กลางคืนเวลา3ทุ่ม อาคารหอพักชาย ในรั้วมหาวิทยาลัย
“เฉินเกอไปที่ชั้น1 อาคารหอพัก101 เอาโน้ตบุ๊คของผมมาให้หน่อย !”
ไอ้หนุ่มย้อมผมสีเหลืองคนหนึ่งที่อยู่หอข้างๆ เตะประตูหอของเฉินเกอเปิดออก หลังจากที่โยนเงิน1เหรียญ ก็เดินพลิกกระเป๋ากลับไป
“ใช่แล้วเฉินเกอลงไปซื้อน้ำเปล่าที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใต้หอมาให้ผมด้วยเลย!”
นักศึกษาผมสีเหลืองคนนั้นเดินไปเดินกลับ ครั้งนี้โยนลงไป3เหรียญ 2เหรียญสำหรับซื้อน้ำ อีก1เหรียญเป็นค่าทำธุระของเฉินเกอ
“หวงเหมาว่าไปแล้ว ทำไมหอพักของพวกนายชอบใช้เฉินเกอช่วยทำธุระให้พวกนาย กลั่นแกล้งคนแบบนี้มีที่ไหนกัน? ”
คนในหอพักของเฉินเกอทนดูต่อไปไม่ได้ ถามด้วยสีหน้าที่เย็นชา
“เหอะ! เฉินเกอเป็นสมาชิกในหอพวกนาย พวกนายเองยังไม่รู้อีกหรอ? ตานี้ ให้เศษเงินเขาก็เอา!”
หวงเหมาเสียดสีจบ ก็ยิ้มแล้วเดินจากไป
เฉินเกอทำเป็นไม่ได้ยิน เพียงแค่หน้าแดง
เขาโค้งตัวลงไปเก็บเงินไม่กี่เหรียญที่อยู่บนพื้นขึ้นมา คิดในใจเงียบๆ:
เช่นนี้ ตัวเองก็จะได้เงินเพิ่ม2เหรียญแล้ว เพียงพอต่อการซื้อหมั่นโถว3อันกับผักดอง1ห่อ ก็ไม่ต้องทนกับความหิวโหยแล้ว!
“เฉินเกอ……นายไม่ต้องไป หากนายไม่มีเงินพวกเราให้นายยืม ไม่ต้องคืน!”
ประธานอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความเห็นใจ
เฉินเกอส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ขอบคุณนะประธาน……”
พูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินออกไป
คนที่อยู่หอพักเดียวกัน มองดูแผ่นหลังของเฉินเกอต่างก็ทำได้เพียงส่ายหัวด้วยความเมตตา
ที่จริง เฉินเกอก็ไม่อยากช่วยคนอื่นทำธุระ ก็อยากมีชีวิตในรั่วมหาวิทยาลัย อย่างมีความสุขเหมือนกับคนอื่น
แต่ว่า ได้เรียนหนังสือต่อในมหาวิทยาลัยก็ถือว่าไม่เลวแล้ว
เขายากจนจริงๆ!
แม้เพื่อนๆในหอพักจะดีกับเขามาก แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งไม่อยากรับสิ่งของจากพวกเขา มิเช่นนั้นแล้ว ไม่ว่ามิตรภาพจะดีแค่ไหนไม่ช้าก็เร็วที่จะเกิดช่องว่างกัน
นอกจากเพื่อนเหล่านี้ในหอพัก เฉินเกอแทบไม่มีอะไรในมหาวิทยาลัยเลย!
“เฉินเกอได้ยินหวงเหมาบอกว่านายลงไปใช่ไหม?”
ตอนนี้ มีนักเรียนที่แต่งกายหรูหราคนหนึ่งเดินออกมาจากหอพักข้างๆ
เขาชื่อว่าสวี่ตง เป็นประธานหอพักของหวงเหมา ที่บ้านเปิดโรงงาน ร่ำรวยมาก ทั้งสูงและหล่อมาก เป็นที่ชื่นชอบของนักศึกษาหญิงหลายๆคน
เพียงแต่ว่า เขาดูถูกเฉินเกอมาตลอด ปกติแม้มองไปที่เฉินเกอก็รู้สึกอายคน
เฉินเกอไม่รู้ว่าเขาเรียกชื่อตนมีธุระอะไร
เฉินเกอพยักหน้า “อืม ลงไป!”
สวี่ตงยิ้มอ่อน เขาล้วงดูเร็กซ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ1กล่อง โยนให้เฉินเกอโดยตรง
“พอดีเลย ผมมีเพื่อนคนหนึ่งวันนี้จะทำธุระที่พุ่มไม้ฝั่งตะวันออก นายนำของกล่องนี้ส่งไปให้เขา ตกลง นี้คือเงิน10 เหรียญ!”
สวี่ตงเป็นเพลย์บอยคนหนึ่ง ปกติมักจะนัดผู้หญิงออกไป
เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวก็เยอะ
แต่ว่า เฉินเกอไม่คิดอะไรมาก ใครใช้ให้ตัวเองหาเงินจากการเป็นธุระแทนคนอื่นละ
ก็รับมาแล้วเดินลงไปชั้นล่าง แต่ว่า ขณะที่เฉินเกอหันหลังไป เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะของสวี่ตงขึ้นมาจากข้างหลังแว่วๆ……
เฉินเกอเดินลงไป หลังจากที่กลับจากส่งดูเร็กซ์เสร็จ ค่อยไปหยิบโน้ตบุ๊คและน้ำให้หวงเหมา
พุ่มไม้ขนาดเล็กที่อยู่ข้างนอกรั้วมหาวิทยาลัย เฉินเกอรู้ว่า ที่นั่นเป็นสถานที่ทอดรักเพียงค่ำคืนเดียวที่มีชื่อเสียง หรือเรียกได้ว่าสถานที่ทำการบ้านท่ามกลาง
ไม่นานนัก เฉินเกอก็มาถึงสถานที่ที่สวี่ตงบอก
มองไปก็เห็น ชายหนึ่งหญิงหนึ่งทั้งสองนั่งพูดคุยหัวเราะกันบนทางเดินแนวยาวที่อยู่ในพุ่มไม้
และมือของผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่นิ่ง จับไม้จับมือขึ้นลง ลูบไล้จนผู้หญิงคนนั้นหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ
แต่ อาศัยแสงจากดวงจันทร์ ขณะที่เฉินเกอเห็นหน้าชายหญิงอย่างชัดเจน
สั่นไปทั้งตัว!
เป็นหยางเสว่!
ดวงตาของเฉินเกอแดงขึ้นมาทันที ดูเร็กซ์ที่ถืออยู่ในมือ หล่นลงบนพื้นอย่างแรง!
หยางเสว่ เป็นแฟนเก่าของเฉินเกอทั้งสองเลิกกันได้เพียง3วัน แน่นอนว่า หยางเสว่เป็นคนบอกเลิกเฉินเกอ
ตอนที่บอกเลิก หยางเสว่บอกว่าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ผลสรุปว่า เพิ่งจะผ่านไปแค่3วัน เธอก็ถูกนัดออกมาที่สถานที่ทำการบ้านท่ามกลางเสียแล้ว!
ส่วนการปรากฏตัวของเฉินเกอเห็นได้ชัดว่าทั้งสองต่างก็สังเกตเห็นแล้ว
แต่ละคนสีหน้าดูไม่จืดเลย
หยางเสว่รีบดึงชายกระโปรงที่กำลังจะสูงถึงเอวของตัวเองลงมาอย่างเร่งรีบ ปิดต้นขาที่ขาวจั๊วะเอาไว้
“เฉินเกอ……ทำไมถึงเป็นนาย? นายนาย……นายอย่าเข้าใจผิด ฉันกับลู่หยางกำลัง……”
หยางเสว่พูดด้วยความร้อนรนเล็กน้อย อย่างน้อยเธอก็ยังรู้จักละอายใจบ้าง รีบก้มหน้าลง
ส่วนด้านข้าง ทายาทเศรษฐีที่ชื่อว่าลู่หยางเขาก็ปล่อยหยางเสว่ออก มองดูดูเร็กซ์ที่เฉินเกอทำหล่นลงบนพื้น ลุกขึ้นมาแล้วหัวเราะเสียงดัง:
“แม่งเอ้ย สวี่ตงรู้จักแกล้งกันนี่นา ผมให้เขาเอาดูเร็กซ์มาให้ผม คิดไม่ถึงว่าเขาจะให้นายเอามา ตื่นเต้น น่าตื่นเต้นจริงๆเลย!”
ลู่หยางก็เป็นทายาทเศรษฐีคนหนึ่งเช่นกัน เฉินเกอรู้จักเขา เป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวของสวี่ตง ที่บ้านเปิดภัตตาคารหลายแห่ง ปกติมาเรียนก็ขับBMW ซีรีส์3 มา
และเมื่อได้ยินคำพูดของลู่หยาง เฉินเกอกำหมัดไว้แน่นมาก
ที่แท้ สวี่ตงจงใจแกล้งตัวเอง!
แม้กระทั่ง หยางเสว่เลิกกับตัวเอง จากนั้นก็อยู่ด้วยกันกับลู่หยางเพื่อนของเขา ณ ตรงนี้……ก็น่าจะมีเงาของสวี่ตงด้วยเช่นกัน!
“เสว่เสว่ ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบที่ผมยากจน แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนประเภทนี้มั้ง เธอไม่รู้หรอว่าเขาเปลี่ยนแฟนมาแล้วกี่คน?”
เฉินเกอตะคอก
เขารักผู้หญิงคนนี้มาก รักจนจะเป็นจะตาย
หยางเสว่ได้ยินคำด่าของเฉินเกอก็วิตกกังวลเล็กน้อย “เฉินเกอแม่งเอ้ยนายคิดว่านายเป็นใครกันที่จะมาสั่งสอนฉัน ฉันเลิกกับนายแล้ว ฉันอยากอยู่กับเขาก็อยู่กับเขา จำเป็นต้องให้คนจนอย่างนายมายุ่งหรอ?”
“พี่หยางสามารถซื้อเครื่องสำอางมาร์คหน้าสวยๆให้ฉันได้ ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมให้ฉันได้ นายทำได้ไหม?
“อีกอย่าง……” หยางเสว่ก็โมโหมาก มองดูเร็กซ์ที่เฉินเกอทำหล่นบนพื้น “แม่งเอ้ยนายจงใจมาแสดงความรังเกียจฉันสินะ! ไปเลย!”
“เพี๊ยะ!”
พูดจบ หยางเสว่ก็เข้าไปตบเฉินเกอหนึ่งครั้ง!
ลู่หยางยิ้มอย่างมีความสุขมากยิ่งขึ้น “ฮาฮา เสว่เสว่ อย่าให้เขาไปสิ ให้เขาดูอยู่ตรงนี้ ผมจะใช้ดูเร็กซ์ที่เขาเอามาส่งเพื่อทำให้เธอมีความสุขเอง!”
หยางเสว่อายจนหน้าแดง “พี่หยาง ฉันเห็นคนยากจนคนนี้ ไม่มีอารมณ์แม้แต่นิดเดียวแล้ว ครั้งหน้าแล้วกัน……ครั้งหน้าฉันจะบริการนายอย่างดีแน่นอน!”
พูดจบ เธอก็ดิ้นออกจากลู่หยาง
เฉินเกอไม่รู้ว่าตนเดินออกมาจากพุ่มไม้นั้นได้อย่างไรกัน สมองของเขาว่างเปล่าหมดแล้ว
เงิน สุดท้ายแล้ว ล้วนเป็นเพราะว่าเฉินเกอไม่มีเงิน!
“ฮาฮาฮาฮา……”
เมื่อเดินไปถึงประตูหอพัก เฉินเกอถูกเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นที่ล้อมรอบเต็มทางเดินทำให้ตื่นตกใจขึ้นมา
สวี่ตงที่รวยและเท่ห์ยืนกุมหน้าท้องอยู่ข้างๆ หัวเราะจนหน้าจะเขียวแล้ว
เห็นได้ชัดว่า สวี่ตงเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนร่วมชั้นทุกคนฟังหมดแล้ว
“ฮาฮา เฉินเกอเมื่อกี้ตอนที่ไปส่งดูเร็กซ์เห็นอะไรหรอ?”
หวงเหมายิ้มถาม
“แม่งเอ้ย หยางเสว่สาวสวยคนนั้น รูปร่างดีขนาดนี้ ไม่แน่ตอนที่ไปถึง ลู่หยางเริ่มแล้วก็ได้!”
สวี่ตงยิ้มอย่างน่ากลัว
เฉินเกอกำหมัดแน่นดวงตาแดงก่ำ เขาอยากจะฆ่าสวี่ตงจริงๆ ตายไปด้วยกันกับสวี่ตง!
“เพราะอะไร! เพราะอะไรนายต้องแกล้งผมแบบนี้!!!” เฉินเกอตะโกนเสียงดัง
สวี่ตงหัวเราะ “โอ้ยโอ้ยโอ้ย ดูเร็ว คนจนโมโหแล้ว ผมกลัวมากเลย!”
“ผมจะบอกอะไรให้ นายมันคนจน ทั้งชั้นเรียนนี้คนที่ผมดูถูกที่สุดก็คือนาย ผิดที่ครอบครองหยก หยางเสว่ผู้หญิงสวยขนาดนี้อยู่กับนาย สิ้นเปลืองโดยสิ้นเชิง ให้เพื่อนของผมเล่นสักสองสามวันดีกว่า……”
“ใช่แล้ว นายยังไม่รู้สินะ นายจีบหยางเสว่1ปีแล้ว เพื่อนของผมลู่หยางเพิ่มวีแชท ครึ่งชั่วโมงก็จีบติดแล้ว ฮาฮาฮา!”
ทุกคนต่างก็หัวเราะ ไม่มีใครสนใจศักดิ์ศรีของเฉินเกอเลย!
“ผมจะสู้กับพวกนายให้ถึงที่สุด!”
เฉินเกอกระโจนไปที่สวี่ตง
แต่สุดท้ายที่ได้กลับมาคือ การรุมทำร้ายของเพื่อนๆสวี่ตง!
สุดท้าย เฉินเกอถูกเพื่อนในหอพักลากกลับไปที่หอพัก!
นอนอยู่บนเตียง เฉินเกอใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิด ร้องไห้เสียใจ
“เพราะอะไร? พวกเขาต่างก็กลั่นแกล้งผม เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผม! เพราะอะไร!!!”
“เพราะว่าผมยากจน ในสายตาของพวกเขา ผมไม่นับว่าเป็นคนด้วยซ้ำ!!!”
เฉินเกอกระวนกระวายอยู่ในใจ ดึงเส้นผมของตัวเองอย่างรุนแรง ฉากที่เคยอยู่กับหยางเสว่แต่ละฉากเหมือนยังปรากฏอยู่ตรงหน้า
ไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหนแล้ว ร้องไปร้องไปเขาก็หดตัวหลับอยู่ในผ้าห่มแล้ว
บางครั้งค่ำคืนที่เงียบเหงาแบบนี้ เขาถึงจะสงบสุขสุกที่สุดแล้ว!
เช้าวันที่2ตื่นแต่เช้า ในหอพักไม่มีคนแล้ว เฉินเกอรู้ว่า ประธานหอไม่อยากปลุกให้ตัวเองตื่น เรื่องราวเมื่อวาน อยู่ที่หอดีกว่ากลับไปที่ห้องเรียนเยอะเลย!
เพียงแต่ว่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เฉินเกอกลับพบว่าในโทรศัพท์มือถือตนเองมีข้อความและสายที่ไม่ได้รับเยอะมาก
ที่ทำให้เฉินเกอแปลกใจก็คือ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเบอร์โทรศัพท์ต่างประเทศ
และยังมีข้อความโอนเงินเข้าไปในบัญชีของตัวเองอีกด้วย!
“[ธนาคารจีน] ปี19……หมายเลขบัญชีของท่านที่มีตัวเลขท้ายเป็น107มีจำนวนเงินคงเหลือ 1000,0005.00หยวน……”
เห็นตัวเลขมากมายขนาดนี้ เฉินเกอสมองตื้อไปครู่หนึ่ง สับสนไปหมดเลย
10 ล้าน!
ใครกันที่โอนเงิน10 ล้านมาให้ตัวเอง?
เฉินเกอรีบโทรไปตรวจสอบกับธนาคารโดยเร็ว หลังจากตรวจสอบยืนยันไม่มีการผิดพลาด ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่
ในขณะนี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
ก็ยังเป็นเบอร์โทรศัพท์ต่างประเทศ
เฉินเกอรีบกดรับสาย
“เสี่ยวเกอ ได้รับเงินแล้วยัง? ฉันเป็นพี่สาวของนาย!” ปลายสายโทรศัพท์มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
“พี่! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? พี่กับพ่อแม่ยังทำงานใช้แรงงานเพื่อหาเงินที่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ? มีเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?”
หัวใจของเฉินเกอแทบจะมาอยู่ในลำคอแล้ว
“เหอะๆ แม้ตามความหมายของพ่อ จะปิดบังนายอีก2ปี แต่ฉันได้ข่าวมาว่านายอยู่มหาวิทยาลัยโดนกลั่นแกล้งบ่อย ดังนั้น พี่ก็เลยเปิดเผยให้นายรู้เร็วขึ้น ครอบครัวเรามีเงิน และกิจการครอบครัวเฉินของเราเป็นกิจการข้ามโลก อยู่ในโซนแอฟริกาเข้าใจไหม? พูดอย่างนี้แล้วกัน ในแอฟริการ้อยละ80คือเหมืองทองคำปิโตรเลียมและแร่ธาตุ ล้วนเป็นของครอบครัวเรา! ”
“ยังรวมไปถึงกิจการเหล่านั้นที่อยู่ในประเทศและต่างประเทศ!”
กึกกึก!
เฉินเกอกลืนน้ำลายอย่างรุนแรง หาก10ล้านนี้ไม่ได้มีอยู่จริง ตีให้ตายยังไงเข้าก็ไม่เชื่อ
เขาจะต้องคิดว่าพี่สาวตัวเองบ้าไปแล้วแน่นอน!
“พี่รู้ว่านายไม่เชื่อ เสี่ยวเกอ นายก็ค่อยๆยอมรับมันก็แล้วกัน เมื่อก่อนพี่ก็ถูกเลี้ยงมาด้วยความยากจนเช่นกัน ตอนนี้ก็ค่อยๆชินกับชีวิตที่ร่ำรวย ใช่แล้ว เช้าวันนี้น่าจะมีพัสดุส่งไปที่มหาวิทยาลัยของพวกนาย ข้างในนั้นมีของจำนวนหนึ่งที่พี่ส่งให้นาย ไม่ต้องสนใจเงิน”
“ไม่รู้ว่าตอนนี้ราคาของในประเทศเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตามแต่ 10ล้านนี้นายก็เอาไปใช้ก่อนแล้วกัน เดือนหน้าพี่ค่อยโทรหานาย!”
หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ เฉินเกอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้อยู่นานสองนาน
สภาพแวดล้อมตั้งเด็กของเขา มีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือจน!
แต่ตอนนี้……
อันที่จริงผมเป็นทายาทเศรษฐี???
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
