–มุมมองเอเกอร์–
「เพื่อฉลองชัยชนะสงครามแวนโดเลีย!」
「เพื่อฉลองการรอดกลับหลังภัยพิบัติใหญ่ที่คาดไม่ถึง!」
「เพื่อฉลองการเป็นคนจนที่มีเกียรติ!」
เคานต์โมนาชิ, วิสเคานต์บินโบ, และบารอนโกคิน, และผมยกแก้วแล้วเอามันมาชนกันเบาๆ
ตอนนี้เรามีความสุขกับงานฉลอยชัยชนะเล็กๆ
แม้ว่ามันช้าและสำหรับชัยชนะนั้น เพราะมันไม่ได้ถูกคิดว่ามันเป็นชัยชนะหลังบทสรุปครึ่งๆกลางๆ……
「ชนะคือชนะ ไม่ได้สูญเสียเยอะใช่มั้ย?」
นั่นอะไรที่ลีโอโพลต์พูด ซึ่งเป็นเหตุผลที่งานนี้ถูกจัด
ที่จัดงานคือคฤหาสน์เคานต์โมนาชิ แม้ว่ามันเป็นธรรมดาสำหรับงานฉลองชัยจะถูกจัดในบ้านผมอย่างเป็นทางการเพราะโอกาสนี้เป็นเพียงงานเลี้ยงอาหารค่ำ
นอกจากนี้ เฟอร์นิเจอร์ยังถูกเคลื่อนย้ายไปคฤหาสน์ใหม่และดวอร์ฟยังทำโคมระย้าที่ผมขอไม่เสร็จ
ผมจะดูไม่เท่ถ้าปล่อยใครเข้าไปในอาคารโล่งๆนั้น
มากับผมคือคนคุ้มกันและผู้ช่วย เมียผมนนน่า, คาร์ล่า, เมล, และแน่นอนว่าซีเลียมาด้วย
เพราะเป็นงานฉองชัยทหาร ลีโอโพลต์ก็มาด้วย
ถ้านั่นคือทั้งหมดมันก็จะเป็นคนที่มาเป็นปรกติ อย่างไรก็ตามเรามีแขกพิเศษครั้งนี้นั่นคือคลอเดีย
「ขึ้นรถม้าคนละคันกับคนรักของฉันมันเหงามาก」
ตอนแรกเราจะขึ้นรถม้าเดียวกันกับสาวคนอื่น แต่พวกเธอทั้งหมดบ่นหมดเลยว่ามันอึดอัดไป, ร้อนไป, เหม็นไป ดังนั้นเองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้เธอนั่งรถม้าอีกคันไปด้วยกันกับคลาร่า
มันเหมือนควันขึ้นมาจากเหนือรถม้าแม้ว่าไม่มีเตาผิงติดอยู่ข้างใน แม้ว่าเหตุผลก็ไม่รู้เหมือนกัน
「ถึงยังไง คลอดเดีย……. เธอดูเหลือเชื่อเลย」
「หยุดเถอะ พี่ทำให้หนูเขิน! หนูใหญ่กว่านิดนึงหนูเลยซ่อนเนื้อนิดนึงโดยใส่เสื้อหลวม」
ถ้ามีหนึ่งคำที่ใช้เพื่ออธิบายถึงตัวเธอได้ มันจะเป็น ‘กลม’
ไม่มีอะไรจะซ่อนได้ เพราะมันดูเหมือนเอาผ้ามาคลุมลูกบอล
ทุกคนทั้งหมดข้างเธอพูดอะไรไม่ออก
พลอยใหญ่แขวนอยู่บนคอเธอ
เธออยากขายพลอยทั้งหมดที่เธอพามากับเธอ แต่ผมหยุดเธอไม่ให้ขายแค่พลอยมรดกอันนี้ที่เป็นของตระกูลมาลอดอล มันเลยเปลี่ยนเป็นสร้อยคอให้เธอใส่
จากคลอเดีย สามีเธอสู้จนเลือดหยดสุดท้ายเพื่อปกป้องเธอ
มันไม่ได้เสียหายอะไรที่จะเก็บไว้สักอันเป็นของดูต่างหน้าที่เชื่อมไปถึงเขาและคนอื่นๆทั้งหมด เพราะลูกชายที่เธอคลอดน่าจะมาจากน้ำเชื้อของผม……
ผมจะคอยดูคลอเดียและลูกเธออย่างดี ให้เขาไม่เป็นผีอาฆาต มันจะทำให้เคซี่กลัว
ผมหันไปจากคุณหญิงกลมและดูรอบข้างผม
โถงตกแต่งอย่างหรูแต่ไม่ได้แต่งพลอยและทองกับเงินเยอะไป เหมือนที่ผมชอบ
ผมกังวลเรื่องยาม
ยามที่ยืนในโถงตามกำแพงใส่ของอย่างสวยหรูอย่างไรก็ตาม ของจริงที่เอาไว้กันคนบุกรุกคือยามที่ยืนอยู่นอกโถงพร้อมเกราะกากๆและหอกก๊องแก๊งเหมือนเขาแค่พยายามจะให้มีอะไรถือกันหน้าเสีย
「การเดินทางครั้งนี้ของเราสำเร็จ เราได้ความมั่นคงระยะยาวมา แม้ว่ามันล้มเหลวถ้าดูเงินที่ใช้ การเสียของไปมากขนาดนั้นมันเสียหายเยอะ แม้ว่าจะกับเรา คนที่คิดว่าเราจะกำไรเพราะการปล้นและเอาของมาต้องผิดหวังแน่」
ลีโอโพลต์ไม่ได้ชุบน้ำตาลมาก่อนพูดเลย และพูดอะไรที่เกิดขึ้นจริงข้างผม
「ฉันก็ว่า และตอนนี้เงินเราหนาเหลือไว้ใช้ เพราะคลอเดียซื้อเฟอร์นิเจอร์」
เมื่อผมหันกลับมองเธอ เธอเด้งดึ๋งขึ้นลงเฮฮา
ผมติดหนี้เธอ
ผมต้องชดใช้วิธีอื่นนอกจากเตียงล้วนบ้าง
「กับคนที่การเงินไม่ค่อยดีอีก ถ้าให้เริ่มพูด เผลอๆงานมันไม่ได้ประโยชน์เลยก็ได้」
「มันทำให้ปากขมเมื่อรู้ว่าพวกเขาอุส่าห์รวมคนกับของไปสู้ เพียงแค่เจ๊งบ๊งกลับมา」
「ไม่ใช่พวกเขาเลือกตามเราตามใจตัวเองเหรอ? เราไม่ได้ร้องให้ช่วยเสียหน่อย」
ซีเลียพูดและให้ผมรู้ว่า ฉันก็อยู่ที่นี่ เธอเข้าร่วมเป็นทหารธรรมดา เธอเลยอยู่ในเครื่องแบบทหารแทนพวกชุดออกงาน
แต่นั่นมันดูไม่สวยผมเลยให้เธอแต่งหน้าเยอะๆ มันเลยทำให้หน้าเธอที่สวยๆอยู่แล้วกลายเป็นโคตรสวย
เธอยืนป้องกันตลอดเวลาก่อนหน้านี้ อัศวินบ้านอื่นตะโกนออกมาจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
「อออุ หนูจะอยู่ข้างเอเกอร์ซามะ」
ผมไม่คิดว่าหน้าเธอที่แต่งหน้าตลกเลย และเครื่องแบบก็สวยมากด้วยเหมือนกัน ……บางทีผมอาจให้เธอช่วยเล่นเอ็นผมตอนดูแบบนี้ทีหลัง
「หนูน่ารักนะ」
เมื่อผมลูบหัวเธอ สีหน้าซีเลียผ่อนคลายแต่จากนั้นเธอส่ายหัวและจริงจังอีกครั้ง
เธอน่ารักจริงๆ ผมอยากกินเธอทั้งตัวตอนนี้เลย
「ไม่ว่ายังไง ทำไมคนร่วมงานเยอะจริงๆ?」
ใจจริงผมตั้งใจให้งานเลี้ยงอาหารค่ำนี้จัดแล้วมีเคานต์โมนาชิกับขุนนางและครอบครัวไม่กี่คน แต่คนมาเป็นฝูงและอาหารที่เรียงกันเยอะมันดูเหมือนงานเลี้ยงอาหาร
ผมว่าขุนนางใกล้ๆและเมียมาร่วมด้วย
「ญาติของสามบ้านที่ไปรบน่ะเข้าใจ…… แต่ฉันไม่เคยเห็นคนนั้น」
ผมน่าจะลืมหน้าคนแก่ๆทันทีหลังเห็นเขา
「นั่นวิสเคานต์บลาบลา… เขาเป็นเจ้าศักดินาไกลไปทางตะวันออกเฉียงเหนือเลยดินแดนเคานต์โมนาชิไป และเขาเป็นพี่ชายที่รับเรื่องการเงินในเมืองหลวง」
ไม่ช้าไปแม้แต่เสี้ยววิ เซบาสเตียนพ่อบ้านตอบ
มันคิดถูกต้องที่พาเขามาด้วย มันก็เพราะเหตุการณ์แบบนี้แหละ เขารู้ยศของตระกูลขุนนางทั้งหมดในโกลโดเนียแล้วก็ยังรู้สถานะความสัมพันธ์ทางสายเลือดของพวกเขาด้วย และยิ่งแม้แต่จุดยืนและการขัดแย้งระหว่างฝ่ายต่างๆด้วย
「งั้นเขาเป็นพวกข้าพลเรือน ทำไมเขามาอยู่ในงานที่สำหรับฉลอยชัยทหาร?」
「เขาเป็นคนให้เงินวิสเคานต์บินโบ แล้วสู้ข้างเขาด้วย」
พูดอีกอย่าง เขาให้วิสเคานต์บินโบยืมหลายอย่าง
มาไกลถึงงานฉลอยชัยเพื่อเก็บหนี้ ผมสงสารเขานิดๆ
「การเชื่อมสัมพันธ์กับคนที่สู้ด้วยในสนามรบเป็นวัฒนธรรมตั้งแต่เวลาโบราณแล้ว เป็นอย่างนั้นเป็นพิเศษเมื่อเหล่าความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของนายท่านไม่ใหญ่ มันจะเป็นความคิดที่ไม่ดีที่จะเข้าหาคนที่เพื่อนเยอะกว่าท่านหรอ?」
ฟุมุ เหตุผลที่ผมก้าวมางานสังคมมันเพราะนนน่าเอะอะแล้วยิกผมให้มาวันนี้
คนพวกเดียวที่ผมรู้จักคือเคานต์โมนาชิ, วิสเคานต์บินโบ, กับบารอนเก๊ะกิ๊หิ่น คนที่เหลือชื่ออะไรกันผมก็ไม่รู้เลย
เซบาสเตียนกระซิบกระซาบในแบบที่แขกคนอื่นใกล้ๆไม่ได้ยิน
「บารอนฮาโดเคนตรงนั้นเป็นเหตุผลที่เคานต์โมนาชิขนส่งของโดยเส้นทางที่ดูแลได้」
การขนส่งมันนสำคัญ แต่คนทำทางที่ไม่เกี่ยวกับการสู้เลยนี่ ไม่ใช่หรือ?
ผมมั่นใจสุดๆว่าเขาจะสร้างถนนตามคำสั่งราชาแม้สงครามไม่ได้เกิด
「วิสเคานต์นั้นนั้น… คือเหตุผลที่บารอนโกคินเอาอาวุธมือสองมาให้กองทัพได้」
ถ้าแค่นั้นทำให้เกี่ยวกับการต่อสู้ ถ้าอย่างนั้นพ่อค้าทั้งหลายและจะได้รางวัลเพราะช่วยแล้ว
「บารอนนู้นนี้นั้น… คือคนที่แนะนำพ่อค้าให้วิสเคานต์บินโบเพื่อให้เขายืมเงินไปเยอะได้」
「……งั้นมันแค่คนที่เป็นเจ้าหนี้」
ถ้าไปทั่วราเฟนตอนกลางคืน คนจะเจอพวกคนปล่อยกู้
คนจะจ่ายหนี้พวกเขาไม่ไหวเป็นส่วนใหญ่และน่าจะไปจบในเหมืองที่ลินต์บบลูม หรือลากออกไปล่าสัตว์ดำ
「พวกเขาเป็นคนช่วยพวกเขา นอกจากนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพวกเขา」
ผมไม่ใช่หัวหน้างาน ผมเลยไม่จำเป็นต้องไปยุ่งเรื่องพวกเขา
พวกเขาน่าจะปฏิเสธไม่ได้ตั้งแต่แรกเพราะหนี้
「ไม่ว่ายังไง นายรู้เยอะนะ ฉันประทับใจที่นายรู้หมดเลย」
ความสัมพันธ์ขุนนางมันเรื่องโคตรเล็ก
มันต้องมีทักษะถึงเข้าใจอะไรแบบนั้น
เซบาสเตียนคำนับต่ำๆ
「เพราะมันเป็นงานผมล่ะครับ ความสัมพันธ์เปลี่ยนอย่างเยอะช่วงไม่กี่ปีนี้และสมองชราแล้วอย่างผมทำเต็มที่เพื่อจำทั้งหมดให้ได้」
พูดนั่นเสร็จเซบาสเตียนคำนับและหายตัวอีกแล้วเขาหนีไปข้างหลัง
ไม่เกี่ยวกัน นนน่าแข็งกว่าเขาเมื่อเป็นเรื่องข้อมูลไม่ทางการ
「ว้ายพี่ เมียคนนั้นอ่ะ นอกใจกับอัศวินลูกน้องแหละ」
「พี่ๆ ลูกชายบ้านนั้นอ่ะไปชอบลูกสาวบ้านนั้น」
「พี่เอ๊ย ลูกชายบ้านนั้นเขาปิดตัวอยู่แต่ในบ้านแหละ」
ข้อมูลเธอทั้งหมดเป็นข่าวนินทาล้วน แต้บางครั้งที่หายากมันมีข้อมูลสำคัญมา
เห็นได้ชัดว่าหูเธอฟังคนคุยกันได้ไกลๆด้วยการได้ยินแบบหูทองของเธอแทนไปคุยพวกเขาตรงๆ
พูดถึง ชื่อเสียงผมในหมู่พวกเมียคนอื่นเป็นยังไง?
「……」
ทำไมไม่มองผมล่ะ?
อยู่ดีๆเธอเศร้าผมเลยว่าไปคุยกับเคานต์โมนาชิและคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องรบๆหรือนู่นนี่ก็ได้
「ฉันตกใจที่เราทั้งหมดรอด มันเหมือนโลกแตกจริงๆ」
「ผมล่ะอึ้งกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์ตอนผมได้ยินว่าเขาวิ่งไปข้างหลังเพื่อช่วยลูกน้องคนเดียว」
「เขาเป็นเทพสงครามมาเกิดใหม่ของแท้เลยล่ะ」
อันท้ายสุดมันไม่จำเป็น แต่แน่นอนว่าเกือบตาย
ผมคิดว่าตายแหงแล้วด้วย
อยู่ดีๆบรรยากาศมืดมน
「มันเพราะลอร์ดฮาร์ดเลตต์น่ะสั่งถอยที่กองทัพเราไม่ตายเยอะ……」
「สุดท้ายเราไม่ได้ห่าอะไรเลยและเงินก็เสียของก็หาย」
「เงินจ่ายทหารเอย…… เงินค่าอาหารเอย ผมนะตายแหง」
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ไปยึดดินแดนเอง แต่ไม่ใช่ดินแดนอุดมสมบูรณ์」
「ของเขาหายมากกว่าเราอีก」
「ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจับนักโทษ 9000 คนอีก……」
ไม่ใช่พวกนายมาเข้าหาแล้วพูดเรื่องเดียวกันหรือ?
หยุดเลย อยากให้ฉันจนแล้วไปอยู่ในพันธมิตรยาจกด้วยเหรอ?
แน่นอนว่าอาวุธหายบานมันเจ็บ
แต่ไม่เหมือนพวกเขา ผมหาเหล็กได้เองและผมหาซื้อเกราะและอาวุธไม่แพงได้
การจัดหาอุปกรณ์ใหม่ให้กองทัพแค่รอการเพิ่มการผลิตเมื่อเตาเผาเหล็กเกล็ดมังกรใหม่เสร็จ
มากกว่านั้นนักโทษที่ผมช่วยกำลังทำงานให้ผมโดยการเก็บเกี่ยวพืชผลและก่อสร้าง
มันจำเป็นที่ต้องให้อาหารพวกเขาแต่ดินแดนผมโชคดีพอเพราะมีการเก็บเกี่ยวที่อุดมสมบบูรณ์ และการเก็บเกี่ยวจะแค่เพิ่มขึ้นด้วยปีที่จะมาถึงเพราะแปลงที่เตรียมใหม่ทั้งหมด
ปัญหาคือการหาคู่แต่งงานให้พวกเขา แต่แม้แต่นั่นก็เดี๋ยวปัญหาแก้เองเพราะการเพิ่มคนให้ดินแดนที่ได้จากแวนโดเลีย
ความร่ำรวยในส่วนใต้ของดินแดนผมสร้างโดยอดอล์ฟและส่วนเหนือของแวนโดเลียที่ดูเหมือนถูกทิ้งมันใหญ่
แน่นอนคนจะอยากไปหาที่ที่ดีกว่า
ผมรู้สึกผิดกับขุนนางยาจกสามคนแต่ผมอยู่ระหว่างทางออกรูชั่วคราวที่ผมตกเพราะความเสียหายที่ผมได้รับ
「นั่นทำให้ผมจำได้ คาราวานใหญ่จากสตูร่าไปที่ดินแดนลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ท่านซื้อบางอย่างเหรอ?」
นั่นน่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์สหพันธรัฐผลิต
ผมถูกบอกว่าของชั้นสูงกว่าถูกดูแลโดยสาขาหลักของฟลิตช์เท่านั้นและไม่ใช่แคลร์
จากแคลร์ พวกเฟอร์นิเจอร์ที่ผมสั่งจะเน้นการผ่านดินแดนพวกเขาก่อนเพราะมันยากที่จะใช้กลยุทธ์ลับๆล่อๆเพื่อเก็บภาษีจากผมหรือใช้เวลาดูของอยู่นั่น
นักขนส่งจะพูดมากเรื่องผมเพื่อให้ยามกลัวเมื่อคิดว่าโจมตีพวกเขามันทำให้ของเสียหาย…… มันเพราะเรื่องแบบนี้แหละที่ข่าวลือแปลกๆเวียนไปทั่ว
「นั่นน่าจะเฟอร์นิเจอร์ฉัน คฤหาสน์ใหม่เพิ่งเสร็จฉันเลยอยากให้พวกเฟอร์นิเจอร์ตั้งก่อนก่อนเข้าไปอยู่」
มันไม่ใช่บางอย่างที่ต้องแอบๆผมเลยตอบปรกติ แต่มันเปลี่ยนอารมณ์ไปเยอะเลย
「น-นั่นอะไร……」
「ว-เวลาแบบนี้……」
「ย้ายบ้านเหรอ!?」
สามยาจกแสดงความตกใจเสียงดังทำให้คนรอบข้างคุยกันเองด้วย
เราแค่ย้ายไปคฤหาสน์ข้างบ้าน
ผมจะบอกพวกเขาทุกอย่างโดยไม่ถูกแทรกด้วยตัวเองทีหลัง
ผมรู้สึกว่านนน่าดึงแขนเสื้อผม
「เอเกอร์ซามะ พี่สมควรทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ที่พี่มีเงินใช้ตอนนี้ เพราะมันใช้เงินเยอะที่ย้ายบ้าน」
มันจริงที่ผมจะต้องจ่ายเยอะถ้าคลอเดียไม่ได้ดูแลมัน…… แต่ไม่ใช่นั่นเพราะหนูเลือกเฟอร์นิเจอร์หรูหรือ?
คฤหาสน์และเฟอร์นิเจอร์ทำให้ผมเสียไป 50 000 ทอง
「สัญชาตญาณหนูแปลกๆใช่ แต่หนูคิดว่าขุนนางธรรมดาหา 1000 ก็ดิ้นรนแล้ว โอ๊ยย!」
「แกน่ะนะเป็นคนพูด!」
คาร์ล่าปรากฏข้างหลังนนน่าตรงๆและแอบหยิกแก้มเธอ
หน้านนน่าแดงหลังตรวจดูรอบๆเธอว่าคนไม่เอะอะ แล้วเธอหยิกต้นขาคาร์ล่ากลับ
เฮ้ ค่อยๆทำไม่อย่างนั้นมันทิ้งรอย
ไม่ดีแล้ว สามเหล่ายาจกมองผมแบบไม่เชื่อเลย
「อย่างที่คาดกับมาเกรฟ…… คนไม่มีประโยชน์อย่างผมจะจัดงานวันนี้ไม่ได้ถ้าไม่ขายของใช้บนโต๊ะของครอบครัว」
「ผมต้องไล่พ่อครัวและขอให้เมียเข้าครัว……」
「ผมต้องเก็บหญ้าจากสวนเพื่อทำซุป……」
การคุยกันยิ่งน่าสงสารมากขึ้น
ไม่ใช่ขุนนางมีศักดิ์ศรีหรือ?
แล้วก็ บารอนโกคิน แม้แต่คนธรรมดาก็ไม่ทำอย่างนั้น
「「「ถ้ามีแค่คนนั้นที่ช่วยเราจากความลำบากนี้ได้ เราจะไม่มีวันลืมหนี้ทั้งชีวิต」」」
ทำไมพวกเขาคุยพร้อมกัน?
「ผมเดาว่าทางเลือกเดียวที่เหลือคือทนความอับอายและหาคนปล่อยกู้เพื่อ-……」
「ผมอาจจะเจอว่าตัวเองเหมือนถูกรัดและที่เหลือให้ขายอย่างเดียวคือลูกสาว-……」
「ผมสงสัยว่าทุกคนมีเงินเหลือเท่าไหร่…… กับการรวมพลบริจาคเพื่อช่วยเจ้าศักดินาเดือนนี้」
เฮ้ยยย อย่ามามองฉันอย่างนั้นสิ แล้วก็ไอ้คนสุดท้ายอย่าทำเหมือนขอทาน
「「「ถ้าแค่-…… ถ้าแค่เรามีเงินนิดหน่อยทั้งหมดนี้จะไม่เกิดขึ้น」」」
เสียงพวกเขาซ้อนกันอีกแล้ว
ผมมีเงินเหลือใช้ดังนั้นผมไม่ได้ช่วยไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ที่จำนวนนี้เหลือเพราะแลกพลอยเพื่อซื้อเฟอร์นิเจอร์ให้คฤหาสน์ใหม่
ไม่ใช่การให้ยืมก้อนนี่เหมือนให้ยืมเงินคลอเดียหรือ
ผมรู้สึกถึงแรงกดดันข้างหลังผมและหันไปเพื่อเห็นคลอเดียอยู่ตรงนั้น
เห็นได้ชัดว่าเธอกินอาหารบนโต๊ะหมดจานแล้วแล้วมาที่นี่ระหว่างรออาหารเติม
「แต่คนที่ให้เงินพวกเขา สุดท้ายแล้วมันเป็นพี่」
「เงินของหนูเป็นของพี่ ได้โปรดใช้โอกาสหาพวกมากขึ้น ถ้าพี่ตัดสินใจตรงนี้ แบบนั้นข่าวลือจะเริ่มมากขึ้นโดยคนที่เห็นทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ และพวกเขาก็จะทรยศพี่ไม่ได้ด้วย」
คลอเดียยิ้มมุมปาก
「เพื่อให้คนรักสูงมากขึ้นกว่าเดิม นั่นนคือความสุขที่สุดของผู้หญิง สักหมื่นทองมันเล็กน้อยเมื่อเอามาเทียบ」
พูดถูกต้อง ผมต้องมีเป้าหมายที่สูงกว่านี้
ถ้าอย่างนั้นพี่จะรับข้อเสนอและใช้เงินก้อนนี้ที่เป็นของหนู
「ฉันเข้าใจแล้วฉันจะให้ยืม ……มากเท่าที่ต้องการทีหลังด้วย」
ผมแค่ให้เงินเพราะเขาเป็นขุนนางไม่ได้
ผมต้องให้พวกเขายืมแม้ว่าพวกเขาไม่มีหวังจะจ่ายคืนหรือมันจะเจ็บศักดิ์ศรีพวกเขา
……ผมไม่รู้ว่าพวกเขายังต้องกินหญ้าและรวมพลขอยืมอีกไหม
「โอออออ้…… ผมจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ตลอดชีวิต」
อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ปานนั้น แต่มาเป็นพวกของฉันเสียดีๆ
「ผมจะให้หลานของหลานจ่ายคุณคืน!」
ถ้าจะจ่ายคือ จ่ายเองสิ……
มันไม่ตลกที่ต้องจ่ายหนี้คนอื่นทันทีที่เขาออกมาจากมดลูก
「ต-ตอนนี้ผมเรียกเมียและลูกที่ซ่อนตำแหน่งเพื่อทำงานในบาร์ได้แล้ว!」
ทำอะไรเนี่ย?
รีบเรียกพวกเขากลับมาเลย
ตอนนี้เมื่อผมดูดีๆ คนอื่นที่ให้ยืมเงินหรือเสบียงก็โล่งใจด้วย
ผมว่าพวกเขาต้องจ่ายกลับเยอะ
ผมน่าจะให้ยืมมากกว่านี้อีกนิดหน่อยเพื่อที่พวกเขาจะไม่ใช้เงินทั้งหมดแค่จ่ายหนี้
ดังนั้นเองงานเลี้ยงอาหารค่ำจบและสุดท้ายผมอยู่ในบ้านโมนาชิหนึ่งคืน
นนน่าและคนอื่นไปรวมกันกับคุณหญิงนู้นนี้นั้น… เพื่อคุยกันต่อดังนั้นตัวผม มาด้วยกันกับซีเลีย เพื่อกลับไปห้องที่เตรียมให้ผม
「10 000 ทองของเคานต์โมนาชิ 4500 ทองสำหรับวิสเคานต์บินโบและสำหรับบารอนโกคิน…… เฮ้ 182 ทองกับอิกสามเงินมันยุ่งยาก แค่ให้มันเป็นเลขสวยๆแบบ 500 ไปเลย」
ถ้าพูดเรื่องไม่เกี่ยวกัน จำนวนรวมของเงินที่บารอนโกคินยืมมันน้อยกว่าราคาโต๊ะที่ผมซื้ออีก
ตอนผมคิดว่าเงินน้อยเท่านี้เอาไปทำอะไรได้ ผมแค่อดใจไม่สงสัยไม่ได้ว่านนน่าและคลอเดียเข้าใจหรือเปล่าว่าคนธรรมดาอยู่กินกันอย่างไร
「เอาสัญญาหนี้นี้ไปไว้โต๊ะอดอล์ฟเมื่อหนูกลับไปแล้ว แล้วทำแบบแอบๆและไม่น่าสงสัยมากเท่าที่เป็นไปได้」
ผมเอาสัญญาหนี้ที่ได้จากสามยาจกให้ซีเลีย
「มันทำให้หนูปวดใจนิดหน่อย…… ว่าราคาเคลื่อนย้ายเข้าคฤหาสน์ใหม่หายไปรู้มั้ย」
เอานน่า มันเป็นเงินยืมดังนั้นนี่ไม่ได้เสียไปเลย
มันอาจกลับมาเมื่อรุ่นหลานพี่
「พี่ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อตอบแทนอดอล์ฟด้วย」
「ไม่ใช่ว่าห้ามนนน่าเป็นรางวัลดีที่สุดที่เขาขอได้เหรอ?」
พี่ทำบางอย่างแบบนั้นไม่ได้
ไม่สำคัญว่าผมลองกี่รอบ ผมทำให้นนร่าผู้งดงามและอดอล์ฟอยู่ระดับเดียวกันไม่ได้
「……ถ้าอย่างนั้นท่านปกป้องดินแดนให้มิดสุดๆดีกว่า ถ้าดินแดนไหนโดนสงคราม งานอดอล์ฟจะหายหมดเกลี้ยง」
「หนูพูดถูก ลีโอโพลต์จะปกป้องดินแดนและอดอล์ฟจะทำให้พลเมืองมีความสุข และสำหรับพี่……」
「ของพี่ก็เย้ได้นอนกับผู้หญิง」
「คิดได้ดี」
ผมกอดซีเลียแต่เธอยกมือดันอกผม
「หนูจะไปเช็ดตัวก่อน มันเลอะเพราะเดินทาง」
ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่มันสำคัญกับสาวอยู่ผมว่า เอาเลยสิ
หลังส่งซีเลีย ไม่มีอะไรมากให้ทำผมเลยนอนตะแคงบนเตียงจนผมได้ยินเสียงเคาะประตู
「ใคร?」
「อืม ชื่อหนูคือมี้ช ลูกสาวที่สี่ของตระกูลโมนาชิ」
โอ้ใช้ สามยาจกมีลูกในครอบครัวบานเลย
สาวที่เข้าห้องดูอายุ 16 ไม่ใช่อายุที่ผู้หญิงดูน่าเอาเต็มๆ อย่างไรก็ตาม เธอก็ดูแข็งแรงพอดีๆและเรือนร่างเธอกำลังค่อยๆโต นมและตูดมันชัดดขึ้นเรื่อยๆ
「มีอะไรไม่สะดวกรึเปล่าคะ?」
「ไม่มีหนู พี่สะดวกดีอยู่ อาหารก็อร่อยดีด้วย」
สาวยิ้ม
「หนูซาบซึ้งกับอะไรที่ท่านทำวันนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เราไปงานเลี้ยงอาหารค่ำ ทุกคนแอบคุยกันว่าเราจนและหนี้ท่วมหัว ทำให้เราทั้งหมด รวมถึงท่านพ่อรู้สึกใจจะขาด」
ตอนมี้ชพูดไป เธอมานั่งข้างผมบนเตียง
「ท่านพึ่งพาได้อย่างมั่นคงและหัวใจใหญ่โต…… ช่างเป็นสุภาพบุรุษอะไรปานนี้」
มี้ชวางมือที่ตักผม…… เธอยังเด็กแต่อายุเป็นที่พอได้
「หนูมาเพราะพ่อบอกเหรอ? ไม่ต้องฝืนหรอก」
ผมรู้ว่าผมไม่ได้ฉลาดสุดๆไปเลยในโลกนี้ แต่แม้เป็นอย่างนั้น แต่ผมบอกได้ว่านี่เป็นวิธีที่เคานต์โมนาชิช่วยผมบ้าง มือผมยาวไปถึงต้นขาสาว
「ไม่…… แม้ว่านั่นคือเหตุผล หนูแค่รู้สึกว่าพี่เป็นผู้ชายสุดเสน่ห์แรง」
「ฮ่าฮ่าฮ่า ชมเก่งนี่」
ผมโอบกอดเธอ เคานตต์โมนาชิน่าจะเอาเรื่องนี้ไปทำให้เขาได้เปรียบและส่งมาอีก
หลังๆผมโดนแผนนี้อย่างบ่อยดังนั้นมันซื้อใจจผมง่ายๆไม่ได้หรอก
ผมทำให้แถวหน้าอกเปลือยและเล่นนมเธอระหว่างผลักเธอลงเตียงช้าๆ
「‘พ่อว่าฮาร์ดเลตต์จะทำให้หนูดีใจได้ถ้าหนูไปอยู่ข้างเขา ดังนั้นผ่อนคลาย’ นั่นคือที่พ่อบอกหนู……」
「หนูทำให้พี่เขิน」
ถ้าเขาคิดน้อยก่อนส่งลูกสาวไปหาผมในคฤหาสเขาบางทีเขาอาจส่งสาวอื่นมาด้วยเหมือนกัน
ผมแน่ใจว่ามันจะเป็นบางอย่างที่ปัญหาเยอะ ผมดึงกางเกงในออกและกางขาเพื่อให้ผมเลียหว่างขาเธอได้
「หนูจะทำเต็มที่เพื่อให้ท่านพอ- ……อ๊า! ม-มันเจ็บ! อ๊าาาาาา!!」
ผมแทงเอ็นไปและโยกข้างหน้าหลัง เข้าไปเอาตัวไประหว่างขาเธอ
ถ้าอย่างนั้นเธอซิง
แม้ว่าน้ำเงี่ยนเธอออกเยอะ เธอร้องดังเมื่อเยื่อพรมหจรรย์ฉีก
「อู้ววววว! ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้! พี่ใหญ่เกินอ้ะ!」
ผมพยายามกระทุ้งเบาๆหน้าๆหลังๆช้าๆ แม้อย่างนั้นน้ำตายังตกลงบนหน้าเธอ
ผมโอบกอดเธออย่างอ่อนโยนและระวังก่อนเหวี่ยงสะโพก
ผมจูบเธอรัวระหว่างเอาตัวเธอไว้ในแขนและจากนั้นเองเสียงร้องเธอค่อยๆจางหายไป
แทนที่เสียงนั้น คือเสียงครางเบาๆเพราะมันเริ่มหนีออกปากเธอ
ด้วยครั้งแรกแบบนี้ ผมซั่มนานๆไม่ได้ไม่อย่างนั้นเธอจะเจ็บอีก
ผมต้องรีบน้ำแตก
「พี่จะแตกแล้ว」
「อาา! ยิงใส่เลยพี่」
มี้ชกอดแขนและขารัดตัวผม
……ผมชักออกไม่ได้แล้วสิ
「ปล่อยในเลยพี่! อย่าหยุดยั้งและยิงปี๊ดๆมาให้หมดไข่!」
ผมคิดว่าผมรู้ว่าเป้าหมายเธอคืออะไร
ดึงออกหลังผู้หญิงขอฉีดหมดไข่ให้ท้องผู้ชายทำไม่ได้หรอก
ผมเอาน้ำหนักตัวผมทับและไม่ให้เธอหนีจากนั้นฉีดน้ำใส่เธอเต็มๆ
「ว้าย! ม-มันร๊อนร้อน…… ฉีดแรงอะไรจะปาน และเยอะเหมือนเขื่อนแตกเลยพี่」
มันคือการน้ำแตกแบบเร่งดวนที่มาจากการซั่มไม่แรงเลยสักนิดเพราะคิดถึงร่างเธอดังนั้นจากแตกไม่สุดไข่ของผมมันแค่นาทีเดียว แต่ตาของสาวเปิดเสียเยอะเมื่อเธอได้ยินเสียงน้ำเชื้อกำลังพุ่ง
「……แม่จ๋า พี่จ๋า…… หนูทำได้แย้ว」
เธอพูดอะไรก็ไม่รู้ แต่อย่าไปคิดกังวลเลย
หลังกิจกรรมผมเสร็จ มี้ชคำนับและขอให้ทำกับเธอดีๆก่อนออกจากห้อง
「ว้าย! ข-ขอโทษค่ะ」
เมื่อเธอเดินออก เธอร้องเพราะอะไรก็ไม่รู้
ตัวผมร้อนๆแล้วสิ ผมอาบลมดึกๆดื่นๆดดีกว่า
ผมเปิดประตูและเดินในทางเดิน
มันไม่นานก่อนมีคนจ้องแบบมุ่งร้าย
ผมเดินออกลานหน้า แต่คนจ้องยังไม่หาย
ที่มีปัญหามันก็เพราะคนจ้องนั่นแหละ
「เฮ้ ซีเลีย…… ใจพี่นิ่งไม่ได้ถ้าใกล้พี่ปานนั้นนะ」
ซีเลียมาเดินประชิดผม ไม่ให้ที่หายใจสักเซ็นติเมตร
「……」
เธอไม่พูดอะไร และปล่อยบรรยากาศชั่วร้าย
เห็นได้ชัดว่าพอเธอเช็ดตัวเสร็จ เธอไม่ได้เข้าห้องเมื่อเธอเห็นผมเริ่มมีเซ็กส์แล้ว แล้วเธอไปทำตัวพร้อมรอข้างหน้าประตูแทน
「น่า อย่างอนเลย ผู้หญิงมาอ้ะ พี่แค่ต้องกิน มันเป็นหน้าที่」
「……บบบบู่」
「พี่จะโครตใส่ไฟซั่มชดใช้ที่ทำให้รอ อยากโดนเหมือนเจ้าหญิงเปล่า? หรือจะเป็นลูกสาวแบบเดิม」
ซีเลียมองทั่วๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครมองและกระซิบมา
「หนูอยากให้ท่านทำเหมือนหนูเป็นน้องสาวที่ไม่ได้เจอกันใหม่กับพี่ชายนานมาก และเอาแบบฟีลเหมือนแฟน…… เอาแบบนั้นแหละได้โปรดและขอบคุณ」
ทำไมความต้องการมันเฉพาะเจาะจง
–มุมมองบุคคลที่สาม–
ค่ำคืนในสังคมกลางคืน
คืนนั้น นนน่า, คาร์ล่า, และเมลจะลงศึกแห่งคำพูด ใต้ชื่อว่าคุยเล่นๆกับเมียบ้านอื่น
「ดังนั้นเองเมื่อเมียถูกทำเป็นเหมือนทูตทรงเกียรติที่คนไม่เคารพนะ ฉันได้ยินว่าเธอโดนลดยศด้วยล่ะ」
「โอ้แหม ช่างน่ากลัวจัง แต่ฉันนะคิดเสมอเลยว่าเธอน่ะอีตัวร้าย …….ไม่มาวันนี้เดี๋ยววันหลังก็โดน」
「โอ้ ช่างโหดเหลือเกิน! โอ่ะโฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ」
เรื่องทุกคุยกันมันหลากหลายสุดๆและพวกเธอทั้งหมดคุยกันอย่างเร่าร้อนเมื่อนินทาคนอื่น
โดยเฉพาะ ในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่มีขุนนางใหม่ทางทหาร และที่เมียเมียหลายคนที่เป็นฝั่งขุนนางพลเรือนก็มาด้วย
ความชั่วของขุนนางเหล่านั้นมันเด่นกว่าเพราะใช้อำนาจตัวเองไม่ได้
「แกๆ คิดว่าคุณหญิงฮาร์ดเลตต์เป็นยังไง」
「ฟุ่ฟุ่ ฉันว่านะ ทำตัวไม่มีชนชั้นมันขวางผัวสุดๆเลยล่ะ」
นนน่าตอบแบบไม่แขวะใครและหลบคำถามแต่สาวคนอื่นคุยประเด็นเดิมหนักกว่าเดิมพร้อมรอยยิ้ม
「ใช่ๆ เธอนะสุดสง่าและน่าร้ากน่ารัก แต่มันงานยากนะ ใช่มั้ย? ไม่ใช่ผัวเธอใจง่ายเหรอ?」
「นี่ๆ ฉันได้ยินนะว่าเขาตั้งใจเอาผู้หญิงมาห้อมล้อมตัวเอง อารมณ์เธอต้องตึงสุดๆ」
「เขากล้าดีจังเลยนะที่ทำตัวหลายเมียในสังคมชั้นสูง แต่เขาดูน่าพึ่งพาได้นะ……」
พวกเธอพยายามพูดเหมือนกังวลนนน่าแต่จริงๆแล้วถามว่าเธอโดนรักบ้างไหมระหว่างโจมตีเมียน้อยคาร์ล่าและเมลพร้อมกัน
「มันไม่เป็นอย่างนั้นเลยเธอ รักเขานะไปทั่วทุกมุมโลกและนั่นก็หมายถึงความรักที่เขามีมันเยอะล้นฟ้าเลยแหละ」
นนน่าพยายามพูดแขวะสวน แต่เธอโดนรุมพูดใส่แบบแอบร้ายที่มันมาแขวะเธอเองรัวๆ
「นี่ แต่ถ้าเธอไม่ระวังนะ เดี๋ยวก็ได้พวกเชื้อโรคจากพวกกระหรี่หรอก……」
「โอ้แหมแย่จัง ช่างน่าแหยง! คนในบ้านบางคนอ่ะติดแล้วมั้ง…… แต่ถ้าเธอดูบางคน เขาแค่ไปติดมาจากที่เกิดดด้วยแหละ」
มีข่าวลือว่าคาร์ล่าเคยเป็นทหารรับจ้างหญิง
ดังนั้นมันไม่แปลกที่ทหารรับจ้างจะขายตัว
การไปเล็งคนที่กำลังลำบากเป็นเรื่องปรกติในโลกนี้
คาร์ล่ากำลังงจะยืนเพราะยั้งใจไม่ๆไม่ได้แล้ว แต่เมลจับแขนไว้
「อะไร! อย่าขวาง!」
「ถ้าเธอไปต่อยเขา เธอจะถูกคิดว่าเป็นคนป่า แค่ทน…… ไม่นานเดี๋ยวก็จบ」
นนน่ามองตาเศร้าใส่คาร์ล่า
เธอรู้ดีว่าพูดป้องกันเธอจะทำให้ยิ่งแย่และคุยยิ่งยืด
(ฉันนะจำหน้าอีห่าพวกนี้ได้หมด…… ฉันจะบอกเอเกอร์ซามะทีหลัง)
「ใช่ใช่ แล้วถ้าเราพูดถึงที่เกิดของบางคนนะเธอ-……」
เมื่อคุณหญิงยิ่งเอาประเด็นมาคุยหนักกว่าเดิม
ปู้ดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเหมือนระเบิดลง
「นั่นเสียงไรอ่ะ!?」
「มันเป่าผ้าปูโต๊ะลอยเลยอ่ะ!」
「เอ๊ะลมมันอุ่นๆ-!」
มันเป่าที่คุยกันกระเด็นหายไปทันที
「ทำตัวไม่น่าหลงเลยนะ สาวๆ」
คนที่เดินกอดอกมาคือคลอเดีย
คลาร่าเดินตามเธอชิดใกล้แต่เธอหยิกจมูกและหน้ายู่
「ไม่ ไม่มากเท่าแกหรอก…….」
「เงียบเลย!」
คลอเดียพูดโจมตีต่อไป
หยุดเหล่าเมียคนอื่นด้วยแรงกดดัน
「คุยจิกกัดนี้แม่งกระจอก ถ้ามึงไม่ชอบบางอย่างก็พูดมาสิวะ?」
คลลอเดียไปยืนหน้ากลุ่มสาวๆที่กำลังแขวะนนน่าและคนอื่นก็โดนด้วย
「เธอ ปากเธอเหม็นเหมือนกินของเน่ามาเลย เธอเคี้ยวมินต์ก็จริง…… แต่มันแค่กลิ่นมันไปปนกันข้างในในและมันยิ่งหนักนะ ใช้เลม่อนสิ」
ผู้หญิงรีบปิดปาก
「ส่วนเธอน้า ขนที่ใส่อยู่อ่ะ มันเหมือนบางอย่างมีค่าจริงๆนะ แต่จริงๆแล้วมันเป็นขนหมาและมันเลยดูเหมือนขนจิ้งจอก บอกไม่ได้เหรอมันมันเป็นขนหมา? เคยดูขนสัตว์ดีๆมั้ยเธออ่ะ」
「อะไรอีนี่-!」
ผู้หญิงหน้าแดงแล้วลุกเดี๋ยวนั้น
เธอน่าจะไม่กลับมาแล้ว
「ถ้าพวกแกจะล้อใคร ด่าไปเลยซึ่งหน้า พวกแม่งจะเห็นเป็นตัวอย่าง คราวนี้ลองพูดกัดฉันบ้างสิ」
สาวๆดูรำคาญคลอเดียแต่พูดอะไรไม่ออก
พวกเธอดูก็รู้แล้วว่าพูดกัดตรงไหน
แต่เรียกคลอเดียว่าอีหมูตอนก็เหมือนเรียกให้หมาจรจัดเห่า
มันจะกลายเป็นเด็กด่ากัน
คลอเดียถอนหายใจ เมื่อเห็นไม่มีใครกล้าพูดแล้ว
「พวกแกทั้งหมดมีแค่เนี๊ย? ฉันจะพูดอีกนิดนะ แรงกว่านี้ด้วย และพวกแกแค่แอ๊ะไม่ออก สมเพชว่ะ แม้อย่างนั้นแกยังคิดว่าตัวเป็นขุนนางอีก ฉันพอแล้วว่ะ เหม็นหน้า ไปเหอะคลาร่า」
โดนตนใส่จนตดเข้าตาคลาร่าเอาตัวไปหลังขอเดียและร้องไห้ตอนเธอเดินออก
「โอ้แหมใช่ฉันลืมเลย ฉันชื่อคลอเดียนะจ๊ะ เป็นแขกลอร์ดฮาร์ดเลตต์ จะมาเมื่อไหร่ที่มีเรื่องพูดก็ยินดีนะจ๊ะ」
ทั้งหมดแข็งนิ่งหลังคลอเดียออกไป
「เรากลับบ้านดีมั้ย……?」
「ฉันก็ว่า เพราะ-…..」
「「「แม่งโคตรเหม็น」」」
「……นั่นช่วยได้เยอะนะ」
นนน่าขอบคุณแบบไม่เต็มใจ
「โอ้ย เธอน่ะสมควรจะเป็นเมียหลวงใช่มั้ย? เธอต้องเข้มแข็งกว่านั้น」
「ก็ฉันคิดว่าทำให้พวกมันเป็นศัตรูมันยิ่งทำให้เอเกอร์ซามะลำบากใจ……」
คลอเดียถอนหายใจใส่
「ไร้สาระน่า พวกศัตรูทำอะไรเธอไม่ได้หรอกถ้าตำแหน่งเธอสูง แทนที่จะกังวลเรื่องสร้างศัตรูก็สร้างพวกเยอะๆสิ แล้วก็ เธอน่ะต้องใจแข็งตอดเวลาด้วย」
เธอเหมือนพูดว่ามันไม่สำคัญหรอกถ้าสร้างพวกกระจอกเป็นศัตรู
「อีพวกนั้นน่าจะแค่เอาไปนินทาลับหลังและไม่ทำอะไรจริงๆ เธอจะสร้างศัตรูที่อยากสร้างกี่คนก็ได้ แล้วเธอก็ควรรู้ด้วยว่าอย่าทำให้ใครเป็นศัตรู」
「ช-ใช่」
「นอกจากนี้ ฉันรู้เลยว่าพรุ่งนี้เราไม่โดนอะไรแน่ มันจะเป็นอีพวกนั้นแหละที่เราไล่ไปก่อนหน้าน่ะ คนพวกนี้นะพูดอะไรหน้าคนอื่นที่พร้อมสู้ไม่เป็นหรอก」
「ข-เข้าใจแล้ว」
คลอเดียพูดบอกไม่กั๊กให้นนน่า
「เธอ…… ควรระวังพวกนักต้มตุ๋นและไอ้พวกนั้น」
คาร์ล่าและเมลกำลังดูห่างไปข้างหลังก้าวหนึ่งหลังบอกขอบคุณ
「สาวๆอย่างเธอไม่กล้าพอ เธอน่ะถูกเอเกอร์ซามะที่รักยิ่งเลือกแล้ว ดังนั้นมาทำตัวน่าสมเพชแบบนี้มันสร้างปัญหานะ ถ้าพอใจ กี่ครั้งฉันก็ช่วยได้ แต่เป็นผู้หญิงที่มั่นใจและเข้มแข็งเถอนะ」
หลังพูดเสร็จคุณหญิงอวบมากอุ้มคาร์ล่าที่ดูคลื่นไส้เพราะเหม็นจัด และกลับห้องอย่างสง่าผ่าเผย
ตอนนนน่ามอง เจตนาร้ายในดวงตาเธอเลือนหายไป
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ตำนานแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส ผู้กลล้าผู้พิฆาตมังกร
พลเมือง: 174,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 25,000 ลินต์บลูม: 5000
เมืองพิเศษแวนโดเลีย: 9000
ครอบครัว: นนน่า (ใจอ่อนลง), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ระวังตัว), คลอเดีย (บอลเนื้อผู้เข้มแข็ง), คลาร่า (ติดพิษ), ซีเลีย (น้องสาว)
ทรัพย์สิน: 20,820 ทอง (ให้ขุนนางจนๆยืม -15 000)
คู่นอน: 289, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: https://x.com/wayutl
https://facebook.com/100087843892571/
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
