ผมเคี้ยวหมูผัดขิงอย่างเอร็ดอร่อย
“เป็นไงบ้างจ๊ะอร่อยมั้ย?”
“ครับอร่อยมากๆ เลย”
“งั้นเหรอจ๊ะ นี่… ชั้นขอกินบ้างได้มั้ย”
“สุดท้ายก็กินเหรอครับ”
“แหม๋พอได้ยินโทวมะคุงชม ชั้นก็เลยอยากจะกินด้วยนะจ๊ะ เอ้า อ๊าม～”
เธออ้าปากเมหือนลูกนกที่กำลังขออาหาร
พอผมป้อมหมูผัดขิงให้เธอ โคฮาคุก็ทำหน้าเคลิบเคลิมมีความสุข
“เรากำลังจูบทางอ้อมกันหละ ^^”
“โอ้ย～ทำไมพูดงั้น”
“เอ๋～เธอไม่ใจเต้นกับเรื่องนี้เหรอโทวมะคุง”
“ก็แค่จูบทางอ้อมมันไม่ได้ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นนิ”
“แหม๋เข้าใจแล้วจ๊ะ…ก็เราเคยทำเรื่องลามกๆ มากกว่านั้นมาแล้วใช่มั้ยหละ แต่นี่โทวมะคุงยังจำจูบแรกของเราได้มั้ยจ๊ะ”
“แน่นอนผมจำได้ มันเป็นตอนที่เรามาเดทที่บ้านกันครั้งแรกในช่วงเดือนเเรกที่เราเริ่มคบกันใช่ไหม”
ดูเหมือนว่าผมจะจำถูกต้องนะ เพราะหน้าของโคฮาคุดูมีความสุขมาก
“เธอจำได้”
“พอชั้นเข้าไปในห้องของโทวมะคุง เธอก็พุ่งเข้ามาจูบชั้นทันทีเลย ตอนนั้นชั้นตกใจมากเลย”
ในตอนนั้นผมอยากจะจูบกับโคฮาคุมากๆเลย แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะจูบเธอตอนไหนดีเพราะว่ามันเป็นครั้งแรกของผม ตอนนั้นเราพึ่งจะคบกันได้เพียง 1เดือนเท่านั้น
แต่ว่าโคฮาคุกับผมมีรู้จักกันมาตั้งเเต่ก่อนเราคบกันแล้วผมเลยรู้นิสัยของโคฮาคุดี เพราะงั้นผมเลยเป็นคนต้องเริ่มเปิดก่อนเพราะว่าถ้าดูจากนิสัยของโคฮาคุถ้าผมไม่ทำอะไรเลยมีหวังเราไม่ได้จูบกันไปตลอดชาติแน่
ผมเลยคิดว่า ‘คราวหน้านี่หละจูบโคฮาคุให้ได้’ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมเลยชวนโคฮาคุมมาเดทที่ห้องแล้วก็จู่โจมจูบเธอทันที แม้ว่ามันจะเป็นการจูบแบบเซอร์ไพรส์ แต่โคฮาคุก็รับมันไว้ด้วยความยินดี
“แล้วนอกจากนั้น นอกจากจูบแล้ว โทวมะคุงยังจับหน้าอกของชั้นด้วย…ตอนนั้นชั้นเริ่มกังวลนิดๆว่าเธอจะทำไปมากกว่านั้นหรือเปล่า”
“ผมขอโทษทำให้เธอตกใจนะ”
“ไม่ใช่นะจ๊ะ ไม่ใช่ว่าชั้นกลัวที่จะทำมันหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าตอนนั้นชั้นไม่ได้ใส่ชั้นในที่น่ารักเท่าไหร่นะ ชั้นเเลยไม่อยากให้ใครเห็น แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว”
“แต่คราวนี้ชั้นมั่นใจมากเลยจ๊ะ”
อึก…เมื่อเจอคำพูดแบบนั้นเข้าไป หัวใจของผมก็เต้นแรง ผมนึกภาพโคฮาคุในชุดชั้นในออกศึกขึ้นมาทันที สายตาของผมโดนดึงดูดไปที่หน้าอกของเธอโดยอัตโนมัติ
“…เธออยากจะทำมั้ยจ๊ะ?”
“หาทำไมถึงได้พูดชึ้นมาหละ”
“แค่ดูตาของเธอก็รู้แล้วจ๊ะ ตาของโทวมะคุงตอนนี้เหมือนตาของคนที่ดูกระหายมากๆเลย ถ้าโทวมะคุงต้องการ
จะทำกันตอนนี้ก็ได้นะจ๊ะ”
โคฮาคุหน้าแดงขณะที่เธอพยายามพูดยั่วยวนผม
โคฮาคุเป็นคนขี้อายมากเกินกว่าที่จะพูดเรื่องแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอกำลังบอกให้เราทำเรื่องนั้นกัน
ผมรักโคฮาคุมากๆ การที่เธอพยายามยั่วยวนผมขนาดนี้ ผมก็อยากตอบแทนความกล้าหาญของเธอ…แต่
เราจะล้ำเส้นไม่ได้มันเป็นเรื่องที่ผิดถ้าเราไม่ได้คบกัน
“ผมไม่สามารถทำกับเธอได้”
“งั้นเรานอนด้วยกันได้มั้ยจ๊ะ?”
“เออ…เราไม่ได้สัญญากันไว้ว่าจะทำวันเสาร์ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่จ๊ะ แต่ว่า…ชั้นอยากจะฝึกนอนกับโทวมะคุงไว้ เพื่อวันจริงจะได้ไม่แพ้อากามิเนะเซนเซย์”
อาคาริคงโกรธมากเเน่ถ้าเธอรู้เรื่องนี้ แต่โชคดีที่ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคน แล้วอีกอย่างโคฮาคุก็รววบรวมความกล้าเพื่อที่จะขอผมเรื่องนี้ ต้องตอบเเทนความพยายามของเธอ
“ได้งั้นเรามานอนด้วยกันเถอะ โคฮาคุ”
“เย้～ ชั้นทำได้แล้ว ขอบคุณนะ”
โคฮาคุยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
จากนั้นเราก็กินอาหารกันต่อและผมก็ช่วยโคฮาคุล้างจาน พอทำทุกอย่างเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไป2ชั่วโมงกว่าแล้ว
คงได้เวลานอนเเล้วหละ
“ผมจะไปนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ แล้วโคฮาคุหละ?”
“ชั้นอาบน้ำมาแล้วจ๊ะ ชั้นอาบพร้อมมามาชิโระจังนะ”
อ่อนั้นคงเป็นเหตุผมว่าทำไมตัวเธอถึงมากลิ่มเเชมพูซินะ
“นั่นชุดนอนของโคฮาคุเหรอ”
“เปล่าจ๊ะ ชุดมันอาจจะเลอะถ้าชั้นใส่ชุดนอนทำอาหารนะ ชั้นเราใส่เป็นชุดธรรมดามานะ”
“ใส่ชุดแบบนั้นคงจะนอนไม่สบายใช่ไหมละ งั้นกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดนอนมั้ยแล้วค่อยกลับมาในอีก 1 ชั่วโมง”
“เข้าใจแล้วจ๊ะ ชั้นจะตั้งตารอที่จะนอนกับโทวมะคุง”
โคฮาคุงส่งเสียงน่ารักๆออกมา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เพื่อเตรียมการเผื่อมีอะไรๆเกิดขึ้น ผมจึงได้ล้างทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของร่างกาย จนสะอาดเอี่อม หลังจากนั้นผมก็ออกจากห้องน้ำมุ่งตรงไปที่ห้องนอน
ในขณะที่ผมกำลังฉีดสเปรย์ดับกลิ่นลงไปบนเตียงแล้วเตรียมหมอนเพิ่มอยู่นั้น ก็ได้ได้ยินเสียงจาก
อินเตอร์คอมดังนขึ้น เอ๋มาแล้วเหรอ จะไม่เร็วไปหน่อยเหรอนิ ผมสงสัยว่าเธอจะรอไม่ไหวแล้วที่จะนอนกับผม
เสียงอินเตอร์คอมดังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อผมเดินไปที่ทางเข้าและเปิดประตู ก็เห็นผู้หญิงคนนึงสวมเสื้อยืดยืนอยู่ตรงนั้น
มันคืออาคารินั่นเอง กลิ่มเเชมพูลอยฟุ้งออกมาจากผมยาวสีดำของเธอ ยังกับว่าเธอพึ่งจะอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ
อ่า…ผมสังหรณ์ว่ามันต้องมีเรื่องชิบหายเกินขึ้นเเน่นอน
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
“นายไม่เห็นข้อความของชั้นหรือไง?”
“หือ…ข้อความ?”
อาคาริพยักหน้า
“ชั้นโทรมาหาเธอแต่เธอไม่รับนะ ชั้นเลยส่งข้อความไปแต่ถึงงั้นเธอก็ยังไม่ตอบ ชั้นเลยมานี่เพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า หรือว่า…”
อาคาริรีบพึ่งตัวไปดูในห้องทันที
“หรือว่านายกำลังจะทำเรื่องอย่างงั้นกับชิราซาวะเซนเซย์อยู่”
“อะ…เออ ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อยโคฮาคุไม่ได้มาที่นี่ด้วยซ้ำเห็นมั้ยว่าไม่มีรองเท้านะ”
“แล้วทำไมนายถึงไม่รับโทรศัพย์ หรือว่านายหมดรักชั้นแล้ว”
เมื่อเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของอาคาริ ผมก็โอบกอดเธอไว้แล้วตบหลังเธอเบาๆ
“ผมไม่ได้หมดรักอาคาริซักหน่อย เห็นมั้ยผมไม่ทำแบบนี้กับคนที่ไม่ได้รักหรอกนะ ใช่มั้ยหละ?”
“โทวมะชั้นรักนาย”
“อืม…ผมก็รักอาคาริเหมือนกัน”
เมื่อผมกระซิบที่ข้างหูของอาคาริเบาๆขณะที่ผมกอดเธอ อาคาริก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเธออารมณ์ดีขึ้นแล้วผมก็รู้สึกโล่งใจ
“อ่อที่ผมไม่ได้รับโทรเพราะว่ากำลังอาบน้ำอยู่นะ แล้วอาคาริอยากจะพูดเรื่องอะไรเหรอ?”
“อ่อชั้นอยากจะมาฝึกนอนกับโทวมะนะ”
นั่นไงหละว่าแล้ว ความชิบหายได้มาเยือนผมเเล้วซินะ
ตามที่คิดแฟนเก่าของผมทั้งสองคนมีความคิดคลายกันจริงๆด้วย
ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปหละก็ตอนมีการนองเลือดแน่ๆเลย เพราะทั้งคู่ต่างต้องการให้ผมกลับไปหาพวกเธอ และพวกเธอก็ไม่มีใครยอมกันเลย
หากพวกเธอทั้งสองต่างต้องการที่จะกลับมาคืนดีกับผมอย่างเต็มที่ทั้งคู่ แบบนี้ผมต้องตอบสนองต่อความต้องการของพวกเธอย่างรอบคอย เพื่อป้องกันไม่ให้มีเรื่องเกิดขึ้นให้ได้
แทนที่จะขัดขวางพวกเธอแล้วทำให้เกิด DEATH MATCH ขึ้นหละก็ สู้ผมให้ความร่วมมือกับพวกเธอให้มากที่สุด
เท่าที่จะทำได้ดีกว่าเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
ถ้าทำแบบนั้นผมจะได้ จับตาดูทั้งโคฮาคุและอาคาริได้ แถมผมจะได้รู้ใจตัวเองด้วยว่าผมรักใครมากกว่ากัน
“เออจริงๆแล้วโคฮาคุก็จะมานอนกับผมเหมือนกันนะ”
อาคาริทำหน้าไม่สบายใจ
“…แล้วนายจะนอนกับชิราซาวะเซนเซย์มั้ย”
“ไม่ ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าจะนอนกับทั้งสองคน ผมทำแบบนั้นไม่ได้เหรอ?”
“พูดจริงๆนะ ชั้นก็อยากนอนกับโทวมะสองต่อสอง แต่ชั้นก็ไม่อยากรบกวนพวกเธอหรอกนะ นอกจากนี้ชั้นก็มีความสุขที่ได้นอนกับโทวมะ”
เมื่ออาคาริมั่นใจแล้ว โคฮาคุก็เดินออกมาจากห้องพอดี
และเมื่อเธอเห็นหน้าอาคาริ เธอก็ทำหน้าไม่สบายใจแล้วถามขึ้นมา
“…โทวมะคุงเธอจะนอนกับอากามิเนะเซนเซย์งั้นเหรอ?”
ผมส่ายหัว
“ผมคุยกับอาคาริแล้ว ว่าพวกเราจะนอนด้วยกัน โคฮาคุเธอโอเคมั้ย?”
“…ได้จ๊ะ ถ้าโทวมะคุงต้องการแบบนั้นชั้นก็ไม่ว่าอะไร”
โคฮาคุพยังหน้า
ผมเดาว่าเธอคงไม่อยากรบกวนผม
ผมเดินเข้าไปในบ้างพร้อมกับแฟนเก่าทั้งสองคน แล้วมุ่งตรงไปที่ห้องนอนทันที
เรารีบเข้านอนกันทันทีก่อนที่พวกเธอจะเริ่มโต้เถียงกัน
“เอาหละ เดี๋ยวจะนอนแล้วนะ”
“เดี๋ยวอย่าพึ่งปิดไฟ ขอชั้นถอดเสื้อออกก่อน” อาคาริกล่าว
“ทำไม่ต้องถอดหละ”
“ชั้นชอบนอนแบบใส่ตัวชุดชั้นในนะ ถ้าใส่เสื้อเอาไว้ชั้นจะนอนไม่หลับ”
“เอ๋…ตอนเราคบกันเธอก็นอนใส่เสื้อตลอดนิ”
“ชั้นเปลี่ยนมานอนแบบนี้ซักพักเเล้วนะ มีอะไรงั้นเหรอ?”
“เออก็เปล่าหรอก แต่ว่า…”
ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยที่เธอใส่แต่ชุดชั้นใน แต่ก็เอาเถอะยังไงตัวก็อยู่ใต้ผ้าห่มอยู่ดีหละ
“อืมไม่เป็นไร อยากถอดก็ถอดเถอะ”
หลังจากที่ผมอนุญาตอาคาริก็ถอดเสื้อของเธอออก
เธอสวมชุดชั้นในเซ็กซี่ไว้ข้างใน
คัพของชุดชั้นในมีรอยแหวกเป็นแนวตั้ง และมีสิ่งนั้นยื่นออกมาจากรอยแหวกของคัพมันเป็นสีชมพูสดใส เมื่อเห็น
ดังนั้น โคฮาคุก็อ้าปากค้าง และเมื่ออาคาริกำลังจะยื่นมือไปถอดกางเกงออก
“เดี๋ยวหยุดนะ หยุดอยู่ตรงนั้นเลย อากามิเนะเซนเซย์”
โคฮาคุร้องออกมา
“ทำไมคุณถึงใส่ชุดชั้นในลามกแบบนั้น มันไม่ใช่ชุดชั้นในที่คนเป็นครูควรจะใส่เลยนะ”
อาคาริยักคิ้วขึ้น
“อย่ามาว่าชุดชั้นในที่โทวมะซื้อให้ชั้นนะ!!”
“เอ๊ะ โทวมะคุงซื้อให้…”
เออมันก็จริงหละนะ
ตอนที่เรายังคบกันอยู่ ผมเจอชุดชั้นในเซ็กซี่นี้ในเว็ป ผมเลยสั่งมันมาเพราะคิดว่าน่าจะเหมาะกับอาคารินะ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเจอสถานการณ์ แบบนี้แม้แต่ในความฝัน แถมยังต่อหน้าของโคอาคุอีกด้วย ผมโคตรอายเลย
“โทวมะคุง นี่เธอซื้อชุดชั้นในลามกให้อากามิเนะเซนเซย์งั้นเหรอ?”
“…เออนั่นทำให้เธอตกใจงั้นเหรอโคฮาคุ”
“เปล่าจ๊ะ ชั้นไม่ได้ตกใจอะไรเลย ชั้นรู้อยู่เเล้วว่าโทวมะคุงเป็นพวกโรคจิตนะ เเต่เธอไม่เคยซื้ออะไรแบบนี้ให้ชั้นเลยนะ”
“เออ…ผมก็ซื้อผ้ากันเปื้อนให้โคฮาคุไง”
“นั่นมันก็จริง แต่…”
ถ้าคิดตามปกติ การได้ผ้ากันเปื้อนเเทนที่จะได้ชุดชั้นในลามกนิเธอน่าจะมีความสุขมากกว่ามั้ย แต่ใบหน้าของโคฮาคุตอนนี้กลับดูเศร้า ถึงจะไม่มีอะไรที่รุ็สึกเศร้าก็ตาม
“เออนี่ชั้นถอดออกได้แล้วใช่มั้ย?”
อาคาริถอดกางเกงออก ชิ้นบนเป็นแบบที่แบบนั้น ชิ้นล่างก็พอๆกันเเลย มันมีรอยแหวกเหมือนกันเป๊ะๆเลย พอเธอโชว์อะไรแบบนี้ให้เห็น คืนนี้ผมคงนอนไม่หลับแน่เลยเพราะตื่นเต้มมากเกินไป
“นี่ใส่คืนเดี๋ยวนี้เลยนะแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย ไม่งั้นผมจะไม่ให้มานอนด้วยอีกนะ”
“อืม…เข้าใจแล้ว”
อาคาริดูเสียใจ แต่เธอก็ยอมใส่เสื้อผ้ากลับไปเหมือนเดิมเเต่โดยดี ผมปิดไฟแล้วก็ขึ้นมาบนเตียง
“นี่โทวมะคุงหันมาทางนี้หน่อยซิจ๊ะ”
“ชั้นอยากให้โทวมะคุง นอนมองชั้นจนหลับนะ”
ถ้าผมเลือกคนไหน อีกคนจะต้องเสียใจเเน่ เพราะฉะนั้น
“ผมจะนอนหงายครับ”
วันนี้ผมจะไม่เลือกคนใดคนหนึ่งเเน่นอน
จากนั้นพวกเธอก็เริ่มเถียงกัน
“นี่จริงๆแล้ววันนี้ชั้นต้องนอนกับโทวมะคุง แค่สองคนนะ…ทำไม่คุณไม่รอให้ถึงวันเสาร์หละอากามิเนะเซนเซย์”
“นั้นมันควรจะเป็นคำพูดของชั้นมากกว่านะชิราซาวะเซนเซย์ ไหนคุณสัญญาว่าจะไม่เกินหน้าเกินตากันไงหละ
แล้วนี่คุณกำลังทำผิดสัญญานะ”
“อากามิเนะเซนเซย์เป็นคนเริ่มก่อนนะ ชั้นเลยต้องเอาบ้าง ก็อากามิเนะเซนเซย์เล่นใส่ชุดชั้นในลามกแบบนั้น เธอต้องการจะยั่วโทวมะคุงใช่มั้ยหละ”
“หรือว่าชั้นควรทำแบบนั้นดี?”
“ห้ามทำนะ เพราะโทวมะคุงจะมาอยู่กับชั้น ชั้นจะทำให้เค้ารู้สึกดีกว่าที่จะอยู่กับเธออีก”
“ไม่มีทางหรอก เพราะโทวมะรักชั้นยิ่งกว่าใครๆ ใช่มั้ยโทวมะ”
“ไม่มีวัน นี่เธออยากอยู่กับชั้นมากกว่าใช่มั้ยจ๊ะ โทวมะคุง”
“ครอกฟี่~ ครอกฟี่~”
ใช่แล้วครับท่านผู้อ่านผมแกล้งหลับครับ เพราะมันเป็นคำตอบที่ผมตอบไม่ได้ยังไงหละเพราะงั้นก็หลับแมร่งเลยละกัน
“เอ๋~ โทวมะคุงหลับไปแล้วเหรอ หรือว่าแกล้งหลับนิตื่นอยู่มั้ยจ๊ะ?”
“น่าจะอย่างหลังหละมั้ง…แต่ถ้าเค้าหลับไปแล้วจริงๆมันก็จะดูใจร้ายไปหน่อยที่จะไปปลุกเค้านะ”
“ก็ถูกของเธอ งั้นคืนนี้เราพอกันเเค่นี้ก่อนละกัน”
พวกเธอหยุดทะเลาะกันแล้วก็กอดผมไว้เเน่เเล้วก็หลับกันไป
ฟู่วววว~ ในที่สุดก็สงบซักทีเห้อ~ ผมดีใจนะที่ได้นอนกับพวกเธอ แต่ว่าก็ว่าเถอะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆหละก็ผมต้องนอนไม่หลับทุกวันเเน่เลย
พวกเธอต้องมาบ้านผมทุกวันแน่ๆเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายชิงลงมือก่อน ผมคงต้องยกเลิกเรื่องที่จะนอนด้วยกันใน
วันเสาร์ซะเเล้ว แล้วไปจัดกิจกรรมนี้เป็นทุกๆเดือนแทน
ยิ่งไปกว่านั้นเราไม่ควรจะมานอนด้วยกันแบบนี้ด้วยซ้ำ…แต่ตราบใดที่เรายังเจอกันแบบนี้อยู่มันอาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ได้ เพราะงั้นผมต้องระวังไม่ให้ความสัมพันธ์ของพวกเราถูกเปิดเผยให้ได้
หรืออยากน้อยๆ ผมก็คิดอย่างนั้นหละนะ ในตอนนั้น อย่างไรก็ตาม…
สองวันต่อมา
“โทวมะคุง เธอมาช่วยชั้นซักนาทีนึงได้มั้ย?”
ก่อนจะเริ่มคลาสเรียนในตอนเช้า
ตอนนั้นผมกำลังเล่นสมาร์ทโฟนอยู่ในห้องเรียน ผมก็ถูกชิราซาวะซักเรียก
“อืมได้เลย”
![[นิยายแปล] My wife in Web Game is a popular idol](https://i0.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2021/09/9964_cover.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] My wife in Web Game is a popular idol")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
