บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! 611 ฉายาแรกในเกม นักเชือดหมู!

SGS บทที่ 611 – ฉายาแรกในเกม นักเชือดหมู!

ไอน์แครด ชั้นที่ 1 ณ นอกเมืองแห่งการเริ่มต้น……

ทุ่งหญ้าเขียวขจีที่ยอดโบกไปมาตามกระแสลมได้ทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา มอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้กับเมืองก็คือหมูป่าตัวใหญ่สีเขียวอมม่วง พวกมันเดินไปแล้วก็ก้มหน้ากินต้นหญ้าราวกับเป็นแกะไม่ใช่หมู

แน่นอนละว่า หมูป่าพวกนี้มีหน้าตาดีกว่าหมูในโลกแห่งความเป็นจริง ข้อแรกเลยก็คือพวกมันมีขนสีม่วงที่มันวาวราวกับว่าได้รับดูแลทาครีมรักษาทุกวัน หมูที่สวยแบบนี้ถ้าสามารถเก็บกลับไปเลี้ยงที่บ้านไว้สักตัวก็คงจะเจริญหูเจริญตาดีไม่น้อย……

วู่หยานที่เดินออกจากเมืองมาถึงที่นี่ก็ได้เจอกับแกะ…ไม่สิ หมูออแกร์นิคที่มองยังไงก็ไม่มีเค้าโครงของหมูป่าเลย พวกเอ็งสวยและอ้วนยิ่งกว่าหมูเลี้ยงที่อยู่ในฟาร์มซะอีก วู่หยานเบ้ปากให้กับคนออกแบบหมู

ราวกับสามารถรู้สึกได้ถึงสายตา ‘ดูถูกและสบประมาท’ ของวู่หยาน เจ้าหมูหายใจฟืดฟาดหันหัวมาหาเขา ทันใดนั้นดวงตามันก็กลายเป็นสีแดงเลือด มันใช้เท้าหมูของมันตะกุ่ยดินไปมาเหมือนกระทิงป่าเตรียมพุ่งเข้าชน เห็นแบบนี้วู่หยานก็เบือนหน้าหนีทนดูต่อไม่ไหว

เดี๋ยวเป็นแกะ เดี๋ยวเป็นกระทิง ตรงไหนของเอ็งที่บอกว่าหมูบ้างวะเนี่ย?……

เจ้าหมูอ้าปากส่งเสียงร้องด้วยเสียงที่เหมือนของหมูจริงๆสักที จากนั้นมันก็ตบเท้าวิ่งเข้าชนวู่หยาน เพียงแต่ในสายตาเขามันช้า ช้ามาก ช้าเป็นบ้า เหมือนภาพสโลโมชั่นเลย……

วู่หยานยกมือขึ้นแปะตรงหน้าผากตนด้วยแววตาละเหยใจ เขาเมินเฉยต่อหมูที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในสายตาเขาแล้วความเร็วของมันยังเทียบไม่ได้กับนักเวทย์มือใหม่แรงค์1เลยด้วยซ้ำ มันไม่คู่ควรให้คนระดับเขาต้องจริงจังด้วยเลย แค่โบกมือมันก็ตายแล้ว

อนิจจัง ด้วยความคิดแบบนี้แหละ ไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้ วู่หยานถึงต้อบพบเจอกับโศกนาฏกรรม……

ชายหนุ่มที่ได้หลงลืมไปว่าร่างกายในตอนนี้เป็นแค่ข้อมูล มันไม่ได้แข็งแกร่งเผด็จการเหมือนร่างกายสายเลือดแท้ที่อยู่ข้างนอก ไม่ว่าจะด้าน พลังโจมตี พลังป้องกัน หรือ ความเร็ว ทุกอย่างได้ถูกลดเกรดจนไม่ต่างจากคนธรรมดา ถึงประสาทสัมผัสและสัญชาตญาณที่สั่งสมจากการต่อสู้จะมีมากขนาดไหน แต่ร่างกายในตอนนี้มันตอบสนองไม่ทัน…….

ด้วยประการฉันนี่แล ขณะที่วู่หยานกำลังคิดจะก้าวหลบไปด้านข้างในวินาทีสุดท้ายอย่างเท่ๆ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกร่างกายมันอึดช้าหน่วงไปหมดเหมือนมีภูเขาหลายลูกกำลังกดทับตัวเขาอยู่ ทั้งที่ใจมันสั่งการไปแล้ว แต่ตัวยังเพิ่งขยับกล้ามเนื้อ ผลก็คือ…..เขาโดนหมูป่าที่ดูถูกนักดูถูกหนาขวิด!

ปั้ง!

เสียงของแข็งชนกับเนื้อนุ่มๆดังขึ้น หัวหมูป่าได้เข้ามาขวิดเต็มท้องน้อยวู่หยาน นัยน์ตาชายหนุ่มได้เบิกกว้างแทบถลนออกจากเบ้า ตัวเริ่มโค้งงอตามแรง ปากได้อ้าออกมีน้ำลายเป็นพุ่งออกมาเป็นฝอย ต่อจากนั้นวู่หยานก็กลายเป็นดาวกระเด็นลอยขึ้นฟ้า…….

นี่ตูโดนหมูป่าขวิด…….

ในหัวมีแต่ความคิดนี่ผุดขึ้นเต็มไปหมดจนไร้ที่ว่าง ตัววู่หยานโค้งเป็นเส้นขนานกับพื้นดิน ขณะที่ตัวจวนจะกระแทกพื้น ชายหนุ่มก็ได้อัดกระแทกฝ่ามือตบลงพื้นสร้างแรงผลักให้ตัวเขาลอยขึ้นฟ้าอีกครั้งหลบหนีฉากที่หน้าตนเองจูบพื้นไปได้ วู่หยานหมุนตัวกลางอากาศสร้างสมดุลก่อนจะย่อตัวลงจอดเท้าทั้งสองครูดไปกับพื้นเป็นลอยยาวเกือบสองเมตรตัวเขาถึงสลายแรงกระแทกไปได้หมด

วู่หยานเมินเฉยหลอดHPที่ลดลงเหลือเพียงแค่สองในสาม เขาเงยหน้าขึ้นมองหมูป่าที่อยู่ห่างออกไปด้วยแววตาเดือดดาลอย่างถึงที่สุด

กวาดตามองโลกนับอนันต์ข้างนอกนั่น วู่หยานคงจะเป็นแวมไพร์สายเลือดแท้คนแรกในประวัติศาสตร์ที่ถูกหมูป่าขวิดกระเด็นขึ้นฟ้าแบบนี้…….

“วันนี้ถ้าฉันไม่ได้ถลกหนังแกทั้งเป็น แล้วเอาเท้าหมูบัดซบนั่นไปย่างให้หายแค้นล่ะก็ ต่อจากนี้อีก100ปีฉันจะยอมนอนคนเดียวทุกคืน!”

น้ำเสียงเคียดแค้นราวกับส่งตรงจากนรกได้ดังออกมาจากปากวู่หยาน พูดได้เลยว่าคำสาบานนี่สำหรับชายหนุ่มแล้วถือว่าร้ายแรงยิ่งกว่าฆ่าเขาให้ตายเสียอีก บ่งบอกว่าความเกลียดชังที่เขามีต่อเจ้าหมูได้พุ่งทะลุหลังคาสวรรค์แล้ว เจ้าหมูตังค้างไปสองวินาทีก่อนจะตะกุ่ยเท้าวิ่งเข้าใส่อีกครั้ง

สูดลมหายใจช้าๆ สีหน้าวู่หยานได้กลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง กระแสจิตได้จมดิ่งลงตรวจสอบสภาพร่างกายในปัจจุบัน ชายหนุ่มพยายามทำความคุ้นเคยกับร่างใหม่เพื่อที่จะได้ไม่เกิดโศกนาฏกรรมน่าขายหน้าขึ้นอีก

วิถียุทธ์อมตะ ทักษะที่จะช่วยผสาน หัวใจ ร่างกาย และ เทคนิคให้เป็นหนึ่งเดียว ต่อให้จะเป็นร่างใหม่แต่วู่หยานก็ใช้เวลาแค่หนึ่งวินาทีเท่านั้นก็สามารถเข้าถึงการควบคุมขั้นเพอร์เฟคได้!

เอ็งตายแน่ไอ้หมูเวร!

เคล็ง!

ชั่ววินาทีที่ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอบ ดาบยาวก็ได้ปรากฏตรงหน้าหมูป่าหยุดการพุ่งชนของมันได้สำเร็จ หลังจากนั้นเท้าหนึ่งข้างก็ได้สะบัดขึ้นแตะอัดจมูกหมูป่าทำมันร้องเสียงหลง ก่อนที่วินาทีต่อมาทั้งตัวมันจะกระเด็นลอยขึ้นฟ้าบ้าง

จังหวะนี่เองเส้นแสงสีเงินก็วูบเข้าไปแทงคอหมูประหนึ่งสายฟ้าฟาด วู่หยานเหลือบตามองหลอดHPที่ลดลงไปแค่10%

วู่หยานไม่ได้ไล่ตามไป เขาหยุดยืนกับที่มองเจ้าหมูที่ค่อยๆลุกขึ้นยืนมาเผชิญหน้ากับเขา สิ่งมีชีวิตที่หนึ่งอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารกับต่ำสุดกำลังมองกันไปมา

“พลังแค่นี้…..มันน้อยกว่าตอนเราเลเวล10อีกนะ….”

จากสุดยอดฝีมือแรงค์8ถูกลดเกรดจนพลังยังมีไม่ถึงแรงค์2 ความรู้สึกของวู่หยานในเวลานี้มันแย่ขนาดอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

ถ้าไม่มี วิถียุทธ์อมตะ ที่ช่วยให้เขาดึงประสิทธิภาพของร่างนี้ออกมาได้เต็มmax บางทีพลังที่เขาใช้ได้คงพอๆกับคนธรรมดา……

วิถียุทธ์อมตะ ถึงจะเป็นทักษะสุดยอดที่มีศักยภาพน่าอัศจรรย์ แต่ถ้าร่างกายพื้นฐานผู้ใช้มันกระจอกแบบนี้ มันก็ช่วยอะไรมากไม่ได้

“ถ้างั้นของลองสกิลในเกมนี้หน่อยสิ…..”

เวลานี้วู่หยานมีเลเวล 1 ในหน้าจอสกิลเขามีให้ใช้ได้แค่สองท่าเท่านั้น ‘แทงเร็ว’ และ ‘ขว้างปา’

“จำได้ว่ามันต้องตั้งท่าแบบนี้สกิลมันถึงจะทำงานสินะ…..”

วู่หยานหลับตาลงจดจำท่วงท่าสกิล ‘แทงเร็ว’ ต่อจากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมาในระดับไหล่ จุดศูนย์ถ่วงร่างกายย้ายไปที่เท้าขวา ตัวเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย……

ไม่ถึงหนึ่งวินาที เมื่อวู่หยานผสานเข้ากับสกิลได้อย่างสมบูรณ์ ดาบของเขาก็เรืองแสงสีชมพูออกมาทันที!

ลืมตาขึ้นพรึ่บ ในแววตามีแสงวูบผ่าน วู่หยานกระทืบเท้าพุ่งไปด้านหน้า ถ้าในมาตรฐานเขาความเร็วมันก็ยังช้าไปอยู่ดี แต่อย่างน้อยก็เร็วกว่าเดิม6ถึง7เท่า!

เพียงพริบตาใบดาบก็ได้แทงทะลุตัวหมูป่าทั้งตัวไปจนถึงด้านหลัง……

รอยแผลยาวปรากฏบนตัวมัน หลอดhpได้ร่วงลงอย่างรวดเร็วผ่านเขตสีเหลือง สีแดง ก่อนจะหมดลง……

ตัวหมูป่าหยุดนิ่งก่อนจะกลายเป็นเศษผลึกมากมายแล้วหายไป ตรงหน้าวู่หยานมีหน้าจอบอกค่าประสบการณ์ เงิน และไอเทมที่ดรอปได้…….

มองดูหน้าจอด้วยสีหน้าอึ้งๆ วู่หยานหยิบเอาของดรอปออกมาอย่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“นี่แม่งดรอปเท้าหมูมาให้จริงๆเหรอเนี่ย…..”

วู่หยานโยนมันเก็บเข้าคลังไป ถึงมันจะเป็นแค่เท้าหมูธรรมดา แต่ด้วยสถานะเกมในตอนนี้ อย่างน้อยมันก็ขายได้ 30 เหรียญ ในฐานะวัตถุดิบทำอาหาร

หลังจาก ‘ทำสงครามอันแสนดุเดือด’ กับเจ้าหมู วู่หยานก็เข้าใจถึงพลังที่เขามีในตอนนี้อย่างสมบูรณ์แล้ว

ถึงจะไม่เคยเล่นSAOมาก่อน แต่วู่หยานก็เชื่อว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่าพวก เบต้าเทสเตอร์ หลายเท่า แน่นอนว่านั่นนับรวมถึงตัวคิริโตะด้วย!

“ก็นะถ้าเราสู้ไม่ได้แม้แต่ผู้คนที่อยู่ในยุคสงบสุขแบบนี้ ตูก็ทำเสียชื่อคนจากต่างโลกหมด…..” ตอนที่พูดประโยคนี้วู่หยานมีสีหน้ามั่นใจมาก ดูเหมือนเขาจะหลงลืมไปแล้วว่าไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เขายังเพิ่งโดนหมูป่าขวิดเอาอยู่เลย……

หลังจากทำความเข้าใจสถานะตอนนี้เสร็จ วู่หยานก็ก้มหน้าครุ่นคิด เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหมูป่าตัวอื่น แววตาชายหนุ่มก็เป็นประกายชั่วร้าย

มีเวลาอีก 3 ชั่วโมง ก่อนจะโดนวาร์ปไปที่ลานกว้าง ถ้าไม่ล้างแค้น…แค่กๆ ไม่ฟาร์มเลเวลสักหน่อยก็น่าเสียดายแย่……

………………………

3 ชั่วโมงผ่านไป ณ ลานกว้างแห่งประวัติศาสตร์……

เงยหน้ามองท้องฟ้าสีแดงกับยักษ์คายาบะที่มาในมาดของจอมมาร อีกฝ่ายกำลังพูดบอกกฎของเกมอยู่ วู่หยานยืนมองจนกระทั่งอีกฝ่ายได้หายไป เขาก็กวาดสายตามองดูสีหน้าตื่นกลัวของผู้คนโดยรอบ มุมปากชายหนุ่มก็โค้งขึ้น ก่อนจะหันหลังมุ่งหน้าเดินออกนอกเมืองอย่างสุขุมใจเย็น……..