สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้ายบทที่ 1065 ที่อยู่

บทที่ 1065 ที่อยู่

บทที่ 1065 ที่อยู่

มู่ซืออวี่เปิดจดหมายออก

ในจดหมายมีที่อยู่และต่างหูข้างหนึ่ง

ต่างหูอาจดูเหมือนเล็ก ทว่าเม็ดหยกที่ติดมานั้นหายากเป็นพิเศษ มันเป็นของขวัญวันเกิดที่มู่ซืออวี่มอบให้ลู่จื่ออวิ๋น และยังเป็นหนึ่งในต่างหูที่นางรักมากที่สุดตลอดหลายปีที่ผ่านมา

มู่ซืออวี่เข้าใจว่ามีคนคิดจะนำลู่จื่ออวิ๋นออกมาล่อปลาตัวใหญ่อย่างนาง

อีกทั้งยังรู้ว่ามันเป็นกับดัก ทว่าเพื่อลูกสาวของตน นางจึงต้องงับเหยื่ออย่างเต็มใจ

“ตรวจสอบดูว่าที่นี่ที่ใด?” มู่ซืออวี่ยื่นจดหมายให้คนสนิทที่อยู่ข้าง ๆ

นางเพิ่งมาที่นี่ ไม่คุ้นเคยมากนัก ในเมื่อนางต้องเข้าร่วมการเดิมพันนี้ก็ต้องเตรียมพร้อมสำหรับทุกสิ่ง ไม่อาจถูกผู้อื่นจูงจมูกเอาได้

คนสนิทเขียนที่อยู่ลงไปเพื่อให้คนในพื้นที่ไปตรวจสอบเรื่องนี้โดยละเอียดทันที

มู่ซืออวี่เข้าไปในศาลาว่าการและเข้าพักในห้องที่ดีที่สุด

“พระชายา ตรวจสอบออกมาได้แล้วขอรับ” คนสนิทส่งแผนที่ท้องถิ่นให้นาง เขาชี้ไปที่จุดเล็ก ๆ บนนั้นแล้วเอ่ยว่า “ที่นี่มีหุบเขาเต็มไปหมด หากพวกเราไปที่นั่นจริง ๆ จะเสียเปรียบเป็นอย่างมาก”

มู่ซืออวี่มองแผนที่ตรงหน้า แล้วเลื่อนนิ้วไปเหนือเครื่องหมายบนแผนที่

“ตรงนี้…” นางชี้ไปที่จุดหนึ่ง “ถึงเวลาก็ไปซุ่มอยู่ที่นั่นแล้วลงมือโจมตี ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เสีย”

“พระชายากล่าวได้ถูกต้องจริง ๆ ที่นี่เป็นมุมมองที่ดีที่สุดและสะดวกแก่การซ่อนตัว” คนสนิทกล่าว “ทว่าคนเหล่านั้นจะพาองค์หญิงมาจริง ๆ หรือขอรับ?”

ในที่สุดอีกฝ่ายก็จับปลาใหญ่อย่างลู่จื่ออวิ๋นได้ จะยอมนำมาต่อรองง่าย ๆ ได้อย่างไร? หากเปลี่ยนเป็นเขา แน่นอนว่าจะต้องใช้ตัวประกันที่สำคัญเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมมอบให้

“ถึงตอนนั้นก็จะได้เห็นเอง หากพวกมันพาลูกสาวของข้ามาจริง ๆ เช่นนั้นก็รวบแหพวกมันในคราวเดียว หากเพียงแค่ใช้เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ล่อข้าออกไป ก็ยังสามารถจับพวกเขาเพื่อเค้นที่อยู่ของลูกสาวข้าได้” มู่ซืออวี่กล่าว “ไม่ว่าอย่างไรล้วนต้องไปพบ ไม่มีอะไรต้องลังเล เจ้าไปสอบถามท่านเขยทางนั้นเถอะว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”

เซี่ยเฉิงจิ่นรุดมาถึงที่นี่ก่อนหนึ่งก้าว มู่ซืออวี่ได้ยินว่าเขาออกไปตามหาคนแต่เช้า แต่เหตุใดจนถึงยามนี้แล้วยังไม่กลับมาเล่า?

อีกฝั่งหนึ่ง เซี่ยเฉิงจิ่นรุดไปยังเขาว่านเฟิ่งตามที่ได้รับข่าวมา

เขาได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง ข้างในกล่าวว่าภรรยาของเขาอยู่ที่นี่ ทั้งยังมีต่างหูอยู่ในนั้นอีกข้างหนึ่ง

“เจ้าแน่ใจหรือว่านี่คือเขาว่านเฟิ่ง?” เซียเฉิงจิ่นถามคนสนิทที่อยู่ข้าง ๆ

อีกฝ่ายกล่าว “ที่นี่คือเขาว่านเฟิ่งขอรับ”

“จากที่บรรยายในจดหมายควรเป็นที่นี่” เซี่ยเฉิงจิ่นกระชับกระบี่ที่เอว “ในเมื่อเขียนจดหมายมา เหตุใดไม่เห็นโจรเล่า?”

คนสนิทเข้ามาใกล้ ๆ

ในขณะที่เซี่ยเฉิงจิ่นเหลียวมองดูรอบ ๆ จู่ก็มีแสงสีเงินสว่างวาบขึ้นมา เขาชักกระบี่ที่เอวออกในทันที จากนั้นก็ตั้งรับการโจมตีจากกระบี่ของคนสนิท

แววตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะ “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“นายท่านฉลาดเพียงนี้ จะมองไม่ออกได้อย่างไรกัน?” คนผู้นั้นแสยะยิ้ม “นายท่าน ท่านอยากไปพบฮองเฮากระมัง? ข้าจะส่งท่านไปพบนางเดี๋ยวนี้”

“เจ้า! เจ้าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ?” เซี่ยเฉิงจิ่นกับคนสนิท ไม่ใช่สิ อีกฝ่ายไม่ใช่คนสนิทอีกต่อไปแล้ว หากแต่เป็นผู้ทรยศ ทั้งคู่ประจันหน้ากัน

“ขออภัย อีกฝ่ายให้ข้ามากเกินไปจริง ๆ ข้าน้อยไม่อยากอยู่ภายใต้การดูแลของผู้อื่นไปตลอดชีวิต ที่สำคัญที่สุด…” คนผู้นั้นเอ่ย “นายท่าน ท่านยังจำพี่ชายของข้าได้หรือไม่? ตอนนั้นเขาภักดีต่อท่าน เพียงเพราะเขาถูกล่อลวงจึงเปิดเผยความลับออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ไยท่านจึงมอบโทษประหารแก่เขาเล่า? ข้าจะจดจำหนี้เลือดนี้ตลอดไป!”

คนผู้นั้นเอ่ย แล้วสาดยาผงไปทางเซี่ยเฉิงจิ่น

เซี่ยเฉิงจิ่นไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตนจะถูกทรยศ

พี่ชายที่อีกฝ่ายเอ่ยถึงได้เปิดเผยความลับโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นผลให้พวกเขาสูญเสียทหารจำนวนมากในสนามรบ ไม่เช่นนั้น สงครามอาจลดการสูญเสียลงได้ ถึงแม้จะโกรธที่ชายผู้นั้นที่ไร้สมองจึงถูกหญิงโสเภณีหลอกเอาอย่างง่ายดาย ทว่าเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่าแกง ท้ายที่สุดแล้ว เซี่ยเฉิงจิ่นก็รู้ดีว่าถึงแม้อีกฝ่ายจะโง่เขลาแต่ก็ยังคงภักดีต่อตน เขาจึงเปิดโอกาสให้ได้ทำคุณความชอบ นึกไม่ถึงว่าคนผู้นั้นจะฆ่าตัวตายชดใช้ความผิด

ส่วนคนสนิทผู้นี้ ผู้ที่เขาไว้วางใจมาหลายปีกลับค่อนข้างนิ่งสุขุมและค่อย ๆ ได้รับความไว้วางใจจากเขาทีละนิด เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจ หลายครั้งหลายคราอีกฝ่ายไม่ลังเลที่จะมาขวางคมดาบให้ ในที่สุดจึงกลายเป็นคนสนิท แต่ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ เจ้าตัวกลับแทงข้างหลังเซี่ยเฉิงจิ่นเข้าอย่างจัง ฮ่องเต้อาณาจักรเฟิ่งหลินตระหนักได้ถึงความไร้เดียงสาของตนอีกครั้ง

“คนอื่น ๆ เล่า?” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยถาม

ข้างกายเขาแต่ไรมาไม่เคยมีคนเพียงคนเดียว

คนผู้นี้ค่อนข้างเก่งกาจในการวางแผน นึกไม่ถึงว่าจะล่อลวงคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว

“นายท่านวางใจ พวกเขาไม่มีทางมาหาท่าน อีกไม่นานก็จะมีข่าวฮ่องเต้อาณาจักรเฟิ่งหลินสิ้นพระชนม์ในอาณาจักรฮุ่ยแพร่กระจายออกไป ลูกชายคนเล็กของท่านจะทนแบกรับภาระของอาณาจักรเฟิ่งหลินได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขาแล้ว”

เซี่ยเฉิงจิ่นรู้สึกไร้เรี่ยวแรงไปทั้งร่าง

เขากินยาพิษแล้วหรือ?

เขามองไปที่กระบอกน้ำข้างเอวคนทรยศที่อยู่ตรงหน้า

จริงสิ! เมื่อครู่เขาเพิ่งดื่มน้ำไป

ขณะที่ล้มลง เซี่ยเฉิงจิ่นเห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะของคนทรยศผู้นั้น

ใบหน้าซื่อ ๆ ที่คุ้นเคยกลายเป็นอัปลักษณ์น่ารังเกียจได้อย่างไม่อาจจินตนาการ

“ฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์ของข้า หากท่านไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่มีใบหน้านี้ ไม่มีตัวตนนี้ ทั้งยังโง่เขลาเป็นที่สุด ท่านคิดว่าตนเองจะเป็นอย่างไรเล่า?”

ณ ศาลาว่าการอำเภอ มู่ซืออวี่มองเจ๋อหลานที่เดินเข้ามาแล้วเอ่ย “ไม่รอท่านเขยแล้ว พวกเราไปที่นั่นประเดี๋ยวนี้”

“ท่านเขยคงกำลังตามหาคุณหนูใหญ่อยู่ นายหญิงทิ้งจดหมายไว้ให้เขาเถิดเจ้าค่ะ!”

มู่ซืออวี่เขียนจดหมายทิ้งไว้ที่ศาลาว่าการอำเภอ เตรียมตัวจะไปยังสถานที่ที่ระบุไว้ในจดหมาย

“เขาว่านเฟิ่งเป็นเทือกเขาที่มีชื่อเสียงในท้องถิ่น ทว่าชื่อเสียงไม่ได้มาเพราะทิวทัศน์ที่สวยงาม หากแต่เป็นภูมิประเทศที่อันตรายเป็นอย่างมาก มันเป็นสถานที่ที่มีโจรแวะเวียนมาอยู่บ่อยครั้ง แน่นอนว่าตอนนี้ไม่มีโจรแล้ว ทว่าเส้นทางไปที่นั่นไม่สะดวกนัก แม้กระทั่งคนในพื้นที่ยังไม่เต็มใจไปหาของป่า อย่างไรก็ตาม มีคนเก็บสมุนไพรไปที่นั่นบ้าง เพราะที่นั่นมีสมุนไพรล้ำค่าอยู่มากเจ้าค่ะ”

ณ เขาว่านเฟิ่ง มู่ซืออวี่ไม่ได้พาสาวใช้ทั้งสองมาด้วย หากแต่พาผู้คุ้มกันมาแค่คนเดียวเท่านั้น แน่นอนว่าคนอื่น ๆ ซ่อนตัวอยู่ในความมืด นั่งยอง ๆ อยู่ใกล้ ๆ รอให้ผู้ที่ส่งจดหมายมาปรากฏตัว

มู่ซืออวี่รออยู่พักหนึ่ง

ทันใดนั้น นางก็ได้กลิ่นบางอย่างในอากาศ

“พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ประเดี๋ยวนี้”

อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นกำมะถัน มีระเบิดมากมายเพียงใดฝังไว้ที่นี่กัน?

ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่คิดจะปรากฏตัวตั้งแต่แรก เพียงแค่อยากล่อนางมาที่นี่แล้วระเบิดนางในคราวเดียว

ตู้มมมม! เสียงระเบิดดังขึ้น

จากนั้นก็เกิดเสียงดังสนั่นครั้งที่สอง ครั้งที่สาม…

เสียงระเบิดลูกแล้วลูกเล่าดังขึ้นไม่ว่างเว้น

เศษซากปลิวว่อน ดินและหินกระเด็นกระดอน แผ่นดินสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นทั้งภูเขา…

พลังของระเบิดมีไม่มากนัก แสดงให้เห็นว่าฝีมือการผสมระเบิดของศัตรูยังไม่สมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม หากมู่ซืออวี่รู้ไม่ทัน บัดนี้คงเหลือเพียงเศษซากชิ้นส่วนไปแล้ว เพราะจุดที่นางยืนอยู่เมื่อครู่เป็นระเบิดลูกแรก

เห็นได้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการประนีประนอมใด ๆ เพียงแค่ต้องการฆ่านาง สังหารคนสกุลลู่

“พระชายา ออกไปจากที่นี่เร็วเข้าขอรับ”

“ไป!”

เกิดเสียงตู้มดังขึ้นอีกครั้ง ลูกน้องคนหนึ่งรีบวิ่งไปหามู่ซืออวี่ คอยบังนางไว้