คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา 573 ลักพาตัวหมอ / 574 ไม่รู้จักเป็นตาย

ตอนที่ 573 ลักพาตัวหมอ

บุรุษสองคนก็เข้ามาจับนางเช่นกัน ภายในร้านยาเล็กๆ นี้เละไม่เป็นท่า ข้าวของทางซ้ายกระจัดกระจาย ทางขวาก็ระเนระนาด จนแล้วจนรอดบุรุษทั้งสามคนก็ยังจับนางไม่ได้

จ้าวซู่เอ๋อที่อยู่ร้านข้างได้ยินเสียงดังโครมคราม จึงรีบมาตรวจดู เห็นบุรุษสามคนพยายามจะจับตัวไป๋จื่อ นางพลันตกใจไม่น้อย ก่อนจะหยิบไม้กวาดที่มุมร้านจะเข้าไปท้าตี “ช่วยด้วย จับขโมยที มีคนมาปลุกปล้นกลางวันแสกๆ!”

ไม่นานนัก ไม้กวาดในมือนางก็ถูกแย่งไป บุรุษคนหนึ่งจับนางไว้ได้อย่างง่ายดาย เขาใช้มือข้างหนึ่งคว้าลำคอของนางไว้ กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว “หุบปาก ใครใช้ให้เจ้าตะโกน”

ลำคอของจ้าวซู่เอ๋ออยู่ในพันธนาการของชายร่างหนา แล้วไหนเลยนางจะพูดอะไรออกมาได้ ตอนนี้หน้าแดงเถือกเพราะหายใจไม่ออกแล้ว

“เจ้าปล่อยนาง แล้วข้าจะไปกับพวกเจ้า” ไป๋จื่อรีบกล่าว

บุรุษผู้นั้นยังคงบีบคอของจ้าวซู่เอ๋อไว้ เขาแค่นหัวเราะ “พูดเช่นนี้แต่แรกก็จบแล้วไม่ใช่หรือ รีบไปขึ้นรถสิ”

ไป๋จื่อออกจากร้านโดยมีบุรุษสองคนคุมตัวไป นางหันกลับไปกล่าวกับจ้าวซู่เอ๋อที่เพิ่งได้รับอิสรภาพ “พี่สะใภ้ ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา ท่านสั่งอาหารที่ร้านสือเค่อให้ข้าสักสองอย่างด้วยละ”

จ้าวซู่เอ๋อร้อนใจจนตาแดง เวลานี้แล้ว ไป๋จื่อยังอยากกินอะไรอีกหรือนี่ ทว่านางก็เห็นเด็กสาวขยิบตาให้นางด้วย นางพลันเข้าใจในทันที อาจื่อไม่ได้ตั้งใจให้นางไปสั่งอาหารจริงๆ แต่ให้นางไปหาเถ้าแก่เฉิน ด้วยความสามารถของเถ้าแก่เฉิน เขาต้องมีวิธีช่วยนางแน่

หลังจากรถม้าเคลื่อนตัวออกไป จ้าวซู่เอ๋อก็ทิ้งร้านไปโดยไม่มีใครอยู่เฝ้า ตรงไปที่ร้านสือเค่อ ตอนนี้เถ้าแก่เฉินยังมาไม่ถึง นางจึงให้พนักงานร้านสือเค่อพานางไปที่บ้านของเถ้าแก่เฉิน เมื่อนางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นจบแล้ว เฉินไท่เหรินก็ร้อนใจในทันที ครั้นเอ่ยปากก็พ่นคำสบถออกมา “เฉียนจงหยวนผู้นี้ ในสายตาของเขายังมีกฎหมายอยู่หรือไม่”

เฉินไท่เหรินกล่าวกับจ้าวซู่เอ๋อว่า “เจ้าอย่าได้กังวลใจไป กลับไปที่ร้านก่อน ข้าจะหาทางจัดการเรื่องนี้เอง และจะพาอาจื่อกลับมาให้ได้”

เขาให้คนส่งจ้าวซู่เอ๋อกลับไป ส่วนเขาห้อม้าไปที่ศาลาว่าการอำเภอ

ประตูศาลาว่าการเปิดนานแล้ว ทว่านายใหญ่ของที่นี่กลับหายไปไม่เห็นตัว

“เร็วเข้า รีบนำข้าไปพบใต้เท้ากู้”

เจ้าพนักงานที่อยู่หน้าประตูจำเฉินไท่เหรินได้ และรู้ว่าเขาเป็นคนที่แม้แต่ใต้เท้ากู้ก็ต้องให้ความเคารพเสียสามส่วน พวกเขาย่อมไม่กล้าชักช้า หลีกทางให้เขาเข้าไปในทันที ทั้งยังส่งคนกลุ่มหนึ่งพาเขาไปที่ด้านหลังศาลาว่าการด้วย

“เถ้าแก่เฉิน โปรดรออยู่ตรงนี้ก่อน ข้าจะให้คนไปบอกนายท่าน” ถึงอย่างไรเสียที่นี่ก็เป็นเรือนด้านหลังของใต้เท้ากู้ ไม่ได้มีเพียงแค่ใต้เท้ากู้อาศัยอยู่เท่านั้น ยังมีฮูหยินและอนุของใต้เท้ากู้อยู่ด้วย เฉินไท่เหรินมาที่นี่ในเวลานี้จึงไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนัก

เฉินไท่เหรินยืนอยู่ด้านนอกประตูที่เชื่อมระหว่างศาลาว่าการด้านหน้ากับเรือนด้านหลัง หญิงชราที่อยู่ตรงประตูรีบไปบอกเจ้านาย ไม่นานนักนางก็กลับมาบอกว่า “นายท่านเชิญให้ท่านเข้าไปเจ้าค่ะ”

เขาเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไป แต่ละก้าวรวดเร็วปานลมกรด พักนี้เขากินน้อย ขยับร่างกายมาก เมื่อเดินเหินแล้วจึงปราดเปรียวกว่าแต่ก่อน แม้กระทั่งรู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นหลายส่วนด้วย

กู้เฟิงคังผูกปมเสื้อพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก เขาเห็นเฉินไท่เหรินเดินมาทางตนอย่างรีบร้อน จึงเร่งเข้าไปต้อนรับ ประสานมือคารวะพลางยิ้มแย้ม “เถ้าแก่เฉิน เชิญขอรับ”

ไหนเลยเฉินไท่เหรินจะมีกะใจห่วงเรื่องมารยาทในตอนนี้ เขากล่าวเข้าประเด็นทันที “ใต้เท้ากู้ ข้ามีเรื่องด่วน พี่สาวและพี่เขยของเจ้าจะก่อเรื่องให้เจ้าอีกแล้ว”

“เถ้าแก่เฉินหมายความว่าอย่างไร พี่สาวและพี่เขยของข้าจะก่อเรื่องให้ข้าได้อย่างไร แท้จริงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” กู้เฟิงคังไม่เข้าใจ

“เจ้ารีบพูดไปเถอะ พวกเขาไม่รู้ว่าสมองเลอะเลือนแล้วหรือไม่ จู่ๆ ก็ส่งคนไปที่โถงจี้เหริน และจับตัวแม่นางไป๋ไปแล้ว” เฉินไท่เหรินกล่าว

สีหน้าของกู้เฟิงคังเปลี่ยนไปในทันที เขาโมโหจนตัวสั่น สองคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ช่วงก่อนเขาบอกพวกเขาแล้ว ว่าอย่าหาเรื่องไป๋จื่อโดยเด็ดขาด เมิ่งหนานเองก็เพิ่งมาที่เมืองชิงหยวนเมื่อสองสามวันก่อน ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้ผ่านประตูเมืองด้วยซ้ำ แต่ตรงไปที่หมู่บ้านหวงถัวทันที นั่นหมายความว่าอย่างไรกัน

……….

ตอนที่ 574 ไม่รู้จักเป็นตาย

พวกเขาสองคนไม่รู้จักเป็นตาย ทั้งยังกล้าไปหาเรื่องนางเช่นนี้ หากรู้ถึงหูของเมิ่งหนาน อย่าว่าแต่เขา เฉียนจงหยวนผู้ต่ำต้อยเลย แม้แต่กู้เฟิงคังผู้นี้ก็ต้องซวยไปด้วยเช่นกัน

…

จวนสกุลเฉียน

ไป๋จื่อถูกมัดมือไว้ด้านหลัง โดยมีบุรุษสามคนฉุดกระชากลากถูนางมาถึงโถงเป่าฟู่

กู้ผิงฮุ่ยกำลังก่นด่าคนอยู่ในลานบ้าน แต่ละคำพูดล้วนไม่น่าฟัง ส่วนเฉียนจงหยวนนั่งอยู่ข้างโต๊ะหินในลานบ้านเช่นกัน โดยมีสตรีสวมชุดสดสวยคุกเข่าอยู่บนพื้น ด้านข้างนางยังมีเด็กชายคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ด้วยกัน ดูแล้วอายุเพียงเจ็ดแปดปีเท่านั้น

“นางคนสารเลว หากจินเอ๋อร์ของข้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะเอาเลือดชั่วๆ ของพวกเจ้าสองแม่ลูกออกมาแน่นอน”

“เจ้าคิดว่าตนเองสะสวย ทั้งยังให้กำเนิดบุตรชายแก่นายท่านได้ เรือนหลังของสกุลเฉียนแห่งนี้ก็จะตกเป็นของเจ้าแล้วหรือ บุตรชายของเจ้าพูดอะไรก็ต้องเป็นไปตามนั้นกระมัง เจ้าอย่าได้ลืมเสีย ว่าต่อให้บุตรชายของเจ้าโชคดีเพียงใด เขาก็เป็นได้แค่ลูกของอนุคนหนึ่ง เขาหัวดี เรียนดีแล้วอย่างไร ลูกอนุไม่มีทางกลายเป็นลูกสายตรงไปได้หรอก”

สตรีที่คุกเข่าอยู่มองเฉียนจงหยวนที่อยู่ด้านข้างด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เฉียนจงหยวนเองก็ปวดใจเช่นกัน เขากล่าวกับกู้ผิงฮุ่ยว่า “ฮูหยิน เรื่องนี้จะโทษหยินเอ๋อร์ทั้งหมดไม่ได้ เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ให้มันแล้วกันไปเถอะนะ”

กู้ผิงฮุ่ยขึ้นเสียงสูงทันที “แล้วกันไป? ตอนนี้จินเอ๋อร์ยังนอนอยู่ในห้องอยู่เลยนะเจ้าคะ หายใจไม่ทั่วท้องแล้วด้วยซ้ำ ท่านยังมาบอกว่าให้แล้วกันไปอีกหรือ ท่านยังมีหัวใจอยู่หรือไม่ เพื่อให้กำเนิดบุตรชายคนนี้แก่ท่าน ข้าลำบากยากเข็ญไปไม่รู้เท่าไร หากบุตรชายของข้าเป็นอะไรไป ข้าคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เช่นกัน คอยดูแล้วกันว่าท่านจะบอกกับน้องชายของข้าอย่างไร” แม้เฉียนจงหยวนจะเป็นมหาเศรษฐีในตอนนี้ ทว่าเมื่อก่อนเขากลับยากจนข้นแค้น ตอนนั้นไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ คล้ายกับภูตผีดลใจ เพียงเพราะเฉียนจงหยวนเอ่ยวาจาหวาดหยดย้อยกับนางเท่านั้น นางก็ใจอ่อนยอมแต่งให้เขาเสียแล้ว

หลายปีมานี้เฉียนจงหยวนเปลี่ยนจากคนจนเป็นคนรวยได้ นั่นล้วนเป็นผลงานของน้องชายนาง กู้เฟิงคัง พวกเขาสกุลกู้ทำให้เฉียนจงหยวนก้าวหน้า ก็ย่อมทำให้ตกต่ำได้เช่นกัน ถึงตอนนั้นแล้วเขาจะเลี้ยงดูเหล่าอนุและลูกๆ ได้เช่นไรอีก

เฉียนจงหยวนเกลียดยามที่กู้ผิงฮุ่ยเอ่ยถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเขาเป็นที่สุด เพราะนั่นเหมือนกับว่าที่เขามีวันนี้ได้ ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขาเลยสักนิด แต่เป็นเพราะความดีความชอบของสกุลกู้ทั้งสิ้น และนี่ถือเป็นเหตุผลใหญ่ที่สุด ที่นับวันเขาไม่อยากเหยียบย่างเข้าเรือนของกู้ผิงฮุ่ยขึ้นเรื่อยๆ เพราะทุกครั้งที่เห็นหน้านาง นางจะพูดถึงเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมา ราวกับว่าหากนางไม่พูดถึงเรื่องนี้ เขาจะลืมไปว่านางเป็นคนของสกุลกู้

“นายท่าน ฮูหยิน หมอจากโถงจี้เหรินมาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ก้าวเข้ามารายงาน

กู้ผิงฮุ่ยรีบเอ่ยทันที “เร็วเข้า รีบเชิญเข้ามา”

ไป๋จื่อยิ้มเยาะ เชิญ? นางถูกจับมาชัดๆ เชิญอะไรกัน

หลังจากไป๋จื่อเข้าไปในลานบ้านแล้ว นางก็กล่าวกับเฉียนจงหยวนและกู้ผิงฮุ่ยที่กำลังตกตตะลึงตาค้าง “เถ้าแก่เฉียน ฮูหยินเฉียน ไม่พบกันนานเลย คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าวิธีการที่พวกเราได้พบกันแต่ละครั้ง มันช่างมีเอกลักษณ์ได้ถึงเพียงนี้เชียว!”

เฉียนจงหยวนนึกถึงคำเตือนที่ได้รับจากกู้เฟิงคังเมื่อหลายวันก่อน จึงรีบหยัดกายลุกขึ้น หัวเราะกลบเกลื่อนว่า “แม่นางไป๋? เหตุใดเป็นเจ้าได้ ช่างบังเอิญยิ่งนัก”

ไป๋จื่อก็หัวเราะเช่นกัน “นั่นน่ะสิ ช่างบังเอิญยิ่งนัก ครั้งก่อนเจ้าส่งคนไปลอบทำร้ายข้า แต่โชคดีที่ข้ารอดชีวิตมาได้ ครั้งนี้เถ้าแก่เฉินคิดจะทำให้ข้าตายอย่างไรดีเล่า”

เฉียนจงหยวนรีบโบกมือ “ไม่ๆๆ แม่นางไป๋เข้าใจผิดแล้ว ข้าคิดไม่ถึงเช่นกันว่าเถ้าแก่เนี้ยของโถงจี้เหรินจะเป็นเจ้า น้ำเชี่ยวปะทะวังมังกรเสียจริง ขออภัยเป็นอย่างยิ่ง” เขามองตาขวางใส่ลูกน้องที่กำลังตะลึงลาน “ยังยืนทำอะไรอยู่ รีบคลายเชือกให้แม่นางไป๋เสีย กล่าวขอโทษแม่นางไป๋ด้วย ข้าบอกให้พวกเจ้าเชิญมาดีๆ ไม่ใช่จับคนมาเช่นนี้”

ลูกน้องทั้งสามคนพลันมีสีหน้าอดสู นายท่านบอกพวกเขา ว่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องพาตัวคนมาให้ได้ ถึงได้ใช้เชือกมัดมาเช่นนี้…