[WN] การกวาดล้างมนุษยชาติของเจ้าหญิงแวมไพร์กับอดีตผู้กล้า 89 องค์ที่ 4 ล้างแค้น – อดีตผู้กล้าและการล่มสลายของกองทัพ

“อึก พวกตัวประกันมัน…!?”
“ผู้หญิงคนนั้นมันใครกันฟะ!”
“ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม! มีโอกาสสูงมากที่พวกมารระดับผู้บริหารจะเล็งเป้าหมายมาที่พวกเราแล้ว!”

นอกจากต้นไม้ที่มีอยู่กระจัดกระจายในที่โล่งแจ้งนี่แล้ว ในที่ราบนี้ก็ไม่มีที่ให้ซ่อนได้เลย และเราก็ได้ยินเสียงของคนนำทัพฝ่ายมนุษย์แล้วด้วย

“…เจ้านั่นพูดถูกเลยใช่มั้ย หัวหน้าขุนพลจตุเทวอสุรา?”
“ย- อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ เรียกเราด้วยตำแหน่งแบบนั้นน่ะ… แล้ว พวกเราจะไปกันตอนไหนล่ะคะ?”
“อืม… อีกเดี๋ยวแล้วกัน ให้ลีนกับซากุระแยกเจ้าอัครสาวก 2 คนนั้นออกไปให้ไกลกว่านี้ซักหน่อยดีกว่า”

ถ้าพวกเราเริ่มสู้กับพวกกองทัพโดยที่ 12 อัครสาวกยังอยู่ใกล้ๆ ล่ะก็ พวกนั้นอาจจะวกกลับมา และกลายเป็นศึกตะลุมบอนแน่เลย

“…เวทคุ้มครองป้องกันการเคลื่อนย้ายนี่ ไม่ได้ใกล้เคียงกับเวทคุ้มครองที่ซากุระใช้ได้แบบสมบูรณ์เลยนะ นี่เป็นของที่พวกผู้คุ้มครองฝั่งนั้นช่วยกันร่ายแล้วเหรอเนี่ย …เพราะแบบนี้ไงเราถึงต้องจัดการพวกผู้ใช้เวทมนตร์ก่อนน่ะ ฉันจะจัดการพวกมันด้วยฟ้าผ่าก็แล้วกัน เธอก็เอาตัวรอดให้ได้ล่ะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ!”
“เยี่ยม ตอบได้ดี …ตอนนี้ก็น่าจะได้แล้วนะ? ทางนั้นก็ไปกันไกลแล้ว เมฆฝนเองก็… อื้ม มารวมกันได้สวยมาก งั้นก็ ลงมาเลย ฟ้าผ่าดัง-”

*――― เปรี้ยยยยงงงงงงง!*

“อุหวา! ตกใจหมดเลย!?”
“จะมัวแต่กลัวทำไมล่ะ? นั่นไง! เร็วเข้าสิ!”
“…อะ ค่ะ!”

อือ จะว่ายังไงดี… เราคิดขึ้นมาอีกรอบนึงแล้วล่ะว่า ไม่อยากจะเป็นศัตรูกับคุณเรนเลยซักนิด

“อุ- อุว้าาากกกกก!?”
“อะไรน่ะ! ไหงจู่ๆ ก็มีฟ้าผ่าได้ล่ะเนี่ย…”
“นี่มัน…!? ม- ไม่ผิดแน่ นั่นฝืมือเรน! ‘แม่ทัพแห่งภัยพิบัติ’ เรนอยู่ใกล้ๆ นี่! หามันให้เจอ! หาให้เจอ แล้วฆ่ามันซะ!!”

พวกมนุษย์เริ่มออกตามหาคุณเรนแล้ว ถึงสถานการณ์ของเจ้าพวกนั้นจะดูน่าท้อแท้สุดๆ ไปเลยก็เถอะ

อย่างนี้นี่เอง คงเพราะพวกอัครสาวกลำดับสูงมานำทัพด้วยตัวเองสินะ มาตรฐานของทหารดูแตกต่างจากพวกทหารทั่วๆ ไปที่เราเคยฆ่ามาเลย

แต่เอาเถอะ ความแตกต่างแค่ไม่กี่มิลแบบนั้น ก็ไม่ได้ต่างอะไรสำหรับเราเท่าไหร่หรอก

“…? อ- เอ้ย! มีใครไม่รู้กำลังมาทางนี้ด้วย?”
“เอ๊ะ? …อะไรล่ะนั่น …มนุษย์ ใช่มั้ยล่ะนั่น?”
“โฮ่ย! เธอตรงนั้นหน่ะ! เป็นคระ-… เอ๊ะ?”

เราฟันหัวทหาร 3 คนที่สังเกตเห็นเราทิ้งด้วยดาบเดียว

การตอบสนองประมาณนี้… คิดว่าสเตตัสเฉลี่ยน่าจะซัก 800 ล่ะมั้ง?

“อะไรน่ะ…!?”
“พวกสมุนเผ่ามาร! ฆ่ามัน! จัดการมันซะ!”
“จงฟาดค้อนเหล็กพิพากษาของท่านมิซารี่ใส่พวกมารซะ!”

อ่า น่ารำคาญจังเลย

ทำไมพวกมนุษย์ถึงได้โหวกเหวกแบบนี้จังเลยนะ

มันมีกฎที่ว่าเราห้ามฆ่าคนคนนั้นถ้าเกิดเจ้านั่นส่งเสียงตะโกนแหกปากแล้วหรือไงนะ?

“{ฟิสิคอลบูสท์ (เสริมแกร่งทางกายภาพ) ― คมดาบบิน • คลื่นกระแทก • เร่งความเร็วสูง • แม่นยำไร้ผู้เปรียบ • รับรู้พื้นที่}”
“ศัตรูมีแค่คนเดียว ล้อมมันเอาว-… ฮะ?”
“30 แล้วสินะ… แถมยังมีอีกเพียบเลย”

จริงๆ เราก็ไม่ได้ชอบฆ่ามนุษย์หรอกนะ

เราแค่ชอบสีหน้าพวกมันที่หวาดกลัวในพลังของเรา จนสิ้นหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเท่านั้นเอง

ที่ชอบฆ่ามนุษย์น่ะ คือลีนต่างหาก

แต่ เดี๋ยวสิ นี่เรื่องสำคัญนะ

“อ- ไอ้เด็กนี่! ได้เลย… กุอ๊าาา!”

ฟัน ฟัน ฟัน… มาย้อมสีทุ่งนี้ให้เป็นสีแดงด้วยเลือดกันดีกว่า

การใช้เวท {คมดาบบิน} กับ {คลื่นกระแทก} ร่วมกันจะสร้างคลื่นกระแทกที่ฟาดฟันและฉีกกระชากทุกอย่างตามแนวที่วาดดาบไปได้เลย ฆ่าพวกนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพเลยล่ะ… อืม ก็สมกับที่มีกองกำลังตั้ง 20,000 คนล่ะนะ มองๆ ไปแล้วจำนวนดูไม่ค่อยลดลงเท่าไหร่เลย

ทำยังไงดีน้า…

“…? เห้ย! นั่นอะไรน่ะ?”
“เอ๊ะ? …ฝน เหรอ? ไม่สิ ไม่ใช่ นั่นมัน… อุกกาบาต!?”
“จะบ้าหรือไง… เห้ย! นั่นมันไม่ใช่กระทั่งอุกกาบาตแล้ว! น- น้ำแข็ง… เป็นน้ำแข็งก้อนใหญ่โคตรเลยเห้ย!!”

ระหว่างที่เรากำลังพึมพำกับตัวเองอยู่ ก็อย่างที่เห็นเลย น้ำแข็งก้อนมหึมาหล่นลงมาจากฟ้า… พายุลูกเห็บยักษ์ตกแล้ว

พายุลูกเห็บยักษ์ที่มองแวบๆ ยังเข้าใจผิดว่าเป็นอุกกาบาตก็ร่วงลงกระแทกพวกมันเข้าเต็มๆ จัดการมนุษย์พวกนั้นไปได้เพียบเลย

‘อา― นั่นโดนหรือเปล่า? เพราะมันร่วงลงมาเยอะเลย ฉันอาจจะทำพลาดไปบ้างน่ะ’
‘ไม่เป็นไรค่ะ เข้าเป้าประมาณ 70% เลย คิดว่าน่าจะตายไปซัก 4,000 คนแล้วนะคะ สมกับเป็นคุณเรนเลย’
‘โล่งอกไปที อา― เดี๋ยวฉันจะหยุดลูกเห็บไว้ก่อนซักพัก แล้วจะสาดฟ้าผ่าลงมาแล้วนะ ระวังอย่าโดนลูกหลงไปด้วยหล้า―’
‘รับทราบค่ะ!’

อา ว่าแล้วเชียว คนร้ายในคดีนี้ก็คือคุณเรนนั่นเอง

“อ- อ๊าาาาาาาาาาาาา!?”

“เห้ย ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้น่ะ!? ไม่ใช่แค่งานง่ายๆ อย่างมาเผาหมู่บ้านกับเมืองของพวกมารหรือไงฟะ!?”

…นี่มาเผาบ้านเผาเมืองคนอื่นเขา พวกแกไม่รู้สึกผิดกันเลยหรือไงนะ? เน่าเฟะขนาดไหนเนี่ย

…อา นั่นก็เราด้วยนี่นะ เราเองก็ไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำกับพวกมนุษย์อยู่นี่เลยซักนิดเหมือนกัน

พอคิดแบบนี้แล้ว เราเองก็เป็นพวกนอกรีตเหมือนกันสินะ เอาเถอะ ก็รู้ตัวดีอยู่แล้วนั่นแหละ

“แม่งเอ๊ย! ถ้าพวกเรายังมีบาเรียอยู่ อีแค่ก้อนน้ำแข็งกับฟ้าผ่าหน่ะ เราไม่ต้องกลัวมันเลยแท้ๆ”
“ร- เรียกตัวผู้คุ้มครองมามากที่สุดเท่าที่ทำได้เลย! ฆ่าเจ้าเด็กนั่นซะ! แล้วก็ นักเวททุกคน! เตรียมตัวใช้เวทเคลื่อนย้าย!”

ผู้คุ้มครองที่มารวมตัวกัน ช่วยเสริมแนวรับของพวกมนุษย์ให้แข็งแกร่งขึ้นได้มากทีเดียว

พอจัดทัพแบบนั้นแล้ว พวกมนุษย์ก็ยิ้มออกมาอย่างไม่หวาดหวั่นเลย

ขอเดานะ พวกมันคงคิดว่าตัวพวกมันแกร่งกันจนไม่มีใครสู้ได้แล้วล่ะมั้ง

“…เป็นสมองที่น่าชื่นชมมากเลยนะ”

เราสงสัยว่าหมอนี่มีมันสมองแบบไหน ก็เลยฟันกระโหลกให้เปิดออก แล้วมองดูข้างในซักหน่อย

อืม― แต่ ไม่ไหวแฮะ ดูจากเนื้อสมองข้างนอกแล้วดูไม่ออกเลย

“……เอะ?”
“อ้าาา…?”

อืม― ยังมีอีกหลายคนเลย… จะฆ่าพวกมันยังไงดีนะ

พวกคนที่หลุดมือเราไปก็คงโดนฟ้าผ่าของคุณเรนจัดการนั่นแหละ เพราะงั้นพวกเราก็คงฆ่าพวกมันได้ทั้งหมดนั่นแหละ… เวลาของการบดขยี้คงยังมีต่ออีกหน่อยล่ะนะ… เรามีอะไรที่อยากรู้อีกเยอะเลยล่ะ

“อ- อ๊าาาาา!?”
“อ- อะไรน่ะ… เจ้านี่มันอะไรวะเนี่ย!?”

จะทำลายมนุษย์ได้ยังไง? ฆ่าพวกมันยังไงให้ตัวเราไม่ต้องเลอะมาก? หรือในทางตรงข้าม จะฆ่าพวกมันยังไง สภาพที่ออกมาถึงจะเละเทะน่ะ?

เราอยากรู้หลายๆ เรื่องอย่างความเร็วในการฟันที่ทำให้มนุษย์เจ็บปวดที่สุด หรือต้องฟันที่ไหนและลึกกี่มิลถึงจะตาย แบบนั้นน่ะ

“อึม มีหนูลองยาให้ทดลองเพียบเลย… เราน่าจะทดลองหลายๆ อย่างได้อีกซักพักอยู่นะ”
“กึก! ไม่ต้องไปกลัวมัน! เจ้านั่น… อุ กอ๊าาาาากกกกกกกกกก!?”

อาเระ ถึงจะฟันตรงนี้ ก็ยังไม่ตายทันทีหรอกเหรอ

อาจจะหยาบโลนนิดหน่อย แต่นี่เป็นส่วนเฉพาะของผู้ชายล่ะนะ… ทั้งที่เคยได้ยินมาว่าเป็นจุดตายของผู้ชายแท้ๆ แต่ฟันทิ้งไปก็ไม่เห็นจะตายทันทีเลยนี่นา?

“อืม… น่าสงสัยจัง ช่างเถอะ มาลองอย่างอื่นกันบ้างดีกว่า”

แทงเข้าไปในเบ้าตา

เจาะเข้าทางหู

เจาะปอดให้ทะลุ

ฟันแค่ช่วงท้อง

ฟันคอไปแค่ครึ่งเดียว

คราวนี้ลดเหลือแค่ 1 ใน 4

เฉือนแค่บางส่วนของสมอง

หั่นไปแค่ส่วนเนื้อ

…และอื่นๆ

“…อืม รู้สึกแปลกใจนิดๆ เลย มนุษย์นี่ ไม่ได้ตายทันทีสินะ ทุกทีเราจะเล็งแต่คอ หัวใจ หรือไม่ก็สมอง เลยไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย ได้เรียนรู้เยอะเลย ขอบคุณนะ”
“ห- หะ อ๊ะ อ๊าาาาา…”

ขนาดขอบคุณอยู่แท้ๆ ทำไมถึงต้องกลัวขนาดนั้นด้วยนะ

แต่ เราชอบสีหน้าของเธอตอนนี้มากเลยนะเนี่ย

“…เดี๋ยวสิ โยมิ! เธอทำหลุดรอดไปเยอะเกินไปแล้วนะ! ขอบใจเธอจริงๆ ที่มาทำให้งานฉันเพิ่มอีกเนี่ย!”
“เอ๊ะ? …อา ขอโทษค่ะ! พอดีเราหมกมุ่นเกินไปหน่อยน่ะค่ะ…”
“ให้ตายสิ… นี่ ฉันฆ่าไป 8,000 แล้วนะระหว่างที่เธอมันแต่ทำอะไรบ้าๆ อยู่นั่นแหละ คงไม่มีใครที่หลุดรอดไปแล้วสินะ… งั้น นั่นก็คนสุดท้ายแล้วสินะ?”
“ค่ะ… ก่อนจะทันรู้ตัว เราก็ฟันไปประมาณ 8,000 แล้วเหมือนกันล่ะมั้งคะ เราได้เรียนรู้อะไรเยอะเลยค่ะ พอใจมากๆ เลย”
“นักดาบที่เชี่ยวชาญสู้ระยะประชิดอย่างเธอฆ่าคนได้ 8,000 คนในเวลาสั้นๆ แค่นี้เนี่ยนะ จริงๆ เลย แถม ที่สำคัญ เกือบ 30% เลยนะ ที่ไม่ตายทันทีน่ะ”
“แต่ ใครที่ยังไม่ตายหลังจากผ่านไป 1 นาทีแล้ว เราก็ฆ่าพวกมันด้วย {ไล่ล่า} แล้วนะคะ”
“งั้นเหรอ~ …งั้น แล้วเธอจะเอายังไงกับเจ้านั่นล่ะ?”
“อืม… เราก็ลองไปหลายอย่างที่อยากรู้ไปแล้วนะคะ…”

“ถ- ถ้าอย่างนั้น! ช- ช่วยเมินฉันไปที! เมินฉันไปทีเถอะนะ ขอร้องล่ะ!”

“…นี่ พูดอะไรของแกน่ะ?”
“เอ เรื่องนั้นน่ะเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ท่านจอมมารสั่งเอาไว้แล้วว่าให้ฆ่าทุกคนอย่าให้เหลือ แต่เราก็ลองฟันไปทุกวิธีที่อยากลองไปแล้วด้วยสิ… งั้น ไม่ต้องแล้วล่ะ ฟันคอเฉยๆ ให้จบๆ ไปก็แล้วกัน”
“เอ๊ะ? …อะ-”

เยี่ยมเลย ทำงานจบแล้ว

“…ไม่รู้ทำไมพวกเราถึงใช้เวลาไปตั้ง 2 ชั่วโมงเลยนะคะเนี่ย”
“นั่นสินะ ลีนกับซากุระเองก็คงจัดการเรียบร้อยแล้วนะตอนนี้ งั้นก็กลับบ้านกันดีกว่า”
“จริงด้วยนะคะ เราต้องกลับไปดูแลดาบด้วย… อูว เปรอะเลือดไปหมดเลย น่าขยะแขยงจัง…”
“ก็เธอน่ะ มัวแต่ฆ่าเล่นด้วยวิธีพิลึกพิลั่นแบบนั้นไงเล่า…”

TN: ว้าว เด็กคนนี้ ไม่ธรรมดาจริงๆ