–มุมมองเอเกอร์–
แคลร์จับหัวเธอวิตกหน้ามังกร
เห็นว่าเธอหดหู่เพราะสองเหตุผล
「ออออุ…… เสียของเปล่าจริงๆ」
「มันช่วยไม่ได้ หนูก็ไม่รู้เรื่องเลือดมังกรด้วย」
แคลร์จะใช้ลูกน้องจากบริษัทแม่ค้าเพื่อแยกชิ้นส่วนศพมังกร
มันเป็นธรรมชาติที่อยากจะใช้ประโยชน์เกล็ดที่ทำให้กระสุนปืนใหญ่สะท้อนได้และกระดูกที่แม้แต่แอ่งคู่แทงไม่เข้า
ก้าวแรกเมื่อมันเป็นเรื่องแยกชิ้นส่วนและถอดวัตถุดิบสิ่งมีชีวิตคือรีดเลือด
ถ้ามองข้าม ร่างมันจะเน่าในไม่นาน
เพราะแคลร์เป็นแม่ค้าที่มากกว่ามีความสามารถ เธอทำงานเร็ว
เมื่อผมไปที่นั่นเลือดลงท่อไปหมดแล้ว
「มันไม่เป็นไร เรามีพอช่วยให้พลเมืองที่ได้รับบาดเจ็บฟื้น และนั่นเยอะพอ」
ไม่ว่าเลือดจะเหลืออยู่ในร่างกายมันน้อยแค่ไหนมันจะถูกรีดออกมาและเอาไปทำการรักษาคนเจ็บ
จากอะไรที่ผมเห็นกับผู้หญิงที่ผมช่วยก่อนหน้า แม้แต่แค่น้อยนิดที่สุดเท่านั้นก็ดูเหมือนมีประสิทธิภาพ
「ถ้าเราขายยารักษาที่ดีขนาดนั้น เราจะได้กี่หมื่นทองกัน…… ฉันสงสัยว่ามีเหลือมั้ย」
ไม่อยากยอมแพ้ เธอสั่งลูกน้องให้ผ่าเปิดแถวๆหัวใจ
ลูกน้องแคลร์เหวี่ยงค้อนและพลั่วหลายครั้งก่อนมองกลับไปหาเธอด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก เอาอุปกรณ์พังๆให้ดูระหว่างส่ายหัว
「ตั้งแต่แรก อุปกรณ์เหล็กเราแยกชิ้นส่วนมันไม่ได้ด้วยซ้ำ」
เธอถอนหายใจครั้งใหญ่
ลูกน้องที่ภูมิใจพละกำลังที่เธอรวมพยายามเต็มที่แต่ไม่สามารถเอาเกล็ดออกมาได้แม้แต่เกล็ดเดียว
พวกเขาก็ลองผ่าที่บริเวณท้องที่ไม่มีเกล็ดด้วย แต่ทำไม่ได้
「ฉันจะให้ดวอร์ฟร่วมมือทีหลัง บางทีอุปกรณ์เขาใช้ได้」
แต่มันจะต้องเป็นหลังจากพวกเขาสร่างเมา
พวกเขาแต่ละคนดื่มได้ทั้งถังจนแม้แต่อิริจิน่ายังตกใจ
「ฮ่าา…… ความไร้ความสามารถแบบนี้ มันไม่เคยเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่ฉันเริ่ม」
อย่างเดียวที่เธอทำมาตอนนี้คือเก็บเลือดจากแถวที่ผมฟัน
สำหรับแคลร์ผู้สู้ทำทุกสิ่งอย่าง นี่เป็นความล้มเหลวหายาก
「จะเอาตรงไหนนะ? พี่จะช่วย」
แคลร์ที่สลดใจค่อนข้างน่าสงสาร
ผมชักแอ่งคู่และเข้าหาศพมังกร
「นืน…… มันค่อนข้างแดง ช่างมันเถอะ」
ผมฟันแผลใกล้บริเวณอก
เส้นตรงผ่านเกล็ดและผิว เปิดอย่างคมและเปิดเผยหัวใจ
……มันไม่ได้ฟันง่ายขนาดนั้นระหว่างสู้
「ฉันสงสัยว่ามีเลือดมั้ย」
แคลร์ไม่ลังเลที่จะเอื้อมเข้าไปในร่องแผลด้วยมือ
มันเป็นภาพน่าตกใจที่ได้เห็นคนสวยทำเสื้อผ้าเลอะด้วยเลือดระหว่างคุ้ยเครื่องในสิ่งมีชีวิตอื่น
อย่างที่คาดกับบางคนที่โตมาในโลกเป็นแค่ผู้หญิง เธอเห็นกำไรมากกว่ามองเห็นว่าบางอย่างมันน่าขยะแขยง
「!? น-นี่คือ-!」
ทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงเมล็ดพืชกลิ้งออกมา
บางอย่างเทออกมาจากในหัวใจจำนวนมาก
「นี่อะไร อัญมณีเหรอ? หรือหิน?」
วัตถุแดงมีระยะจากขนาดเท่านิ้วโป้งถึงขนาดหมัด
ผมคิดว่าพวกมันคือทับทิมตอนแรก แต่พวกนี้มันแดงเข้มมากกว่าและไม่ได้ดูสวยเลยสักนิด
「พวกมันเปราะ」
เมื่อผมกดพวกมันแรงด้วยนิ้ว พวกมันสลายและเปลี่ยนเป็นแป้ง
「อย่าบอกนะว่า-……!」
แคลร์ไม่ย่อท้อ เอามีดและแทงหลังมือลูกน้องอ้วนๆข้างเธอ
……โหดร้าย เขาทำเสียงเหมือนหมูสกปรก
「ดื่มนี่!」
เธอหยิบเศษเล็กๆของก้อนที่ใหญ่กว่า ยัดปากลูกน้องและดูแผล
แคลร์เป็นหัวหน้าที่น่ากลัว
「มันรักษา…… อย่างที่คิด นี่คือเลือดจับตัวเป็นก้อนกลม!!」
ถ้าจะลองมัน ถ้าอย่างนั้น…… อืม มันจะเสียเปล่าถ้าทำแผลเป็นผิวเนียนๆของแคลร์เพื่อลอง
ถ้าเป็นอย่างนั้น ผู้ชายควรทนเท่านั้นได้
「เราจะเอาทั้งหมดออกมา! เอออ้ ฉันจะทำเอง!」
ด้วยการวิ่งเริ่ม เธอกระโดดหัวมุดเข้าไปในแผล
พื้นฐานแล้วทั้งตัวเธอเข้าไปในศพ
ช่างเป็นวิญญาณแม่ค้าที่น่าชื่นชม
「พี่ก็ขอความช่วยเหลือจากราเฟน ควรมีคนมาไม่นาน」
ผมบอกพวกเขาว่าพวกเขาต้องเราทริสตันและความรู้มากๆและหลายสาขาของของเขามาด้วย เพราะผมรู้ว่าเขามีเวลาว่างเสมอ
「ยังมีเลือดอยู่ในหัวใจ เอามือไปขูดออกมา! เครื่องในนี้มันขวางทาง จับมันไว้!」
แคลร์ไม่ได้ฟังอีกแล้ว
บางทีผมจะลูบตูดลอรี่เล่น
ผมจับตูดน้อยๆของลอรี่ที่ยืนข้างผมแทนช่วยแคลร์
「คย้านน!」
「โอ๊ะ!」
ผมคิดมั่นใจว่าลอรี่จะก้าวถอยแต่เธอร้องออกมา
มันคาดไม่ถึงและทำผมตกใจ
ลอรี่ดูเหมือนเพิ่งมากกว่าสิบแต่จริงๆแล้วเธอเป็นสาวอายุมากกว่า 17 และมีประสบการณ์เป็นแม่ค้าฐานะมือขวาของแคลร์
เธอใช้ความได้เปรียบหน้าและร่างกายเด็กๆเต็มที่ที่สุด ความเชี่ยวชาญพิเศษของเธอคือเจรจากับผู้ชายบนเตียง
พูดจากประสบการณ์ส่วนตัว เธอทำให้ผมน้ำแตกอย่างไม่ได้ตั้งใจมาก่อน
「โอ้ว…… มันไม่ใช่ว่าหนูไม่อยาก…… หนูแค่คิดเรื่อง…… ฮู้ววว……」
สาวคนนี้ที่หัวไวและเล่นละครเก่งแดงและลังเลที่จะพูดอะไรที่เธอต้องการ
เธอชำเลืองเร็วๆสั้นๆก่อนหลบตาอย่างเขินอาย
「มีอะไร? มีไข้เหรอ?」
ถ้าเธอป่วยหรือได้รับบาดเจ็บ ยาที่ดีที่สุดอยู่หน้าเธอ
「ม-ไม่มันไม่ใช่อย่างนั้น ……ได้โปรดทำต่อเลยค่ะ」
ลอรี่เข้ามาใกล้และยื่นตูดออกมา
ผมสังสัยว่ามีอะไร
บอกผมว่าผมเล่นกับเธอได้จริงๆแล้วทำให้มันทำยากขึ้น
แต่ผมยังทำมัน
「อ๊า…… อ๊านน……」
ตูดเด็กไม่ได้รู้สึกเล่นมันมือขนาดนั้น
อย่างไรก็ตาม การตอบสนองของลอรี่ที่เสียวง่ายทำให้ผมตื่นเต้น
ถ้านี่เป็นการแสดงเธอระดับเทพไปเลย ลิเลียนระวังไว้จะดีกว่า
ไม่กี่วันต่อมา
ลินต์บลูม
ไม่กี่วันหลังมังกรถูกฆ่า ทหารไม่กี่คนมาจากราเฟนเพื่อช่วยเรื่องฟื้นฟูเมืองและชำแหละศพมังกร
เพิ่มเติม ทริสตันที่ถูกเรียกชื่อส่วนตัวไม่ใช่แค่คนเดียวที่มา ลีโอโพลต์และอดอล์ฟก็มาด้วย
ด้วยการที่พวกเขาสองคนอยู่ที่นี่ ผมไม่คิดว่ามีความจำเป็นต้องอยู่และกำลังจะเอาผู้หญิงไปห้องแยกในโรงแรมเพื่อผมจะแหวกขาเธอได้และเลียจิ๊เธอ แต่ซีเลียเข้ามาขัด เตะสาวไปและลากผมไปกับเธอไปประชุมที่ตอนนี้เราจัดอยู่
คนอื่นที่อยู่คือแคลร์และลอรี่ พร้อมกับบัลบาโน่ที่เอาเก้าอี้ดัดแปลงมาสำหรับคนที่มีขาสั้น
ทุกคนที่นี่มาด้วยเหตุผล แต่มันค่อนข้างตลกที่นายกเทศมนตรีของลินต์บลูมไม่ได้ถูกขอให้อยู่ในที่แบบนี้
เขาชื่ออะไรแล้ว
「เจตนาฉันคือเจตนาของเขา」
แคลร์พูดอย่างนั้น
「ถ้าอย่างนั้น เจตนาเขาคืออะไรอยู่ดีล่ะ?」
แคลร์ยิ้มมุมปาก หยิบกระดาษที่ขยำอยู่บนพื้นและโยนพวกมันในถังขยะ
「เอเกอร์ซามะ?」
「หืม พี่แค่คิดบางอย่าง」
ผมยกตัวตอบซีเลีย
แคลร์ดูเหมือนจะถกเถียงกับอดอล์ฟ
「การชำแหละมังกรจะดำเนินไปได้ โดยยืมแค่ความช่วยเหลือของดวอร์ฟ ความช่วยเหลือของเธอไม่ได้จำเป็น」
「นั่นไม่เป็นไร แต่มังกรอยู่ในเมือง…… ถ้าเราทำกับมันเหมือนสัตว์เลี้ยงไว้กินโดยไม่มีเจ้าของ ถ้าอย่างนั้นสิทธิ์มันตกเป็นของเจ้าศักดินาซามะ」
แคลร์ยิ้มให้ผมหลังจ้องขู่ๆใส่อดอล์ฟ
พวกเธอเถียงกันบ่อย
บางทีมันเลี่ยงไม่ได้เพราะสายงานของพวกเธอ
ลอรี่นั่งต่อจากแคลร์เหมือนเดิมและมองผมบ่อยครั้ง
แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมมองเธอกลับ เธอมองลงข้างล่างและหลบตา
「ไม่ว่ายังไง มันน่าประทับใจมากเลยนะ…… ที่เรียกมังกรมาที่นี่」
อดอล์ฟและลีโอโพลต์ถอนหายใจ
ทำไมเขามองผมแบบนั้น ผมทำเต็มที่เพื่อฆ่าเจ้านี่พวกเขาอย่างน้อยเลยขอบคุณผมได้นี่
「อย่างที่คาดกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ผมไม่เคยเห็นชายที่เป็นดั่งผู้กล้ามากเท่าคุณเลย คุณพอใจกับนั่นมั้ย?」
หยุดเลยลีโอโพลต์ ได้ยินนายพูดอย่างนั้นทำให้ทั้งตัวเหงื่อแตก
แต่พวกนายทั้งหมดรวมกันที่นี่เพราะจริงๆแล้วนายมีอะไรทำใช่ไหม?
「ลินต์บลูมเป็นเมืองที่สำคัญในดินแดนนี้ของเรา ผมจะรีบมาไม่ว่าเมื่อไหร่ที่มีความเสียหายใดๆ」
นั่นอาจจริงสำหรับอดอวร์ฟ
แต่ผมตกใจที่ลีโอโพลต์จะมาเมื่อปรกติแล้วเขาไม่ได้กังวลเรื่องกิจการภายใน
「เพราะเรายังไม่ฟื้นจากการที่เสียอุปกรณ์ไปทั้งหมด ผมเพิ่มเงินที่ต้องใช้เพื่อทำการฝึกไม่ได้ ถ้ามันดูแลรักษาปรกติ เธอมากกว่าพอแล้ว ที่สำคัญกว่านั้น เราควรเน้นความสำคัญกับภัยที่ไม่รู้จักนี้ก่อน มันดูเหมือนเราสามารถลดขีดจำกัดภัยให้มากสุดแค่ทีละครั้งอยู่」
ผู้หญิงที่ลีโอโพลต์พูดถึงคือไมล่า
ผมคิดว่าเธอก็มีความสามารถด้วยตัวเองแล้ว แต่ลีโอโพลต์ไม่ไว้ใจคนมากนอกจากตัวเอง
แต่ถ้านายทำเหมือนไมล่าเป็นมือใหม่ เธอจะโกรธ
「ผมเชื่อลอร์ดฮาร์ดเลตต์จนถึงจุดหนึ่งไม่ใช่เหรอ!?」
「หยุดเลย ฉันจะเริ่มมีอะไรขึ้นผิวเข้าจริงๆ!」
「มากลับไปที่ประเด็น」
ลีโอโพลต์อยากหยุดการคุยไม่มีสาระ
แต่มีอย่างหนึ่งก่อนหน้านั้น
「……ใครก็ได้ปลุกทริสตันที」
เขากล้ามากที่หลับทันทีเมื่อมาถึง
ผมไม่เชื่อจริงๆว่าเขาจะนอนในการประชุมทางการแบบนี้
「……」
「มีอะไร ซีเลีย?」
「มันไม่มีอะไร มันแค่เหมือนพิธีอาณาจักรเลย」
เธอพูดถึงอะไร?
ตอนนี้ซีเลียปลุกทริสตันแล้วด้วยของหลายอย่าง ในที่สุดเราก็ให้ประชุมต่อได้
「งั้นในท้ายที่สุด เก็บเลือดมังกรได้มากเท่าไหร่?」
「ได้ถังนึง」
แค่นั้นหรือ? ……นั่นน้อยกว่าที่ผมคิดอย่างคาดไม่ถึง
「เมื่อมันต้องทำ เรายังมีของพิเศษของสัตว์ประหลาดนั่นอยู่」
อดอล์ฟชี้ออกมาในน้ำเสียงเย็นชาระหว่างแคลร์จึปาก
「……มาตัดสินใจว่าเราจะแจกจ่ายมันยังไงก่อนตอนนี้」
มันเป็นไปได้ว่าการทะเลาะกันอาจเกิดขึ้นกับเรื่องนี้ทีหลัง
เธอมีความรู้สึกไม่ดีในอดีตเกี่ยวกับข้าวสาลีและพ่อค้าลิบาติสแล้ว
ผมไม่อยากให้เธอไม่พอใจมากกว่านี้
「ทำไมมันจำเป็นที่ต้องแบ่งเลือดมังกรกับเธอในเมื่อฮาร์ดเลตต์ซามะกำจัดมันในดินของลอร์ดฮาร์เลตต์ซามะ」
「อออออุ…… ฉันเทหัวใจลงเมืองนี้ แล้วตอนนี้มันไหม้ถึงจุดนึง ดังนั้นอย่างน้อยให้ฉันได้หากำไรจากการขายยาทิพย์ ไม่อย่างนั้นลอรี่และคนอื่นจะแขวนคอตาย…… ไม่ เราจะต้องขายตัวเราให้ชายอื่นเพื่อจ่ายเงินที่ยืมก่อนหน้านั้น」
แคลร์กดผ้าเช็ดหน้าใส่ปากและสะอื้น
อดอล์ฟ นายไม่รู้สึกสงสารเธอหรือ?
「จากอะไรที่ผมเห็น ไม่ได้มีความเสียหายถึงสิบเปอร์เซ็นต์กับสิ่งก่อสร้างที่เอาไว้เก็บเครื่องกล」
「อย่าเป็นอย่างนั้นน่า ถ้าเราอยากขายของวงกว้าง เราจะยืมความช่วยเหลือแคลร์อีกอยู่ดี การถกเถียงกันมันเลี่ยงไม่ได้ มาแค่เก็บพอใช้เถอะ」
เธอมีความรู้มากกว่าเราหลายเท่าเมื่อเป็นเรื่องขายยาให้ได้ราคาดีที่สุด
เก็บไว้พอใช้ในครอบครัวมากกว่าพอแล้ว
「นั่นถูกแล้ว มันจะสร้างความวุ่นวายในหมู่ทหารและพลเมืองถ้าแจกจ่ายมันไม่เท่าเทียม」
「นั่น-……」
อดอล์ฟก็พยักหน้าเล็กน้อย
เลือดมังกรทรงพลังพอทำให้คนตายฟื้น แต่ไม่พอใช้ทั้งหมด มันจะทำให้คนที่ไม่ได้ไม่มีความสุข
แต่เก็บไว้กับตัวมันใจร้าย ผมเลยจะมอบให้คนอื่นลับๆถ้าจำเป็น แน่นอนผมจะเน้นผู้หญิงและรับกายเธอเป็นของตอบแทน
ฟุ่ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
「ความคิดน่าตำหนิท่านกำลังโผล่ขึ้นบนหน้าผากอ่ะ」
「อะไร ที่ไหน!?」
ผมจับหน้าผากแต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย
บัดซบทริสตัน แกหลอกฉัน
มันดูเหมือนอดวอล์ฟคุยกับแคลร์เสร็จแล้วระหว่างผมหลงผิดคิดไปเอง
「……ถ้าอย่างนั้น การขายยาจะถูกแบ่งที่อัตรานี้และมีการเก็บภาษี」
「โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ ได้โปรดอย่าเคร่งกับฉันเลย」
เลือดมังกรจะถูกทำเป็นยาพิเศษและมีแค่จำนวนจำเป็นเหลือไว้ให้เรา ระหว่างที่เหลือขายให้แคลร์
อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนสินค้าปรกติของเรา กำไรเกล็ดจะถูกเก็บภาษี
「ให้ตายเถอะน่า เมื่อเจรจากับผู้หญิง ฉันรู้สึกเหมือนเจรจาอยูับสองคน」
อดอล์ฟบ่นเรื่องความไม่ยุติธรรมแต่ตัดสินจากสีหน้าเขา มันดูเหมือนเขาไปถึงการเจรจากลางๆกับเธอได้
ตั้งแต่แรก ทั้งเขาและผมก็เป็นมือใหม่ในด้านธุรกิจ และจะล้มเหลวมากมายถ้าเราลองทำ
อดอล์ฟที่ปรกติใจดีปะทะกับแคลร์แบบนี้ควรเป็นเพราะเขามีผมและพลเมืองในใจ
ให้ฉันได้ลูบหัว
「……」
อย่าทำหน้าขยะแขยงขนาดนั้นเลย
「พ่อค้าจะทำธุรกิจ นักการเมืองจะสร้างนโยบาย ทหารจะสู้สงคราม…… การไม่เห็นภาพหน้าที่ตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย หัวผมจะแยกแล้ว」
ผมจับหัวทริสตันเมื่อเขาพึมพำบางอย่างไร้สาระ
พูดได้ดี หน้าที่นายคือเจ้าหน้าที่ระดับสูงดังนั้นเปิดตาให้กว้างแล้วมอบคำแนะนำ
「มีส่วนอื่นเยอะที่เราใช้จากมังกรได้ด้วยนี่ใช่มั้ย?」
กระดูกและเกล็ดสะท้อนแอ่งคู่ได้ด้วยซ้ำ
ถ้าเราเอาไปทำอะไรสักอย่างไม่ต้องสงสัยว่าจะได้อุปกรณ์ที่ทรงพลัง
「หืมมม」
แต่บัลบาโน่และแคลร์ไม่ได้ดูตื่นเต้น
「มันจริงที่ไม่มีอะไรแข็งและทนกว่านี่……」
ปัญหาคืออะไร?
「มันทนเกินไป มันเอาไปทำเป็นวัตถุดิบยากแม้ว่าจะใช้อุปกรณ์ดวอร์ฟ」
บัลบาโน่เตะเท้าและกอดอกคร่ำครวญ
「เกล็ดมันเอาออกได้อยู่ ถอดมันออกนั้นเป็นไปได้ แต่มันเอาไปทำงานยาก」
เห็นได้ชัดว่าอุปกรณ์ที่พวกเขาใช้ลับคมจะสึกแทน
「สำหรับตอนนี้ อย่างเดียวเท่านั้นที่เราเอาไปทำอะไรได้คือหนังมัน」
「และมันใช้ช่างหลายคนกับมีดสั่งทำ」
แคลร์เอาโล่ที่ทำจากหนังมังกรออกมา
มันไม่ได้ดูต่างจากโล่ที่ทำจากหนังวัวเท่าที่ผมเห็น
ผมลองถือมันและผมไม่รู้สึกต่างด้วย
มันพูดได้ว่าเบากว่าเหล็กหรือเหล็กกล้า
「แต่ผลงานมันต่างกันเยอะนะ ฉันภาคภูมิใจใปพละกำลังแม้อย่างนั้นฉันเจาะมันไม่ได้แม้แต่แทงใส่มันนับไม่ถ้วนด้วยดาบ」
「โฮฮฮ่…… ฉันอยากเห็น ใครก็ได้ถือทีสิ」
ลีโอโพลต์รับโล่และส่งต่อมันให้ทริสตันอย่างเร็ว
「เออ๋ ผมเหรอ? ด้วยพละกำลังของผม ผมจะกระเด็น……」
「ฮึ่ม!」
ผมชักแอ่งคู่และแทงตรงใส่โล่ที่ทริสตันถือเหนือหัว
ดาบผมแทงทะลุโล่และเฉี่ยวเหนือหัวเขา แทงเข้าไปกำแพงหลังเขาและตัดเส้นผมเขาก้อนหนึ่งลอยลงพื้น
「ฮฮฮฮฮู่…… อะว้าว้าว้า……」
「อะไรกัน ฉันแทงทะลุเลย」
「……ได้โปรดอย่าใช้แอ่งคู่ ดาบนั้นแม้แต่ฟันเกล็ดมังกรได้」
ซีเลียพูดพร้อมถอนหายใจ
ขอโทษที พี่ลืม
หลังจากนั้น ผมทดสอบโล่โดยใช้ดาบเหล็กกล้า ฟันแทงหลายครั้งและผมฟันแทงทะลุไม่ได้
ถ้าผมทำไม่ได้เมื่อพยายามที่สุดแล้ว ผมแน่ใจว่าไม่มีใครทำได้
「นี่ดี ฉันอยากได้เกราะและโล่แบบนี้」
ตัวเบาก็เป็นข้อดีด้วย
มันดูปกป้องซีเลียหรือไมล่าได้พอ
สำหรับอิริจิน่า เธอวิ่งไปทั่วใส่เกราะโลหะเต็มตัว เธอเลยไม่ต้องหรอก
「เรามีวัตถุดิบเหลือๆ ตอนนี้มันเลยเป็นเรื่องของเราเพิ่มความเร็วการผลิตได้มากขนาดไหน」
「ถ้าเราให้ทั้งหน่วยใส่อุปกรณ์แบบนี้ มันจะเป็นไพ่ตายของเรา」
แม้แต่ลีโอโพลต์ก็ยังสนใจ
「มันดีที่สุดเมื่อชัยชนะตัดสินก่อนทหารฟันดาบใส่กัน」
ในทางกลับกัน ทริสตันไม่ได้ดูสนใจมาก
เพราะแทนโจมตีจากข้างหน้า คนนี้ชอบโจมตีจุดอ่อนศัตรูโดยใช้แผนฉลาดๆมากกว่า
ทริสตันดูเหมือนดื่มชาในท่าทางสงบๆแต่มือเขาสั่นมากกว่าปรกติ
「ฉันขอโทษเรื่องก่อนหน้านี้ ฉันควรจะเล็งให้ไกลมากกว่านี้นิดนึง」
「……เดี๋ยวก่อนนะ ท่านบอกว่านิดนึงแทนไม่โดนไปเลยเหรอ?」
ผมคิดว่ามันจะไม่เป็นไรเพราะพวกเขาพูดว่าโล่แทงไม่เข้า
มันพลาดนายอยู่ดีทั้งหมดมันเลยไม่เป็นไรน่า
ทริสตันห่อไหล่สลดและจากนั้นจ้องลีโอโพลต์
「ลีโอโพลต์ซัง คุณก็เกี่ยวกับนี่ด้วยที่เอาโล่มาให้ผม!」
「ดาบเดียวที่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์มีคือเล่มนั้น มันจะบอกเองได้แล้วว่ามาร์เกรฟสมองแล่นเรื่องเดียวจะทำอะไรต่อ」
พวกนาย อย่าสู้กัน
เราไปเรื่องต่อไปต่อ
「งั้นเราทำอะไรเกี่ยวกับเกล็ดหรือกระดูกไม่ได้เหรอ……?」
ผมคิดว่าเกล็ดจะดีกว่าหนังเมื่อเป็นเกราะ แต่เราใช้ไม่ได้ถ้าเราเอาพวกมันไปทำไม่ได้
เพราะเราแค่แบกเกล็ดและวิ่งทั่วสนามรบไม่ได้
บัลบาโน่ตอบเสียใจ
「อุมุ เราใช้เหล็กขูดเป็นสิบแล้วและขูดผงออกมาได้แค่นิดเดียวเท่านั้น ตัดหรืองอมันทำไม่ได้เลย」
「เราใช้มันเป็นโล่แบบนั้นเลยโดยไม่เอาไปทำก่อนได้มั้ย?」
ถ้าใส่เชือกหลังเกล็ดและใช้เป็นโล่ล่ะ?
เกล็ดหนึ่งเกล็ดเป็นขนาดโล่ที่สมบูรณ์แบบแล้ว
「มันไม่ได้เป็นไปไม่ได้ แต่…… นี่น่ะสิ」
บัลบาโน่ใช้ทั้งสองมือหยิบเกล็ดหนึ่งแล้วโยนมัน
「อะไร จู่ๆก็ทำ?」
หลังจากผมจับด้วยมือขวา บัลบาโน่ยื่นมันให้ซีเลียข้างผม
「ฉันหมายถึงนี่ อ่ะ ซีเลีย」
「ค่ะ หนูจะรับ-…… กย๊าาาาา!!」
ทันทีที่ซีเลียพยายามถือมัน เธอถูกเกล็ดทับ
「หนักกกกอ้าาา มันจะทับหนูตายแล้วววว!!」
ผมรีบหยิบออกจากเธอ
「ถ้าเราเอาเกล็ดเป็นโล่ มันหนักไปและไม่มีใครถือมันได้นอกจากนาย แม้แต่ฉันที่มีกำลังเยอะก็แค่ถือมันได้อย่างเดียว ดังนั้นฉันคิดว่ามันใช้เป็นโล่ไม่ได้ แต่ฉันแน่ใจว่ามันสะท้อนกระสุนปืนใหญ่ได้」
เข้าใจแล้ว…… ถ้าอย่างนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่ทหารคนอื่นใช้มัน
「ฉันลองงอมันด้วยน้ำหนักเป็นพันกิโลแต่มันไม่งอเลยแม้แต่นิดๆ และความแข็งมันอยู่เหมือนเดิมหลังเอาใส่เตาเผา นี่คือกระดูกรู้มั้ย?」
「อืม แค่ลองนู่นนี่เอา…… ถ้าทำอะไรกับมันได้ ให้ฉันรู้ด้วย」
อดอล์ฟ, แคลร์, และผมเศร้าเพราะผลลัพธ์ที่ไม่น่าพอใจ
ทันใดนั้น ทริสตันยกหัว
「วิธีใช้งั้นเหรอ…… ท่านรู้มั้ย เมื่อวานผมดูเมืองเร็วๆและเห็นเตาเผา」
「ใช่ ลินต์บลูมเป็นเมืองแห่งเหล็กดังนั้นจะมีมันกระจายอยู่ในเมือง」
แคลร์ตอบเป็นมิตรผิวเผิน สงสัยว่าคำพูดจะนำไปที่ไหน แต่เธอน่าจะหัวเราะเยาะอยู่ข้างใน
「มันก็มีเตาเผาที่มีถ่านแปลกๆอยู่ข้างใน」
「……นายตาดี มันเป็นเชื้อเพลิงแบบใหม่ที่มีประสิทธิภาพมากกว่าถ่าน」
มันคือเชื้อเพลิงลับที่ดวอร์ฟบอกผมและมันไม่ได้ถูกใช้ที่ไหนเลยยกเว้นในลินต์บลูม
หน้าซีเลียเบี้ยวนิดหน่อยจากการสังเกตที่ไม่เคยเห็น
「แต่ครึ่งนึงของเตาที่ใช้เชื้อเพลิงใหม่กำลังถูกซ่อม」
สีหน้าแคลร์ระวังขึ้นแบบเห็นได้เลย
「……」
ทริสตันคือลูกน้องของผมเธอเลยน่าจะไม่ถือ
แคลร์ชำเลืองผมก่อนยิ้มเป็นมิตรอีกครั้งและพูดต่อ
「……ได้ พลังการไหม้ของเชื้อเพลิงใหม่มันแรงเกินไปและหินกันความร้อนทนอุณหภูมิที่แรงนานๆไม่ได้ มันหาเหล็กกล้าคุณภาพดีกว่าได้แต่มันต้องซ่อมบ่อย……」
ทริสตันพูดตอนเขาชี้เกล็ดมังกร
「เจ้านั่น มันไม่โดนผลของเตาดวอร์ฟ ไม่ต้องพูดถึงความแข็งกับความทน ถ้าใช้มันเป็นเตามันจะไม่สำคัญว่าหนักเกินไป」
สัญลักษณ์เงินดูเหมือนขึ้นมาที่ตาแคลร์วินาทีหนึ่ง
เธอหันมาอย่างกระฉับกระเฉงและมองดูผม
「แน่นอน เอาเลย การผลิตเหล็กกล้าก็สำคัญด้วย ไปบอกให้ช่างรู้」
「ได้เลย ได้โปรดขอตัว ไปกันเถอะลอรี่!」
「อา…… อีกนิด…… อ๊าาาา……」
แคลร์ดึงแขนลอรี่ออกห้องไปด้วย
มันดูเหมือนเธอเปลี่ยนมือครู่หนึ่ง แต่ผมคิดว่ามันแค่จินตนาการของผม
เพราะเมื่อเป็นเรื่องหาเงินลอรี่โลภเท่าแคลร์
และจากนั้นหลังทำงานเขา ทริสตันหลับ
ผมอยากตบเขาให้หัวทิ่มพื้น แต่ผมต้องทนเพราะเขาบอกความคิดมีค่า
「ตอนนี้อย่างเดียวที่เหลือคือการใช้กระดูก……. เหมือนเกล็ด นายเอากระดูกไปใช้ไม่ได้ถูกมั้ย?」
「ใช่ ผงออกมาเมื่อเราขูดเกล็ด แต่เราแม้แต่เอาผงออกมาจากกระดูกไม่ได้ ฉันอยู่มานานแล้วและนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นอะไรแข็งขนาดนี้」
ผมแน่ใจว่าแอ่งคู่สามารถพอแทงเกล็ดทะลุได้ แต่มันกระเด้งออกเต็มๆจากกระโหลกเจ้านั่น
หมายถึงความแข็งกระดูกมันยิ่งกว่าเกล็ดอีก
「แต่ฉันจะหาวิธีใช้มัน…… และเอามาแทนหอกให้นาย」
บัลบาโน่มองผมด้วยตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
「นั่นอะไรน่ะ มาเร็วมาก? แต่ฉันดีใจ…… มันเร็วเกินไปนิด」
บัลบาโน่ชี้แอ่งคู่ ดาบที่เอวของผม
「ดาบนั้นไม่เหมาะกับแนวนายเลย! ซี้ดวอร์ฟจำเป็นต้องใช้อาวุธทำโดยดวอร์ฟ」
ไม่เหมือนผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร
แอ่งคู่ให้ความรู้สึกว่าสวยงามและคม
ในทางกลับกัน อาวุธดวอร์ฟให้ความรู้สึกทนและถึก แม้แต่งานชิ้นเอกคล้ายกันก็ทำมาพื้นฐานต่างกัน
แต่นี่คืออะไรที่นนน่าที่รักของผมให้มามันเลยไม่ใช่แค่อาวุธอีกอย่างเท่านั้น
ไม่ดี ผมเริ่มโด่เมื่อคิดเกี่ยวกับนมใหญ่ๆของนนน่า
ถ้าผมโด่หน้าบัลบาโน่อีกครั้ง เขาจะคิดว่าผมชอบเพศเดียวกันจริงๆ
ผมต้องคิดเกี่ยวกับบางอย่างน่าเกลียด
เบญจมาศ…… มาดาม…… ขนหน้าอก…… กิลเดรส……
ดี มันเหี่ยวลงไปแล้วแต่อารมณ์ผมก็แย่ด้วย
「โอ้ใช่ ฉันมีบางอย่างถาม」
「มีอะไรซี้?」
ผมชักแอ่งคู่หน้าบัลบาโน่อีกครั้ง
บัลบาโน่มองที่อื่นไม่ชอบใจ มองไกลจากใบมีดสุดสว่างของแอ่งคู่ เอาน่า อย่าไม่มีความสุขมากและดูนิดหนึ่งเถอะ
「มันคือ…… มิธริล โลหะที่สามารถไล่ผีและจะไม่มีวันเน่า บางอย่างที่ฉันเห็นแค่เศษๆไกลๆมาก่อน」
อย่างที่คิด เขาบอกคุณภาพวัสดุได้เมื่อมองครั้งเดียว
「ฉันคิดว่ามันน่าจะหลังจากสู้มังกร…… แต่ฉันคิดว่ามีบางอย่างแปลกเกี่ยวกับประกายของมัน」
ถึงจุดนั้น มันเปล่งประกายสีขาว แต่ตอนนี้ ใบมีดมันออกแดงเล็กน้อย
ไม่ มันไม่เข้มพอพูดได้ว่าแดง เหมือนชมพูดอ่อนๆมากกว่า แต่มันยังต่างจากประกายขาวบริษุทธิ์ตอนแรกชัดๆ
ในเวลาเดียวกัน แสงที่มันประกายออกก็แดงเล็กน้อยด้วย
「ฟุมุ」
บัลบาโน่เอาแอ่งคู่ไปไว้ในมือและปิดไฟในห้อง
อดอล์ฟและซีเลียที่กำลังเขียนเอกสารบ่นอุบอิบอย่างไม่มีความสุขระหว่างเสียงกรนทริสตันดังขึ้น
「นี่นอกความเชี่ยวชาญของฉันแต่นี่ไม่ได้ดูเหมือนแสงจากมิธริล ถ้าแย่ที่สุดมันเป็นรูปแบบความไม่บริสุทธิ์ มีวิญญาณสิงอยู่ข้างใน มันอาจถูกล้างด้วยพลังเวทมนตร์ได้」
อย่างที่ผมคิด มันเกิดขึ้นเมื่อผมฟันมังกร ผมแค่หวังว่ามันไม่ได้ต้องสาป
「ฉันก็ไม่รู้มากเรื่องคำสาปด้วยเหมือนกัน แต่นี่เกินความเป็นมิธริลที่ฉันเคยเห็นโลหะมันมาก่อน มันไม่ได้ดูเหมือนจะไปผิดทาง ถ้ากังวล เอามันไปหาหมอผีล่ะมั้ง」
「หืมม…… ฉันว่ามันไม่เป็นไรถ้าทำให้ดาบดีขึ้น ฉันไม่อยากให้วิญญาณผุดขึ้นมาทุกคืนและเดินไปทั่ว」
บางทีผมจะคุยกับอลิส
「อืม การประชุมจบแล้ว พวกนายควรสยายปีกนานๆครั้ง」
อดอล์ฟพยักหน้าตอบและกลับไปเขียนเอกสารอีกครั้ง ลีโอโพลต์ไม่ได้รับรู้ถึงผมด้วยซ้ำ
ได้สิ ฉันจะไปสนุกเอง
เมื่อผมออกจากห้อง ปีปี้และลูน่ารอไม่ได้แล้วกอดผม
พวกเธอทั้งสองคนดูเหมือนโดนอารมณ์เอาชนะ
「พี่ฆ่าลินต์บลูม……」
เสียงลูน่าสั่น
「หัวหน้า……ผู้กล้า! เรื่องพี่จะถูกเล่าขานในหมู่ปีปี้และคนอื่น」
หืมมม หลังๆผมถูกเรียกผู้กล้าบ่อยมากผมเลยเริ่มไม่อยากได้ยินแล้ว อย่างไรก็ตามถูกผู้หญิงชมยังค่อนข้างดี
「เราเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาเท่านั้น แต่-……」
「เราอยากอยู่ชิดผู้กล้าผู้ยิ่งใหญ่」
「ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอนสิ พี่จะสาดทั้งตัวจากหว่างขาถึงหน้าด้วยน้ำเชื้อ แต่อย่างแรก มากินให้อิ่มท้องก่อน」
การแยกชิ้นส่วนศพมังกรเริ่มวันนี้ เนื้อเยอะจากมังกรมาออกตลาด
เนื้อจะเน่าหลังไม่กี่วันเป็นธรรมชาติ ดังนั้นไม่มีหวังว่าจะหามาเพิ่มได้ ซึ่งทำไมแคลร์น่าจะแจกจ่ายให้พลเมืองแทนเอามันไปขาย แม้ว่าผมไม่ได้โอบกอดเธอ
แต่มันน่าจะไม่ฟรี
ผมหั่นเนื้อที่เชฟเสิร์ฟ และอย่างแรกให้ปีปี้ที่นั่งตักผมกิน
เธอหยุดเคลื่อนไหว
ลูน่าหั่นเนื้อและเอาใส่ปาก
เธอหยุดเคลื่อนไหว
ผมก็หั่นชิ้นโตและยัดปาก
ผมหยุดเคลื่อนไหว
ผมทำเสียงอะไรไม่ได้
ผมบอกได้ว่าทั้งตัวผมสั่นเอง
มันเหมือนท้องผมเต้นในความสุข
ช่างอร่อยอะไรปานนี้ ผมร้องไห้ได้ทุกเมื่อถ้าผมเสียสมาธิ
เนื้อสัตว์ดำมันดังที่ค่อนข้างอร่อยด้วย แต่สองอย่างมันเทียบกันไม่ได้เลย
「……มันอร่อยเกินไปอ่ะ」
「น้ำตาหนูไม่หยุดไหล」
「โอ้ ภูเขาที่ยิ่งใหญ่ หนูขอบคุณที่ให้ชีวิตหนูมา」
ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากกินคำต่อไป
ไม่ต้องพูดว่าผมกินสองจาน
ลูน่าและปีปี้ก็กินเนื้อหลายจานด้วยเหมือนกัน
ผมต้องเอากลับไปให้สาวๆในคฤหาสน์ด้วย
ตอนผมกินเหมือนคนบ้า ผมรู้สึกน้ำหนักของตักผมหนักขึ้น
「ร่างกายหนูหนักและจะระเบิดอยู่แล้ว! แต่หนูหยุดกินไม่ได้!」
「หนูด้วย…… ท้องหนูใหญ่ขนาดนี้แล้ว…… หนูยัดเข้าไปไม่ได้อีกแล้ว…… แต่มันอร่อยมาก!」
ปีปี้อิ่มและกลมเหมือนลูกสุนัข ระหว่างลูน่าเหมือนผู้หญิงท้องและหยุดกินไม่ได้
แปลกจริงๆ ปีปี้ที่ควรอิ่มแล้วดูเจ็บบนหน้าแต่ยังยัดปากด้วยเนื้อจนเต็มแก้ม
「เฮ้……ไม่ใช่นี่แย่แล้วเหรอ?」
แม้แต่ผมก็หยุดมือมาปากไม่ได้
ความคิดหยุดกินไม่เคยมาในใจ
ตอนนี้ที่ผมดู ผมเห็นว่าเชฟโรงแรมก็ชิมและกินเองด้วย
เพราะอาหารไม่ออกมา เราไปครัวเองเพื่อกินเนื้อ
การปรุงและเตรียมไม่จำเป็นแล้ว แค่ย่างก็พอแล้ว
พลเมืองก็เอะอะนอกหน้าต่างด้วย เพราะอยากได้เนื้อ
กองไฟเริ่มมีกระจายหลายที่ และคนรวมกันรอบๆเพื่อย่างเนื้อของพวกเขาเอง
ปรกติแล้วยามเมืองจะไม่ใหัจุดไฟกลางถนนแต่ทหารก็กินอย่างมีความสุขด้วย
นี่…… อร่อยขั้นเทพ หรือบางทีมันต้องสาป
ระหว่างผมคิดบางอย่างไร้สาระ ผมเอาเนื้อลงคอต่อจนท้องถึงขีดจำกัดแล้ว
「อ๊าาาาา! หนูหยุดไม่ได้!」
「หนูด้วย…… มือหนูไปเอง……」
มันดูเหมือนซีเลียกับลีอาห์ก็ร่วมกินเลี้ยงด้วย
เห็นได้ชัดว่าเนื้อมังกรก็มีคุณค่าสารอาหารด้วย
วันต่อมา ปีปี้ลูบท้องกลมอย่างมีความสุขและซีเลียกับคนอื่นๆก็ลูบท้องปูดในน้ำตา
ผมได้ยินเสียงร้องจากสาวๆในเมือง
พวกเธอต้องถูท้องและต้นขาอย่างเสียใจ
และดังนั้นเอง พลเมืองเห็นด้วยที่จะทำให้เนื้อมังกรเป็นของต้องห้าม รมควันมันแค่ส่วนเล็กๆและเก็บมันไว้
แต่ผมชอบสาวอวบน่ะสิ
ผมแอบเก็บเนื้อระหว่างเอามันกลับไปคฤหาสน์
–มุมมองบุคคลที่สาม–
เรื่องราวสุดข้างเคียง
「โยกุริซัง」
「อ๊ะะ นนน่าซามะ……」
「ซังก็ได้」
「ได้ นนน่าซัง」
นนน่ากระแอมคอและเงียบ
「อ-อืม ฉันควร…… ขนนั้น มันใหม่เอี่ยมไม่ใช่เหรอ มันเหมาะกับเธอ」
「ขอบคุณ」
นนน่าลูบขนที่เพิ่งซื้อใหม่และเงียบอีกครั้ง
「อ-อืม มีอะไร?」
「……คฤหาสน์สีขาว」
「!?」
นนน่าพูดเบาๆและโยกุริกระตุกในความตกใจ
คฤหาสน์สีขาวเป็นเรื่องของละครที่โยกุริเขียนบทที่พระเอกถูกแกล้งโดยแม่เลี้ยงโหดระหว่างหากินกับความรักของสามีเธอ
ตอนแรก แม่เลี้ยงโหดมีนิสัยใช้เงินเปลืองและใช้นมยักษ์เป็นอาวุธเพื่อทำให้ผู้ชายสยบ ซึ่งสุดท้ายกลับมาคืนดีหลังถูกสามีลงโทษ และภายหลังปรับความสัมพันธ์ระหว่างสามีเธอและพระเอก
「นอกใจในเดือนเก้า」
「ฮฮฮฮิ๊!?」
นอกใจในเดือนเก้าเป็นเรื่องของภรรยาใหม่ที่นอกใจเพราะความหลงผิดชั่วคราว ภรรยาใหม่ที่ถูกรังแกโดยพี่เลี้ยงใจร้ายที่ใคร่พี่ชายเพื่อสร้างความสัมพันธ์แบบผิดๆ
โดยบังเอิญ ข้อสรุปกลายเป็นยกโทษให้ภรรยาใหม่เพราะสามีเธอโหยหาครอบครัวที่มีความสุข และแม้ว่าพี่เลี้ยงเป็นบ้าเพราะความอิจฉา เธอถูกปลอบใจโดยสามีและภายหลังรับรู้ความสัมพันธ์ของพวกเธอ
พี่เลี้ยงมีนมใหญ่และทำตัวไม่ชอบเรื่องลามก
「โยกุริซัง?」
「ฉันมีธุระด่วนต้องไป……」
「โยกุริซัง!」
「ฮฮฮฮิ๊ ฉันจะออกไปข้างนอกและมาทีหลัง!」
「โยกูรรรรรรรรรรรรรี้!! เดี๋ยวก่อน!!」
「ขอโท้ษ ยกโทษให้ฉันเถอะ!!」
นนน่าไล่ตามโยกุริครึ่งวันแต่เธอไม่ได้หยุดไปดูละครในโรงหนัง
「เธอชอบเรื่องที่โยกุริเขียน ไม่ใช่เหรอ?」
「อืม เพราะบทไม่มีวันผิดล่ะนะ」
ฉันได้ยินนนน่าและคาร์ล่าคุยอะไรแบบนั้น
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ปลายฤดูใบไม้ร่วง
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย เจ้าศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา กุหลาบ เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส ผู้กล้าผู้พิฆาตมังกร
พลเมือง: 171,950 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4950
เมืองเฉพาะแวนโดเลีย: 9000
ครอบครัว: นนน่า (นนน่า), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), มิตี้ (ภรรยาน้อย ท้อง), มาเรีย (ภรรยาน้อย ท้อง), แคทเธอรีน (ภรรยาน้อย ท้อง), คุ (คนรัก), รุ (คนรัก), มิเรล (คนรัก), ลีอาห์ (อวบ), เคซี่ (ผี), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), โยกุริ (หนี), ปีปี้ (ลูกหมู), อลิส (สาวน้อยเวทมนตร์)
มาร์เซลีน (คนรักที่ตั้งท้อง), ลูกสาว – สเตฟานี่ (ลูกเลี้ยง), บริดเจ็ต (ลูกเลี้ยง), เฟลิซี่ (ลูกเลี้ยง)
เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก ในเมืองหลวง), เมลิสซ่า (คนรัก ไปเมืองหลวง), อัลม่า (ไปเมืองหลวง)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทรีน่า, อมาต้า, อนาสตาเซีย (ลูกสาว); แอนโตนิโอ, คลอดด์, กิลบาร์ด, ไรเนอร์, บาร์โตโลม (ลูกชาย); โรส (ลูกสาวบุญธรรม)
ไม่ใช่มนุษย์: แลมมี่ (คนรักที่เป็นงู), มิรูมิ (นางเงือก), ??? (ต้นไม้ประหลาด)
ลูกน้อง: ซีเลีย (อวบ), กิโด้ (หน่วยติดตามคุ้มกัน), ครอล (พระขอทาน), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (หมูขนาดกลาง ), รูบี้, ไมล่า (เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย), โพลเต้ (ผู้จัดการฝึกหัด), เกรเทล (ผู้ฝึกทำกิจการภายใน), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่ระดับสูง), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ทริสตัน (เจ้าหน้าที่ระดับสูง B), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการที่หลงเสน่ห์), ชวอร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดาราหญิง)
กองทัพ: 6800 คน
ทหารราบ: 1150, ทหารม้า 800, พลธนู: 450, ทหารม้าธนู: 900, ทหารราบเบา (อาวุธไม่เหมาะ): 3500 (ทหารม้าธนูและกำลังสำรองกลับแล้ว)
กำลังสำรอง: 3000 (ติดอาวุธไม่เต็มที่)
ปืนใหญ่: 10, ปืนใหญ่มาก: 12
ทรัพย์สิน: 1700 ทอง (เตรียมหน้าหนาวสำหรับคฤหาสน์, ขนสัตว์, และอื่นๆ -140)
คู่นอน: 288, ลูกเกิดแล้ว: 54 + ปลา 555 ตัว
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ
ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
