ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน / ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐีบทที่ 35 เกิดเรื่องแล้ว

บทที่ 35 เกิดเรื่องแล้ว

“ชื่อเสียงพังทลาย แผนไหนล่ะ”

เฉินเกอเองก็ชักจะอยากรู้แล้ว

เมื่อครู่ที่จวงเฉียงมาหาไป๋เสี่ยวเฟยที่นี่นั้น เฉินเกอก็พอมองออก ถึงแม้นว่าจวงเฉียงจะดูเกรง ๆ ใจ แต่เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนไม่ลงรอยกัน

แต่เพียงแค่กลัวอำนาจของครอบครัวไป๋แค่นั้นเอง

“เหอะ ๆ จะให้คุณดูวิดีโอนี้”

เมื่อพูดเสร็จ ไป๋เสี่ยวเฟยก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วให้เฉินเกอดูวิดีโอที่พวกเขาได้ทำการบันทึกไว้

นี่คือห้องนอนขนาดใหญ่

จะเห็นว่าจวงเฉียงกำลังอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในอาการสลบเดินเข้าห้องไป ผู้หญิงคนนี้อายุราว ๆ สามสิบได้ สวยด้วย

เรื่องราวหลังจากนั้น คงไม่ต้องคิดแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แต่เสียดาย วิดีโอนี้มีความยาวแค่สามนาที จวงเฉียงคงจะถึงคาดแล้ว

เฉินเกอเห็น จนเกิดความรู้สึกไม่อยากดู

“นี่ไม่สามารถทำลายชื่อเสียงเขาหรอ พฤติกรรมแบบนี้ สำหรับพวกเธอมันปกติไม่ใช่หรือ”

เฉินเกอพูด

ทำเอาไป๋เสี่ยวเฟยเองรู้ก็สึกไม่ดี “คุณชายเฉิน พวกเราเองก็เที่ยวผู้หญิงเสมอนะ แต่ไม่เหมือนกับจวงเฉียง คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร เธอเป็นแม่เลี้ยงของเขานะ”

“เหี้ย”

เฉินเกอรู้สึกตกใจจนตาค้าง

อย่างนั้นนี่คงจะสะเทือนใจมากน่าดู

“นายเกลียดเขาขนาดนี้เลยหรอ แถมยังไปสำรวจข้อมูลเขามาด้วย” เฉินเกอพูดขึ้นลอย ๆ

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดขึ้น“ใครอยากให้บ้านจวงเล่นสกปรกแบบนี้ คุณชายเฉิน ตอนแรกภัตตาคารหมิงหวางจะประมูลแล้ว และครอบครัวเราเองก็ว่าจะซื้อไว้ และก็สุดท้ายก็ประมูลราคามาได้ เพราะว่าเข้าร่วมงานประมูลบ่อยครั้งจนรู้จักแนวทาง นั้นก็คือสามนาทีสุดท้าย เสนอราคาไม่ได้อีกแล้ว และสุดท้ายครอบครัวเขาเองก็เป็นฝ่ายแย่งไป แจ่ม！ จนกระทั่งนาทีสุดท้ายถึงประมูลราคามาได้สำเร็จ ”

“เขาเล่นสกปรกกับบ้านฉัน งั้นฉันก็จะเอาคืนเขาเหมือนกัน”

เฉินเกอเข้าใจแล้ว เมื่อก่อนพวกเขาไม่กล้าทำเรื่องอย่างนี้ เพราะกลัวหลี่เจิ้นกั๋วจะติดตามเรื่องนี้ อีกอย่างเพราะว่าเขาเป็นคนดูแลธุรกิจภายในทั้งหมด และการก่อเรื่องมันเป็นธุรกิจที่ต้องห้ามด้วย

“ดังนั้นพวกคุณจึงต้องการที่จะได้รับการยอมรับหรอ”

“ใช่ เพียงแค่คุณให้คุณอาหลี่ไม่ต้องมากล่าวโทษก็พอ ส่วนเรื่องที่เหลือ ก็ยกให้พวกเราจัดการ”

เฉินเกอไม่ได้พูดอะไร แล้วจากนั้นก็ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกไปหนึ่งคำ

และไป๋เสี่ยวเฟยทันใดก็เข้าใจ จากนั้นก็ส่งสัญญาณด้วยสายตาให้กับน้องอีกคน

น้องคนนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มา “โอเค สักพักพวกคุณคอยดูให้ดี ๆ นะ……”

เมื่อพูดจบ จากนั้นก็แอบ ๆ เดินไปยังม่านฉากหลังของพิธี

เมื่อก่อนเฉินเกอเขาจน เขาจึงต้องรองรับอารมณ์โกรธหรือการดูถูกจากผู้อื่น แต่ตอนนี้มีเงินแล้ว ทำไมยังต้องรองรับการรังแกจากคนอื่นอยู่

ดังนั้น หากสามารถแก้เผ็ดไอ้จวงเฉียงนี่ได้ เฉินเกอเองก็คงจะรู้สึกดีเหมือนกัน

และอีกอย่าง ทำเอาแม่เลี้ยงเขาได้รับการเหยียดหยามอย่างมาก

แต่พิธีการก็ยังดำเนินไปเรื่อย ๆ

จนถึงขั้นตอนสุดท้ายที่ต้องตัดริบบิ้น

และคุณชายน้อยของภัตตาคารหมิงหวางอย่างจวงเฉียง แน่นอนว่าต้องขึ้นไป

“ยีฟาน คุณขึ้นไปพร้อมกับผมเถอะ”

จวงเฉียงจับที่มือของจ้าวยีฟานอย่างเบา ๆ

จนทำให้คนที่อยู่ในงานรู้สึกอิจฉา

โดยเฉพาะหยางเสว่ ที่คิดว่าทำให้ชีวิตของตัวเองทำไมไม่ดีอย่างนี้ ตอนแรกก็คบหากับ เฉินเกอซึ่งเป็นคนไม่มีอะไรเลย และหลังจากนั้นก็คบกับลู่หยางซึ่งเป็นลูกคุณหนูธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

ถ้าหากเจอคนอย่างจวงเฉียง

หรือมีอำนาจแบบนี้ก็คงดี

จ้าวยีฟานเองก็จะไม่ได้ปฏิเสธ

เลยโดนจวงเฉียงจูงมือไปแบบนั้น และทั้งสองคนก็เดินตรงไปยังหน้าเวที

ในขณะที่เดินผ่านโต๊ะของเฉินเกอที่นั่งอยู่นั้น

สายตาของจ้าวยีฟาน ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังเฉินเกอ

โดยมีความนัยน์บอกเขาว่า มองเห็นหรือยัง ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ใด แต่ก็ยังคงห่างกันอยู่ดี

และจวงเฉียงเองก็มองที่เฉินเกอด้วยความพอใจแกมเยาะเย้ย ในสายตาของผู้คนในงาน เขามีความรู้สึกว่ากำลังเหยียบเฉินเกอไว้ใต้เท้า

เพียงเพราะว่าจวงเฉียงตั้งแต่เด็กนั้น เป็นคนมีปมในใจ พอดีวันนี้มีไอ้โง่อย่างเฉินเกอมาแล้ว

“หนทางยังเหลืออีกยาวไกล ฉันจะค่อย ๆ เหยียบนายให้จม และจะทำให้นายจนอย่างทรมานที่สุด”

จวงเฉียงคิดในใจ

เฉินเกอกำลังดื่มเหล้าอยู่ และไม่ทันไรลูกน้องของไป๋เสี่ยวเฟยก็กลับมายังข้าง ๆ แล้วพยักหน้าให้กลับเฉินเกอ เป็นสัญญาณว่าแผนนี้สำเร็จแล้ว รอดูผลงานได้เลย

เฉินเกอก็เลยมองไปยังบนเวทีที่จวงเฉียงยืนอยู่

พ่อและแม่เลี้ยงของเขาก็อยู่ และเห็นได้ชัดว่า ตอนที่จวงเฉียงกำลังจูงมือของจ้าวยีฟานนั้น สีหน้าของแม่เลี้ยงเขาดูไม่ปกติ

“ทุกท่านครับ ผมจะแนะกับทุกท่านสักหน่อย นี่คือแฟนผมครับ เธอคือจ้าวยีฟาน！”

ในเวลานั้น แขกในงานที่อยู่ด้านล่างของเวทีต่างก็มองยังมือตัวเองที่จับกับมือของจ้าวยีฟานไว้

แล้วแนะนำให้แขกในงานได้รู้จัก

จ้าวยีฟานเป็นคนหน้าตาดี แม้แต่คนที่เธอไม่ชอบแล้วอย่างเฉินเกอก็ยังรู้สึกว่าเธอสวย และจวงเฉียงเองก็พลอยดีมีหน้ามีตาไปด้วย

“ยีฟาน ทักทายแขกหน่อย”

จวงเฉียงพูดบอกเธอเบา ๆ

จ้าวยีฟานรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย“สวัสดีค่ะทุกท่าน ดิฉันจ้าวยีฟาน！”

“ว้าว คนสวย เธอรู้จักกับคุณชายจวงได้อย่างไร หรือว่า，การสบตาครั้งหนึ่ง，ทำให้มีเยื่อใยกัน？ ”

“ใช่สิ รีบบอกมา ให้พวกเราได้รู้หน่อยว่าคุณชายจวงเคยทำอย่างไรมา”

ข้างล่างเวที มีทายาทเศรษฐีหลายระดับจำนวนมาก เพราะพวกเขารู้ว่าคงจะตีสนิทคนสมบูรณ์แบบอย่างไป๋เสี่ยวเฟยไม่ได้ จึงสนิทได้แค่จวงเฉียง

จ้าวยีฟานสางผมไปแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันรู้จักกับจวงเฉียงมานานแล้วค่ะ ลุงจวงกับคุณพ่อของฉันเคยเป็นคู่ค้ากัน แล้วเรื่องที่ฉันตกลงคบกับจวงเฉียงนั้น ก็ตอนหลังจากที่จวงเฉียงกลับมาจากนอก และเคยช่วยฉันทำธุระเรื่องหนึ่ง จนทำให้ฉันรู้สึกประทับใจ”

“ว้าว ๆ ๆ ！”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณชายจวงนี่สุดยอดจริง ๆ การตามจีบผู้หญิงที่ดีที่สุด ก็คือการทำให้เธอรู้สึกประทับใจนี่เอง”

เมื่อทุกคนได้ฟังดังนั้น ก็เริ่มถกเริ่มเถียงกันใหญ่และมีความรู้สึกอิจฉาที่จวงเฉียงนั้นได้แฟนสวย

เฉินเกอที่อยู่ข้างล่างของเวทีก็เกิดความรู้สึก

“ที่เขาว่าชายหล่อหญิงสวย วันนี้เหมือนเป็นวันดีที่มีเรื่องดีเกิดขึ้นสองเรื่อง ต่อไป ก็เป็นพิธีการเปิดภัตตาคารหมิงหวางด้วยการตัดริบบิ้น และจากนั้น ก็จะเปิดวิดีโอที่บรรดาเฒ่าแก่ทั้งหลายที่ได้ส่งคำอวยพรมาให้ทุกท่านดู ทุกท่านกรุณาที่หน้าจอ”

พิธีกรมีวาทศิลป์มาก เพื่อเป็นการประหยัดเวลา เขาเลยรีบพูดต่อในประเด็นอื่น

จากนั้นแสงไฟก็ค่อย ๆ ดับลง

จ้าวยีฟานยังคงมองดูเฉินเกอด้วยแววตาเหมือนเดิม

แต่ยิ้มของเฉินเกอนั้น กลับโดนเธอยิ้มเยอะเย้ยไว้เหมือนกัน

เชิญอิจฉาไป เหอะ！

จากนั้น ที่จอภาพก็มีการแสดงเริ่มขึ้น

และสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าทุกคนนั้น กลับไม่ใช่คำอวยพรที่ส่งมา แต่เป็นวิดีโอภาพที่โรงแรม

“อะไรน่ะ”

ทุกคนที่อยู่ข้างล่างของเวทีต่างเพ่งสายตามอง

“นี่คือ…… เชี่ย！”

เมื่อมองเห็นภาพที่จวงเฉียงอุ้มผู้หญิงเข้าห้อง และผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นแม่เลี้ยงของเขา

“ตูม！”

ทุกคนในงานต่างตาค้างกันไปตาม ๆ กัน

จวงเฉียงที่อยู่บนเวที ทันใดก็มีสีหน้าที่ซีดเผือด

และจ้าวยีฟานเองก็ดูมีสีหน้าที่งงงวยด้วยเหมือนกัน

ที่สุดกว่านั้นคือ ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียของพ่อเขาซึ่งมีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของเขาด้วย

“นี่……แก มันสารเลว ไอ้สารเลว！”

พ่อของจวงเฉียงโกรธแทบจะกระอักเลือด

“ไม่！นี่ไม่ใช่ผม ใครเป็นคนเปิดวิดีโอนี้”

จวงเฉียงพูดขึ้นด้วยอาการสั่นเทา

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดเสียงดัง แต่ความตึงเครียดก็คงยังดำเนินต่อไป

ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว

สีหน้าของจ้าวยีฟานดูผิดหวังจากนั้นก็ส่ายหัว เธอไม่เพียงแค่ผิดหวังเท่านั้น แต่วันนี้เธอยังได้รับการเหยียดหยามอย่างหนัก

เพราะเมื่อครู่เธอเพิ่งแนะนำตัวไปว่าเป็นแฟนของจวงเฉียง แต่ตอนนี้ เพิ่งจะได้รู้จักกับอีกด้านที่ชั่วร้ายของจวงเฉียง

ยิ่งไปกว่านั้น ข้างล่างยังมีนักข่าวจากสำนักต่าง ๆ อีกมากมาย

จ้าวยีฟาน ดังแล้ว

เมื่อครู่ ยังดูมีสีหน้าที่น่าภูมิใจ แล้วไหนเลยจะเห็นธาตุแท้ได้

“เธอนี่มันสารเลวจริง ๆ ”

เปี๊ยะ！

จ้าวยีฟานตบยังบ้องหูของจวงเฉียงไปหนึ่งที

เหมือนกับว่าเธอกำลังเจอแล้วสวรรค์ จากนั้นก็โยนเธอลงมาสู่โลกมนุษย์

จ้าวยีฟานใช้มือกุมปากไว้ แล้วก็วิ่งร้องไห้ออกไป

“ยีฟาน ยีฟาน！”

หม่าเสี่ยวหนานเองก็ไม่นึกว่าเรื่องราวมันจะมาถึงขั้นนี้ เธอเองก็รู้ว่าวันนี้ยีฟานคงจะเจ็บหนัก กลัวเธอจะคิดสั้น จึงรีบวิ่งตามเธอออกไป

บนเวที พ่อจวงกำลังตีจวงเฉียงสั่งสอนด้วยอารมณ์โกรธ

ข้างล่างเวที แขกทั้งหลายก็ได้แต่ยืนมอง

“ฮา ๆ ……”

ไป๋เสี่ยวเฟยหัวเราะ “คุณชายเฉิน สะใจไหม ที่ไอ้เด็กเมื่อวานซืนการฉีกหน้าคุณ จึงทำให้คุณรู้สึกไม่ได้ดี และคงคิดไม่ถึงล่ะสิว่าเราจะมีปัญญาเอาคืน”

เฉินเกอก็ได้แต่ยิ้มด้วยความพอใจ

ที่เห็นจวงเฉียงอยู่บนเวทีและกำลังเอามือกุมหน้าไว้ไม่ให้นักข่าวถ่ายรูป

เขาเลยพูดขึ้นว่า“พอแล้ว ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว แยกย้ายได้แล้ว”

แกล้งคนอย่างนี้ เฉินเกอเองก็ไม่เคยทำมาก่อน

แต่ว่าลองคิดไป ไอ้จวงเฉียงคนนี้เหมาะแล้วกับคำว่า สมน้ำหน้า

เมื่อบอกกับไป๋เสี่ยวเฟยและคนอื่นแล้ว เฉินเกอก็กลับไปยังที่นั่งของหยางฮุยและคนอื่น ๆ

หากถ้าอยู่ต่อไปก็คงไม่มีความหมาย จึงเตรียมตัวกลับจากภัตตาคารด้วยการเรียกรถแท็กซี่กลับ

และในตอนนั้น ลู่หยางกำลังพาหยางเสว่ผ่านถนนไป แถมยังตั้งใจลดความเร็วรถใส่หน้าเฉินเกออีกด้วย

“โย่ ดึกขนาดนี้ รถคงเรียกยากล่ะสิ”

ลู่หยางยิ้มด้วยความพอใจและพูดขึ้น เพราะตอนแรกวันนี้ที่เขามาที่นี่ก็เพื่อจะมาแกล้ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แกล้งอะไร

แถมเกือบจะโดนเฉินเกอหักหน้าอีก

เพราะว่าคุณชายไป๋และคนอื่น ได้เรียกเฉินเกอไปนั่งด้วย

ถ้าหากว่าไม่ใช่จวงเฉียงมาเคลียร์ คืนนี้หยางเสว่กับลู่หยางเกรงว่าคงจะนอนไม่หลับแน่

เมื่อพูดจบ แล้วทั้งสองจากไปอย่างน่าหมั่นไส้

“แม่งเอ่ย ผยองทำไมวะ”หยางฮุยด่าไปหนึ่งคำ

“เออ ได้ยินมาว่าไอ้ลู่หยางกลับมามีเงินอีกแล้ว วันนั้นให้เขาออกสองหมื่นยังยากเลยไม่ใช่หรอ แล้ววันนี้ไม่รู้ว่าเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ แถมยังซื้อของให้หยางเสว่อีกมากมาย”หลี่ปินถอนหายใจแบบหมดปัญญา

หยางฮุยสะกิด ๆ หลี่ปินแล้วจึงทำให้เขารู้สึกได้ว่า ลู่หยางเป็นคนแย่งแฟนของพี่เฉินไป แล้วจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ที่จริงเฉินเกอเองก็สงสัย แต่เรื่องเหล่านี้กับเฉินเกอแล้วมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเฉินเกอก็ดังขึ้น เป็นหม่าเสี่ยวหนานที่โทรมา

“เฉินเกอ พวกแกอยู่ไหนกัน รีบ ๆ มาที่ตี้หวางKTVเร็ว ยีฟาน เกิดเรื่องแล้ว”