ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตาบทที่ 630 โลกนี้

บทที่ 630 โลกนี้

บทที่ 630 โลกนี้

ถึงอย่างนั้นลู่หยวนก็แทบจะไม่ได้มองนางเลยสักนิด ไม่ใช่เพราะอะไรแต่เป็นเพราะเขาไม่ชอบสิ่งที่เห็นนี้

ลู่หยวนไม่รอให้สตรีงามผู้นี้เชื้อเชิญก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามนางทันที

อีกสามคนยืนอยู่ด้านหลังของลู่หยวนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

สตรีงามผู้นั้นหยิบชุดถ้วยชามออกมาจากที่ไหนสักแห่ง จากนั้นก็จัดวาง เพียงแค่โบกมือก็มีสุราปรากฏขึ้นในถ้วยชามเหล่านั้น

“ที่นี่แสนธรรมดา ต้อนรับได้ไม่ดีนักต้องขออภัยด้วย”

สตรีงามผู้นั้นยิ้มเต็มใบหน้า “ข้าชื่อเจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ ถือว่าเป็นผู้นำมนุษย์ในเมืองไร้ขอบเขตนี้ หากท่านทั้งหลายไม่รังเกียจก็สามารถพักอยู่ที่นี่ได้”

“แขกทั้งหลาย ไม่ทราบว่ามาจากที่ใด? แล้วจะไปที่ใดกันหรือ?”

“เจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์?”

ลู่หยวนทวนชื่อนั้นอีกครั้ง

เฮอะ! ชื่อปลอมสินะ

ผู้ที่สามารถเข้ามาในเกาะสังหารเซียนได้ต่างก็มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง ผู้ติดตามตระกูลอย่างเฟยซิงน้อยมากที่จะเข้ามาได้

อีกทั้งกิริยาท่าทางเย้ายวนนี้ หากอยู่ในแผ่นดินหยวนหงคงจะก่อให้เกิดความตื่นเต้นในหมู่ชายหนุ่มไปแล้ว ไม่มีทางที่จะถูกส่งมาที่เกาะสังหารเซียนแน่นอน

ลู่หยวนหยิบถ้วยสุราขึ้นมาถ้วยหนึ่ง บีบมันเบา ๆ ในมือ “เจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ เจ้าบอกว่าเป็นผู้นำของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในเมืองไร้ขอบเขตนี้ นั่นหมายความว่ายังมีสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ที่ไม่ใช่มนุษย์อยู่ด้วยงั้นรึ?”

สีหน้าของเจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “นั่นเป็นเรื่องธรรมดา เมืองไร้ขอบเขตตั้งอยู่ภายใน เกาะสังหารเซียน พื้นที่แห้งแล้ง แต่ก็ไม่ได้ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต นอกจากมนุษย์แล้ว ยังมีปีศาจบางตัวอยู่ด้วย ปีศาจเหล่านี้ทรงพลังอย่างยิ่งทำให้พวกเราสูญเสียกำลังคนไปเรื่อย ๆ”

พูดถึงตรงนี้เจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ก็ยิ้มให้ลู่หยวนราวกับจะเอาใจ “ท่านน้อง วรยุทธ์ของท่านนั้นหาได้ยากยิ่งนักในโลกนี้ แน่นอนว่าไม่ต้องกลัวหรอกครึ่งก้าวเทพยุทธ์เชียวนะ ตอนนี้ในแผ่นดินหยวนหง ท่านถือเป็นราชาแล้ว”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของลู่หยวนก็เคร่งขรึมลงไม่แสดงความโกรธหรือดีใจ

นับตั้งแต่ลู่หยวนก้าวเข้าสู่ครึ่งก้าวเทพยุทธ์ก็ไม่เคยมีผู้ใดสามารถมองออกได้อย่างแท้จริงว่าวรยุทธ์ของลู่หยวนอยู่ในระดับใด เพียงแค่รู้สึกว่าแข็งแกร่งเหลือเกิน ไม่อาจละเมิดได้

แต่คนตรงหน้านี้ ดูเหมือนจะเพิ่งก้าวเข้าสู่ขั้น อมตยุทธ์กระมัง กลับสามารถมองออกได้ในทันทีว่าวรยุทธ์ของลู่หยวนอยู่ในระดับใด นางคงมีวิชาอยู่บ้างเหมือนกัน

“ข้าคงไม่ถึงขั้นเป็นราชาหรอก”

ลู่หยวนยิ้มในดวงตาเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างไร้ขีดจำกัด “แต่หากข้าต้องการแผ่นดินหยวนหง ก็สามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวได้ในพริบตา”

“ท่านน้องช่างเป็นผู้แข็งแกร่งที่ไร้ผู้ใดเทียบเทียมจริง ๆ”

เจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ยิ้มและหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็กล่าวว่า “ท่านน้องยังไม่ได้บอกเลยว่ามาจากที่ใด และจะไปที่ไหนกัน?”

ลู่หยวนวางถ้วยในมือลงอย่างไม่ใส่ใจ สบตากับเจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ “ข้าว่าเจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ท่านควรจะอธิบายก่อนว่าเหตุใดเมืองไร้ขอบเขตนี้ถึงมีผู้คนอาศัยอยู่ถึงหลายหมื่นคน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์แข็งค้างไปทันที

ไอ้เด็กนี่รู้ตัวเลขนี้ได้อย่างไร?!

หรือว่าเป็นลู่เทียนเฉิง?!

ลู่หยวนหัวเราะเยาะ “เจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ ข้าจะพักอยู่ที่นี่สองสามวัน เจ้าคงไม่ต้อนรับหรอกนะ สถานที่ทรุดโทรมของเจ้านี่ บอกตามตรง ข้าไม่อยากให้แม้แต่หมาของข้ามานอน”

พูดจบลู่หยวนก็พาคนทั้งสามจากไป

ทันทีที่เรือนร้างกลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง สีหน้าของเจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์ก็เคร่งขรึมขึ้น นางยกมือขวาขึ้นเคาะถ้วยเล็กตรงหน้าเบา ๆ

ไม่นานนัก จากความมืดมิดในกระท่อม เงาดำก็รวมตัวกันอย่างกะทันหัน ร่างหนึ่งค่อย ๆ ปรากฏออกมาจากเงานั้น

“คนพวกนี้จะฆ่าหรือไม่?”

ร่างนั้นเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ

เจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาไม่ได้เป็นประกายหวานซึ้งเย้ายวนใจอีกต่อไป แต่กลับเย็นชาอย่างที่สุด

“จะฆ่าผู้ใด? ในพวกเขามีครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์หนึ่งคน ในพวกเจ้าใครจะมั่นใจว่าสามารถฆ่าเขาได้ในครั้งเดียว?!”

ร่างในความมืดนั้นเงียบไป

เจี่ยวหลิ่วเอ๋อร์หลับตาลงแล้วถามว่า “ท่านอู๋เปี้ยนเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังคงอยู่อย่างสันโดษ แต่ใกล้จะออกมาแล้ว พวกเจ้าเตรียมพร้อมหรือยังในช่วงสองสามเดือนนี้?”

“เตรียมพร้อมแล้ว พรุ่งนี้ก็ส่งไปได้ทั้งหมด พวกนี้ปล่อยไว้เช่นนี้ก่อนแล้วกัน พวกเจ้าระวังตัวให้มาก ๆ ในสองสามวันนี้ เด็กหนุ่มคนนั้นไม่ธรรมดา หากเขารู้ตัวแล้วว่าพวกเจ้ามีอยู่ ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรบ้าง”

คนในความมืดกลืนคำพูดในใจลงไป “ข้าเข้าใจแล้ว”

“ทุกอย่างค่อยว่ากันอีกทีเมื่อท่านอู๋เปี้ยนออกจากการฝึกตน”

…

หลังจากที่ลู่หยวนและคนอื่น ๆ ออกจากเรือนร้างไปไม่นาน กู้ชิงหรันก็แยกตัวออกไปคนเดียว บอกว่าจะไปสืบเรื่องบางอย่าง

ลู่หยวน ฮ่วนซิงไป๋และเซียวเทียนทั้งสามจึงไปหาเยว่จู้

เขายังมีบางเรื่องที่อยากจะถามเยว่จู้

เนื่องจากมีการเชื่อมโยงด้วยอาคม ลู่หยวนจึงหาทางไปยังดินแดนของตระกูลเยว่จู้ได้อย่างรวดเร็ว

เรือนหลังนี้ก็ไม่ใหญ่นัก มีลานเล็ก ๆ แต่ดีกว่าเรือนร้างเมื่อครู่ อย่างน้อยก็กันลมฝนได้บ้าง

เมื่อมองไปยังลานก็พบสตรีสวมชุดผ้าป่านกำลังซักผ้าอยู่

แต่น้ำที่ใช้ซักนั้นกลับเป็นสีแดงเหมือนเลือด แปลกมาก แต่ไม่มีกลิ่นคาวเลือดเลยแม้แต่น้อย

เมื่อลู่หยวนและคนอื่น ๆ เข้าไปใกล้ สตรีผู้นั้นก็เงยหน้าขึ้นโดยบังเอิญจึงเห็นผู้มาเยือน

สตรีคนนั้นขมวดคิ้วทันที หยิบไม้ตีผ้าที่ใช้ซักผ้าขึ้นมามองลู่หยวนและคนอื่น ๆ อย่างระแวดระวัง “พวกเจ้าเป็นผู้ใด?”

ยังไม่ทันที่ลู่หยวนจะได้พูด เยว่จู้ก็กลับมาพอดี “ภรรยาข้า!”

เมื่อเห็นเยว่จู้กลับมา นางก็คลายความกังวลในใจ เยว่จู้เดินมาข้างหน้าภรรยายกมือทำความเคารพ ลู่หยวน “บุตรศักดิ์ลู่ ไม่ทราบว่าท่านมาได้อย่างไร?”

ลู่หยวนเอ่ยตรง ๆ ว่า “มาพักที่นี่สองสามวัน”

เยว่จู้ตอบรับอย่างเป็นธรรมชาติ

ลู่หยวนชี้ไปที่ห้องข้าง ๆ อย่างง่าย ๆ “ห้องนั่นแหละ เจ้ามากับข้า”

พูดจบ ลู่หยวนและอีกสองคนก็เดินไป

เยว่จู้ปลอบภรรยาสักพักเล่าคร่าว ๆ ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอก แล้วก็ตามไปลู่หยวนเข้าไปในห้อง

“ท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์ลู่”

เยว่จู๋ยืนนิ่งอยู่ในห้อง

ลู่หยวนโบกมือครั้งหนึ่ง พลังของครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ก็ห่อหุ้มทุกคนเอาไว้ เขาเอ่ยปากทันที “บอกมาเถิด เมืองอันไร้ขอบเขตนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เยว่จู๋เรียบเรียงเรื่องราวในใจ ก่อนจะเอ่ยว่า “ภายในเกาะสังหารเซียนยังมีเทพเจ้าดำรงอยู่! เมืองนี้แท้จริงแล้วอยู่ภายใต้การควบคุมของเทพเจ้า พวกข้ามนุษย์เผ่าพันธุ์เป็นเพียงผู้ที่รอดชีวิตภายใต้อำนาจของเทพเจ้าเท่านั้น นอกจากผู้นำของพวกข้าแล้ว คนที่เหลือของพวกข้าล้วนใช้ชีวิตอย่างยากลำบากยิ่งนัก”

ลู่หยวนได้ยินดังนั้นก็ยกคิ้วขึ้น

เทพเจ้ายังคงดำรงอยู่งั้นหรือ?

ช่างน่าสนใจยิ่งนัก

คำว่าเทพเจ้านั้น ลู่หยวนไม่ได้ยินมานานมากแล้ว

ฮ่วนซิงไป๋และเซียวเทียนที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างก็รู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก

เทพเจ้า?!

เป็นคำที่เลื่อนลอยและเปล่าประโยชน์ยิ่งนัก

เทพเจ้าดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ทรงพลังไร้ขีดจำกัด พวกเขาทรงพลังเหนือกว่าใคร เทียบเท่ากับวิถีสวรรค์หรือเหนือกว่า

มีตำนานและคำบรรยายเกี่ยวกับ ‘เทพเจ้า’ มากมาย แต่ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ ต่างก็ไม่ค่อยมีความทรงจำที่ลึกซึ้งนักเกี่ยวกับเทพเจ้าเลย ในเมื่อบนแผ่นดินหยวนหงไม่มีเทพเจ้าดำรงอยู่

ลู่หยวนนึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้จึงเอ่ยว่า “ได้ยินว่าพวกเจ้ามีข่าวเกี่ยวกับซากศพของเทพเจ้างั้นหรือ?”

เยว่จู๋ส่ายหน้าในทันที “หากท่านบุตรศักดิ์สิทธิ์มาที่นี่เพราะได้รับข่าวนี้ ท่านคงต้องผิดหวังแล้ว เพราะข่าวนี้เป็นเพียงข่าวปลอม ถูกใช้เพื่อหลอกล่อผู้คนจากแผ่นดินหยวนหงให้มาที่นี่เท่านั้น!”