[เอเลี่ยนเกยตื้น] สเปซทรัคเกอร์ รูดี้คุง 9 ประวัติศาสตร์ของดวงดาว

ตอนที่9 ประวัติศาสตร์ของดวงดาว

“จะว่าไปแล้ว ฉันเห็นคุณออกมาจากเขาวงกตนี่นา คุณไม่ได้เจอกับ มาดาระ (อสูรลายจุด)ที่อยู่ในนั้นเหรอ?”

รูดี้ เอียงหัวงุนงงไปกับคำถามของ นาโอมิ

ก็พอจะเดาได้ว่าเขาวงกตที่เธอพูดถึงคือยานอับปางลำนั้น แต่ไอ้เจ้า “มาดาระ”เนี่ย มันคืออะไรหว่า?

“มาดาระ?  เดส”

“ในเขาวงกตนั่นมันมีอสูรกินคนที่มีขนเป็นลายด่าง และไม่ว่าจะเป็นการโจมตีทางกายภาพ หรือเวทมนต์ก็ทำอะไรมันไม่ได้เลยสักนิด อาศัยอยู่มาไม่รู้กี่ร้อยปีแล้ว ถ้าเข้าไปในนั้นละก็จะถูกมันโจมตีแน่ๆ คนส่วนใหญ่ถ้าไม่ถูกมันกินทั้งเป็น ก็ต้องหนีหางจุกก้นเท่านั้นแหละ แต่ว่ารูดี้กลับเดินออกมาแบบสบายๆ ฉันเลยสงสัยว่าคุณเข้าไปทำอะไรในนั้น แล้วคุณไม่ได้เจอกับมันระหว่างทางเหรอ?”

“อย่างนี้นี่เอง  ก็เจอกับมาดาระอยู่นะ แต่อัดมันจนเละไปแล้ว เดส ส่วนเหตุผลที่เข้าไปก็คือ เพื่อการตรวจสอบ เดส”

เมื่อได้ยันคำตอบของรูดี้ นาโอมิก็ขมวดคิ้ว

*อัดมันจนเละ? หรือว่าเขาจะสื่อว่าได้โค่นมันไปแล้ว? แต่ว่าฉันไม่รู้สึกถึงพลังเวทของเจ้าหนูนี่เลยแม้แต่นิดเดียว แล้วโครงร่างของเขาก็ไม่ได้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งอะไรด้วย หรือว่าเจ้าตัวที่เหมือนจะเป็นโกเลมที่อยู่กับเขามันจะแข็งแกร่งสุดๆไปเลยอย่างนั้นเหรอ?

*(TL note: รูดี้มันพูดว่า “โบโกะโบโกะ นิชิเตะยัตตะ” นาโอมิ ถึงงงว่า “โบโกะโบโกะ” เนี่ยหมายถึงอะไร)

“ตรวจสอบอะไรเหรอ?”

“จะให้พูด…เรื่องมันก็ยาว เดส”

“ถ้าทางนั้นไม่มีปัญหาอะไร ก็ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมล่ะ?”

” ทำไมเหรอ? เดส” 

“เพราะว่ามันน่าสนใจไงล่ะ ฉันปลีกตัวออกมาจากโลกภายนอกเพราะมันวุ่นวาย แต่พอมาอยู่ในป่าแบบนี้ก็ทำให้ฉันว่างสุดๆ เลยอยากหาอะไรที่มันน่าสนใจทำน่ะ “

รูดี้ กระพริบตาปริบๆให้กับเหตุผลอันเห็นแก่ตัวของเธอ

แต่พอคิดดูแล้วก็เห็นว่า ถ้าเป็นคนๆนี้ละก็คงไม่มีปัญหาอะไร ดังนั้นเขาจึงเริ่มเล่าเกี่ยวกับสาเหตุที่เขามาที่ดาวดวงนี้ให้เธอฟัง

“ก็อย่างที่ว่าไป จริงๆแล้ว ผมเป็นเด็กหลงทาง เดส”

“เด็กหลงทาง?”

“ใช่แล้ว อวกาศเป็นเด็กหลงทาง…  เป็น…ที่–…จาก? ไม่ใช่สิ เด็กหลงทางในอวกาศ เดส”

“ถึงฉันจะไม่รู้ก็เถอะ แต่อวกาศนี่มันกว้างมากเลยเหรอ?”

“อวกาศมันกว้างจนไร้ขอบเขตเลย เดส”

“กว้างจนไร้ขอบเขตเหรอ…จินตนาการไม่ออกเลยนะ”

“เพราะแบบนั้นเลยต้องใช้เกท แล้ว วาร์ป ข้ามไปยังที่หมายในทันทียังไงล่ะ เดส”

“ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่มีของแบบนั้น แต่มันก็เหมือนกับการใช้ประตูเวทมนต์เพื่อกระโดดข้ามไปยังอีกสถานที่หนึ่งใช่ไหม?”

เขาพยักหน้าให้กับการเปรียบเทียบของนาโอมิ

“ที่เกทนั่น ตอนที่ยานของผมกำลังจะวาร์ป มีบางอย่างผิดพลาด แล้วพอรู้ตัวอีกที่ ก็มาโผล่ในสถานที่ ที่ไม่รู้จักแล้ว กลับไปไม่ได้ เดส แต่สถานที่ที่ผมโผล่ออกมา มันก็อยู่ใกล้ๆกับดาวดวงนี้พอดี เดส”

“เดี๋ยวนะ”

ระหว่างที่เขากำลังอธิบายจู่ๆนาโอมิก็ยกมือขึ้นมาแล้วหยุดเขาไว้

“ขอถามก่อนสักหนึ่งเรื่องได้ไหม?”

“อะไรเหรอ?”

“พื้นที่พวกเรายืนเหยีบอยู่ในตอนนี้มันคือ หนึ่งในดวงดาวที่ฉายแสงอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืนใช่ไหม?”

“….?”

ในระหว่างที่เขากำลังงุนงงว่าเธอจะถามเรื่องที่มันแน่นอนอยู่แล้วไปทำไม ฮาลก็ติดต่อเข้ามาผ่านสมองอิเลคทรอนิกส์ของเขา

[มาสเตอร์ ไม่แน่ว่าเธอกำลังพูดถึงทฤษฎี ที่ว่า “โลกเป็นศูนย์กลาง” อยู่เหรอครับ? ]

*(TL note:  geocentric)

“ทฤษฎี โลกเป็นศูนย์กลาง นี่มันอะไรกัน?”

[ในอดีตเมื่อนานมาแล้ว มันเป็นแนวคิดที่เชื่อกัน ก่อนที่มนุษย์จะเริ่มออกเดินทางไปในอวกาศ  เนื้อหาของมันอธิบายไว้ว่า จักรวารนั้นหมุนรอบดาวเคราะห์ที่พวกเขาอยู่กัน ครับ]

“ล้อเล่นอะไรของนายเนี่ย?”

[น่าเสียดายที่มันเป็นทฤษฎีที่เคยมีอยู่จริงครับ]

“เอาจริงดิ!…….”

“เอาล่ะ! สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น เอาภาพของคาวดวงนี้ที่ถ่ายจากยานไนกี้ขึ้นจอที”

[ครับ มาสเตอร์]

ภาพที่ฮาลส่งมาจากยานไนกี้ถูกแสดงขึ้นที่หน้าจอบนกำแพงของห้องทานอาหาร

“น่ะ!?!”

ในระหว่างที่นาโอมันกำลังงงอยู่ว่าทำไมรูดี้เงียบไป จู่ เธอก็เห็นว่า มีภาพของ ทรงกลมสีน้ำเงินปนเขียว ปรกคลุมด้วยควันสีขาวที่หมุนวนปรากฏขี้นบนแผงที่แขวนอยู่บนพนัง

ประหลาดใจกับภาพนั้น นาโอมิลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเธอ

“นี่คือ ดวงดาวที่นาโอมิอาศัยอยู่ มันเป็นดาวเคราะห์ เดส”

รูดี้เริ่มอธิบายเกี่ยวกับดวงดาวที่แสดงอยู่บนหน้าจอ แต่ทว่า นาโอมิ ที่ถูกดึงดูดโดยความงามของภาพที่เห็น ไม่ได้ตั้งใจฟังคำอธิบายจากเขาเลย

นี่คือ ดวงดาวที่ฉันอาศัยอยู่ในตอนนี้สินะ แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ ส่วนต้านล่างของดาวมันจะไม้กลับหัวกลับหางหรอกเหรอ?

“….ฉันไม่เข้าใจ ทำไมมนุษย์ที่อาศัยอยู่ด้านล่างของดาวไม่ตกลงไปข้าล่าง?”

“ดาวเคราะห์ มีแรงโน้มถ่วง …หรือจะพูดอีกอย่างคือ แรงโน้มถ่วงเกิดจากตัวของดาวเคราะห์นั่นเอง เดส”

“แรงโน้มถ่วงคืออะไรเหรอ?”

“เรื่องไม่ยาก เดี๋ยวอธิบายให้ฟัง เดส”

เพื่อตอบคำถามของเธอ รูดี้ ก็สอน นาโอมิเกี่ยวกับ แรงโน้มถ่วง และกลไกการทำงานของมัน 

“…นี่มันน่าทึ่งจริงๆ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าโลกใบนี้มันมีอะไรแบบนั้นอยู่ด้วย”

รูดี้แปลกใจที่เห็นว่า นาโอมิซึ่งกำลังมีตาเป็นประกายระยิบระยับสามารถทำความเข้าใจถึงทฤษฎีแรงโน้มถ่วงสากลได้อย่างง่ายดาย ….”ไม่แน่ว่าคนๆนี้อาจจะเป็นอัจฉริยะก็เป็นได้”

นาโอมิได้เรียนรู้เกี่ยวกับโลกที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

โลกใบนี้เป็นลูกทรงกลม และหมุนวนไปรอบบดวงอาทิตย์มันใช้เวลา1วันในการหมุนรอบตัวเองและ1ปีในการโคจรรอบดวงอาทิตย์ และฤดูกา]ก็เป็นเพราะแกนกาวหมุนของมันเอียง! น่าสนใจ..ช่างน่าสนใจจริงๆ..

“ฉันไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยว่าฉันใช้ชีวิตอยู่บนดาวที่สวยงามขนาดนี้”

ขณะที่นาโอมิจ้องมองดาวเคราะห์ที่สวยงามบนหน้าจอด้วยความปลื้ม รูดี้ก็พูดกับเธอ

“น่าจะได้เวลากลับเข้าเรื่องละ เดส”

“…..จะว่าไปแล้วเรากำลังพูดถึงเรื่องของรูดี้อยู่นี่นะ”

“นาโอมิบอกให้ผมกับมนุษย์บนดาวดวงนี้ดูเหมือนกันใช่ไหม? ที่ผมเข้าไปในยานอวกาศลำนั้นก็เพื่อที่จะตรวจสอบเรื่องนั้น เดส”

“ยานอวกาศ? คือจะบอกว่าไอ้สิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นเขาวงกตมาตลอดนั่นคือยานอวกาศแบบเดียวกันกับที่นายขับมางั้นหรอกเหรอ  อีกอย่างนะ ไม่ใช่ (บอกให้) แต่เป็น (บอกไว้ว่า) ต่างหาก ” 

“บอกไว้ว่า?….บอกไว้ว่า…แก้ละ…  แล้วก็ มันเป็นยานคนละรุ่น เพราะผลิตมาต่างยุคกัน ยานลำนั้นมันเป็นของเมือ1200ปีก่อน เดส “

เมื่อฟังเรื่องที่ รูดี้ พูด นาโอมิก็เงยหน้าขึ้นมา

“ไม่แน่ว่า บางทีพวกฉันก็อาจจะมาที่ดาวดวงนี้ จากนอกอวกาศเหมือนกัน นั่นคือสิ่งที่นายอยากจะบอกใช่ไหม?”

“ถึงจะยังยืนยันไม่ได้ แต่มันก็มีความเป็นไปได้สูงมาก เดส”

“อาฮาฮาฮา นั่นมันน่าสนใจสุดๆเลย!!  ไม่แน่ว่าบรรพบุรุษของฉันอาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวด้วยก็ได้ใช่ไหม? “

จู่ๆ นาโอมิก็ระเบิดหัวเราะออกมา ทำให้รูดี้กังวลว่า เธอเสียสติไปเพราะสถานการณ์มันเกินขอบเขตุการทำความเข้าใจของเธอหรือเปล่านะ?

แต่หลังจากที่นาโอมิหยุดหัวเราะและซับน้ำตาของเธอ เธอก็เริ่มเล่าเรื่องของประวัติศาสตร์ของดาวดวงนี้ให้เขาฟัง

“จากประวัติศาสตร์ ที่ฉันรู้มา ดูเหมือนว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่มนุษยชาติเกือบจะสูญพันธุ์”

“บอกเรื่องนั้นมาเดี๋ยวนี้…เดี๋ยวนี้?   ….ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย  เดส”

รู้สึกว่าเรื่องนั้นมันน่าสนใจเขาจึงคะยั้นคะยอให้นาโอมีเล่าต่อ

“จากบันเอกสารโบราณที่ฉันรวบรวมมาได้ตอนที่ยังเด็กอยู่ ดูเหมือนว่ามนุษย์ จะเคยใช้อะไรบางอย่างที่เรียกว่า เวทย์โบราณ จนกระทั่ง 800ปีที่แล้ว เวทย์มนต์พวกนั้นมันเป็นระบบที่แตกต่างจากเวทย์มนต์ที่เรามีอยู่ในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง และสิ่งที่เห็นได้ชัดเลยคือพวกเขาไม่ท่องคาถา แต่ว่าใช้อุปกรบางอย่างแทน ว่ากันว่าพวกเขาเริ่มการทำงานของเวทย์โบราณกันแบบนั้น”

หรือว่าเวทย์โบราณจะหมายถึง ปืน และ โดรน? ถ้าอย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้ที่ เทคโนโลยีทางวิทยาศาสตร์ ของพวกเขา คงอยู่ได้ถึง400ปีหลังยานตก

ระหว่างที่รูดี้คิดถึงเรื่องเหล่านั้น นาโอมิก็ยังคงเล่าต่อไป

“อย่างไรก็ตาม เมื่อ800ปีก่อน จู่ๆพวกมอนสเตอร์ ก็โผล่ออกมา บนดาวด้วงนี้ และดูเหมือนว่าพวกมันจะไล่ต้อนมนุษยชาติไปจนเกือบจะล่มสลาย ด้วยความแข็งแกร่งอันเหนือชั้น จะว่าไป ฉันคิดว่าเวทย์โบราณ น่าจะเป็นอุปกรที่เหมือนกับของที่อยู่บนยานลำนี้ แต่พอมันถูกทำลายโดยมอนสเตอร์ พวกเราก็เลยเสียวิทยาการที่นำมาจากอวกาศไปด้วย”

ดูเหมือนว่านาโอมิจะคิดแบบเดียวกันกับรูดี้

“เพราะอย่างนั้นฉันเลยมีคำถามอีกอยางหนึ่ง แม้แต่ตอนนี้เองมนุษย์ก็ยังคงต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่โผล่มาเมื่อ800ปีก่อนพวกนั้น หรือว่าพวกมันเองก็เป็นสิ่งมีชีวิติที่มาจากอวกาศด้วยเหมือนกัน”

“ก๊อบลิน…ถึงแม้พวกมันจะต่างจากพวกที่อยู่บนอวกาศอยู่มาก แต่มันก็ดูเหมือนกับพวก ผู้รุกราน ที่มาจากภายนอกของ กาแล็คซื่ นี้ จากตรงนี้จะเป็นแค่การคาดเดา บางที่ยานของพวกมันอาจจะบังเอิญมาพบดาวดวงนี้เข้าในยุคที่ต่างออกไป ซึ่งผมคาดว่าน่าจะเป็นช่วง800ปีที่แล้ว เดส”

“พวมมันมาทำอะไร?”

“เรื่องนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ถ้ามันเป็นมอนสเตอร์ที่มีวิทยาการระดับอวกาศ มันคงกวาดล้างมนุษยชาติได้อย่างไม่ยากเลย พอมาคิดดูแล้ว มันก็แปลกที่พวกเขายังรอดมาได้”

เมื่อได้ยินรูดี้พูดแบบนั้น นาโอมิก็ กอดอก เอามือท้าวคาง แล้วครุ่นคิด

“อืม…ตามบันทึกในเอกสารโบราณ ดูเหมือนว่าอยู่ๆ ก็มีโรคติดต่อร้ายแรงระบาด ในหมู่มอนสเตอร์ แล้วพวกมันส่วนใหญ่ก็ตายลงหลังจากนั้น ดูเหมือนว่าพวกที่ยังรอดจะข้ามทะเลกลับไปที่ฐานของพวกมันที่ตั้งอยู่บนทวีป ทางทิศตะวันออก แล้วถูกกลืนหายไปในเสาเพลิงขนาดยักษ์ ราวกับว่าพวกมันถูกลงโทษที่ไปทำให้เทพพระเจ้าทรงโกรธ อย่างนั้นแหละ “

รูดี้รู้สึกสงสัยกับโรคระบาทที่พูดถึงในเรื่องที่เธอเล่ามา

“มานาที่อยู่บนดาวดวงนี้ จงฆ่าพวกที่มาจากอวกาศ… จง? มันจะฆ่า เดส”

(มานามันเป็นอันตรายต่อมนุษย์เหรอ?)

“มานาเป็นไวรัสที่อันตรายถึงตายถ้าไรภูมิต้านทาน เดส”

“ไวรัสคืออะไร?”

รูดี้อธิบายอย่างคร่าวๆเกี่ยวกับแนวคิดของไวรัสให้กับนาโอมิฟัง

“อย่างนี้นี่เอง พวกมอนสเตอร์ที่มาจากอวกาศมันตายเพราะไม่มีภูมต้านทานต่อ มานา ถ้าอย่างนั้น แล้วมอนสเตอร์ที่ยังเหลือรอดอยู่ในตอนนี้ล่ะ?”

“”น่าจะมาจากการที่ร่างกายของพวกมันสร้างภูมิต้านทานขึ้นมาโดยบังเอิญ เดส”

“อย่างนี้นี่เอง ว่าแต่ รูดี้ คุณจะไม่เป็นอะไรเหรอ?”

“ผมได้รับวัคซีนแล้ว ไม่เป็นไร เดส”

“วัคซีน?”

“ยาประเภทหนึ่ง เดส”

“เข้าใจละ …แต่ถ้ามียาแบบนั้นอยู่ ทำไมมอนสเตอร์พวกนั้นไม่ใช้มันล่ะ?”

“นั่นเป็นเรื่องที่เรายังไม่รู้เหมือนกัน ต้องไปตรวจสอบดูก่อน นี่เป็นแค่การคาดเดา แต่ AI ในยุดนั้น อาจไม่รู้ว่ามานาเป็นอันตราย เดส”

“AI ?”

นาโอมิ ถามเกี่ยวกับ AI แต่การอธิบายเกี่ยวกับมันจะใช้เวลานานเกินไปและรูดี้ก็อยากจะเก็บเรื่องของ ฮาลไว้เป้นความลับ เขาเลยไม่ตอบอะไร

“มัน ยากที่จะอธิบาย เดส”

“ถ้ามันเป็นเรื่องที่อธิบายได้ยาก ก็ช่างมันละกัน”

รูดี้คิดว่านาโอมิจะพยายามจี้หาคำตอบ แต่ดูเหมือนเธอจะเข้าในใจความต้องการของเขา เธอยักไหล และยิ้มบางๆ ราวกับอยากจะพูดว่า “บอกฉันทีหลังละกัน”

“แล้ว คุณวางแผนจะทำอะไรหลังจากนี้เหรอ?”

“ผมต้องการสำรวจ มันจะต้องใช้เวลาและอุปกรหลายอย่าง เพราะอย่างนั้ เราจะตั้งแค้มป์กันที่นี่ เดส”

“ตอนนี้เลยเหรอ?”

“มันจะใช้เวลาประมาณ4ชั่วโมงกว่าจะเสร็จ  เดส”

“ให้ช่วยไหม?”

“ตามสะดวก เดส”

นาโอมิยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้รับอนุญาตจากรูดี้