แฟนเก่าของผมเป็นครู 1.2 แฟนเก่ามาเยี่ยมบ้าน

บทที่1:ตอนที่1 แฟนเก่ามาเยี่ยมบ้าน พาท2

เย็นวันนั้น

“มาจนได้”

โคฮาคุมาโผล่ที่บ้านของผม

ผมได้บอกเธอไว้ก่อนที่จะแยกออกมาผมบอกว่า (ผมจะกลับมาพักผ่อนที่บ้าน) สำหรับคนอื่นคงไม่รู้แต่ว่าสำหรับผมกับโคฮาคุนั้น

มันมีความหมายว่า (วันนี้เดทกันที่บ้านนะ) แต่สำหรับวันนี้ไม่ใช่การเดทแต่หมายถึงให้มาคุยกันที่บ้าน

“เชิญเข้ามาครับ”

“ขอรบกวนด้วยนะคะ”

หลังจากพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ โคฮาคุก็เดินเข้ามาในบ้าน ผมพาเธอเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วให้เธอนั่งลงตรงข้ามกับผม

โคฮาคุหลบสายตาลงแล้วก็นิ่งเงียบไป ก็นะเป็นธรรมดาเพราะพวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้มาตั้งสามปีแล้วจะประหม่าก็เป็นเรื่องปกติ

ผมก็รู้สึกประหม่าเหมือนกัน แต่คงจะไม่มากเท่าโคฮาคุ ถ้าผมสามารถเปิดการสนธนาได้ เราก็คงคุยกันได้เป็นปกติเหมือนเมื่อก่อน

“ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าจะได้เจอกับโคฮาคุอีก แถมยังเป็นในฐานะของครูด้วย ตอนนั้นผมตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นเลยนะ”

ตั้งแต่สมัยตอนที่ยังคบกัน โคฮาคุมักจะอ่อนไหวกับการแสดงท่าทางของอีกฝ่ายอยู่แล้ว พอผมเริ่มต้นบทสนทนากับเธออย่างเป็นมิตร เธอก็คลายความตึงเครียดลง แก้มของเธอผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“พอชั้นเปิดประดูออกมา โทวมะคุงก็ยืนอยู่ตรงนั้น ชั้นก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน สงสัยท่านเทพแห่งความรักจะเห็นว่าเราสองคนไม่ควรเลิกกัน จึงได้นำพาให้เราสองคนกลับมาพบกันอีก”

“ถึงจะว่างั้นแต่เราก็กลับไปคบกันไม่ได้แล้วนะ”

“ใช่ชั้นเข้าใจดี เพราะพวกเราเป็นครูกับนักเรียน”

“นั้นก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่โคฮาคุมีคนที่ชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

โคฮาคุสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นเธอก็มองผมด้วยสายตาเศร้าสร้อยและเธอก็พูดบางอย่างออกมา

“จริงๆแล้วชั้นโกหกเธอนะ ชั้นไม่ได้ชอบใครเลย”

“หาอะไรนะ นั่นหมายความว่าเธอยังชอบผมอยู่เหรอ?”

“ใช้จ๊ะ ชั้นยังชอบเธอมาตลอด โทวมะคุง”

โคฮาคุพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะโกหก แล้วเธอก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการโกหกนี้ ผมคิดว่ามันเป็นความจริงที่โคฮาคุยังชอบผมอยู่ แต่…

“แล้วทำไมเธอถึงทิ้งผม”

“นั่นเพราะ โทวมะคุงชอบจูบใช่มั้ยหละจ๊ะ”

“ก็ถูกที่ผมชอบ แต่อย่าบอกนะว่าที่ทิ้งผมไปเพราะผมจูบไม่เก่งนะ”

“ไม่ใช่จ๊ะ โทวมะคุงจูบเก่งมากจ๊ะ เธอจูบเก่งตั้งแต่ครั้งแรกที่เราจูบกันเลย เธอฝึกที่บ้านมารึเปล่า”

เออผมก็ฝึกจริงๆนั่นหละ แต่พอต้องยอมรับแล้วมันเริ่มรู้สึกเขินขึ้นมาแล้วแฮะ

แต่ผมก็ต้องพยักหน้ายอมรับ เพราะถ้าไม่ยอมรับบทสนทานามันก็จะไม่ไปไหนซักที

“โทวมะคุงชอบจูบ แต่ชั้นรู้สึกสงสารเธอที่ได้จูบชั้นเป็นครั้งคราวเท่านั้น มันคงจะน่าเสียดายชีวิตวัยรุ่นที่ต้องมาติดแหงกกับความสัมพันธ์แบบระยะไกล”

เธอคงคิดว่าผมน่าจะมีความสุขมากว่าถ้าได้คบหากับผู้หญิงที่อยู่ในระแวกใกล้เคียงกัน แทนที่จะคบกับเธอ

จะว่าไปตอนนั้นเธอขอโทษผมบ่อยมาก เธอขอโทษที่เธอต้องไปเรียนไกลบ้าน ถึงผมจะเคยบอกเธอหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องกังวล

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลกับมันมาก

“ผมมีความสุขกับช่วงเวลาที่เราได้เจอกันบ้างเป็นครั้งคราว มันดีกว่าที่จะต้องมาเจ็บปวดจากการที่ต้องเลิกกัน ผมรักโคฮาคุมากนะ อยากน้อยเธอก็น่าจะมาคุยกันไม่ใช่เหรอ”

“โทวมะคุงเป็นคนใจดีมาก ชั้นกลัวว่าเธอจะห้ามชั้นถ้าเราคุยกันเรื่องนี้ แต่ว่าชั้นก็ควรจะใช้คำพูดให้ระมัดระวังกว่านี้ ชั้นได้ทำเรื่องโหดร้ายก็โทวมะคุง ชั้นทิ้งเธอไปอย่างโหดร้าย เธอคงจะเกลียดชั้นแล้วใช่มั้ย?”

“ผมจะไปเกลียดโคฮาคุได้ยังไง?”

โคฮาคุที่กำลังก้มหน้าขอโทษอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าแปลกใจ

“แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังรักชั้นอยู่?”

“ใช่”

เมื่อผมยอมรับอย่างนั้นใบหน้าของโคฮาคุก็ดูสดใสขึ้น

ผมตะลึงไปกับรอยยิ้มของเธอ โคฮาคุน่ารักเสมอตอนที่เธอยิ้ม

“งั้นเราสองคนก็ยังรักกันอยู่ใช่มั้ย”

“ก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่เราไม่สามารถกลับไปคบกันแบบเก่าได้แล้ว”

เพราะเราทั้งคู่เป็นครูกับนักเรียน โคฮาคุก็ดูเหมือนรู้ว่าการที่เราสองคนกลับมาเจอกันนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ และเธอก็ดูเหมือนพึ่งตื่นจากความฝันอันแสนสุข

“ชั้นรู้เพราะชั้นเป็นครู ถ้าทางโรงเรียนรู้ว่าเราคบกัน โทวมะคุงอาจจะถูกมองด้วยสายตาเย็นชาก็ได้ แต่ชั้นก็ดีใจนะที่เรายังเป็นเหมือนเมื่อก่อน”

เพื่อให้ชีวิตในโรงเรียนสงบสุขและเพื่อปกป้องชีวิตของโคฮาคุในฐานะครู เราควรทำตัวเหมือนกับคนแปลกหน้า แม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันสองคนก็ตาม และที่สำคัญเราไม่ควรอยู่ด้วยกันด้วยซ้ำ

แต่ผมก็รักโคฮาคุนะ ผมปฏิเสธผู้หญิงที่ผมรักไม่ได้เมื่อเธอบอกว่า (เธอดีใจมากที่เรายังเหมือนเก่า)

“ผมเข้าใจนะ เวลาที่เราอยู่กันตามลำพัง ผมจะปฏิบัติกับเธอในฐานะของแฟนเก่า ไม่ใช่นักเรียน”

“ชั้นมีความสุขมากจ๊ะ ขอบใจนะ โทวมะคุง”

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แต่เธอก็ยิ้มเปี่ยมไปด้วยความสุข

ตอนนั้นเองท้องของผมก็ดันร้องโครกขึ้นมา

“เธอหิวเหรอจ๊ะ โทวมะคุง เธออยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวชั้นจะทำให้กินเอง”

“งั้นก็เอาเป็นของอร่อยๆแล้วกัน”

“ชั้นจะทุ่มสุดตัวเลย เดี๋ยวเสร็จแล้วจะไปเรียกนะ โทวมะคุงไปพักผ่อนให้สบายได้เลยจ๊ะ”

โคฮาคุเดินอย่างอารมณ์ดีไปที่ครัว เธอเปิดตู้เย็นดู และดูเหมือนเธอจะตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำเมนูอะไร และเริ่มทำอาหารทันที

ปิ้งป่อง

ทันทีที่ได้ยินเสียงกริ่งที่ประตู โคฮาคุก็หยุดทำอาหารเธอคุกเข่าหลบลงทันที เธอถึงกับเอากระทะขึ้นมาปิดหน้าด้วยซ้ำ

“ใครเหรอ พ่อแม่เธอหรือเปล่า?”

เธอถามด้วยเสียงกระซิบ

ผมเข้าใจว่าทำไมโคฮาคุถึงได้พยายามซ่อนใบหน้าของเธอ เพราะว่าผมไม่ได้บอกพ่อแม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา

ผมหละอยากจะไปโม้ให้พ่อกับแม่ฟังจริงๆว่าผมหาแฟนน่ารักๆได้แล้ว แต่โคฮาคุคงไม่ต้องการแบบนั้น เธออายุมากว่าผมตั้ง 5 ปี

ดังนั้นผมเดาว่ามันคงจะยากที่เธอจะพูดอย่างภาคภูมิใจว่าเราคบกันอยู่

นอกจากนั้น ตอนนี้โคฮาคุก็เป็นครูด้วย ด้วยฐานะของเธอ เป็นเรื่องปกติหละนะ ที่เธอจะต้องซ่อนใบหน้าของเธอ แม้ว่าเธอจะพยายามซ่อนใบหน้าไว้ก็ตาม แต่ถ้าพ่อกับแม่เข้ามาเห็นเธอหละก็พวกเขาต้องสงสัยแน่ๆ แต่ผมก็เคารพในการพยายามที่จะซ่อนตัวตนของเธอหละนะ

“พ่อแม่ของผมตอนนี้อยู่ต่างประเทศ พวกเขาคงไม่ได้กลับมาในเร็วๆนี้หรอก น่าจะเป็นพวกโฆษณาหรือไม่ก็หนังสือพิมพ์หรืออะไรประมาณนั้นแหละ”

หลังจากได้ยินดังนั้น โคฮาคุเธอก็กลับมาทำอาหารต่อ

กริ่งที่หน้าประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง ผมเดินไปที่หน้าประตู และมองผ่านอินเตอร์คอมว่ามีใครอยู่ที่หน้าประตู

นั่นมัน อาคารินิ

ผมคิดว่าหัวใจจะหยุดเต้นซะแล้ว

ทำไมอาคาริถึงได้มาอยู่นี่ได้หละ เธอรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่ เดี๋ยวนะแบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ถ้าเธอยังกดกริ่งอยู่แบบนี้ โคฮาคุจะต้องเดินออกมาดูแน่ๆ

นอกจากนี้ผมยังไม่รู้ว่า อาคาริต้องการอะไรกันแน่ ผมเลยไม่สามารถที่จะเมินเธอได้

ผมบอกโคฮาคุว่าผมรักเธอ แต่ผมก็รักอาคาริเหมือนกันและเมื่อเห็นเธอกดกริ่งหน้าประตูด้วยท่าทางประวนกระวายใจแล้ว

ผมก็ไม่สามารถที่จะใช้เครื่องตอบรับได้

ตอนนี้โคฮาคุกำลังทำอาหารอยู่ น่าจะสามารถจัดการได้โดยที่เธอไม่รู้

ผมตัดสินใจเปิดประตูออกไป

“โทวมะ เธอออกมาซักที”

ดวงตาของอาคาริมีน้ำตาคลอด้วยความสุข

เธอคงกังวลมากว่าผมจะใช้เครื่องตอบรับอัตโนมัติ

“ผมไม่คิดว่าอาคาริจะมา แล้วเธอรู้ที่อยู่ของผมได้ยังไง”

“ชั้นติดต่อไปหาคุณลุงนะ ชั้นบอกท่านว่าอยากจะไปเล่นกับโทวมะที่ไม่ได้เจอกันนาน ชั้นเลยขอให้คุณลุงบอกที่อยู่ของนายให้นะ”

ถ้าพูดถึงคุณลุง เธอหมายถึงพ่อของผม

พ่อเป็นญาติกับอาคาริ

ไม่นานหลังจากที่ผมโดนโคฮาคุทิ้ง ผมได้ไปพบอาคาริในงานศพของญาติ และเธอก็เป็นคนปลอบโยนผมที่กำลังเศร้าจากการที่ถูกทิ้งมา ในตอนนั้นผมไม่มีความรู้สึก รักใคร่อะไรกับอาคาริเลย ผมคิดแค่ว่าเธอเป็น ‘พี่สาวใจดีที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง’เท่านั้นแต่…

เราเริ่มเล่นด้วยกันบ่อยขึ้น พอรู้สึกตัวอีกที่ผมก็ตกหลุมรักเธอไปแล้ว

“ชั้นตกใจมากเลยเมื่อรู้ว่าโทวมะอยู่ที่ไหน ชั้นไม่นึกเลยว่าเธอจะอยู่ข้างๆห้องของชั้น”

จริงเหรอ? เธออยู่ห้องข้างๆงั้นเหรอ?

“ทั้งที่โรงเรียน ทั้งที่บ้านนี่มันเรื่องบังเอิญจังนะ”

มันโคตรจะมหัศจรรย์ยังกับหลุดเข้ามาในนิยายเลิฟคอมงั้นหละ ที่ผมถูกขนาบข้างโดยแฟนเก่าทั้งสองคนนิ ถ้าผมมีเพื่อนก็คงจะได้ออกไปข้างนอกบ้าง และก็น่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้ แต่ผมดันใช้เวลาส่วนมากในช่วงปิดเทอมอยู่แต่ในห้องแทนที่จะออกไปข้างนอก

“นี่มันเป็นโชคชะตาไม่ใช่เหรอ พระเจ้าแห่งความรักคงจะบอกว่า พวกเราไม่ควรจะแยกจากกัน ใช่ไหม”

เออจำได้ว่าเหมือนเคยได้ยินประโยคนี้ที่ไหนมาก่อนแฮะ

ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงแต่เออ…

“นี่อาคาริถ้าไม่ก็ปฏิเสธได้เลยนะ นี่เธอยังรักผมอยู่มั้ย?”

“ใช่ชั้นยังรักนายอยู่”

อาคาริยืนยันอย่างหนักแน่น และมองมาที่ผมด้วยสายตากังวล

“แล้วโทวมะยัง รักชั้นอยู่มั้ย?”

“เออผมก็ยังรักเธออยู่นะ แต่ว่า…”

“ชั้นดีใจ”

เธอโผเข้ามากอดผมแน่น หน้าอกนุ่มนิ่มของเธอเข้ามาแนบชิดกับตัวผม และกลิ่นหอมอันเย้ายวนของเธอทำให้หัวใจของผมเต้นโครมคราม

“นี่ผมรู้ว่าเธอมีความสุขแต่เข้ามากอดผมแบบนี้ ผมว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่นะ เธอก็คิดแบบนั้นเหมือนกันใช่มั้ย”

เมื่อผมบอกให้เธอใจเย็นลง เธอก็ปล่อยมือด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยพร้อมกับขอโทษ

“ชั้นขอโทษที่อยู่ๆก็เข้าไปกอดเธอนะ ชั้นคิดว่าจะถูกเกลียดแล้วซะอีก ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะยังรักชั้นอยู่”

ดวงตาของอาคาริมีน้ำตาคลอแต่เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ผมก็มีความสุขเหมือนกับเธอนั่นหละ แต่ผมไม่สามารถที่จะเปิดเผยมันออกไปเลย

เนื่องจากผมพึ่งจะคุยเรื่องที่คล้ายๆกันกับโคฮาคุเมื่อไม่นานนี้เอง ผมนึกถึงเรื่องนึงขึ้นมาได้

นี่มันชิบหายแล้วไม่ใช่เหรอ

“เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก แต่เธอก็รู้นิว่าเราเป็นครูกับนักเรียน ผมชอบกอดอาคารินะ แต่ว่าการจะมากอดกันในที่สาธารณะแบบนี้มันเป็นความคิดที่ไม่ดีเท่าไหร่แน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าจะทำที่บ้านได้นะ”

ผมรีบพูดเสริม

เพราะถ้าเธอเข้าไปในบ้านตอนนี้ เธอคงได้เจอกับโคฮาคุแน่ มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ถ้าแฟนเก่าทั้งสองคนที่อยากจะกลับมาคืนดีกับผมได้มาเจอกันเนี่ย

ผมขอโทษนะอาคาริ วันนี้คงต้องให้เธอกลับไปก่อนแต่ว่าหลังจากที่ได้ฟังเหตุผมที่เธอมาวันนี้ซะก่อนนะ

“เออแล้ว เธอมาบ้านผมทำไมเหรอ?”

“ชั้นอยากจะมาขอโทษเธอนะ โทวมะ อยากจะมาขอโทษกับพฤติกรรมแย่ๆที่ชั้นทำกับเธอในวันนั้น”

อาคาริก้มหัวขอโทษอย่างจริงจัง แต่ผมบอกให้เธอเงยหน้าขึ้น… อาคาริมีท่าทีอยากจะขอโทษจากใจจริง

“อย่าทำหน้าแบบนั้นซิ ผมไม่ได้โกรธเธอหรอก เธอก็คงมีเหตุผลที่ทิ้งผมไป ทั้งๆที่ยังรักผมอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม แต่ความจริงที่ชั้นทำให้เธอเจ็บปวดก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง เพราะอยากนั้น ชั้นขอโทษจริงๆนะ”

“ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องขอโทษ แต่ช่วยบอกได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอาคาริถึงต้องโกหกเพื่อให้ผมเลิกกับเธอด้วย”

“เพราะว่าชั้น…มันเป็นผู้หญิงไม่ดี”

“ผู้หญิงไม่ดี อาคารินะเหรอ?”

เท่าที่ผมรู้อาคาริก็ไม่เลวนะ

เธอเป็นผู้หญิงตัวสูง ขี้อาย แต่ก็ดูเท่ มีครั้งนึงที่เธอทำเด็กร้องไห้ในระหว่างที่เราไปเดทกันจากการเข้าไปทัก ตอนนั้นเธอแค่จะพยายามไปช่วยเด็กหลงทาง โดยการเข้าไปทักเฉยๆ ก็จริงอยู่ว่าเธอทำเด็กตกใจ แต่อาคาริก็แค่พยายามเข้าไปช่วยเหลือเด็กที่กำลังเดือดร้อนเฉยๆ อาคาริชอบทำให้เด็กเล็กตกใจเสมอ จากรูปร่างหน้าตาและน้ำเสียงของเธอ แต่จริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่ใจดี ผมต้องขอบคุณอาคาริ ผมจึงสามารถเอาชนะแผลใจจากการอกหักมาได้

“ชั้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว และนอกจากนั้นชั้นยังจะกลายเป็นคุณครู แต่ชั้นกลับคบหาอยู่กับเด็ก ม.ปลาย… นั่นเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้”

ใช่ ผมเคยเห็นข่าวมีครูถูกจับเพราะคบหาอยู่กับนักเรียนบ้างเป็นครั้งคราว…

“แต่ถ้ามันเป็นความสัมพันธ์ที่จริงจังมันก็ไม่เป็นอะไร”

“แต่ต้องให้คนอื่นๆรู้ว่าเราคบกันจริงจังใช่มั้ยหละ ถ้ามีคนรู้ว่าเราคบกันจริงจัง โทวมะอาจจะโดนคนอื่นๆมองด้วยสายตาแปลกๆก็ได้ นั้นหละคือเหตุผลที่ชั้นตัดสินใจเลิกกับเธอ”

พูดอีกอย่างคือเธอยอมตัดใจจากผมและยอมจากไปพร้อมน้ำตา

“ผมนะไม่สนใจว่าโลกจะมองผมยังไง และก็ไม่สนใจด้วยว่าใครจะพูดถึงผมยังไง ผมแค่ได้อยู่กับผู้หญิงที่ผมรักก็พอใจแล้ว”

เธอโผเข้ามากอดผมอย่างแนบแน่

ถึงแม้ว่าอาคาริจะเป็นผู้หญิงที่ดูเท่ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักและชอบกอด ผมก็ชอบกอดกับเธอเหมือนกัน ดังนั้นผมจึงไม่อาจห้ามใจตัวเองไม่ให้กอดเธอคืนได้

แต่ผมคงงานเข้าแน่ๆถ้าโคฮาคุมาเห็นว่าผมกำลังกอดอาคาริแบบนี้ ผมจึงปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดอย่างช้าๆ เธอมองขึ้นมาด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“ชั้นอยากจะกอดนายมากกว่านี้”

“ผมก็อยากกอดเธอเหมือนกัน แต่ว่าเราไม่ควรกอดกันตรงนี่ เธอก็รู้ใช่มั้ยว่าห้องของชิราซาวะเซนเซย์ อยู่ข้างๆนี่”

“ใช่ชั้นรู้ เธอเคยมาตอนรับชั้นตอนที่ชั้นพึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ ชิราซาวะเซนเซย์ดูเป็นคนใจดีมาก แต่ว่า… ถ้าเธอมาเห็นชั้นกอดกับโทวมะเธอจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องผู้อำนวยการหรือเปล่า?”

“ผมว่าชิราซาวะเซนเซย์คงไม่บอกเรื่องของเราหรอก แต่จะดีกว่านะถ้าไม่มีคนเห็นเรากอดกันข้างนอก”

“แล้วเราเข้าไปกอดกันในบ้านของโทวมะได้มั้ย?”

แย่หละไม่ดีแล้วเหมือน อาคาริจะอยากเข้ามาเลย

แต่ผมไม่สามารถเชิญเธอเข้ามาได้ เพราะว่าโคฮาคุนั้น…

“อาหารเย็นเสร็จแล้วจ้า”

โคฮาคุปรากฏตัวขึ้นโดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้า(ชิบหายแล้ว)

โคฮาคุและอาคาริมองหน้ากันและกัน พร้อมทั้งสตันไปด้วยกันทั้งคู่

“เอ๊ะ? อากามิเนะเซนเซย์ คุณกำลังทำอะไรกับนิจิโนะคุงอยู่นะ?”

“ชิราซาวะเซนเซย์ก็ด้วย ทำไมถึงไปอยู่ในบ้านของเขาได้หละ”

ชิบหายแล้วบรรลัยเกิด ต้องหาวิธีแถไปให้ได้

“อ่อจริงๆแล้วผมบังเอิญเจอกับ ชิราซาวะเซนเซย์อยู่ที่ทางเดินนะครับแล้วเนื่องจากเราอยู่ที่อพาร์ทเมนต์เดียวกัน ชิราซาวะเซนเซย์เลยอาสาที่จะทำอาหารเย็นเลี้ยงผมนะ ใช่มั้ยครับชิราซาวะเซนเซย์”

“ใช่แล้วจ๊ะเพราะชั้นเป็นครูคหกรรม หน้าที่ของชั้นคือการดูแลโภชนาการของนักเรียน แล้วอากามิเนะเซนเซย์หละทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะ? อากามิเนะเซนเซย์เป็นคนกดกริ่งเมื่อกี้เหรอ?”

“เอออากามิเนะเซนเซย์มาให้คำปรึกษาผมถึงที่นะครับ เพราะผมกังวลว่าจะปรับตัวเข้ากับชั้นเรียนใหม่ได้มั้ย… ตอนผมได้เจอกับอากามิเนะเซนเซย์ที่ห้องพยาบาล เธอเข้าใจความกังวลของผมและเราก็ตัดสินใจมาปรีกษากันเพราะเราอยู่อพาร์ทเมนต์เดียวกัน ใช่มั้ยครับอากามิเนะเซนเซย์”

 

 

“ก็อย่างที่ได้ยินหละ”

“เข้าใจแล้วที่เหลือให้ชั้นจัดการเองอากามิเนะเซนเซย์ คุณกลับบ้านได้แล้วหละ”

“ชั้นทำแบบนั้นไม่ได้หรอกเพราะการให้คำปรึกษาเป็นหน้าที่ของครูพยาบาล”

“การให้คำปรึกษาต้องวันนี้เลยหรอ”

“ถูกต้อง ไม่อยางงั้นมันจะกระทบต่อเวลาเรียนในวันพรุ่งนี้”

“แต่เค้าบอกว่าไม่จำเป็นต้องรับคำปรึกษา”

“เค้าไม่ได้พูดแบบนั้นซักหน่อย”

“ชั้นคิดว่าเค้าจะพูด”

“เค้าไม่มีทางพูดหรอก”

ทั้งสองคนพูดแทนผม ไม่มีใครอยากออกไปจากห้องผม

“เออเราเข้ามานั่งคุยกันดีๆ ดีกว่า เข้ามาข้างในก่อนได้มั้ย”

ทั้งโคฮาคุและอาคาริต้องทำหน้าที่ครูในที่สาธารณะ พวกเธอจะต้องจัดการตัวเองให้ดีเพื่อที่จะไม่ให้ความสัมพัน์ของเราถูกเปิดเผย

ตามคำแนะนำของผมพวกเธอพยักหน้าและเดินตามเข้าบ้านมา

โคฮาคุทำหมูผัดขิง

เสริมพร้อมกับซอสสูตรพิเศษที่ผมชอบ

แต่ผมไม่รู้รสชาติของมันเลยซักนิด

ผมเครียดมากจนประสาทรับรสเดี้ยงไปแล้ว

ทำไมหนะเหรอ? ก็เพราะว่าตอนนี้เรากำลังนั่งล้อมวงกินข้าวเย็นกับแฟนเก่าทั้งสองคนของผมไงหละ

 แถมโคฮาคุกับอาคาริก็นั่งกินเงียบๆ ไม่คุยอะไรกันเลย 

แน่นอนว่าตอนนี้ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างจะมีการนองเลือดมั้ยเนี่ย นี่ผมจะมีจุดจบแบบเรือสวยป่าววะเนี่ย

แต่ใช่ว่าจะต้องกังวลมากไป ถ้าผมหุบปากเอาไว้ไม่พูดเรื่องรักๆใคร่ๆหละก็ ผมก็ไม่ต้องกังวลว่าแฟนเก่าทั้งสองจะรู้เรื่องนี้ ต้องหาเรื่องที่ไม่อันตรายมาคุย แต่ว่าก็ว่าเถอะบรรยากาศตอนนี้โคตรมาคุเลยเว้ย

“ว่าแต่หมูผัดขิงของชิราซาวะเซนเซย์นี่อร่อยดีนะครับ”

“ขอบคุณนะ นิจิโนะคุงชอบอาหารรสจัดใช่มั้ยจ๊ะ”

“นี่คุณรู้ได้ยังไงว่าเค้าชอบอะไร”

ว๊าก จู่ ๆก็ระเบิดลงเฉยเลย

อาคาริมองเธอด้วยความสงสัย โคฮาคุก็ทำตัวหดลง

“เออก็เพราะว่า นิจิโนะคุงดูแข็งแรงใช่มั้ยหละ ดังนั้นชั้นก็เลยคิดว่าเค้าน่าจะชอบอาหารที่มีรสจัดนะ”

“ชั้นไม่เข้าใจว่าคุณหมายความว่ายังไง”

“เออชั้นแค่ล้อเล่นนะ จริงๆแล้วตอนที่ชั้นทำอาหารอยู่ชั้นให้นิจิโนะคุงมาช่วยชิมให้นะว่าเค้าชอบรสชาติเข้มข้นหรือรสชาติอ่อนๆนะ ใช่มั้ยจ๊ะนิจิโนะคุง”

“ใช่แล้วครับ ขอบคุณที่สละเวลาและความพยายามในการทำเมนูนี้ มันอร่อยมากๆเลยครับ”

โคฮาคุยิ้มให้กับผม

“เธอดูสดใสขึ้นนะหลังจากที่กินอาหารของชั้น จากที่ดู ชั้นคิดว่าเธอไม่ต้องเข้ารับการปรึกษาและหละ”

“ ไม่!! มันจำเป็น สำหรับมือสมัครเล่นอาจจะดูไม่เป็นไร แต่สำหรับผู้เชี่ยวชาญอย่างชั้น แต่มองดูก็รู้แล้วว่าโทวมะ มีแววตาแห่งความกังวลซ่อนอยู่”

“นี่!! คุณพึ่งพูดว่าเรียกเขาว่า โทวมะใช่มั้ย”

แย่แล้ว

โคฮาคุจ้องมองด้วยความสงสัย อาคาริจึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“….ไม่ได้พูดงั้นซักหน่อย”

“คุณพูด”

“ไม่ชั้นไม่ได้พูด”

“คุณพูดแน่นอน”

“อ่า ก็จริงที่ชั้นพูด แต่มันมีเหตุผลนะ”

“แล้วทำไมคุณถึงได้เรียก นิจิโนะคุงด้วยชื่อต้นหละ”

“มันเป็นส่วนหนึ่งของการให้คำปรึกษ การเรียกอย่างสนิทสนมจะทำให้เกิดการผ่อนคลาย และทำให้เขาสามารถเล่าเรื่องปัญหาออกมาได้ง่ายขึ้น”

เป็นข้ออ้างที่ดีกับสถานการณ์ตอนนี้บวกกับการแสดงสีหน้าที่ดูจริงจังของเธอแล้ว มันจึงดูไม่น่าจะเป็นเรื่องโกหก โคฮาคุก็ดูเหมือนจะเชื่อด้วย แต่ทำไมผมถึงใจคอไม่ดีเลย

เพราะแม้ว่าจะรอดไปได้วันนี้ แต่ตราบใดที่เรายังอยู่ข้างๆห้องกันอยู่แบบนี้ ไม่วันใดก็วันหนึ่งหละที่ความจะแตก

ซักวันพวกเธอต้องจับได้แน่ๆ

แค่คิดถึงเรื่องนี้ผมก็แทบบ้าแล้ว ผมต้องทำอะไรซักอย่าง แต่จะทำยังไงดี โอ้ย!! ปวดหัวเอาไงดี

เอ่อช่างมันแล้วกัน สารภาพไปเลยดีกว่า

ยังไงผมก็ต้องเลือกคนใดคนนึงตอนที่ผมเรียนจบอยู่แล้ว ผมจะสารภาพเรื่องความสัมพันธ์ของเราไปเลยดีกว่า เพราะถ้ายิ่งปล่อยไว้นานก็ยิ่งวุ่นวายเท่านั้น มอบไปเลยละกัน

“เอาหละๆ ทั้งสองคนใจเย็นๆแล้วฟังนี่นะ จริงๆแล้ว ทั้งอาคาริและโคฮาคุ เป็นแฟนเก่าของผมทั้งสองคนนะ”

(ขว้างระเบิดไปแล้ว!!)

พวกเธอนิ่งอึ้งไปมองหน้าของกันและกัน

“เอ๊ะ เอ๊ะ นี่เธอเคยคบกับอากามิเนะเซนเซย์เหรอโทวมะคุง ตอนไหนกัน?”

“หลังจากตอนที่โคฮาคุทิ้งผมนะ”

“คนที่ทิ้งโทวมะ คือชิราซาวะเซนเซย์เหรอ”

“ถูกต้องนะคร๊าบ”

ผมสารภาพไปแล้ว ผมบอกไปหมดทุกอย่างเลย ที่เหลือจะเกิดอะไรก็แล้วแต่ชะตาจะพาไปแล้วกัน

“ชิราซาวะเซนเซย์ ตอนนี้ไม่ได้คบกับโทวมะอยู่ใช่มั้ย”

“ไม่หรอก เพราะในฐานะที่เป็นครูชั้นคบหากับนักเรียนของตัวเองไม่ได้ แล้วอากามิเนะเซนเซย์หละได้คบกับโทวมะคุงอยู่มั้ย”

“ไม่ ชั้นเป็นครูนะ จะให้ไปคบกับนักเรียนได้ยังไง”

“จริงเหรอ ไม่ใช่ว่าคุณกำลังวางแผนจะล่อลวงโทวมะคุงอยู่เหรอ”

เมื่อความสงสัยย้อนกลับมาที่เธอ อาคาริส่ายหน้าอย่างแรงเพื่อปฏิเสธ

“ชั้นไม่ได้วางแผนแบบนั้นไว้ซักหน่อย แต่ก็ไม่แน่นะบางที่โทวมะอาจจะวางแผนเพื่อล่อลวงชั้นก็ได้ เพราะยังไงโทวมะก็ชอบทำเรื่องลามกกับชั้นอยู่แล้วนิ”

เอ้าทำไมถึงไปพูดอย่างงั้นหละ ผมส่ายหัวปฏิเสธเต็มที่

“จริงเหรอ โทวมะคุงนี่เธอกำลังพยายามล่อลวง อากามิเนะเซนเซย์งั้นเหรอ”

“ผมเปล่านะ”

เมื่อเห็นผมปฏิเสธอย่างสุดความสามารถ โคฮาคุก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“โทวมะคุง เมื่อก่อนเธอชอบทำเรื่องลามกๆกับชั้นไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นเธอเลยพยายามจะล่อลวงชั้นใช่มั้ยละ”

ดวงตาของอาคาริเป็นประกายขึ้นมาทันที

“โทวมะ จริงเหรอ ที่นายทำเรื่องลามก กับชิราซาวะเซนเซย์นะ”

“ไม่ผมไม่ได้ทำอะไรนะ ตอนนี้เราไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แล้วผมก็พยายามทำตัวให้เหมาะกับการเป็นนักเรียนนะ พวกเธอก็ควรทำตัวให้เหมาะกับที่เป็นครูด้วย”

คำพูดของผมทำให้ทั้งสองคนคิดได้

“ถูกต้องแล้วจ๊ะ โทวมะคุงครูไม่ควรจะมาทำเรื่องแบบนี้กับนักเรียน ครูจะทำตัวให้เหมาะสมกับที่เป็นครู”

“ในฐานะที่ชั้นเป็นครู ชั้นสาบานว่าจะไม่แตะต้องตัวโทวมะเด็ดขาด”

หลังจากยืนยันแล้วว่าจะไม่มีเจตนาในการจะล่อลวงผมอีก พวกเธอก็ดูจะคลายความสงสัยลง

ผมหละกังวลว่าจะมีเรื่องซะอีก แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดีละมั้ง? คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย

เอาเถอะตอนนี้ผมก็รู้สึกโล่งใจแล้ว ที่มันไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่ ต่อไปผมก็คงจะได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนอยากสงบสุขแล้วซินะ

Favorite