เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอบทที่ 645 ผู้หญิงมีมารยา ส่วนเมิ่งซีมารยาตัวแม่!

บทที่ 645 ผู้หญิงมีมารยา ส่วนเมิ่งซีมารยาตัวแม่!

แต่ละมณฑลต้องส่งกรรมการตัดสินนำทีมเข้าร่วมการแข่งขันด้วยคนหนึ่ง และฉินเยว่หมิงเป็นคณะกรรมการของมณฑลตงหยางอยู่แล้ว จึงเป็นคนนำทีมมา

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินเยว่หมิงได้พบกับเฉินชาง เจ้าเด็กนี่…คงยังไม่รู้ว่าเราเป็นอาของฉินเยว่ละมั้ง

พอคิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่หมิงก็อดยิ้มไม่ได้ ทั้งยังตั้งตาคอยเฉินชางคนนี้อย่างเต็มที่

เฉินชางกลับบ้านมาเก็บของ จู่ๆ ก็พบว่า…จะเก็บอะไรดีล่ะ! มีอะไรน่าเก็บ สองวันจะดื่มจะกินจะถ่ายก็ใช้ของโรงแรมได้ทั้งนั้น ต้องเอาอะไรไปล่ะ

หลังจากเก็บสัมภาระติดตัวแล้ว เฉินชางก็ไปสถานีรถไฟทันที

เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ไกลๆ เธออยู่ที่ไหนก็ดูเอ็กซ์แบบนั้นเสียหมด!

ใช่แล้ว อาจารย์เมิ่งของเขานั่นเอง

เฉินชางมองดูอาจารย์เมิ่งสวมเสื้อหนังเข้ารูปที่เน้นสัดส่วนโค้งเว้าชัดเจน อดถอนใจไม่ได้ อาจารย์คนนี้ทำให้นักเรียนสบายใจไม่ได้เลยจริงสิน่า สวมชุดหนังทั้งตัวเกิดตดขึ้นมาไม่กลัวขายหน้าหรือไง

เฉินชางถอนใจแล้วเดินไปข้างหน้า

“อาจารย์เมิ่ง คุณให้นักเรียนสบายใจหน่อยไม่ได้เหรอ” เฉินชางถอนหายใจ เห็นท่าทางเชิงนั้นของผู้ชายที่อยู่รอบๆ แต่ละคนจึงอดเตือนไม่ได้ว่า “คุณไปร่วมการแข่งขันทักษะผ่าตัด ไม่ได้ไปแข่งรถสักหน่อย”

เมิ่งซีได้ยินแล้วอดขำขึ้นมาไม่ได้ แต่งตัวปังมาก ทำให้เฉินชางปาดเหงื่อแทนตำรวจประจำสถานีรถไฟได้ นี่ถ้าก่อปัญหาเรื่องความสงบเรียบร้อย พวกคุณได้งานเข้าแล้ว

พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชางรู้สึกว่าตนควรขจัดภัยให้ปวงชน รีบลากเมิ่งซีเข้าประตูตรวจตั๋วไปเลย พอถึงโถงรอรถไฟก็ยัดเมิ่งซีให้นั่งลงที่มุมหนึ่งจึงถอนหายใจโล่งอกได้

หลังจากเข้ามา เฉินชางก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าคนคนนี้ไม่ได้เอาสัมภาระมา เอามาแต่กระเป๋าสะพาย “สัมภาระคุณล่ะ”

เมิ่งซีส่ายหน้า “เอาสัมภาระอะไรมา ฉันไม่ได้อยู่โรงแรมด้วย ฉันไปบ้านที่นั่นก็พอแล้ว”

“จริงด้วย คุณไปด้วยกันกับฉันเถอะ!”

เฉินชางได้ยินแล้วทึ่งไปทันที จากนั้นจึงพยักหน้า “ช่างเถอะ ผมชอบอยู่โรงแรม”

เห็นเฉินชางปากไม่ตรงกับใจ เมิ่งซีเกือบหลุดพ่นหัวเราะออกมาแล้ว

เฉินชางเกาหัวแกนๆ เพื่อบรรเทาความเก้อเขิน

เมิ่งซียิ้ม “พอแล้ว อย่าคิดมากขนาดนั้น บ้านฉันตรงนั้นคงเป็นบ้านพักตากอากาศสักหลัง ถึงเวลาให้ผู้ดูแลมารับก็พอแล้ว คุณจะได้ติวการบ้านฉันไปด้วยเลย หลายวันนี้ฉันดูคลิปคุณรู้สึกเหมือนเกือบได้แต่ยังไม่ได้สักที คุณไปจะได้สอนฉันหน่อย”

เฉินชางพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ

ไม่นานนักกัวอวิ๋นเฟยกับฉินเยว่หมิงก็ลากกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งมา กัวอวิ๋นเฟยไม่ผิดไปจากความคาดหมายแต่อย่างใด หลังจากเห็นเมิ่งซีก็ไปนั่งอยู่ไกลๆ มองยังไม่กล้ามอง แต่…ก็ดันอยากมองด้วย

เมิ่งซีเห็นฉินเยว่หมิงแล้วลุกขึ้นยิ้มพลางพูดว่า “สวัสดีค่ะผู้อำนวยการฉิน”

ฉินเยว่หมิงพยักหน้ายิ้ม “เสี่ยวเมิ่ง นี่คุณสวยขึ้นอีกนะเนี่ย”

เมิ่งซียิ้มให้อย่างเป็นธรรมชาติ สง่างามมีรสนิยม!

สิ่งนี้ทำให้เฉินชางเอือมระอา ผู้หญิงคนนี้นี่มารยาตัวแม่ รอยยิ้มเมื่อกี้ปลอมชะมัด ตอนอยู่กับผมออกจะกวนโอ๊ย แต่พอเป็นคนอื่นก็เป็นอีกแบบ ชุดหนังนี่ก็จะเหมาะเกินไปแล้ว เข้ากับรอยยิ้มสง่างามมีรสนิยม แล้วยังทำให้รู้สึกสดใส ดูเด็กลงไปเป็นกอง!

“นี่นักเรียนฉันค่ะ เฉินชาง” ตอนที่เมิ่งซีแนะนำเฉินชาง ท่าทางเป็นอย่างที่อาจารย์ควรจะเป็นมากจริงๆ สง่าผ่าเผย เป็นอาจารย์ตัวอย่างในใต้หล้า!

เฉินชางผงะไปอย่างช่วยไม่ได้ หรือเมื่อกี้เขาจะประสาทหลอน เฮ้อ! พ่อพูดถูกจริงด้วย ผู้หญิงยิ่งสวยก็ยิ่งมารยา ส่วนเมิ่งซีนี่มันมารยาตัวแม่ชัดๆ!

เฉินชางรีบลุกขึ้น “สวัสดีครับผู้อำนวยการฉิน”

ไม่รู้ทำไม พอเฉินชางเห็นฉินเยว่หมิงถึงรู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน! แต่ก็บอกไม่ถูก

ฉินเยว่หมิงประเมินเฉินชาง รูปร่างสูงใหญ่ แข็งแรงกำยำดี หล่อเหลาสดใส ให้ความรู้สึกเป็นมิตรอย่างพอเหมาะ ความประทับใจแรกไม่เลว เขาพยักหน้าแล้วยิ้มให้ “อืม เสี่ยวเฉิน ดีมาก นั่งลงเถอะ”

ฉินเย่วหมิงพูดพลางโบกมือให้กัวอวิ๋นเฟยที่อยู่ไกลออกไป “อวิ๋นเฟยมานี่สิ ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักหน่อย”

กัวอวิ๋นเฟยอึ้งไป ถอนหายใจอย่างจนใจ นั่งลงข้างเฉินชาง

พอฉินเยว่หมิงแนะนำเฉินชางให้รู้จักแล้วก็ยิ้มพลางพูดว่า “คราวนี้มณฑลตงหยางของเราก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณสามคนแล้ว พวกคุณก็คือความหวังของตงหยางของเรา ต้องสู้ให้เต็มที่นะ”

“อวิ๋นเฟย คุณมากประสบการณ์ที่สุด คราวนี้ขอแค่ไม่โชคร้าย ต้องได้อันดับดีๆ อยู่แล้ว”

พูดถึงตรงนี้ ฉินเยว่หมิงก็เอ่ยว่า “เสี่ยวเมิ่ง เสี่ยวเฉิน พวกคุณเข้าร่วมการแข่งขันระดับประเทศครั้งแรกทั้งคู่ ผมแนะนำกติกาให้พวกคุณหน่อยดีกว่า”

เขาพูดต่อ “ทั่วประเทศมีผู้เข้าแข่งขันสองร้อยคน แบ่งเป็นสี่กลุ่ม ดำเนินการแข่งขันพร้อมกัน การแบ่งกลุ่มใช้วิธีการจับสลาก ค่อนข้างสุ่ม สุดท้ายแล้วแต่ละกลุ่มจะคัดออกมาสามคน มีคนเข้ารอบตัดสินทั้งหมดสิบสองคน”

“พรุ่งนี้เป็นการแข่งขันกลุ่มย่อยทั้งวัน แต่ละกลุ่มมีห้าสิบคน มีคนเข้ารอบแค่สามคน แล้วก็มีการแข่งขันแค่สามรอบ”

“ความจริงแล้วการแข่งขันกลุ่มย่อยก็คือการแข่งขันเพื่อคัดออก รอบแรกง่ายมาก เป็นการผ่าตัดเดียวกัน ผู้เข้าแข่งขันทุกคนได้ผ่าตัดแบบเดียวกัน แต่ละกลุ่มย่อยห้าสิบคนจะมีคนเข้ารอบสิบสองคน เรียงลำดับตามคะแนนและการจัดอันดับ”

“รอบที่สอง จากสิบสองคนจะมีคนเข้ารอบหกคน ต่อให้เป็นระบบดวลเดี่ยว แต่เข้ารอบตามคะแนน เช่น คุณกับอวิ๋นเฟยเจอกันแล้วสมมติพวกคุณโดดเด่นคะแนนสูงทั้งคู่ อย่างนั้นก็จะเข้ารอบแล้วก็คัดออกจากคะแนนสูงต่ำ”

“รอบที่สามเป็นระบบดวลเดี่ยวคัดออก จากหกคนคัดออกมาสามคน ผู้ชนะจะผ่านเข้ารอบตัดสินชิงชนะเลิศ”

พอพูดถึงตรงนี้ ฉินเยว่หมิงก็เอ่ยว่า “ความจริงแล้วการแข่งขันจัดอันดับตามคะแนนสะสมก็รับรองได้มากว่าการแข่งขันยุติธรรม แล้วก็ลดความบังเอิญได้ด้วย”

เฉินชางพยักหน้า ก็จริง แบบนี้แล้วจะลดความเป็นไปได้ที่คนเก่งเจอกันเองแล้วตกรอบตั้งแต่รอบแรกๆ ไปโดยสิ้นเชิง

ฉินเยว่หมิงพูดถึงตรงนี้แล้วจึงหยุดไปครู่หนึ่ง “ความจริงสิ่งสำคัญที่สุดในการแข่งขันระดับประเทศก็คือรอบชิงอยู่ดี”

“พูดอีกอย่างก็คือ ปีที่แล้วในการแข่งขันวันที่สอง อวิ๋นเฟยเจอกับซือคงในรอบที่สามจึงตกรอบ ไม่ได้เข้ารอบชิง”

“ผมจะบอกเกณฑ์การแข่งขันและการทดสอบจริงๆ ของรอบชิงให้พวกคุณฟัง”

“พอถึงเวลา พวกคุณสิบสองคนจะเข้าไปร่วมการปฏิบัติงานกู้ชีพจริงในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลสิบสองแห่ง ตอนออกรถทางการแข่งขันจะพยายามให้แน่ใจว่าเป็นการกู้ชีพของศัลยกรรมหัวใจ แต่รับรองไม่ได้ว่าจะเป็นการผ่าตัดอย่างแน่นอน”

“แน่นอนว่าพวกคุณแค่ติดรถไป งานกู้ชีพจริงๆ ทำกันเป็นทีม พวกผมจะให้คะแนนจากระดับการเข้าร่วมของพวกคุณ”

“ยิ่งเข้าร่วมมาก ยิ่งกู้ชีพสำเร็จได้มาก คะแนนก็ยิ่งสูง”

“ในทางกลับกัน ยิ่งเข้าร่วมน้อย กู้ชีพล้มเหลว คะแนนก็ย่อมน้อย”

ทุกคนฟังจบก็อดหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่งไม่ได้ ถึงอย่างไรก็เป็นการแข่งขันระดับประเทศ ทุกคนจึงค่อนข้างตื่นเต้นอยู่ดี

แต่เฉินชางมองกัวอวิ๋นเฟยครั้งหนึ่ง เขาพบว่าเหมือนกับ…ความกดดันของหมอกัวไม่ได้อยู่ที่การแข่งขัน แต่กลับอยู่ที่เมิ่งซีผู้สวมชุดหนังรัดรูปทั้งตัวตรงหน้า คิดถึงตรงนี้ เขาอดถอนหายใจไม่ได้!

เฮ้อ…มีอาจารย์แบบนี้ เป็นลูกศิษย์มันเหนื่อยใจนะ!