หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรักตอนพิเศษ 78-2 บัวน้ำแข็งน้อยจอมแก่น

ตอนพิเศษ 78-2 บัวน้ำแข็งน้อยจอมแก่น

เดิมทีเขาคิดจะหาอะไรมาหลอกล่อมารมังกรน้อย แต่ไหวอวี่พูดไว้ถูกต้อง มารมังกรน้อยอยู่กับท่านเทพตำหนักเมฆามานานเพียงนั้น ยากจะรับประกันว่านางไม่เคยได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงตราพญามารมาก่อน ตราพญามารหน้าตาเป็นอย่างไร มีลักษณะพิเศษอะไร ไม่แน่ว่านางอาจจะรู้ดีกว่าเขาก็เป็นได้

เมื่อคิดเช่นนี้เทพเป่ยไห่ก็ตัดสินใจจะใช้พลังปราณเทพสร้างตราพญามารปลอมขึ้นมาอันหนึ่ง

ระหว่างขั้นตอนการทำนั้นหากถูกรบกวนก็มีสิทธิ์ที่จะถูกพลังปราณย้อนกลับได้ ดังนั้นเขาถึงต้องมีคำสั่งลงไปว่าไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามารบกวน

ครั้นบัวน้ำแข็งน้อยไหลตามน้ำพุ่งพรวดไปอีกฝั่งจนตกลงไปในสระฝั่งเทพเป่ยไห่นั้น เทพเป่ยไห่ก็ปลีกวิเวกเข้าห้องลับไปแล้ว

บัวน้ำแข็งน้อยไม่รู้ว่านี่คือสระของใคร หลังจากกวาดมองไปรอบๆ แล้ว นางก็ปีนขึ้นขอบสระด้วยความอยากรู้

ตรงขอบสระมีอาภรณ์ที่เทพเป่ยไห่ถอดเปลี่ยนทิ้งไว้ บัวน้ำแข็งน้อยไม่ทันเห็นจึงสะดุดหกล้ม!

บัวน้ำแข็งน้อยเจ็บมาก!

บัวน้ำแข็งน้อยโกรธมาก!

บัวน้ำแข็งน้อยใช้กลีบดอกดึงใบบัวขึ้นมา จึงเป็นขาน้อยๆ สองข้างที่แปลงกายมาจากรากดอกบัวที่กระทืบหนักๆ ลงบนอาภรณ์ให้หลายที!

หลังจากได้ระบายความโกรธออกแล้วนางก็อารมณ์เย็นลง จึงเริ่มวิ่งไปทั่วๆ ห้อง

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นที่พักของเทพเป่ยไห่ ของดีๆ อะไรก็มีอยู่ไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่บัวน้ำแข็งน้อยไม่รู้จักของดี บัวน้ำแข็งน้อยปีนขึ้นตู้ที่เต็มไปด้วยลิ้นชัก ดึงเปิดลิ้นชักอันหนึ่งแล้วใช้ใบบัวกอบเอาขวดหยกขวดหนึ่งออกมา

ขวดใบนั้นใส่ยาลูกกลอนสีน้ำตาลเอาไว้เม็ดหนึ่ง

บัวน้ำแข็งน้อยเอายาเม็ดนั้นเข้าปาก ไม่เท่าไรก็คายออกมาด้วยความขยะแขยง!

นี่ไม่ใช่ยาลูกกลอนธรรมดาทั่วไป แต่เป็นยาลูกกลอนเซียนขั้นเทพที่สามารถปรับการบาดเจ็บภายในได้ ในหนึ่งพันปีจะหลอมได้เม็ดหนึ่ง เทพเป่ยไห่มีอยู่สองเม็ดด้วยกัน เม็ดหนึ่งให้เสวี่ยหลันอีใช้ประคองอาการบาดเจ็บของนางเอาไว้ชั่วคราว ส่วนอีกเม็ดเก็บไว้ให้ตนเองเผื่อไว้ใช้ในยามจำเป็น

แต่ยาลูกกลอนเม็ดนี้ถูกบัวน้ำแข็งน้อยอมไปแล้ว

บัวน้ำแข็งน้อยแลบลิ้นออกมาหลายที พอรสขมปร่าติดปลายลิ้นหายไปแล้ว ถึงได้หันไปเปิดลิ้นชักอันที่สอง

ลิ้นชักอันนี้มีหลิงจือน้ำแข็งหมื่นปีของเขาเสวี่ยซานอยู่ดอกหนึ่ง ซึ่งมีสรรพคุณช่วยเพิ่มพูนพลังฝึกตน

บัวน้ำแข็งน้อยกัดกร้วมเข้าไปคำหนึ่ง

ไม่อร่อยเลย!

บัวน้ำแข็งน้อยโยนหลิงจือน้ำแข็งหมื่นปีลงสระน้ำแร่ไป

หลิงจือน้ำแข็งจึงค่อยๆ ละลายหายไป

บัวน้ำแข็งน้อยเปิดลิ้นชักอันที่สาม อันที่สี่ อันที่ห้า… จนไม่รู้อันที่เท่าไร ในลิ้นชักแต่ละอันล้วนใส่ของที่ช่วยบำรุงชั้นดีเอาไว้ บัวมังกรน้อยไล่เลียไปทีละอัน อันที่หวานก็กลืนลงท้อง อันที่ขมก็จับโยนลงสระน้ำแร่

หลังจากเลียของในตู้ยาเทพเป่ยไห่จนหมดแล้ว บัวน้ำแข็งน้อยก็เข้าไปในตู้เสื้อผ้าของเทพเป่ยไห่

บัวน้ำแข็งน้อยหยิบอาภรณ์ทุกตัวของเทพเป่ยไห่ออกมาจนหมด กางเกงชั้นในก็ไม่เว้น

บัวน้ำแข็งน้อยใช้กลีบดอกจับกางเกงตัวในสีแดงสดตัวหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะ “หงายหลังตึง” ลงกับพื้นด้วยความสะอิดสะเอียน!

หลังจากนั้นบัวน้ำแข็งน้อยขยับลุกขึ้น โยนกางเกงสีแดงสดทิ้งแล้วหยิบเสื้อผ้าขึ้นดูต่อไป หยิบไปหยิบมาก็ไปเจอกระจกเงินฉลุลายดอกไม้ทรงกลมเข้าอันหนึ่ง

ด้านนอกกระจกเงินมีข่ายอาคมสีม่วงอ่อนโอบล้อมอยู่ บัวน้ำแข็งน้อยยื่นใบบัวน้อยเข้าไปในข่ายอาคมด้วยความสงสัย สัมผัสกระจกนั้นด้วยความระมัดระวัง

พอมือนางแตะถูกกระจกก็รีบเก็บ “มือน้อยๆ” กลับมาทันที!

นางรออยู่กับที่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่ากระจกไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จึงทำใจกล้าคว้ากระจกออกมา!

กระจกกลิ้งออกจากตู้เสื้อผ้า วิ่งไปตามพื้นที่มีข้าวของระเกะระกะ

บัวน้ำแข็งน้อยกระโดดดึ๋งๆ ตามไป ในขณะที่เท้ากำลังจะเหยียบหยุดกระจกไว้ได้นั้น ใครจะคิดว่าอยู่ๆ กระจกจะสั่นระรัวพร้อมแสงสว่างรุนแรงที่พุ่งออกมา!

บัวน้ำแข็งน้อยรีบเร้นกายหลบ!

แสงอันรุนแรงพุ่งทะลุเพดานตรงดิ่งขึ้นไปยังสวรรค์ชั้นฟ้า จนเกิดเป็นแสงสว่างกว้างยาวนับร้อยจั้งแผ่กระจายไปทั่วท้องฟ้าที่พร่างพราว

ทั่วทั้งแดนเทพต่างเห็นลำแสงนี้

แรกเริ่มเป็นแสงสว่างจ้า ก่อนจะตามด้วยภาพที่ทำให้คนต้องเลือดสูบฉีดรุนแรง… บุรุษรูปร่างสูงใหญ่กดทับอยู่บนขาที่เรียวยาวของสตรี ลำตัวท่อนบนของสตรีถูกบุรุษบังเอาไว้ แต่เรียวขาสวยที่โผล่พ้นออกมานั้นงดงามจนแทบอยากจะกระโจนเข้าใส่

ช่วงแรกบุรุษผู้นั้นก็เห็นเพียงแผ่นหลัง แต่หลังจากเปลี่ยนท่วงท่า ปานตรงหัวไหล่ขวาของบุรุษก็ปรากฏออกมาให้เห็น

องครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเพ่งสายตามองก็ถึงกับเกือบกลิ้งตกบันได!

พวกเขาเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องเทพเป่ยไห่ ย่อมรู้ว่าแสงลำนี้พุ่งออกมาจากห้องนอนของเทพเป่ยไห่ พวกเขายังคิดว่าท่านเทพมีเรื่องจะป่าวประกาศต่อทั้งแดนเทพเสียอีก ไม่คิดว่าจะเป็น…

องครักษ์สองคนเห็นเช่นนั้นก็พากันหน้าแดงก่ำ

องครักษ์ ก. เอ่ยด้วยความเขินอาย “ท่านเทพ… ท่านเทพทำอะไรอยู่น่ะ? เหตุใดเขาถึง…”

องครักษ์ ข. กระแอมเบาๆ เอ่ยน้ำเสียงจริงจังว่า “ไม่ว่าจะทำอะไรพวกเราเฝ้าประตูไว้ดีๆ ก็พอ ท่านเทพสั่งไว้แล้ว หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามรบกวนการฝึกตนของเขาทั้งสิ้น”

เหนือศีรษะบัวน้ำแข็งน้อยมีเพดาน นางไม่ได้มองภาพที่อยู่ในแสง แต่จุดที่เปล่งแสงออกมาก็คือภาพภายในกระจก บัวน้ำแข็งน้อยเพ่งมองกระจก จ้องมองอย่างสนุกสนาน

ภาพนั้นไม่มีเสียง แต่มีตัวอักษรลอยขึ้นมา

บุรุษ “อยากได้รึไม่ อยากได้ก็จงขอร้องข้า”

บรรทัดที่สองลอยขึ้นมา

สตรี “ไม่… ไม่เอา… ข้าไม่อยาก”

บรรทัดที่สามลอยขึ้นมา

สวรรค์ ทั่วตัวข้าร้อนรุ่มทรมานไปหมด เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้! ข้ากำลังจะตกหลุมพรางแล้ว! ข้าต้องการมากกว่านี้! ข้าเป็นอะไรไป!

คณะของไห่คงจื่อก็มองเห็นภาพในแสงที่อยู่เหนือศีรษะเช่นกัน เดิมทีพวกเขาปีนหอคอยผนึกปีศาจกันไปครึ่งทางแล้ว เวลานี้แต่ละคนกลับพากันหยุดนิ่ง

ตัวอักษรในกระจกยังคงปรากฏต่อไป

บุรุษ “เจ้าไม่อยากจริงๆ หรือ”

สตรี “ไม่…ไม่อยาก…”

ไม่อยากให้หยุด…

สตรีพวกนี้!

หูซื่อไห่รู้สึกว่าเลือดในกายตนแทบจะสูบฉีดทะลุสมอง เขากลืนน้ำลาย ถามเสียงสั่นว่า “ส…สตรีนางนี้ใครกัน”

กระจกที่อยู่ห่างไปเป็นพันลี้ประหนึ่งได้ยินเสียงของหูซื่อไห่ ตัวกระจกสั่นระรัว ภาพภายในเปลี่ยนไป ใบหน้าของสตรีปรากฏให้เห็น นั่นเป็นดวงหน้าที่งดงามล้มบ้านล้มเมือง สะสวยหาใดเปรียบ ในใต้หล้านี้น่ากลัวว่าไม่มีบุรุษคนใดไม่อยากจับสตรีเช่นนี้กดไว้ใต้ร่าง

บุรุษร่างกำยำกลับสงบนิ่งมาก เขาตบไหล่หูซื่อไห่ “นี่ เจ้าว่าสตรีนางนี้ดูคุ้นหน้าไหม เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”

หูซื่อไป่ยังไม่ทันตอบ เขาก็คิดขึ้นมาได้เองก่อน “ธิดาเทพเสวี่ย!”

หูซื่อไห่อึ้งไปอย่างหนัก จะว่าไปสตรีนางนั้น…มีส่วนหลายเสวี่ยหลันอีอยู่หลายส่วนจริงๆ แต่เสวี่ยหลันอีเป็นธิดาเทพแห่งเขาเสวี่ย เป็นเทพแห่งเผ่าเทพที่บริสุทธิ์ผุดผ่องราวกับหยกใสและศักดิ์สิทธิ์ไม่อาจลบหลู่ ไม่มีบุรุษคนใดกล้าทำให้ความผุดผ่องของนางต้องแปดเปื้อน เมื่อครั้งเขาได้พบเสวี่ยหลันอี เขารู้สึกเพียงว่านางงดงามกว่าสตรีนางใดที่เคยพบเจอ แต่เขาไม่มีทางเกิดความรู้สึกเกินเลยกับนางแน่นอน

สตรีที่สูงส่งเพียงนั้นจะใช่สตรีตรงหน้าที่ปากว่าตาขยิบ เรียกร้องอยากให้ครอบครองเช่นนี้ได้อย่างไร

หูซื่อไห่เอ่ยอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม “ก็แค่หน้าเหมือนเท่านั้น ไม่มีทางใช่นางแน่ คงเป็นใครสักคนที่อยากทำให้ชื่อเสียงนางแปดเปื้อน ถึงได้แปลงกายมาเช่นนี้”

เขาไม่มีทางเชื่อว่านั่นคือเสวี่ยหลันอี อย่าว่าแต่เขาเลย กระทั่งไห่คงจื่อก็ไม่เชื่อเช่นกัน สำหรับไห่คงจื่อ เสวี่ยหลันอีอาจจะไม่ได้จิตใจงดงามดังเช่นที่ผู้คนกล่าวขานกัน แต่นางไม่มีทางกระทำเรื่องที่เสื่อมเสียเกียรติและศักดิ์ศรีเช่นนี้แน่

นางเป็นสตรีที่สะอาดบริสุทธิ์ที่สุดในแดนเซียนแห่งนี้แล้ว

ใครจะคิดว่าพอสิ้นเสียงหูซื่อไห่ ในกระจกก็ปรากฏตัวอักษรขึ้นบรรทัดหนึ่ง

แดนเทพพลันสั่นสะเทือน

กระจกบานนี้มีชื่อเรียกว่ากระจกปี้คง เคยเป็นอาวุธวิเศษของผานกู่ต้าตี้มาก่อน

หลังจากผานกู่ต้าตี้ละสังขาร กระจกปี้คงนี้ไม่รู้ไปตกอยู่ในมือผู้ใดจนกระทั่งชื่อของมันหายไปจากโลกนี้ ทุกคนคิดว่ามันไม่มีทางกลับมาปรากฏในแดนเทพอีก แต่ในคืนนี้มันไม่เพียงกลับมาปรากฏ แต่ยังนำความอัปยศเหลือแสนมาสู่ธิดาเทพอีกด้วย

ในเมื่อสิ่งนี้เป็นอาวุธวิเศษของผานกู่ต้าตี้ ก็ไม่มีทางปรากฏภาพปรุงแต่ง สิ่งที่มันสะท้อนออกมาล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น

บัวน้ำแข็งน้อยยังไม่รู้ว่าข้างนอกวุ่นวายกันไปหมดแล้ว นางเพ่งมองภาพวาบหวิวในกระจก มองไปก็น้ำลายไหลไป

อยู่ๆ นางก็คิดถึงเสี่ยวซิวขึ้นมา

ประหนึ่งว่ากระจกรับรู้ได้ถึงความคิดของนาง ภาพในกระจกปี้คงพลันเปลี่ยน ภาพวาบหวิวนั้นหายไป ก่อนจะแทนที่ด้วยร่างของหมิงซิว