ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่ 50 เรื่องสกปรกของเฉินเกอ

บทที่ 50 เรื่องสกปรกของเฉินเกอ

“พวกเรากำลังเตรียมตัวจะไปบ้านของมู่หาน หากนายอยากไปด้วย ก็ตามมานะ……..”

หลังจากเจียงเวยเวยพูดประโยคนี้จบ ก็วางสายทันที

การเงินของเฉินเกอ ถึงตอนนี้เจียงเวยเวยก็ไม่รู้แน่ชัดว่าเฉินเกอมีเงินเท่าไหร่

แต่น้ำเสียงที่คุยกับเขา ไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนแต่ก่อน

แต่การดูถูกก็คือการดูถูก ถึงแม้เฉินเกอจะถูกหวยมากกว่านี้ หรืออาจจะเป็นสองล้าน

เขามันก็แค่คนที่รวยด้วยโชคลาภเท่านั้น จะไปเทียบกับหวังหยางที่เป็นเศรษฐีได้อย่างไรกัน?

เฉินเกอสุดท้ายก็ไม่ได้ไปพร้อมกับพวกของเจียงเวยเวย เพราะหวังหยางบอกว่ารถเต็มแล้ว

เจียงเวยเวยก็แค่ให้ที่อยู่กับเฉินเกอ

เฉินเกอซื้อพวกผลไม้ แล้วเรียกรถไปเอง

แท้จริงแล้ว เขากับซูมู่หานนับตั้งแต่รู้จักกันถึงตอนนี้ก็ประมาณอาทิตย์กว่า ความสัมพันธ์ทั้งสองถือว่าดี พอๆกับหม่าเสี่ยวหนาน เลย

เป็นเพื่อนผู้หญิงน้อยนิดที่เฉินเกอมี

โดยเฉพาะมีความรู้สึกพิเศษต่อซูมู่หาน

บ้านเธอเกิดเรื่อง เฉินเกอต้องช่วยเหลือแน่นอน

รถรับจ้างได้ไปจอดยังชุมชนหยูนกุ้ย

เฉินเกอก็ทำความเข้าใจมาบ้าง สถานการณ์บ้านของซูมู่หานค่อนข้างดีอยู่ กิจการที่พ่อแม่บริหารอยู่กำไลดี และบ้านตระกูลซู

ถือเป็นตระกูลเก่าแก่ สมาชิกในครอบครัวต่างมีธุรกิจที่แตกต่างกันออกไป

หลังจากที่มาถึงสถานที่นี้

ที่บ้านของซูมู่หานมีแขกมาแล้วมากมาย นอกจากผู้อวุโสในบ้าน ก็เป็นเพื่อนนักศึกษาของซูมู่หาน

“เฉินเกอ นายมาแล้ว!”

ซูมู่หานรอบดวงตาบวมแดง กำลังนั่งอยู่ที่โซฟา เจียงเวยเวยกำลังคุยกับเธออยู่

และพ่อแม่ของเจียงเวยเวย ก็ช่วยต้อนรับเพื่อนนักศึกษาของซูมู่หาน

ตอนนี้บริษัทมีปัญหาด้านการเงิน กำลังจะเจ๊ง

แม้แต่ซูมู่หาน ก็ไม่สามารถมีความสุขได้

โดยเฉพาะพ่อแม่ของซูมู่หาน สองสามวันมานี้ได้ประจักษ์แก่ใจแล้วว่าใครจริงใจใครตอแหล

เวลาจนอยู่ท่ามกลางผู้คนก็ไม่มีคนมาสนใจ เวลามีเงินต่อให้อยู่ในหุบเขาก็ยังมีญาติมาถามหา!

เมื่อก่อนบ้านตระกูลซูที่คึกคัก ตอนนี้นอกจากเพื่อนนักศึกษาของมู่หาน มีใครมีเยือนบ้าง?

“อืมๆ!”

ก็ไม่รู้จะพูดปลอบยังไง ได้แต่วางผลไม้ลง

แล้วทักทายกับพ่อแม่ของซูมู่หาน

“คนพรรค์นี้มาได้ยังไง?”

ณ ตอนนี้ เสียงที่พูดจาแดกดันได้ดังขึ้น

ชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลา จูงมือสาวสวยเดินเข้ามา

เขายิ้มอย่างเย็นเยือกแล้วมองเฉินเกอ ด้วยสายตาดูถูกเล็กน้อย

คำพูดเมื่อกี้ เจาะจงพูดถึงเฉินเกอ

เฉินเกอหันหน้าไปมอง ชายหนุ่มคนนี้เป็นน้องชายของ(ลูกพี่ลูกน้อง)ซูมู่หาน

คนคนนี้ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ

ซูฉีบ้านเขาก็ทำธุรกิจ และก็ได้ช่วยบ้านคุณลงใหญ่เรื่องการเงินแล้ว แต่เสียดาย ไม่มีประโยชน์

กลับทำให้ที่บ้านเดือดร้อนไปด้วย

ดังนั้นซูฉีอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว วันนี้ดูแล้วมีคุณชายคุณหนูมากันหลายบ้าน เป็นเพื่อนของพี่สาวทั้งนั้น

ทำให้ซูฉีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไม่แน่ คนเหล่านี้ที่อยู่รวมกันอาจจะช่วยได้ ไม่เพียงแต่วิกฤตการเงินพี่สาวเท่านั้นที่สามารถแก้ไขได้ แม้แต่เงินที่บ้านตัวเองลงทุนลง

ไป ก็จะได้กลับคืนมา

ในขณะที่อารมณ์ไม่ดี ได้เห็นคนที่เจอกันในวันนั้น ก็แค่ถูกหวย ก็ไปทำเป็นรวยตามที่ต่างๆ ทำอารมณ์ยิ่งไม่ดี

คนพรรค์นี้ ขอเงินไม่มีเงิน ขออาศัยบารมีก็ไม่มี แล้วจะมาทำห่าอะไร?

“ซูฉี นี่มันเพื่อนของมู่หาน ทำไมแกถึงพูดจาแบบนั้น?”

แม่ของซูมู่หานอดที่จะพูดไม่ได้

คุณป้า คุณป้าคิดว่าเฉินเกอเป็นใคร เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากในมหาวิทยาลัยจินหลิง เมื่อก่อนเขาจนมาก ภายหลังถูกหวย

ก็เริ่มทำตัวโอ้อวด ผมยังได้ยินมาว่า หลังจากที่เขาถูกแฟนเก่าทิ้ง เขายังเคยไปส่งถุงยางอนามัยให้กับแฟนเก่า คนคนนี้มันแม่ง…

ที่เขาเข้าใกล้พี่ จะไม่รู้เลยเหรอว่ามีจุดประสงค์อะไร!”

ซูฉีพูดอย่างดูถูก

นอกจากซูมู่หานแล้วทุกคนที่อยู่ที่นี่ ต่างพากันหัวเราะเฉินเกอ

ว้าว ยังมีคนเฉิ่มขนาดนี้อีกเหรอ นึกว่าถูกหวยแล้วจะทำตัวแบบนี้ได้เหรอ

“ก็ใช่ไง ก็แค่คนไม่มีวิสัยทัศน์ที่มีเงินโดยโชคลาภ ทุกคนดูที่การแต่งกายของเขาสิ อย่างกับคนบ้านนอก!”

ด้านในบ้าน หญิงสาวหลายคนได้ปิดปากหัวเราะ

“ซูฉีนายหุบปากเดี๋ยวนี้นะ!”

ซูมู่หานโมโหจนเอาหมอนบนโชฟาปาไปทางซูฉี

“นายพูดมั่วอะไร เฉินเกอถูกหวยแล้วไง นายอิจฉาเหรอ?”

ซูมู่หานได้ยินที่ซูฉีพูดเยาะเย้ยเฉินเกอตั้งมากมาย อีกทั้งยังพูดว่าเฉินเกอยังเคยช่วยแฟนเก่าส่งของที่น่าขยะแขยงแบบนั้น อันนี้คือตั้งใจจะใส่ร้ายเฉินเกอหรือเปล่า

ซูมู่หานที่นับถือเฉินเกอเป็นเพื่อนที่ดีอยู่แล้ว

“อะไรนะพี่ พี่ว่าผมมั่วเหรอ?”

ซูฉีหัวเราะแล้วพูด “ถ้าพี่ไม่เชื่อพี่สามารถถามหวังหยางรองประธานนักศึกษาของคณะเฉินเกอดู เวยเวยยังรู้เรื่องนี้เลย เขาเคยไปส่งถุงยางอนามัยให้แฟนเก่าจริงๆ เพื่อเงินแค่สิบกว่าหยวน!”

ซูมู่หานขมวดคิ้ว

และสายตาของพ่อแม่เพื่อนๆของซูมู่หานที่มองเฉินเกอเปลี่ยนไปทันที

“คนคนนี้ดูแล้วซื่อๆดี แต่ไม่คิดว่าเพื่อเงินอะไรก็ทำได้!”

“ว้าว มันช่างน่าขยะแขยงเสียจริง!”

หลายคนกำลังซุบซิบกันอยู่

หายใจเข้าลึกๆ แล้วมองหวังหยางที่อยู่ข้างๆที่ไม่พูดไม่จา

เขารู้อยู่แล้ว เรื่องนี้หวังหยางต้องเป็นคนพูดกับซูฉี

หากพูดถึงคนในมหาวิทยาลัยที่หวังหยางไม่ถูกชะตามากที่สุด ตอนนี้ก็คงคือตัวเขาเอง

และเห็นสายตาของซูมู่หานมองมาเพื่อถามตัวเขา

เฉินเกอพยักหน้ารับ: “อืม เรื่องนี้ผมได้ทำจริง!”

ตอนนั้นเฉินเกอไม่มีเงิน เขาอาศัยช่วยคนอื่นวิ่งงานเพื่อหาค่าใช้จ่าย อย่างนี้มันผิดด้วยเหรอ?

เฉินเกอรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย

คืนนั้น เป็นเพราะแผนการของสวี่ตง เขาได้ส่งถุงยางอนามัยไปถึงหน้าของหยางเสว่

นี่คือเรื่องจริง

เขาก็ไม่เคยคิดที่จะปิดบัง

“เฉินเกอนาย……”

ซูมู่หานทำตาโตราวกับไม่อยากจะเชื่อ

พูดตามจริง ซูมู่หานก็ไม่เคยมีประสบการณ์ที่ไม่มีเงิน เธอเพียงรู้สึกว่า คนคนหนึ่งถึงแม้ไม่มีเงิน แต่ศักดิ์ศรีน่าจะสำคัญกว่า

เธอคิดไม่ถึงเลย เฉินเกอจะทำเรื่องแบบนี้ได้………

บวกกับเมื่อกี้ที่ซูมู่หานพยายามช่วยเฉินเกอแก้ตัว

ตอนนี้เฉินเกอยอมรับด้วยตัวเอง ซูมู่หานเซอร์ไพรส์มาก

ในเวลาเดียวกัน สีหน้าของพ่อแม่ซูมู่หานก็ดูไม่ค่อยดี โดยเฉพาะประโยคที่ซูฉีเพิ่งพูด นายคนนี้กล้าคิดไม่ดีกับลูกสาวตัวเอง

อันนี้คือมาทำให้ยุ่งหรือเปล่า

ขณะนั้น สีหน้าของแม่ซูมู่หาน ที่มองเฉินเกอ เอือมระอามาก

ติ๊งตอง!

ตอนนี้มีคนมากดออด หลังจากนั้นได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา

ตอนที่มองเห็นชายหนุ่มคนนนี้ เดิมทีเฉินเกอที่มีใบหน้าที่เฉยเมย กลับยิ้มขึ้นอย่างเยาะเย้ย

“คุณชายจวง！”

“อ้อ จวงเฉียงมาเหรอ!”

ซูฉีตกใจเป็นคนแรก

จากนั้นก็คือพ่อแม่ของซูมู่หาน ได้เห็นจวงเฉียง เหมือนปลาที่ได้เห็นน้ำ นัตย์ตาเปล่งประกาย

“อืม? ก็คือเขา เขาคือคนที่……….ทำให้แม่เลี้ยงของเขาเป็นลมไปเมื่อวันก่อนไม่ใช่หรือ?”

“ใช่จ้า คนคนนี้ค่อนข้างที่จะสกปรก แต่ดีที่เขามีเงิน ตอนนี้เป็นคนของถนนการค้าจินหลิง！ ภัตตาคารหมิงหวางก็เป็นของบ้านเขาแล้ว!”

“ฮึ่มๆ แล้วจะทำไม ใครๆก็มีเรื่องสกปรกทั้งนั้น ได้ยินว่าหลังจากเรื่องครั้งนั้น คุณชายจวง ก็ปรับปรุงตัวเป็นคนดีแล้วนะ นี่มันก็ทำให้เห็น

แล้วว่าควรที่จะรักษาสิ่งดีๆที่มี !”

เพื่อนนักศึกษาหญิงหลายคนของซูมู่หาน มองจวงเฉียงอย่างพร้อมเพรียง

แสงเจิดจรัสของคุณชายที่อยู่ตรงนี้ สามารถปกปิดเรื่องที่สกปรกของเขาไว้ได้

ทำให้สาวสวยหลายคนมองตาค้าง

จวงเฉียงที่ถือของกำลังเดินเข้ามา ใบหน้าไม่มีร่องรอยของเรื่องครั้งก่อน

เพียงแต่ว่า ขณะที่เขาเดินผ่านผู้คน แล้วได้ถอยกลับมาดู

มองคนคนนี้อย่างคาดไม่ถึง

“เฉินเกอนายทำไมถึงอยู่ที่นี่?”

จวงเฉียงหน้าซีดทันที