ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ — I Woke Up Piloting the Strongest Starship, so I Became a Space Mercenary 334 คูกิและห้วงอวกาศขั้นสูงสุด

“ในที่สุดมันก็ได้เวลา”

“ใช่ ในที่สุด”

ระหว่างเห็นด้วยกับคำพูดมีมี่ผมดื่มชาในบริเวณกินข้าวของบัวดำ

มันเป็นสามวันตั้งแต่ผมใช้เวลาหวานมากกับพี่น้องช่าง และตอนนี้ ในที่สุดมันก็ถึงเวลาออกเดินทาง

ระหว่างผมรู้ดีว่าคนคาดหวังความเร็วองค์กรจากทหารไม่ได้เมื่อเทียบกับทหารรับจ้าง แต่พวกเขายังใช้เวลาเยอะ

“แต่มันยังรู้สึกเหมือนเรายังใช้เวลาสบายๆเลยอ่ะ”

คูกิพูดแบบนั้นตอนเธอจิบชาเธอ ใช่ นั่นจริง จริงๆแล้วเรายังใช้เวลาสบายกันแม้ว่าตอนนี้

ในความเป็นจริง แม้ว่าทางเทคนิคแล้วมันได้เวลากองยานออกศึก เรายังไม่มีบทให้เล่นสักพักใหญ่เลย เพราะเราจะทำงานไปพร้อมกันกับกองยานเคลื่อนที่ต่อต้านโจรสลัดที่มียานไว้ใช้หลายลำตอนนี้

และทหารรับจ้างคนอื่นนอกจากผมก็ได้เข้ามาร่วมแล้วเหมือนกัน ตอนนี้เราเป็นกลุ่มยานตอสู้ที่ล้อมอยู่ยานต่อสู้กองทัพของกองทัพจักรวรรดิ

จะไม่มีโจรสลัดคนไหนโง่พอที่จะมาสู้กับกลุ่มเรา ดังนั้นเราน่าจะไม่เจอกับศัตรูโจมตีจนกว่าเราไปถึงขอบโลก

“มันนานแล้วตั้งแต่ฉันตื่นเต้นขนาดนี้”

“ฟังนะ ฉันรู้ว่าเธอตื่น อย่าพาฉันไปเจอยานใหม่เธอได้รับเสียหายหนักทันทีล่ะ ได้มั้ย?”

“ฉันรู้น่า”

กำลังใจต่อสู้เอลม่าพูดขึ้นเนื่องจากขับยานเธอเองได้เป็นครั้งแรกในเวลานาน ผมแค่ภาวนาว่ากำลังใจต่อสู้เธอไม่ได้เสียเปล่าท้ายที่สุด แต่เราตรวจและยืนยันซ้ำๆแล้วว่าไม่มีปัญหากับยานเธอ เธอคุ้นแล้วว่ากฤษณะกับบัวดำทำงานอย่างไร ดังนั้นผมแน่ใจว่าไม่มีปัญหาในเรื่องการให้ยานร่วมมือกัน แล้วเราก็ยืนยันโดยใช้เครื่องจำลองแล้วด้วย ผมจะชอบล่าโจรสลัดจริงเพื่อฝึกกลยุทธ์กลุ่มมากกว่า แต่น่าเสียดายที่สถานการณ์มันทำไม่ได้

พูดถึง ตอนนี้บัวดำลากมดสิงโต และตอนนี้เธอถูกนำทางโดยการเชื่อมจุดลากยานของบัวดำ และเพราะล็อกนั้นติดตั้งด้วยทางเดินระหว่างยานทั้งสองลำ ตอนนี้เอลม่าผ่อนคลายสบายตัวในพื้นที่กินข้าวบัวดำได้

“ท่านลอร์ด เราเดินทางอวกาศรองตอนนี้ใช่มั้ย?”

“ถูกต้อง”

“หนูไม่รู้สึกเลย”

“ใช่ มันเป็นเป็นอย่างนั้นแหละ”

บัวดำออกจาโคโลนีวินดาสเตอร์ติอุสประมาณ 30 นาทีก่อน ใช้จังหวะเดียวกันร่วมกันกับกองยานเคลื่อนที่ต่อต้านโจรสลัดอิสระ และเปลี่ยนเป็นการเดินทางครส.พร้อมกับพวกเขา หลังจากนั้น ยานเราเข้าเส้นทางอวกาศขั้นสูงสุดพร้อมกัน และตอนนี้เราเดินทางอยู่ข้างในนั้น

ถ้าคนเข้าห้องนักบินบัวดำ คนนั้นจะเห็นภาพข้างในเส้นทางอวกาศขั้นสูงสุดได้ แต่พูดกันตรงๆ งานแสดงแสงเหมือนคนเมามันเจ็บลูกตา ผมเลยไม่แนะนำการไปจ้องมันนาน ผมไม่แนะนำ แต่–

“เธออยากไปเห็นมันมั้ย? ฉันหมายถึงห้วงอวกาศขั้นสูงสุดน่ะ”

“อยากค่ะ!”

หูสัตว์คูกิเด้งขึ้นและหน้าเธอสว่างด้วยความตื่นเต้น คูกิเป็นสาวที่ขี้สงสัย

บางทีเพราะการโตขึ้นมาแบบอยู่แต่ในบ้าน

“แล้วพวกเธอสองล่ะ?”

“ขอผ่านจ้ะ”

“หนูด้วย”

เอลม่าและมีมี่ไม่ได้เหมือนสนใจห้วงอวกาศขั้นสูงสุด

จริงๆแล้วมันก็เป็นไปได้ที่จะดูห้วงอวกาศขั้นสูงสุดในบริเวณกินข้าวโดยการเล่นภาพสดที่บันทึกโดยเซ็นเซอร์ภายนอกของยานให้มาฉายที่จอโฮโล แต่การเห็นมันผ่านจอของหอบังคับการยังเป็นประสบการณ์แท้มากกว่า

ผมและคูกิออกจากบริเวณกินข้าวและไปสะพานเรือบัวดำ

“ฝึกเป็นรองนักบินเป็นยังไงบ้าง?”

“มีหลายอย่างที่ต้องจำค่ะ และหนูกังวลที่ต้องตัดสินใจเร็วๆที่จุดนั้นๆเลย”

“แม้แต่ฉันก็ทำแบบสมบูรณ์แบบเสมอตั้งแต่เริ่มไม่ได้หรอก อย่างแรก จำคำให้ได้และเน้นกับการเปิดระบบรองกับการพร้อมอยู่ใต้สั่งการของก่อนฉันก่อน”

“ค่ะ หนูจะทำเต็มที่เพื่อให้เท่าที่ท่านคาดหวัง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่าเครียดมากเลย แม้ว่าเธอพลาดบ้าง เดี๋ยวฉันทำแก้ให้เองอย่างมั่นใจเลย ดังนั้นอย่าได้กังวลจนเกินไป”

มันดีอยู่ที่มีท่าทางจริงจังกับงาน แต่มันก็ไม่ดีที่เครียดเกินไป

เพราะการต่อสู้มันค่อนข้างเครียด ผมไม่แน่ใจว่าทำไม แต่มันดูเหมือนส่วนตัวผมไม่เครียดแม้แต่น้อยนิด

บางทีเพราะมันยังไม่ได้รู้สึกว่าความจริงสำหรับผม ส่วนหนึ่งของสมองที่ทำให้ผมรู้สึกกลัวเพี้ยนไปเมื่อผมถูกส่งมาที่โลกนี้หรือ

ผมครุ่นคิดอะไรเทือกนั้นและเดินคุยกับคูกิมาจนกว่าเราถึงห้องบังคับการ

“ขอต้อนรับค่ะ นายท่าน คูกิซามะ”

“ขอโทษที่รบกวนนะ”

“ได้โปรดขออนุญาตนะคะ”

คูกิและผมทักเมย์ ห้องบังคับการบัวดำเหมือนห้องส่วนตัวเมย์ หรือมันเหมือนถิ่นหรือปราสาทของเธอมากกว่า

การเป็นดรอยด์แม่บ้าน เธอไม่ได้พูดเลยว่าห้องบังคับการเป็นของเธอ แต่ทุกคนยกเว้นคูกิที่หน้าใหม่ก็เห็นด้วยแล้วว่ามันของเมย์ แต่ดูเหมือนเมย์เองไม่คิดเป็นแบบนั้น

“ไม่รบกวนเลยค่ะ ได้โปรดตามสบาย มาที่นี่เพื่อดูห้วงอวกาศขั้นสูงสุดเหรอคะ?”

“ใช่ เอาจอขึ้นมาให้เราทีเมย์”

“รับทราบค่ะ”

ภาพห้วงอวกาศขั้นสูงสุดหลากสีสันถูกฉายบนจอห้องบังคับการยาน มันยังเป็นภาพแนวเห็นแล้วเมา แต่รูปลักษณ์มันวันนี้ต่างกันเล็กน้อย เพราะมียานมากมายที่เข้าห้วงอวกาศขั้นสูงสุดด้วยกันผ่านเส้นทางอวกาศขั้นสูงสุดด้วยหน่วยขับอวกาศขั้นสูงสุด ยานอื่นก็เป็นฉากหลังภาพห้วงอวกาศขั้นสูงสุดที่สีผสมมั่วซั่วเข้าด้วยกันในลวดลายจับทางไม่ได้

“มันเป็นภาพที่มีชีวิตชีวาแน่ล่ะ”

“……”

คูกิมองภาพห้วงอวกาศขั้นสูงสุดที่ฉายอยู่บนจอเงียบๆ มีอะไรเกิดขึ้นหรือ? แต่เธอค่อนข้างดูเหมือนจุดเดียวบนจอ…… ไม่มีอะไรอยู่นั่นใช่เปล่า?

ไม่มียานที่นั่นหรืออะไรเลย

“เห็นบางอย่างน่าสนใจเหรอ?”

“มันไม่น่าสนใจเลยสักนิดค่ะ”

แม้ว่าเธอพูดอย่างนั้น คูกิยังมองจุดนั้นอยู่นั่น เอ่อ แม้ว่ามันไม่ได้น่าสนใจ เธอไม่ได้เห็นอะไรบางอย่างใช่ไหม?

ผมกลัวนิดๆแล้วรู้เปล่า? ผมเหลียวตาไปหาเมย์ แต่มันดูเหมือนเธอตรวจจับอะไรที่ผิดปรกติไม่ได้ด้วยเหมือนกันและส่ายหัวแบบไร้สีหน้าของเธอ วีดีโอนี้ถูกบันทึกโดยเซ็นเซอร์ภายนอกของบัว ดังนั้นเมย์ก็ดูข้อมูลภาพเดียวกันได้

ถ้าแม้แต่เมย์ยังตรวจจับความผิดปรกติไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นไม่ควรมีอะไรแปลกที่นั่น

“หนูพอใจแล้วค่ะ”

หลังจากพูดอย่างนั้น คูกิเลิกมองจอและเดินกลับไปหาเมย์ มันดูเหมือนเธอไม่สนใจห้วงอวกาศขั้นสูงสุดแล้ว

“อ-เอิ่ม…… เธอเจออะไรสักอย่างตรงนั้นเหรอ?”

“มันเรื่องเล็กๆค่ะท่านลอร์ด”

คูกิยิ้มตอนเธอตอบ บรรยากาศรอบเธอไม่ได้ดูปรกติ แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ควรไปแซะๆยุ่งๆมาก ถ้าให้พูดตรงๆ มันบรรยากาศมันอันตราย

“เขาใจล่ะ งั้นเราทำอะไรล่ะตอนนี้? อยากคุยกับเมย์สักพักมั้ย?”

“มาดูกัน…… ถ้าไม่รบกวน ฉันอยากได้ยินว่าคุณไปเจอท่านลอร์ดได้ยังไงและใช้ชีวิตกับเขาแบบไหนจนถึงตอนนี้”

“รับทราบ ดิฉันจะบอกท่านทั้งหมดเกี่ยวกับมัน”

เมย์ซังพูดว่าเธอถูกแนะนำให้ผมที่ดาวเคราะห์รีสอร์ตในระบบดาวเซียร่า

แม้ว่ามันอาจเป็นเรื่องน่าสนใจสำหรับคูกิ…… มันน่าอายมากที่ผมได้ยินเรื่องวันเราเจอกันจากมุมมองของเมย์

หยุดเลย ฉันไม่ได้เป็นคนยิ่งใหญ่ขนาดนั้น หยุดได้แล้ว

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu