจ้าขาวปุย “จี๊ดๆ” อยากกินด้วยง่า!

ตี้อู๋เปียน “เมื่อกี้แกกินไปแล้ว! เดี๋ยวกลับไปจะให้กินยาบำรุง!”

เจ้าขาวปุยแอบร้องจี๊ดด้วยความไม่พอใจ

ตี้อู๋เปียนฉวยโอกาสตอนมู่เถาเยาอ้าปากพูดเอาผลหมื่นปียัดใส่ปากเธอ

“!”

ตี้อู๋เปียนปิดกล่องอย่างอารมณ์ดีแล้วใส่ในถุงผ้าที่ตัวเองสะพายเฉียงไว้ด้านหน้า

“เอาล่ะ พวกเราเดินกลับจากตรงนี้ เก็บผลไม้ให้เต็มสองเข่งค่อยกลับบ้าน”

มู่เถาเยาจำต้องเคี้ยวผลหมื่นปีในปากกลืนลงท้อง

อืม อร่อยจัง! หอมหวาน! อร่อยจริงๆ!

เจ้าขาวปุยกระโดดขึ้นบ่าของมู่เถาเยาออดอ้อนขอการปลอบโยน

มู่เถาเยายิ้มมุมปากลูบปากแหลมๆ ของมัน “เดี๋ยวพวกเรากินผลไม้กันเยอะๆ เลยนะ”

จี๊ดๆ…

เจ้าขาวปุยหายเสียใจในทันที

ผลหมื่นปีก็แค่ทำให้มันรู้สึกอยากลิ้มลอง กินผลไม้ชนิดอื่นก็เหมือนกัน

สองคนกับหนึ่งตัวเดินไปทางหมู่บ้านเถาหยวน ไม่นานก็ได้ผลไม้เต็มสองเข่งกับสองตะกร้า ประกอบด้วยแอปเปิ้ล ส้ม กีวี ลูกฟิก เชอร์รี่ เสาวรส พุทราเขียว มะละกอ เป็นต้น

เจ้าขาวปุยชอบกินลูกฟิกกับเสาวรสมากที่สุด ชอบรสชาติเดียวกับมู่เถาเยา

ตอนนี้ไม่ใช่แค่เจ้าขาวปุยกินอิ่มแล้ว แม้แต่มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนก็กินจนถึงขั้นพุงป่อง!

ผลไม้ของเขตป่าชั้นในคุณภาพขั้นเทพ ไม่ใช่แค่เนื้อแน่น รสชาติยังหอมหวานน้ำเยอะ ดีกว่าที่ขายข้างนอกไม่รู้ตั้งกี่ร้อยเท่า

ตี้อู๋เปียนสะพายข้างหน้าหนึ่งเข่ง ข้างหลังหนึ่งเข่ง สองมือหิ้วข้างละตะกร้า

มือข้างหนึ่งของมู่เถาเยาหิ้วกล่องยาใบน้อย มืออีกข้างอุ้มจิ้งจอกห้าสี

เจ้าขาวปุยอยู่บนบ่าของเธอ

“พี่สามเอาเข่งมาให้ฉันสะพายเข่งหนึ่งดีกว่าค่ะ ไม่อย่างนั้นพี่สามจะเคลื่อนไหวไม่สะดวก”

“ไม่เป็นไร ไปเถอะ กลับก่อน” พอพูดจบตี้อู๋เปียนก็เหาะขึ้นต้นไม้ก่อน

มู่เถาเยาจำต้องเหาะตาม

ทั้งสองคนใช้วิชาตัวเบาที่ความเร็วสูงสุดเหาะกลับหมู่บ้านเถาหยวนก่อนที่ดวงอาทิตย์ในฤดูหนาวจะลับขอบฟ้า

ตอนที่ 507 ชุบชีวิตได้

อาศัยจังหวะที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ตี้อู๋เปียนเอากล่องไม้สีเขียวออกจากถุงผ้าด้านหน้าแล้วแบ่งผลหมื่นปีให้คนละผล

ของพวกคนแก่เป็นผลสีม่วงเข้ม ของพวกเด็กๆ ผลสีม่วงแดง

ผลสีม่วงเข้มเด็ดจากด้านที่แสงแดดเพียงพอ จะหวานกว่าอร่อยกว่า

แน่นอนว่าไม่ว่าจะสีม่วงเข้มหรือสีม่วงแดงก็ให้ผลลัพธ์ที่เหมือนกัน

คนอื่นๆ ต่างไม่มีใครสงสัยว่าผลพวกนี้แตกต่างกันยังไง จึงกินโดยไม่สงสัยเลยสักนิด

มีแค่หยวนเหยี่ยที่เอาผลหมื่นปีมามองมาดม สีหน้าเหลือเชื่อ

“เสี่ยวเยาเยา อู๋เปียน นี่น่ะเหรอ…ผลหมื่นปี”

มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนพยักหน้าพร้อมกัน ดวงตาอมยิ้ม

หยวนเหยี่ยตื่นเต้นขึ้นมาทันที “นี่มันๆ…ผลหมื่นปีที่ชุบชีวิตได้! ผลหมื่นปีที่ทำให้คนตายฟื้นกลับมาได้!”

“ผลเล็กๆ แค่นี้ชุบชีวิตได้เหรอ เมื่อกี้พวกเรากินคำเดียวหมด…” ซย่าโหวโซ่วเกือบกระโดดโหยง

มู่เถาเยาเยิ้มดวงตาโค้งมน “ในตำราเขียนไว้แบบนั้นค่ะ พวกเราเด็ดมาหนึ่งร้อยแปดผล ทุกคนกินคนละผล ส่วนที่เหลือจะเอาไปทำยาเก็บไว้ แบ่งออกมาหน่อยเอาไปวิจัยทางการแพทย์ อาจารย์ใหญ่รีบกินสิคะ”

ย่าเย่ว์พูดด้วยความเสียดาย “เสี่ยวเยาเยา อู๋เปียน เอาของดีแบบนี้มาให้พวกเรากินเลยเหรอ”

ถ้ารู้ว่าเป็นผลไม้วิเศษเธอคงเก็บไว้ให้พวกเด็กๆ กินแล้ว

พวกเขาอายุปูนนี้แล้ว อยู่มาพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองของดีที่หาได้ยากแบบนี้

“ย่าเย่ว์ครับ มีของดีก็ต้องกินสิครับ อย่าเสียดายไปเลย มีตั้งร้อยแปดผล แบ่งเอามากินได้ครับ” ตี้อู๋เปียนยิ้มเอาใจ

หยวนเหยี่ยยิ้มพลางพยักหน้า “ได้ อาจารย์กินล่ะนะ”

เขาจะปฏิเสธความกตัญญูของลูกศิษย์คนเล็กไม่ได้ จึงค่อยๆ ลิ้มรสผลสีม่วงเข้มขนาดเล็กที่อยู่ในมือ

ตี้อู๋เปียนเอากล่องไม้ที่ใส่ผลหมื่นปีที่เหลืออยู่ให้มู่เถาเยา

มู่เถาเยาหยิบถาดผลไม้บนโต๊ะมานับผลหมื่นปีสำหรับแบ่งให้คนตระกูลตี้แล้วส่งให้ตี้อู๋เปียน

“พี่สาม ตอนนี้ผลยังสดอยู่ พี่สามให้นักบินรีบเอาไปส่งให้คุณลุงคุณป้าที่เมืองหลวงกินสิคะ ในนี้มีส่วนของครอบครัวพี่อู๋เสียสามคน ครอบครัวลุงตี้สามคน ลุงอวิ๋น คุณป้า ฝาแฝดสุ่ยเหยาด้วยค่ะ”

สองผู้อาวุโสตระกูลอวิ๋นอยู่ที่นี่ ได้กินแล้ว

“ได้ ฉันจะไปเอากล่องมาใส่แล้วให้นักบินเอาไปส่งเลย”

“ค่ะ”

มู่เถาเยาก็ไปหากล่องไม้ออกมา แบ่งส่วนของครอบครัวตัวเองใส่ ยังแบ่งให้ลูกชายวัยสามขวบของหร่วนเหวินด้วย และให้เหลียงจีหนึ่งผล

ตอนนี้เหลียงจีตั้งท้องอยู่ เธอกินก็เท่ากับลูกได้กินด้วย

“พี่หร่วนเหวินคะ เดี๋ยวพี่ช่วยเอาผลหมื่นปีไปส่งให้พ่อแม่ฉันที่เผ่าด้วยนะคะ”

“ได้จ้ะ” หร่วนเหวินใช้สองมือรับกล่องไป

“อึม…ถ้าพี่วางใจอยากพาหลินซีมาเรียนกับพวกเด็กๆ ที่นี่ก็พามาได้นะคะ ทำเหมือนน้อง ๆ ของฉันก็ได้ค่ะ ไปมาทั้งสองที่”

“เจ้าหญิงน้อยคะ พี่ไม่มีอะไรไม่วางใจค่ะ ก็แค่หลินซีเพิ่งสามขวบ ยังดูแลตัวเองไม่ได้…”

“งั้นพี่ลองดูว่าใครในครอบครัวว่างอยู่ ให้มาคอยดูแลได้นะคะ”

“แม่พี่ว่างจ้ะ” พ่อแม่สามีของเธอยังไม่เกษียณ แต่แม่ของเธอทำธุรกิจเล็กๆ เวลาค่อนข้างอิสระ

มู่เถาเยาพยักหน้า “อึม ลองถามคุณป้าดูนะคะ ถ้ายินดีมาก็มาด้วยกันเลย”

“แม่พี่ต้องยินดีอยู่แล้วจ้ะ เดี๋ยวพี่กลับไปจะไปทำเรื่องลาออกจากโรงเรียนให้หลินซีเลย” หร่วนเหวินดีใจมาก

“ไม่ต้องรีบค่ะ กว่าพวกเราจะกลับเผ่าก็ใกล้ๆ ตรุษจีน พี่ไม่ต้องรีบร้อนกลับมา ให้หลินซีอยู่โรงเรียนอนุบาลเต็มภาคเรียนเถอะค่ะ ไว้ถึงตอนนั้นมารับพวกเราฝากเอาของขวัญปีใหม่มาด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันจะโทรบอกคุณพ่อคุณแม่ให้เตรียมไว้”

“ได้จ้ะ งั้นพี่ขอตัวไปเก็บของกลับเผ่าก่อนนะ”

“ค่ะ กินข้าวเย็นแล้วค่อยกลับนะคะ”

“จ้ะ”

พอหร่วนเหวินกลับห้องพัก มู่เถาเยาก็โทรหาเป่ยซีทันที

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จพี่หยางก็มาเชิญทุกคนไปกินข้าวที่ห้องอาหารพอดี

เชฟจางซุ่นเฟิงที่เดิมเคยทำอาหารให้ตี้อู๋เปียนที่เซิ่งซื่อฉางอันก็อยู่ที่นี่ด้วย เขาเข้ากันได้ดีกับพี่หยางที่มาจากเผ่า ทั้งสองคนยังร่วมกันคิดค้นเมนูและขนมหวานใหม่ๆ ที่ทุกคนต่างพอใจเป็นอย่างมาก

และเรื่องที่ทุกคนดีใจยิ่งกว่าคือ หนุ่มสาวสองคนนี้ถูกใจกันและกัน!

จางซุ่นเฟิงเป็นหลานชายของหัวหน้าเชฟของตระกูลตี้ เกิดในตระกูลเชฟ ถือว่าเหมาะสมกับหยางฮุ่ยที่เป็นลูกสาวของเชฟเทวดามือหนึ่งในเผ่า!

ทั้งสองคนมีความสนใจที่คล้ายกัน อายุก็ห่างกันไม่เท่าไร บุคลิกท่าทางก็เหมาะสมกันมาก ทุกคนต่างดีใจแทนพวกเขา

กินข้าวเสร็จมู่เถาเยาก็เอากล่องไม้ที่ใส่ผลหมื่นปีให้หยวนเหยี่ยเก็บไว้

ที่นี่เด็กกับสัตว์เลี้ยงเยอะ กลัวจะถูกเอาไปกินหมด แบบนั้นเธอคงไม่รู้จะไปร้องไห้เอากับใครได้!

ไปหยิบเข่งเปล่ามาหนึ่งใบ แบ่งผลไม้สารพัดชนิดออกมาครึ่งเข่ง อีกเดี๋ยวจะเอากลับบ้านครอบครัวหยวน

จากนั้นก็หาถุงพลาสติกมาอีกหลายใบ แบ่งผลไม้ใส่เป็นถุงๆ แล้วเหลือไว้ที่บ้านตระกูลเย่ว์หนึ่งเข่งเต็มๆ

ผู้อาวุโสตระกูลตี้กับตระกูลอวิ๋นดูแลจินเหยี่ยน้อยอยู่ที่บ้านตระกูลเย่ว์กับผู้อาวุโสทั้งสี่ของตระกูลเย่ว์และตระกูลเป่ยที่ดูแลเยี่ยนหังกับอู๋ซวง ที่นี่คนเยอะเลยต้องเหลือไว้เยอะหน่อย

มู่เถาเยาเอาพวกถุงผลไม้ใส่ในเข่งเปล่า ตี้อู๋เปียนสะพายขึ้นอย่างรู้งาน

ครั้นแล้วทั้งสองคนก็พาพวกเด็กๆ หมาป่าสองตัว หมาบ้านหนึ่งตัว จิ้งจอกน้อยหนึ่งตัว และเจ้าขาวปุยยกขบวนกันไปบ้านของอดีตผู้ใหญ่บ้านและบ้านของเหล่าผู้อาวุโสที่อายุเยอะที่สุดในหมู่บ้าน

หลังจากแจกจ่ายผลไม้เสร็จมู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนก็พาเยี่ยนหังกับจินเหยี่ยไปส่งกลับบ้านตระกูลเย่ว์ก่อน จากนั้นก็พาอู๋ซวง ซย่าโหวมู่เหยา ซย่าโหวข่ายเกอ เจ้าขาวปุย และจิ้งจอกน้อยกลับบ้านครอบครัวหยวน

อันที่จริงเยี่ยนหังก็อยากตามพี่สาวกลับไปด้วย แต่เขาไม่ใช่เด็กน้อยอย่างแท้จริง ไม่เหมาะที่จะนอนกับพี่สาวแล้ว

ว่าที่พี่เขยก็เอ่ยปากชวน ทั้งยังแสดงออกว่ากล่อมเด็กนอนได้ แต่วิญญาณของเขาเป็นผู้ใหญ่ ย่อมไม่อยากนอนกับผู้ชาย ก็เลยต้องอยู่บ้านตระกูลเย่ว์